Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015

Ελληνικά 9 στα 15 καλύτερα κλασικά βιβλία όλων των εποχών!

books

Έντονο ελληνικό και λατινικό «άρωμα» έχει, όπως ήταν αναμενόμενο, η λίστα της βρετανικής Telegraph με τα καλύτερα κλασικά βιβλία όλων των εποχών.
Τη λίστα, φυσικά, μονοπωλούν συγγραφείς όπως ο Ομηρος, ο Πλάτωνας, ο Ηρόδοτος, ο Οβίδιος ως μια αναγνώριση της επίδρασης που άσκησαν οι δύο αυτοί πολιτισμοί στη διαμόρφωση του κλασικού τρόπου σκέψης.
Μοναδικός εκτός «δυάδας» είναι ο Άγιος Αυγουστίνος ο οποίος καταγόταν από την Αφρική, αλλά ήταν, βέβαια, Ρωμαίος πολίτης.Στην κορυφή της λίστας βρίσκεται η Ηλιάδα και αμέσως μετά ακολουθεί το έτερο μεγάλο πόνημα του Ομήρου, η Οδύσσεια.
Αναλυτικά η λίστα:
 
Iλιάδα -Ομηρος (775 π.Χ.)
 
Οδύσσεια -Ομηρος (725 π.Χ.)
 
Μεταμόρφωση -Οβίδιος (8π.Χ.)
 
Το Συμπόσιο -Πλάτωνας (385-380π.Χ.)
 
Η Τέχνη της Αγάπης -Οβίδιος (2π.Χ.)
 
Φαίδων -Πλάτωνας (385-380π.Χ.)
 
 Το Συμπόσιο -Ξενοφώντας (360π.Χ.)
 
Ποιήματα -Σαπφώ (γεννήθηκε το 612π.Χ.)
 
Παράλληλες Ζωές -Πλούταρχος (120π.Χ.)
 
The Aeneid -Βιργίλιος(19π.Χ.)
 
Εξομολογήσεις -Αγιος Αυγουστίνος (398π.Χ.)
 
Η φύση των πραγμάτων -Λουκρήτιος (55π.Χ.)
 
Εργα και μέρες -Ησίοδος (750π.Χ.)
 
Ιστορίες -Ηρόδοτος (450-420π.Χ.)
 
The Georgics -Βιργίλιος (29π.Χ.)
 
                                                                
                                                                         Πηγή:  greekteachers.gr

Κυριακή 30 Αυγούστου 2015

Κυριακάτικο σινεμά: "Σμύρνη: Η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης 1900-1922"


Η σκηνοθέτις Μαρία Ηλιού και ο ιστορικός σύμβουλος Αλέξανδρος Κιτροέφ, μετά από τέσσερα χρόνια έρευνας, παρουσιάζουν ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ για τη Σμύρνη, με άγνωστο οπτικό υλικό από αμερικανικά και ευρωπαϊκά αρχεία. Το ιστορικό ντοκιμαντέρ είναι μεγάλης σημασίας όχι μόνο γιατί το ελληνικό κοινό θα δει άγνωστες εικόνες από τη Σμύρνη αλλά και γιατί συγχρόνως οι δύο συνεργάτες, φέρνουν μια νέα ματιά στον τρόπο με τον οποίο διηγούνται την ιστορία. Ενενήντα χρόνια μετά την καταστροφή, οι δυο συνεργάτες θέλουν να τιμήσουν τον κόσμο που χάθηκε το 1922 αλλά και συγχρόνως την επιστήμη της ιστορίας.

 Σμύρνη: Η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης 1900-1922
 Σκηνοθέτης: Μαρία Ηλιού
 Διάρκεια: 01:26:46 min
 Υπότιτλοι: Ελληνικοί Ενσωματωμένοι
 Γλώσσα: Αγγλικά

Για να αποφύγετε της διαφημίσεις στα Video θα πρέπει να πάτησε αρχικά  ▶ Play και όταν ξεκινήσει το Video και μόνο οταν ξεκινήσει θα πατήσετε κάτω αριστερά εκει που γράφει Dailymotion (με αυτόν τον τρόπο θα μεταφερθείτε στο περιβάλλον του Dailymotion και θα δείτε το video από εκεί χωρίς διαφημίσεις)
                                                              Κ α λ ή   Κ υ ρ ι α κ ή! 
 

Η Σμύρνη, Μάνα, καίγεται...

«…και των Ελλήνων οι χοροί και των πιστών τα πλήθη
Σου προσκυνούνε, άμωμε, τη θεία δοκιμασία
και το μεταλαβαίνουμε το αίμα που εχύθη»!
Κωστής Παλαμάς

oldphotos131436299463 

 «…….Ψάχναν για τον αίτιο, αναθεμάτιζαν τον ουρανό, τη γης, τον Κεμάλ, το Βενιζέλο τον Κωνσταντίνο, την Αντάντ, τον πόλεμο. Μα πριν απ΄ όλα τον ύπουλο τον Άγγλο, τον υπολογιστή,το διπλοπρόσωπο, το σφετεριστή που έκανε μπίζνες και αυτοκρατορική πολιτική με το αίμα και τη δυστυχία ενός λαού»….
                                                                           "Οι νεκροί περιμένουν" της Διδούς Σωτηρίου





Από τη νύχτα της 28ης Αυγούστου και μετά κανένα Ελληνικό σπίτι δεν έμεινε άθικτο! Ποιός μπορεί να περιγράψει με λόγια το χρονικό του ξερριζωμού, του θανάτου και της καταστροφής; Παιδιά σφάχτηκαν, γυναίκες και κόρες ατιμάσθηκαν μπροστά στους οικείους τους, οικογένειες ξεκληρίστηκαν, αξιοπρέπειες τσαλακώθηκαν, ιερά βεβηλώθηκαν, περιουσίες αρπάχθηκαν, περιοχές ολόκληρες ερήμωσαν.

Τη νύχτα της 30ής Αυγούστου φλόγες αρχίζουν να ζώνουν την Σμύρνη. Όσο οι ώρες περνούν, τόσο οι φλόγες ψουντώνουν μέχρι τον ουρανό! Πυροβολισμοί κι εκρήξεις συνοδεύουν το κάψιμο της πανάρχαιας πρωτεύουσας της Ιωνίας. Τούρκοι γυρίζουν στις συνοικίες αδειάζοντας κουβάδες τη βενζίνη και το πετρέλαιο. Οι διηγήσεις όσων γλίτωσαν από την Κεμαλική κόλαση, κάνουν και τις πέτρες να κλαίνε. Σταματάει ο ανθρώπινος νους μπροστά στις κτηνωδίες, που διαπράχθηκαν από τ’ ανθρώπινα κτήνη τους Τούρκους, εις βάρος των Ελλήνων της Ιωνίας.

ADVERTISEMENT
Τον Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο, τον κατακρεούργησαν στις 28 Αυγούστου οι Τούρκοι και μαζί του 342 κληρικούς της Μητροπόλεως Σμύρνης και των περιχώρων! Του έβγαλαν με ξιφολόγχη τα μάτια, του έκοψαν τ’ αυτιά και τη γλώσσα. Τον έσυραν από τα γένεια και τα μαλλιά. Δεν άφησαν τίποτε το σκληρό κι εξευτελιστικό, που να μην το κάμουν στο μισοσκοτωμένο κορμί του. Μεθυσμένες από το αίμα του Χρυσοστόμου οι ορδές των Τούρκων, παίρνουν ένα κομμάτι της σάρκας του, ματωμένο ενθύμιο! Το κεφάλι του με βγαλμένα τα μάτια, κομμένα τ’ αυτιά και τη γλώσσα, με τα γένεια ξερριζωμένα, μαύρο από το ξύλο, γεμάτο αίματα το μπήγουν στην πατερίτσα του κι ο όχλος των βαρβάρων μεθυσμένος από την αγριότητα και την θηριωδία το περιφέρει σαν τρόπαιο στους Τουρκομαχαλάδες.
Οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί μας κτυπούσαν με κοντάρια τους Έλληνες πού κατόρθωναν να φθάσουν κολυμπώντας στα πλοία, τα υποτιθέμενα σωτηρίας! Όλοι οι Δυτικοί «Σύμμαχοι» (Άγγλοι, Γάλλοι, Ιταλοί) στήριξαν τον Κεμάλ, τον σφαγέα του Ελληνισμού της Ιωνίας, για δύο λόγους :
1) Η Ελλάδα με την προσάρτηση της Μ. Ασίας θα ανερχόταν αμέσως σε μεγάλη δύναμη, πράγμα που δεν συνέφερε καμία από τις Μ. Δυνάμεις.
2) Ήθελαν η Τουρκία να αποτελεί, όπως γίνεται και σήμερα, τον ενδιάμεσο ανάμεσα στον Δυτικό Κόσμο και στο Ισλάμ.Σε βάρος των Ελλήνων της Ιωνίας δεν έγιναν μόνον οι Τουρκικές φρικαλεότητες, αλλά και βασικότατες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους, από την Διεθνή Κοινότητα. Υποχρεώθηκαν σε ανταλλαγή κι αναγκάστηκαν να φύγουν από την Ιωνία βάσει όσων συμφωνήθηκαν στη Λωζάννη. Το 1930 κατόπιν πιέσεων των Μεγάλων Δυνάμεων, η Ελληνική κυβέρνηση ουσιαστικά χάρισε στο Κεμαλικό δημόσιο τις περιουσίες τουλάχιστον 1.500.000 Μικρασιατών Ελλήνων. Η επαίσχυντη αυτή συμφωνία αποτελεί μοναδικό παράδειγμα παγκοσμίως απροκάλυπτης ληστείας, που έλαβε χώρα με τη συγκατάθεση της Κοινωνίας των Εθνών.

Στην ελπίδα η στάχτη, στη στάχτη η φωτιά, που φωτίζει την Εθνική μνήμη, φουντώνει στην ψυχή και διατηρεί χλωρή τη ρίζα της φυλής. Να μείνουμε Έλληνες!

«Έλα χρυσό καράβι, έλα ξεφόρτωσε!
Δως μας το θησαυρό σου κι άνοιξε τα πανιά
ολόϊσα για Σμύρνη και για τα Μουντανιά»!
Γεώργιος Αθάνας

                                                                                    Πηγή: olympia.gr

Σάββατο 29 Αυγούστου 2015

Ο Μποστ για κάποιον Αύγουστο, πριν 50 χρόνια...

Ο Αύγουστος του 1965, όπως και ο φετινός, ήταν μήνας μεστός από πολιτικές εξελίξεις, αλλά, σε αντίθεση με τον φετινόν Αύγουστο, ήταν πολύ πιο ταραγμένος, καθώς το ιουλιανό παλατιανό πραξικόπημα με τον εξαναγκασμό σε παραίτηση του εκλεγμένου πρωθυπουργού είχε πυροδοτήσει μια χωρίς προηγούμενο (και χωρίς επόμενο, ίσως) λαϊκή κινητοποίηση, που εκφράστηκε με καθημερινές μαχητικές διαδηλώσεις επί εβδομήντα συναπτές ημέρες, από τις 15 Ιουλίου έως τα τέλη Σεπτεμβρίου.
Η κυβέρνηση Νόβα, με το πρώτο κύμα αποστατών,  δεν κατάφερε να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή (πήρε 131 ψήφους υπέρ: 98 της ΕΡΕ, 8 από τους Προοδευτικούς του Μαρκεζίνη και 25 «αποστάτες» του Κέντρου). Αυτό έγινε τις πρωινές ώρες της 5ης Αυγούστου 1965. Στη συνέχεια, ο βασιλιάς ξεκίνησε σειρά ακροάσεων με τους πολιτικούς αρχηγούς, θέλοντας να κερδίσει χρόνο ενώ στο παρασκήνιο μεθοδευόταν το επόμενο βήμα. Τελικά, στις 14 Αυγούστου ο Ηλίας Τσιριμώκος και ο Στέφανος Στεφανόπουλος δήλωσαν ότι ανεξαρτητοποιούνται από την Ένωση Κέντρου και στις 17 του μηνός δόθηκε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Τσιριμώκο.

