Η μέρα του πατέρα είναι πάντα αδικημένη», θυμάμαι να θυμώσω κάθε χρόνο στη γιορτή της μητέρας.. «Τη μέρα της μητέρας είναι ακόμα ανοιχτά τα σχολεία, τα νηπιαγωγεία και οι παιδικοί σταθμοί. Και τα παιδιά στο σχολείο με τη βοήθεια των δασκάλων κουβαλάνε τις άπειρες κατασκευές, λουλουδάκια, δωράκια, τα πάντα όλα. Για τις μαμάδες. Τη γιορτή του πατέρα πώς την κανόνισαν έτσι, ούτε ξέρω. Ντάλα καλοκαίρι, τα πάντα κλειστά,η χθεσινή Κυριακή ήταν πυρωμένη στους 41 βαθμούς, πολλές φορές δεν την παίρνει χαμπάρι άνθρωπος».
Για να μην γκρινιάζω, θυμούνται οι δικοί μου τουλάχιστον κάθε
χρόνο όλοι και μου λένε «χρόνια πολλά»...Κάτι που και χθες έγινε και με γέμισε χαρά!. Αλλά η
αλήθεια είναι μία: τις μαμάδες τις γιορτάζουν τα παιδιά όλο το χρόνο,
εκείνες φωνάζουν για το παραμικρό. Οι μπαμπάδες, όσο ενεργοί κι αν είμαστε
στο μεγάλωμα των παιδιών μας, είμαστε —ακόμα— ένα βήμα πίσω. Δεν με τιμάει διόλου, το ξέρω... μίλησα με τους δικούς μου τρεις φορές χθες και λησμόνησα να του ευχηθώ...Ίσως γιατί η συνεχής σκέψη μου σε αυτόν δεν χωρά σε επετείους...Έστω και με μερικές ώρες καθυστέρηση...ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
Το πιο τρυφερό τραγούδι για μπαμπά που
ξέρω είναι ο «Φώτης», του Φοίβου Δεληβοριά. Αφιερωμένο σε όλους τους
μπαμπάδες, παραπονιάρηδες και μη...
Και του χρόνου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου