Η κρίση προσφύγων στην Ευρώπη...

Ενώ τόσο οι πολιτικοί σε εθνικό επίπεδο και σε επίπεδο ΕΕ συνεχίζουν να λένε “χρειάζεται να κάνουμε κάτι” για να λύσουμε την κρίση των προσφύγων, αυτό το “κάτι” παραμένει αδιευκρίνιστο. Όπως έχουμε επισημάνει στο παρελθόν, υπάρχουν αρκετές περιοχές κοινής δράσης της ΕΕ.

Οι βραχυπρόθεσμες επιλογές
Για να αποφευχθούν τραγικοί θάνατοι στη θάλασσα, οι ηγέτες της ΕΕ προτείνουν τώρα να “αυξήσουν τις δυνατότητες αναζήτησης και διάσωσης” των αποστολών της Frontex, Τρίτων και Ποσειδών, τριπλασιάζοντας τον προϋπολογισμό τους για το 2015 και το 2016.

Η θεμελιώδης λύση: μακροπρόθεσμες επιλογές
Υπάρχουν γενικά δύο πορείες δράσης, ενώ αποτελεί επιλογή ένας συνδυασμός και των δύο:

Αφαίρεση των παραγόντων έλξης και απώθησης: δηλαδή, να αφαιρεθεί το κίνητρο για να μπει καν στο πλοίο. Η βρετανική κυβέρνηση απέσυρε τη χρηματοδότηση για τις αποστολές έρευνας και διάσωσης απο τη στιγμή που ισχυρίστηκε ότι δρούσαν σαν κίνητρο για τους μετανάστες να ξεκινήσουν το ταξίδι (έχει έκτοτε αρχίσει εκ νέου την χρηματοδότηση). Οι Ιταλοί έχουν προτείνει ότι η ΕΕ πρέπει να δημιουργήσει κέντρα υποδοχής προσφύγων στη Βόρεια και στην Υποσαχάρια Αφρική για να επεξεργαστεί τις αιτήσεις των ανθρώπων που θελουν να έλθουν στην ΕΥρώπη, να καταπολεμήσει το προβημα στην πηγή του. Ορισμένοι επίσης υποστηρίζουν ότι η ΕΕ θα πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα της Αυστραλίας και να αρνηθεί το άσυλο σε όσους κάνουν τη διαδρομή με το πλοίο, δίνοντας κίνητρο για την χρήση τέτοιων κέντρων.

Και ασφαλώς, η τελική λύση θα ήταν να αφαιρεθούν οι παράγοντες “ώθησης”, βοηθώντας να σταθεροποιηθούν αυτές οι χώρες πολιτικά και στη συνέχεια να αυξηθεί το επίπεδο διαβίωσης μέσω της βοήθειας και του εμπορίου.

Επιμερισμός των βαρών: Η αποτελεσματική διανομή των αιτούντων ασύλου περισσότερο ισομερώς και στα 28 κράτη-μέλη με βάση παράγοντες όπως η ευημερία και το μέγεθος του πληθυσμού. Αυτό είναι αμφιλεγόμενο καθώς συνδέεται με το πόσους πρόσφυγες/αιτούντες ασύλου είναι πρόθυμη η ΕΕ συλλογικά και τα κράτη-μέλη μεμονωμένα να δεχθούν, και περισσότερη εναρμόνιση επι των κριτηρίων έγκρισης.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο την προηγούμενη εβδομάδα ψήφισε για ένα υποχρεωτικό σύστημα επιμερισμού των βαρών ενώ ο πρόεδρος της Κομισιόν, jean-Claude Juncker κατέστησε σαφές ότι η Κομισιόν θα το προωθήσει ενεργά. Οι Γερμανοί και οι ΣΟυηδοί είναι επίσης πρόθυμοι να το κάνουν. Ωστόσο, οι ευρωβουλευτές έχουν απλώς “συμβουλευτικές εξουσίες” για το ζήτημα και η Κομισιον έχει προσπαθήσει και αποτυχει να δώσει ώθηση στην πολιτική για χρόνια. Δεδομένου πόσο δημοκρατικά ευαίσθητο είναι αυτό το ζήτημα, παραμένει σταθερά στον τομέα των εθνικών κυβερνήσεων.