                                      
                                      Βασιλείς των οραίων, ούτε ορέων ούτε ωραίων

mpost-tsirim2

Το παραπάνω σκίτσο δημοσιεύτηκε στην Αυγή στις 29 Αυγούστου 1965, μία μέρα μετά την καταψήφιση της κυβέρνησης Τσιριμώκου στη Βουλή, η οποία κατάφερε να προσελκύσει μόνο 11 νέους αποστάτες κι έτσι συγκέντρωσε 135 ψήφους υπέρ. Τη χαριστική βολή στις ελπίδες του Τσιριμώκου την είχε δώσει λίγες μέρες νωρίτερα ο πάντοτε απρόβλεπτος Σπ. Μαρκεζίνης, ηγέτης του κόμματος Προοδευτικών, που είχε 8 βουλευτές, ο οποίος αρνήθηκε να στηρίξει την κυβέρνηση Τσιριμώκου, θεωρώντας ότι έπρεπε να σχηματιστεί κυβέρνηση ευρύτατης ενότητας. Ο Παπαπολίτης και η ομάδα βουλευτών της ΕΚ που πρόσκεινταν σ’ αυτόν, αρνήθηκαν επίσης να ψηφίσουν τον Τσιριμώκο.
Iouliana_2Επειδή ο Τσιριμώκος σε ομιλία του λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχε υποστηρίξει ότι «δεν υπάρχουν στις αποθήκες των Ανακτόρων άλλοι κατεψυγμένοι πρωθυπουργοί», μόλις μεταστράφηκε και πήρε την εντολή κέρδισε το παρατσούκλι «κατεψυγμένος» που χρησιμοποιεί και ο Μποστ εδώ και που το βλέπουμε και σε αυτή τη θαυμάσια φωτογραφία εποχής
Ο τίτλος του σκίτσου, Βασιλείς των οραίων, ούτε ορέων ούτε ωραίων, είναι διπλό λογοπαίγνιο αφενός με το γνωστό έργο του Εδμόνδου Αμπού «Οι βασιλείς των ορέων», επειδή ο Τσιριμώκος διατελέσει «υπουργός του βουνού» στην κυβέρνηση της ΠΕΕΑ το 1944 και αφετέρου με τους ωραίους, επειδή ο Μαρκεζίνης ήταν εντυπωσιακά άσχημος.
Ο Τσιριμώκος (1907-1968) ήταν της αριστεράς πτέρυγας του Κέντρου. Παλιός σοσιαλιστής, του κόμματος ΕΛΔ,  στέλεχος του ΕΑΜ, συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις για τη συμφωνία της Βάρκιζας (όπου πολλοί του καταλογίζουν ευθύνες), είχε συνεργαστεί και το 1958 με την ΕΔΑ πριν την εγκαταλείψει για να συμμετάσχει στην ίδρυση της Ένωσης Κέντρου. Ήταν όντως αντιπρόεδρος της Διεθνούς Εταιρείας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (από την οποία διαγράφτηκε εξαιτίας της στάσης του στα Ιουλιανά). Πράγματι έπασχε από καρδιά -άλλωστε δεν επρόκειτο να ζήσει πολλά χρόνια ακόμα και το ήξερε. Τότε είχε πει και τη φράση «τι ψυχή θα παραδώσουμε», που την επαναλαμβάνει στο σκίτσο.
Ο Σπύρος Μαρκεζίνης παριστάνεται «θερμός» επειδή ήταν γενικά νευρώδης αλλά και ως καταγόμενος από την ηφαιστειογενή Σαντορίνη. Φυσικά δεν ήταν «νέος άνευ πείρας»: αυτό είναι σπόντα (που είχε ειπωθεί εκείνες τις μέρες) για τον βασιλιά Κωνσταντίνο. Η δύσκολη ώρα του Μαρκεζίνη επρόκειτο να έλθει το 1973, όταν δέχτηκε να γίνει πρωθυπουργός της χούντας.

                                                                                     Πηγή:  sarantakos.wordpress.com

Παρασκευή 28 Αυγούστου 2015

Ένα απόγευμα στο Στέκι Μεταναστών στα Εξάρχεια...





 Συνύπαρξη, αλληλεγγύη και ανθρωπιά σε ένα στέκι ανοιχτό για όλους.
 
Το Στέκι Μεταναστών είναι αυτό-οργανωμένο, δεν παίρνει καμία επιχορήγηση από το κράτος, λειτουργεί με την βοήθεια εθελοντών και καλύπτει τα έξοδά του από τις πωλήσεις στο μπαρ, από συνεισφορές, από πάρτι ή συναυλίες οικονομικής ενίσχυσης και από διάφορες δράσεις που διοργανώνει. Λειτουργεί από το 1997 και έχει βοηθήσει ουσιαστικά χιλιάδες μετανάστες που φτάνουν στην Ελλάδα για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.
 

steki-19
Από την πρώτη στιγμή που μπαίνεις στο στέκι καταλαβαίνεις ότι κάτι πολύ σημαντικό και ωραίο συμβαίνει εκεί. Μετανάστες και πρόσφυγες από διάφορες χώρες –κυρίως της Ασίας και της Αφρικής– έρχονται καθημερινά στο στέκι. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, νεαροί αλλά και πιο μεγάλοι με τα παιδιά τους, ο καθένας με την δική του ιστορία για το πώς και γιατί ήρθε στην Ελλάδα. Είναι απόγευμα καθημερινής και στην κύρια αίθουσα στο ισόγειο γίνεται μάθημα ελληνικών. Η αίθουσα είναι γεμάτη με κόσμο, όλοι παρακολουθούν με προσοχή την εθελόντρια καθηγήτρια για να μάθουν όσο καλύτερα γίνεται την ελληνική γλώσσα, να μπορέσουν να βρουν δουλειές και να ζήσουν αξιοπρεπώς στην καινούρια χώρα. Στο βάθος, σε μια άλλη αίθουσα, κάποιοι μετανάστες που φαίνεται να είναι πιο πολύ καιρό στην Ελλάδα βοηθούν μια παρέα Αφρικανών να συμπληρώσουν μια σειρά από έντυπα.
Οι σκάλες για τον δεύτερο όροφο τρίζουν και ο διάδρομος είναι γεμάτος με αφίσες από διάφορες δράσεις που διοργανώνει κατά καιρούς το στέκι. Έχουν να κάνουν με τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα των προσφύγων και των μεταναστών και το μεταναστευτικό ζήτημα στην Ελλάδα. Εκεί μας περίμενε ο Αχιλλέας Πεκλάρης – ένας από τους εθελοντές που διδάσκει Αγγλικά στο στέκι και συμμετέχει εθελοντικά σε διάφορες δράσεις του στεκιού. «Στο στέκι έρχονται εκατοντάδες μετανάστες. Άλλοι εξαθλιωμένοι και κουρασμένοι που μπορεί μόλις να έφτασαν στην χώρα με τα πόδια ή με βάρκες και δεν έχουν ούτε πού να μείνουν και άλλοι που είναι περισσότερο καιρό στην Ελλάδα και κάπως έχουν τακτοποιηθεί», λέει ο Αχιλλέας. Εκτός από τους μαθητές που είναι γύρω στους 200-250 έρχονται πολλοί περισσότεροι για μία μπύρα, να πουν καμιά κουβέντα και να χαλαρώσουν. «Εδώ όλα έχουν να κάνουν με την συνύπαρξη και οι οικοδεσπότες που είμαστε πρέπει να συνεισφέρουμε σε μια ομαλή συνύπαρξη», λέει ο Αχιλλέας.«Δεν μπορώ να λέω στον άλλον τι να κάνει για να αρέσει σε μένα». «Όταν είσαι σε θέση ισχύος είσαι δηλαδή ο οικοδεσπότης θα πρέπει να συνεισφέρεις στην συνύπαρξη. Στην κουζίνα δεν τρώμε χοιρινό για παράδειγμα, το σεβόμαστε, αλλιώς οι μουσουλμάνοι θα έμεναν νηστικοί».
steki-04 steki-03 steki-02
Το Στέκι Μεταναστών είναι αυτό-οργανωμένο, δεν παίρνει καμία επιχορήγηση από το κράτος, λειτουργεί με την βοήθεια εθελοντών και καλύπτει τα έξοδά του από τις πωλήσεις στο μπαρ, από συνεισφορές, από πάρτι ή συναυλίες οικονομικής ενίσχυσης και από διάφορες δράσεις που διοργανώνει. Λειτουργεί από το 1997 και έχει βοηθήσει ουσιαστικά χιλιάδες μετανάστες που φτάνουν στην Ελλάδα για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. «Όσο υπάρχουν μέρη στον κόσμο όπου υπάρχει κίνδυνος για τις ζωές των ανθρώπων και τις οικογένειές τους, που συμβαίνει σε διάφορες χώρες της Αφρικής και της Ασίας με ευθύνη κυρίως της Δύσης, τόσο θα μεταναστεύουν οι άνθρωποι και θα έρχονται εκεί όπου μπορεί να έχουν καλύτερη τύχη», λέει ο Αχιλλέας όσο περιμένουμε τους μαθητές να μαζευτούν για το μάθημα Αγγλικών. «Και ο καθένας μπορεί να βρεθεί στην θέση τους. Στην Συρία πριν από πέντε χρόνια αν έλεγες σε κάποιον ότι θα γινόταν ο πόλεμος κανείς δεν θα το πίστευε και όμως σήμερα δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο. Για αυτό το λόγο έχει γίνει η συμφωνία από τον ΟΗΕ, ότι όσοι άνθρωποι προέρχονται από τέτοιες χώρες θα πρέπει να παίρνουν άσυλο. Στο Στέκι είμαστε όλοι μια παρέα, αυτό έχουμε καταφέρει. Κάνεις δεν αντιμετωπίζει διαφορετικά κανέναν και ούτε κοιτάει παράξενα, δεν υπάρχει συμπόνια αφ” υψηλού αλλά πλήρη αποδοχή. Αυτή είναι και η ουσία της αλληλεγγύης και έχει μεγάλη διαφορά από την φιλανθρωπία. Εκτός από το σχολείο, στο στέκι τρώμε όλοι μαζί, πάμε εκπαιδευτικές εκδρομές σε διάφορα μουσεία, στην παραλία για μπάνιο. Διοργανώνουμε θεατρικά, τραγούδια, πορείες, διαδηλώσεις».
Πολλοί μετανάστες που έρχονται στο στέκι προτιμούν να μάθουν άλλες ξένες γλώσσες εκτός από ελληνικά γιατί δεν σκοπεύουν να μείνουν στην Ελλάδα, θέλουν περάσουν στην Ευρώπη. Εκείνη την ημέρα το μάθημα Αγγλικών το αναλάβαμε εμείς με την βοήθεια του Αχιλλέα μιλήσαμε –στα αγγλικά– με τους μαθητές του τμήματος, άνθρωποι που δεν το βάζουν κάτω και ελπίζουν σε μία καλύτερη επόμενη μέρα.
Η Άντζελα από την Αλβανία είναι δεκαοχτώ χρονών και ήρθε στην Ελλάδα με την οικογένειά της πριν από 6 μήνες. Χαμογελαστή και ευδιάθετη μου λέει ότι ξέρει να μιλάει πέντε γλώσσες αλλά τις μπερδεύει μεταξύ τους. «Δεν ξέρω ακόμη αν θα μείνω στην Ελλάδα ή θα φύγω. Δεν αντιμετωπίζω κάποια δυσκολία στην Ελλάδα, κυλάνε όλα καλά, σπουδάζω κομμωτική και τα μαλλιά σου θέλουν κούρεμα», μου λέει και γελάμε.
Ο Σάμιντ, από το Αφγανιστάν είναι τριάντα τριών  χρονών και ήρθε στην Ελλάδα πριν από ενάμιση χρόνο. Με αυτοκίνητο, τρένο με τα πόδια και μετά με βάρκα από την Τουρκία. «Στην βάρκα κινδυνέψαμε γιατί είχε πολύ κόσμο, αλλά τελικά τα καταφέραμε. Είμαι χαρούμενος που ήρθα στην Ελλάδα. Στην αρχή είχα πρόβλημα με την γλώσσα και δυσκολευόμουν να βρω δουλειά. Ακόμη και να βρω κάπου να μείνω δυσκολεύτηκα. Τώρα έχω καταφέρει να βρω δουλειά, δεν δουλεύω βέβαια κάθε μέρα, κάνω μεροκάματα. Δεν ξέρω αν θέλω να φύγω από την Ελλάδα ακόμη».
steki-18 steki-17 steki-16 steki-15
Ο Μάικ είναι από την Πολωνία είναι δεκαεννιά χρονών, αδύνατος και ντροπαλός, ήρθε στην Ελλάδα πριν από δύο χρόνια με τους γονείς του για να βρουν δουλειά. «Τώρα είναι δύσκολα τα πράγματα, δουλεύει μόνο η μητέρα μου. Εγώ με τον πατέρα μου δεν μπορούμε να βρούμε δουλειά. Μου αρέσει πολύ να έρχομαι στο στέκι μαθαίνω πολλά και οι δάσκαλοί μου είναι φοβεροί».
Ο Τοφάιλ, είμαι τριάντα τριών χρονών και ήρθε από το Μπαγκλαντές στην Ελλάδα πριν από οχτώ χρόνια. Είναι ο πιο απαισιόδοξος από όλους τους μαθητές, μάλλον έχει περάσει πολλά. «Ήρθα με τα πόδια από μία χώρα που βρίσκεται 20.000 χιλιόμετρα μακριά, προφανώς θα είχα σοβαρούς λόγους για να το κάνω. Τελευταία δεν τα καταφέρνω καθόλου καλά. Δυσκολεύομαι να βρω δουλειά  και δεν έχω καμία ελπίδα. Είναι ωραία εδώ στο στέκι, οι άνθρωποι κάνουν ό,τι μπορούν αλλά για μένα αυτό είναι διασκέδαση και δεν μπορώ να το ευχαριστηθώ γιατί δεν έχω χρήματα για να επιβιώσω. Η Ελλάδα είναι ωραία για τους τουρίστες αλλά όχι για τους μετανάστες. Στο Μπαγκλαντές σπούδασα και δούλευα σε ασφαλιστική εταιρεία. Εδώ κάποιες φορές βρίσκω part-time δουλειά και άλλες φορές τίποτα».
Ο Μοχάμεντ είναι από την Συρία και ζει στην Ελλάδα δέκα χρόνια. «Δουλεύω, αλλά περιστασιακά, ως μπογιατζής. Μου αρέσει πάρα πολύ η Ελλάδα. Στην Συρία τα πράγματα είναι πολύ τεταμένα, ήρθα στην Ελλάδα για να βρω δουλειά και στέλνω χρήματα στην οικογένειά μου. Έχω και δυο αδελφές στην Συρία».
Ο Ναζίμ είναι από το Αφγανιστάν, ήρθε στην Ελλάδα μόνος του το 2012. «Διασχίσαμε τον Έβρο και φτάσαμε στην Αλεξανδρούπολη. Ήμασταν είκοσι άτομα. Ήρθα μόνος μου χωρίς την οικογένειά μου. Δύο από τα άτομα που ταξίδευαν μαζί μου κατάφεραν να φύγουν σε άλλες χώρες στην Ευρώπη. Μου αρέσει η Ελλάδα, αλλά μου αρέσει και η χώρα μου. Οι γονείς μου είναι στο Ιράν. Δεν υπάρχουν χρήματα», λέει και χαμογελάει κουρασμένα. «Με βοηθάει ο αδελφός μου που είναι στην Νορβηγία».
Ο Ντάμε είναι από την Σενεγάλη. Ήρθε στην Ελλάδα το 2009 για να δουλέψει και να βοηθήσει τη γυναίκα του και τα δύο του παιδιά που ζουν στην Σενεγάλη. «Από την Σμύρνη περάσαμε απέναντι στην Σάμο. Έδωσα 1000 δολάρια σε παράνομους εμπόρους. Έμεινα είκοσι πέντε μέρες στην Σάμο, είχε υπερβολικά πολύ κόσμο και η αντιμετώπιση ήταν σαν να ήμασταν οι χειρότεροι εγκληματίες. Μας πέταγαν το φαγητό λες και ήμασταν σκυλιά. Είναι πολύ δύσκολο να βρω δουλειά και κάνω περισσότερο εποχιακές δουλειές. Θέλω να πάω πίσω στην Σενεγάλη, μου λείπει πολύ. Η οικογένειά μου ζει εκεί, η γυναίκα μου και τα δύο παιδιά μου. Πηγαίνω και τους βλέπω πού και πού. Δεν μπορώ να τους φέρω εδώ γιατί δεν δίνουν άσυλο στους Σενεγαλέζους το οποίο είναι άδικο, γιατί τα πράγματα εκεί δεν είναι καθόλου καλά και δεν υπάρχουν δουλειές».
steki-14 steki-13 steki-12 steki-11
Ο Μαχμούτ είναι εικοσιτριών χρονών και ήρθε πριν από οχτώ μήνες στην Ελλάδα από την Αλέπο της Συρίας. Μου διηγείται όσα απίστευτα έζησε: «Αποφασίσαμε να έρθουμε στην Ελλάδα μέσω Τουρκίας. Βρήκαμε τους εμπόρους που ασχολούνται με την μεταφορά. Ήταν μια συμμορία όλοι αυτοί. Πλήρωσα 1300 ευρώ. Η βάρκα χάλασε και έπρεπε να ειδοποιήσουμε την ακτοφυλακή. Ήμουν ο μόνος που ήξερα να μιλάω αγγλικά, πήραμε τηλέφωνο την ακτοφυλακή πριν διαλυθεί τελείως η βάρκα. Χάλασε και αναποδογύρισε, πάλι καλά που ήξερα να κολυμπάω. Είχαμε μαζί οικογένειες και παιδιά. Κολλήσαμε στην θάλασσα για έξι ώρες μέχρι να μας μαζέψει η frontex. Πέταξαν το διαβατήριό μου στην θάλασσα. Το πρόσωπό μου εμφανίστηκε στα πρωτοσέλιδα τουρκικών εφημερίδων. Φαντάσου τον Τιτανικό να γίνεται στα αλήθεια. Αυτό έγινε πριν από οχτώ μήνες, αλλά οι αναμνήσεις δεν έχουν σβήσει. Η οικογένεια μου είναι ακόμη στη Συρία και προσπαθούν να έρθουν εδώ, κι εγώ προσπαθώ να διασχίσω πάλι τα σύνορα για να πάω σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Το προσπαθήσαμε τρία ακόμη άτομα, φτάσαμε στα σύνορα με την Σερβία αλλά μας επιτέθηκαν κάποιοι άνθρωποι που μάλλον ήταν μέλη της μαφίας που ασχολούνται με την παράνομη μετανάστευση. Μας λήστεψαν. Εμένα μου έκλεψαν 2000 ευρώ. Γύρισα στην Ελλάδα και είμαι τώρα άνεργος και μόνος, αλλά δεν το βάζω κάτω, εννοείται πως ελπίζω και συνεχίζω να χαμογελάω και πάντα ανυπομονώ για την καινούρια μέρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα φύγω από την Ελλάδα αν και έχω καταφέρει να κάνω φίλους εδώ. Περιμένω να εκδοθεί το διαβατήριο μου».
Λίγο πριν φύγουμε από το στέκι με πλησίασε η χαμογελαστή και διακριτική Λακρέτσια που απέφυγε να μου μιλήσει την ώρα του μαθήματος. «Θέλω να σου πω κάποια πράγματα είναι καλό να τα διαβάζει αυτά ο κόσμος», μου είπε σχεδόν ψιθυριστά. «Ήρθα από την Αιθιοπία στην Ελλάδα πριν από δέκα χρόνια. Ποτέ δεν τα παράτησα και πάντα έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Στην Αιθιοπία δούλευα στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Όταν ήρθα στην Ελλάδα προσπάθησα πολύ, έμαθα ελληνικά μετά πήγα να μάθω κομμωτική και σιγά-σιγά γινόμουν καλύτερη και τώρα δουλεύω σταθερά σε κομμωτήριο. Ήταν δύσκολο, αλλά τα έχω καταφέρει. Μου αρέσει να έρχομαι στο στέκι, με κάνει χαρούμενη και με κάνει να μην νιώθω μόνη μου. Είμαστε σαν οικογένεια, σαν να είμαι σπίτι μου, δεν υπάρχει τίποτα αρνητικό στο στέκι. Ο γιος μου γεννήθηκε στην Ελλάδα και τον φέρνω εδώ μαζί μου. Θέλω να ξέρει τι συμβαίνει στον κόσμο να γνωρίζει ανθρώπους από άλλες εθνικότητες και όταν μεγαλώσει να ξέρει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι και ίσοι».
steki-10steki-08 steki-07 steki-06 steki-05
Το 90% των μεταναστών που φτάνουν στην ΕΕ είναι πρόσφυγες πολέμου.
Οι Σύριοι πρόσφυγες πολέμου είναι συνολικά 9.000.000, όσοι έχουν μπει στην ΕΕ δεν ξεπερνάνε τους 500.000. Οι περισσότεροι είναι στις γειτονικές χώρες.
Οι πρόσφυγες παραμένουν εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα γιατί τα σύνορα εσωτερικά στην Ευρώπη παραμένουν κλειστά εξαιτίας της συνθηκης Δουβλίνο 2.
Κάθε χρόνο φτάνουν στην ΕΕ 100.000 πρόσφυγες.
Τα τελευταία 10-15 χρόνια στα σύνορα της Ευρώπης έχουν σκοτωθεί πάνω 25.000 πρόσφυγες.
Η Frontex -  πρακτορείο φύλαξης των συνόρων της ΕΕ από παράνομες δραστηριότητες – κοστίζει στην Ευρώπη όσο όλες οι στρατιωτικές της δαπάνες και δεν έχει καταφέρει να μειώσει τον αριθμό των προσφύγων που έρχεται στην ΕΕ.
Πληροφορίες από τον Nasim Lomani, μέλος του Δικτύου Κοινωνικής Υποστήριξης  Προσφύγων και Μεταναστών και εθελοντής στο Στέκι Μεταναστών.
Όποιος θέλει να συνεισφέρει με οποιονδήποτε τρόπο στο Στέκι Μεταναστών μπορεί να επισκεφθεί το Στέκι Μεταναστών, Τσαμαδού 13-15, Εξάρχεια, Αθήνα. 
                                    https://tsamadou13-15.espivblogs.net/

                                                                                                        Πηγή: grekamag.gr


Πέμπτη 27 Αυγούστου 2015

16 ηλεκτρονικά λευκώματα για ελληνικά μουσεία

  

Η αναλυτική παρουσίαση με εικόνες και εκθέματα του Μουσείου της Ακρόπολης, της Αρχαίας Ολυμπίας, των Δελφών, του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου και άλλων μουσείων της Ελλάδας περιέχονται στα 16 e- bookς που μπορείτε να κατεβάσετε στον υπολογιστή σας

Από το 1997, ο Όμιλος Λάτση εκδίδει κάθε χρόνο έναν τόμο αφιερωμένο σε ένα αρχαιολογικό μουσείο, με σκοπό τη δημιουργία μιας σειράς λευκωμάτων που, με την επιστημονική εγκυρότητα και την αισθητική τους προσέγγιση, συμβάλλουν στη βαθύτερη γνώση και κατανόηση των επιμέρους σελίδων της ιστορίας του ελληνικού πολιτισμού. Όλες οι εκδόσεις δεν έχουν εμπορικό χαρακτήρα, δεν διατίθενται στο εμπόριο και διανέμονται δωρεάν σε επιλεγμένους αποδέκτες, μεταξύ των οποίων πανεπιστήμια, βιβλιοθήκες, μουσεία, αρχαιολογικές υπηρεσίες, αρχαιολογικές σχολές, ιδρύματα και άλλοι φορείς πολιτισμού και έρευνας στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Κατεβάστε τα e-books κάνοντας κλικ στους παρακάτω συνδέσμους

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015

Άρης Βελουχιώτης, ηγέτης της Εθνικής Αντίστασης και της αριστεράς...



Σαν σήμερα το 1905 γεννιέται ο Άρης Βελουχιώτης
                                   Άρης Βελουχιώτης (27 Αυγούστου 1905 - 16 Ιουνίου 1945)

Ο Άρης Βελουχιώτης υπήρχε ηγετική και συνάμα τραγική μορφή της Εθνικής Αντίστασης κατά την περίοδο της γερμανοϊταλικής κατοχής. Υποστράτηγος του ΕΛΑΣ και σημαίνον στέλεχος του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα.
Ο Αθανάσιος Κλάρας, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 27 Αυγούστου 1905, στη Λαμία. Ο πατέρας του Δημήτριος ήταν δικηγόρος και η μητέρα του Αγλαΐα Ζέρβα καταγόταν από οικογένεια συμβολαιογράφου και πιθανώς να είχε μακρινή συγγένεια με τον Ναπολέοντα Ζέρβα, τον ορκισμένο εχθρό του κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Ο αδελφός του ήταν ο διακεκριμένος δημοσιογράφος Μπάμπης Κλάρας (1910-1987).
Σε ηλικία 14 ετών αποβλήθηκε από το Γυμνάσιο λόγω κακής διαγωγής και γράφτηκε στην Αβερώφειο Γεωργική Σχολή της Λάρισας, από την οποία αποφοίτησε το 1922. Μετά από μία σύντομη καριέρα δημοσίου υπαλλήλου στη Δράμα και τα Τρίκαλα, κατέβηκε στην Αθήνα το 1924, οπότε και εντάχθηκε στην κομμουνιστική νεολαία και κατόπιν στο ΚΚΕ.
Το 1925 κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία και λόγω των γνώσεών του έγινε δεκανέας Πυροβολικού. Μόλις έγινε γνωστή η κομμουνιστική του δράση καθαιρέθηκε και στάλθηκε σε μονάδα ανεπιθυμήτων στο Καλπάκι. Μετά την απόλυσή του αφοσιώθηκε ψυχή τε και σώματι στον αγώνα για τη διάδοση των αρχών του κομουνισμού με το ψευδώνυμο «Μιζέριας».
Φυλακίστηκε επανειλημμένα και εξορίστηκε πολλές φορές έως το 1940 για την πολιτική του δράση. Το 1936 καταδικάστηκε σε τετραετή φυλάκιση από τη δικτατορία Μεταξά για παράβαση το νόμου 117/36 «Περί μέτρων προς καταπολέμησιν του κομμουνισμού και των εκ τούτου συνεπειών». Τον Ιούλιο του 1939 αποφυλακίστηκε από τις φυλακές της Κερκυρας, αφού προηγουμένως είχε υπογράψει «δήλωση μετανοίας», αποκηρύσσοντας τον κομουνισμό και το ΚΚΕ, ενέργεια ατιμωτική για ένα κομμουνιστή, που θα τον ακολουθούσε σε όλη του τη ζωή.
Κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου υπηρέτησε στη Μακεδονία ως στρατιώτης του πυροβολικού στο 3ο Σύνταγμα. Μετά την κατάρρευση του μετώπου επέστρεψε στην Αθήνα.
Η αντιστασιακή δράση του άρχισε τον Μάιο του 1942, όταν συγκρότησε ομάδα από 15 άνδρες και άρχισε τον αγώνα από το χωριό Δομνίστα της Ευρυτανίας στις 7 Ιουνίου, όπου διακήρυξε πως ο αγώνας γίνεται και κατά των ντόπιων συνεργατών του κατακτητή. Την περίοδο εκείνη απέκτησε και το ψευδώνυμο Άρης Βελουχιώτης, από τον Άρη, τον θεό του πολέμου και το βουνό Βελούχι (Τυμφρηστός η επίσημη ονομασία του).
Με τις πρώτες του πράξεις έχει δημιουργήσει την εικόνα του σκληρού, μα δίκαιου τιμωρού των προδοτών, όπως έλεγε, του έθνους. Στις 9 Ιουνίου, επιτέθηκε με τους άνδρες του στο τσιφλίκι του Μαραθέα, στο Νέο Μοναστήρι Δομοκού. Ο Μαραθέας είχε τη φήμη σκληρού τσιφλικά και συνεργάτη των Ιταλών. Σε πρόσφατη αναταραχή, που δημιουργήθηκε από τους κολίγους που δούλευαν για λογαριασμό του, κάλεσε τους ιταλούς φίλους του και σκότωσαν δέκα από αυτούς, χωρίς άλλη διαδικασία. Οι ένοπλοι αντάρτες σκότωσαν το Μαραθέα και πήραν τα παιδιά του ως ομήρους. Η πρωτοβουλία αυτή του Άρη που θεωρήθηκε από πολλούς ακραία, αντιμετωπίστηκε από τους κατοίκους της περιοχής μάλλον με θετικό τρόπο.
Στις 9 Σεπτεμβρίου 1942 το τμήμα του Άρη δίνει την πρώτη μάχη στη χαράδρα της Ρεκάς στην Γκιώνα κατά ιταλικού αποσπάσματος και στις 29 Οκτωβρίου αντιμετωπίζει με επιτυχία ένα ιταλικό λόχο στο Κρίκελο της Ευρυτανίας. Η φήμη του εδραιώθηκε μετά την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου (25-26 Νοεμβρίου 1942), η οποία πραγματοποιήθηκε με τη συνεργασία αντάρτικών ομάδων του ΕΛΑΣ υπό τον Βελουχιώτη και του ΕΔΕΣ υπό τον Ναπολέοντα Ζέρβα και άγγλων αξιωματικών. Ακολούθησε στις 18 Δεκεμβρίου 1942 η επιτυχία του κατά τη σύγκρουσή του με ιταλικό σύνταγμα στο Μικρό Χωριό Ευρυτανίας.
Μετά την επιτυχία που είχε η συνεργασία των αντάρτικων ομάδων στην ανατίναξη του Γοργοποτάμου, καταβλήθηκε προσπάθεια για την εδραίωση της συνεργασίας των αντιστασιακών οργανώσεων και ομάδων. Οι προσπάθειες αυτές δεν καρποφόρησαν και η αποτυχία επισφραγίστηκε ύστερα από μία άκαρπη συνάντηση του Βελουχιώτη με τον Ζέρβα και τον υπαρχηγό της Βρετανικής Αποστολής Κρις Γούντχαουζ στη Ροβελίστα της Ηπείρου τον Δεκέμβριο του 1942.
Η αποτυχία αυτή είχε ως επακόλουθο την ένταση μεταξύ των αντιστασιακών οργανώσεων και αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ των αντάρτικων ομάδων, αποκορύφωμα των οποίων ήταν η στυγνή σφαγή του συνταγματάρχη Δημητρίου Ψαρρού, συνιδρυτή της αντιστασιακής οργάνωσης (σοσιαλδημοκρατικών αντιλήψεων), ΕΚΚΑ (Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση), από άνδρες του Βελουχιώτη στις 17 Απριλίου 1944 στο Κλήμα Φωκίδας. Για το έγκλημα αυτό θεωρήθηκε από πολλούς υπεύθυνος ο Άρης, αν και είναι βέβαιο ότι ο ίδιος προσωπικά δεν ήταν παρών στη δολοφονία.
Από τη Ρούμελη ο Βελουχιώτης στάλθηκε στην Πελοπόννησο και πολέμησε ως επικεφαλής του ΕΛΑΣ της περιοχής εναντίον των Γερμανών και των Ταγμάτων Ασφαλείας, που αποτελούσαν τις δυνάμεις ασφαλείας της κατοχικής κυβέρνησης Ράλλη. Ιδιαίτερα αιματηρές για τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν οι συγκρούσεις που έγιναν σε πολλές πόλεις της Πελοποννήσου μετά τον Σεπτέμβριο του 1944, όταν άρχισαν να αποχωρούν οι Γερμανοί. Η Μάχη του Μελιγαλά (13-15 Σεπτεμβρίου 1944) και η επακολουθήσασα σφαγή «επί δικαίων και αδίκων» από τους άνδρες του Άρη εξακολουθεί να διχάζει μέχρι σήμερα.
Στις πόλεις που καταλαμβάνονταν από τον ΕΛΑΣ άρχισαν να λειτουργούν «λαϊκά δικαστήρια» και με συνοπτική διαδικασία εκτελέστηκαν πολλοί, ανάμεσα στους οποίους και αρκετοί αθώοι, που εκτελέστηκαν απλώς για τις πολιτικές τους αντιλήψεις ή την κοινωνική τους τάξη. Στο τέλος Σεπτεμβρίου του 1944, ο Βελουχιώτης, με τη μεσολάβηση του υπουργού της εξόριστης κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας Παναγιώτη Κανελλόπουλου, δέχθηκε να αναστείλει τη λειτουργία των έκτακτων στρατοδικείων του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο κι έφυγε για τη Ρούμελη τον επόμενο μήνα, τις μέρες της αποχώρησης των Γερμανών από την Ελλάδα. Αποχαιρετώντας τους Μοραΐτες καπετάνιους του ΕΛΑΣ, τους ευχήθηκε «Καλή αντάμωση στα γουναράδικα», μια φράση που επανήλθε πρόσφατα στην επικαιρότητα από τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Βαγγέλη Διαμαντόπουλο.
Τα κομμένα κεφάλια του Βελουχιώτη και του Τζαβέλλα στην πλατεία των Τρικάλων.Τον Νοέμβριο του 1944 σε σύσκεψη καπετάνιων του ΕΛΑΣ πρότεινε να ετοιμαστεί ο ΕΛΑΣ για την αναμενόμενη σύγκρουση με τους Άγγλους, αντικρούστηκε όμως από τον καπετάνιο της Ομάδας Μεραρχιών της Μακεδονίας Μάρκο Βαφειάδη και τελικά ο Βελουχιώτης δεν έλαβε μέρος στα «Δεκεμβριανά».
Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας (12 Φεβρουάριου 1945), υπέγραψε με τον στρατιωτικό αρχηγό του ΕΛΑΣ, Στέφανο Σαράφη, την αποστράτευση των αντάρτικων ομάδων, κατηγόρησε όμως με δριμύτητα την πολιτική ηγεσία του ΕΑΜ για την εσφαλμένη τακτική της, που κατά την άποψή του οδηγούσε στην εγκαθίδρυση των Άγγλων στην Ελλάδα και στη δίωξη των αγωνιστών του ΕΑΜ. Ο ίδιος ήταν από τους πιο επίμονους υπέρμαχους για τη μετατροπή του αντιστασιακού αγώνα σε κοινωνικό - πολιτικό και την επιβολή «λαοκρατικού» καθεστώτος. Έτσι, στο Γαρδίκι, παρά την αρχική αποδοχή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, διακήρυξε την ανάγκη να συνεχιστεί ο αγώνας εναντίον «του νέου ζυγού», η ενέργειά του όμως αυτή προκάλεσε την αντίδραση όχι μόνο της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά και της ηγεσίας του ΚΚΕ.
Στις 16 Ιουνίου 1945 το κόμμα του τον αποκήρυξε και τον διέγραψε με δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη», την ίδια ημέρα που ο ίδιος αποφάσισε να τερματίσει τη ζωή του, όταν βρέθηκε περικυκλωμένος από παραστρατιωτικές ομάδες και μονάδες του Στρατού στη Μεσούντα της Άρτας.
Το πτώμα του αποκεφαλίστηκε από τους άνδρες των παραστρατιωτικών ομάδων και κρεμάστηκε μαζί με του συντρόφου του Τζαβέλα σε κεντρικό φανοστάτη των Τρικάλων. Ακολούθησε τρικούβερτο γλέντι από τους διώκτες του, που κράτησε μέχρι πρωίας. Σε ερώτησε στη Βουλή των Κοινοτήτων από βουλευτές του Εργατικού Κόμματος για το «βάρβαρο της πράξης», ο αρμόδιος υπουργός απάντησε ότι αυτό αποτελεί «αρχαιοελληνικό πολεμικό έθιμο».
Τα κατοπινά χρόνια, δύο φορές το ΚΚΕ απεκατέστησε πολιτικά τον Άρη Βελουχιώτη, στις 20 Ιουνίου 1962 και στις 16 Ιουλίου 2011.
 
 
 
Στις 19 Οκτωβρίου απελευθερώνεται η Λαμία. Δυνάμεις του ΕΛΑΣ, αντιπροσωπεία της ΠΕΕΑ και του ΕΑΜ, καταφτάνουν στην πόλη. Στις 29 Οκτωβρίου και με αφορμή την επέτειο του ΟΧΙ, συγκαλείται στην πλατεία Ελευθερίας της πόλης, πανηγυρική συγκέντρωση του ΕΑΜ με παμφθιωτική λαϊκή παρουσία. Ο Άρης εκφωνεί από το περίφημο μπαλκόνι τον παρακάτω λόγο. 
 
 
Αδέλφια, Έλληνες και Ελληνίδες της Λαμίας και της περιοχής της!

Από μέρους του Γενικού Στρατηγείου του Ε.Λ.Α.Σ, σας φέρω τους πιο θερμούς χαιρετισμούς.
Όπως βλέπετε, πρόκειται «να βγάλω λόγο». Μα ο λόγος μου αυτός δεν θα μοιάζει καθόλου με τους λόγους που γνωρίσατε μέχρι σήμερα. Δεν πρόκειται να σας υποσχεθώ ούτε πως θα σας φτιάξω γεφύρια ή ποτάμια, όπως σας υποσχόντουσαν πως θα σας φέρουν οι παλιοί κομματάρχες. Ούτε και θα σας τάξω λαγούς με πετραχήλια. Δεν επιδιώκω ν' αποσπάσω επαίνους για τη ρητορική μου δεινότητα. Επιδιώκω απλώς ν' ακούσετε αυτά που θα σας πω. Προσέξτε. Θ' αρχίσω σαν τα παραμύθια:

Η αθάνατη ελληνική φυλή.

