Η λιμνοθάλασσα του Κουτάβου με τα μάτια ενός ντόπιου Κεφαλλονίτη...

 

Η φωτο είναι του Δημήτρη Σπυρόπουλου

Ψάχνοντας στο facebook...Μια ανάρτηση που αφήνει τις θύμησες να βγουν από το κουτάκι τιυ μυαλού και να καλπάσουν! Όμορφες αναφορές από ντόπιο, γνώστη του πανέμορφου χώρου, για έναν από τους σημαντικότερους υδροβιότοπους του Ιονίου και ένας ιδανικός τόπος για μια μαγευτική βόλτα...

ΚΟΥΤΑΒΟΣ μια περιήγηση…. Αρχή γενομένης από τον μώλο της Παναγίας, εκεί που βρίσκεται το εργοστάσιο της ΔΕΗ.. Εκεί που ερχόταν οι Αργοστολιωτες τα καλοκαίρια για μπάνιο στις 16 οργιές, όπως έλεγαν στον αμμώδη βυθό του...Μετά, ερχόμενοι προς την πόλη, τα Καλάμια.. Τα αναφέρω γιατί, απέναντι από τον Δράπανο, μετασεισμικά διέμεναν πολλοί συντοπίτες μας. Πάνω από τα Καλάμια, το τυροκομείο των αδελφών Κοσμάτου.

Και φτάνουμε στο πασίγνωστο Κονισματακι.. Πίσω του το ναρκοθετημένο από τους εισβολείς του 40 το πευκοδάσος. Πιο πάνω το πλυσταριό αυτών που διέμεναν στο Δράπανο, μιας και υπήρχε τρεχούμενο νερό.. Η ψαροταβέρνα με την υπέροχη θέα του Μαρκεζίνη.

Μετά οι κήποι του Αγίου με τις συκιές, πορτοκαλιές, ροδιές κλπ που εφρόντιζαν οι Προκοπάδες… Μαρκεσίνης Σιμάτοι Καψαμπέλης Παπαδαταίοι.. Ποιος πέρασε και δεν δοκίμασε κάποιο φρούτο….

Στην γωνία η αναβλύζουσα πηγή με το κρυστάλλινο νερό που τροφοδοτούσε όλη την πόλη.. Λίγο πιο πάνω το παλιό Υδραγωγείο κάτω οι αρχές του νεότερου. Ο δρόμος φυσικά χωματένιος.. Οι γιγάντιοι ευκάλυπτοι για να απορροφήσουν το έλος που υπήρχε ακόμη ιδιαίτερα πίσω από το γήπεδο.. Και για την καταπολέμηση των κουνουπιών…Στην γωνία το Σφαγείο που μάζευε από τα αίματα Σμέρνες και χέλια…

Μετά οι βιομηχανίες: Το βαρελάδικο του Βουτσινά, το θρυλικό καφενείο του Αριστοφάνη.. Και πάμε στην πανέμορφη Γέφυρα μας… Ερχόμενοι από το Κονισματάκι στην Πόλη… Η Κολώνα, σήμα κατατεθέν, τραυματισμενη από τον σεισμό.. Οι πέτρες της σε πλήρη ανακατάταξη.. Οι ψαράδες της εποχής έριχναν μάλαξη (καβουρντισμένη άμμο με αθερίνα) και μάζευαν ένα καλάθι σιδεροκάβουρες..

Πριν την στροφή στο Δίμπουκο και στην Κολώνα τα παιδιά έκαναν μπάνιο.. Αριστερά ήταν η θάλασσα γεμάτη με χιλιάδες πίνες, πάνω από ένα μέτρο… Ειδικά, όταν είχε άμπωτη, φιγουράριζαν πάνω από την στάθμη… Υπάρχουν πολλοί που ζωγράφισαν στα κελύφη τους. Στις άλλες μπούκες, μετά την στροφή, υπήρχαν τσαμπιά από μύδια.. Πριν του Αριστοφάνη το καφενείο, στην είσοδο της γέφυρας από τη μεριά της πόλης, στην δεύτερη μεγαλύτερη μπούκα, η νεολαία συναγωνιζοταν στις βουτιές πάνω από την Γέφυρα…

Στο βυθό στην ασπράδα μ ένα λίκνισμα βατραχοπέδιλου αναδεικνύονταν εκατοντάδες ντόνες, ένα ιδιαίτερο έδεσμα για τους λουόμενους.. Και ορεκτικό ούζου για το διπλανό καφενείο.. Τα καλοκαιρινά βραδυα με αποχες φακούς και λάμπες στις μπούκες γίνονταν η μάχη της γαρίδας…. Στην γωνία προς τα έξω υπήρχε το καλύβι των ψαράδων. Ήταν στημένο μέσα στην θάλασσα με πασσάλους και χρησίμευε για να αποθηκεύονται τα δίκτυα, τα κοφίνια, τα καμάκια, τα κοφινέλα τους.. Είχαν περιφράξει με καλάμια της γύρω περιοχής ένα κομμάτι του Κουτάβου και έκτρεφαν μπάφες.Η τεχνογνωσία ήταν συνεργασία των ντόπιων με Μεσολογγίτες που είχαν έρθει στο νησί μας... 

Το πιο όμορφο ήταν οι νυχτερινές βαρκάδες στην Λιμνοθάλασσα.. Είτε για νυχτερινό ψάρεμα η για περαντζάδα.. Με λάμπες ασετυλινης, χόρταινε το μάτι σου από τους χρωματισμούς και το αυτί από τα ξεφωνητά και τις καντάδες.. Ήταν πολύ ωραίο να βλέπεις τις βάρκες να περνούν κάτω από την Γέφυρα και να ξεχύνονται στην αταραξία της Λίμνης μας..

Γι αυτό άλλωστε γυρίστηκε και η ταινία Ένα Βότσαλο στη Λίμνη με συμμετοχή και αρκετών ντόπιων… 

Πηγή: Από το fb του Μάκη Βαρδαραμάτου