Ας είναι το 2022 μια χρονιά γεμάτη υγεία, πρόοδο και προκοπή για όλους μας!
Καλή Χρονιά!!
Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2021
Οι κορυφαίες φωτογραφίες για το 2021! Από το Associated Press...
Η Lady Gaga κατευθύνεται στο χώρο της ορκωμοσίας του νέου Προέδρου των ΗΠΑ. Ο θαυμασμός τόσο του Προέδρου όσο και του Αντιπροέδρου έκδηλος!
Φτώχια, πόλεμοι, πυρκαγιές, πείνα, covid-19, θάνατος, αγωνία, κλιματική αλλαγή, ελπίδα. Έτσι αποτυπώνει το Associated Press το 2021.
Το 2021 ήταν μία χρονιά με καταστροφές. Στο Νέο Δελχί, ένας άντρας τρέχει ανάμεσα στις νεκρικές πυρές των θυμάτων της COVID-19. Σε μια παραλία κοντά στο χωριό Λίμνη της Ελλάδας, ο ορίζοντας φωτίζεται από τις φλόγες των πυρκαγιών που μαίνονται στην ανατολική Μεσόγειο. Στη Λα Πάλμα των Καναρίων Νήσων, η κόλαση βρίσκεται στο ηφαίστειο Cumbre Vieja.Το 2021 ήταν μία χρονιά με οργή. Η στιγμή που η αστυνομία σημάδεψε με τα όπλα της εξεγερμένους που προσπαθούσαν να εισβάλουν στην αίθουσα της Βουλής των Αντιπροσώπων στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ. Παλαιστίνιοι μεταφέρουν τη σορό ενός παιδιού που έχασε τη ζωή του σε ισραηλινή αεροπορική επιδρομή στη Γάζα, ενώ μια ήπειρο μακριά, πενθούντες μεταφέρουν τη σορό ενός άνδρα που σκοτώθηκε ενώ διαμαρτυρόταν για το πραξικόπημα στη Μιανμάρ.
Το 2021 ήταν μία χρονιά με ελπίδα. Ακόμη και όταν εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν από COVID-19, δισεκατομμύρια εμβολιάστηκαν. Ο αξιωματικός της στρατιωτικής αστυνομίας Everaldo Pinto, ντυμένος ως υπερήρωας Captain America, χαιρετά τα παιδιά και τα ενθαρρύνει να προστατευτούν κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19 στην Petropolis, στην πολιτεία Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας, στις 15 Απριλίου 2021.
Το 2021 ήταν μία χρονιά εξέγερσης. Ένας άνδρας και μία γυναίκα που πιάνονται σε μια παθιασμένη αγκαλιά στη Βαρκελώνη της Ισπανίας δεν είναι χαρακτήρες μιας ρομαντικής κωμωδίας. Πίσω τους μαίνεται μια εξέγερση για τη φυλάκιση ενός ράπερ που καταδικάστηκε για προσβολή της ισπανικής μοναρχίας. Και οι δρόμοι πίσω τους καίγονται.
Το 2021 ήταν μία χρονιά που δοκίμασε τον άνθρωπο αλλά και τον πλανήτη συνολικότερα. Οι «χαρακιές» που αφήνει θα κάνουν χρόνια να επουλωθούν. Μέσα στα καλύτερα κλικ του Associated Press, υπάρχει και ελληνική εκπροσώπηση. Πέτρος Γιαννακούρης, Πέτρος Καρατζιάς και Θοδωρής Νικολάου, αποτύπωσαν με τον καλύτερο τρόπο το 2021.
Δείτε τις φωτογραφίες:
Ένας άντρας παρακολουθεί καθώς μια πυρκαγιά πλησιάζει την παραλία Κοχύλι κοντά στο χωριό Λίμνη, Ελλάδα, περίπου 160 χιλιόμετρα βόρεια της Αθήνας, στις 6 Αυγούστου 2021. (AP Photo/Θοδωρής Νικολάου)
Δείτε όλες τις εικόνες εδώ. Στο apnews.com
Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2021
Δύο χρόνια χωρίς τον Θάνο Μικρούτσικο – «Σκατζάρισες, μα μας κρατά λύπη μεγάλη»
Σαν σήμερα, στις 28 Δεκεμβρίου 2019, έφυγε από τη ζωή ο Θάνος Μικρούτσικος. Απώλεια που δύσκολα μπορούμε να διαχειριστούμε ακόμα και σήμερα.
Ο τεράστιος καλλιτεχνικός του πλούτος, η ανεξίτηλη σφραγίδα που άφησε στην ελληνική μουσική αλλά και στην ψυχή μας έκαναν αφόρητες εκείνες τις τελευταίες μέρες του 2019.
Η μουσική ιδιοφυία που ξεκίνησε από την Πάτρα και κατέκτησε όλο τον κόσμο κατάφερε με μοναδικό τρόπο να φτιάχνει κομμάτια που θα τραγουδάμε για χρόνια.
Κατάφερε με μελωδίες που κρύβουν πίσω τους δύσκολες παρτιτούρες να συνδυάσει σπουδαίους στίχους ποιητών και όλα αυτά να γίνουν σύνθημα στα χείλη χιλιάδων.
Ο ίδιος είχε μιλήσει πολλές φορές για την μάχη που έδινε, για το πρόβλημα υγείας του, για τις εύκολες και δύσκολες στιγμές.
Δεν δείλιασε λεπτό, δεν σταμάτησε λεπτό να ελπίζει, να γράφει μουσική, να οργανώνει συναυλίες και δίσκους.
Ο Θάνος Μικρούτσικος ήξερε ότι ο χρόνος του τελειώνει και φρόντισε να τα αφήσει όλα τακτοποιημένα. Το υλικό του στα πολύτιμα χέρια του Θύμιου Παπαδόπουλου και οι φίλοι και συνεργάτες του Θηβαίος, Πασχαλίδης, Θωμαΐδης, Αντωνοπούλου και τόσοι άλλοι πιστοί υπηρέτες των τραγουδιών του.
Ο Θάνος τα κανόνισε όλα και όλα έγιναν όπως ακριβώς τα ήθελε. Ακόμα και η κηδεία του. Το μόνο που δεν μπόρεσε να τακτοποιήσει είναι αυτό το τεράστιο κενό που νιώθουμε όταν κοιτάμε αριστερά τη σκηνή σε κάθε συναυλία με τραγούδια του. Αυτή τη θλίψη που νιώθουμε όταν ψάχνουμε -ακόμα και σήμερα- στη σκηνή να εντοπίσουμε το πιάνο του, να ακούσουμε τον χτύπο στα πλήκτρα, να δούμε τα χέρια του να διευθύνουν.
Μια ζωή ποίηση και μουσική
Επίσημα ο Θάνος Μικρούτσικος εμφανίστηκε το 1975 με τον δίσκο «Πολιτικά τραγούδια», σε ποίηση Ναζίμ Χικμέτ και Βολφ Μπίρμαν.
Με τον τρόπο του ενώνει δύο μουσικούς κόσμους. «Ο ένας μουσικός κόσμος επέλεξα να είναι αυτός της σύγχρονης μουσικής, με έγχορδα, δύο πιάνα και παρτιτούρα εκφερόμενη από μουσικούς. Ολοι τους, νέοι τότες φοιτητές δραματικών σχολών που καθοδηγήθηκαν εξαιρετικά από τον σκηνοθέτη Γιώργο Μιχαηλίδη και τη χορογράφο Σοφία Σπυράτου, που δούλεψαν δημιουργικά πάνω στις παρτιτούρες μου.
Ο άλλος κόσμος ήταν φυσικά το τραγούδι με τη μοναδική ως ιέρεια της αρχαίας τραγωδίας Μαρία Δημητριάδη (λέαινα του πολιτικού τραγουδιού την αποκάλεσε ο Δημήτρης Κουτσούμπας). Εγώ θα πω τη μεγαλύτερη δραματική τραγουδίστρια – λυρικοεπική ταυτοχρόνως που εκφράζει τη δραματική συγκυρία. Την ίδια περίοδο συνθέτω τη “Σπουδή σε ποιήματα του Βλαδίμηρου Μαγιακόβσκη” – σε μετάφραση Ρίτσου».
Συνέχισε με τον δίσκο «Καντάτα για τη Μακρόνησο» (ποίηση Γιάννη Ρίτσου, με τη Μαρία Δημητριάδη). «Είναι ένα έργο που δεν ανήκει στους δημιουργούς του. Ανήκει σε όσους αγωνίστηκαν και πάλεψαν μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ αλλά και δίπλα στο κόμμα σε χρόνους ζοφερούς… Σε όσους πάλεψαν για μια δίκαιη κοινωνία…».
Η συνέχεια γράφεται με τους δίσκους «Φουέντε
Οβεχούνα» (Λόπε ντε Βέγκα, με ερμηνευτές τη Μαρία Δημητριάδη και τον
Γιώργο Μεράντζα), «Τροπάρια για φονιάδες» (σε στίχους Μάνου Ελευθερίου,
επίσης με Δημητριάδη και Μεράντζα), «Μουσική πράξη στον Μπρεχτ» (1978,
με τον Γιάννη Κούτρα) – χαρακτηριστικούς του ριζοσπαστικού κλίματος των
πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων.
«Ο Σταυρός του Νότου»
Με τον δίσκο «Ο Σταυρός του Νότου», σε ποίηση Νίκου Καββαδία (με τους Γιάννη Κούτρα, Αιμιλία Σαρρή και Βασίλη Παπακωνσταντίνου), ανοίχτηκε σε ευρύτερη τραγουδιστική θεματική.
Σε αυτή την περίοδο συνεχίζει να μελοποιεί Αλκη Αλκαίο («Εμπάργκο», απ’ όπου μένει η σφραγίδα της «Πιρόγας» με τον Μανώλη Μητσιά, αλλά και «Η αγάπη είναι ζάλη» με τη Χάρη Αλεξίου), Κώστα Τριπολίτη («Ολα από χέρι καμένα» με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου το 1988 και «Συγγνώμη για την άμυνα» με τον Γιώργο Νταλάρα το 1992, απ’ όπου και το «Ανεμολόγιο»), Φρανσουά Βιγιόν, Κωνσταντίνο Καβάφη (όπου ξεχωρίζει για τις ερμηνείες του ο Κώστας Θωμαΐδης) κ.ά. Από το 1991 προέρχεται και ο δεύτερος ολοκληρωμένος Καββαδίας με τις «Γραμμές των οριζόντων», όπου ερμηνεύουν οι Γιώργος Νταλάρας, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας.
