Να πάψουν οι δάσκαλοι να πληρώνονται από το κράτος!!

Του Γ. Κακαρελίδη* Ένας φίλος από το internet μου ζήτησε να γράψω κάτι σχετικά με τούς μισθούς των δασκάλων. Όντως τα στοιχεία, πού παρέθεσε, έδειχναν ένα πράγμα: Οι Δάσκαλοι πληρώνονται υπερβολικά!!!

Με τους παχυλούς μισθούς τους, βάζουν μέσα το ελληνικό κράτος, δουλεύοντας μόνο 9 μήνες τον χρόνο, 6 πραγματικές ώρες την μέρα κι’ όχι δήθεν 7 ! Ήρθε η ώρα να βάλουμε τα πράγματα στην σωστή σειρά και να τους πληρώνουμε για αυτό που πραγματικά κάνουν, το ”baby-sitting”. Όχι το κράτος, δηλαδή όλοι,  αλλά μόνο όποιος είναι (ακόμα) γονιός. Έτσι δεν είναι;

Ο Έλληνας φορολογούμενος πληρώνει για μια μέση δασκάλα με 2 παιδιά και 15 χρόνια υπηρεσία, 17600 ευρώ τον χρόνο (1400 Χ12 μήνες συν 400 δώρο Χριστουγέννων συν 400 Πάσχα και άδεια ). Προσοχή όμως : Στην πραγματικότητα δουλεύει μόνο 9 μήνες δηλαδή πρακτικά 198 ημέρες, 6 ώρες την μέρα, με 25 περίπου παιδιά ανά τάξη. Τεράστια σπατάλη δεν νομίζετε ;

Ε, λοιπόν δεν προτίθεμαι, ως γονιός, να τους δίνω πάνω από όσα θα έδινα σε μια μετανάστρια από Βουλγαρία ή Ταϊλάνδη, να φυλάει το παιδί, δηλαδή 400 ευρώ συνολικά για 6 ώρες την μέρα επί 22 μέρες τον μήνα. Για να δούμε. Με βάση τούς υπολογισμούς αυτό οδηγεί  σε 25 παιδιά Χ 400 ευρώ ανά μήνα Χ 9 μήνες =  90.000 ευρώ (Ωχ, κάποιο λάθος έγινε). Α ναι, εξίσωσα τις ξένες baby sitters, με τους δασκάλους. Αδιανόητο, θα το διορθώσω αμέσως.

Πόσο θα πλήρωνα για 3 ταινίες dvd νοίκι (ένα εξάωρο δηλαδή) ή από αγορά εφημερίδας με δώρο dvd, που να απασχολεί το παιδί, χωρίς βέβαια κάποιον να το προσέχει; Το πολύ 6 ευρώ τη μέρα. Άρα τόσα θα πρέπει να δίνει ο κάθε γονιός στο δάσκαλο. Οπότε έχουμε 25 παιδιά Χ 6 ευρώ ανά παιδί την ημέρα επί 198 μέρες συνολικά (9 μήνες) βγαίνει, χμ ....  29,700 ευρώ για 9 μήνες.

Για περιμένετε ένα λεπτό, κάτι πρέπει να γίνεται λάθος εδώ! Κάτι είναι σίγουρα λάθος! Για να δούμε: Αν θεωρήσουμε τον δάσκαλο σαν μια, απλά, ξένη baby sitter, μάς στοιχίζει 1 ευρώ ανά μαθητή την ώρα, αν τον θεωρήσουμε σαν ...DVD  μάς στοιχίζει εεε 3 ευρώ, ενώ αν θεωρήσουμε τον δάσκαλο, όπως λειτουργεί σήμερα, το κόστος ανά μαθητή είναι μόλις 59 λεπτά την ώρα. Και βέβαια έχουμε την απαίτηση και να μάθει τα παιδιά γράμματα και να ασχολείται με ειδικές περιπτώσεις και να τα παιδαγωγεί. Τρομερά φτηνή τιμή για φροντίδα, φύλαξη και μόρφωση παιδιών.

Τα ίδια ισχύουν και για τούς καθηγητές της Δευτεροβάθμιας και Τριτοβάθμιας Παιδείας. Ειδικά στην τελευταία δεν μιλάμε για 25 μαθητές αλλά για τριακόσιους (!!!). Οπότε ανά φοιτητή το κόστος είναι κάτω από 5 λεπτά.

Ακούγεται  τρελό εεε; Κι’ όμως συμβαίνει. Βρείτε μου οποιονδήποτε, που θα έπαιρνε για οιαδήποτε συγκεκριμένη δουλειά, μισό ευρώ την ώρα το άτομο. Άρα, να πάψουν να πληρώνονται οι δάσκαλοι από το Κράτος ή όχι;

Μάλιστα για το ίδιο θέμα ο σχωρεμένος ο Κέννεντυ είχε πει:  «Καταλαβαίνεις πόσο κυνικός έχει γίνει ένας λαός, όταν θεωρεί φυσιολογικό, να πληρώνει περισσότερο αυτόν που ασχολείται με τις αποχετεύσεις του, παρά αυτόν που ασχολείται με τα μυαλά των παιδιών του».


--Ο κ. Γ. Κακαρελίδης είναι Καθηγητής Εφαρμογών στην Επιχειρηματική Έρευνα & Στατιστική, ΤΕΙ Πατρών

Η υψηλή ανεργία πλήττει τώρα και τους δασκάλους...

Tο παρόν και το μέλλον για το επάγγελμα του δασκάλου, τους φοιτητές Παιδαγωγικών Τμημάτων και τους υποψηφίους που θέλουν να εισαχθούν σε αυτά, παρουσιάζει το σημερινό «ΕΘΝΟΣ - ΠΑΙΔΕΙΑ». Σύμφωνα με στοιχεία από τις τελευταίες Πανελλαδικές Εξετάσεις, περισσότεροι από 15.000 υποψήφιοι όλων των κατηγοριών επέλεξαν ένα από τα εννέα Παιδαγωγικά Τμήματα Δημοτικής Εκπαίδευσης.

Παρά το γεγονός ότι οι πρώτες προτιμήσεις στα μηχανογραφικά δελτία έχουν μειωθεί την τελευταία τριετία εξαιτίας -κυρίως- των λιγοστών προσλήψεων στη Δημόσια Εκπαίδευση, παραμένει ένας μεγάλος αριθμός που συνεχίζει να θέλει να σπουδάσει σε αυτά.
Στις Πανελλαδικές του 2013 οι πρώτες προτιμήσεις ανήλθαν σε 3.701, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι οι βάσεις εισαγωγής δεν είναι πλέον απλησίαστες. Είναι χαρακτηριστικό ότι για το πλέον υψηλόβαθμο Τμήμα του ΕΚΠΑ, η βάση διαμορφώθηκε στα 16.609 μόρια. Ωστόσο, στις σχολές των περιφερειακών ΑΕΙ, οι βάσεις είναι πολύ χαμηλότερες.
Πριν από λίγα χρόνια θα φαινόταν αδιανόητο να εισαχθεί υποψήφιος σε Παιδαγωγικό Τμήμα με 12.687 μόρια. Αυτή ήταν η φετινή βάση στο Παιδαγωγικό του Πανεπιστημίου Αιγαίου που εδρεύει στη Ρόδο. Για την αντίστοιχη σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου (Αλεξανδρούπολη) οι υποψήφιοι χρειάστηκαν 13.366 μόρια, ενώ για το Τμήμα του Πανεπιστημίου Κρήτης 13.847.
Την ίδια στιγμή, πάντως, εκπαιδευτικοί εκπέμπουν SOS για τα υψηλά ποσοστά ανεργίας των αποφοίτων, ενώ εξηγούν ότι υπάρχει τρόπος να απορροφηθούν στην Εκπαίδευση χιλιάδες εκπαιδευτικοί που παραμένουν άνεργοι.
Σύμφωνα με τον αιρετό του ΚΥΣΠΕ Β. Παλληγιάννη, σχεδόν 15.000 δάσκαλοι και νηπιαγωγοί βιώνουν τον εφιάλτη της ανεργίας. Ελπίδα διορισμού, σύμφωνα με τον κ. Παλληγιάννη, υπάρχει.
«Τα προσεχή πέντε χρόνια πάνω από 15.000 εκπαιδευτικοί της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης θα συνταξιοδοτηθούν. Και σε συνδυασμό με τα υπάρχοντα κενά καθίσταται αναγκαίος ο μόνιμος διορισμός χιλιάδων εκπαιδευτικών», τονίζει χαρακτηριστικά.
Στοιχεία - σοκ για την ανεργία των εκπαιδευτικών
Σύμφωνα με τον αιρετό του Κεντρικού Υπηρεσιακού Συμβουλίου Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, Βασίλη Παλληγιάννη, για το σχολικό έτος 2013-2014 οι υποψήφιοι αναπληρωτές δάσκαλοι (ΠΕ70) και νηπιαγωγοί (ΠΕ60), με βάση τα στοιχεία του αρμοδίου Τμήματος του υπουργείου Παιδείας, είναι:

	ΠΕ70	ΠΕ60
Πίνακας Β'	2.175	3.953
Πίνακας Γ'	6.677	3.819
ΣΥΝΟΛΟ	8.852	8.772

Εως σήμερα έχουν προσληφθεί στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση 1.976 δάσκαλοι (ΠΕ70) και 754 νηπιαγωγοί (ΠΕ60) για την κάλυψη αναγκών των σχολείων.
Ταυτόχρονα, για την κάλυψη των αναγκών των τμημάτων ένταξης και παράλληλης στήριξης, έως σήμερα έχουν προσληφθεί 403 ΠΕ61 και 1.732 ΠΕ71.
Οι προσλήψεις αναπληρωτών τη σχολική χρονιά 2012-2013 ανήλθαν, συνολικά, σε 8.207 εκπαιδευτικούς, από τους οποίους 3.635 ήταν δάσκαλοι και 1.614 νηπιαγωγοί.
Οι λιγότερες προσλήψεις στο τρέχον σχολικό έτος οφείλονται στις ελάχιστες πιστώσεις (2.000) που διατέθηκαν από τον κρατικό προϋπολογισμό για την Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Σήμερα οι εναπομείνασες πιστώσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό είναι λιγότερες από 100 και μέσω προγραμμάτων ΕΣΠΑ για την παράλληλη στήριξη υπολογίζονται περίπου σε 400.
Θα πρέπει να επισημανθεί ότι ολοκληρώνεται η διαδικασία πρόσληψης αναπληρωτών μέσω ΕΣΠΑ. Συγκεκριμένα, πρόκειται να προσληφθούν 380 νηπιαγωγοί για την κάλυψη αναγκών ολοήμερων νηπιαγωγείων, 122 δάσκαλοι για την κάλυψη αναγκών ολοήμερων δημοτικών σχολείων και 400 δάσκαλοι για Τάξεις Υποδοχής.
Σημασία έχει πως, με βάση τα παραπάνω στοιχεία, 6.876 δάσκαλοι (ΠΕ70) και 8.018 νηπιαγωγοί (ΠΕ60) παραμένουν άνεργοι. 14.894 δάσκαλοι και νηπιαγωγοί ζουν τον εφιάλτη της ανεργίας.
Η ελληνική κοινωνία είχε επενδύσει πολλά στη νέα γενιά δασκάλων και νηπιαγωγών και πρόσμενε ότι θα συνέβαλλαν στην αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου.
Χιλιάδες εκπαιδευτικοί που ξεκίνησαν τις σπουδές τους με όνειρα, σήμερα βρίσκονται μετέωροι, γι' αυτό και το μεγάλο στοίχημα για όλους μας θα πρέπει να είναι η επιστροφή της ελπίδας στις ζωές όλων των άνεργων εκπαιδευτικών, τονίζει ο κ. Παλληγιάννης.
Ελπίδα διορισμού υπάρχει, σύμφωνα με τον ίδιο. «Τα προσεχή πέντε χρόνια πάνω από 15.000 εκπαιδευτικοί της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης θα συνταξιοδοτηθούν. Και σε συνδυασμό με τα υπάρχοντα κενά καθίσταται αναγκαίος ο μόνιμος διορισμός χιλιάδων εκπαιδευτικών. Αυτό προϋποθέτει πως οι κυβερνώντες, τα πολιτικά κόμματα, ολόκληρη η ελληνική κοινωνία θα συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα επένδυσης στην Εκπαίδευση.
Θα συνειδητοποιήσουν πως η Παιδεία αποτελεί την κύρια υποδομή για το μέλλον της χώρας μας και η νέα γενιά εκπαιδευτικών μπορεί να συμβάλει στην ποιοτική αναβάθμιση της Εκπαίδευσης, σ' ένα καλύτερο αύριο της πατρίδας μας».
Μηχανογραφικό
Παρά τη μείωση του ενδιαφέροντος από την πλευρά των υποψηφίων για σπουδές στα Παιδαγωγικά Τμήματα Δημοτικής Εκπαίδευσης εξαιτίας των λιγοστών προσλήψεων που γίνονται τα τελευταία χρόνια, περισσότεροι από 15.000 επέλεξαν ένα από τα εννέα πανεπιστημιακά τμήματα.
Μόνο στην κατηγορία του 90% των θέσεων, οι υποψήφιοι που επέλεξαν τις συγκεκριμένες σχολές ανήλθαν σε 12.837, ενώ από αυτούς οι 3.701 τα έβαλαν στην κορυφή του μηχανογραφικού.
Στην πρώτη θέση από πλευράς ζήτησης βρίσκεται η σχολή του ΕΚΠΑ με 737 πρώτες προτιμήσεις στην κατηγορία 90% των θέσεων. Ακολουθεί το Παιδαγωγικό του Αριστοτελείου με 584, ενώ στην τρίτη θέση συναντάμε το Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών (212).
Αντίθετα, σε υψηλά επίπεδα κυμάνθηκε η ζήτηση στο Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία του ΕΚΠΑ, καθώς οι πρώτες προτιμήσεις ανήλθαν σε 542. Στο Τμήμα Επιστημών Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου, οι πρώτες προτιμήσεις έφτασαν τις 362.

Πανεπιστήμια ή Μνημόνια;

Στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, η γραμματεία του Τμήματος Πληροφορικής εξυπηρετεί 2.051 προπτυχιακούς φοιτητές, 760 μεταπτυχιακούς φοιτητές, 240 υποψήφιους διδάκτορες και φροντίζει για το σύνολο της λειτουργίας του Τμήματος. Αν εφαρμοστεί η πολιτική της κυβέρνησης και του κ.Αρβανιτόπουλου, τότε ο αριθμός  των διοικητικών υπαλλήλων που θα απομείνουν στο Τμήμα για να επιτελούν τις παραπάνω λειτουργίες είναι… μηδέν! Κανένας!

 

Στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, η γραμματεία του Τμήματος Χημείας εξυπηρετεί 1.862 προπτυχιακούς φοιτητές, 309 μεταπτυχιακούς φοιτητές, 130 υποψήφιους διδάκτορες και φροντίζει για το σύνολο της λειτουργίας του Τμήματος. Αν εφαρμοστεί η πολιτική της κυβέρνησης και του κ.Αρβανιτόπουλου, τότε ο αριθμός  των διοικητικών υπαλλήλων που θα απομείνουν στο Τμήμα για να επιτελούν τις παραπάνω λειτουργίες είναι… μηδέν! Κανένας!