Κάποτε η γωνιά αυτή της γης που πατάμε και λέγεται Ελλάδα ήτανε δοξασμένη κι ευτυχισμένη κι είχε ένα πολιτισμό, οπού επί 2 1/2 χιλιάδες χρόνια συνεχίζει να παραμένει και να θαυμάζεται απ' όλο τον κόσμο. Κανένας σοφός η άσοφος δεν μπορεί μέχρι σήμερα να γράψει ούτε μια λέξη, αν δεν αναφερθεί στα έργα που άφησαν οι δημιουργοί αυτού του πολιτισμού, που λέγεται αρχαίος ελληνικός πολιτισμός.
Κάποτε, λοιπόν, η χώρα μας ήτανε δοξασμένη, μα αργότερα την υποδούλωσαν κι έχασε την παλιά της αυτή δόξα. Μα ύστερα από κάμποσα χρόνια η χώρα μας σηκώθηκε στο πόδι κι ύστερα από σκληρούς αγώνες ενάντια στη σκλαβιά, πάλι λευτερώθηκε.
Στην εποχή της σκλαβιάς πέρασε σκληρά, μαύρα χρόνια και πολλοί «έξυπνοι», αναμεσα στους οποίους και κάποιος Φαλμεράγιερ, ισχυρίστηκαν πως η ελληνική φυλή έσβησε κι ότι αυτή διασταυρώθηκε μ' άλλες φυλές, που δεν έχουν τίποτα το κοινό με την αρχαία ελληνική φυλή.
Μα ότι κι αν πούνε, αυτό δεν έχει καμία αξία. Την ελληνικότητα μας την αποδείξαμε. Γεγονός είναι ότι η χώρα μας ξεσηκώθηκε και ξαναγένηκε πάλι λεύτερη.
Αυτό κάνεις δεν το ήθελε. Ούτε οι ξένοι βασιλιάδες, ούτε οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες. Οι ξένοι δεν το θέλανε, γιατί φοβισμένοι από τη γαλλική επανάσταση, χτυπούσαν όλες τις εξεγέρσεις και δημιούργησαν γι' αυτό μεταξύ τους την Ιερή Συμμαχία. Οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες γιατί τα είχανε καλά με τους Τούρκους και ξεζουμίζανε το λαό.

Η αντίδραση ουρλιάζει.

Μα ο ελληνικός λαός δεν θάτανε αυτός ο λαός, ο λαός δηλαδή της χώρας της λευτεριάς και του πολιτισμού, αλλά λαός ζούγκλας, αν δεν έβγαζε μέσα από τα σπλάχνα του τους αρχηγούς εκείνους, που θα οδηγούσανε στη λευτεριά του. Όπως βλέπετε, λοιπόν, όλοι - ξένοι και ντόπιοι - πάλεψαν για να μην ξεσηκωθεί ο λαός κι αποχτήσει τη λευτεριά του.
Μέσα στα χρόνια της σκλαβιάς δε σταμάτησαν οι αγώνες. Μικροί ή μεγάλοι. Ένοπλοι ή όχι. Κι ύστερα μέσα απ' αυτό το λαό ξεπήδησε ο μεγάλος βάρδος της επανάστασης, πού ύμνησε με τα τραγούδια του την ιδέα της εξέγερσης του έθνους, ο πρόδρομος της Φιλικής Εταιρίας: ο Ρήγας. Η αντίδραση τον σκότωσε, πριν προλάβει να φέρει σε πέρας τις αρχές του. Μα ο σπόρος που έσπειρε βλάστησε σύντομα.
Σε λίγο, η Φιλική Εταιρία έγινε κι αγκάλιασε χιλιάδες Έλληνες.
Ας ούρλιαζε η αντίδραση. Ας υπόγραφε άτιμα χαρτιά, σαν αυτό πού υπογράφηκε στη διάσκεψη της Βιέννης στα 1815, κάτω από το όποιο έβαλε την υπογραφή του κι ο πολύς Γιάννης Καποδίστριας και που διαλάμβανε, ότι όχι μόνο δε θα ευνοηθεί και επιτραπεί ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στην Ελλάδα, μα και θα πνιγεί στο αίμα αν ξεσπάσει.
Ο Γιάννης Καποδίστριας, που μας τον παρουσιάζουν στα σχολειά σαν μεγάλο και τρανό, με προτομές και πορτραίτα, είναι ο πρώτος καταστροφέας της Ελλάδας. Μα ότι έκανε, δεν το έκανε σαν Καποδίστριας, μα σαν εκπρόσωπος όλης της ελληνικής αντίδρασης. Ας ούρλιαζε λοιπόν, μαζί με τη διεθνή και η ντόπια αντίδραση. Κι ας υπογράφανε άτιμα χαρτιά.

Ο λαός προχωρεί.

Τίποτα δεν ήτανε ικανό να συγκρατήσει τη φλόγα για τη λευτεριά, που έκαιγε μέσα στις καρδιές του λαού μας. Έτσι, στα 1821, ύστερα από κόπους και θυσίες και χάρη στον ενθουσιασμό και τη φλόγα του Παπαφλέσσα, που χρησιμοποίησε όλα τα μέσα, ακόμα και την ψευτιά, κηρύσσοντας την εξέγερση, ξεσηκώθηκε πρώτος ο Μοριάς. Από δω, από το Μοριά, άρχισε η επανάσταση του 1821.
Στο άκουσμα της εξέγερσης όλοι οι ισχυροί της γης, ξένοι και ντόπιοι, τρόμαξαν. Οι κοτζαμπάσηδες, όμως, βλέποντας ότι δεν τους ήτανε δυνατό να συγκρατήσουν το λαό και φοβούμενοι την οργή του, αναγκάστηκαν να κόψουν τη συνεργασία τους με τους καταχτητές και για να ευνουχίσουν το λαϊκό απελευθερωτικό κίνημα, πήρανε όλοι μέρος στην επανάσταση κι έτσι αυτή πήρε χαραχτήρα πανεθνικό.
Οι τρανοί της γης τρόμαξαν και, χρησιμοποιώντας όλα τα τερτίπια, προσπάθησαν να πνίξουν την επανάσταση. Μα γελάστηκαν. Επί 7 ολόκληρα χρόνια πάλεψαν οι προπάτορες μας, παρά το γεγονός ότι η ελληνική αντίδραση, δυο φορές, το 1823 και 1825, οργάνωσε τον εμφύλιο πόλεμο για να σπάσει ακριβώς τους αγώνες αυτούς. Έτσι οι πρόγονοι μας ανάγκασαν όλους τους εχθρούς μας να γλύψουν εκεί που έφτυσαν και ν' αναγνωρίσουν τους αγώνες μας και την ανεξαρτησία μας.
Κανείς δεν πίστευε προηγούμενα σ' αυτό το θαύμα, που συντελέστηκε από τις ίδιες τις δυνάμεις και τα μέσα του λαού. Άλλοι περίμεναν να τους έλθει η λευτεριά από τη Ρωσία κι άλλοι από τη μεγαλοψυχία των βασιλιάδων της Ευρώπης. Μα η επανάσταση απόδειξε, ότι αυτή μόνη της χάρισε τη λευτεριά της πατρίδας μας. Τα παραμύθια του φιλελληνισμού, χάρη στον οποίο αποκτήσαμε δήθεν τη λευτεριά μας, εφευρέθηκαν μόνο και μόνο για να γίνει πιστευτό, ότι η πατρίδα μας λευτερώθηκε, όχι από τις ίδιες της τις δυνάμεις, μα από τους ξένους. Υπήρξαν βέβαια φιλέλληνες, που αγωνίστηκαν, πολέμησαν κι έχυσαν το αίμα τους για τη λευτεριά της πατρίδας μας. Τιμή και δόξα σ' αυτούς κι αιώνια ας είναι η ευγνωμοσύνη του έθνους. Μα αυτοί υπήρξαν μεμονωμένα άτομα μονάχα. Η θεωρία του οργανωμένου φιλελληνισμού είναι καθαρό παραμύθι.
Με την επικράτηση της επανάστασης αμέσως οι δικοί μας κοτζαμπάσηδες επιβλήθηκαν πάνω στη χώρα μας. Η αντίδραση, ντόπια και ξένη, για να ευνουχίσει το λαϊκό χαραχτήρα του κινήματος και να επιβάλει νέα σκλαβιά, χρησιμοποίησε όλα τα μέσα. Και στο τέλος το πέτυχε. Η αρχή έγινε κολλώντας στο σβέρκο της πατρίδας μας αυτόν που σας είπα πρωτύτερα:
Τον Καποδίστρια. Ο Γιάννης Καποδίστριας από την ανασύσταση του ελληνικού κράτους άρχισε την καταστροφή της χώρας μας, κι ένας άλλος Γιάννης, ο Μεταξάς, έβαλε σ' αυτήν το καπάκι.

Πώς μας επιβλήθηκαν οι βασιλιάδες.

Ο λαός νόμιζε, ότι μια που πέτυχε πια η επανάσταση, θα επακολουθούσαν τα χρόνια της ευτυχίας του, ότι όλη η ανθρωπότητα θάτανε στο πλευρό της χώρας μας και πως η χώρα μας, για μια ακόμα φορά, θα βρισκότανε σε θέση να ξαναπάρει, όπως και παλιότερα, ολόκληρη την ανθρωπότητα από το χέρι και να της δείξει καινούργιους δρόμους πολιτισμού και προόδου. Μα στη θέση αυτών η ντόπια και ξένη αντίδραση επιβλήθηκαν και φέρανε τον Καποδίστρια, τη Βαυαρική δυναστεία με τον Όθωνα.
Χρόνια και χρόνια απάτης και ρεμούλας μας κράτησαν μακριά από την ευτυχία και τον πολιτισμό και μας ρίξανε μέσα στην εξαθλίωση, την πείνα, την κακομοιριά και τη δυστυχία. Έτσι η Ελλάδα που υπήρξε κάποτε η πηγή των φώτων και του πολιτισμού, κατάντησε να βρίσκεται στο πιο χαμηλό επίπεδο οικονομικής, κοινωνικής και εκπολιτιστικής ανάπτυξης, όχι μόνο έναντι των λαών της Ευρώπης, αλλά και των Βαλκανίων.

Η προδοσία του αλβανικού έπους.