Ολοκληρωμένα άλμπουμ συνεχίζει από το 1999, όπως τα «Θάλασσα στη σκάλα» (στίχοι Οδυσσέα Ιωάννου, με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου), «Αμλετ της Σελήνης» (2002, στίχοι Μάνου Ελευθερίου, Οδυσσέα Ιωάννου, Γιώργου Κακουλίδη, Κώστα Λαχά, Τζένης Μαστοράκη, Κώστα Τριπολίτη, με ερμηνευτή τον Χρήστο Θηβαίο), «Υπέροχα μονάχοι» (2006, στίχοι Αλκη Αλκαίου, ερμηνεύουν οι Μανώλης Μητσιάς, Χρήστος Θηβαίος), «Πάμε ξανά απ’ την αρχή» (2008, στίχοι Οδυσσέα Ιωάννου, τραγουδάει η Ρίτα Αντωνοπούλου), «Ο,τι θυμάσαι δεν πεθαίνει» (στίχοι Οδυσσέα Ιωάννου, τραγουδάει ο Γιάννης Κότσιρας). Το 1999 παρουσίασε, επίσης, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών την όπερα «Η επιστροφή της Ελένης», σε λιμπρέτο του Χρήστου Λαμπράκη και σκηνοθεσία του Δημήτρη Παπαϊωάννου.
Πηγή: in.gr
Εξαιρετική ερμηνεία της Ρίτας Αντωνοπούλου! Μια ερμηνεία γεμάτη σεβασμό για τον Θάνο Μικρούτσικο αλλά και για τον Νίκο Καββαδία...
Τα παιδικά μας χρόνια δεν θα ήταν ίδια χωρίς τη Ζωρζ Σαρή...
Η Γεωργία Σαριβαξεβάνη Καρακώστα όπως ήταν ολόκληρο το όνομά της, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 23 Μαΐου 1925, από μητέρα Γαλλίδα και πατέρα από το Αϊβαλί. Τελείωσε στην Ελλάδα το Δημοτικό και το Γυμνάσιο. Στα χρόνια της Κατοχής φοίτησε στη σχολή υποκριτικής του Δημήτρη Ροντήρη και το 1947, όταν εξορίστηκε στο Παρίσι , σπούδασε την τέχνη του θεάτρου στο Σαρλ Ντιλέν.
Το 1962 επέστρεψε στην Ελλάδα και έπαιξε στον κινηματογράφο και το θέατρο μέχρι την εποχή της Δικτατορίας, οπότε και ξεκίνησε να γράφει το πρωτο της μυθιστόρημα. «Ο Θησαυρός της Βαγίας» εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1969. Μέχρι το 2012 που πέθανε είχε γράψει πολλά μυθιστορήματα για νέους (και όχι μόνο), νουβέλες και παιδικά βιβλιαράκια. Ανάμεσα στα πιο γνωστά της έργα, είναι: Τα Στενά Παπούτσια, Το Ψέμα, Τα Γενέθλια, Ο Κύριός Μου, Τα Χέγια και Νινέτ.
Η Ζωρζ Σαρή συντρόφευσε πολλά παιδικά και εφηβικά (και ενήλικα …) βράδια μας με τις ρεαλιστικές αφηγήσεις της. Κατάφερε να μπει στις ψυχές μας με τον πιο όμορφο τρόπο και τα έργα της είναι πάντοτε αυτά στα οποία ανατρέχουμε για να βρούμε που και που τη χαμένη αθωότητά μας. Με αφορμή την επέτειο από το θάνατό της, θυμόμαστε μερικά αποσπάσματα από αγαπημένα βιβλία της.
«Κλείνω τα μάτια. Όλα τα χρώματα με πλημμυρίζουν. Είναι φωτεινά, καθάρια, λαμπερά σαν τις αναμνήσεις, σαν τα όνειρά μου, σαν τη ζωή μου… Κλείνω τα μάτια. Σαν ίσκιοι οι αναμνήσεις πλησιάζουν γοργά… Απρόσμενος τρελός χορός. Έιναι ο χορός της ζωής.» Ο χορός της ζωής, 1996
«Η
Ζωή θέλει να την αγαπάνε. Να την αγαπάνε χωρίς παζαρέματα, πολύ και
αλογάριαστα. Μικρή κατάλαβε πως για να τα καταφέρει, έπρεπε πρώτα ν’
αγαπήσει αυτή τους ανθρώπους ή τουλάχιστον να κάνει πως τους αγαπά…..
Αγαπούσε όπως πεινούσε, όπως διψούσε, όπως πονούσε, όπως γελούσε.
Το
δίχτυ της Ζωής ήταν σοφά πλεγμένο. Είχε κι άλλες κλωστές πολύ γερές.
Άνοιγε τις χούφτες της και σκόρπιζε το παιδικό της βιος. Χάριζε τα
βιβλία της, τα μολύβια της, τις πέννες της, τις ζωγραφιές της, τα
παιχνίδια της. Κρυφά από τους δικούς της χάρισε το χρυσό σταυρό της, το
δαχτυλιδάκια της, μια παλιά καρφίτσα της γιαγιάς. Έψαχνε στα συρτάρια,
κάτι να βρει ακόμα, να το χαρίσει κι αυτό, να γίνει ένας παραπανίσιος
κρίκος στην αλυσίδα που θα την έδενε με τους ανθρώπους . Αγωνιζόταν. Η
λαχτάρα της γινόταν ορμητικό ποτάμι και παράσερνε τα εμπόδια. Όχι, όχι
δεν ήτανε παιχνίδι. Ήταν αγωνία. Παιδιάστικη αγωνία. Η μητέρα το ‘χε
καταλάβει και της παραστεκότανε χωρίς πολλά λόγια. Ένιωθε τη μοναξιά που
τρόμαζε το παιδί της, ίσως γιατί την ήξερε, τη φοβόταν. Έλεγε στη Ζωή:
“Να εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είσαι’συ”.»Όταν ο ήλιος …, 1992
«Δεν ήθελα πια να τους ακούω. Έτρεξα και κλείστηκα στο δωμάτιο μου κι έκλαψα πολύ. Ποιος είχε δίκιο; Ποιος είχε άδικο; Κι εγώ τι φταίω; Πότε φωνάζω: Μπαμπά, σε μισώ και πότε η καρδιά μου χτυπάει και μου λέει πως τον αγαπώ. Τι θ’ απογίνω;
Από κείνη τη μέρα η μητέρα σώπαινε κι ο πατέρας γύριζε αργά τη νύχτα. Σχεδόν δεν τον έβλεπα. Στο τέλος του σχολείου, στην απονομή των βραβείων, ο μπαμπάς δεν ήρθε. Κι όμως, εγώ είχα απ’ όλη την τάξη τα περισσότερα άριστα. Η μητέρα ήταν πολύ συγκινημένη, μου χάρισε μια ασημένια ταυτότητα. Μ’ έστειλε να περάσω το καλοκαίρι στην Αγία Τριάδα, στη βίλα που νοίκιαζε η θεία Μαρία. Εκείνη δεν ήρθε. Όταν γύρισα στη Θεσσαλονίκη τη βρήκα μόνη στο σπίτι. Δε γελούσε.
-Που είναι ο μπαμπάς; τη ρώτησα
-Πήγε κάποιο ταξίδι στη Γερμανία, για δουλειά. Θα μας γράψει, θα γυρίσει.
Έλεγε ψέματα, το κατάλαβα αμέσως από την ταραχή της. Φοβήθηκα.
Αργότερα η μαμά μου μίλησε για την απόφαση της να πουλήσει το σπίτι, να βρει ένα θυρωρείο.
-Δεν ξέρω κανένα επάγγελμα, δεν έχω κανένα χαρτί, ούτε καν γυμνασίου, πως να δουλέψω στη Θεσσαλονίκη; Βλέπεις Χριστίνα μου, μου είπε, αν είχα σπουδάσει, δε θα βρισκόμουν σ’ αυτή τη δύσκολη θέση σήμερα. Δε θέλω μια μέρα να πάθεις κι εσύ τα ίδια.
Εγώ έκλαιγα και κείνη μου έλεγε: “Προσωρινά θα κάνω αυτή τη δουλειά, μέχρι να καταφέρει ο πατέρας να στείλει χρήματα”. Δεν έκλαιγα για τη δουλειά, έκλαιγα για τον μπαμπά που μας άφησε.
Ο πατέρας, Χριστινάκι μου, δε θα γυρίσει ποτέ πια. Πάει, τελείωσε. Μας άφησε μόνες. Πήγε στη Γερμανία για να φτιάξει μια δικιά του ζωή, δε μας αγαπάει. Θα ήθελα να σου πω: τον μισώ, μα δεν τολμώ. Φοβάμαι τη λέξη, με τρομάζει ακόμα και να τη δω γραμμένη…» Το ψέμα, 1970
«Ο «Πορτοκαλής Ήλιος» ξεμάκραινε από το λιμάνι του Πειραιά. Οχτώ το πρωί κι η ζέστη κιόλας ίδρωνε το κορμί, κολλούσε πάνω στο δέρμα. Η θάλασσα ασάλευτη θα ‘μοιαζε αληθινό γυαλί, αν δεν ήταν οι άσπροι αφροί που ξεσήκωνε το καράβι χαράζοντάς την. Κόσμος πολύ, περισσότερες γυναίκες με παιδιά, που ξεκινούσαν για κάποιο νησί του Σαρωνικού , την Αίγινα, τον Πόρο, την Ύδρα ή τις Σπέτσες. Τα σχολεία είχαν κλείσει κι οι μητέρες είχαν ετοιμάσει τις καλοκαιρινές αποσκευές: βατραχοπέδιλα, μάσκες, σαγιονάρες , ψάθινα ή πάνινα καπέλα… Στο κατάστρωμα οι πολυθρόνες ήταν όλες πιασμένες κι ούτε ένα σκαμνί αδειανό. Στα σαλόνια έκανε τόση ζέστη, που όλοι οι επιβάτες προσπαθούσαν να βολευτούν έξω , με την ελπίδα να δροσιστούν από τον αέρα της θάλασσας.»Ο θησαυρός της Βαγίας, 1969
Επιμέλεια: Δάφνη Τσάρτσαρου
Πηγή: www.thessalonikiartsandculture.gr
Γιορτές, όνειρα και σκουπίδια...
Η δίνη του ημερολογίου φέρνει γρήγορα τις γιορτές. Εξακολουθούν να έρχονται και να φεύγουν με το ίδιο πάντα εορταστικό trailer. «Χριστούγεννα» -είναι το brand name της τελευταίας εβδομάδας του χρόνου. Σημαίνει όμως κάτι βαθύτερο;
Η συνειδητότητα είναι η πηγή της δυστυχίας. Για «δυστυχισμένη συνείδηση» μίλησε ο σκοτεινός Γερμανός φιλόσοφος Hegel, υπονοώντας το πλήρωμά της με τον πόνο της μάταιης ύπαρξης. Η ευτυχία, ό,τι κι αν σημαίνει, ανοίγεται πέραν της συνείδησης ή πολύ πριν απ’ αυτήν, όταν η ζωή κυλάει ανεπαίσθητα, σαν σε ύπνο, γλυκά ναρκωμένη κάτω από το επιδερμικό χάδι του φευγαλέου χρόνου, μέχρι τη λήξη του επεισοδίου….
Τι πραγματικά γιορτάζουμε τις γιορτές;
Ίσως ακόμη νομίζουν οι πολλοί ότι τις ημέρες αυτές γιορτάζουμε τη μυθική γενέθλια επέτειο κάποιας θρησκείας που έχει επικρατήσει να λέγεται «χριστιανισμός». Μιας θρησκείας που υποτίθεται ότι λειτουργεί ακόμα. Χριστούγεννα- η ημέρα της γέννησης του μυθικού της ήρωα….
O χριστιανικός θρησκευτικός μύθος κατέχωσε τον αρχαίο κόσμο κάτω από το βαρύ πέπλο μιας φαιόχρωμης ηθικής που έπνιγε το αγαπητικό μήνυμα μέσα σε μια ανηδονική αγχόνη. Η Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός, αιώνες μετά, ξήλωσε τα φαιά παραπετάσματα, ανοίγοντας το δρόμο στον ευρωπαϊκό μηδενισμό που σήμερα μας σημαδεύει.
Τί γιορτάζουμε τις μέρες αυτές;
Κάτω από τα πεπαλαιωμένα ράκη της θρησκευτικής επένδυσης υπάρχουν σταθερά σημεία φυσικής αναφοράς που ρυθμίζουν τη ζωή της ανθρωπότητας από τους προϊστορικούς χρόνους. Η ανισημερία της 21ης Δεκεμβρίου έχει καταχωρηθεί στη χρονική συνείδηση ως η επέτειος της αναγέννησης του φωτός, του πλεονάσματος της ημέρας. Γιορτή του Μίθρα από τον 2ο μ. Χ. αιώνα, επανακαθιερώθηκε ως γενέθλιο του Χριστού, της χριστιανικής εκδοχής του φωτισμού. Το ευρωπαϊκό μετέπειτα ημερολόγιο μετακίνησε την Πρωτοχρονιά στην 1η του Ιανουαρίου που για το ρωμαϊκό ημερολόγιο ήταν ο ενδέκατος μήνας του χρόνου. Αυτά τα δύο τέρμινα αποτελούν το πραγματικό υπόβαθρο των εορτών μας: χειμερινό ηλιοστάσιο και συμβατική ευρωπαϊκή πρωτοχρονιά.
Πολιτισμός σημαίνει όμως προσθήκη συμβολικών αξιών στο φυσικό κύκλο της ζωής. Τα γυμνά φυσικά γεγονότα επενδύονται με πρόσθετες σημασίες που κατεργάζεται η κοινωνικότητα. Οι σημασίες προάγουν το βίο σε διακοσμημένη αξιοβίωτη αυταπάτη.
Στο κενό αξιών που προκάλεσε ο ευρωπαϊκός μηδενισμός εισέβαλαν ακάθεκτες οι υλικές αξίες του υπερπαραγωγικού καπιταλισμού, αυτού του αδυσώπητου ολοκληρωτικού δεσπότη της ζωής μας. Αυτός έχει ανακηρύξει την τελευταία εβδομάδα του χρόνου σε πανηγυρικό τελετουργικό της λατρείας του. Τα από ιστορική αδράνεια λεγόμενα «Χριστούγεννα» είναι σήμερα η χυδαία γιορτή της θεάς Αγοράς, της αποθέωσης του φετιχισμού των εμπορευμάτων. Και ο στρουμπουλός παληάτσος Αη Βασίλης είναι ένας marketeer clown που κάθε χρόνο όλο και με μεγαλύτερη εσωτερική θλίψη ασκεί το εποχιακό του soft job.
Kαι του χρόνου…..
Παναγιώτης Γεννηματάς
Πηγή: www.hereticalideas.gr
Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2021
Γιορτές και οι άλλοι...
Μέρες που είναι... Να εξορύξεις όποιες δυνάμεις
κρύβονται ακόμη μέσα σου, να τις ψαύσεις, να τις αγαπήσεις ώστε αυτές να
σε θωρακίσουν, να σε πυργώσουν απέναντι στον πόνο· να αγκαλιάσεις τον
μικρόκοσμο [το σύμπαν], να είσαι ήσυχος και χαμογελαστός στον περίγυρο,
να ανταποκρίνεσαι στις προσκλήσεις των φίλων, να τανυστείς στον
μεγαλύτερο βαθμό -να αντέξεις. Να κολυμπήσεις στα σπλάχνα διότι αυτή η
κολύμβηση καθαίρει τα σκοτάδια του νου, εξορίζει την απογοήτευση και την
απομόνωση. Να δηλώσεις «παρών» και ας απουσιάζεις -οι γιορτές απαιτούν
συναδέλφωση και αλληλεγγύη, επιφέρουν, έστω για λίγο, τη συνοχή των
κοινωνιών, όσο μικρές κι αν είναι αυτές.
Είναι γιατί στο μέσα μέρος του καθενός συνωστίζονται τόσα άλογα, τόσες εκρηκτικές ύλες, λανθάνει ο πλούτος των συναισθημάτων, εκεί μέσα δονούνται οι ερωτικές και αναγεννητικές δυνάμεις -πού αλλού; Από αυτές τις δυνάμεις αρπάζεται κανείς για να βρεθεί σε θέση να συνοδοιπορήσει, έστω λειψός, έστω λυπημένος. Πώς τα άλογα γίνονται λογικά; Αυτό να εξακριβωθεί, να ερμηνευτεί, να γίνει οδηγός για τη συμφιλίωση με τη νέα πραγματικότητα, ένας μικρός μπούσουλας τέλος πάντων -κάπως έτσι. Τα λογικά επικρατούν στο τέλος βεβαίως, το θέμα είναι να γίνουν υποφερτά, ανεκτά, διαχειρίσιμα. Οσο και να φαίνεται παράξενο οι γιορτές [των άλλων] βοηθούν κατά πολύ να γίνει αυτό δυνατό -κι έτσι να περνάει κάπως ο καιρός.
Οι γιορτές, είπαμε, συνέχουν τις κοινότητες, ακόμη κι όταν είναι, καλή ώρα, μολυσμένες από τον φόβο, ίσως και τον πανικό που έχει επιφέρει σε αυτές ο περίφημος κορονοϊός. Η συνειδητοποίηση της ανθρώπινης οδύνης είναι το κριτήριο και όχι τόσο το ήρεμο μεγαλείο και η απλότητα [η δωρικότητα -αν και αυτή έχει καθοριστικό ρόλο σαν περισπασμός στη βουλιμική μας τάση και στον καταναλωτισμό]. Οταν γράφει κανείς προσπαθεί τουλάχιστον να μην κάνει τους αναγνώστες να βαρεθούν ή να εκνευριστούν [αν αναστατωθούν καθόλου δεν πειράζει διότι σαν κάτι να γεννιέται εκείνη τη στιγμή, μικρόψυχο ή μεγαλόψυχο, πάντως δυναμικό -δυναμικό σαν διάλογος]. Το θέμα είναι να καταφέρνει κανείς να συνομιλεί, στο μέτρο του δυνατού ασφαλώς. Να μπορεί να συμμετέχει στο τραπέζι των άλλων -και οι άλλοι στο δικό του, όσο φτωχό κι αν είναι. Γιορτές: μικρή παύση του εμφυλίου.
Γιώργος Σταματόπουλος / efsyn.gr
Εάν αυτό είναι ο αλγόριθμος άνθρωπος...
Οι περισσότεροι από εμάς κερδίζουμε τα προς το ζην με την εργασία μας. Προσφέρουμε εργασία (πιάνουμε μια δουλειά) και πληρωνόμαστε για να κάνουμε πράγματα που κάποιοι άλλοι θέλουν να γίνουν από εμάς. Ακόμα και προτού πιάσουμε δουλειά, η εργασία αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ζωής μας. Περνάμε μεγάλο μέρος των σχολικών μας χρόνων προετοιμαζόμενοι για εργασία.
Η δουλειά σας, κατά πάσα πιθανότητα, θα καταλαμβάνει το ένα τρίτο από τις ώρες που δεν κοιμάστε. Σε μεγάλο βαθμό θα σας «ορίσει». Όταν κάποιος σας ρωτάει «Τι κάνεις;», δεν απαντάτε «Μαζεύω κουπόνια, βγαίνω ραντεβού, πηγαίνω στα παιδιά μου», λέτε «Δουλεύω στην τάδε εταιρεία» ή «Είμαι οικονομολόγος» ή «Είμαι εκπαιδευτικός». Αυτός ο αυτοπροσδιορισμός μέσω της εργασίας μας σημαίνει ότι η δουλειά είναι κάτι περισσότερο από αυτό που κάνουμε για να αποκτήσουμε ένα εισόδημα. Είναι στοιχείο του κοινωνικού και μορφωτικού μας πορτρέτου. Αν χάσουμε την δουλειά μας, χάνουμε ένα τμήμα της ταυτότητάς μας.
Κινδυνεύουμε να χάσουμε κάποια στιγμή της εργασιακής μας ζωής, την ταυτότητά μας ή τμήμα της λόγω της συνεχούς μεταβολής της τεχνολογίας ;
Ας το συζητήσουμε βλέποντας και την θεωρητική σκοπιά και την πραγματική εκδοχή που ξεκινάει με ένα αλγόριθμο και καταλήγει στον αλγόριθμο άνθρωπο!
Πως επηρεάζει λοιπόν μια μεταβολή στην τεχνολογία τη ζήτηση για εργασία ; Η ερώτηση αυτή έχει συχνά γίνει αντικείμενο συζήτησης και δεν έχει βρεθεί μια κοινά αποδεκτή απάντηση. Αυτό που όντως γνωρίζουν οι οικονομολόγοι είναι ότι η απλουστευτική λογική που χρησιμοποιούν οι μη ειδικοί όταν ισχυρίζονται ότι οι νέες τεχνολογίες θα μειώσουν την ζήτηση για εργασία είναι λανθασμένη. Αυτή η λογική – που αποκαλείται Λουδιτική λογική - είναι η εξής : «Η τεχνολογία επιτρέπει την αντικατάσταση εργατών με μηχανές, οπότε μειώνει την ζήτηση για εργασία». Γιατί η Λουδιτική επιχειρηματολογία είναι λάθος ; Ιστορικά, η τεχνολογία έχει παρουσιάσει τεράστια εξέλιξη, η ζήτηση για εργασία όμως δεν έχει μειωθεί, αντίθετα, έχει αυξηθεί καθώς αυξάνεται το παραγόμενο προϊόν. Με άλλα λόγια, η Λουδιτική λογική, δεν λαμβάνει υπόψη της το γεγονός ότι η τεχνολογική μεταβολή αυξάνει γενικότερα την συνολική παραγωγή και κατ’ επέκταση την συνολική απασχόληση. Επίσης η ίδια λογική φαίνεται να αγνοεί το γεγονός ότι τις μηχανές τις φτιάχνουν και τις συντηρούν άνθρωποι, οπότε η αύξηση της ζήτησης για μηχανές, αυξάνει την ζήτηση για εργατικό δυναμικό. Αυτό το οποίο πράγματι συμβαίνει είναι ότι η τεχνολογία μπορεί να μειώσει την ζήτηση για συγκεκριμένες ειδικότητες. Η χρήση των υπολογιστών έχει μειώσει τη ζήτηση για καλλιγράφους. Το αυτοκίνητο μείωσε τη ζήτηση για κατασκευαστές κάρων. Οι νέες τεχνολογίες μεταβάλουν τα είδη εργασίας που ζητούνται.
Οι μεταβολές στο είδος της ζητούμενης εργασίας και επομένως στις σχετικές αμοιβές μπορεί να είναι σημαντικές, όπως έχουμε δει τις τελευταίες δεκαετίες με τη μείωση της ανθρώπινης εργασίας στη βιομηχανική παραγωγή. Η Βιομηχανική Επανάσταση άλλαξε σημαντικά την φύση της χειρωνακτικής εργασίας των εργατών. Οι μηχανές κάνουν τις βαριές δουλειές, ενώ οι άνθρωποι κάνουν όλη τη «λάντζα». Καθαρίζουν τη βρομιά που αφήνει το μηχάνημα και το συντηρούν. Αυτή η διαδικασία τεχνολογικής αλλαγής είναι συνεχόμενη και παρακολουθούμε μια συνεχή αύξηση των ρομπότ σε πολλές δουλειές που περιλαμβάνουν επαναλαμβανόμενες κινήσεις που τις έκαναν άλλοτε απλοί εργάτες. Έτσι, η ζήτηση για τέτοιου είδους εργασία στη βιομηχανική παραγωγή πιθανόν θα συνεχίσει να μειώνεται. Αυτή η μείωση, όμως, συνοδεύεται από αύξηση της ζήτησης στον τομέα των βιομηχανικών υπηρεσιών , καθώς και ζήτηση για εργασία που σχετίζεται με τον σχεδιασμό, την κατασκευή και τις επισκευές ρομπότ και υπολογιστών ή συνδέονται με δραστηριότητες που αφορούν τον ελεύθερο χρόνο και την αναψυχή του πληθυσμού, γιατί όλη η χειρωνακτική αλλά και η διανοητική εργασία μπορεί να γίνει πιο αποτελεσματικά από τα ρομπότ και τους υπολογιστές.
Η Επανάσταση της Πληροφορικής, που αναπτύσσεται ταχύτατα κατά τον 20ό και τον 21ο αιώνα, επηρεάζει την πνευματική εργασία όπως η Βιομηχανική Επανάσταση επηρέασε τις χειρωνακτικές δουλειές. Μηχανές αντικαθιστούν τώρα τη διανοητική εργασία ρουτίνας (καθήκοντα που περιλαμβάνουν την επανάληψη κάποιας ενέργειας) με αλγορίθμους υπολογιστών, που μπορούν να κάνουν τις δουλειές που έκαναν οι άνθρωποι γρηγορότερα και καλύτερα. Από πολλές απόψεις αυτό είναι απλώς η συνέχεια αλλαγών που λαμβάνουν χώρα επί δεκαετίες. Η γνώση αριθμητικής (πρόσθεση, πολλαπλασιασμός κλπ) και ορθογραφίας είχε κάποτε μεγάλη αξία και ήταν σε ζήτηση : εκατομμύρια θέσεις εργασίας απαιτούσαν αυτά τα προσόντα. Από την εμφάνιση των αριθμομηχανών τη δεκαετία του 1960, των αριθμομηχανών τσέπης τη δεκαετία του 1970 και των υπολογιστών τη δεκαετία του 1980, τα προσόντα αυτά έχουν χάσει πολύ τη σημασία τους. Οι υπολογιστές και τα προγράμματα ελέγχου της ορθογραφίας μπορούν να κάνουν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς.
Αυτό που αλλάζει τώρα είναι η ταχύτητα αλλά και η επιτάχυνση αυτών των μεταβολών. Η Επανάσταση της Πληροφορίας έχει εξαπλωθεί πέρα από τις μονότονες διανοητικές εργασίες. Επηρεάζει πλέον και εκείνες τις εργασίες που μέχρι πρότινος θεωρούνταν ότι απαιτούν υψηλά επίπεδα δημιουργικότητας και τα οποία μόνο άνθρωποι θα μπορούσαν να επιτύχουν. Σήμερα σχεδιάζονται αλγόριθμοι που μπορούν να κάνουν ό,τι νομίζαμε πως μόνο οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν: γράφουν βιβλία, κάνουν διαγνώσεις ασθενών και δημιουργούν μουσική και τέχνη. Αυτό το παρακλάδι της Επανάστασης της Πληροφορίας θα μπορούσε να ονομασθεί Επανάσταση των Αλγορίθμων, όπου ένας αλγόριθμος είναι στην ουσία ένας τεχνητός εγκέφαλος.
Μέχρι σήμερα, οι περισσότεροι αλγόριθμοι χρησιμοποιούνται για εργασίες που βοηθούν τους ανθρώπους. Εξελίσσονται όμως, όλο και περισσότερο και υπάρχουν κάποιοι που οραματίζονται αλγορίθμους γενικής εφαρμογής που θα είναι καλύτεροι από τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Το ότι οι άνθρωποι χάνουν από τα κομπιούτερ στο παιχνίδι Go σηματοδοτεί το μέλλον. Στις 23 Μαΐου 2017, συνέβη ένα κοσμοϊστορικό γεγονός1: ο ψηφιακός παίκτης Alpha Go της Google νίκησε τον καλύτερο άνθρωπο παίκτη του παιχνιδιού Go. Σε τελική ανάλυση, αλγόριθμοι είχαν ήδη κερδίσει στο σκάκι και στο παιχνίδι Jeopardy ! Ποια η διαφορά με το Go ; Ο λόγος είναι ότι το Go είναι ιδιαίτερα διαισθητικό παιχνίδι για το οποίο πιστευόταν ότι οι άνθρωποι ήταν προσαρμοσμένοι κατά τρόπο μοναδικό. Το Go απαιτεί διαίσθηση και φαντασία, καθώς και γρήγορη υπολογιστική δύναμη. Αν οι αλγόριθμοι των υπολογιστών μπορούν να κερδίσουν στο Go, μπορούν να κάνουν οποιαδήποτε ανθρώπινη διανοητική εργασία, και μάλιστα γρηγορότερα και καλύτερα. Αν το Go μπορεί να κάνει ό,τι παραδοσιακά έκαναν οι άνθρωποι, το ανθρώπινο είδος μπορεί να καταστεί παρωχημένο ; Όχι αμέσως φυσικά. Η ανάπτυξη των αλγορίθμων, ως συστατικό της Πληροφορικής Επανάστασης, θα χρειαστεί δεκαετίες, ίσως και περισσότερο.
Η εξέλιξη πιθανότατα θα είναι η εξής : Ένας αυξανόμενος αριθμός από συγκεκριμένους αλγορίθμους θα σχεδιαστεί για να αντικαταστήσει τους ανθρώπους σε συγκεκριμένες πτυχές της καθημερινής ζωής. Αυτοί οι αλγόριθμοι θα έχουν μάλλον ένα όνομα. Για παράδειγμα οι γενικοί ιατροί θα αντικατασταθούν από τον Αλγόριθμο Ιατρ-1, οι χειρουργοί από τον Αλγόριθμο Ιατρ-97 και οι σύμβουλοι ζωής που ειδικεύονται σε άρρενες 35-40 ετών, θα αντικατασταθούν από τον Αλγόριθμο ΣΖ-Α35-40. Συγχρόνως, θα δημιουργηθούν αλγόριθμοι γενικού σκοπού που θα μπορούν να κάνουν πολλά είδη εργασιών – γενικό σχεδιασμό και επίβλεψη-, με σκοπό να ελέγχουν και να συντονίζουν τους ειδικούς αλγορίθμους. Οι άνθρωποι θα βοηθούν τους αλγορίθμους να χειρίζονται μικρά ζητήματα για τα οποία δεν αξίζει τον κόπο να σχεδιασθεί ειδικός αλγόριθμος.
Τι σηματοδοτεί αυτό για την ανθρώπινη εργασία ; Είναι πολύ πιθανό η μεγάλη πλειονότητα των θέσεων εργασίας του μέλλοντος να αφορά διανοητική «λάντζα», δηλαδή εξαιρετικά χαμηλές αμοιβές, ιδίως σε σύγκριση με τις αμοιβές αυτών που σχεδιάζουν και ελέγχουν τους αλγορίθμους. Οι εισοδηματικές ανισότητες μπορεί να γίνουν ακόμη πιο έντονες απ’ ότι είναι σήμερα. Οι σχεδιαστές αλγορίθμων πιθανότατα θα απολαμβάνουν υψηλές αμοιβές. Τα άτομα που εργάζονται σε θέσεις εργασίας που σχετίζονται με αλγορίθμους ή με την προστασία του πλούτου των πλουσίων – όπως κάποιες χρηματοοικονομικές και νομικές ειδικότητες- θα αμείβονται επίσης ικανοποιητικά. Άλλοι –συμπεριλαμβανομένης της πλειονότητας των αποφοίτων πανεπιστημίου- θα αντιμετωπίσουν πολλά προβλήματα που θα κυμαίνονται μεταξύ υψηλών ποσοστών ανεργίας και χαμηλών αμοιβών σε θέσεις εργασίας που δεν προσφέρουν πνευματική ή ψυχολογική ικανοποίηση. Ακριβώς όπως η απλή χειρωνακτική εργασία άρχισε να αμείβεται χαμηλά κατά την δεκαετία του 1980, έτσι η απλή διανοητική εργασία πιθανότατα θα αμείβεται λιγότερο κατά τις επόμενες δεκαετίες. Αν συνδυάσετε τις χαμηλές αμοιβές με την κοινωνική κρίση και το υπαρξιακό πρόβλημα με το οποίο έρχεται κάποιος αντιμέτωπος όταν γνωρίζει ότι ένας αλγόριθμος κάνει την δουλειά του καλύτερα από τον ίδιο, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η τεχνολογία των αλγορίθμων προκαλεί ανησυχίες για την κοινωνική πολιτική ακόμη κι αν δεν ελαττώνει τον αριθμό των θέσεων εργασίας.
Τα ζητήματα πολιτικής που συνδέονται με αυτές τις αλλαγές ξεπερνούν κατά πολύ το πεδίο των οικονομικών. Υπάρχουν επίσης θέματα ψυχολογικά και κοινωνικά. Η οικονομική επιστήμη από μόνη της δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει. Αυτό που μπορεί να κάνει είναι να πληροφορεί την κοινωνία ότι υπάρχουν δυνάμεις που ωθούν προς αυτή την κατεύθυνση και να προτείνει πολιτικές που θα μπορούσαν να μετριάσουν τις επιπτώσεις σε κάποιο βαθμό.
Η σκυτάλη ανήκει πλέον στην Πολιτική. Αν μη τι άλλο, η Πολιτική την εποχή των Αλγορίθμων, φαίνεται να έχει την τύχη και την υποχρέωση να καταπιαστεί με τις κοινωνικές αλλαγές που θα επέλθουν : ίσως θα είναι μια ευκαιρία και για την οικονομική επιστήμη αλλά και την Πολιτική να ξαναβρούν τον κοινωνικό τους ρόλο.
Μιχάλης Κονιόρδος, Καθηγητής Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής
Πηγή:kritiki.gr
Μηνολόγιο Δεκεμβρίου 2021...
Με αρκετή και πάλι καθυστέρηση να το μηνολόγιο του γιορταστικού Δεκέμβρη!
Ο Δεκέμβριος ή Δεκέμβρης είναι ο δωδέκατος και τελευταίος μήνας του ημερολογίου μας, παρόλο που το όνομά του παραπέμπει ολοφάνερα στον αριθμό δέκα, decem. Ο Δεκέμβριος είναι από τους μήνες που έχουν δώσει το όνομά τους σε γεγονότα- ας θυμηθούμε τα Δεκεμβριανά, τις συγκρούσεις του Δεκέμβρη του 1944 στην Αθήνα. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε και για τα όσα ακολούθησαν τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το 2008.
Μήνας δύσκολος και μουντός ο Δεκέμβρης είναι κάθε χρόνο, φανταστείτε
πόσο περισσότερο φέτος, που η κορόνα εξακολουθεί να ρίχνει την απαίσια
σκιά της στα πάντα, και μάλιστα με ένα μεγάλο Ο να έχει φτερουγίζει απειλητικό πάνω από τα κεφάλια μας. Ζόρικες γιορτές θα περάσουμε και φέτος! Ας έχουμε την υγεία μας και καλή διάθεση, αν και με τόσους πάσχοντες...Περνάμε στο μηνολόγιο, πάντα με το μάτι του Ν. Σαραντάκου:
| Τε 1 | Παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS και γενέσιον Ιωάννου Συκουτρή |
| Πε 2 | Αντιφώντος του σοφιστού, Μαρίας Καλογεροπούλου της καλλιφώνου και Διονυσίου Σαββόπουλου της νιότης μας |
| Πα 3 | † Αυγούστου Ρενουάρ και γενέσιον Νίνου Ρότα του μουσουργού |
| Σα 4 | Ο Θωμάς Έδισον εφευρίσκει τον ηλεκτρικόν λαμπτήρα |
| Κυ 5 | Θεοφίλου Μόζαρτ τελευτή |
| Δε 6 | Νικολάου Μύρων και των Διοσκούρων, προστατών των πλοϊζομένων και Αλεξάνδρου Γρηγοροπούλου αναίρεσις |
| Τρ 7 | Των τριών Χαρίτων |
| Τε 8 | Δάμωνος και Φιντίου· και Ιωάννου Λένον του πολυκλαύστου αναίρεσις |
| Πε 9 | Ιωάννου Βοκκακίου και της Ανθρωπίνης Κωμωδίας του |
| Πα 10 | Των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τελευτή Άλκη Αλκαίου του στιχουργού |
| Σα 11 | Γενέσιον Γρηγορίου Μπιθικώτση του αοιδού |
| Κυ 12 | Διογένους του Κυνός |
| Δε 13 | Γαλιλαίου ταπείνωσις και Μέντη Μποσταντζόγλου τελευτή |
| Τρ 14 | Ανάληψις Απολλωνίου του Τυανέως εκ του ιερού της Δικτύννης |
| Τε 15 | Αναξαγόρου του φιλοσόφου |
| Πε 16 | Τελευτή Κωνσταντίνου Βάρναλη, ποιητού των Μοιραίων |
| Πα 17 | † Δημητρίου Σαραντάκου του συγγραφέως και Σίμωνος Μπολιβάρ του ελευθερωτού |
| Σα 18 | Του χορού του Ζαλόγγου |
| Κυ 19 | Προμηθέως καθήλωσις επί του Καυκάσου |
| Δε 20 | Της εν Επιδαύρω πρώτης Εθνοσυνελεύσεως |
| Τρ 21 | Χειμερινόν ηλιοστάσιον |
| Τε 22 | Ησιόδου του Ασκραίου και των Έργων και Ημερών αυτού |
| Πε 23 | Κρυσταλλοτριόδου της θαυματουργού γενέσιον |
| Πα 24 | Λουδοβίκου Αραγκόν τελευτή |
| Σα 25 | Γέννησις Ιησού του Ναζωραίου, Ορφέως και Μίθρα |
| Κυ 26 | † Ερρίκου Σλήμαν του αρχαιολόγου |
| Δε 27 | Πινδάρου του Θηβαίου |
| Τρ 28 | Κινηματογράφου γέννησις και θανή Θάνου Μικρούτσικου του μέγιστου |
| Τε 29 | Γενέσιον Παύλου Καζάλς |
| Πε 30 | Ίδρυσις Σοβιετικής Ενώσεως |
| Πα 31 | Εφεύρεσις του τηλεσκοπίου |
Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2021
"Ημερολόγιο μιας Εβδομάδας": Ο Γιάννης Ρίτσος περιγράφει τα γεγονότα του Πολυτεχνείου...
Τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου, αμέσως μετά το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών, ο Γιάννης Ρίτσος θα συλληφθεί και θα οδηγηθεί στον Ιππόδρομο, όπου εκεί θα αποφασιστεί ο τόπος εξορίας του. Εκεί θα ξεκινήσει -ή μάλλον θα συνεχιστεί- ο βασανισμός του ποιητή, που οδηγείται ξανά στην εξορία (είχε εξοριστεί και από την κυβέρνηση του Θεμιστοκλή Σοφούλη το 1948). Αυτή τη φορά ο ποιητής θα εξοριστεί στην Γυάρο και στην Λέρο. Μετά την Λέρο, ο Ρίτσος απολύεται, ταξιδεύει στην Σάμο, όπου ζει σε κατ’ οίκον περιορισμό, ενώ από τον Δεκέμβριου το 1970 επιστρέφει στην Αθήνα.
Έτσι τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, που στα μέσα της εβδομάδας ξαναθυμηθήκαμε, τον βρίσκουν στην Αθήνα.
Στις 15 Νοεμβρίου συμμετέχει σε διαδήλωση που ξεκινάει από το Πολυτεχνείο και διαλύεται βίαια από τις αστυνομικές δυνάμεις στην πλατεία Κλαυθμώνος. Στις 17 Νοεμβρίου, ο Γιάννης Ρίτσος θα ζήσει από κοντά τα γεγονότα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και θα σταθεί στο πλευρό των φοιτητών. Την επόμενη μέρα θα αναχωρήσει με προορισμό τον Κάλαμο Αττικής, όπου θα συνθέσει το «Ημερολόγιο μιας Εβδομάδας». Σε αυτό θα περιγράψει με τους στίχους του το χρονικό εκείνης της εξέγερσης, που ήταν η αρχή του τέλους για τη δικτατορία.
Αθήνα – 16 Νοεμβρίου
Ωραία παιδιά, με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια.
Ωραία παιδιά, δικά μας, με τη μεγάλη θλίψη των αντρείων,
Αψήφιστοι, όρθιοι στα προπύλαια, στον πέτρινο αέρα,
Έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι, – πως μεγαλώνει
το μπόι, το βήμα και η παλάμη του ανθρώπου;
17 Νοεμβρίου
Βαρειά σιωπή, διάτρητη απ’ τους πυροβολισμούς,
πικρή πολιτεία,
αίμα, φωτιά, η πεσμένη πόρτα, ο καπνός, το ξύδι-
ποιος θα πει : περιμένω απ’ το μέσα μαύρο;
Μικροί σκοινοβάτες με τα μεγάλα παπούτσια
μ΄ έναν επίδεσμο φωτιά στο κούτελο
κόκκινο σύρμα, κόκκινο πουλί,
και το μοναχικό σκυλί στ’ αποκλεισμένα προάστια
ενώ χαράζει η χλωμότερη μέρα πίσω
απ’ τα καπνισμένα αγάλματα
κι ακούγεται ακόμη η τελευταία κραυγή διαλυμένη
στις λεωφόρους.
Πάνω απ’ τα τανκς, μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς
πώς μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;
Κάλαμος – 18 Νοεμβρίου
Ηλιόλουστη μέρα. Κάλαμος.
Η θάλασσα, σπουργίτια στον ελαιώνα
Κάλεσμα. Πρόκληση. Κάλλος. Μακρινή προδομένη μακαριότητα
α εσύ δραπέτη λιποτάκτη κρυμμένε ανάμεσα στ΄ αγάλματα, πίσω απ΄τ΄ αγάλματα
μέσα στ΄αγάλματα, αγάλματα κούφια χωρίς χέρια, χωρίς πέος, χωρίς αμπελόφυλλα
αρνήσου, αρνήσου, όχι να ξεχαστείς και να ξεχάσεις το δένδρο το πουλί το γαλάζιο
αμαρτία, αμαρτία, πως μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε εσείς, ο ίδιος ο έρωτας
κι ο έρωτας αμαρτία, Ελένη, Μάρω, Ηλέκτρα, Δήμητρα, παιδιά μας, τα παιδιά μας
πόσες γενιές παιδιά μας σε αδιαίρετο χρόνο χωρίς χρόνο
στα στάχυα και στα σύρματα στη γραφομηχανή, στον τηλεβόα
έρωτές μας, παιδιά μας,σκοτωμένα παιδιά μας, έρωτές μας
Για τίποτε άλλο να μην έχουμε μάτια παρά μόνο για σας. Τιποτ΄άλλο.
Ω! ανήμπορο ποίημα, ανήμπορο, ανήμπορο, ατελέσφορο
επάνω από δύο στίχους σταυρωμένους σταυρώνω τα χέρια και σωπαίνω
βράχος, το μέγα κόκκινο, δεύτερη πόρτα, πέμπτη πόρτα κι η δωδέκατη κλεισμένη
χτύπημα της γροθιάς στον τοίχο χτύπημα της πέτρας στην πέτρα
-μ΄ακούς; άκουσέ με, εγώ σ΄ακούω,
δύο σιωπές κάνουν μια φωνή κι ένα μεγάλο τεντωμένο χέρι.
Αθήνα – 19 Νοεμβρίου
Με τους αγκώνες στηριγμένους στην ποίηση, με τα μάτια κλεισμένα στις παλάμες
ακούω τη φωτιά. Ανεβαίνει. Σκοτωμένοι επί τόπου μπροστά στο παράνομο μικρόφωνο
κι η φωνή τους ακόμα.. – Αδέρφια, αδέρφια, πάνω απ΄το αίμα τους, με το αίμα τους
πάνω από την αγρυπνισμένη Αθήνα
Πως μπορείτε λοιπόν; Πως μπορείτε;
20 Νοεμβρίου
Μάζεψαν τα οδοφράγματα, πλύναν τα αίματα, τα μισά παιδιά πήγαν σχολείο
οι γυναίκες βγήκαν για ψώνια, στη γωνιά ένα καμένο αυτοκίνητο
πλύναν τα ρούχα τ΄απλώσαν στις ταράτσες μυστικά-μυστικά μη φανούνε σαν άλλες σημαίες
κλειστά νοικοκυριά, το κρεμμύδι, η πατάτα, το λάδι
το αλάτι χυμένο στο δρόμο το ίδιο και τ΄αλεύρι,
μες στο ψυγείο το κόκκινο πουλί μ΄όλα του τα φτερά
Απ΄το θάνατο αρχίζουμε – έτσι έλεγε- απ΄το θάνατο αρχίζουμε πάλι
επάνω από τη μεγάλη γκρεμισμένη σκάλα
τι να κάνουμε -είπε- να ξεχαστούμε; θα ξεχάσουμε πάλι;
Σκεπασμένοι στην τρύπια κουβέρτα ως πάνω στα μάτια
λίγο λίγο θα βγάλεις το ΄να πόδι δοκιμάζοντας τον αέρα τη σιωπή το σκοτάδι
αργότερα τα χέρια, τελευταίο το κεφάλι.