 

Η γραμματεία του Τμήματος Γαλλικής Φιλολογίας εξυπηρετεί 3.329 προπτυχιακούς φοιτητές, 72 μεταπτυχιακούς φοιτητές,  48 υποψήφιους διδάκτορες και φροντίζει για το σύνολο της λειτουργίας του Τμήματος. Αν εφαρμοστεί η πολιτική της κυβέρνησης και του κ.Αρβανιτόπουλου, τότε ο αριθμός  των διοικητικών υπαλλήλων που θα απομείνουν στο Τμήμα για να επιτελούν τις παραπάνω λειτουργίες είναι… ένας!

.

Η γραμματεία του Τμήματος Φυσικής εξυπηρετεί 2.000 προπτυχιακούς φοιτητές, 94 μέλη ΔΕΠ, 300 μεταπτυχιακούς φοιτητές και 150 υποψήφιους διδάκτορες. Από τα 6 άτομα που διέθετε η γραμματεία, με την πολιτική της κυβέρνησης και του κ.Αρβανιτόπουλου μένει… μηδέν. Κανένας!

 

Η γραμματεία του Τμήματος Φαρμακευτικής εξυπηρετεί κατ’ έτος: 133 προπτυχιακούς φοιτητές, 43 μεταπτυχιακούς και  8 υποψήφιου διδάκτορες κατά μέσο όρο. Από τα 4 άτομα που διέθετε η γραμματεία, με την πολιτική της κυβέρνησης και του κ.Αρβανιτόπουλου μένει… ένας!

 

Η γραμματεία της Ιατρικής, εξυπηρετεί 2.918 προπτυχιακούς φοιτητές, 1.779 μεταπτυχιακούς και 10.463 υποψήφιους διδάκτορες. Η γραμματεία διέθετε 20 άτομα από τα οποία 6 τίθενται σε αργία (γιατί αρνήθηκαν να συναινέσουν στην διαδικασία της απογραφής - προγραφή τους), 1 αποχωρεί λόγω κατάργησης του κλάδου του, 9 απολύονται με τη διαδικασία της διαθεσιμότητας και μένουν… 4 για να εξυπηρετούν 15.000 ανθρώπους - χωρίς εδώ να υπολογίζονται οι κλινικές στις οποίες εξυπηρετούνται ασθενείς, τους οποίους η αδυναμία λειτουργίας της γραμματείας επίσης επηρεάζει άμεσα.

 

Η γραμματεία της Νομικής έχει 17 άτομα προσωπικό, από τα οποία:  4 τίθενται σε αργία επειδή αρνήθηκαν την «απογραφή – προγραφή» τους, 1 απολύεται λόγω κατάργησης του κλάδου του, 5 απολύονται μέσω διαθεσιμότητας, άλλοι 5 έχουν «εξαφανιστεί» χωρίς καμία αιτιολόγηση από τις λίστες του υπουργείου και απομένουν 2 άτομα για να εξυπηρετούν: 14.862 προπτυχιακούς φοιτητές, 1.528 μεταπτυχιακούς, 1.342 υποψηφίους διδάκτορες και 116 μέλη του διδακτικού προσωπικού!  

 

Με την πολιτική της κυβέρνησης και του κ.Αρβανιτόπουλου σε 11 γραμματείες Τμημάτων το ποσοστό αποδεκατισμού του προσωπικού που τις στελεχώνουν κυμαίνεται από 20% έως και 100%!

 

Αυτή είναι η κατάσταση «ομαλότητας» που επιδιώκει η πολιτική της κυβέρνησης στα Πανεπιστήμια. Σε λίγο, δηλαδή, όχι «ομαλή» λειτουργία των ιδρυμάτων δεν θα μπορεί να υπάρξει, όχι συνέχιση της φοίτησης των σπουδαστών δεν θα είναι εφικτή, αλλά ακόμα και η έκδοση των… πτυχίων θα είναι αδύνατη! Ακόμα και η… καταχώρηση βαθμολογιών θα είναι ακατόρθωτη! Ακόμα και η έκδοση ενός… πιστοποιητικού θα αποτελεί έργο τιτάνιο!

 

Ενδεικτικά: Στη μηχανογράφηση, υπηρεσία απαραίτητη για τα στοιχειώδη στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής διαδικασίας, με την πολιτική της κυβέρνησης σχεδόν το 50% των εργαζόμενων τίθεται σε διαθεσιμότητα…

«Μνημόνιο uber alles»!

 

Όλα αυτά συνιστούν «αναβάθμιση» της Παιδείας; Μα κάτι τέτοιο δεν τολμά να το ισχυριστεί ούτε ο κ.Αρβανιτόπουλος. Πρέπει να φύγετε, λέει στους εργαζόμενους, γιατί η απόλυσή σας είναι… μνημονιακή υποχρέωση!  Το ίδιο επανέλαβε και το Συμβούλιο της Επικρατείας που απέρριψε τα ασφαλιστικά μέτρα των διοικητικών υπαλλήλων, όχι γιατί οι εργαζόμενοι έχουν άδικο, αλλά  µε την αιτιολογία ότι οι διαθεσιμότητες – απολύσεις αποτελούν «υποχρέωση» της Ελλάδας που απορρέει από το Μεσοπρόθεσμο και το Μνημόνιο!  

 

Να, επομένως, σε τι συνίσταται η «παρανομία» των εργαζόμενων στα Πανεπιστήμια: Στο ότι δεν αποδέχονται μια «νομιμότητα» που γράφει: «Μνημόνιο uber alles»! Που δεν αποδέχονται μια «νομιμότητα» η οποία στο όνομα των Μνημονίων προσπαθεί να επιβάλλει όλο το τσουνάμι των μέτρων για την πλήρη ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, που προωθείται δεκαετίες τώρα από τις ελληνικές κυβερνήσεις και από τις ντιρεκτίβες της ΕΕ, όπως έχουν καταγραφεί στις αποφάσεις της Μπολόνια, της Λευκής Βίβλου κλπ.

 

Ειρήσθω εν παρόδω:  Οι πάντες στην εκπαιδευτική κοινότητα- και όχι μόνο -  γνωρίζουν ότι πίσω από την πολιτική της διαθεσιμότητας καραδοκούν ιδιωτικές εταιρείες που με τη μορφή «εργολάβων» θα κληθούν να αναλάβουν (έναντι επιβολής διδάκτρων, φυσικά!) από τη φύλαξη των Πανεπιστημίων μέχρι την διαχείριση των βιβλιοθηκών και την διαχείριση των δικτύων πληροφορικής!

 

Τι απομένει να αντιτείνει  λοιπόν, η κυβέρνηση; Το είπαμε: Την «νομιμότητα» που αναγράφει: «Μνημόνιο uber alles»! Και ταυτόχρονα την πολιτική του διαίρει και βασίλευε, που στρέφει το ένα στρώμα της κοινωνίας ενάντια στο άλλο: Χτες τους γονείς ενάντια στους δασκάλους, προχτές τους επιβάτες ενάντια στους εργαζόμενους του Μετρό, σήμερα τους φοιτητές (που η κυβέρνηση τους κρατά όμηρους με την αδίστακτη πολιτική της) ενάντια στους εργαζόμενους στα Πανεπιστήμια.  