Η ουσία αυτού βρίσκεται στο γεγονός, ότι αντίδραση σκεφτόταν μόνο πώς να εκμεταλλευτεί, να βασανίσει, και να ξεζουμίσει το λαό, οργανώνοντας κινήματα κάθε τόσο και καλλιεργώντας τις φαγωμάρες, προπαγανδίζοντας και πείθοντας το λαό ότι είναι απαραίτητο να ζει φτωχός και κακομοιριασμένος.
Χαρακτηριστικό είναι ότι πιάνοντας μια λέξη του Κολοκοτρώνη, που ονόμασε κάποτε τη χώρα μας Ψωροκώσταινα, κατάφερε να πείσει το λαό ότι το ελληνικό κράτος δε μπορεί να ορθοποδήσει μόνο του κι ότι θα έπρεπε να μας κυβερνήσουν οι ξένοι, ονομάζοντας γι αυτό και τα πολιτικά κόμματα ρωσικά, αγγλικά και γαλλικά. Σ' αυτό το σημείο μας φέρανε οι κορυφές που διοικούσαν τον τόπο μας. Κάποτε φτάσαμε και στη δημοκρατία. Μα αυτό έμοιαζε με την παροιμία που έλεγε ο λαός: Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.
Μυρίστηκαν οι έξυπνοι ψητό από τη μοναρχία και βρίσκοντας ότι «έφταιγε» η δημοκρατία για τη δυστυχία του λαού, ξαναφέρανε το βασιλιά. Και τότε άρχισαν πιο ξετσίπωτα ακόμα να ξεζουμίζουν και να καταπιέζουν το λαό. Και για να μπορούν να πνίγουν τις κραυγές του, βάλανε στο κεφάλι μας το Μεταξά, που ήτανε πάντα πράχτορας του ΙΙ γραφείου του γερμανικού επιτελείου, από τον καιρό που σπούδαζε στη στρατιωτική σχολή της Γερμανίας.
Έτσι, ύστερα από 120 χρόνια, ξαναπέσαμε πάλι στη σκλαβιά, γιατί έτσι κακά μας κυβερνήσανε στο διάστημα αυτό.
Σ' αυτή την κατάσταση βρεθήκαμε, όταν ξέσπασε η πολεμική λαίλαπα και η σύγκρουση μεταξύ των κολοσσών. Μα κανένας απ' αυτούς δε σκέφτηκε ελληνικά και να δει πώς θα ξέφευγε η χώρα μας τη λαίλαπα αυτή. Με την επίγνωση ότι η χώρα μας θα τραβούσε στην καταστροφή μπήκανε στον πόλεμο.
Έχουμε ντοκουμέντα στα χέρια μας, πού μας αποδείχνουν, ότι οι άνθρωποι αυτοί είχανε σκοπό να ρίξουνε μόνο τρεις τουφεκιές στο Αλβανικό μέτωπο κι ύστερα να μας παραδώσουν στους φασίστες. Υπάρχουν ντοκουμέντα που μας πείθουν ότι το Νοέμβρη προς το Δεκέμβρη του 1940 μπορούσαμε να πετάξουμε τους Ιταλούς στη θάλασσα. Μα αυτοί συγκρατούσαν το στρατό μέχρι που να λύσει το στρατιωτικό της πρόβλημα, η Γερμανία στην Ευρώπη κι ύστερα να δικαιολογηθούν ότι δε μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα με δυο κολοσσούς. Δεν πίστευαν στις δόξες του στρατού μας, στο θάρρος, στην τόλμη, στην αυταπάρνηση και τον ηρωισμό του, που πολεμούσε με φλόγα ενάντια στο φασισμό, νηστικός και ξυπόλυτος πάνω στα βουνό της Αλβανίας με τη βοήθεια όλου του ελληνικού λάου. Αυτοί δεν πίστευαν σ' αυτά και περιμένανε πως θα καμφθεί. Γι' αυτό το έπος της Αλβανίας είναι ολοκληρωτικά έργο του λαού. Είναι έργο του λαού που το πραγματοποίησε με το μένος που είχε ενάντια στο φασισμό και το ζυγό του Μεταξά, με θυσίες και ηρωισμούς.
Έτσι, μας ξαναδέσανε στη σκλαβιά.
Μα ο λαός μας δεν ήτανε σε θέση να συνεχίσει το έργο του αυτό. Όσο φλογερά κι αν ήτανε τα στήθη του, η φλόγα αυτή δεν θα άντεχε στα σιδερόφρακτα μεγαθήρια των φασιστών, μια που είχε μέσα του και την προδοσία των ηγετών του. Έτσι αναγκάστηκε να υποκύψει, μα όχι σαν ηττημένος. Γιατί αυτή η συνθηκολόγηση που έκαναν, υπογράφηκε πριν ακόμα πολεμήσει ο στρατός μας. Αυτή δεν ήτανε ήττα του λαού μας, μα ήττα και χρεοκοπία των καθεστώτων που μεσολάβησαν από το 1821-1941. Γι αυτό κι ο λαός μας τιμωρεί σήμερα την ήττα αυτή και θα την τιμωρήσει αργότερα πιο σκληρά ακόμα.
Έτσι ήλθαν οι Γερμανοί στον τόπο μας και μας σκλαβώσανε. Μα για μας, για το λαό μας, καμιά κηλίδα δε θα μπορούσε να προσαφθεί, ότι εγκαταλείψαμε τα εδάφη μας. Αυτή θα κολλούσε, όταν δεν ξεσηκωνόμαστε.
Τι μπορούσαμε να περιμένουμε απ' αυτούς που φορούσαν τα κλακ και τα μπακαλιαράκια; Τι μπορούσαν να μας πούνε αυτοί; Το μόνο που βρίσκανε να μας λένε ήτανε:
Ησυχία, παιδιά, και τάξη. Κάναμε κυβέρνηση, ησυχάστε. Αυτό όμως θέλανε κι οι Γερμανοί. Μα τα λόγια αυτά τα εκστομίζανε οι άνθρωποι εκείνοι που δεν έχουν το δικαίωμα να ονομάζονται Έλληνες.
Κι όμως, δε θα συμβιβάζονταν με τη λογική και τη ράτσα μας, αν δε βγαίναν πάλι τα στοιχεία αυτά που θα κρατούσανε ψηλά την τιμή του έθνους μας, μέσα από το λαό μας.

Στο δρόμο του αντάρτικου.

Μια μαυρίλα πλάκωνε τον ελληνικό ορίζοντα. Κανείς δεν ήξερε τι θα έφερνε η αύριο και πώς θα ξεφεύγαμε από τη σιδερένια τανάλια που μας έσφιγγε. Κείνοι που ένιωθαν βρίσκονταν στις φυλακές και τα ξερονήσια. Κι εδώ πρέπει να στιγματιστεί μια άλλη ατιμία των ανθρώπων της 4ης Αυγούστου, που φεύγοντας, τους παράδωσε στα χέρια των καταχτητών.
Μια άλλη μερίδα πού ένιωθε, ασχολούνταν με τις μαύρες και άσπρες αγορές. Έτσι, όλο το βάρος έπεσε πάνω σε μια χούφτα ανθρώπων, απ' αυτούς που τρώγανε καρπαζιές μέσα στα αστυνομικά μπουντρούμια και τις ασφάλειες, μα που φλέγονταν από ηρωισμό και ανδρεία και μέσα τους υπήρχε μια ζεστή ελληνική καρδιά κι έτρεχε στις φλέβες τους πραγματικό ελληνικό αίμα. Αυτοί άναψαν το δαυλό κι έδωσαν το σύνθημα για τον ξεσηκωμό του Έθνους. Αυτοί που δώσανε το κουράγιο στους Έλληνες. Αυτοί που δημιούργησαν τη νέα Φιλική Εταιρία: το ΕAM.
Βέβαια, ποιος θάτανε κείνος που μπορούσε να πιστέψει τότε. Ότι αυτή η φούχτα των ανθρώπων θα έφερνε στη χώρα μας τη μεγαλόπρεπη αυτή νίκη. Μα η υφή, η ψυχοσύνθεση, το σκαρί των ανθρώπων αυτών ήτανε τέτοιο. Παρά τις φυλακές, τους κατατρεγμούς, τις δολοφονίες, τα βασανιστήρια, τις ομαδικές εκτελέσεις και την τρομοκρατία, οι άνθρωποι αυτοί οδηγούσαν ηρωικά και θαρραλέα τις μάζες στον δρόμο της λευτεριάς.
Ξέρετε όλοι πως άρχισε το κίνημα αυτό και δε σταματώ στις λεπτομέρειες του. Όταν έχουμε τη μέρα της εθνικής ανεξαρτησίας μας, πού γιορτάζουμε στις 25 Μάρτη, χαιρόμαστε, τραγουδάμε και κλαίμε από τη συγκίνηση. Μα από δω και πέρα θα έχουμε δυο εθνικές γιορτές: την 25η Μάρτη και την 27η Σεπτέμβρη επέτειο της δημιουργίας του ΕΑΜ, που αποτέλεσε τη βάση της σημερινής μας απελευθέρωσης.

Αυτό πρέπει να το νιώσουμε.

Στα προηγούμενα χρόνια πολλοί περνούσανε από την πλατεία του Διάκου, μα κανείς δεν ένιωθε τον παλμό που περιείχε το τραγούδι, που μας δίδασκε στο σχολείο ο παλιός καθηγητής μας Λάσκαρης: Σας ευλογεί του Διάκου μας το τιμημένο χέρι…
Κανείς δεν ένιωθε, ότι έπρεπε να φύγει μακριά από τα μικροσυμφέροντα του και να παλέψει για τη λευτεριά. Μα η χούφτα αυτή των ανθρώπων, που σας μίλησα πιο πάνω, ρίχτηκε ολόψυχα στον αγώνα.
Η αντίδραση στο άκουσμα της χρησιμοποίησε όλα τα μέσα κι έθεσε σε ενέργεια όλες τις ατιμίες για να τη σαμποτάρει. Μα όλα αυτά στάθηκαν ανίκανα να σπάσουν τον αγώνα της. Αντίθετα, αυτή ρίζωνε κάθε μέρα και πιο πολύ κι ανέπτυσσε τη δράση της. Κι επειδή δεν είχε σκοπό να καταπιαστεί με χαρτοπόλεμο έβγαλε στο βουνό το αντάρτικο.
Θυμάμαι όταν το χειμώνα του 1941 ήλθα εδώ σαν «μαυραγορίτης» για να βάλω μπροστά τη δουλειά. Σας γνώριζα όλους, μα κανείς από σας δεν ήξερε τι επεδίωκα εγώ. Τότε μαζί με το Γ. Φράγκο και Γ. Γιαταγάνα βγάλαμε το πρώτο διάγγελμα του ΕΑΜ. Πολλοί νομίζανε τότες, ότι αυτό ήτανε μόνο ντόρος και τίποτα άλλο.
Όταν λέγαμε ότι σε λίγο θα σφυρίζει το μάλιγχερ και θα κροταλίζει ξερά το πολυβόλο στις βουνοκορφές και τα φαράγγια μας κι οι Γερμανοί και Ιταλοί θα φεύγουν ντροπιασμένοι, ίσως πολλοί να λέγανε πως αυτά δεν ήτανε παρά ηχηρές φράσεις.
Μα ύστερα από 2 1/2 μήνες άρχισε πραγματικά να λαλεί το ντουφέκι. Και τι δεν είπανε τότε! Όπως και στα 1821 όλη η αντίδραση συνωμότησε εναντίον μας και στην αρχή δεν έλεγε τίποτα για το αντάρτικο, κάνοντας το ίδιο πού κάνει και η στρουθοκάμηλος, όταν κρύβει το κεφάλι της, ενώ όλο της το σώμα φαίνεται. Έτσι κι αυτοί, νομίζανε, ότι αν δε λέγανε τίποτα για το αντάρτικο και το αγνοούσαν, δε θα ξαναβροντούσε το καριοφίλι. Μα μπορούσε να σταματήσει αυτό; Κάθε μέρα κοκκίνιζαν τα βουνά και τα φαράγγια από το αίμα.
Κι όταν είδαν ότι το αντάρτικο μεγάλωνε, παρά τη σιωπή τους, τότε κι αυτοί άλλαξαν τρόπο για να μας πολεμήσουν. Μας ονόμασαν πλιατσικολόγους, κατσικοκλέφτες, ληστοσυμμορίτες κλπ. Ακόμα βρέθηκαν άνθρωποι να μας αποκηρύξουν με την υπογραφή τους γιατί σκοτώσαμε τον προδότη και εκβιαστή Μαραθέα. Αυτοί οι κύριοι ήτανε κυριολεκτικά ηλίθιοι.
Δεν ξέρανε ούτε το ατομικό τους συμφέρον. Νόμισαν, πως αν μας αποκήρυσσαν θα σταματούσε κι ο αγώνας μας κι ότι δεν θα είμαστε κάποτε ικανοί να τους σφίξουμε το λαιμό και να τους πνίξουμε.
Ας είναι. Τέτοιοι ηλίθιοι ήτανε και τέτοιες ηλιθιότητες λέγανε. Ας κάνουν τώρα τα ψηλά τους καπέλα κλωσοφωλιές.

Η ύπαιθρος αναπνέει.

Μα ήτανε δυνατό να πιάσει αυτό; Οι χωριάτες είχανε δει για πρώτη φορά το θαύμα ν' αφήνουν τα πράματα τους έξω χωρίς να τους τα πειράζει κανείς.
Η ζωοκλοπή είχε καταργηθεί στην ύπαιθρο και η ασφάλεια της ζωής και της περιουσίας ποτέ δεν ήτανε σ' αυτό το σημείο. Ήτανε θαύμα αυτό; Όχι. Αλλά για πρώτη φορά το χωριό γνώρισε την εξουσία, η οποία βγήκε για να χτυπήσει την εσχάτη προδοσία, το έγκλημα, τη ζωοκλοπή κλπ. και να εμπεδώσει την ασφάλεια.
Κι όταν χτυπήσαμε τα εγκλήματα αυτά και πατάξαμε την προδοσία, αυτοί σαν δεσποινίδες της αριστοκρατίας, που δε βλέπουν γύρω τους τη δυστυχία και την κακομοιριά πού βασιλεύει, αλλά συγκινούνται από ένα άρρωστο γατάκι, έμπηξαν τις φωνές και μας κατηγόρησαν ότι σκοτώνουμε. Επί Μεταξά βιάστηκαν γυναίκες, υπέστησαν μαρτύρια χιλιάδες άνθρωποι, σκοτώθηκαν και γκρεμίστηκαν από τα μπαλκόνια της Ασφάλειας γέροι, έγιναν τόσα εγκλήματα, μα κανείς απ' αυτούς δεν είπε τίποτα. Μα τώρα φωνάζουνε ότι ο Άρης σφάζει.
Ναι, σφάξαμε κι είμαστε έτοιμοι να ξανασφάξουμε, αν χρειαστεί. Ποιους όμως σφάξαμε; Εμείς είμαστε πιο πονόψυχοι απ' αυτούς. Απόδειξη είναι ότι εμείς είμαστε κείνοι που τρώγαμε χρόνια τώρα τις καρπαζιές και καταδιωκόμασταν. Σφάξαμε κείνους που πρόδιδαν στους καταχτητές τους Έλληνες, κείνους που κλέβανε το λαό και διαπράττανε εγκλήματα.
Κι είναι κυριολεκτικά ηλίθιοι κείνοι πού τους πήρε ο πόνος γι' αυτούς, που τόσο δικαιολογημένα χτυπήσαμε, για να παίρνουν το μέρος τους ή είναι ολοκληρωτικά συνένοχοι τους. Μα ούτε και το κόλπο αυτό έπιασε.

