Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ (1939 - 2020)

Πέθανε η Ελληνίδα ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Εφυγε από τη ζωή στις αρχές της εβδομάδας η Ελληνίδα ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ. Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ γεννήθηκε στην Αθήνα τον Φεβρουάριο του 1939. Γονείς της οι Γιάννης Αγγελάκης και Ελένη Σταμάτη. Ήταν πνευματική κόρη του Νίκου Καζαντζάκη, που διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τον πατέρα της. Μόλις στα 17 της χρόνια δημοσίευσε στο περιοδικό «Καινούργια εποχή» το ποίημά της «Μοναξιά» μετά από παρότρυνση του Νίκου Καζαντζάκη, ο οποίος έστειλε γράμμα στον Γιάννη Γουδέλη, τον διευθυντή του περιοδικού, γράφοντας: «Παρακαλώ, δημοσιεύστε αυτό το ποίημα, το έχει γράψει μία κοπέλα που δεν έχει βγάλει ακόμα το γυμνάσιο. Είναι το ωραιότερο ποίημα που διάβασα ποτέ!». Από τότε άνοιξε ο δρόμος για την ενασχόληση της με την ποίηση και τη μετάφραση.

Άρθρα για την ποίηση και τη μετάφραση της ποίησής της έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες. Το έργο της έχει μεταφραστεί σε περισσότερες των δέκα γλωσσών και ποιήματα της εμπεριέχονται σε λογοτεχνικές ανθολογίες. Αρχή και τέλος για εκείνη η ποίηση του Κ.Π. Καβάφη. Σπούδασε ξένες γλώσσες στην Αθήνα, τη Γαλλία και την Ελβετία. Είναι διπλωματούχος μεταφράστρια-διερμηνέας. Έχει μεταφράσει, μεταξύ άλλων: Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν, Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Μαγιακόβσκι, Ουίλλιαμ Σαίξπηρ κ.ά. Η ποίησή της διακρίνεται από μια έντονη καταφυγή σε φανταστικές χώρες. Μια επιλογή από τα έργα της:

Εργα της είναι:

Λύκοι και σύννεφα (1963)  

 Ποιήματα 63-69 (1971)

 Μαγδαληνή, το μεγάλο θηλαστικό (1974) 

 Τα σκόρπια χαρτιά της Πηνελόπης (1977) 

Ο θρίαμβος της σταθερής απώλειας (1978)

 Ενάντιος έρωτας (1982) 

 Οι μνηστήρες (1984) 

Όταν το σώμα (1988) 

 Επίλογος αέρας (1990) 

Άδεια φύση (1993) 

 Λυπιού (1995) 

 Ωραία έρημος ωραία η σάρκα (1996) 

 Η Ύλη Μόνη (2001)

 Μεταφράζοντας σε έρωτα της ζωής το τέλος (2003)

 Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα (2005) 

Η ανορεξία της ύπαρξης (2011) 

 Ποίηση 1963-2011 (ανθολογία), εκδ. Καστανιώτη

 Της μοναξιάς διπρόσωποι μονόλογοι, (2016) εκδ. Καστανιώτη

 Μια συνέντευξη-κατάθεση ψυχής της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ ακολουθεί στο παρακάτω φιλμ.

 Στα 80 της χρόνια μας χαρίζει κομμάτια από τη σκέψη και τη ζωή της. Μιλάει για τα πρώτα της χρόνια. Για την αναπηρία της. «Γεννήθηκα κουτσή, ποτέ όμως δεν ένοιωσα ανάπηρη. Χρωστάω πολλά στις ελλείψεις μου». Μιλάει για τους γονείς, τον πατέρα της από το Τσανάκαλε, τη μητέρα της από τη Πάτρα. «Έσμιξε η ανατολή με τη δύση, ήσαν δυο υπέροχοι άνθρωποι». Μας διαβάζει με δισταγμό το πρώτο της ποίημα «Μοναξιά», που έγραψε στα 16 της χρονιά.

«Θεέ μου, τι θα γίνουμε; Πώς θα πιστέψουμε; Πώς θα ξεγελαστούμε; M’ αυτή την αλλόκοτη φυγή των πραγμάτων, των ψυχών από δίπλα μας».

 Ο νονός της, Νίκος Καζαντζάκης, θα πει γι’ αυτό το ποίημα: «Το πιο όμορφο πράγμα που έχω ποτέ διαβάσει στη ζωή μου».

 Η πορεία στην ποίηση, που ξεκίνησε τόσο νωρίς, συνεχίζεται έως αυτή τούτη τη στιγμή, με τη χαμηλή φωνή της μνήμης, με την αναλγησία του γήρατος. Συντροφιά όμως με τις λέξεις που ανασταίνουν απουσίες. Που κατευνάζουν, δίχως να αγνοούν, το φόβο του θανάτου. «Ό,τι μου λείπει με προστατεύει από εκείνα που θα χάσω». Τριγυρισμένη αναστάσιμες εκδοχές ζωής, η Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ, μας ανοίγει τα δωμάτιά της ψυχής της, εκεί όπου κατοικούν δυο αχώριστα πλάσματα: O ερωτάς και το ποίημα...