Της απομένει, δηλαδή, η ίδια εκείνη «νομιμότητα» που κόβει μισθούς και συντάξεις. Που απελευθερώνει τις απολύσεις. Που στερεί το πετρέλαιο θέρμανσης από τα νοικοκυριά. Που επιβάλει χαράτσια και δυστυχία. Και που (για να μην ξεχνιόμαστε όσον αφορά τι συμβαίνει και στις υπόλοιπες βαθμίδες της εκπαίδευσης), από την ώρα που ξεκίνησε η πολιτική της «σωτηρίας» της χώρας (και της Παιδείας...) μέσω αυτής της «νομιμότητας» έχει μπει λουκέτο σε 1.000 σχολεία, έχουν χαθεί – μόνο το 2012 -  πάνω από 32.000 διδακτικές ώρες λόγω ελλείψεων σε καθηγητές, έχουν μειωθεί οι δαπάνες για τα σχολεία αθροιστικά από το 2009 πάνω από 47%!

Για να σταθούν όρθιοι απέναντι σε αυτή την «νομιμότητα» είναι που ζητούν την αλληλεγγύη μας οι εργαζόμενοι στα Πανεπιστήμια.   

40 χρόνια από την εξέγερση του Νοέμβρη...

Αναδημοσίευση από το iskra.gr του ΝΙΚΟΥ ΑΡΤΙΝΟΥ

Ποτέ το Πολυτεχνείο δεν ήταν πιο σύγχρονο και πιο επίκαιρο από σήμερα.

Το Νοέμβρη του ’73 δεν τον κατασκεύασαν τα «μίντια», δεν τον υποστήριξαν τα αστικά κατεστημένα και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα της τότε ΕΟΚ και των ΗΠΑ. Αντίθετα, τον πολέμησαν και τον συκοφάντησαν λυσσωδώς.

Ο Νοέμβρης του ’73 δεν ξεκίνησε ως πλειοψηφικό λαϊκό ρεύμα. Αντίθετα, η κατάληψη του Πολυτεχνείου ήρθε ως συνέχεια και σταδιακή κορύφωση ενός φοιτητικού κινήματος, που έκανε την εμφάνισή του μέσα σε μαύρα αξεδιάλυτα σκοτάδια.

Το «Πολυτεχνείο» κατόρθωσε στην πορεία να γίνει πλειοψηφικό ρεύμα στο λαό, γιατί κάποιοι είχαν την αποκοτιά να τολμήσουν το «αδιανόητο», μπαίνοντας στην πρώτη γραμμή και κυριολεκτικά στη φωτιά.

Μιλάμε για μια τόλμη, που δεν είχε καμιά σχέση με τον τυχοδιωκτισμό και τον ανέξοδο βερμπαλισμό αλλά για μια τόλμη με λογισμό και με όνειρο, με ανιδιοτέλεια, όραμα και στρατηγική στόχευση.

Το Πολυτεχνείο δεν το δημιούργησαν αφελείς, ονειροπαρμένοι, πολιτικά ανερμάτιστοι και ιδεολογικά απροσδιόριστοι νέοι και νέες.

Καμιά γνήσια εξέγερση δεν προκαλείται «αυθόρμητα», χωρίς πολιτικά θεμέλια και χωρίς στόχευση. Αντίθετα, ο αυθορμητισμός περιβάλλει και αναπτύσσεται όχι στο κενό αλλά στο έδαφος του «οργανωμένου», όσο κι αν αυτό ορισμένες φορές είναι δυσδιάκριτο.

Οι νέοι και οι νέες που πρωτοστάτησαν στο Πολυτεχνείο ήταν πολιτικά και ιδεολογικά προσανατολισμένοι, δυναμωμένοι σε σύντομες αλλά σκληρές αναμετρήσεις με τη Χούντα. Ηταν ενωμένοι μέσα στη διαφορετικότητά τους και διέθεταν σχέδιο, στόχευση και όραμα, γειωμένα με τη σκληρή πραγματικότητα και τις κύριες αντιθέσεις της περιόδου.

Οι πρωτοπόροι νέοι και οι νέες, οργανωμένοι και ανένταχτοι, του Πολυτεχνείου ήταν κυρίως στρατευμένοι με την Αριστερά, χωρίς να αποτελούν «ιμάντες» μεταβίβασης κεντρικών γραμμών ούτε, φυσικά, μεταμοντέρνες ελευθεριακές φιγούρες της ύστερης «αναρχοαυτονομίας».

Οι νέοι και οι νέες του Πολυτεχνείου ήταν νοητικά δεμένοι με τη μεγάλη αγωνιστική παράδοση της Αριστεράς, χωρίς να απομακρύνονται ούτε στιγμή από την ανάγκη να βλέπουν το σύγχρονο περίγυρό τους και από την απαίτηση να πρωτοτυπήσουν, προκειμένου να ανοίξουν τους δικούς τους δρόμους.

Οι αγωνιστές / στριες του Πολυτεχνείου δεν είχαν ως άμεσο στόχο το σοσιαλισμό και τη «δικτατορία του προλεταριάτου», αν και αρκετοί, ίσως οι περισσότεροι στις πρώτες γραμμές, θήτευαν στα κομμουνιστικά ιδεώδη.

Όπως οι μαχητές/τριες του Νοέμβρη ποτέ δεν διανοήθηκαν ότι αγωνίζονται για να φέρουν μια Καραμανλική και Παπανδρεϊκή αστική μεταπολίτευση σαν αυτή που γνωρίσαμε και ζούμε ακόμα.

Τα μεγάλα αιτήματα που δονούσαν την ατμόσφαιρα του Νοέμβρη ήταν βαθύτατα δημοκρατικά, αντιιμπεριαλιστικά, βαθύτατα κοινωνικά και ανατρεπτικά.

Κάτω η Χούντα, εθνική ανεξαρτησία, έξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, ψωμί – παιδεία – ελευθερία.

Με λίγες λέξεις το Πολυτεχνείο εξέπεμπε κωδικοποιημένα, εύληπτα και απλά ένα πλήρες πρόγραμμα, που στην ουσία συνιστούσε μια πραγματική επανάσταση και ένα δρόμο μετάβασης, το μόνο υπαρκτό και αποτελεσματικό, για βαθύτερους κοινωνικούς μετασχηματισμούς.

Το «Πολυτεχνείο» ασφαλώς δεν πέτυχε τους μεγάλους εξεγερτικούς και απελευθερωτικούς στόχους του.

Το πνεύμα του «Πολυτεχνείου» το έπνιξε τους πρώτους μεταπολιτευτικούς μήνες ο παλαιός πολιτικός κόσμος και η «απειρία» των αγωνιστών του.

Το Πολυτεχνείο, όμως, συνέβαλε στην πτώση της Χούντας.

Έπαιξε θεμελιώδη ρόλο στις δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις της μεταπολίτευσης, που η νέα τροϊκανή «χούντα» έχει βαλθεί να κατεδαφίζει.

Το Πολυτεχνείο, παρά τα ανεκπλήρωτα μεγάλα αιτήματά του, μέχρι σήμερα δεν νικήθηκε.

Το Πολυτεχνείο ακόμα και σήμερα, 40 χρόνια μετά, ζει και στέκεται όρθιο.

Αυτό το Πολυτεχνείο ζητά τη σύγχρονη εξεγερσιακή συνέχειά του.

Αυτό το Πολυτεχνείο μας καλεί να μην το αφήσουμε να χαθεί μέσα στον τροϊκανό μνημονιακό ολοκληρωτισμό.

Αυτό το Πολυτεχνείο μας προτρέπει να κάνουμε τα δικά μας νεώτερα Πολυτεχνεία, ενάντια στην τρόικα και τις μνημονιακές κυβερνήσεις των παραδομένων πραιτοριανών.

Αυτό το Πολυτεχνείο μας καλεί ξανά στην Αριστερά και καλεί την Αριστερά σε «ενότητα και αγώνα» μακριά από τις λογικές της ενσωμάτωσης αλλά και τις εκτοξεύσεις στο μέλλον, προκειμένου να αποφύγουμε τις επίκαιρες συγκρούσεις του παρόντος.

Αυτό το «Πολυτεχνείο» καλεί πρώτα απ’ όλα και ξανά στη μάχη και την πρωτοπορία τις νέες γενιές της πατρίδας μας.

Η νεολαία τότε πρωτοστάτησε στη Νοεμβριανή εξέγερση.

Χωρίς τη νεολαία, σήμερα, μαζικά στον αγώνα και στην πρώτη γραμμή, δίπλα στο εργατικό – λαϊκό κίνημα, δεν πρόκειται να αμφισβητηθεί και να πέσει το νέο καθεστώς της δικτατορίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Το νέο καθεστώς της ευρωζωνικής νεοαποικιοκρατίας, του μεγαλοαστικού ολοκληρωτισμού και της λεηλασίας των ευρωπαϊκών κεφαλαιακών ελίτ.

Ο Νοέμβρης του ’73, χωρίς να αντιγράφεται, μας καλεί με το πνεύμα του να αναζητήσουμε το σύγχρονο, πρωτότυπο και ανεπανάληπτο ανατρεπτικό δρόμο που οφείλουμε να ακολουθήσουμε.

Το μεγάλο μήνυμα του Πολυτεχνείου είναι να δημιουργήσουμε τα δικά μας εξεγερτικά σύμβολα με τόλμη, σχέδιο και ένα «οργανωμένο αυθορμητισμό» που πάντα ήταν στοιχείο κάθε γνήσια επαναστατικής εξέλιξης!

40 χρόνια μνήμης των ηρώων φοιτητών στο Πολυτεχνείο...

Καλό ταξίδι, Γιάννη Καλαμίτση...

Για τον Γιάννη Καλαμίτση (1939-2013)

Ήμουν πέντε χρονών και πείναγα (πρώτα χρόνια της δεκαετίας του σαράντα). Μου άρεσε όμως και το να τρέχω, να πηδάω και να κυλιέμαι στα χώματα, γιατί μπορεί «νηστικό αρκούδι» να μη χορεύει αλλά για ένα παιδί, τα πράγματα ήσαν –τότε-διαφορετικά. Χώματα είχε η οδός Προπυλαίων, αλλά ήσαν σκληρά…. Μπορούσες να παίξεις τρεις-πους-και-λακούς ή σκατουλάκια, αλλά όχι και να κάνεις άλμα σε μήκος ή ύψος. Για τέτοια πράγματα χρειαζόσουν Σκάμμα, με άμμο! Σκάμμα, είχε το Μερόπειο!



Και πάνω από το σκάμμα είχε και μια Σιδερένια Σκάρα, σαν αυτές που έχουν και τώρα οι Παιδικές Χαρές, από την οποία μπορούσες να κρεμαστείς και να κάνεις την Μαϊμού, προχωρώντας από σίδερο σε σίδερο.

Έφευγα λοιπόν από το σπίτι, Προπυλαίων 10, και πήγαινα στο Μερόπειο να παίξω.

Κάποια στιγμή ανακάλυψα πως, εκτός του Σκάμματος και της Σκάρας, το Μερόπειο είχε και Συσσίτιο!… Προοριζόταν για τα ορφανά, αλλά, όταν πήγα σε μια Κυρία και της είπα πως κι εγώ πεινάω, με τάισαν!

Συνέχισαν να με ταΐζουν κάθε ημέρα, έως ότου η Μάνα μου (η οποία τα πρωινά έλειπε, επειδή δούλευε στους ΣΠΑΠ (Σιδηρόδρομοι Πειραιώς, Αθηνών, Πελοποννήσου) ανακάλυψε πως είχα δηλώσει «ορφανό» και, αφού μου τις έβρεξε, για μία ακόμη φορά, με άρπαξε από το αυτί, με πήγε στο Μερόπειο και με έβαλε να ζητήσω συγγνώμη και να υποσχεθώ πως δεν θα ξαναπώ ψέματα.

Συγγνώμη, ζήτησα. Συνέχισα όμως και στο Μερόπειο να πηγαίνω και ψέματα να λέω.

Το Μερόπειο βεβαίως δεν το ξεχνώ, όπως δεν ξεχνώ και την Αγία Σοφία.

Προσφάτως, μου τηλεφώνησε κάποιος (δεν θυμάμαι όνομα) μου είπε πως πρέπει να ήμασταν την ίδια εποχή στο Μερόπειο, στο οποίο, αυτός, είναι τώρα σε κάποια θέση εθελοντικής προσφοράς και μου ζήτησε να βοηθήσω να συγκεντρώσουν χρήματα, για να επισκευασθούν τα κτήρια.

Του είπα πως θα το έκανα με μεγάλη μου χαρά, αλλά έκτοτε, ο συνάνθρωπος αυτός χάθηκε…

Δεν με ξαναπήρε τηλέφωνο.

Διαβάζοντας το κείμενό σου για το Μερόπειο, απλώς τα θυμήθηκα όλα αυτά κι έτσι μου ’ρθε να στα γράψω.

Να είσαι πάντα καλά και να θυμάσαι εκείνη την γειτονιά…

Γιάννης Καλαμίτσης

Τώρα πια κάτοικος Νέας Μάκρης

(Αυτό το μέιλ μου το είχε στείλει το 2007 ο Γιάννης Καλαμίτσης, με αφορμή ένα κείμενό μου για το Μερόπειο Ίδρυμα («Απογραφή»). Δεν ξέρω αν είναι σωστό που το δημοσιεύω τώρα. Ο Γιάννης Καλαμίτσης από σήμερα δεν είναι πια μαζί μας. Αλλά είναι τόσο ανθρώπινο και γλυκό αυτό το κείμενο που δεν θα ήθελα να το κρατήσω για μένα. Ελπίζω από κει ψηλά να με συγχωρέσει. Άλλωστε, με διαφορά μερικών δεκαετιών, παίξαμε και οι δυο στο Μερόπειο. Αυτό το κείμενό του λοιπόν σαν αντίο. Αιωνία του η Μνήμη.)

Τώρα ευτυχήσαμε!!

Ευρωκρίση: Από το κακό στο χειρότερο,

Το αμερικανικό Υπουργείο Οικονομικών, σε επίσημη έκθεση που κατέθεσε στο Κογκρέσο, ισχυρίστηκε ότι η γερμανική οικονομική πολιτική, έτσι όπως επιβάλλεται στην υπόλοιπη Ευρώπη, ουσιαστικά εξαγάγει ύφεση στην Ευρωπαϊκή Περιφέρεια, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Πώς; Επειδή στοχεύει στη δημιουργία όλο και μεγαλύτερων εμπορικών πλεονασμάτων, τόσο της Γερμανίας, όσο και της Ευρωζώνης στο σύνολό της. Την επόμενη μέρα, το γερμανικό Υπουργείο Οικονομικών απάντησε λέγοντας: «Δεν υπάρχουν ανισορροπίες στο πλαίσιο της γερμανικής οικονομίας. Το αντίθετο, μάλιστα. Η καινοτόμα γερμανική οικονομία συνεισφέρει σημαντικά στη διεθνή οικονομία μέσω των εξαγωγών της και των εισαγωγών εξαρτημάτων τα οποία χρησιμοποιούνται στην παραγωγή των εξαγώγιμων αγαθών της.».

Σε τέτοιου είδους «συγκρούσεις» σπάνια μια μεριά κατέχει το μονοπώλιο του «δίκιου». Αυτή είναι μια από εκείνες τις περιπτώσεις: το αμερικανικό υπουργείο έχει απόλυτο δίκιο! Κι ο λόγος που έχει δίκιο, δυστυχώς, επιβεβαιώνει ότι η Κρίση του Ευρώ βαθαίνει και πλήττει όλο και περισσότερο τόσο την Ευρωπαϊκή Περιφέρεια όσο και τη διεθνή οικονομία. 