Το αντάρτικο σώζει το λαό.

Τότε όμως αυτοί, σαν καλοί ζαχαροπλάστες που ήτανε, κατασκευάσανε ένα νέο χρυσό χάπι:
-Ναι, φωνάζανε. δεν υπάρχει αντίρρηση, ότι οι αντάρτες διεξάγουν εθνικό αγώνα. Μα το ζήτημα αυτό θα λυθεί από τους ισχυρούς. Τι μας χρειάζονται, λοιπόν, οι αγώνες κι οι σκοτωμοί, αφού τα ζητήματα μας θα τα λύσουνε άλλοι;
Λυτό το σύνθημα έπιανε. Είχανε όμως δίκιο; Ασφαλώς όχι!
Γιατί δεν είχανε δίκιο;
Στα 1941-42 το ΕΑΜ δεν ήτανε ακόμα ισχυρό. Γι' αυτό δεν είχε αρχίσει ο αγώνας να παίρνει μαζικό χαραχτήρα. Ούτε κι αντάρτικη δράση υπήρχε. Κι όμως. Στα 1941-42 πέθαναν από την πείνα και τις αρρώστιες, που επακολούθησαν απ' αυτήν, 300.000 άνθρωποι μόνο στην Αθήνα, τον Πειραιά και τα περίχωρα τους. Και θα πέθαιναν αργότερα ακόμα περισσότεροι, αν το ΕΑΜ δεν κινητοποιούσε με συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια και απεργίες το λαό και δεν τον εμψύχωνε: 1. Να επιβληθεί το σταμάτημα της αρπαγής της παραγωγής μας από μέρους των κατακτητών. 2. Να επιβληθεί σ' αυτούς ν' αφήσουν το Διεθνή Ερυθρό Σταυρό να αναλάβει την τροφοδοσία του λαού μας. 3. Να προσέξουν την κατάσταση της Ελλάδας στο εξωτερικό.
Αν το αντάρτικο δε σταματούσε τις φάλαγγες των Γερμανών που κλέβανε την παραγωγή της χώρας μας και δεν καταργούσε τη συγκέντρωση της παραγωγής που τη βάζανε στο χέρι οι καταχτητές, αν δε γίνονταν όλα αυτά, τότε τα θύματα από την πείνα και τις αρρώστιες θα ήταν πολύ περισσότερα. Όλες οι χιλιάδες των θυμάτων, που πέσανε για τη ζωή και τη λευτεριά του λαού μας, ποτέ δε φθάνουν τα θύματα της πείνας και των ασθενειών.
Πότε ακούστηκε στην ιστορία της ανθρωπότητας να πραγματοποιείται η απελευθέρωση μέσω της μπαγαποντιάς; Ποτέ. Η λευτεριά δεν κερδίζεται με ξόρκια, αλλά με αγώνες και θύματα!
Μα κι αν το θέλαμε, δεν είχαμε αυτό το δικαίωμα. Το δικαίωμα δηλαδή να κηλιδώσουμε την ιστορία της πατρίδας μας. Αυτό θα ήτανε ασέβεια στη μνήμη των ηρωικών μας προγόνων.
Μα ούτε είχαμε το δικαίωμα να κολλήσουμε μια ατιμωτική σφραγίδα, μια σφραγίδα αίσχους, στο κούτελο των επερχομένων γενεών, των παιδιών μας και των εγγονιών μας, ότι κατάγονται από γενιά ευνούχων, που δέχονται να πεθαίνουν στα πεζοδρόμια από τον ατιμωτικότερο των θανάτων, από την πείνα, παρά να πεθαίνουν με το όπλο στο χέρι, παλεύοντας για τη λευτεριά.
Τι θα έπρεπε να προτιμούσαμε; Το πρώτο ή το δεύτερο; Όχι! Χίλιες φορές όχι!
Καλύτερα να γινότανε το παν ένα μπουρλότο, παρά να υποταχθούμε στους καταχτητές.
Αυτό ο λαός μας το κατάλαβε, τους μούντζωσε κι έδωσε αυτά τα γενναία παλικάρια, πούναι τώρα στεφανωμένα με δόξες, με δάφνες και με νίκες.

Η αντίδραση συνωμοτεί.

Τότε κι αυτοί αναγκάστηκαν ν' αλλάξουν βιολί κι αποφάσισαν να βγάλουν στο βουνό δικές τους ανταρτοομάδες.
Μα γιατί αυτό; Το ΕAM είχε δηλώσει ότι δεν είχε μονοπώλιο τον αντάρτικο αγώνα. Γι' αυτό και τους κάλεσε να σχηματιστούν κοινές ανταρτοομάδες. Αν είχανε την πρόθεση να παλέψουν ενάντια στους καταχτητές, θα το κάνανε. Τότε όμως, ισχυρίζονται, ότι η χωρογραφία της Ελλάδας και η πυκνότητα της κατοχής δεν επέτρεπε την ύπαρξη ανταρτοομάδων.
Όταν όμως είδανε εμάς, όταν λευτερώσαμε την ύπαιθρο, τότε κι αυτοί αποφάσισαν να δημιουργήσουν αντάρτικο.
Τι θα περίμενε κανείς άπ' αυτούς αρχή αρχή; Ποια κραυγή, έστω και τυπικά, να βγει από το στόμα τους; Φυσικά, "Κάτω οι καταχτητές" !
Μα την θέση τους τη γνωστοποίησαν από την αρχή. Η πρώτη κραυγή τους ήτανε:

"Κάτω το ΕΑΜ!"

Μα εμείς και πάλι τους καλέσαμε για να ενωθούμε. Αυτοί όμως αρνήθηκαν, γιατί δεν θέλανε να υποβληθούν σε κόπους και μόχθους για να πολεμήσουν τον καταχτητή. Γιατί αυτοί δεν ήτανε εντολοδόχοι του ελληνικού λαού, μα της αντίδρασης από το φόβο της λαοκρατίας που ζητούσαν να πολεμήσουν.
Στο τέλος μας κήρυξαν κι ανοιχτά τον πόλεμο, ένοπλα, συνεργαζόμενοι με τους καταχτητές.
Θα είμαστε ασυνεπείς στον αγώνα μας και προδότες του λαού μας, αν σιχαινόμαστε τα αίματα. Γι' αυτό, σαν εντολοδόχοι του λαού, συντρίψαμε τους συνεργάτες αυτούς των καταχτητών, τους πολέμιους του εθνικού μας αγώνα.

Ο ΕΛΑΣ στο πλευρό των συμμάχων.

Ύστερα απ' αυτό χρησιμοποίησαν το κόλπο: Μας κατηγόρησαν, ότι δε βοηθάμε το συμμαχικό αγώνα, αλλά θα υπακούσουμε μόνο στους Ρώσους. Κι απειλούσαν ότι όταν θάρθουν οι σύμμαχοι εδώ, θα μας κανονίσουν. Αυτοί, που συνεργάζονταν με τους Γερμανούς, απειλούσανε ότι θα μας χτυπήσουν οι σύμμαχοι!
Αυτοί που στα 1941 πρόδωσαν το συμμαχικό αγώνα. Αυτοί που μαγάρισαν τις Θερμοπύλες και τους Τριακόσιους μας κι άφησαν τους συμμάχους Άγγλους να μάχονται μόνοι τους εκεί, ενώ αυτοί είχαν παραδώσει την Ελλάδα με τη συνθηκολόγηση του Τσολάκογλου, μας κατηγορούσαν ότι δεν ενισχύουμε τον
συμμαχικό αγώνα κι έβαζαν στο μυαλό των συμμάχων την άτιμη σκέψη, ότι δήθεν θα μας χτυπούσαν ερχόμενοι εδώ.

Ο Γοργοπόταμος.

Μα σε λίγο τους ήλθε το πρώτο χαστούκι! Η πρώτη ομάδα των Άγγλων αλεξιπτωτιστών έπεφτε, όχι σ' αυτούς, μα στον Άρη, πάνω στη Γκιώνα. Και μαζί μ' αυτούς τραβήξαμε κι ανατινάξαμε το Γοργοπόταμο. Ο αρχηγός των συμμαχικών στρατευμάτων της Μ. Ανατολής, στρατηγός Ουίλσον, δήλωνε ανοιχτά, ότι οι επιτυχίες των συμμάχων στην Αφρική οφείλονται κατά 80% στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, γιατί αυτή εμπόδισε την αποστολή γερμανικών ενισχύσεων και εφοδιασμού. Μα να κι ένα τελευταίο: Στην Πελοπόννησο προτείναμε στους τσολιάδες να καταθέσουν τα όπλα κι εμείς θα τους αφήσουμε ελεύθερους. Μα οι Άγγλοι το απέρριψαν αυτό και συνέλαβαν όλους τους τσολιάδες, τους έκλεισαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους παραπέμπουν να δικαστούν από τα στρατοδικεία.
Στο κάτω-κάτω, να τώρα οι Άγγλοι μπροστά σας. Διαβαίνουν τους δρόμους της Λαμίας και πάνε να χτυπήσουν τους Γερμανούς μαζί με μας. Μαζί τους θα πολεμήσουμε εμείς κι όχι αυτοί, μέχρι την ολοκληρωτική συντριβή του φασισμού.
Μα τα κατακάθια αυτά βρήκανε νέο τροπάρι: Μας κατηγορούν ότι είμαστε όλοι κομμουνιστές και ισχυρίζονται, ότι το ΕΑΜ. και ο ΕΛΑΣ είναι σκεπασμένες κομμουνιστικές οργανώσεις. Μα αυτή η κατηγορία μπορεί ν' αποτελέσει ντροπή ή έπαινο;

Αγωνιζόμαστε για την Δημοκρατία.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα δε βαδίζει τώρα για τον κομμουνισμό. Το ΚΚΕ έχει βέβαια στο πρόγραμμα του σαν τελική του επιδίωξη τον κομμουνισμό. Μα όχι για τώρα. Τον κομμουνισμό θα τον επιβάλλετε σεις, ο λαός κι όχι το ΚΚΕ. Κι είμαι βέβαιος ότι πολλοί από τους μορφωμένους μας, που δεν τον θέλουν σήμερα, θα ψηφίσουν τότε για να επικρατήσει ο κομμουνισμός.
Σήμερα, όμως, το ΚΚΕ. δεν επιδιώκει παρά μόνο μια δημοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος.
Μα ας πούμε, ότι το ΚΚΕ. θα εφαρμόσει τον κομμουνισμό. Λένε ότι ο κομμουνισμός χαλνά τις εκκλησιές και γδέρνει τους παπάδες. Τόσο χαζοί είναι λοιπόν οι κομμουνιστές να χαλάσουν τις εκκλησιές, που δεν τους εμποδίζουν σε τίποτα;
Οι εκκλησιές μας φταίνε ή τα καράβια του Εμπειρίκου; Γιατί λοιπόν να κάψουμε τις εκκλησιές;

Ποιος χτυπά τη θρησκεία;

Θα γδάρουμε τους παπάδες; Μα γιατί; Εμείς βλέπουμε, ότι χιλιάδες παπάδες βρίσκονται τώρα στην πρωτοπορία του κινήματος μας και η συμβολή του κλήρου, που στάθηκε στο πλευρό μας, υπήρξε ανεκτίμητη.
Μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Γιατί αυτοί που εμφανίζονται σαν προστάτες της εκκλησίας, γκρεμίσανε μαζί με τους Γερμανούς και γδέρνουνε παπάδες.
Ο κομμουνισμός, λένε, θα καταργήσει την θρησκεία. Μα η θρησκεία είναι ζήτημα συνείδησης. Πώς θα καταργηθεί λοιπόν; Η κατάργηση της θρησκευτικής συνείδησης είναι πράμα αδύνατο, έστω κι αν ακόμα οι κομμουνιστές θέλανε να την καταργήσουν. Η θρησκευτική συνείδηση δεν καταργείται με απλές διαταγές. Αν συνέβαινε ένα τέτοιο πράμα, αυτό θα έμοιαζε με την διαταγή πού έβγαλε κάποτε ένας αστυνόμος στην Ανάφη, με την οποία απαγόρευε την πάλη των τάξεων!
Το τι θα γίνει στο πολύ μακρινό μέλλον, το πώς θα σκέπτονται οι άνθρωποι τότε, είναι άλλο πρόβλημα. Και κανένας πολιτικός δε μπορεί να βγάλει νόμο για το τι θα πρέπει να γίνει ύστερα από 200 η 500 χρόνια. Ούτε λοιπόν κι εμείς θα βγάλουμε τέτοιο νόμο. Μας ενδιαφέρει το πώς θα προκόψει ο λαός μας σήμερα κι όχι το τι φιλοσοφικές πεποιθήσεις θα έχει ύστερα από 500 χρόνια.
Συνεπώς καταλαβαίνετε τώρα, ότι αυτοί που διαδίδουν αυτές τις συκοφαντίες επιδιώκουν άλλους σκοπούς, προσπαθώντας με το μέσο αυτό της συκοφαντίας να εξαπατήσουν το λαό και να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους πάνω του. Αν μάλιστα εξετάσουμε βαθύτερα το πράμα αυτό, θα δούμε ότι αυτοί είναι άθρησκοι, γιατί σε αυτούς δεν υπάρχει ούτε ίχνος θρησκευτικής συνείδησης κι ο μόνος που λατρεύουν είναι ο Θεός Μαμμωνάς, ο Θεός του χρήματος…

Θα συσπειρώσουμε την οικογένεια.

