Βλέποντας μπάλα σήμερα με το μυαλό στο χθες...

Μόλις τέλειωσε ένα ακόμα παιχνίδι της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου. Άλλη μια ήττα προστέθηκε στο δρόμο για τα γήπεδα της Γαλλίας και το Euro 2016. Από τη Φιλανδία, αυτή τη φορά με 0 - 1. Μελαγχολικό το μυαλό γυρίζει πίσω, σε μεγάλες μορφές της μπάλας στον τόπο μας και ανασύρει ένα κείμενο που γράφτηκε για έναν μερακλή άνθρωπο των γηπέδων...Τον μεγάλο ΜΙΜΗ ΔΟΜΑΖΟ...



«Δεν σταματούσα ποτέ να παίζω ποδό­σφαιρο. Ακόμα και σαν παίχτης του Παναθηναϊκού έπαιζα μπάλα το πρωί στον δρόμο και το απόγευμα στο πρω­τάθλημα. Κουραζόταν πιο πολύ το μυαλό παρά τα πόδια μου. Έπρεπε να φτιάξω το παιχνίδι, να στείλω μπαλιές στον Αντωνιάδη, να αποφύγω τα χτυπήματα. Όταν γυρνούσα από τον αγώνα στο σπίτι δεν ήθελα για μια ώρα να μου μιλάει κανείς, για να ξεκουραστεί το μυαλό μου».

Γεννημένος στρατηγός
Ο Μίμης Δομάζος έχει άριστη αίσθηση του χώρου και χειρίζεται τα πόδια ακόμα πιο επιδέξια κι από τα χέρια του. Συνεργάζονται άριστα τα μέλη του σώματός του με τον εγκέφαλο και παράγεται ένα σύνθετο μηχανικό και αισθητικό αποτέλεσμα.

Προτιμά να προπονεί παιδιά παρά μεγάλους, για να μην επεμβαίνουν παράγοντες στη δουλειά του

Έχει πιο εξελιγμένο νευρικό σύστημα από τους υπόλοιπους ανθρώπους, που πασχίζουν να τα κάνουν όλα μόνο με το δεξί τους χέρι. Κάποτε ο προπονητής Μπόμπεκ άνοιξε μια τρύπα σ’ έναν τοίχο και ζήτησε από τους παίχτες του Παναθηναϊκού να σουτάρουν μέσα την μπάλα. Τις πιο πολλές φορές ο Δομάζος τα κατάφερνε. «Η ερωμένη μου είναι η μπάλα και το Γουέμπλεϊ η πιο μεγάλη μου χαρά. Μας έβαλαν γκολ στο ξεκίνημα, αλλά δεν πανηγύρισαν, επειδή μας φοβόντουσαν. Μόνον όταν ο Άγιαξ έβαλε το δεύ­τερο γκολ στο 86ο λεπτό οι παίχτες του καβάλησαν ο ένας τον άλλο και ξέσπασαν. Από τότε οι ελληνικές ομάδες ξόδεψαν δισεκατομμύρια, έφτιαξαν γήπεδα και έφεραν διάσημους ξένους παίχτες και προπονητές, αλλά στον τελικό Ευρώπης δεν έπαιξαν. Τότε παρακολουθούσαν 5.000 φίλαθλοι τις προπονήσεις, ενώ σήμερα τα γήπε­δα μένουν άδεια, επειδή εκεί μέσα επικρατεί μεγάλος θυμός και φόβος».
Τον σέβονται όλοι
Αν υπήρχαν σήμερα στην Ελλάδα παίχτες σαν τον Δομάζο θα γινόντουσαν ανάρπαστοι από τις μεγάλες ομάδες της Ευρώπης. Ακόμα, όμως, και τότε, που δεν συνηθίζονταν οι μεταγραφές στο εξωτερικό, ο Παναθηναϊκός είχε δεχτεί πρόταση για μεταγραφή του Δομάζου στην Ιταλία. «Ήμουν 16 ετών όταν παίξαμε στην Αθήνα με τη Γιουβέντους για το πρωτάθλημα Ευρώπης.

