Η έκθεση της Κομισιόν για τη γήρανση του πληθυσμού, το προσδόκιμο ζωής και την ανάπτυξη της χώρας τα επόμενα 45 χρόνια θα έπρεπε να αποτελέσουν αντικείμενο σοβαρού προβληματισμού σε ένα… σοβαρό κράτος. Πιθανότατα σε πιο προηγμένες χώρες της Ευρώπης, οι προβολές για το 2060 να απασχολήσουν ιδιαίτερα τις κυβερνήσεις και τους αρμόδιους φορείς. Στην Ελλάδα, όμως, τι γίνεται και κυρίως πώς φτάσαμε στο σημείο να λέμε ότι η χώρα γερνά με ταχύτατους ρυθμούς;
Εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια βγαίνουν ανάλογες εκθέσεις που δείχνουν ότι μετατρεπόμαστε σε χώρα γερόντων και συνταξιούχων. Με τα νέα στοιχεία, το προσδόκιμο ζωής την περίοδο 2013-2060 αναμένεται να αυξηθεί κατά 6,9 χρόνια για τους άνδρες (στα 84,9 χρόνια) και κατά 5,7 χρόνια στις γυναίκες (89 έτη το 2060). Ταυτόχρονα θα μειωθεί, όμως, το ποσοστό γονιμότητας και το ακόμη πιο τραγικό: Ο πληθυσμός άνω των 65 ετών μέχρι το 2060 θα αυξηθεί κατά 12,7%, ενώ ο πληθυσμός άνω των 80 θα δει άνοδο κατά 9,5%.
Δεν θα έπρεπε να εκπλήσσεται κανείς από την κακή εξέλιξη για την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Τα επόμενα χρόνια τα σημερινά παιδιά θα βρεθούν αντιμέτωπα με μια χώρα γεμάτη με ηλικιωμένους, οι οποίοι ταυτόχρονα θα συντηρούνται με συντάξεις τις οποίες θα καλούνται να καλύπτουν όλο και λιγότεροι εργαζόμενοι. Σήμερα, 3,5 εκατ. εργαζόμενοι συντηρούν περί τα 2,8 εκατ. συνταξιούχους και πρόκειται για ένα σύστημα οριακά βιώσιμο, με την υποσημείωση ότι όλοι οι εργαζόμενοι πληρώνουν τις εισφορές τους. Κάτι που ειδικά στα χρόνια της κρίσης δεν συμβαίνει, με αποτέλεσμα τα Ταμεία να καταρρέουν.
Ας σκεφτεί λοιπόν κανείς τι πρόκειται να συμβεί σε λίγα χρόνια από σήμερα όταν θα αυξηθούν οι ηλικιωμένοι -και συνταξιούχοι- και θα μειωθούν οι εργαζόμενοι που καταβάλλουν εισφορές.
Τι έχει κάνει, ωστόσο, το ελληνικό κράτος για να σταματήσει το δημογραφικό σοκ που έρχεται και που θα προκαλέσει ανεπανόρθωτες ζημιές και στην οικονομία; Απολύτως τίποτε, αντιθέτως με σειρά μέτρων επιδεινώνει την ήδη κακή κατάσταση.
Οταν π.χ. έχουν κοπεί και τα ελάχιστα κίνητρα που υπήρχαν για να αυξηθούν οι γεννήσεις, πώς μπορεί να περιμένει κανείς αύξηση του ποσοστού γονιμότητας; Οταν ακόμη και οι φοροελαφρύνσεις για την αγορά σπιτιού δεν υφίστανται πλέον ή τα επιδόματα τέκνων χορηγούνται σε όλο και πιο ασφυκτικά πλαίσια, είναι δεδομένο ότι θα αυξηθούν οι άτεκνες οικογένειες ή εκείνες που έχουν μόνο ένα παιδί.
Για να μη μιλήσει κανείς για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενες γυναίκες, κυρίως στον ιδιωτικό τομέα, σε ό,τι αφορά την κύηση και εν συνεχεία την ανατροφή των παιδιών τους.
Σε άλλες χώρες παρέχονται οικονομικά κίνητρα για να γεννιούνται περισσότερα παιδιά, δίνονται άδειες μετ” αποδοχών στις μητέρες να μεγαλώνουν τα παιδιά τους και στους πατέρες υπάρχουν στηρίγματα τόσο από το κράτος όσο και από τον εργασιακό τους χώρο για να στηρίζουν την οικογένειά τους.
Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια των μνημονίων, κοινωνική πολιτική στήριξης των οικογενειών απλά δεν υφίσταται. Με αποτέλεσμα να καταδικάζουμε τις επόμενες γενιές σε ένα δυσοίωνο μέλλον. Ενα μέλλον με συσσωρευμένο δημόσιο χρέος και με μια χώρα γηρασμένη. Ισως αυτό το σκηνικό να είναι μεγαλύτερη «βόμβα», από τη σημερινή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας.
: Ημερησία / Βασίλης Σ. Κανέλλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου