Γιορτές και οι άλλοι...

 

 

 

Μέρες που είναι... Να εξορύξεις όποιες δυνάμεις κρύβονται ακόμη μέσα σου, να τις ψαύσεις, να τις αγαπήσεις ώστε αυτές να σε θωρακίσουν, να σε πυργώσουν απέναντι στον πόνο· να αγκαλιάσεις τον μικρόκοσμο [το σύμπαν], να είσαι ήσυχος και χαμογελαστός στον περίγυρο, να ανταποκρίνεσαι στις προσκλήσεις των φίλων, να τανυστείς στον μεγαλύτερο βαθμό -να αντέξεις. Να κολυμπήσεις στα σπλάχνα διότι αυτή η κολύμβηση καθαίρει τα σκοτάδια του νου, εξορίζει την απογοήτευση και την απομόνωση. Να δηλώσεις «παρών» και ας απουσιάζεις -οι γιορτές απαιτούν συναδέλφωση και αλληλεγγύη, επιφέρουν, έστω για λίγο, τη συνοχή των κοινωνιών, όσο μικρές κι αν είναι αυτές.

Είναι γιατί στο μέσα μέρος του καθενός συνωστίζονται τόσα άλογα, τόσες εκρηκτικές ύλες, λανθάνει ο πλούτος των συναισθημάτων, εκεί μέσα δονούνται οι ερωτικές και αναγεννητικές δυνάμεις -πού αλλού; Από αυτές τις δυνάμεις αρπάζεται κανείς για να βρεθεί σε θέση να συνοδοιπορήσει, έστω λειψός, έστω λυπημένος. Πώς τα άλογα γίνονται λογικά; Αυτό να εξακριβωθεί, να ερμηνευτεί, να γίνει οδηγός για τη συμφιλίωση με τη νέα πραγματικότητα, ένας μικρός μπούσουλας τέλος πάντων -κάπως έτσι. Τα λογικά επικρατούν στο τέλος βεβαίως, το θέμα είναι να γίνουν υποφερτά, ανεκτά, διαχειρίσιμα. Οσο και να φαίνεται παράξενο οι γιορτές [των άλλων] βοηθούν κατά πολύ να γίνει αυτό δυνατό -κι έτσι να περνάει κάπως ο καιρός.

Οι γιορτές, είπαμε, συνέχουν τις κοινότητες, ακόμη κι όταν είναι, καλή ώρα, μολυσμένες από τον φόβο, ίσως και τον πανικό που έχει επιφέρει σε αυτές ο περίφημος κορονοϊός. Η συνειδητοποίηση της ανθρώπινης οδύνης είναι το κριτήριο και όχι τόσο το ήρεμο μεγαλείο και η απλότητα [η δωρικότητα -αν και αυτή έχει καθοριστικό ρόλο σαν περισπασμός στη βουλιμική μας τάση και στον καταναλωτισμό]. Οταν γράφει κανείς προσπαθεί τουλάχιστον να μην κάνει τους αναγνώστες να βαρεθούν ή να εκνευριστούν [αν αναστατωθούν καθόλου δεν πειράζει διότι σαν κάτι να γεννιέται εκείνη τη στιγμή, μικρόψυχο ή μεγαλόψυχο, πάντως δυναμικό -δυναμικό σαν διάλογος]. Το θέμα είναι να καταφέρνει κανείς να συνομιλεί, στο μέτρο του δυνατού ασφαλώς. Να μπορεί να συμμετέχει στο τραπέζι των άλλων -και οι άλλοι στο δικό του, όσο φτωχό κι αν είναι. Γιορτές: μικρή παύση του εμφυλίου.

Γιώργος Σταματόπουλος / efsyn.gr