Καμία χώρα για τους πρόσφυγες
Θεωρητικά, εάν ο επιμερισμός των βαρών μπορεί να γίνει αποτελεσματικά σε συνδυασμό με τις αλλαγές στις εγχώριες πολιτικές που θα -ας πούμε- καταστήσουν ευκολότερο για τους νεοεισερχόμενους στην μετάβαση στην αγορά εργασίας (γεια σου Σουηδία!), τότε μπορεί να δει κανείς πώς η ΕΕ, συλλογικά, θα μπορούσε να αποδεχθεί περισσότερους αιτούντες ασύλου.

Υπάρχει πολύ μικρή πιθανότητα όμως να συμβεί αυτό -ο λόγος απεικονίζεται στα γραφήματα παραπάνω. Από την άποψη των πολιτικών περιορισμών, ο επιμερισμός βαρών έρχεται αντιμέτωπος με την πληρη ισχύ της εθνικής δημοκρατίας: κάθε χώρα της ΕΕ απλώς έχει διαφορετική άποψη για το τι αποτελεί ένα αποδεκτό επίπεδο μετανάστευσης. Αυτή τη στιγμή, μόνο πέντε χώρες της ΕΕ δέχονται περισσότερους από το 70% όλων των αιτούντων ασύλου στην ΕΕ. Οι Πολωνοί και οι Τσέχοι είναι καλοί να μιλάνε για την “ευρωπαϊκή αλληλεγγυη” όταν τους βολεύει αλλά επιτίθενται στο Ηνωμένο Βασίλειο για τη συζήτηση για τη μετανάστευση- αλλά δέχονται πολύ λίγους αιτούντες ασύλου και δεν έχουν καμία διάθεση να τους αυξήσουν. Το ίδιο και η Ισπανία.

Η Σουηδία και η Φινλανδία έχουν πολύ παρόμοια επίπεδα ευημερίας, ωστόσο η μία δέχεται περίπου 15 φορές περισσότερους αιτούντες ασύλου από την άλλη. Αυτό είναι πολύ απίθανο να αλλάξει.

 Παρά το ότι μόλις 2,5% του φιλανδικού πληθυσμού έχει γεννηθεί στο εξωτερικό, το κόμμα Finns που τάσσεται κατά της μετανάστευσης, κατόρθωσε να έρθει δεύτερο στις εκλογές της χώρας προσφάτως, κάτι που αποτελεί επίτευγμα σε πολλά επίπδα. Εγώ προσωπικά νομίζω ότι αυτό είναι λάθος αλλά δεν είμαι σε θέση να ξεριζώσω την δημοκρατική απόφαση της Φινλανδίας. Αυτός είναι και ο λόγος που το “εθελοντικό” σύστημα επιμερισμού των βαρών που προτείνεται από ορισμένους, θα κάνει μικρή διαφορά, καθώς μόνο αυτές οι χώρες με ήδη υψηλά επίπεδα θα λάβουν μέρος.

Επομένως, δυστυχώς, υπάρχει μηδενική δημοκρατική εντολή σε κάποιες χώρες αυτή τη στιγμή για μια ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική βασισμένη σε μια περισσότερο ισομερώς κατανεμημένη ευθύνη. Ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται η συζήτηση στη Γερμανία και στη Σουηδία, με κάνει να μην στοιχημάτιζα ότι αυτές οι δύο χώρες θα διατηρήσουν τα τωρινά τους επίπεδα επίσης.

                                                                                          του Mats Persson/openeurope.org.uk

                                                                                                       Ανάρτηση από capital.gr

Πηγή:www.capital.gr

Πηγή:www.capital.gr