Δυο λόγια για δυο φίλους που έφυγαν....

Αυτό το φθινόπωρο, πήρε δυο από τους "σημαντικούς  άλλους" φίλους. Κρίμα...

Δυο από καρδιάς κείμενα για το "Καλό κατευόδιο''. Το πρώτο για τον Αδερφό Διονύση Γεωργόπουλο....

 

Δυο λόγια για τον παιδικό, αγαπημένο φίλο Διονύση Γεωργόπουλο που αποχαιρετούμε σήμερα το μεσημέρι. Έναν καλό οικογενειάρχη, καθηγητή Πληροφορικής, που σε όλη τη σύντομη ζωή του διακονούσε την συντροφικότητα και την αλληλεγγύη στον αδύναμο, στον σκληρά εργαζόμενο, στον κάθε είδους αδικημένο.

Αυθεντικός άνθρωπος ο Διονύσης. Άνθρωπος του λαού, αγωνιστής για την εξάλειψη της αδικίας και ταυτόχρονα σεμνός για όποιον τον πλησίαζε, ο Διονύσης γέφυρα ήταν που ένωνε την κοινωνική συμμαχία των εκπαιδευτικών που ως εκλεγμένος αντιπρόσωπός τους εκπροσωπούσε, με τους αγρότες, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους ανθρώπους του μόχθου, με την κοινωνία ολόκληρη.

Μάχιμος εκπαιδευτικός ο Διονύσης, πρόθυμα βοηθούσε καθημερινά κάθε νέο και νέα που ευτυχούσε να τον έχει δάσκαλο. Εκτός από το άρτιο εκπαιδευτικό του έργο, χωρίς δεύτερη σκέψη στεκόταν κοντά και στήριζε τα νέα παιδιά στις εφηβικές τους συναισθηματικές ανησυχίες, τους μιλούσε, βοηθώντας τους να ξεπεταχτούν μπροστά.

Ταυτόχρονα, ο Διονύσης υπήρξε αφοσιωμένος φίλος ήδη από τα παιδικά χρόνια, όταν μας βοηθούσε σε κάθε απορία μας στα μαθήματα και, αργότερα, που μεγαλώσαμε, έστεκε στην παρέα μας, έτοιμος να οργανώσει παρέες φίλων του, να ανοίξει μαζί με τη λατρευτή του σύζυγο και άξια συνοδοιπόρο του Νικολέττα και τον Στάθη, τον αγαπημένο γιό του, το σπίτι του σε καθέναν που είχε τη συντροφιά του ανάγκη και στήριξη. Πραγματική ψυχούλα ο Διονύσης, με απέραντο σεβασμό προς όλους και κυρίως προς τους πιο αδύναμους, ήταν μακριά από ζήλιες, κακίες και μικροπρέπειες...

Για τα όσα πρόσφερε στο εκπαιδευτικό κίνημα, στους εργατικούς αγώνες, στη στήριξη των αδικούμενων, υπάρχουν άλλοι καταλληλότεροι να μιλήσουν. Εγώ θα τον ευχαριστήσω για τις όμορφες παιδικές, ανέμελες στιγμές στην αυλή του πάντα φιλόξενου και ανοιχτού για όλους μας πατρικού σπιτιού του, μαζί με τα επίσης αγαπημένα αδέρφια του, με τις ατέλειωτες παρτίδες Μονόπολη. Για τις φροντιστηριακές του βοήθειες στις κάθε είδους σχολικές μου απορίες. Για το γλυκό σαν την ψυχούλα του μέλι, φροντισμένο από τον ίδιο, που με κάθε ευκαιρία μας πρόσφερε απλόχερα. Για τα σύκα και όλα τα καλοκαιρινά καλούδια...

Και καθώς μεγαλώναμε μαζί, σε κάθε δύσκολο σταυροδρόμι της ζωής, ο Διονύσης ήταν εκεί, δίπλα μας να μας δώσει με τα αισιόδοξα λόγια του, το μικρό σπρώξιμο να φύγουμε μπροστά...

Καλό ταξίδι, φίλε Διονύση. Να ξέρεις πως η άξια σου οικογένεια, οι γονείς σου και τ' αδέρφια σου, η σύζυγός σου η Νικολέττα και ο Στάθης ο γιός σου, όλοι σου οι φίλοι δεν θα αφήσουν να λησμονηθείς. Μα πιο πολύ, άσβεστη τη θύμησή σου θα διατηρούν οι αγώνες που καθημερινά έδινες για μια δικαιότερη, σωστότερη και καλύτερη κοινωνία. Αιωνία σου η μνήμη! Καλή αντάμωση....

 

Πριν στεγνώσουν τα δάκρυα για τον Διονύση έφυγε κι ο αγαπημένος γιατρός μας Γιάννης Μητρόπουλος....