Μερκαντιλιστικό Τέρας: Το γερμανικό πλάνο για την Ευρωζώνη

Πριν από την Κρίση, η Γερμανία και οι υπόλοιπες πλεονασματικές χώρες είχαν σοβαρά εμπορικά πλεονάσματα τόσο απέναντι στις χώρες της Περιφέρειας όσο και προς τον υπόλοιπο κόσμο. Τα κέρδη που συσσωρεύονταν στον πυρήνα έρεαν προς την Περιφέρεια υπό τη μορφή δανείων και επενδύσεων (ως επί το πλείστον σε ακίνητα και δημόσια έργα) δημιουργώντας καταναλωτικές φούσκες, φούσκες στα χρηματιστήρια, στις τιμές των σπιτιών κ.λπ. Έτσι, στην Περιφέρεια οι επενδύσεις υπερέβαιναν τις αποταμιεύσεις (καθώς συμπεριλάμβαναν μεγάλα ποσά γερμανικών αποταμιεύσεων) ενώ στις πλεονασματικές χώρες ίσχυε το αντίθετο (καθώς οι αποταμιεύσεις τους μετανάστευαν προς την Περιφέρεια ελέω των βορειοευρωπαϊκών τραπεζών που τις κατεύθυναν στην Περιφέρεια – όπου οι αποδόσεις, π.χ. τα επιτόκια, ήταν μεγαλύτερες).

Μετά την Κρίση, και την κατάρρευση της ζήτησης αγαθών στην Περιφέρεια, οι επενδύσεις εκεί εκμηδενίστηκαν κι έτσι υπολείπονταν των αποταμιεύσεων (οι οποίες μπορεί να μειώθηκαν πολύ αλλά πάντως δεν εκμηδενίστηκαν). Έτσι, τόσο στον πυρήνα των πλεονασματικών χωρών όσο και στην ελλειμματική Περιφέρεια, φτάσαμε στο σημείο (για διαφορετικούς βέβαια λόγους) οι επενδύσεις να υπολείπονται σημαντικά των αποταμιεύσεων. Την ίδια στιγμή, οι εισαγωγές στην Περιφέρεια κατέρρευσαν (λόγω της Κρίσης) και τα εμπορικά μας ελλείμματα μειώθηκαν (σε κάποιες χώρες, π.χ., στην Ισπανία, τείνουν να μετατραπούν σε πλεονάσματα).

Ως προς το μέλλον, το γερμανικό σχέδιο για τη σταθεροποίηση της Ευρωζώνης θέλει την έξοδο από την Κρίση μέσα από δύο κινήσεις: (α) περαιτέρω δραστική μείωση των κρατικών ελλειμμάτων στην Περιφέρεια και στην ίδια τη Γερμανία (και τις υπόλοιπες πλεονασματικές χώρες), και (β) ενίσχυση των εξαγωγών όλων των Ευρωζωνικών χωρών έτσι ώστε να «εισαχθεί» σε αυτές η ζήτηση που λείπει στην εγχώρια αγορά από το εξωτερικό.

Φτάνουμε στο «δια ταύτα»: Όσο οι επενδύσεις υπολείπονται (κατά πολύ) των αποταμιεύσεων σε ολόκληρη την Ευρωζώνη (όπως ισχύει σήμερα), η προσπάθεια μείωσης των κρατικών ελλειμμάτων κάτω του 4% τόσο στον ευρωπαϊκό «Βορρά» όσο και στον «Νότο» είναι δυνατή μόνον εφόσον το εμπορικό ισοζύγιο της Ευρωζώνης στο σύνολό της φτάσει ένα πλεόνασμα της γιγάντιας τάξης του 8% με 10%. (Βλ. εδώ για την ολοκληρωμένη ανάλυση του επιχειρήματος).

Να γιατί έχει δίκιο το αμερικανικό Υπουργείο Οικονομικών ότι τα γερμανικά πλάνα για την επίλυση της Ευρωζωνικής Κρίσης αντιστοιχούν στη μετατροπή της Ευρωζώνης σε ένα Μερκαντιλιστικό Τέρας, το οποίο θα εξάγει ύφεση στον υπόλοιπο κόσμο στερώντας τις ΗΠΑ, την Κίνα, την Ινδία, τη Λ. Αμερική από μεγάλα κομμάτια της εγχώριας ζήτησης που έχουν ανάγκη για να ορθοποδήσουν μετά το σοκ της Παγκόσμιας Κρίσης που ξέσπασε το 2008 και δεν λέει να καταλαγιάσει. 

Εγγυημένη αποτυχία

Βέβαια, ένα είναι σίγουρο: Τα γερμανικά πλάνα για την επίλυση της Ευρωζωνικής Κρίσης είναι βέβαιο ότι θα αποτύχουν.

Αν και αληθεύει ότι χώρες της Περιφέρειας όπως η Ιταλία και η Ισπανία έχουν πετύχει εμπορικά πλεονάσματα, ενώ Γερμανία, Ολλανδία και Αυστρία παραμένουν πλεονασματικές (όσον αφορά τις τρέχουσες συναλλαγές), η Ευρωζώνη στο σύνολό της έχει φτάσει να έχει εμπορικό πλεόνασμα απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο της τάξης του 2,3%. Όσο περίπου και η... Κίνα (η κατ’ εξοχήν πλεονασματική παγκόσμια δύναμη). Όμως, το αποτέλεσμα είναι ότι το ευρώ ανεβαίνει. Περαιτέρω, για να υπερβεί η Ευρωζώνη την Κρίση στην βάση των προαναφερθέντων «γερμανικών πλάνων», η Ευρωζώνη πρέπει να πετύχει πλεόνασμα τουλάχιστον 8% με τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό όμως δεν πρόκειται να γίνει ποτέ καθώς, όσο το ευρωζωνικό εμπορικό πλεόνασμα ανεβαίνει, τόσο θα ανεβαίνει και η αξία του ευρώ και θα γίνονται πιο ακριβές οι ευρωζωνικές εξαγωγές εκτός της Ευρωζώνης.

Πέραν αυτού (δηλαδή των περιορισμών στην επέκταση του ευρωζωνικού εμπορικού πλεονάσματος λόγω ανοδικής πορείας του ευρώ) υπάρχουν κι άλλοι δύο λόγοι που εξασφαλίζουν την αποτυχία των γερμανικών πλάνων. Το έναν τον αποκάλυψε το... ΔΝΤ στην πιο πρόσφατη έκθεση World Economic Outlook. Το ΔΝΤ εξηγεί, σωστά κατ’ εμέ, πως η σταθεροποίηση της Ευρωζώνης δεν θα έρθει απλά με τη μείωση των εμπορικών ελλειμμάτων αλλά απαιτεί δύο πράγματα: Πρώτον, οι τιμές των εξαγώγιμων αγαθών της Περιφέρειας (π.χ. ενός αυτοκινήτου SEAT ή ενός γιαουρτιού ΦΑΓΕ) να πέσουν σε σχέση με τις τιμές των μη εξαγώγιμων αγαθών της ίδιας χώρας (π.χ. ένα πιάτο παέγια σε εστιατόριο της Μαδρίτης ή ένα δικό μας σουβλάκι). Δεύτερον, οι τιμές των εξαγώγιμων αγαθών της Περιφέρειας να πέσουν σε σχέση με τις τιμές των εξαγώγιμων αγαθών των πλεονασματικών χωρών. Το ΔΝΤ καταλήγει ότι τίποτα από αυτά δεν συνέβη τα τελευταία χρόνια στην Ευρωζώνη. Απλά, τα εμπορικά ελλείμματα κατέρρευσαν λόγω της λιτότητας. Με το που θα έρθει, όταν κι εάν έρθει, μια μικρή ανάκαμψη, τα εμπορικά ελλείμματα θα επιστρέψουν και, έτσι, τα «γερμανικά πλάνα» εξανεμίζονται.

Ο άλλος λόγος που εγγυάται την αποτυχία είναι το νοσηρό τραπεζικό σύστημα και τα απαράδεκτα παιδιαρίσματα της Ευρωζώνης με τη λεγόμενη «τραπεζική ενοποίηση». Τίποτα δεν θα διορθωθεί στην Ευρωζωνική Περιφέρεια όσο το τραπεζικό σύστημα παραμένει κατακερματισμένο και οι τράπεζες της Περιφέρειας παραμένουν στα χέρια ιδιοκτητών που δεν έχουν τους πόρους να τις στηρίξουν, υπό την απειλή μάλιστα του νέου Δόγματος Ντάιζελμπλουμ που θέτει το κούρεμα των καταθέσεων προ των πυλών και της γερμανικής άρνησης για ένα κοινό ταμείο από το οποίο θα εξασφαλίζονται οι εγγυημένες καταθέσεις. Σε αυτό το πλαίσιο η απόφαση για κοινή επίβλεψη από την ΕΚΤ των τραπεζών είναι τουλάχιστον γελοία. Φανταστείτε το εξής σκηνικό: Η ΕΚΤ προβαίνει (όπως υπόσχεται ότι θα κάνει) σε πραγματικά στρες τεστς της Πειραιώς ή της Santander και, έστω, βρίσκει ότι η εν λόγω τράπεζα δεν είναι βιώσιμη – ότι πρέπει να κλείσει ή να απορροφηθεί από άλλη τράπεζα. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει κοινό ευρωπαϊκό ταμείο το οποίο θα αποζημιώσει τις καταθέσεις, η ΕΚΤ θα πρέπει να πει στην ελληνική ή στην ισπανική κυβέρνηση να βρουν εκείνες τα χρήματα της αποζημίωσης των καταθέσεων. Θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι - προτού βάλουν τα κλάματα οι καταθέτες (βλ. Κύπρος).

Υπό αυτές τις συνθήκες βέβαια δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για «τραπεζική ενοποίηση». Ίσως για αυτό, προετοιμαζόμενη για άλλη μια σειρά κάλπικων στρες τεστς, η ΕΚΤ προσέλαβε ως σύμβουλο για τον έλεγχο της βιωσιμότητας των ευρωπαϊκών τραπεζών, έναν κύριο με ενδιαφέρον βιογραφικό: τον κ. Oliver Wyman ο οποίος, ως ελεγκτής της ιρλανδικής τράπεζας Ango-Irish, είχε πει λίγους μήνες πριν την πτώχευσή της ότι ήταν «η ισχυρότερη και ασφαλέστερη τράπεζα στον κόσμο» - και τον οποίο προσέλαβε πέρσι ο κ. Ραχόι (ο Ισπανός Πρωθυπουργός) για να «επιβεβαιώσει» ότι οι μαύρες τρύπες των ισπανικών τραπεζών δεν ήταν €100 δισ. (όπως έλεγαν οι Βρυξέλλες) αλλά μόλις €40 δισ. Πάμε, δηλαδή, για άλλο ένα κουκούλωμα της αδυναμίας των τραπεζών της Ευρωζώνης να χρηματοδοτήσουν την ανάκαμψη.

Επίλογος

Η αμερικανική κυβέρνηση ευθύνεται, σε μεγάλο βαθμό, για την Κρίση του 2008 και για την πορεία προς αυτήν. Ευθύνεται και για τη σημερινή αναστάτωση που προκαλούν οι κόντρες Κογκρέσου και Λευκού Οίκου στην παγκόσμια οικονομία. Ευθύνεται και για το Ιράκ, τις υποκλοπές κ.λπ. Όμως, ως προς το συγκεκριμένο, το αμερικανικό Υπουργείο Οικονομικών έχει δίκιο: τα γερμανικά πλάνα για τη σταθεροποίηση της Ευρωζώνης αποτελούν απειλή τόσο για την Ευρώπη όσο και για τον υπόλοιπο κόσμο. Το γεγονός ότι (για τους λόγους που είδαμε) τα πλάνα αυτά είναι καταδικασμένα να αποτύχουν δεν αλλάζει κάτι. Κι αυτό επειδή η μανιώδης εφαρμογή τους, όσο συνεχίζεται, επιφέρει τα κόστη της αποτυχίας χωρίς να εξασφαλίζει τα οφέλη από μια επιτυχία που είναι μαθηματικά αδύνατη.

Έτσι, οι τεκτονικές πλάκες της Ευρωζωνικής κοινωνικής οικονομίας κινούνται κάτω από την επιφάνεια με τρόπο που αποδομεί την Ευρώπη και υπονομεύει τις ελπίδες της Υφηλίου για ανάκαμψη. Παράλληλα, δηλητηριάζει περισσότερο τόσο τα δημοσιονομικά των χωρών μας όσο και τη δημοκρατία μας (καθώς το πολιτικό προσωπικό χάνει και τα τελευταία ψήγματα νομιμότητας στα μάτια των Ευρωπαίων πολιτών). Στο μεταξύ η εμμονή σε αδιέξοδες πολιτικές δημιουργούν εμφυλιοπολεμικές συνθήκες που θυμίζουν μάχη όλων εναντίον όλων (βλ. πρόσφατη τοποθέτηση, στα αγγλικά, τιτλοφορούμενη «Ο Βρώμικος Πόλεμος για τη Συνοχή και την Ψυχή της Ευρώπης»)

Υπάρχει διέξοδος; Νομίζω πως ναι. Όμως, αυτή απαιτεί άλλο άρθρο. Το επόμενο...

Ας τρέξουμε στα μαγαζιά!

Προσοχή! Διχασμός!

Οι γραμμές αυτές γράφηκαν περίπου μια ώρα μετά το χθεσινόδολοφονικό χτύπημα κατά των μελών της Χρυσής Αυγής κι ενώ ακόμα οι πληροφορίες για το γεγονός έφθαναν στα γραφεία της Real News. Συνεπώς, διαβάζοντας εσείς σήμερα αυτό το κείμενο θα γνωρίζετε περισσότερα εις ό,τι αφορά τις εξελίξεις. Θεώρησα όμως -επιτρέψτε μου το πρώτο πρόσωπο- απαραίτητο να γράψω, όχι εν θερμώ, αλλά

όσον πιο νηφάλια μπορώ κάποιες πρώτες σκέψεις για την πολιτική και ηθική πλευρά του πράγματος, όπως εκ πρώτης όψεως φαίνεται.

Εν πρώτοις η στήλη εκφράζει τα συλληπητήριά της στους οικείουςκαι τους φίλους των δύο παιδιών που έχασαν τόσο άδικα τη ζωή τους. Θρηνώ και πενθώ.

Αυτό το χτύπημα εναντίον των νεαρών παιδιών, είτε μελών, είτε οπαδών ή φίλων της Χρυσής Αυγής, είναι ένα φασιστικό χτύπημα. Αυτοί που το διέπραξαν, εκτελεστές και δολοφόνοι, είναι φασίστες, ό,τι άλλο κι αν νομίζουν ή δηλώνουν ότι είναι. Διότι μόνον οι φασίστες νομίζουν ότι είναι θεοί που αποφασίζουν ποιος ζει ή ποιος πεθαίνει, όπως έκανε η 17 Νοέμβρη στο παρελθόν και η Χρυσή Αυγή προσφάτως.

Αυτοί που νομίζουν ότι μπορεί να είναι τιμωροί, κάτι σέχτες μέχτες ή οποιουδήποτε άλλου τύπου κουκουλοφόροι και μπάχαλοι, απ’ τη στιγμή που σηκώνουν το όπλο και παίρνουν μια ανθρώπινη ζωή είναι φασισταράδες του κερατά και τίποτε άλλο.

Αυτοί οι αυτόκλητοι Σούπερμαν και Μπάτμαν δεν είναι τίποτα υπερήρωες, πρόμαχοι του λαού -έστω αυτόκλητοι- αλλά διαταραγμένα παλιόπαιδα που νομίζουν ότι παίζουν τον δικαστή Ντρεντ.

Κομπλεξικές και σκοτεινές ψυχές που τη βρίσκουν με τακουμπούρια και τον φόνο, όπως την έβρισκαν οι ναζήδες.

Οποιος πειράζει έστω και μια τρίχα απ’ το κεφάλι ενός Χρυσαυγίτη δεν είναι καλύτερος απ’ τους δήμιους των Ες Ες κι έχει τόση σχέση με την Αριστερά, όση οι Νεάντερταλ με τα μαθηματικά.

Οι φόνοι που έγιναν χθες θα μπορούσαν να έχουν διαπραχθεί απόανθρώπους της νύχτας για ξεκαθάρισμα λογαριασμών, ή από φασίστεςμεταξύ τους για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Ή από φασίστες βαλτούς, ώστε ναενοχοποιηθεί η Αριστερά και να θυματοποιηθεί η Χρυσή Αυγή. Να ανακοπείτο φυλλορρόημά της και μάλιστα να ξαναφουντώσει.

Μπορεί να είναι ένα τυφλό χτύπημα ή ένα προμελετημένο χτύπημα.Μπορεί την ευθύνη να αναλάβει κάποια μαύρη ομάδα, αντιεξουσιαστική (πουαμαυρώνει αυτόν τον χώρο) ή κάποια ομάδα ακόμα πιο πονηρή, απ’ αυτές που η εξουσία παρουσιάζει ως αντιεξουσιαστικές.

Ο,τι και να είναι αυτό το χτύπημα, είτε οι έρευνες το διαλευκάνουν είτε όχι, είναι ένα προβοκατόρικο χτύπημα. Και ως τέτοιο κρίνεται εκ τουαποτελέσματος. Στόχος του είναι η Αριστερά, προκειμένου να ενοχοποιηθεί, οι ομαλές δημοκρατικές εξελίξεις, η δημοκρατία η ίδια.

Η θεωρία των δύο άκρων τρέφεται από τέτοιες καταστάσεις, πίνει το χυμένο αίμα και θεριεύει. Οι διαχειριστές του φόβου παίρνουν το πάνω χέρι. Η διάχυση της πόλωσης στην κοινωνία γίνεται πιο εύκολη, η εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα καλλιεργείται, η βεντέτα οπλίζει τη λογική της, ο παραλογισμός γίνεται η χαρά του ανορθολογισμού - η κατατρομοκράτηση των πολιτών βρίσκει εύκρατο περιβάλλον.

Πολλά χρόνια τώρα έχουν ταλαιπωρήσει το λαϊκό κίνημα ανεγκέφαλοι και φασίστες τύπου Μαρφίν -σήμερα που ο κόμπος όσων διαπράττουν τατροϊκανά ανδρείκελα έχει φθάσει στο χτένι, τι πιο χρήσιμο για το σύστημααπό έναν τρομώδη αποπροσανατολισμό;

Το γεγονός ότι κάτι τέτοιο είναι προφανές ως προς τη σκοπιμότηταπου εξυπηρετεί, δεν πτοεί τους διαχειριστές του σοκ και του δέους. Διότι έχει αποδειχθεί ότι όσο πιο ψεύτικος είναι ένας κίνδυνος, τόσο πιο πιστευτόςγίνεται, «όσο πιο χοντρά είναι τα ψέματα που λες, τόσο πιο πιστευτά γίνονται», δίδασκε ο Χίτλερ τον Γκαίμπελς.

Η συγκυρία βοά.

Με την υπόθεση της Μαρφίν εξουδετερώθηκαν οι λαϊκές κινητοποιήσεις εναντίον των Μνημονίων, όταν ήταν ακόμα απαλά τα νύχια τους. Σήμερα

επιχειρείται να αντιμετωπισθούν εκ προοιμίου ενδεχόμενες λαϊκές κινητοποιήσεις πριν καν εκδηλωθούν. Η έγκαιρη αντίδραση των κομμάτων της Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ εναντίον των δύο στυγερών δολοφονιώνκαι του τραυματισμού ενός ακόμα ανθρώπου, μόνον και μόνον για τις ιδέες τους, βοηθάει τη δημοκρατική άμυνα. Το κακό πρέπει να σταματήσει εδώ.

Η Χρυσή Αυγή δεν πρόκειται να συμβάλει σε αυτό, διότι δεν είναι φτιαγμένη για αυτό. Είναι μία ναζιστική οργάνωση, εφεδρεία του συστήματος ήπροφυλακή, αναλόγως αν το σύστημα χρειάζεται προβοκάτορες ή τάγματα εφόδου.

Συνεπώς το βάρος αυτή τη στιγμή της διατήρησης της νομιμότητας πέφτει πάνω στους ώμους της Αριστεράς και όλων, των δημοκρατικών δυνάμεων της Δεξιάς. Οπως επίσης και η περιφρούρηση της ομαλότητας, ώστε ο λαός να μπορεί να εκφράζεται δημοκρατικά και κατά την κρίση του. Πρόκειται

για καθήκοντα πρώτης γραμμής, που πρέπει να ασκηθούν νηφάλια αλλά και δυναμικά χωρίς κανέναν συμψηφισμό συμπαράταξης με τις δυνάμεις εκείνες των οποίων οι πολιτικοί όχι μόνον εξέθρεψε τον φασισμό, αλλά διέλυσετην οικονομία, αποσάθρωσε την κοινωνία  και μετέτρεψε τη χώρα σε ειδική οικονομική ζώνη που πάει για νεκρή ζώνη. Ο εύκολος αντιφασισμός, τα διάφορα «συνταγματικά τόξα» δεν έχουν κανένα νόημα, και διότι είναιπαράλογα (δεν μπορείς να συνασπισθείς εναντίον του φασισμού με εκείνους που τον παράγει η πολιτική τους) και διότι (ως εκ τούτου) είναι ανήθικα.

 

Ο φασισμός των τραπεζών και των πολυεθνικών, ο αυταρχισμόςτου δουλικού πολιτικού προσωπικού που τις υπηρετεί, η καταστολή, ηπροπαγάνδα, είναι που ωφελούνται απ’ την ανωμαλία και τον διχασμό. Ηθυματοποίηση (ηρωοποίηση) της Χρυσής Αυγής ταιριάζει γάντι στο σκηνικό που διαμορφώνεται. Ηδη η ρητορική της Χρυσής Αυγής στρέφεται κατά της κυβέρνησης, ώστε να μπορέσει να εμφανισθεί και πάλι στα μάτια όσων επηρεάζει ως αντισυστημική δύναμη.

Κάτι που δεν είναι, ενώ την ίδια στιγμή απαρνείται μετά βδελυγμίαςαυτό που είναι - μια ναζιστική συμμορία.

Είναι άθλιο να θυσιάζονται ανθρώπινες ζωές -δύο νεαρά παιδιά νεκρά, εκτελεσμένα εν ψυχρώ- για ένα παιχνίδι που παίζεται επί μακρόν ήδη, που όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει, και όμως συνεχίζεται...

ΥΓ.: Είδα τη φωτογραφία τού ενός απ’ τα δολοφονημένα παιδιά στην οθόνη μου, με κοιτούσε στα μάτια και έσπασε η καρδιά μου...

 

stathis@enikos.gr enikos.gr