Το στίγμα της ψυχικής νόσου είναι ακόμα ανεξίτηλο στην ελληνική κοινωνία, παρόλο που έχουν γίνει πολλά βήματα μπροστά. Σήμερα είναι πιο εύκολο να αποδεχτεί κάποιος να συμβουλευτεί έναν ψυχολόγο, ακόμα όμως για πολλούς είναι "ταμπού" το άκουσμα της λέξης "ψυχίατρος", ή η κάποτε αναγκαία χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής, επικουρικά προς την ψυχοθεραπεία, ή ως βασική πρακτική αντιμετώπισης.
Το βλέπουμε στις ειδήσεις "Αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα" λέμε για τον δράστη ενός εγκλήματος ή για έναν αυτόχειρα, συνδέοντας ασυνείδητα την ψυχική νόσο με την όποια "παρέκκλιση" από την "κανονικότητα". Έχετε ακούσει ποτέ να λένε "Αντιμετώπιζε προβλήματα αναπνευστικά , η ενδοκρινολογικά ή καρδιολογικά;" Πόσο εύκολα θα έλεγε κάποιος "πρέπει να φύγω έχω συνεδρία με τον ψυχολόγο μου", όσο λέει "πρέπει να φύγω, έχω οδοντίατρο;" Πόσο εύκολα μιλάει κανείς για τις παρενέργειες ενός φαρμάκου για την κατάθλιψη όσο εύκολα μπορεί να αναφερθεί στις παρενέργειες ενός εμβολίου; Πόσο εύκολα μπορείς να συστήσεις σε ένα φίλο σου να απευθυνθεί για τον ίδιο ή για το παιδί του σε ειδικό ψυχικής υγείας; Σίγουρα όχι όσο εύκολα μπορείς να του συστήσεις έναν καρδιολόγο ή δερματολόγο. Πόσο εύκολα θα πει κάποιος "άστα να πάνε, έχω κατάθλιψη" τουλάχιστον όσο εύκολα θα έλεγε "έχω πρόβλημα στον θυρεοειδή";
Κι όμως, πόσο πιο εύκολη θα είχε γίνει η ζωή πολλών ανθρώπων αν ένιωθαν ελεύθεροι να απευθυνθούν σε ειδικό ψυχικής υγείας; Πόσο θα μπορούσε να έχει βοηθηθεί ένας άνθρωπος που μπορεί να υποφέρει χρόνια κάνοντας μερικές συνεδρίες ψυχοθεραπείας ή ακολουθώντας μια φαρμακευτική αγωγή (είναι οδυνηρό να ακούς ανθρώπους να λένε για πλάκα "θα καταλήξω με ψυχοφάρμακα" σαν να είναι η απόλυτη κατάντια).
Και πόσοι άνθρωποι αντί να απευθυνθούν σε ειδικό και να ακολουθήσουν την ενδεδειγμένη θεραπεία, "το κρατάνε μέσα τους" και χειροτερεύει; Πόσοι κάνουν αυτοδιαγνώσεις από το διαδίκτυο ή προσφεύγουν στις υπηρεσίες ανθρώπων που ουδεμία σχέση έχουν με την επιστήμη, πόσοι πέφτουν όχι στα "ψυχοφάρμακα" αλλά στο αλκοόλ και τις ουσίες, πόσοι ψαλιδίζουν τα δικά τους φτερά επειδή επιλέγουν ή αναγκάζονται να μην ζητήσουν βοήθεια; Πόσοι πιστεύουν, πάλι, ότι πάσχουν από "κατάθλιψη" μόνο και μόνο επειδή νιώθουν για λίγο κάποια αρνητικά συναισθήματα, πόσοι καταπίνουν φάρμακα στην τύχη και χωρίς συνταγή, ενώ θα μπορούσαν να βελτιώσουν τη ζωή τους με μερικές συνεδρίες ψυχοθεραπείας ή μια συνταγογραφημένη και στοχευμένη αγωγή;
Ο καλύτερος σύμμαχος της ψυχικής νόσου είναι ταυτοχρόνως και ένα από τα συμπτώματά της. Είναι η αδράνεια. Η απραξία απέναντί της, που την κάνει να κυριαρχεί στον άνθρωπο. Και η άρνηση ή ο φόβος να ζητήσει κανείς βοήθεια είναι αυτό που μπορεί να σκοτώσει τον άνθρωπο που πάσχει από κάποιο ψυχικό νόσημα, πολύ περισσότερο από το ίδιο το νόσημα.
Ας μιλήσουμε λοιπόν. Αλλά ας μιλήσουμε αρχικά με τους ειδικούς...
Πηγή: ionica.gr