Είναι χορτασμένος από την αγάπη του κόσμου.

 Φέραμε 1-1 και οι Ιταλοί εντυπωσιάστηκαν από τον Παναθηναϊκό. Σε μια δεξίωση που έγινε εκείνο το βράδυ στο κέντρο “Αθηναία” κοντά στον ιππόδρομο, ο Ανιέλι είπε στον πρόεδρο Μαντζαβελάκη: “Θέλω αυτόν τον μικρό στη Γιουβέντους”. Εκείνος όμως απάντησε σαν τον Μεταξά με ένα τεράστιο ΟΧΙ. Ήταν τέτοια τα συμβόλαια που υπογράφαμε την εποχή εκείνη, που έπρεπε να πεθάνει ένας παίχτης για να αλλάξει ομάδα». Έτσι ο Δομάζος έμεινε στην Ελλάδα για να τροφοδοτεί με μπαλιές τον Αντωνιάδη και τα Ελληνόπουλα με όνειρα. Ο ίδιος όταν ήταν παιδί ήθελε να μοιάσει στον Μπέμπη του Ολυμπιακού, αυτόν είχε ως είδωλό του. Κάποτε το έφερε η μοί­ρα να αγωνιστεί εναντίον του και μάλιστα να τον μαρκάρει. Μπορεί να ήταν ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης του Παναθηναϊκού, αλλά αναγνώριζε τα ταλέντα των άλλων ομάδων. Γι' αυτό τον σέβονται ακόμα οι πάντες στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από ποια ομάδα υποστηρίζουν.
Πέρασαν κι άλλοι καλοί παίχτες, αλλά μόνο αυτός φαντασιώθηκε από τα παιδιά σαν γίγαντας, παρόλο που δεν είναι ψηλός. «Εγώ είμαι ο Δομάζος, εσύ πάρε όποιο άλλο όνομα θες», έλεγαν οι πιτσιρικάδες μεταξύ τους όταν έπαι­ζαν ποδόσφαιρο στις αλάνες όλων των πόλεων της Ελλάδας.
Ντριπλάρει τον χρόνο
Πολλά από τα σημερινά παιδιά, που ήταν αγέννητα όταν μεσουρανούσε ο Δομάζος στα γήπεδα, έχουν την ευκαιρία να διδαχτούν τα μυστικά της μπάλας από τον ίδιο, στις ακαδημίες ποδοσφαίρου που διευθύνει.

Ο θρυλικός Παναθηναϊκός του Γουέμπλεϊ (1971).

«Μη σέρνεις το πόδι, μη σταματάς πριν σουτάρεις, μην κρύβεσαι πίσω από τους αμυντικούς, πίεσε τον τερματοφύλακα μέχρι να κάνει το λάθος, τρέξε γρήγορα αλλά μη βιάζεσαι». Αυτές είναι μερικές από τις συμβουλές που δίνει ο Δομάζος στα παιδά­κια που προπονεί. Επέλεξε συνειδητά να προπονεί παιδιά και όχι επαγγελματικές ομάδες, επειδή δεν αντέχει τους παράγοντες να επεμβαίνουν στη δουλειά του. Ποτέ δεν υπήρξε στρατιώτης στην υπηρεσία κανενός μεγαλόσχημου, από την πρώτη φορά που πάτησε σε χόρτο γηπέδου ήταν στρατηγός. Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν δεκαετίες, αλλά διατηρείται πολύ ακμαίος και ξεφεύγει συνεχώς από το μαρκάρισμα του χρόνου. Είναι προικισμένος από τη φύση και δεν γερνάει, ούτε άλλωστε δικαιούται να γεράσει, επειδή εμείς δεν του το επιτρέπουμε.

                                             ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
                                                                                            ΠΗΓΗ: www.greecewithin.com