Απέναντι η καρέκλα, τα τσιγάρα τα σπίρτα και το φως κολλημένο στον τοίχο
μια τεράστια κίτρινη αφίσα
Ώρα μεγάλη! ώρα σκληρή! ώρα αδειασμένη απ΄την δειλή μακροθυμία των στίχων
εδώ ό,τι πια θα πει θα ΄ναι το αίμα
Ω! κακόφημη ζωή ληστεμένη...
Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2021
Μηνολόγιο Νοεμβρίου 2021...
Έφτασε στις αρχές της εβδομάδας και ο Νοέμβρης, με υψηλότερες από τις φυσιολογικές θερμοκρασίες. Μικρό καλοκαιράκι! Δεσπόζει στο μηνολόγιό του η επέτειος του Πολυτεχνείου. Ας δούμε το μηνολόγιο, από τον Ν. Σαραντάκο, παρακάτω:
| Δε 1 | Των Αγίων Αναργύρων – Ημέρα πατάξεως της δωροδοκίας – Διεθνής μέρα βεγκανισμού |
| Τρ 2 | Θαλού, Αναξιμένη και Αναξιμάνδρου των Μιλησίων φιλοσόφων, Οδυσσέα Ελύτη και Νικοκύρη γενέθλια |
| Τε 3 | † Ανδρέου Κάλβου του ασυμβιβάστου |
| Πε 4 | † Κοίμησις Αυγούστου Ροντέν |
| Πα 5 | † Γεωργίου Πλήθωνος Γεμιστού |
| Σα 6 | Θανή Μαρίας Ιορδανίδου, εγγονής της Λωξάντρας |
| Κυ 7 | Της δευτέρας προς τον ουρανόν εφόδου |
| Δε 8 | Των εν ερημίαις και όρεσιν αγωνισθέντων |
| Τρ 9 | † Έκτορος Κακναβάτου |
| Τε 10 | † Αρθούρου Ρεμπώ |
| Πε 11 | Σαπφούς και Αλκαίου των Λεσβίων ποιητών -και Ιωάννη Ρίτσου τελευτή |
| Πα 12 | † Τελευτή Τέλλου Άγρα |
| Σα 13 | Γενέσιον Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον |
| Κυ 14 | Επικούρου του Ελευθερωτού των ανθρώπων εκ του φόβου |
| Δε 15 | Της «Ελληνικής Νομαρχίας»· και Λουκρητίας της στιχουργού γενέσιον. |
| Τρ 16 | Διεθνής ημέρα κατά της μισαλλοδοξίας – Βολταίρου του φιλοσόφου |
| Τε 17 | Των εν Πολυτεχνείω αναιρεθέντων |
| Πε 18 | Πυθέου του Μασσαλιώτου και θαλασσοπόρου |
| Πα 19 | Διγενή του Ακρίτα |
| Σα 20 | Παγκόσμια ημέρα των δικαιωμάτων των παιδίων· και Χρόνη Μίσσιου τελευτή |
| Κυ 21 | Πρώτη ανύψωσις επηνδρωμένου αεροστάτου |
| Δε 22 | Μαρτύριον Ιωάννας της Λωρραίνης και τελευτή Αργύρη Κουνάδη του συνθέτη |
| Τρ 23 | Φρίξου και Έλλης |
| Τε 24 | † Εμπεδοκλέους του Ακραγαντίνου εις Αίτναν κατάβασις |
| Πε 25 | Της Εθνικής Αντιστάσεως |
| Πα 26 | Μαρτύριον Υπατίας, του αχράντου άστρου της σοφής παιδεύσεως |
| Σα 27 | †Τεύκρου Ανθία και των συριγμών του αλήτου |
| Κυ 28 | Είσπλους Μαγελάνου εις τον Ειρηνικόν ωκεανόν |
| Δε 29 | Διεθνής ημέρα αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακόν λαόν |
| Τρ 30 | Ανδρέου Λασκαράτου |
| Γιανα καλοδεχτούμε τον Νοέμβρη, να ένα τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού, σε μουσική δική του και στίχους του Ηλία Κατσούλη. "Νοέμβρης μήνας ταξιδεύει"... |
Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2021
Το ταμπού των ψυχολογικών προβλημάτων...
Το στίγμα της ψυχικής νόσου είναι ακόμα ανεξίτηλο στην ελληνική κοινωνία, παρόλο που έχουν γίνει πολλά βήματα μπροστά. Σήμερα είναι πιο εύκολο να αποδεχτεί κάποιος να συμβουλευτεί έναν ψυχολόγο, ακόμα όμως για πολλούς είναι "ταμπού" το άκουσμα της λέξης "ψυχίατρος", ή η κάποτε αναγκαία χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής, επικουρικά προς την ψυχοθεραπεία, ή ως βασική πρακτική αντιμετώπισης.
Το βλέπουμε στις ειδήσεις "Αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα" λέμε για τον δράστη ενός εγκλήματος ή για έναν αυτόχειρα, συνδέοντας ασυνείδητα την ψυχική νόσο με την όποια "παρέκκλιση" από την "κανονικότητα". Έχετε ακούσει ποτέ να λένε "Αντιμετώπιζε προβλήματα αναπνευστικά , η ενδοκρινολογικά ή καρδιολογικά;" Πόσο εύκολα θα έλεγε κάποιος "πρέπει να φύγω έχω συνεδρία με τον ψυχολόγο μου", όσο λέει "πρέπει να φύγω, έχω οδοντίατρο;" Πόσο εύκολα μιλάει κανείς για τις παρενέργειες ενός φαρμάκου για την κατάθλιψη όσο εύκολα μπορεί να αναφερθεί στις παρενέργειες ενός εμβολίου; Πόσο εύκολα μπορείς να συστήσεις σε ένα φίλο σου να απευθυνθεί για τον ίδιο ή για το παιδί του σε ειδικό ψυχικής υγείας; Σίγουρα όχι όσο εύκολα μπορείς να του συστήσεις έναν καρδιολόγο ή δερματολόγο. Πόσο εύκολα θα πει κάποιος "άστα να πάνε, έχω κατάθλιψη" τουλάχιστον όσο εύκολα θα έλεγε "έχω πρόβλημα στον θυρεοειδή";
Κι όμως, πόσο πιο εύκολη θα είχε γίνει η ζωή πολλών ανθρώπων αν ένιωθαν ελεύθεροι να απευθυνθούν σε ειδικό ψυχικής υγείας; Πόσο θα μπορούσε να έχει βοηθηθεί ένας άνθρωπος που μπορεί να υποφέρει χρόνια κάνοντας μερικές συνεδρίες ψυχοθεραπείας ή ακολουθώντας μια φαρμακευτική αγωγή (είναι οδυνηρό να ακούς ανθρώπους να λένε για πλάκα "θα καταλήξω με ψυχοφάρμακα" σαν να είναι η απόλυτη κατάντια).
Και πόσοι άνθρωποι αντί να απευθυνθούν σε ειδικό και να ακολουθήσουν την ενδεδειγμένη θεραπεία, "το κρατάνε μέσα τους" και χειροτερεύει; Πόσοι κάνουν αυτοδιαγνώσεις από το διαδίκτυο ή προσφεύγουν στις υπηρεσίες ανθρώπων που ουδεμία σχέση έχουν με την επιστήμη, πόσοι πέφτουν όχι στα "ψυχοφάρμακα" αλλά στο αλκοόλ και τις ουσίες, πόσοι ψαλιδίζουν τα δικά τους φτερά επειδή επιλέγουν ή αναγκάζονται να μην ζητήσουν βοήθεια; Πόσοι πιστεύουν, πάλι, ότι πάσχουν από "κατάθλιψη" μόνο και μόνο επειδή νιώθουν για λίγο κάποια αρνητικά συναισθήματα, πόσοι καταπίνουν φάρμακα στην τύχη και χωρίς συνταγή, ενώ θα μπορούσαν να βελτιώσουν τη ζωή τους με μερικές συνεδρίες ψυχοθεραπείας ή μια συνταγογραφημένη και στοχευμένη αγωγή;
Ο καλύτερος σύμμαχος της ψυχικής νόσου είναι ταυτοχρόνως και ένα από τα συμπτώματά της. Είναι η αδράνεια. Η απραξία απέναντί της, που την κάνει να κυριαρχεί στον άνθρωπο. Και η άρνηση ή ο φόβος να ζητήσει κανείς βοήθεια είναι αυτό που μπορεί να σκοτώσει τον άνθρωπο που πάσχει από κάποιο ψυχικό νόσημα, πολύ περισσότερο από το ίδιο το νόσημα.
Ας μιλήσουμε λοιπόν. Αλλά ας μιλήσουμε αρχικά με τους ειδικούς...
Πηγή: ionica.gr
Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2021
Μηνολόγιο Οκτωβρίου 2021...
Μπήκαμε από χθες στον δέκατο μήνα του χρόνου, τον Οκτώβρη, που μαζί με αυτόν ήρθαν οι πρώτες δροσιές. Καλοδεχούμενες μετά από ένα ολόθερμο καλοκαίρι...
Ο Οκτώβρης στο λαϊκό μηνολόγιο λέγεται Αγιοδημητριάτης, από τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου στις 26 του μήνα. Στον Πόντο λεγόταν Τρυγομηνάς, από τον τρύγο. Όπως διαβάζουμε στο sarantakos.wordpress.com, καμιά φορά λέγεται και Σποριάς ο Οκτώβριος αν και συνήθως ο Νοέμβρης έχει αυτό το όνομα.
Ο Οκτώβρης έδωσε το όνομά του στην Οκτωβριανή επανάσταση, η οποία όπως ξέρετε έγινε στις 25 Οκτωβρίου 1917 με το Ιουλιανό (παλιό) ημερολόγιο που ίσχυε τότε στη Ρωσία, κι επειδή μια από τις πρώτες ενέργειες των μπολσεβίκων ήταν να αλλάξουν το ημερολόγιο υιοθετώντας το Γρηγοριανό, αμέσως η επέτειος μεταφέρθηκε στις 7 Νοεμβρίου, κι έτσι όλα τα χρόνια η Οκτωβριανή γιορταζόταν Νοέμβριο. Φέτος, κλείνουν 104 χρόνια από αυτή τη δεύτερη έφοδο στον ουρανό. Η τρίτη θα είναι η καλή...