 

 

 

Πριν μια εβδομάδα, ακριβώς την προηγούμενη Παρασκευή, έφυγε από κοντά μας ο αγαπημένος φίλος και εξαίρετος γιατρός καρδιολόγος, Γιάννης Μητρόπουλος...Από κορονοιό...

Αποχαιρετώντας τον Γιάννη, θα προσπαθήσω να ξεδιπλώσω πτυχές αυτού του αξιόλογου ανθρώπου κι επιστήμονα. Όχι στο επιστημονικό πεδίο... Εκεί, που με το σπαθί του κατάφερε να αποσπάσει επαίνους και σχόλια θαυμασμού κι ευγνωμοσύνης ανάμεικτα, υπάρχουν πολλοί, πιο ειδικοί από μένα να μιλήσουν. Μα στο πεδίο της καθημερινής, ζεστής σχέσης που αναπτύσσεται ανάμεσα σε γιατρό και ασθενείς.

Στο ιατρείο του, με την πάντα ορθάνοιχτη για όλους πόρτα του, με την ευγενέστατη κυρία Ευγενία, την γραμματέα του, με οδήγησε κατ' αρχάς η φιλία που, εντελώς τυχαία, είχα αναπτύξει με τον άνθρωπο αυτόν, εξαιτίας της γνωριμίας μου και της φιλίας με τη σύζυγό του Έλλη, συμφοιτήτριά μου στο Ρέθυμνο, στα μέσα της δεκαετίας του 80. Τότε πρωτογνώρισα τον συμφοιτητή μας, αν και σε άλλο πεδίο λαμπρό αυτός.

Ήταν ένας ευφυέστατος άνθρωπος, με πηγαία την αίσθηση του χιούμορ, χαμογελαστός φοιτητής της Ιατρικής στην Πάτρα, που κάθε στιγμή μιλούσε για τις προκλήσεις της επιστήμης του και το μακρύ ταξίδι του θαύματος της ανθρώπινης ύπαρξης που ανοιγόταν μπροστά του. Κάθε φορά που συναντιόμασταν, μας συνέπαιρνε με τις φλογερές αναφορές του στις νέες γνώσεις και προκλήσεις που συναντούσε και με το χάρισμα που είχε να αναγάγει το καθετί καινούργιο στην Ιατρική που γνώριζε στις καθημερινές συνήθειες. Χάρισμα που το καλλιέργησε τα επόμενα χρόνια φτάνοντας στο σημείο το κάθε ιατρικό θέμα να το παρουσιάζει όσο πιο απλά γινόταν, να το ξεκοκαλίζει κυριολεκτικά, ώστε να γίνει κατανοητό στον άνθρωπο που είχε απέναντί του, όσο λίγες γνώσεις κι αν είχε.

Τα χρόνια περνούσαν και με θαυμασμό παρακολουθούσα μέσα από τη φιλία μας τη μεγάλη πρόοδο που ο καρδιολόγος και φίλος Γιάννης Μητρόπουλος έκανε στη ζωή του. Κάθε ώρα και στιγμή φρόντιζε να μαθαίνει όλο και περισσότερα σχετικά με την ειδικότητά του, την καρδιολογία, και με μοναδικό τρόπο να τα διοχετεύει γύρω του ευεργετώντας κυριολεκτικά, με τον άμεσο κι επικοινωνιακό τρόπο που τον χαρακτήριζε, κάθε άνθρωπο που τον ρωτούσε κάτι καίριο για την υγεία του ή είχε την τύχη να τον έχει γιατρό του. Άλλωστε, στο ιατρείο του διάβαζες αρκετές επιστολές ευχαριστιών κι ευγνωμοσύνης ακόμη και από ξένους ασθενείς του.

Τέτοιοι άνθρωποι, γεμάτοι ευγνωμοσύνη για τον Γιάννη, ήταν κυρίως οι γονείς μου αλλά και όλη μας η οικογένεια. Ειδικά οι γονείς μου, μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι, κουρασμένοι και αρκετές φορές φοβισμένοι από προβλήματα που τους βάραιναν, μένοντας στο χωριό όλο το χρόνο, έβλεπαν την καθιερωμένη χριστουγεννιάτικη επίσκεψη στην Αθήνα, στα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να επισκεφθούν "τον γιατρό μας, τον αφέντη μας", όπως συνήθιζαν να λένε ως Επτανήσιοι. Παρόλο που το τηλέφωνο του γιατρού απαντούσε συνεχώς, διαλύοντας κάθε φόβο τους όλη τη χρονιά που ήταν στο νησί, σαν επιμελείς μαθητές είχαν συγκεντρώσει τις ιατρικές τους απορίες και τις ρωτούσαν κατά τη χριστουγεννιάτικη επίσκεψη στο γιατρό τους. Ήξεραν πως υπήρχαν αυτιά να ακούσουν πρόθυμα τις απορίες τους και να τις απαντήσουν με τρόπο που οι ίδιοι μετά, ανακουφισμένοι, αναπαρήγαγαν στους ηλικιωμένους φίλους τους. Κι αυτό ήταν ένα από τα πολλά τάλαντα του γιατρού Γιάννη Μητρόπουλου: Με τη χαρακτηριστική βροντερή φωνή του, συμπύκνωνε όλα τα ιατρικά ζητήματα ενός ανθρώπου σε ένα αφήγημα λυτρωτικό για τον ασθενή, διανθισμένο με χιούμορ και ορθολογισμό συνάμα, χωρίς όμως να χάνει ούτε δράμι επιστημοσύνης. Κάτι που έκανε τον γιατρό μας, τον "αφέντη μας" τεράστιο στα μάτια των γονιών μου και τα δικά μου. Τόσο προσηνής ήταν...

Τα χρόνια περνούσαν, τα προβλήματα υγείας οι γονείς μου τα δάμαζαν με τη βοήθεια του Μητρόπουλου, πότε στο Ιπποκράτειο, πότε στο Φάληρο, πότε στο Καλαμάκι, είτε από το τηλέφωνο είτε με παραπομπή σε γνωστούς του γιατρούς, εξαίρετους επιστήμονες, που πάντα κατάληγαν σε διαγνώσεις και στον Μητρόπουλο για να τις ελέγξει και να τις αποκωδικοποιήσει, ώστε να γίνουν κατανοητές από τους παππούδες. Οι οποίοι δεν μπορούσαν να κρύψουν τη χαρά τους και την περηφάνια τους όταν ο γιατρός τους πανάξια μπήκε στη Βουλή, όχι ως πολιτικός αλλά ως ο άξιος γιατρός που, όπως άοκνα και απλόχερα πρόσφερε τις υπηρεσίες του στον κόσμο, έτσι θα τις πρόσφερε και στο Κοινοβούλιο. Μιλούσαν για το γεγονός λες και ήταν το δικό τους παιδί. Με τέτοια ικανοποίηση και αγάπη. Γιατί αγάπη ήταν το το κύριο συναίσθημα που εισέπρατταν από τον Μητρόπουλο κάθε φορά που χτυπούσαν ανήσυχοι οι την πόρτα του.

Τότε ο χρόνος σταματούσε και δεν μιλούσαμε για μια συμβατική επίσκεψη στο γιατρό, αλλά για μια κοινωνική επίσκεψη διανθισμένη με μπόλικη "επιστήμη της καθημερινής ζωής", κάτι που γοήτευε αφάνταστα, όπως προείπα τον παππού και τη γιαγιά, αφού έπαιρναν σαφείς απαντήσεις στις ερωτήσεις που από πριν είχαν ετοιμάσει για καθετί που τους απασχολούσε. Ρωτούσαν και για την Έλλη, τη συμπάθειά τους, γνωριμία από τα φοιτητικά χρόνια. Την Έλλη που, λαμπρή φιλόλογο, άξια σύζυγο και συνοδοιπόρο του Μητρόπουλου στη ζωή, θαύμαζαν και συχνά ανέφεραν. Και δίκαια...Οι δύο τους δημιούργησαν μια εξαίρετη οικογένεια, που η αγάπη, ο σεβασμός και η καλλιέργεια ήταν τα χαρακτηριστικά της. Μαζί από παιδιά..Και η ώρα κυλούσε με αυτά και μ' άλλα ευχάριστα, λες και ήμασταν σε φιλικό σπίτι...Αυτός ήταν ο καρδιολόγος Γιάννης Μητρόπουλος. Έχτιζε πάνω στη σχέση με τον ασθενή του, έβαζε και πολύ συναίσθημα κι έτσι απάλυνε τον πόνο. Πολλά ήταν τα πειράγματα και σε μένα όταν μου έλεγε πόσο τον δυσκόλευαν οι υπέρηχοι μαζί μου, λόγω μιας παλαιότερης εγχείρησής μου.

Αυτά τα στοιχεία του χαρακτήρα του καθώς και η Έλλη, ο Γιώργος και η Κωνσταντίνα θα τον κρατήσουν παρόντα για πάντα ανάμεσά μας.

Το κυριότερο στοιχείο, όμως, που δεν θ' αφήσει τη μνήμη του να ξεθωριάσει είναι όλοι οι άνθρωποι που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο ωφέλησε με μια διάγνωσή του, με μια καίρια παρατήρησή του, που όμως ήταν σωτήρια, με το χιούμορ του που τον έκανε την ψυχή της παρέας και συνάμα με την αυστηρότητά του και τον ορθολογισμό του στα ιατρικά θέματα.

Κρίμα, βρε Γιάννη, που δεν πρόλαβες το νέο γήπεδο της ΑΕΚ, όπου μια μόνιμη θέση θα σε περίμενε...Ας είναι...Θα βλέπεις την αγαπημένη σου ομάδα από ψηλά...Κι εμείς όλοι που είχαμε την τύχη να σε συναντήσουμε, με χαμόγελο κι ευγνωμοσύνη θα σε θυμόμαστε...Στο καλό...