Κατηγορούν τους κομμουνιστές, ότι αυτοί θα διαλύσουν επίσης την οικογένεια. Λες κι εμείς κατεβήκαμε από τον ουρανό και δε γεννηθήκαμε από σπίτια ή φυτρώσαμε μόνοι μας σαν τα μανιτάρια. Η οικογένεια δημιουργήθηκε από ορισμένες οικονομικές συνθήκες. Σε μια ορισμένη ανάπτυξη της κοινωνίας δημιουργήθηκε η ανάγκη της οικογένειας, γιατί έτσι θα αντιμετωπίζονταν καλύτερα οι ανάγκες της ζωής.
Χρειάζονταν να δουλεύουν όλοι: ο πατέρας και τα παιδιά στα χτήματα, οι γυναίκες στον αργαλειό και το σπίτι, γιατί μόνο με τον τρόπο αυτό θ' αντιμετωπίζονταν οι βιοτικές ανάγκες τους.
Αυτού του είδους οι οικονομικές συνθήκες που επικρατούσαν τότε, πλησίαζαν όπως βλέπετε, πιο στενά τα μέλη της οικογένειας μεταξύ τους. Σήμερα όμως τι γίνεται; Οι σημερινές οικονομικές συνθήκες αναγκάζουν όχι πια το στενό πλησίασμα της οικογένειας, αλλά αντίθετα την απομάκρυνση της.
Να ένα παράδειγμα: Ένας άντρας παντρεύεται, μα την επομένη του γάμου του φεύγει στην Αμερική για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις ανάγκες της ζωής του και της γυναίκας του. Ποιος διαλύει στην περίπτωση αυτήν την οικογένεια; Οι κομμουνιστές ή οι οικονομικές συνθήκες πού δημιούργησε η κεφαλαιοκρατία;
Κι εδώ, λοιπόν, βλέπουμε φανερά, ότι αυτοί που μας κατηγορούν πως θέλουμε να διαλύσουμε την οικογένεια, δεν είναι άλλοι, παρά αυτοί οι ίδιοι πού τη διαλύουν στην πραγματικότητα, ενώ εμείς επιδιώκουμε το στερέωμα της. Θα δώσουμε στο λαό τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να μη σκορπάει την οικογένεια του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.
Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.
Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;
Όταν έξαφνα στα 1929-31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης πού μάστιζε τότε τη χώρα μας να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν. Να λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα. Αυτοί λοιπόν οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και την διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία.

Όταν οι άτιμοι μιλάνε για τιμή.

Μας κατηγορούν επίσης, ότι εμείς επιβουλευόμαστε την τιμή. Βλέπετε, όλοι αυτοί οι «ηθικοί», που όταν περπατάνε μπερδεύουνται τα κεφάλια τους στα σύρματα, μιλάνε για τιμή!
Αυτοί που πούλησαν τις γυναίκες και τις αδελφές στον κατακτητή, για να κάνουν τα νταραβέρια μαζί του και μας σκλάβωσαν διπλά, αυτοί πάνε τώρα να μας πείσουν ότι είναι οι κέρβεροι της τιμής και της ηθικής. Με αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευση του. Και πολλές φορές το καταφέρνουν αυτό και μας πείθουν μάλιστα ότι έτσι είναι όπως τα λένε.
Πάρτε ένα παράδειγμα, απ' αυτό που γίνεται στα χωριά: Ο χωριάτης καπνίζει τον καπνό που παράγει ο ίδιος. Μα τον πείσανε ότι αυτός είναι λαθραίος. Κι ο ίδιος ο χωρικός σου λέει ότι καπνίζει λαθραίο καπνό. Λες και δεν τον έσπειρε αυτός στον τόπο μας, αλλά τον έφερε από την Αμερική. Όπως βλέπετε λοιπόν κι ο ίδιος ο χωριάτης το πίστεψε, πως ο καπνός του είναι «λαθραίος».
Η αντίδραση δεν σταματά σε τίποτα μπροστά προκειμένου να εξαπατήσει το λαό, χρησιμοποιώντας γι αυτό όλα τα μέσα, όλη τη συκοφαντία και το ψέμα. Μα αυτές οι συκοφαντίες στην ύπαιθρο, όπου μας είδανε και μας νιώσανε, έγιναν συντρίμμια. Στις πόλεις θα γίνει κι αυτού το ίδιο.
Σε λίγες μέρες θα δείτε κι εσείς μόνοι σας την πραγματικότητα. Γιατί ο δικός μας σκοπός είναι ένας: Πώς θα ζήσει καλύτερα ο λαός μας!
Όταν είταν εδώ ο κατακτητής, αυτοί θέλανε τότε την τάξη. Εμείς θέλαμε την αταξία για να κάνουμε ανυπόφορη τη ζωή του κατακτητή. Τώρα αυτοί θέλουνε την αταξία. Μα εμείς θέλουμε την τάξη. Αυτοί είναι οι οργανωτές του εμφυλίου πολέμου για να εκμεταλλεύονται το λαό μας. Αυτοί είναι οι λύκοι, που προσπαθούν να κατασπαράξουν το κοπάδι, εμάς, εσάς, όλους μας, το λαό δηλαδή.

Τηρήσαμε τις υποσχέσεις μας.

Ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ υποσχέθηκαν στο λαό την πάλη ενάντια στον κατακτητή και την απελευθέρωση της χώρας μας. Αυτές τις υποσχέσεις τις τηρήσαμε. Εμείς δεν δημιουργήσαμε κυβερνητικό τύπο. Αυτός δημιουργήθηκε μόνος του από το λαό. Από τον Οκτώβρη του 1942 μόνος του ο λαός τράβηξε στις εκλογές της αυτοδιοίκησης του.
Ο θεσμός αυτός της αυτοδιοίκησης, που για πρώτη φορά εμφανίστηκε στην Ευρυτανία, αποτέλεσε την απαρχή της δημιουργίας του από το χωριό μέχρι την Π.Ε.Ε.Α. αργότερα.
Εμείς είμαστε υπέρ της ενότητας και χάρη στις προσπάθειες τις δικές μας οφείλεται κατά 9 5% η δημιουργία της εθνικής κυβερνήσεως, κάτω από την οποία αγωνιζόμαστε σήμερα. Μέχρι τη Λάρισα η πατρίδα μας είναι τώρα ελεύθερη. Και γρήγορα θ' απελευθερώσουμε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα.
Έτσι και η δεύτερη μας υπόσχεση τείνει να πραγματοποιηθεί ολοκληρωτικά.

Η πάλη μας για τη λαοκρατία.

Μα εμείς υποσχεθήκαμε στο λαό και κάτι άλλο: Ότι δεν θ' αφήσουμε το όπλο από το χέρι μας αν δεν πετύχουμε και τη διπλή λευτεριά: τη λαοκρατία. Για αυτό θα παλέψουμε για να εκτελέσουμε κι αυτή την υπόσχεση μας, αφιερώνοντας και θυσιάζοντας την ζωή μας ακόμα για τη λαοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος.
Ο ΕΛΑΣ στα χέρια πρώτα της Κ.Ε. του ΕΑΜ και της ΠΕΕΑ αργότερα αποτέλεσε το δυνατό όπλο της διατήρησης του λαού μας στη ζωή. Τον μοχλό της γρηγορότερης απελευθέρωσης μας. Τώρα, στα χέρια της εθνικής μας κυβέρνησης, που αποτελείται απ' όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις και που υπόσχεται στο πρόγραμμα της λαοκρατικές λύσεις, θ' αποτελέσει την εγγύηση, ότι θα συνεχίσουμε τον πόλεμο μέχρι την ολοκληρωτική συντριβή του φασισμού κι ότι θα εξασφαλισθούν οι ως τώρα κατακτήσεις του λαού μας και θα κερδηθούν και νέες.
Φωνάζατε πολύ για την θανατική καταδίκη των προδοτών, των συνεργατών του καταχτητή και των εκμεταλλευτών της δυστυχίας τού λαού στα χρόνια της κατοχής. Όταν εμείς δεν είχαμε τη δυνατότητα να τους δικάσουμε, τους εκτελούσαμε. Αργότερα τους δικάζαμε σε στρατοδικεία. Τώρα, όσους έχουμε συλλάβει θα τους παραδώσουμε στην δικαιοσύνη. Υπάρχει η νόμιμη πια κυβέρνηση και αυτή θα αποφασίζει για όλα. Μη φωνάζετε λοιπόν. Αυτοί θα δικασθούν και θα καταδικασθούν. Μα δεν θάχει και μεγάλη σημασία.
Τεράστια σημασία θάχει αν καταδικάσετε και θανατώσετε εσείς, ο κυρίαρχος λαός, το καθεστώς που γεννάει τέτοια καθάρματα.
Μεθαύριο θα τραβήξουμε στις εκλογές. Το πρώτο ράπισμα πρέπει να δοθεί στο δημοψήφισμα, με την οριστική καταδίκη του φιλοβασιλισμού και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας.
Αλλά γιατί στρεφόμαστε με τόση μανία ενάντια στο βασιλιά;
1.Γιατί αυτός πρώτα-πρώτα δεν είναι ούτε Έλληνας. 2.Γιατί μας τον φέρανε με το ψεύτικο δημοψήφισμα του 1935. 3.Γιατί είναι επίορκος. Καταπάτησε το Σύνταγμα του 1911 κι έβαλε δικτάτορα τον πεμπτοφαλαγγίτη Γιάννη Μεταξά. 4. Γιατί άφησε όλους τους ανίκανους και πεμπτοφαλαγγίτες στρατηγούς και υπουργούς να προδώσουν τον πόλεμο της Αλβανίας και να υποδουλώσουν την πατρίδα μας. 5. Τέλος, γιατί στην εθνική μας συμφορά του 1941, αντί να καθίσει εδώ και να θυσιαστεί σαν άλλος Κόδρος των Αθηνών, μας εγκατέλειψε.
Αν ήτανε καλός έπρεπε να καθίσει εδώ κι αντί να βγει στο κλαρί ο Άρης και δεν ξέρω ποιος άλλος, να βγει αυτός να οργανώσει τον αγώνα και να είναι τώρα δικαιωματικά βασιλιάς μας και αρχηγός μας. Με τη στάση του ο ίδιος παραιτήθηκε ουσιαστικά και τυπικά του δικαιώματος επί του θρόνου της Ελλάδος.
Αυτά βέβαια γι' αυτόν προσωπικά κι ανεξάρτητα από την πεποίθηση μας πώς δεν χρειάζεται κανένας θρόνος, μα δημοκρατία για να προκόψει η Ελλάδα μας.

Σεβόμαστε τη λαϊκή θέληση.

Το δεύτερο ράπισμα πρέπει να δοθεί στις εκλογές, που θα καθορίσουν το πολίτευμα της χώρας μας. Εμάς, η μόνη μας φιλοδοξία είναι να είμαστε υπηρέτες του λαού. Γι' αυτό θα σεβαστούμε την ετυμηγορία σας, όποια κι αν είναι αυτή.
Μα έχουμε αυτές τις απαιτήσεις: Να ψηφίσει ο λαός ανεπηρέαστα και να σεβασθούν το λαό.
Αν αυτά δεν εκτελεστούν, τότε σας υποσχόμαστε ότι πάλι θα ξαναβγούμε στο βουνό. Μα είμαι βέβαιος ότι αυτά δεν θα συμβούν. Γιατί ο λαός μας χειραφετήθηκε πια. Δοκιμάσθηκε και ξύπνησε. Θ' ακολουθήσει τους δρόμους που του δείχνουμε και που μοναδικά τον συμφέρουν.
Με την πεποίθηση αυτή, τελειώνοντας, σας καλώ να φωνάξουμε:
Ζήτω ο κυρίαρχος λαός μας!

                                                                                                            Πηγή: sansimera.gr

Τρίτη 25 Αυγούστου 2015