Ο Οχτώβρης είναι ο πρώτος πραγματικά φθινοπωρινός μήνας -την τελευταία
Κυριακή αλλάζει και η ώρα, νυχτώνει απότομα νωρίτερα και επισημοποιείται
έτσι ο επικείμενος ερχομός του χειμώνα. Επειδή όμως αλλάζει και η ώρα,
και παίρνουμε πίσω την ώρα που είχαμε χάσει στα τέλη Μαρτίου, ο Οκτώβρης
είναι ο μήνας του χρόνου με τη μεγαλύτερη διάρκεια, αφού διαρκεί 31
μέρες και μία ώρα. Φέτος δεν ξέρω αν θα αλλάξει η ώρα...Θα δούμε...Προς το παρόν, να το μηνολόγιο του Οκτώβρη, πάντα από το ιστολόγιο του Ν. Σαραντάκου:
| Πα 1 | Πρώτη κυκλοφορία του «Κεφαλαίου» υπό Καρόλου Μαρξ. Και η ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας, Και θανή Αντωνίου Κοντογεωργίου, του μαέστρου των χορωδιών. |
| Σα 2 | Θανή Αριστοτέλους του Σταγειρίτου και Μαχάτμα Γκάντη γενέσιον. |
| Κυ 3 | Φραγκίσκου της Ασίζης γέννησις. Και θανή Κατερίνας Γώγου. |
| Δε 4 | Θάνατος Τζάνις Τζόπλιν και Γκλεν Γκουλντ |
| Τρ 5 | Εκτόξευσις του Σπούτνικ Ι, του πρώτου τεχνητού δορυφόρου της Γης |
| Τε 6 | Εφεύρεσις τηλεφωνίας υπό Αλεξάνδρου Γκράχαμ Μπελ και θάνατος του επανεφευρέτη της, Στιβ Τζομπς |
| Πε 7 | Έδγαρδου Άλαν Πόε θανή |
| Πα 8 | Πιττακού του Μυτιληναίου |
| Σα 9 | † Ερνέστου Τσε Γκεβάρα τελευτή (και Κορνηλίου του πολυτονιστού στιχοπλόκου γενέσιον) |
| Κυ 10 | Γενέσιον Ιωσήφ Βέρντι |
| Δε 11 | Κάθοδος Εμπεδοκλέους του Ακραγαντίνου εις τον κρατήρα της Αίτνης -Εντίθ Πιαφ και Ζαν Κοκτώ θάνατος |
| Τρ 12 | Ανακάλυψις της Αμερικής (αποφράς ημέρα) |
| Τε 13 | Πρώτη έκδοσις του «Καλού στρατιώτου Σβέικ» υπό Γιάροσλαβ Χάσεκ |
| Πε 14 | † Λεονάρδου Μπερνστάιν |
| Πα 15 | † Ευγενίου Ο΄Νηλ |
| Σα 16 | Γενέσιον Όσκαρ Ουάϊλντ |
| Κυ 17 | † Κοίμησις Φρειδερίκου Σοπέν |
| Δε 18 | Επιμενίδου του Κρητός |
| Τρ 19 | Γενέσιον Αυγούστου Λυμιέρ |
| Τε 20 | Γενέσιον Αρθούρου Ρεμπώ |
| Πε 21 | Νικολάου Εγγονοπούλου γενέσιον |
| Πα 22 | Ξενοφάνους του Κολοφωνίου |
| Σα 23 | Γενέσιον Μάνου Χατζιδάκι του μελωδού |
| Κυ 24 | † Ανδρέου Καρκαβίτσα |
| Δε 25 | Γενέσιον Παύλου Πικάσσο |
| Τρ 26 | Δημητρίου του Μυροβλύτου, Πανός του μεγάλου. |
| Τε 27 | † Νικολάου Καζαντζάκη και Λου Ριντ |
| Πε 28 | Επέτειος του ΟΧΙ |
| Πα 29 | Αναχάρσιος του Σκύθου |
| Σα 30 | Γενέσιον Θεοδώρου Δοστογέφσκι αλλά και Κωνσταντίνου Καρυωτάκη· θάνατος Αναστασίου Λειβαδίτη |
| Κυ 31 | † Φρειδερίκου Φελλίνι· και Ναπολέοντος Λαπαθιώτη γενέσιον |
Για να καλωσορίσουμε τον Οκτώβρη, ακούμε ένα τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη, το "κορίτσι του Οκτώβρη". Με την υπέροχη Σαββέρια Μαργιολά...
Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2021
Αποχαιρετισμός στον Μίκη όλων μας...
Η ιστορία του Μίκη είναι η ιστορία της Αριστεράς σε αυτόν τον τόπο. Η ιστορία του Λαϊκού Κινήματος. Με όλο το μεγαλείο της και όλη τη λάμψη του αγώνα για έναν κόσμο δίκαιο, για την ισότητα και την ελευθερία, για την κοινωνική απελευθέρωση και χειραφέτηση. Με όλες τις αυταπάτες της και με όλες τις τραγικές στιγμές, τις ήττες και τους πολιτικούς συμβιβασμούς, την υποταγή στο καθεστώς, αλλά και την αγωνιστική ανάταση, τον ριζοσπαστισμό εκφράζοντας το πείσμα του φτωχού και του αδικημένου.
Ήταν εκεί, ο ίδιος, με τη φυσική του παρουσία, 19 χρονών, κρατώντας τη σημαία πεισματικά μόνος, όταν οι σφαίρες θέριζαν το πλήθος στην πλατεία Συντάγματος το Δεκέμβρη του ’44.
Ήταν εκεί, στην πρώτη γραμμή, απέναντι στη βαρβαρότητα της αστυνομίας και της
ΕΚΟΦ.
Ήταν εκεί, στο Τρίτο Νεκροταφείο, όταν το κράτος ήθελε να θάψει νύχτα τον
Σωτήρη Πέτρουλα, απέναντι στον εισαγγελέα και τους χωροφύλακες, πρωταγωνιστής
στη μάχη να γίνει η ταφή του Πέτρουλα ένα μεγάλο ποτάμι λαϊκής οργής και
αγωνιστικής ανάτασης.
Ήταν εκεί, στην εξορία και τη φυλακή.
Ήταν εκεί, στις μεγάλες συναυλίες μετά τη μεταπολίτευση, ξεσηκώνοντας το λαό με
το σάλπισμα της ελευθερίας.
Ήταν στους μεγάλους αντιμνημονιακούς αγώνες χέρι χέρι μαζί με τον άλλο ογκόλιθο
της Αριστεράς και του Λαϊκού Κινήματος, τον Μανώλη Γλέζο.
Ήταν εκεί, ακόμα κι όταν έλειπε, με την μουσική του και τα τραγούδια του, που έχουν χαραχτεί στη λαϊκή συνείδηση, ως ο Ύμνος στην Ελευθερία του 20ου αιώνα.
Ήταν εκεί, όταν τα τραγούδια του γίνονταν ο εφιάλτης της Χούντας.
Ήταν εκεί, στο Πολυτεχνείο, όχι ο ίδιος αλλά η μουσική του, ηλεκτρίζοντας τη
νεολαία και τους φοιτητές.
Ήταν εκεί, στο μεγάλο συλλαλητήριο για το ΟΧΙ, δεκάδες χιλιάδες πιτσιρικάδες
παραληρούσαν όταν ακουγόταν από τα μεγάφωνα “είμαστε δυο, είμαστε τρεις”.
Το καλλιτεχνικό του μεγαλείο είναι διεθνές, πρόκειται για μια παγκόσμια μορφή,
το έργο του δεν ανήκει στον ίδιο ούτε στον τόπο που γεννήθηκε. Ανήκει σε όλους
τους φτωχούς, τους αδικημένους, τους εξεγερμένους αυτού του κόσμου.
Είναι μια παγκόσμια μουσική ιδιοφυία, είναι αυτός που συνδύασε την κλασική
μουσική με τη λαϊκότητα του μπουζουκιού και των λαϊκών τραγουδιστών και με την
υψηλή ποίηση, του Σεφέρη, του Ελύτη, του Ρίτσου, του Σικελιανού και τόσων
άλλων.
Και μπόλιασε αυτή η μουσική τον λαϊκό κόσμο με το υψηλό πνεύμα της Ποίησης, με
ριζοσπαστικές μουσικές φόρμες.
Και είναι αλήθεια ότι την ώρα του απολογισμού μιας ολόκληρης ζωής, διάλεξε να
αφήσει αυτόν τον κόσμο ως κομμουνιστής (όπως έγραψε στον ΓΓ του ΚΚΕ), αφήνοντας
στην άκρη τις “λεπτομέρειες”, δηλαδή, όλες τις πολιτικές πράξεις του που μας
πίκραναν. Σε αυτό το πολιτιστικό μεγαλείο, μπορεί να υποκλίνονται σήμερα ακόμα
και οι ισχυροί αυτού του κόσμου, “λησμονώντας” το βαρύ απελευθερωτικό φορτίο
και την ριζοσπαστική του λάμψη. Τη λάμψη αυτού του έργου που ανήκει οριστικά
και αμετάκλητα στον κόσμο του αγώνα: Δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει!
Συναυλία μετά την πτώση της Χούντας (Μ. Θεοδωράκης)
https://www.youtube.com/watch?v=IdhyFdgY3dU&t=1s
Πηγή: https://www.e-lesxi.gr/
Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2021
Ο Μίκης στη γειτονιά των αγγέλων: Η πορεία, το έργο του, η ζωή του...
Σήμερα, Πέμπτη 2 του Σεπτέμβρη, έφυγε από τη ζωή ο Μίκης Θεοδωράκης, "ο Μίκης του καθενός μας"ο σημαντικότερος, κορυφαίος, τεράστιος μουσουργός. Μια σπουδαία προσωπικότητα, που ταξίδεψε τον ελληνικό πολιτισμό μέσω της μουσικής του, των αξιών του και της θεώρησης ζωής σε όλον τον κόσμο.
Aυτόνομος στην παρουσία του στα πολιτιστικά και κοινωνικά δρώμενα,
πορεύτηκε με το προσωπικό του στίγμα, δημιουργώντας έργα απαράμιλλης
καλλιτεχνικής σπουδαιότητας, ενώ οι πολιτικές του απόψεις είχαν
ιδιαίτερο βάρος με οποιοδήποτε «στρατόπεδο» και αν συντάχθηκε. O Μίκης
Θεοδωράκης στη γειτονιά των αγγέλων. Ας ανοίξουμε το σπουδαίο βιβλίο της πολυσήμαντης ζωής του Μίκη, που το ταπεινό ιστολόγιο θεωρεί πως ένα ανιαρό απόγευμά της είναι μεγάλο μέρος της ζωής των περισσότερων από εμάς...
Στον βίο του Μίκη Θεοδωράκη η μουσική και η πολιτική ανέκαθεν συμβάδιζαν.
Τα πρώιμα χρόνια
Κρητικός στην καταγωγή, γεννήθηκε στη Χίο στις 29 Ιουλίου του 1925. Στην παιδική του ηλικία έζησε σε διάφορες πόλεις της ελληνικής περιφέρειας όπως στη Μυτιλήνη, Γιάννενα, Κεφαλονιά, Πύργο, Πάτρα και κυρίως στην Τρίπολη. Στην τελευταία, σε ηλικία 17 ετών, έδωσε την πρώτη του συναυλία παρουσιάζοντας το έργο του «Κασσιανή», ενώ παράλληλα οργανώθηκε στον αγώνα κατά των κατακτητών. Συνελήφθη στη διαδήλωση της 25ης Μαρτίου 1943 από τους Ιταλούς και βασανίζεται.
Οι νεανικοί αγώνες
Διέφυγε κατόπιν στην Αθήνα, ξεκίνησε σπουδές στο Ωδείο Αθηνών με καθηγητή τον Φιλοκτήτη Οικονομίδη και οργανώθηκε στον ΕΛΑΣ. Υπήρξε διαφωτιστής στον Πέμπτο Τομέα της ΕΠΟΝ, ενώ συμμετείχε στα Δεκεμβριανά ως σαν διμοιρίτης τής Μεταξωτής διμοιρίας του 1ου τάγματος της Νέας Σμύρνης. Μετά τα Δεκεμβριανά ζει κατά περιόδους στην παρανομία, ώσπου συλλαμβάνεται τον Ιούλιου του 1947 και στέλνεται εξόριστος στην Ικαρία, απ’ όπου επιχείρησε να αποδράσει.
Επέστρεψε στην Αθήνα μετά την αμνηστία της κυβέρνηση Σοφούλη, αλλά σύντομα συνελήφθη ξανά, λόγω της προσπάθειάς του συμμετάσχει στο Δημοκρατικό Στρατό. Εστάλη ξανά εξόριστος στην Ικαρία, όπου έγραψε το έργο «Ελεγείο και θρήνος στον Βασίλη Ζάννο» στη μνήμη του Βασίλη Ζάννου που εκτελέστηκε το 1948. Έπειτα εστάλη στη Μακρόνησο, όπου βασανίστηκε.
Το 1949 εστάλη στα Χανιά για να αναρρώσει. Το 1950 επέστρεψε στην πρωτεύουσα, συνεχίζοντας τις σπουδές του και αποφοιτώντας από το Ωδείο Αθηνών, με δίπλωμα σε αρμονία, αντίστιξη και φούγκα.
Η διεθνής αναγνώριση και η λαϊκή εποποιία
Το 1954 βρέθηκε στο Παρίσι με κρατική υποτροφία και σπούδασε με τον θρυλικό Olivier Messiaen και τον Eugène Bigot. Στο Παρίσι διανύει αξιοπρόσεχτη συνθετική πορεία καθώς έγραψε πολλά συμφωνικά έργα έργα, αλλά και έργα για το μπαλέτο της Λουντμίλα Τσέρινα, για το Covent Garden με το έργο «Αντιγόνη», για το Μπαλέτο της Στουτγάρδης και έργα του κινηματογράφου. Το 1957 ο αξεπέραστος Ντμίτρι Σοστακόβιτς του απένειμε το πρώτο βραβείο του Φεστιβάλ της Μόσχας για το έργο του Suite No 1 για πιάνο και ορχήστρα.
Η επιστροφή του στην Ελλάδα το 1960 συνοδεύεται τόσο από εναργή ενασχόληση με τη σύνθεση λαϊκότροπων έργων και τις συναυλίες, όσο και με την πολιτική του ανάδειξη σε πρόσωπο της ευρύτερης Αριστεράς. Η συνθετική του πορεία μέχρι τη δικτατορία σηματοδοτείται από την ενασχόλησή του με φόρμες του λαϊκού τραγουδιού, με απόγειο τη μελοποίηση του Επιταφίου του Γιάννη Ρίτσου, ενώ οι δεκάδες κύκλοι τραγουδιών περιλαμβάνουν σπουδαία τραγούδια που φτάνουν στα χείλη των λαϊκών στρωμάτων. Παράλληλα όμως, επιχείρησε με την Μικρή Συμφωνική Ορχήστρα Αθηνών να μεταδώσει την λόγια μουσική σε ευρύτερα ακροατήρια.
Και μόνο η παράθεση μερικών δίσκων με έργα του Θεοδωράκη της δεκαετίας του 1960 δηλοί τη σπουδαιότητα της συνθετικής του δύναμης: Φαίδρα, Όμορφη Πόλη, Επιφάνεια, Το Τραγούδι του νεκρού Αδελφού, Η Γειτονιά των Αγγέλων, Επιτάφιος, Το Αξιον Εστί, Ζοrbα the Greek, Ρωμιοσύνη, Το Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού, Μαουτχάουζεν – Εξη Τραγούδια, Μικρές Κυκλάδες / Λιποτάκτες.
Οι δημοκρατικοί αγώνες της δεκαετίας του 1960
Το 1963, η δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ, Γρηγόρη Λαμπράκη, έδωσε το έναυσμα για την ίδρυση της «Νεολαίας Λαμπράκη», της οποίας αναδείχθηκε πρόεδρος.
Παράλληλα εξελέγη βουλευτής με την ΕΔΑ και αναδεικνύεται σε δημόσιο πρόσωπο αναφοράς για την
Αριστερά.
Η χούντα, οι φυλακίσεις, το διεθνές κύμα συμπαράστασης
Στο Απριλιανό πραξικόπημα των συνταγματαρχών περνά στην παρανομία και δυο μέρες μετά την εγκατάσταση της Χούντας, στις 23 Απριλίου 1967 απεύθυνε έκκληση για Αντίσταση κατά της Δικτατορίας. Λίγες ημέρες μετά, τον Μάιο του 1967, υπήρξε εκ των συνιδρυτών του ΠΑΜ, του οποίου εξελέγη πρόεδρος.
Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς συνελήφθη και φυλακίστηκε στα κρατητήρια της Μπουμπουλίνας. Μεταφέρθηκε στις φυλακές Αβέρωφ, όπου ξεκίνησε απεργία πείνας, έπειτα εκτοπίστηκε στη Ζάτουνα Αρκαδίας και τέλος στο στρατόπεδο Ωρωπού. Η υγεία του κλονίστηκε, με αποτέλεσμα να φουντώσει διεθνές κίνημα των σπουδαιότερων καλλιτεχνικών προσωπικοτήτων της εποχής με αίτημα την απελευθέρωσή του.
Αποφυλακίστηκε υπό τη διεθνή κατακραυγή και έφυγε για το Παρίσι τον Απρίλιο του 1970.
Οι φυλακίσεις και οι εξορίες δεν ελάττωσαν την συνθετική του δεινότητα, ενώ τα έργα και τα τραγούδια που συνέθετε μεταφέρονταν παράνομα στο εξωτερικό, όπου ερμηνεύονται από τις Μαρία Φαραντούρη και τη Μελίνα Μερκούρη.
Στο εξωτερικό αναδείχθηκε σε σημαντική μορφή στον αγώνα για την πτώση της δικτατορίας.
Έδωσε συναυλίες σε δεκάδες χώρες, συναντά ηγέτες και προσωπικότητες, ένωσε τη φωνή του με άλλες προσωπικότητες υποστήριξης εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων.
Η μεταπολίτευση
Η πτώση της δικτατορίας βρήκε τον Μίκη Θεοδωράκη στην Αθήνα με την πολιτική του υπόσταση να έχει πια χαρακτήρα πιο αυτόνομο και συμβολικό.
Οι συναυλίες του συγκεντρώνουν σε κάθε ευκαιρία δεκάδες χιλιάδες κόσμου, σκορπώντας ρίγη συγκίνησης για το γεγονός ότι ακούγοντας ελεύθερα πια τα απαγορευμένα από τη Χούντα τραγούδια του.
Tους πρώτους μήνες της αντιπολίτευσης έδωσε τη συγκατάθεσή του στην λύση Καραμανλή για την διακυβέρνηση της χώρας.
Η φράση «Καραμανλής ή Τανκς», αν και δεν ειπώθηκε επακριβώς σε αυτή τη μορφή, ουδέποτε διαψεύστηκε, καθώς όπως είπε αργότερα ο ίδιος, ουσιαστικά συμφωνούσε με τη «λύση Καραμανλή».
Διατήρησε ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας με όλους τους ηγέτες της πολιτικής ζωής του τόπου.
Ωστόσο συνοδοιπόρησε με την Αριστερά για σχεδόν 15 χρόνια.
Το 1974 κατήλθε υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο της Ενωμένης Αριστεράς στην Βʹ Πειραιά, το 1978 υπήρξε υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, υποστηριζόμενος από το ΚΚΕ αποσπώντας ποσοστό 16,32%, το 1981 εξελέγη πρώτος βουλευτής στην Βʹ Πειραιά με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ και επανεξελέγη το 1985 αφού είχε την πρώτη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΚΚΕ.
Συμμετείχε, δε, σε επανειλημμένες εκδηλώσεις αλληλεγγύης σε διωκόμενους αγωνιστές εργατικών και κομμουνιστικών κομμάτων.
Τη δεκαετία του 1980 συνέθεσε κύκλους τραγουδιών, το 1983 του απονεμήθηκε το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη, αλλά η περίοδος αυτή σηματοδοτείται και από την επιστροφή του στη συμφωνική μουσική με κύρια έργα την Τρίτη Συμφωνία, την Εβδόμη Συμφωνία, την πρώτη του Όπερα Κώστας Καρυωτάκης (Οι μεταμορφώσεις του Διονύσου) και το μπαλέτο Ζορμπάς.
Η συμπόρευση με τη Δεξιά
Το 1990 ο Μίκης Θεοδωράκης έκανε την μεγάλη πολιτική στροφή και εντάχθηκε στην τρίτη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΝΔ του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Διετέλεσε υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου και Επικρατείας για περίπου 2,5 χρόνια.
Στην περίοδο μετά το 1993 ο Θεοδωράκης αφιερώθηκε μουσικά κυρίως στην σύνθεση και τις επανεκτελέσεις έργων του στην όπερα και συμφωνικών έργων του.
Ως «Νέστορας»
Οι δημόσιες παρεμβάσεις κατόπιν του αφορούσαν τα επόμενα χρόνια ζητήματα ευρύτερου διεθνούς ενδιαφέροντος, όπως ζητήματα ελληνοτουρκικής φιλίας, τους βομβαρδισμούς στην Γιουγκοσλαβία, την υπόθεση Οτσαλάν, τους πολέμους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Παράλληλα έχαιρε της εκτίμησης των λαϊκών στρωμάτων αλλά και της οργανωμένης Αριστεράς, καθώς διατηρούσε πνευματικές σχέσεις με τα κόμματά της.
Στην οικονομική κρίση του 2010 ίδρυσε την πολιτική κίνηση «Σπίθα», από την οποία αποχώρησε το 2013, ενώ οι παρεμβάσεις του εμφορούνταν πλέον σχεδόν αποκλειστικά από τις διαστρεβλωμένες απόψεις περί πατριωτισμού. Αποκορύφωμα αυτής της πορείας υπήρξε η συμμετοχή του στο συλλαλητήριο των Μακεδονομάχων, όπου απευθύνθηκε ευνοϊκά προς τους συμμετέχοντες Χρυσαυγίτες («Αδέρφια μου φασίστες, ναζιστές, τραμπούκοι, τρομοκράτες»), συγκεντρώνοντας τα πυρά του προοδευτικού κόσμου. Ήταν ένας πατριώτης, με την κυριολεκτική έννοια της λέξης. Μια προσωπικότητα που η μουσική και πολιτική φωνή του διέσχισε την ιστορία της Ελλάδας στον πόλεμο, τη δικτατορία και τη λιτότητα.
Πηγή: efsyn.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)