Κυριακάτικο σινεμά: "Καλή πατρίδα σύντροφε" (1986)

Ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ είναι η ταινία του ''Κυριακάτικου σινεμά" για αυτή την εβδομάδα. Το θέμα του αναφέρεται στο ελληνικό χωριό Μπελογιάννης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ουγγαρίας, κοντά στη Βουδαπέστη. Δημιουργήθηκε το 1950 από έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες, πρώην αγωνιστές του Δημοκρατικού Στρατού. Την εποχή που γυριζόταν η ταινία, οι περίπου χίλιοι οκτακόσιοι κάτοικοι και τα παιδιά τους επέστρεφαν κατά ομάδες στην Ελλάδα, μετά από τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια αναγκαστικής προσφυγιάς που ήταν συνέπεια του εμφυλίου πολέμου. Μαζί τους έρχεται και το φέρετρο ενός παλιού συντρόφου – καλή πατρίδα, σύντροφε. 
Στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, το 1986, η ταινία παίρνει τα βραβεία πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη και μουσικής και το 1987, διάκριση ποιότητας ταινίας από τα κρατικά βραβεία ΥΠΠΟ. Στο Διεθνές Φεστιβάλ του Λοκάρνο της απονέμεται ειδική μνεία της κριτικής επιτροπής, το 1986. 

Κ Α Λ Η   Κ Υ Ρ Ι Α Κ Η! 

Το χάσμα μεταξύ Ελληνικού και Ευρωπαϊκού Πολιτισμού...

Η σύγκρουση δύο διαφορετικών Πολιτισμών
του Μάνου Δανέζη, επίκ. καθηγητή Αστροφυσικής (ΕΚΠΑ) 

Η Πολιτισμική κατάρρευση

Ο Δυτικός Πολιτισμός διέρχεται μια περίοδο δραματικά αυξανόμενης κοινωνικής κρίσης, η οποία συν τω χρόνω αποσαρθρώνει τις παγκόσμιες κοινωνικές δομές.

Η οικονομική  κατάρρευση που βιώνουμε, αλλά και η κατάρρευση όλων των κοινωνικών δομών, δεν είναι το αίτιο αλλά το αποτέλεσμα μιας ολοκληρωτικής κατάρρευσης αξιών και ιδεών.

Αυτό που καταρρέει είναι ολόκληρο το «Δυτικό Πολιτισμικό Ρεύμα»όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά την μεγάλη επιστημονική επανάσταση του 16^ου -17^ου αιώνα

Ο Δυτικός Πολιτισμός, άρα και η Οικονομία, από τότε ασπάστηκαν τα φιλοσοφικά και επιστημονικά δόγματα αυτής της Επανάστασης τα οποία όμως ήδη έχουν καταρρεύσει κάτω από τα πορίσματα της σύγχρονης Επιστημονικής Σκέψης.

Με βάση τα δόγματα της Επιστημονικής Επανάστασης του 16^ου - 17^ουαιώνα, το Δυτικό πολιτισμικό ρεύμα αναγόρευσε την ύλη ως πρωταρχικό και μοναδικό αξιακό γεγονός.

Στο βωμό αυτού του αγαθού και των παραγώγων του, ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός, επί αιώνες, θυσίαζε και θυσιάζει ακόμα, το σύνολο των ανθρώπινων αξιών του, ακόμα και την ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Με τον τρόπο αυτό, δημιουργήθηκε ένα υλιστικό και μηχανοκρατικό πολιτισμικό ρεύμα το οποίο κυριάρχησε σε όλο το δυτικό κόσμο, ως μια νέα Δογματική Θεολογία.

Θεός αυτής της θεολογικής δομής είναι η φιλοσοφική έννοια της ύλης. Είναι «πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα, ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός».

Οι επί της Γης Απόστολοι και Νομοθέτες του νέου αυτού Θεού είναι οι Χρηματιστηριακοί Οίκοι, οι οποίοι συντάσσουν τις δέκα εντολές, δηλαδή τους κανόνες αγιοσύνης, τους οποίους οι πολίτες πρέπει να τηρούν αν θέλουν να έχουν τις ευλογίες του Θεού της «ύλης».

Το «Άγιο Πνεύμα» αντικαθίσταται από την έννοια του «χρήματος». το οποίο εκπορεύεται από τον θεό της Ύλης ως ανταπόδοση σε εκείνους τους πολίτες που τον υπηρετούν.

Ναοί του Θεού της ύλης, τα χρηματιστήρια και οι τράπεζες.

Το απάνθρωπο αυτό οικονομικό σύστημα το οποίο καταδυναστεύει τον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό στηρίχθηκε σε μια παραχάραξη της έννοιας και της πρακτικής έκφρασης της έννοιας της Λογικής.

Ας δούμε όμως λίγο αναλυτικότερα τις ρίζες αυτού του προβλήματος.

 

Η έννοια της Λογικής

Ο Δυτικός Πολιτισμός, στη φάση της συγκρότησής του στηρίχθηκε, σε Θεολογικό επίπεδο, στα σκληρά δόγματα του Προτεσταντισμού. Τα θεολογικά αυτά δόγματα επηρέασαν δραματικά την επιστημονική και τεχνολογική συγκρότηση του νεοσύστατου δυτικού πολιτισμού δημιουργώντας το φιλοσοφικό σύστημα του Ορθολογισμού και την ακραία  έκφρασή του, τον Υπερασιοναλισμό.

Βέβαια ο δυτικός Ορθολογισμός, τον οποίο υπηρετούμε μέχρι σήμερα, δεν έχει καμιά σχέση με τον Αριστοτελικό «Ορθό Λόγο» και γενικότερα  με την Ηθική και τις Αξίες του Ελληνικού Πολιτισμού.

Τι είναι όμως ο Προτεσταντισμός;

Προτεσταντισμός

Προκειμένου να αποφύγουμε προσωπικές ή θεολογικές απόψεις θα αναφερθούμε στην κλασική κωδικοποίηση που έκανε σε κείμενό του ο αμερικανός Βενιαμίν Φραγκλίνος. Πρόκειται για την πιο συνοπτική παρουσίαση των βασικών παραμέτρων της Προτεσταντικής ηθικής και αναφέρονται σε κείμενο του Απόστολος Διαμαντή ο οποίος εργάζεται στο Εργαστήριο Κοινωνικών Επιστημών του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών και διδάσκει Νεότερη και Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία στο Τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.

O δεκάλογος του Προτεστάντη

Οι βασικές παράμετροι μπορούν να συνοψισθούν στο βασικό τρίπτυχο«λιτότητα, ακρίβεια, εργατικότητα», που χαρακτηρίζει κάθε καλό προτεστάντη.

Αυτές ακριβώς οι σχέσεις αποτελούν και την θεμελίωση του σχετικού έργου του Μαξ Βέμπερ και είναι οι ακόλουθες:

1. Ο χρόνος είναι χρήμα

Αυτό σημαίνει πως δεν πρέπει να υπολογίζεις μόνον αυτά που κερδίζεις κάθε μέρα, αλλά και το κόστος ευκαιρίας. Δηλαδή αυτό που χάνεις, όταν παραμένεις ανενεργός. Επομένως όχι στην ραστώνη και στο χάσιμο χρόνου, διότι έτσι χάνουμε χρήματα.

2. Η πίστωση είναι χρήμα

Δηλαδή εάν κάποιος μου αφήσει στα χέρια μου το χρήμα του- για παράδειγμα μια τράπεζα- με καλούς όρους πίστωσης, τότε έχω ευκαιρία να κερδίσω με καλή χρήση της πίστωσης και με εργασία. Το χρήμα φέρνει χρήμα.

3. Να τηρούμε ευλαβικά τις υποσχέσεις μας

Ο καλός πληρωτής έχει και το πορτοφόλι του δανειστή του. Διότι όποιος είναι γνωστός ότι πληρώνει στην προθεσμία του, όπως ακριβώς το υποσχέθηκε, μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να σηκώσει όσο χρήμα θέλει. Είναι ο κανόνας λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Όπως λέγεται στην αγορά, η καλή πίστη.

4. Δεν υπάρχουν ασήμαντες πράξεις.

Για τον Προτεστάντη όλα είναι σημαντικά. Και οι πιο καθημερινές πράξεις διαμορφώνουν την εικόνα του ατόμου, την πίστη που έχει στην κοινωνία. Επομένως η εργατικότητά σου αποδεικνύει πως θυμάσαι τις υποχρεώσεις σου, σε παρουσιάζει τίμιο άνθρωπος και αυτό πολλαπλασιάζει την πίστη σου στην αγορά

5. Να ζεις με όσα έχεις.

Δηλαδή να κάνεις υπολογισμό, ώστε να μην ξεφεύγεις ποτέ από τις δυνατότητές σου στην κατανάλωση. Η αποφυγή αυτού του κανόνα είναι όρος απαράβατος της ατομικής, της οικογενειακής και της κοινωνικής ειρήνης. Όλοι πρέπει να προσαρμόζονται στην πραγματικότητα.

6. Να μην ακολουθείς την παράδοση.

Πρόκειται για μια βασική προτεσταντική ιδέα. Η άρνηση της παράδοσης ξεκινά από την άρνηση της Πατερικής Εκκλησιαστικής Παράδοσης και την αποδοχή μόνον του κειμένου της Βίβλου.

7. Η φιλαργυρία είναι η πηγή όλων των κακών.

Για την προτεσταντική ηθική δεν είναι αποδεκτή μια συμπεριφορά αποθησαυρισμού, αλλά μια συμπεριφορά επένδυσης. Το ίδιο συμβαίνει και με την κατανάλωση. Η υπερβολή της συνδυάζεται με την φιλαργυρία. Και έτσι το πρότυπο είναι μια συμπεριφορά ταιριαστή στην προοπτική της επένδυσης και του κέρδους.

8. Η φιλανθρωπία δεν είναι λύση.

Για τον Προτεστάντη η ευθύνη ανήκει στο άτομο. Αυτό έχει τον απόλυτο έλεγχο των πράξεών του, οπότε η φιλανθρωπία συγκρούεται με την βασική ηθική αρχή της ατομικής ευθύνης.

9. Να είμαστε εργατικοί και παραγωγικοί.

Διότι έχουμε τοποθετηθεί στη γη από τον Θεό, για να είμαστε παραγωγικοί και να προστατεύουμε τα δημιουργήματά του. Εφόσον είμαστε κατ’ εικόνα του, θα πρέπει να τον ακολουθήσουμε. Όπως αυτός είναι παραγωγικός και δημιουργικός, έτσι πρέπει να είμαστε και εμείς.

10. Δεν έχουν σημασία τα έργα, αλλά η πίστη.

Αυτή είναι μια βασική ιδέα της προτεσταντικής θεολογίας. Θα σταθούμε ενώπιον του Θεού όχι με τα έργα μας, αλλά με την πίστη μας. Ωστόσο η θεία χάρις δεν είναι κάτι το απαθές, αλλά μια δύναμη που μας σπρώχνει προς την εργασία. Μέσω της εργασίας, που είναι μια ανάγκη, μας μεταδίδεται η παρουσία του Θεού.

Μετά όλα τα προηγούμενα ο Προτεσταντισμός των Δυτικών Κοινωνιών δεν αποτελεί μια θεολογία όπως την αντιλαμβανόμαστε στην Ελλάδα, αλλά μια «Οικονομική Θεωρία και αντίληψη» ενδεδυμένη το ένδυμα της Θεολογίας.

 

Ο Ανορθολογισμός του Δυτικού Πολιτισμού

Απότοκο του δυτικού Προτεσταντισμού είναι ο Δυτικός Ορθολογισμός ο οποίος δεν έχει καμιά σχέση με ότι πιστεύουμε ότι αυτός εκπροσωπεί.

Ο Ορθολογισμός είναι μια πνευματική κατεύθυνση κατά την οποία μοναδική πηγή γνώσης είναι η λογική σκέψη που προέρχεται από τη δύναμη του νου και την αντιληπτική ικανότητα της αίσθησης (sensation) διαμέσου του ορθού λόγου (διάνοι - ratio).

Ο ορθολογισμός στηρίζεται στη Λογική, η οποία όμως δεν είναι ένα σταθερό και δογματικό κατηγόρημα, ενιαίο και αναλλοίωτο σε κάθε γωνιά της Γης, όλες τις ιστορικές περιόδους, αλλά αναπτύσσεται μέσω της ανάπτυξης της Γνώσης. Με λίγα λόγια όσο διαφοροποιείται η Γνώση τόσο διαφοροποιείται και η Ανθρώπινη Λογική.

Η Λογική λοιπόν είναι θέμα Παιδείας.

Με βάση όλα τα προηγούμενα ο Ορθός Λόγος έχει τοπικά, χρονικά, προσωπικά, πολιτισμικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά. Με λίγα λόγια η έννοια της Λογικής δεν είναι αντικειμενικά προσδιορισμένη στο χρόνο και τον Χώρο.

Μετά όλα τα προηγούμενα το βασικό ερώτημα είναι ένα, «με ποια διαδικασία ο Δυτικός Πολιτισμός προσπαθεί να επιβάλει ενιαία Λογικά κριτήρια για όλες τις κοινωνίες που τον υπηρετούν; Ποιοι είναι οι κανόνες αυτοί και ποιός τους έχει καθορίσει»;

Η απάντηση είναι απλή όταν αναλύσουμε π.χ την σημερινή Ελληνική πραγματικότητα και την συνδέσουμε με τον δυτικό Προτεσταντικό  δεκάλογο τον οποίο κατέγραψε ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, και αναφέραμε προηγουμένως.

«Λογικό είναι κάθε τι το οποίο προσδιορίζεται από την Προτεσταντική λογική. Μια Θεολογική Δομή και λογική, η Προτεσταντική, καθορίζει την Κοινωνική Λογική των ανθρώπινων σχέσεων στον Δυτικό Πολιτισμό.

Όποιος συμφωνεί με αυτήν είναι «Λογικός» και επιβραβεύεται, όποιος διαφωνεί καταδικάζεται.

Υπερασιοναλισμός.

Όμως η κατάρρευση και η απανθρώπιση του Δυτικού Πολιτισμού δεν σταμάτησε στα όρια του Ορθολογισμού, αλλά επεκτάθηκε μέσω της επιβολής μιας ακόμα απαράδεκτης και ακραίας φιλοσοφικής προσέγγισης, του Υπερασιοναλισμού.

Σύμφωνα με την φιλοσοφική αυτή αντίληψη, οι θεωρητικές επιστημονικές έννοιες έχουν κάποιο πραγματικό νόημα, μόνο αν καταλήγουν σε κάποια πράξη μέτρησης ως προς ένα καθορισμένο σύστημα μέτρησης.

Όπως αναφέρει ο πατέρας αυτής της φιλοσοφίας Μπρίντζμαν: «Η απαρχή του Υπερασιοναλισμού οδηγεί σε ένα ριζικό μετασχηματισμό των τρόπων σκέψης μας. Δεν επιτρέπεται πια να χρησιμοποιούμε για να σκεφτόμαστε έννοιες που δεν θα ήταν δυνατόν να ορίσουμε με μετρητικούς όρους»

Για να είναι λοιπόν κάτι Επιστημονικά αποδεκτό, πρέπει να επιδέχεται κάποιου είδους αντικειμενική μέτρηση μέσω οργάνων

Το μέτρο δηλαδή είναι σημαντικότερο του μετρούμενου γεγονότος.

Έτσι το ότι το Σύμπαν μπορεί είναι άπειρο και άχρονο, θεωρείται ως μια απορριπτέα ιδέα εφόσον σ’ αυτή την περίπτωση δεν θα επιδεχόταν κάποια συγκεκριμένη ανθρώπινη μέτρηση. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε, σύμφωνα με τον υπερασιοναλισμό, ότι η μελέτη του Σύμπαντος έπρεπε να βρίσκεται εκτός του επιστημονικού πεδίου.

Σύμφωνα λοιπόν με την υπερασιοναλιστική λογική, η μελέτη του χώρου και του χρόνου απλώς συνίσταται στη μέτρηση της συμπεριφοράς ρολογιών και ράβδων μέτρησης ή οποιονδήποτε αντίστοιχων πιο σύγχρονων μετρητικών διατάξεων.

Ο ρόλος των Αξιών

O δυτικός ορθολογισμός και σε προέκταση ο υπερασιοναλισμός τον οποίο υπηρετεί, αποτελεί βέβαια έναν αναγκαίο παράγοντα αντιμετώπισης του αισθητού περιβάλλοντός μας.

Ο Ορθολογισμός όμως πρέπει να αποτελεί μόνο μιαν όψη, την ποσοτική, του πολιτισμού της κοινωνίας μας. Η άλλη όψη, η ποιοτική, συγκροτείται από αξίες, οι οποίες ορθολογικά κρινόμενες δεν έχουν μια πραγματική αντικειμενικότητα.

Οι ανθρώπινες αξίες όμως δεν επιδέχονται μέτρησης με όργανα, άρα είναι αντιεπιστημονικές και απορρίπτονται.

Επειδή όμως έγινε αντιληπτό, ότι η απόρριψη των αξιών θα μηδένιζε τη δυναμική αυτής της φιλοσοφίας στο πλαίσιο της κοινωνίας των ανθρώπων, μέσω της Ορθολογικής σκέψης των «κατασκευαστών» της Λογικής, οι αξίες αντικαθίστανται, αξιωματικά, αλλά και «πονηρά», με συνώνυμες λέξεις με διαφορετικό όμως νόημα. Με τον τρόπο αυτό πίστευαν ότι θα εξυπηρετούνταν τα κοινωνικά, οικονομικά και θεολογικά «συμφέροντα» του  καταρρέοντος δυτικού πολιτισμικού ρεύματος.

Έτσι η έννοια του «φίλου» αντικαθίσταται από την έννοια του  «συνεργάτη», η σχέση με τον οποίο «σχεδόν» τελειώνει με το τέλος της μεταξύ μας επαγγελματικής συνεργασίας.

Η έννοια της «Δικαιοσύνης» αντικαθίσταται από την έννοια της «Νομιμότητας», με την σημείωση όμως ότι το «Νόμιμο» μπορεί να μην είναι και «Ηθικό».

Τέλος η έννοια της «Σπατάλης» αντικαταστάθηκε με την τόσο διαδεδομένη πλέον έννοια της «Ρευστότητας» η οποία καλύπτει ψευδοφιλοσοφικά την κραιπάλη του άκρατου καταναλωτισμού και δανεισμού που μας έχουν φέρει στην σημερινή δραματική κατάσταση.

Το πλέον απαράδεκτο όμως αυτής της φιλοσοφικής αντίληψης είναι ότι επέβαλε την άποψη ότι όλα τα γεγονότα που μπορούσαν να μετρηθούν έπρεπε να μπορούν να συγκριθούν μεταξύ τους. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε  να καθορισθεί ένα κοινό μέτρο μέτρησης.

Ως τέτοιο μέτρο επελέγει το χρήμα…

Επειδή όμως και ο Άνθρωπος αποτελεί ένα μετρούμενο επιστημονικό γεγονός αποτιμήθηκε και αυτός εις χρήμα βάση τον επόμενο μαθηματικό τύπο:

Α = Υ_n^. P_a,n^. r

Όπου

Α  είναι η αξία ενός ανθρώπου σε χρήμα,

Υ_n  είναι η παραγωγικότητα ενός ατόμου ηλικίας (n), ενώ

P_a,n  είναι η πιθανότητα ενός ατόμου ηλικίας (a) να ζει στην ηλικία (n). Τέλος rείναι τα τρέχοντα τραπεζικά επιτόκια.

Με βάση αυτόν τον μαθηματικό τύπο, ζητήθηκαν πριν μερικά χρόνια από την γερμανική κυβέρνηση πολεμικές αποζημιώσεις για το χαμένο ανθρώπινο δυναμικό, αποτιμώντας  την αξία ενός χαμένου εργαζόμενου για 25 χρόνια δουλειάς στα 180 περίπου ευρώ.

Ομοίως στα πλαίσια των πολεμικών αποζημιώσεων κάθε έμβρυο το οποίο λόγω διαφόρων πολεμικών αιτίων πέθανε αποτιμήθηκε για 35 χρόνια πιθανής μέσης ζωής του, σε περίπου 204 ευρώ.

Όπως βλέπουμε η συμπαντική ενιαία ανθρώπινη ύπαρξη μετασχηματίστηκε από την εκφυλισμένη επιστημονική και κοινωνική φιλοσοφία του υπερασιοναλισμού σε χρήμα, όπως ακριβώς και ένα αυτοκίνητο, ένα μπουκάλι κρασί ή ένα πακέτο τσιγάρα.

 Ο Δυτικός λοιπόν Ορθολογισμός δεν έχει:

1. Διαχρονική αντικειμενικότητα και
2. Δεν περιέχει Αξίες εφόσον και αυτές, μη επιδεχόμενες μέτρησης με όργανα, δεν έχουν καμιά αποδεδειγμένη μετρούμενη αντικειμενικότητα.

 

Η υποκρισία του Δυτικού Πολιτισμού

Το ερώτημα όμως που διατυπώνεται σήμερα όλο και πιο έντονα είναι: «Γιατί είναι τόσο δύσκολο να κατανοήσουμε και να αποδεχθούμε την ορθότητα των νέων επιστημονικών ιδεών όταν μάλιστα αυτές αποδεικνύονται πειραματικά και πολυεπίπεδα;

Η απάντηση είναι απλή. Η Νέα Επιστημονική Σκέψη ανατρέπει την λογική μιας καταρρέουσας πολιτισμικής δομής δίνοντας στην έννοια των αξιών ένα νέο αποδεικνυόμενο εννοιολογικό περιεχόμενο το οποίο  δημιουργεί νέα πολιτισμικά δεδομένα

Αυτή την ανατροπή αντιμάχεται το Παλαιό μέσω της δήθεν μη κατανόησης των Νέων Επιστημονικών Αληθειών.

Το τέλος του Υπερασιοναλιστικού Δυτικού Πολιτισμού

Όπως γίνεται κατανοητό από όλα τα προηγούμενα, ο ορθολογισμός και ο υπερασιοναλισμός αποτελούν τον κύριο μοχλό κατάρρευσης του Δυτικού πολιτισμού, επειδή οι λεγόμενοι ορθολογιστικοί διοικητικοί κύκλοι :

• 1. Δεν αντιλαμβάνονται την συνεχή αλλαγή του περιεχομένου του όρου «Λογική» σε επιστημονικό κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, και το ότι η Λογική διαφέρει από περιοχή σε περιοχή.
• 2. Δεν κατανοούν ότι αν η «λογικής» του Ορθολογισμού μας στερεί τις «Αξίες» και την Ανθρωπιά, τότε η φιλοσοφία αυτή πρέπει να ακυρωθεί ως, κοινωνικά επικίνδυνη

Οι τρεις αλήθειες του Νέου Πολιτιστικού Ρεύματος

Οι τρεις αλήθειες του Νέου Πολιτιστικού Ρεύματοςαλλά και της Νέας Λογικής των Αξιών είναι οι επόμενες

Πρώτη Αλήθεια

Για τη σύγχρονη επιστημονική σκέψη η αισθητή υλική πραγματικότητα, σε οποιοδήποτε επίπεδο, αποτελεί ένα matrix, δηλαδή μια ψεύτικη εικόνα, την οποία δημιουργεί η ανθρώπινη φυσιολογία μέσω των εγκεφαλικών διαδικασιών.

Αυτό το οποίο αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας, το μάτι, το αυτί μας, η όσφρησή μας δεν είναι πραγματικότητα, αλλά μια πλάνη των αισθήσεών μας. Η πραγματικότητα των αισθήσεών μας, αυτό το δημιούργημα το οποίο ονομάζουμε φύση ή κόσμο, δεν έχει καμία υπόσταση για τη σύγχρονη φυσική

Η αλήθεια αυτή:

• 1. Kαταρρίπτει την Λογική της κυριαρχίας της Ύλης και των παραγώγων της ως κυρίαρχο κριτήριο αξιολόγησης των ανθρώπων, των κοινωνιών και των έργων τους .
• 2. Η οικονομία και τα υλικά αγαθά καταλαμβάνουν  την αξία που τους αναλογεί δίνοντας απλά στον Άνθρωπο την δυνατότητα επίτευξης της πνευματικότητάς του .
• 3. Το «Μέτρο» αντικαθιστά τον πληθωρισμό των πλαστών αναγκών  οι οποίες εξυπηρετούν απλά το κέρδος των λίγων και την ένδεια των πολλών
• 4. Η κοινωνική καταξίωση και η «ευτυχία» είναι αποτέλεσμα του «Είμαι» και όχι του «Έχω»

 Δεύτερη αλήθεια

Η δεύτερη επιστημονική αλήθεια στην οποία θα στηριχθεί το νέο πολιτισμικό ρεύμα είναι ή έννοια της Ολικότητας. Το Σύμπαν της σύγχρονης επιστήμης είναι ένα ενιαίο σύστημα το οποίο δεν μερίζεται, ούτε αποτελείται από μέρη.

Τα πάντα μέσα στο Σύμπαν είναι Ένα, μια απέραντη ενιαία, και αδιαίρετη ενότητα

Η Ολικότητα συντρίβει την έννοια της διαίρεσης των πάντων σε ατομικότητες. Μια διαίρεση που ευνοεί την αποξένωση των ανθρώπων και την συντριβή κάθε ανθρώπινης ψυχικής επαφής με τους γύρω μας.

Αποδεικνύει την ανάγκη της συλλογικότητας έναντι του ατομικού συμφέροντος, μια ανάγκη που αποτελεί τη βάση της Δημοκρατίας.

Με τον τρόπο αυτό δίνει ένα νέο νόημα σε Συμπαντικές Αξίες όπως η Αγάπη, η Αλληλεγγύη, ο Αλτρουισμός, η Θυσία.

 Η τρίτη αλήθεια

Η Τρίτη αλήθεια είναι ο νόμος δράσης αντίδρασης που μας διδάσκει ότι, μέσα σε μια ενιαία και αδιάσπαστη συμπαντική ουσία, κάθε κακή δράση μας πάνω σε κάποιο συμπαντικό μέρος, δημιουργεί την αυτόματη και ενστικτώδη αντίδραση του συνόλου της Δημιουργίας πάνω σε μας

Με λίγα λόγια ότι κάνουμε το εισπράττουμε πολλαπλάσια από κάθε γωνιά της συμπαντικής ενότητας.

Οι πολιτισμοί δεν αλλάζουν λόγω της καλής θέλησης των διοικητικών δομών, μέσω νόμων και διαταγμάτων.

Οι πολιτισμοί αλλάζουν μόνο αν το μορφωτικό επίπεδο των πολιτών επιτρέψει την κατανόηση των συντελεσθέντων αλλαγών.

Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να στρέφονται οι προσπάθειές μας.

Ο επιστήμονας τη στιγμή της μεγάλης πολιτισμικής κρίσης πρέπει να τολμήσει να αποτελέσει  τον ισχυρό βραχίονα ξεπεράσματός της, εκφραζόμενος ελεύθερα, ασχέτως του κοινωνικού και επαγγελματικού κόστους που πολλές φορές είναι αβάσταχτο

                                                                                                           Πηγή: antikleidi.com

25η Μαρτίου 1821: Τιμή στους Ήρωες...

Δερβενάκια, ανδριάντας Θεόδωρου Κολοκοτρώνη

Από τη "Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη" του Νικηφόρου Βρεττάκου λίγοι ευλαβικοί στίχοι ως τιμή στη μέρα τη σημερινή και στους ήρωες που έπεσαν για την ελευθερία...

Είναι εύνοια να γεννιέται κανείς,

Έστω κι ως ένας θάμνος στο χώμα σου…

Και το όνομα Ελλάδα, δεν είναι λέξη, αλλά λόγος·

Όλες οι λέξεις που ονομάζουν το φως.

Αλλά εκεί που όλα έδειχναν ότι έγινες έρημος

«με ολίγο χορτάρι» ακουγόντουσαν ψίθυροι…

Ακλουθούσαν τα κλεφτοφάναρα

κ’ οι Ακαδημίες του Πλάτωνα λειτουργούσαν κανονικά.

Ήτανε τα «Κρυφά Σκολειά» όπου μέσα τους
«χιονισμένο, βρεγμένο» συνάζονταν όλο το έθνος.
Και το κιτρινισμένο ράσο του παπά,
το υφασμένο πριν απ’ την Άλωση,
μύριζε σμύρνα από κείνη που οι μάγοι οδοιπορούντες
επήγαν κι εφιλέψανε τον Ιησού.
Κι oι τύραννοι έσερναν στο κριτήριο τα παιδιά σου.
Τους παζάρευαν την ψυχή, αλλά δεν την πουλούσανε.
Σου κατέβαζαν την ψυχή και την έκλειναν στο λαγούμι
κι ας μη χώραγε πουθενά, καμωμένη για τον ορίζοντα.
Σε γυμνώναν ως μέσα στο πετσί και το κόκκαλο,
όμως δεν μπορούσαν να βγάλουν και το πάλεμα από μέσα σου.
Κι όπου έβρισκες άνοιγμα,
ξεσπούσες σε ακριτικά τραγούδια και κλέφτικα.
Κι έτσι οι Έλληνες,
άλλοι στα σίδερα κι άλλοι ελεύθεροι ψηλά στις κορφές
περιφέρονταν στον ορίζοντα.

Κι ο καθένας είχε κι από ένα μικρό Μεσολόγγι στο στήθος του.

Ουκ εάλω η ρίζα! Ουκ εάλω το φως!

Ενυπάρχει στο φως η ψυχή σου,

στη ρίζα το σώμα σου.

Ουκ εάλω η Βασιλεύουσα ψυχή των Ελλήνων!

 

Πλάκα, ανδριάντας Ιωάννη Μακρυγιάννη

Γιόχαν Κρόιφ, μια τεράστια ποδοσφαιρική ιδιοφυία!

Ποδοσφαιρική ιδιοφυία, αρτίστας των γηπέδων, Ιπτάμενος Ολλανδός ή αλλιώς... Γιόχαν Κρόιφ. Γεννημένος στις 25 Απριλίου 1947 ο κορυφαίος παίκτης που ανέδειξε ποτέ το ολλανδικό ποδόσφαιρο και εκ των κορυφαίων στην Ευρώπη ξεκίνησε την μεγάλη καριέρα του το 1964 στον Άγιαξ, με την φανέλα του οποίου έκανε ολόκληρο τον κόσμο να παραμιλάει.

Ο τρόπος παιχνιδιού του αλλά και η παρουσία του στον αγωνιστικό χώρο έμελλε να αλλάξει το ποδόσφαιρο επηρεάζοντας άμεσα τους μεγαλύτερους ευρωπαϊκούς συλλόγους. Με τον "Αίαντα" είχε 240 συμμετοχές και 190 γκολ πριν μετακομίσει στην Καταλονία για χάρη της Μπαρτσελόνα το 1973. Εκεί έμεινε μέχρι το 1978 έχοντας συνολικά 143 συμμετοχές και 48 γκολ. Ακολούθησε μια διετία στις ΗΠΑ (Los Angeles Aztecs και Washington Diplomats) για να επιστρέψει το 1981 στην Ισπανία για την Λεβάντε.

Έπαιξε σε 10 ματς (2 γκολ) και επέστρεψε την ίδια χρονιά στην Ολλανδία και τον αγαπημένο του Άγιαξ (36 συμ., 14 γκολ) για να κλείσει την καριέρα του στην Φέγενορντ τη σεζόν 1983-84. Αγωνίστηκε 48 φορές με το εθνόσημο πετυχαίνοντας 33 γκολ ενώ ως προπονητής κάθισε στον πάγκο του Άγιαξ (1985–1988), της Μπαρτσελόνα (1988–1996) και της Καταλονίας (2009–2013).

Τα επιτεύγματά του:

Με τον Άγιαξ:
8 Πρωταθλήματα: 1965–66, 1966–67, 1967–68, 1969–70, 1971–72, 1972–73, 1981–82, 1982–83
5 Κύπελλα: 1966–67, 1969–70, 1970–71, 1971–72, 1982–83
1 Κύπελλο Ιντερτότο: 1968
3 Κύπελλα Πρωταθλητριών: European Cup: 1970–71, 1971–72, 1972–73
1 Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ: 1972
1 Διηπειρωτικό: 1972

Με την Μπαρτσελόνα:
4 Πρωταθλήματα: 1990–91, 1991–92, 1992–93, 1993–94
1 Κύπελλο: 1989–90
1 Σούπερ Καπ Ισπανίας: 1991, 1992, 1994
1 Κύπελλο Πρωταθλητριών: 1991–92
1. Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ: 1992
1 Κύπελλο Κυπελλούχων 1989 - Φιναλίστ 1991
Φιναλίστ του Champions League: 1993–94

Με την Φέγενορντ:
1 Πρωτάθλημα: 1983–84
1 Κύπελλο: 1983–84

Με την Εθνική Ολλανδίας:
Φιναλίστ του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1974
3ης θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 1976

Ως προπονητής:
Με τον Άγιαξ:
2 Κύπελλα Ολλανδίας: 1985–86, 1986–87
1 Κύπελλο Κυπελλούχων:1987

Με την Μπαρτσελόνα:
4 Πρωταθλήματα:1990–91, 1991–92, 1992–93, 1993–94
1 Κύπελλο: 1989–90
3 Σούπερ Καπ: 1991, 1992, 1994
1. Κύπελλο Πρωταθλητριών: 1991–92
1 Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ: 1992
1 Κύπελλο Κυπελλούχων: 1989 - Φιναλίστ 1991
Φιναλίστ του Champions League 1993–94

Προσωπικά επιτεύγματα
Ολλανδός ποδοσφαιριστής της χρονιάς: 1968, 1972, 1984
Χρυσή Μπάλα: 1971, 1973, 1974
Ολλανδός αθλητής της χρονιάς: 1973, 1974
Χρυσή Μπάλα Παγκοσμίου Κυπέλλου: 1974
Στην καλύτερη ομάδα Παγκοσμίου Κυπέλλου: 1974
Don Balón Award: 1977, 1978
MVP στην North American Soccer League: 1979
Στην καλύτερη ομάδα όλων των εποχών των Παγκοσμίων Κυπέλλων: 1994
Στην dream team των Παγκοσμίων Κυπέλλων: 2002
Στην καλύτερη ομάδα παγκοσμίως του 20ού αιώνα του World Team of the 20th Century
Στην καλύτερη ενδεκάδα όλων των εποχών: 2013...

Ας ταξιδέψουμε με την τεράστια ποδοσφαιρική ιδιοφυία... 

15 μαθήματα ζωής και ποδοσφαίρου από τον Κρόιφ...

Ο Γιόχαν Κρόιφ,που έφυγε σήμερα στα 67 του χρόνια, μέσα σε λίγες προτάσεις μπορούσε να συνοψίσει φιλοσοφία ζωής και ποδοσφαίρου. Σας θυμίζουμε 15 από τις διδαχές του με λίγα, αλλά μεστά λόγια που μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε.
Ο «ιπτάμενος Ολλανδός» άφησε παρακαταθήκη μέσα από συνεντεύξεις, γραπτά και ομιλίες. Mπορεί να μην είναι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, όμως αυτός ο μποέμ, ξεχωριστός άνθρωπος που υπηρέτησε (και άλλαξε) το ποδόσφαιρο από όλα τα πόστα είναι σίγουρα η κορυφαία προσωπικότητα που μάγεψε ποτέ την στρογγυλή θεά.
1. Τεχνική δεν είναι να κάνεις γκελάκια με την μπάλα 1000 φορές. Ο καθένας μπορεί να το κάνει αυτό με εξάσκηση. Μετά μπορεί να δουλέψει στο τσίρκο. Τεχνική είναι να πασάρεις τη μπάλα με ένα άγγιγμα, με τη σωστή ταχύτητα, στο σωστό πόδι του συμπαίκτη σου.

2. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι αυτός που έκανε κόλπα με την μπάλα στον αέρα, δίνοντας χρόνο στους αμυντικούς να γυρίσουν πίσω, είναι μεγάλος παίκτης. Εγώ λέω ότι πρέπει να πάει σε τσίρκο.

3. Διάλεξε τον καλύτερο παίκτη για κάθε θέση και θα έχεις όχι την πιο δυνατή ενδεκάδα, αλλά τους πιο δυνατούς 11.

4. Στις ομάδες μου, ο σκόρερ είναι ο πρώτος επιθετικός και ο φουνταριστός ο πρώτος αμυνόμενος.

5. Γιατί δεν μπορείτε να νικήσετε μια πιο πλούσια ομάδα; Δεν έχω δει ποτέ μια τσάντα με λεφτά να πετυχαίνει.

6. Είμαι ένας πρώην παίκτης, πρώην τεχνικός διευθυντής, πρώην προπονητής, πρώην μάνατζερ, πρώην πρόεδρος επί τιμή. Μια ωραία λίστα που αποδεικνύει ότι όλα στη ζωή έχουν ένα τέλος.

7. Παίκτες που δεν είναι πραγματικοί ηγέτες, αλλά προσπαθούν να είναι, πάντα επιπλήττουν τους άλλους μετά από ένα λάθος. Οι αληθινοί ηγέτες στο γήπεδο έχουν δεδομένο ότι οι άλλοι θα κάνουν λάθη.

8. Πριν κάνω ένα λάθος, δεν κάνω αυτό το λάθος.

9. Όταν παίζεις ένα παιχνίδι, είναι στατιστικά αποδεδειγμένο ότι ένας παίκτης έχει την μπάλα στα πόδια του κατά μέσο όρο 3 λεπτά. Άρα, το πιο σημαντικό είναι τι κάνεις όταν τρέχεις τα υπόλοιπα 87 λεπτά χωρίς να έχεις τη μπάλα. Αυτό διαχωρίζει τον καλό από τον κακό παίκτη.

10. Δεν είμαι θρήσκος. Στην Ισπανία 22 ποδοσφαιριστές μπαίνουν στο γήπεδο κάνοντας τον σταυρό τους. Εάν αυτό είχε αποτέλεσμα, όλα τα ματς θα έληγαν ισόπαλα.

11. Όταν έχεις τη μπάλα πρέπει να κάνεις το γήπεδο όσο πιο μεγάλο γίνεται. Και όταν δεν την έχεις όσο πιο μικρό γίνεται.

12. Η ποιότητα χωρίς αποτελέσματα είναι άχρηστη. Τα αποτελέσματα χωρίς ποιότητα είναι βαρετά.

13. Το θεωρώ φρικτό ένα ταλέντο να απορρίπτεται από τα στατιστικά των κομπιούτερ. Με βάση τα κριτήρια στον Άγιαξ θα με είχαν απορρίψει. Όταν ήμουν 15 δεν μπορούσα να κλωτσήσω την μπάλα περισσότερο από 15 μέτρα με το αριστερό και περισσότερο από 20 μέτρα με το δεξί. Η ποιότητά μου , η τεχνική και η όρασή μου, δεν βρίσκονται από έναν υπολογιστή.

14. Το να παίζεις ποδόσφαιρο είναι απλό. Το να παίζεις απλό ποδόσφαιρο είναι το δυσκολότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις.

15. Αν ήθελα να το καταλάβεις, θα το είχα εξηγήσει καλύτερα...

Κυριακάτικο σινεμά:"Ο κλοιός" (1987)

 

Ο Κώστας Κουτσομύτης έφυγε από τη ζωή στις 10 Μαρτίου του 2016. Αν και ήταν περισσότερο γνωστός για τις επιτυχημένες σειρές που άφησαν εποχή στην ελληνική τηλεόραση, ο Κώστας Κουτσομύτης υπήρξε και ο δημιουργός της συγκλονιστικής ιστορικής ταινίας «Ο Κλοιός» που σήμερα προβάλλεται από το ιστολόγιο.

Η ταινία βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με βραβείο καλύτερου σεναρίου, βραβείο καλύτερου ήχου, ειδικό βραβείο ερμηνείας για τους έξι νέους πρωταγωνιστές, ενώ έλαβε και το εθνικό βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας.
Βασισμένη σε πραγματικότητα γεγονότα, η ταινία «Ο Κλοιός» παρουσιάζει την ιστορία έξι αριστερών νέων από τη Θεσσαλονίκη, λίγο πριν το τέλος του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα, το φθινόπωρο του 1948. Αισθανόμενο τον κλοιό της σύλληψης και του θανάτου να σφίγγει γύρω τους, συλλαμβάνουν ένα εξαιρετικά παράτολμο σχέδιο: κατεβαίνουν στην Αθήνα, παίρνουν το αεροπλάνο για τη Θεσσαλονίκη και αναγκάζουν τον πιλότο να τους οδηγήσει στη γειτονική Γιουγκοσλαβία, όπου μαζί με άλλους συντρόφους θα ζητήσουν πολιτικό άσυλο. Το σχέδιό τους υλοποιείται κατά γράμμα και καταγράφεται ως η πρώτη αεροπειρατεία στα παγκόσμια χρονικά.
Σκηνοθεσία: Κώστας Κουτσομύτης
Έτος παραγωγής: 1987
Διάρκεια: 106'
Παίζουν:
Αίας Μανθόπουλος
Στέλιος Παύλου
Γεράσιμος Σκιαδαρέσης
Βλαδίμηρος Κυριακίδης
Δημήτρης Καραμπέτσης
Σωκράτης Αλαφούζος
Γιώργος Παπαδημητράκης
κ.α.

Κ Α Λ Η  Κ Υ Ρ Ι Α Κ Η !

Επωνυμίες των αυτοκινήτων (ετυμολογική- ιστορική ανάλυση)

Οι επωνυμίες των αυτοκινήτων είναι από τις λέξεις που χρησιμοποιούμε συνεχώς στην καθημερινή επικοινωνία μας. Όλες είναι ξενικές και “νεκρές” στη φαντασία των ανθρώπων, που τις χρησιμοποιούν.  Αυτό, ακριβώς, αποσκοπούν να καλλιεργήσουν οι παρακάτω ερμηνείες (ετυμολογικές και ιστορικές) όλων των αυτοκινητοβιομηχανιών της υφηλίου. Οι επωνυμίες παρατίθενται με αλφαβητική σειρά

Aixam

Γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία ελαφρών οχημάτων. Πρωτοεμφανίστηκε το 1975. Το εργοστάσιο βρίσκεται στη λουτρόπολη Aix le Blain (κοντά στο Chambery) και απ΄εδώ πήρε το όνομα του.

Alfa Romeo.

Στην αρχή (1909) την ονόμαζαν μόνο ALFA, αρκτικόλεξο της φράσης Anonima Lombarda Fabbrica Automobili (Ανώνυμη βιομηχανία αυτοκινήτων της Λομβαρδίας). Ήταν ένα Ιταλικό εργοστάσιο που κατασκεύαζε, στo Μιλάνο, το Γαλλικό αυτόκινητο Darracq. Το 1915 πέρασε στον Ναπολιτάνο μηχανικό Nicola Romeo (1876 – 1938), ο οποίος διατήρησε το Alfa και πρόσθεσε το επώνυμο του. Από το 1986 ελέγχεται από τη FIAT.

Audi

Γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία, ιδρύθηκε το 1909 από τον A. Horch στο Zwickan (Σαξονία). Το 1945 πέρασε στον έλεγχο των Σοβιετικών και γι αυτό από το 1948 «ξαναγεννιέται» στο Ντύσελντοφ. Από το 1964 διοικείται από τη VW, ενώ είχε προηγηθεί η συγχώνευση της με την NSU . Η επωνυμία παράγεται από το λατινικό ρήμα audi (:ακούω) και οφείλεται στον υιό, μάλλον, του Horch, ο οποίος μελετούσε Λατινικά.

Bentley

Αγγλική αυτοκινητοβιομηχανία που ιδρύθηκε το 1919 απο τον πιλότοWalter Owen Bentley (1888 – 1971). Η βιομηχανία χρεωκόπησε το 1931 (λόγω της οικονομικής κρίσης του 1929) και εξαγοράστηκε από τη Rolls Royce. Σήμερα, ελέγχεται από την VW.

B.M.W (< Bayrische MotorenWenke, μτφ: Βαυαρική αυτοκινητοβιομηχανία)

Πρωτολειτούργησε (1919) στο Μόναχο της Βαυαρίας. Στην αρχή κατασκεύαζε δίτροχες μηχανές και κατόπιν αυτοκίνητα καθώς και μηχανές αεροπλάνων. Το 1994 αγοράζει τη Rover και το 1998 τη Rolls Royce, καθώς και τη Mini

Cadillac

Ο όρος Cadillac παραπέμπει σε Γάλλους ευγενείς του 17^ου αιώνα. Το ίδιο όνομα φέρει και μία μικρή κωμόπολη στη Γαλλία, αλλά και στο Michigan (ΗΠΑ). Επίσης, Cadillac ονομάζεται και η λίμνη στο Michigan (190Km ΝΔ του Lansing). H αυτοκινητοβιομηχανία ιδρύθηκε το 1908 και πήρε το όνομα της από τον ευγενή Antoine de la Mothe Cadillac (απόγονο των ιδρυτών του Detroit). Ελέγχεται (από το 1909) από τη General motor.

Caterham

Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1973 στην πόλη Caterham, απ΄εδώ και η επωνυμία, (νομός Surrey, Αγγλία). Ο αρχικός σκοπός της ήταν να αναπαράγει τη θρυλική Lotus seven του 1959. Σήμερα, κατασκευάζει και νέα μοντέλα.

Chevrolet

Αμερικάνικη αυτοκινητοβιομηχανία που ιδρύθηκε το 1911 από τον Luis Chevrolet (οδηγό αγώνων). Η πρώτη έδρα της επιχείρησης ήταν ένα συνεργείο στο Detroit. Από το 1918 ελέγχεται από τη General motor.

Chrysler

Αμερικάνικη αυτοκινητοβιομηχανία, που ιδρύθηκε το 1925 από τον Walter Percy Chrysler .Ο Chrysler αγόρασε την χρεωκοπημένη Maxwell motor car και ασχολήθηκε, αρχικά, με την παραγωγή πολυτελών αυτοκινήτων

Citroen

Η αυτοκινητοβιομηχανία ιδρύθηκε από τον μηχανικό Andre Citroen (1878 – 1935), το 1919. Σήμερα, αποτελεί μέλος του ομίλου Peugeot

Dacia

Ρουμάνικη αυτοκινητοβιομηχανία. Δακία είναι το ιστορικό όνομα της σημερινής νότιας Ρουμανίας. Οι Δακοί εμφανίστηκαν στην περιοχή τον α΄ αιώνα μ.Χ., εκδιώκοντας τους Ρωμαίους. Η αυτοκινητοβιομηχανία, σήμερα, ελέγχεται από τη Renault.

Daihatsu

Πρόκειται για την πρώτη αυτοκινητοβιομηχανία που «γεννήθηκε» στην Ιαπωνία. Ιδρύθηκε το 1907 με το όνομα: Ηatsudoki Seizo co. Tο1951 πήρε το σημερινό της όνομα : Daihatsu Motor co , LTD. Από το1967 ελέγχεται από την Toyota

Ferrari

O πιλότος Enzo Anselmo Ferrari (18/2/1988- 14/8/1988) ιδρύει τη Scuderia (μτφ: στάβλος) το 1929. Σκοπός του ήταν να εκπαιδεύει πιλότους (ο ίδιος Ferrari ήταν team manager της Alfa romeo). Το 1943 ιδρύει το εργοστάσιο, πλέον, στο Maranello (Modena).Το1946 παρουσιάζει το πρώτο δικό του αυτοκίνητο (από το 1950 συμμετέχει στη F1). Aπό το 1969, η ferrari ελέγχεται από τη Fiat.

Το «όρθιο άλογο» (cavallino rampante) είναι το έμβλημα της Ferrari. Αρχικά, ανήκε στον μυθικό πιλότο του Α΄ παγκοσμίου πολέμου κόντε Francesco Baracca με το οποίο (δίχως το κίτρινο φόντο) κοσμούσε το αεροπλάνο του (αλλά και όλα τα αεροπλάνα της μοίρας του). Το 1923 η μητέρα του πιλότου το δώρησε στον Ferrari με την ελπίδα να του φέρει τύχη. Το «αλογάκι» πρωτοχρησιμοποιήθηκε το 1932 (ουσιαστικά, όμως, κάτω από τον έλεγχο της Alfa Romeo, για την οποία εργαζόταν,τότε, ο Ferrari. Το ίδιο έμβλημα χρησιμοποίησε και ο Fabio Taglioni για τις μηχανές του: moto Ducati. Ο πατέρας του Taglioni είχε πολεμήσει στην ίδια μοίρα με τον κόντη και θεωρούσε ότι το αλογάκι του ανήκε δικαιωματικά. Αργότερα, όταν μεγάλωσε η φήμη της Ferrari, η Ducati το απέσυρε.

Fiat

H επωνυμία παράγεται από το αρκτικόλεξο : Fabbrica Italiana Automobile Torino (ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία του Τορίνο) ιδρύθηκε το 1899, από ομάδα επενδυτών ανάμεσα στους οποίους και ο Giovanni Agnelli (αλλά και οι ευγενεις Biscaretti di Ruffia και ο Bricherasio .Πρόκειται για τον ιταλικό κολοσσό: το 1967 εξαγοράζει την Autobianchi και την OM .Το 1969 τη Lancia και το 50% της Ferrari.Το 1971 εξαγόρασε την Abarth , ενώ το 1986 τη Alfa Romeo. Το 1988 εξαγόρασε το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών της ferrari. Στον όμιλο ανήκει, επίσης, και η Maserati

Ford

Αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία, που ιδρύθηκε το 1903 από τον Henry Ford (Michigan , 30 Ιουλίου1863, Detroit 7 Απριλίου, 1947). Δημιουργός της Μαζικής παραγωγής των αυτοκινήτων: προσέφερε για πρώτη φορά οικονομικό και αξιόπιστο αυτοκίνητο στον πολύ κόσμο αλλά και ποιότητα ζωής στους υπαλλήλους του (το 1914, μειώνει το ωράριο των εργαζομένων και αυξάνει το μεροκάματο από 3$σε 5 $). Στον όμιλο Ford ανήκουν: Aston Martin, Daimler, Jaguar, Land Rover, Lincoln, Mercury, Volvo.

Honda

H βιομηχανία ιδρύθηκε το1948 από τον μηχανικό Soichiro Honda (1906- 1991). Το 1949 παρουσιάζει την πρώτη δίτροχη μηχανή, ενώ το 1962 το πρώτο αυτοκίνητο. Σχεδόν ταυτόχρονα (1963) θα εμφανιστει στη F

Hummer

Η επωνυμία είναι παραλλαγή του στρατιωτικού κωδικού HMMWV (Hight Mobility Multipuprose Wheeled Vehicle), που από το 1979 εφοδιάζει τον Αμερικανικό στρατό. Η εταιρεία ανήκει στην General Motor και το 1991 αποφάσισε να παραγει το όχημα μαζικά, με το όνομα HUMMER, και να το διακινήσει στο εμπόριο

Hyundai

Η επωνυμία προφέρεται Hyun dae (μτφ.:μοντέρνος).Ο όμιλος ιδρύθηκε το 1947 από τον Chung Junyung (Kangwon, 25/ 10/1915 – 21/3/2001). Το 1974 πρωτοπαρουσιάζεται στη αυτοκινητοβιομηχανία.Σήμερα, ελέγχει και την ΚΙΑ.

Jaguar

H βιομηχανία ιδρύθηκε το 1920 με το όνομα Swallow sidecar company.Το 1945 θα αποκτήσει το σημερινό της όνομα jaguar ( < ιαγουάρος : panthera onca) από τον Sir William Lyons.Το 1970 την αγόρασε η British Leyland, ενώ το 1990 πωλήθηκε στην Ford . Από το 1999 συμμετέχει στην F1.

Jeep

Το πρώτο όχημα παράχθηκε το 1941 από την DaimlerChrysler.Tο όνομα jeep είναι μία παρεκφορά της αρχικής ονομασίας GP (General Ρurpose). Η προφορά jeep καθιερώθηκε, κυρίως, από την τηλεόραση και υιοθετήθηκε, τελικά, από την αυτοκινητοβιομηχανία.

Kia

Κορεατική αυτοκινητοβιομηχανία, που από το 1944 παράγει οχήματα (κυρίως Mazda). Από το 1986 παράγει αυτοκίνητα με την επωνυμία Kia. Η επωνυμία είναι απόδοση στα Κορεάτικα της φρασης : ανατέλλοντας από την Ασία (arisinig from Asia) .Από το 1998 ανήκει στη Hyundai

Lada

Ιδρύθηκε στα τέλη του 1960 απο τη VAZ (Volsky Autobilny Zadov :αυτοκινητοβιομηχανία του Βόλγα) και την Iταλική FIAT. Βασίστηκαν στο δημοφιλές της εποχής (του 1960) FIAT 124. Η VAZ παρήγαγε, ήδη, αυτοκίνητα με το όνομα Zhiguli (όνομα οροσειράς κοντά στο Βόλγα, στην ευρύτερη περιοχή της Σαμάρα). Μετά τη συμφωνία με τους Ιταλούς θα μετονομάσουν την Σταυρούπολη του Βόλγα (εκεί οπού βρίσκεται το εργοστάσιο) σε Tolyatti (από το όνομα του Ιταλού πολιτικού Palmiro Togliatti (1893 – 1964) γ.γ. του ιταλικού κομουνιστικού κόμματος, που μεσολάβησε για την επίτευξη της συμφωνίας). Σ όλη τη Σοβιετική ένωση τα αυτοκίνητα θα είναι γνωστά ως Zhiguli – Tolyatti , ενώ στον υπόλοιπο κόσμο ως Lada (: χάδι.Ο όρος συνδέεται με τις Σλαβικές θεότητες lada (θεός της αρμονίας) και Lado (θεός της χαράς, της ευθυμίας). Η συνεργάστηκε μέχρι το 1971 με τη Fiat και μέχρι το 2001 με τη General motor

Lamborghini

Ιδρύθηκε το 1948 από τον Ιταλό μηχανικό Ferrucio Lamborghini (1916- 1993).Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στη Ρόδο (τότε Ιταλική κτήση). Εκεί, κινδύνεψε να περάσει από στρατοδικείο, γιατί ο διοικητής του κατεληξε στη θάλασσα με το αυτοκίνητο, που ο Lamborghini είχε «βελτιώσει».Το 1948 παρήχθησαν τα πρώτα τρακτέρ Lamborghini, ενώ το 1963 το πρώτο αυτοκίνητο.Το 1997 αγοράστηκε από την Chrysler, ενώ το 1998 πωλήθηκε στην VW.

Lancia

Ιδρύθηκε το 1906, στο Τορίνο από τον πιλότο αγώνων Vincenzo Lancia (γόνο πάμπλουτης οικογένειας σαπουνοβιομηχάνων). Ο Lancia (1881 – 1937) ήταν για χρόνια πιλότος της Fiat, μέχρι το 1910. Συνέχισε, δηλαδή, να αγωνίζεται για τη Fiat παρόλο που είχε τη δική του αυτοκινητοβιομηχανία. Το 1969 η Fiat αγόρασε το πλειοψηφικό πακέτο της Lancia.

Land Rover

Η εταρεία ιδρύθηκε το 1948 από την Rover (1883 – 2005). Η επωνυμία σημαίνει : περιπλανώμενος στη γη. Σήμερα ελέγχεται από την Ford.

Lexus

Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1989 στην Ιαπωνία από την Toyota με σκοπό να προωθήσει αυτοκίνητα πολυτελείας, κυρίως, στις Ηνωμένες Πολιτειες. Η επωνυμία οφείλεται στον αναγραμματισμό των λέξεων elegance (: πολυτέλεια ) + luxury (:χλιδή) και σχηματίστηκε από ειδικούς, με σκοπό να είναι εύηχη και εύληπτη σε όλο τον πλανήτη. Σήμερα, Lexus παράγονται, εκτος από το εργοστάσιο της Ιαπωνίας (Tahara), και στον Καναδά.

Lotus

Aγγλική αυτοκινητοβιομηχανία, που ιδρύθηκε το 1952 από τον Collin Chapman. Πήρε το όνομα από το φυτό : λωτός. Σήμερα, ελέγχεται από την Proton .

Maserati

O Alfiero Maserati (1887- 1932) ήταν φημισμένος πιλότος στις αρχές του 20^ου αιώνα. Μαζί με τα αδέλφια του (Ernesto, Ettore, Bindo) ίδρυσε την ομώνυμη αυτοκινητοβιομηχανία το 1926, στη Bologna. Σήμερα, ανήκει στη Fiat, αφού πρώτα πέρασε από την ιδιοκτησία της Citroen (1969) και της De Tomaso (1975)

Mazda

Ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία, που ιδρύθηκε στη Χιροσίμα, το 1920, από τον Jujiro Matsuda. Η αρχική επωνυμία του εργοστασίου ήταν Toyo Cork Kogyo Co Ltd. Το όνομα Mazda δόθηκε αργότερα (1931). Ο Ahura Mazda (ο θεός του καλού και του φωτός) ήταν η ανώτατη θεότητα του αρχαίου Ιράν (Ζωροαστρισμός). Από το 1979, ένα μεγάλο μερίδιο της εταιρείας ανήκει στη ford.

Mercedes

Γυναικείο όνομα, ιδιαίτερα διαδεδομένο στους Ισπανόφωνους. Πρόκειται για επιθετικό προσδιορισμό της Παναγίας : η Maria de las Mercedes ( μτφ: Παναγία η Μεγαλόχαρη ή η Ελεούσα, Mercedes > Χάρις, Eλεούσα, απ΄εδώ και το γαλλικό mercie: ευχαριστώ). Προς τιμήν της Maria de las Mercedes ονομάστηκε ένα Τάγμα Καθολικών, πού ιδρύθηκε το 1218 από τον Pietro Nolasco και είχε σκοπό να ελευθερώνει τους Χριστιανούς από τους Τούρκους, όταν αυτοί τους πουλούσαν ως σκλάβους.

Mercedes έλεγαν, λοιπόν, και την κόρη του Emil Jellinek (αντιπροσώπου της Daimler). Αυτός, στις αρχές του 1900, ειχε παραγγείλει στη Daimler (ιδρύθηκε στη δεκαετία του 1880 από τους Gottlieb Daimler – Karl Benz) μία νέα έκδοση για να τα διακινήσει στη Γαλλία και τα «βάφτισε» με το όνομα της κόρης του. Τα αυτοκίνητα είχαν επιτυχία στη Γαλλία και αργότερα η Daimler τα υιοθέτησε για όλη τη νέα αυτοκινητοβιομηχανία της και έτσι δημιούργηθηκε το όνομα – σημείο αναφοράς-στην ιστορία του αυτοκινήτου (αλήθεια, πως θα σας φαινόταν η SLK η… Χαρούλα; Κάπως έτσι το αντιλαμβάνεται, μάλλον, ένας Ισπανόφωνος). Με το όνομα Mercedes βρίσκουμε και πολλές πόλεις: Αργεντινή, Βραζιλία, Ουρουγουάη, Τέξας, Φιλιππίνες.

Mitsubishi

Iαπωνικός κολοσσός που ιδρύθηκε το 1870 από τον Yataro Iwasaki (1835 – 1885) Το 1873 εμφανίζεται στην αυτοκινητοβιομηχανία. Η λέξη είναι σύνθετη παράγεται από το mitsu : τρία + bishi : διαμάντια. Κάτι τέτοιο, άλλωστε, διαφαίνεται και στο λογότυπο της εταιρείας.

Nissan

Λίγες εταιρείες έχουν αλλάξει τόσες φορές την επωνυμία, όσες η Nissan (παλαιότερα και DATSUN). Πρωτοπαρουσιάζεται το 1918,στο Τόκιο ως DAT, αρκτκόλεξο από το επώνυμα των ιδρυτών Den, Aoyama, Tacheuchi. Το 1932, για να δηλωθούν οι απόγονοι προστίθεται και η συλλαβή sun και όχι son γιατί είναι κακόσημη στα ιαπωνικά. Το 1934, το εργοστάσιο μεταφέρεται στη Yakohama και μετονομάζεται σε Ni- San ελέγχεται, πλέον, από τη μεγαλύτερη βαριά βιομηχανία της Ιαπωνίας (Nihon – Sangyo, μτφ : ιαπωνική βιομηχανία. Από το 1932 έως το το 1983 λειτουργούν παράλληλα DATSUN – NISSAN.

Opel

Ιδρύθηκε από τον Adam Opel, το 1862 για να παραγει μηχανές ραψίματος και ποδήλατα. Τα παιδία του, από το 1898 κατασκευάζουν αυτοκίνητα (αρχικά τα Γαλλικά: darracq), ενώ το 1929 (λόγω της οικονομικής κρίσης της εποχής) εξαγοράστηκε από τη General motor

Peugeot

Η επωνυμία απαντάται από το 1810, όταν οι αδελφοί Peugeot ιδρύουν ένα από τα μεγαλύτερα σιδηρουργία στο Παρίσι.Το 1885, οι απόγονοι τους κατασκευάζουν ποδήλατα, ενώ το 1889 η Peugeot (υπό τη διοίκηση του Armand Peugeot 1849 – 1915) κατασκευάζει το πρώτο ατμοκίνητο αυτοκίνητο. Από το 1974, η Peugeot ελέγχει και τη Citroen

Porsche

O Γερμανός (γεννημένος στη Τσεχία) Ferdinand Porsche (1875 – 1951) ίδρυσε το 1947 στο Γκμουντ της Αυστρίας την περίφημη αυτοκινητοβιομηχανία, ενώ λίγα χρόνια αργότερα θα μετακομίσει στη Στουτγάρδη της Γερμανίας. O F. Porsche θεωρείται το δημιουργικό μυαλό της VW, η οποία, σήμερα, συμμετέχει στο μετοχικό κεφάλαιο της Porsche.

Renault

Το 1899, ο Louis Renault (1877- 1944) ιδρύει (μαζί με τα αδέλφια του Marcel, Fernand) την ομώνυμη αυτοκινητοβιομηχανία στο Παρίσι. Ήταν γιος ενός πάμπλουτου κατασκευαστή κουμπιών.Πέθανε στη φυλακή κατηγορούμενος ως συνεργατης των Γερμανών, στη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής (εκεί, τουλάχιστον, τους τιμώρησαν). Το 1945 η εταιρεία κοινωνικοποήθηκε από τη Γαλλική κυβέρνηση. Το 1993 ιδιωτικοποιήθηκε το 30%, περίπου. Το 1999 εξαγόρασε πλήρως τη ρουμάνικη Dacia , ενώ την ίδια χρονιά εξαγοράζει το 35% της Nissan. Από το 1977 στη F1.

Rolls Royce

Ιδρύθηκε το 1904 από τους: C. S. Rolls (1877- 1910) και τον Sir Frederick Henry Royce ( 1863 – 1933).Ο Royce ηταν ο μηχανικός των πρώτων αυτοκινήτων, ενώ ο Rolls ηταν ο χρηματοδότης. Σήμερα, ελέγχεται, κατα κύριο λόγο, απο την BMW.

Saab

Η επωνυμία είναι αρκτικόλεξο της φράσης Svenska Aeroflyg Aktie Bolaget (Σουηδική Αεροναυπηγική Ανώνυμος Εταιρεία). Πρόκειται για Σουηδική εταιρεία με έδρα το Λίγκοπινγκ. Ξεκίνησε το 1937 ως κατασκευάστρια αεροπλάνων και από το 1945 κατασκευάζει και αυτοκίνητα. Το 1989 η General Motor εξαγόρασε το 51% των μετοχών της Saab.

Seat

H λέξη πρωτοεμφανίζεται το 1949 (SEAT : Sociedad Espagnola de Automoviles de Turismo). Η εταιρεία, όμως, είναι γνωστή από το 1931 ως FIAT – HISPANIA. Το 1986 η VW αγόρασε το πλειoψηφικό πακέτο της Seat.

Skoda

Ο Τσέχος Emil Skoda (1839 – 1900) ήταν ο δημιουργός της σημαντικότερης βαριάς βιομηχανίας (σιδηρουργία, όπλα, αυτοκίνητα) στην Τσεχία. Το πρώτο αυτοκίνητο παρήχθη το 1924.Το 1990 VW εξαγόρασε τη SKODA.

Smart

Ιδρύθηκε το 1994 και ελέγχεται εξ ολοκλήρου από την Daimler Chrysler, αν και η ιδέα ανήκει στην ωρολογοποιϊα Swatch . Η επωνυμία, άλλωστε, προήλθε από τη φράση : Swatch Mercedes ART

SsangYong

Ιδρύθηκε στην Κορέα το 1954 για να κατασκευάζει Jeep για τον αμερικάνικο στρατό. Η επωνυμία SsangYong σημαίνει : Δίδυμοι Δράκοι. Από το 1991 συνεργάζεται με τη DaimlerChrysler, ενώ το 2004 αγοράζει το 49% η κινέζικη SAIC (Shangai Automotive Industry Corporation)

Subaru

Η εταιρεία πήρε τη σημερινή μορφή της το 1953. Οι νικητές Αμερικανοί κατακερμάτιζαν τους βιομηχανικούς κολοσσούς τους Ιαπωνίας για να ελέγχουν την οικονομία της. Έτσι, εξι μικρές εταιρείες της πάλαι ποτέ κραταιας Nakajima Aircraft Company ενώθηκαν και σχημάτισαν τη Subaru (τα έξι άστρα του λογότυπου). Η λέξη Subaru προσδιορίζει, στα Ιαπωνικά, τον αστερισμό Πλειάδες, (ο οποίος διαθέτει έξι άστρα, ορατά δια γυμνού οφθαλμού. Στην καθομιλουμένη : η Πούλια)

Suzuki

Iδρύθηκε απο τον Michio Suzuki, στο Χαμαμάτσου, το 1909. Από τότε παράγει αξιόπιστες δίτροχες μηχανές, αλλά μόλις το 1955 θα παρουσιάσει το πρώτο αυτοκίνητο.

Tata

Ινδική αυτοκινητοβιομηχανία από το 2004. Η επωνυμία φέρει το όνομα του Sir Jamsetji Nusserwanji Tata (1839 – 1904), ο οποίος θεωρείται ο «πατέρας» της Ινδικής Βιομηχανίας

 

Toyota

Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1933 από τον Kichiro Toyoda. Το 1935 παρουσιάζεται το πρώτο αυτοκίνητο, ενώ το 1937 η επωνυμία αλλάζει από Toyoda σε Toyota. Σήμερα, είναι η μεγαλύτερη αυτοκινητοβιομηχανία στην Ιαπωνία και η δεύτερη στον πλανήτη μετά την General motor. Ελέγχει τη Lexus, Daihatsu, Subaru. Από το 1992 συμμετέχει στη F1

Volvo

Σουηδική αυτοκινητοβιομηχανία. Ιδρύθηκε το 1920 και το πρωτο αυτοκίνητο κυκλοφόρησε το 1927. Η επωνυμία παράγεται από το λατινικό ρήμα volvo : κυλώ. Το 1975 εξαγοράζει την Ολλανδική DAF, ενώ το 1999 εξαγοράστηκε (ο τομέας των επιβατκών αυτοκινήτων) από τη FORD.

VolksWagen

Ιδρύθηκε το 1938 στο Wolfsburg από τον ίδιο τον Χίτλερ. Λίγα χρόνια νωρίτερα, ο F. Porsche είχε παρουσιάσει τα σχέδια του πρώτου «σκαθαριού» στους υπεύθυνους του ναζιστικού κόμματος. Άλλωστε, η επωνυμία καθρεφτίζει όλο το λαϊκισμό της εποχής Volks : λαός, wagen : όχημα (volkswagen: το αυτοκίνητο του λαού). Σήμερα, ελέγχει την AUDI, SEAT, SKODA, PORSCHE, BUGATTI, LAMBORGHINI, ΒENTLEY.

                                                                                 Σωτήρης Αθηναίος/www.blogger.com

Κυριακάτικο σινεμά: "Το μόνον της ζωής του ταξείδιον" (2001)

 Προβάλλεται σήμερα στο ιστολόγιο η ταινία "Το μόνον της ζωής του ταξείδιον", παραγωγής 2001,σε σενάριο Έλενας Πέγκα, Λάκη Παπαστάθης και Μαριάννας Κουτάλου από το ομώνυμο διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού. Σκηνοθεσία Λάκης Παπαστάθη.
Πρωταγωνιστές Ηλίας Λογοθέτης, Φραγκίσκη Μουστάκη, Ρούλα Πατεράκη, Λάζαρος Ανδρέου, Μαρίνα Ψάλτη, Υβόννη Μαλτέζου, Κώστας Κορτίδης, Βασιλική Παπαγεωργίου, Δώρα Στυλιανέση

Το διήγημα του Γεώργιου Βιζυηνού “Το μόνον της ζωής του ταξίδιον” δημοσιεύτηκε σε δύο συνέχειες στο περιοδικό Εστία τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 1884.
Είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και γοητευτικά διηγήματα του συγγραφέα, με έντονη την παρουσία του χιούμορ και της ειρωνείας. Ο Βιζυηνός ξαναγυρνά στην παιδική του ηλικία και το διήγημα κυριαρχείται από έντονα βιωματικά στοιχεία, περιγράφοντας τον άκακο αλλά και άβουλο χαρακτήρα του παππού του και την αυταρχική και καταπιεστική γιαγιά του.
Ο αφηγητής του διηγήματος, ο εγγονός, διηγείται αρχικά τις συνθήκες διαβίωσής του στην Πόλη, όταν ήταν ραφτόπουλο του αρχιράφτη της Βαλιδέ Σουλτάνας και περίμενε να του συμβούν όλες οι περιπέτειες που του είχε διηγηθεί ο «κοσμογυρισμένος» παππούς του. Βέβαια η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική από τις διηγήσεις του παππού, γεγονός που γεμίζει με απογοήτευση τον νεαρό. Κάποια μέρα φτάνει στην Πόλη ο Θύμιος, ο υπηρέτης του παππού και τον παίρνει μαζί του στο χωριό, γιατί ο παππούς του δεν ήταν καλά και τον ζητούσε. Ο εγγονός βρίσκει τον παππού του σε αρκετά καλή κατάσταση και στην κουβέντα που αναπτύσσεται, ο νεαρός ρωτά τον παππού σχετικά με τα ταξίδια που έκανε όταν ήταν νέος. Σε αυτή την κουβέντα αποκαλύπτεται ότι ο παππούς δεν έχει κάνει ούτε ένα ταξίδι στη ζωή του και πως όλα τα ταξίδια που σκεφτόταν να κάνει τα πραγματοποίησε η αυταρχική και καταπιεστική γιαγιά του νεαρού, η Χρουσή. Ο παππούς περιγράφει τις περιπέτειες της παιδικής του ηλικίας στον εγγονό και ο γάμος του σε πολύ μικρή ηλικία εξηγεί κατά τον Βιζυηνό τον άβουλο χαρακτήρα του. Την επόμενη μέρα ο παππούς πεθαίνει και έτσι πραγματοποιεί αληθινά «το μόνον της ζωής του ταξίδιον».

Κ α λ ή  Κ υ ρ ι α κ ή !
 

Για τους πρόσφυγες: Ένα επίκαιρο διδακτικό σενάριο και μια εξαιρετική εφαρμογή...

Πολύ χρήσιμο εργαλείο για την ευαισθητοποίηση μαθητών των τελευταίων τάξεων του δημοτικού για το μεγάλο ζήτημα που ταλανίζει τη χώρα μας και τις συνειδήσεις όλων,ιδιαίτερα των εκπαιδευτικών,  είναι η εμπνευσμένη προσπάθεια και το διδακτικό σενάριο "Πρόσφυγες: χαράζοντας δρόμους" των  Α. Λαμπροπούλου,  Κ. Αγγελοπούλου, Ν. Μάνεση.
Στο συγκεκριμένο σενάριο βασίστηκε η εργασία των μαθητών της Δ' τάξης του 60ου Δημοτικού Σχολείου Πάτρας που εργάστηκαν ώστε

• Να κατανοήσουν τους λόγους μετακίνησης των προσφύγων και των μεταναστών, τη διαφορά που υπάρχει μεταξύ τους, την πίεση που δέχεται ένας πρόσφυγας κατά τη φυγή του και να αποκτήσουν ενσυναίσθηση
• Να μάθουν να αναγνωρίζουν εμπειρικά τις παράλληλες και τεμνόμενες ευθείες και να χρησιμοποιούν τη σχετική ορολογία
• Να εξασκηθούν στη χάραξη παράλληλων και τεμνόμενων ευθειών με τη βοήθεια γεωμετρικών οργάνων
• Να έρθουν σε επαφή με τον δημοσιογραφικό λόγο και να επικεντρωθούν στα δομικά του στοιχεία
• Να παράγουν δημοσιογραφικό λόγο
• Να εντοπίσουν στο χάρτη τις περιοχές της χώρας μας που δέχονται πρόσφυγες, να θυμηθούν τα γεωγραφικά διαμερίσματα και να ονομάσουν εκείνα στα οποία ανήκουν οι περιοχές υποδοχής των προσφύγων
• Να εξασκηθούν στην ηλεκτρονική αναζήτηση εικόνων και την εύρεση πληροφοριών στο διαδίκτυο
• Να παρατηρήσουν έργα τέχνης που σχετίζονται με τον πόλεμο και τις τραγικές του συνέπειες
• Να παράγουν έργα τέχνης 

      Να η εξαιρετική δουλειά των παιδιών και της φωτισμένης τους δασκάλας    Δήμητρας Μυλωνάκη...

Πηγή:http://teleytaiothranio.blogspot.gr/

Οι «πολιτισμένοι» μας εταίροι...

Αν ο ευρωπαϊκός μας πολιτισμός αφορούσε μόνο την οικονομία τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχει, κάποιου είδους, ευρωπαϊκός πολιτισμός.
Αν αφορούσε τα εκθέματα των μουσείων, πάλι θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο, έστω κι αν τα περισσότερα εκθέματα είναι κλεμμένα από την Ελλάδα. Το ίδιο θα λέγαμε και αν αφορούσε τα μέγαρα μουσικής, τα θέατρα, τα πανεπιστήμια. ‘Όμως θα λέγαμε το ίδιο όσον αφορά στο σπουδαιότερο, την εκτίμηση δηλαδή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ζωής;
Τα τελευταία γεγονότα θέτουν ισχυρές αμφιβολίες. Οι φράχτες, τα εμπόδια και η στεγανοποίηση των ορίων μερικών ευρωπαϊκών χωρών, ομολογούν ακριβώς αυτό. Τι είναι τελικά ο ευρωπαϊκός πολιτισμός; Πού πήγε η ανάδειξη της ενωμένης Ευρώπης ως της δύναμης του αμοιβαίου σεβασμού -ευρωπαϊκού και διεθνούς- όταν τα συρματοπλέγματα πυκνώνουν όλο και περισσότερο, όταν γίνονται όλο και πιο αδιαπέραστα; Γιατί η συλλογική μυωπία επανέρχεται και υπονομεύει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα; Μήπως γιατί τα αντανακλαστικά μερικών χωρών,  πιεσμένα από την ασυμβατότητα, ξυπνούν πάλι για να αναδείξουν την πραγματική εικόνα της κάθε χώρας; Γιατί, η Αυστρία δεν είναι αυτή που γέννησε τον Χίτλερ; Να λοιπόν που η αυστριακή μήτρα εξακολουθεί να γεννά. Να γεννά φράχτες για να προστατεύσει την φυλετική της καθαρότητα, για μία ακόμη φορά.
Η Τσεχία η Ουγγαρία, η Πολωνία τι τάχα προστατεύουν; Απολύτως τίποτα! Γιατί δεν έχουν. Έχουν όμως νωπή την ανάμνηση καθεστώτος εσωστρέφειας μέσα στο οποίο ανδρώθηκαν αυτοί που τους κυβερνούν και τώρα η ανάμνηση παίρνει σάρκα και οστά.
Και τα Σκόπια; Τα Σκόπια είναι μία μη κατανοητή περίπτωση, όπως άλλωστε μη κατανοητή είναι και ιστορικά, ως οντότητα. Τα Σκόπια περιφράσσονται μη τυχόν και τους κλέψουν τον Μέγα Αλέξανδρο. Γνωρίζουν καλά ότι κανείς Σύρος δε θα μείνει εκεί και όμως περιφράσσονται. Αυτό που αγνοούν είναι ότι ο Αλέξανδρος πήγε στη Συρία, πήγε μέχρι το Αφγανιστάν και άφησε εκεί μνημεία. Κι αυτό για το οποίο ποτέ δεν μιλούν είναι ότι ο Αλέξανδρος δεν άφησε κανένα μνημείο στην περιοχή τους.
Εξ αιτίας της συλλογικής μυωπίας, μερικές ευρωπαϊκές χώρες λειτουργούν ως φροντιστές μιας ιστορικής κληρονομιάς, που δεν είναι προϊόν δικής τους δημιουργίας αλλά  προϊόν κλοπής από την Ελλάδα, είτε με τη μορφή του κατακτητή, είτε με τη μορφή του επισκέπτη (Έλγιν). Έτσι έχουν το μοναδικό προνόμιο να έχουν πρόσβαση στον ελληνικό πολιτισμό, χωρίς να τον κατέχουν βιωματικά και όταν έρθει η ώρα δείχνουν καλά ποιοι είναι. Εκδηλώνονται. Χτίζουν τείχη και ορθώνουν συρματοπλέγματα. Αυτοί είναι. Είναι αυτοί που μας ταπεινώνουν, σε κάθε ευκαιρία γιατί δεν αφήνουμε τα παιδιά να πνίγονται στο Αιγαίο. Ναι, να τα βλέπουν να πνίγονται και να αισθάνονται ασφαλείς. Τόσο σπουδαίοι είναι…
Κι εμείς, σπουδαίοι ιστορικά αλλά σπουδαίοι και σήμερα, όπως  φανερώνει η συμπεριφορά μας, δεν χτίζουμε φράχτες γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε μέσα σε αυτούς, γιατί δεν μπορούμε να φυλακίσουμε την ψυχή μας, ούτε τα φυλετικά μας χαρακτηριστικά. Ο  ξένιος Ζεύς δεν μας εγκατέλειψε ποτέ. Η παιδεία μας, παρά τις τεχνοκρατικές πιέσεις που έξωθεν δέχεται, δεν έχασε τον ανθρώπινο και ανθρωπιστικό της χαρακτήρα. Το ίδιο και η οικογένεια, ιδίως αυτή. Έτσι θα υπάρχει μια ζεστή αγκαλιά και λίγο γάλα για το ασυνόδευτο προσφυγόπουλο που έφτασε σώο στην αγκαλιά της γιαγιάς  της Λέσβου, που είναι η ζεστή αγκαλιά της πολύπαθης πατρίδας μας...

                                                                                              Πηγή: pappanna.wordpress.com

Η βία στο σχολικό χώρο και ο ρόλος του δασκάλου...

Η βία και η επιθετικότητα αποτελούν εκδηλώσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς που παρατηρούνται από την παιδική ακόμη ηλικία και συνιστούν ένα άξιο προσοχής κοινωνικό φαινόμενο. Η επιθετικότητα είναι μία έκφραση θυμού για την ματαίωση ή την αναβολή εκπλήρωσης μίας ανάγκης ή επιθυμίας. Έτσι και το παιδί χρησιμοποιεί την επιθετικότητα ως μέσο για την επίτευξη κάποιας επιθυμίας του ή προκειμένου να μιμηθεί επιθετικά πρότυπα. Σε κάθε περίπτωση η επιθετική συμπεριφορά εμπεριέχει εχθρική διάθεση και συνοδεύεται από αρνητικά συναισθήματα.

 Ο θυμός του παιδιού εκδηλώνεται κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο, ανάλογα με τον χαρακτήρα και την ηλικία του.
Ειδικότερα η βίαιη συμπεριφορά στο σχολικό χώρο είναι ένα φαινόμενο που προκαλεί την ανησυχία γονέων και εκπαιδευτικών και εκδηλώνεται από κάποιους μαθητές με αποδέκτες τους συμμαθητές τους, τους εκπαιδευτικούς ή τη σχολική περιουσία. Η επιθετική συμπεριφορά που εκδηλώνεται στο σχολικό χώρο έχει σχέση με τις αλληλεπιδράσεις των παιδιών μεταξύ τους, με τις πιέσεις, το άγχος και την αγωνία που μερικά παιδιά εισπράττουν από το πρόγραμμα και τον τρόπο λειτουργίας του σχολείου. Τα παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα επιθετικής συμπεριφοράς χαρακτηρίζονται από ανυπακοή, έλλειψη συνεργατικής διάθεσης, αρνητισμό ως προς τις απαιτήσεις και τους κανόνες του σχολείου, απάθεια, αντιδραστική και προκλητική συμπεριφορά προς άτομα που κατέχουν εξουσία. Ακόμη τα επιθετικά παιδιά αδυνατούν να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους και λένε συχνά ψέματα.
   Μία μορφή που μπορεί να πάρει η σχολική επιθετικότητα είναι η αμφίδρομή επιθετική συμπεριφορά ανάμεσα στα ίδια τα παιδιά. Οι λόγοι που οδηγούν στη δημιουργία της είναι ποικίλοι και βρίσκονται στη μίμηση διδασκαλικών και γονεϊκών προτύπων, στον ανταγωνισμό ανάμεσα στους μαθητές, στην περιθωριοποίηση ορισμένων παιδιών ή στην κατηγοριοποίησή τους με διάφορες αφορμές. Πιο συγκεκριμένα, η θυματοποίηση ή ο εκφοβισμός αφορά βίαιες και επιθετικές πράξεις που ασκούνται επανειλημμένα από ένα παιδί ή από μία ομάδα παιδιών εναντίον κάποιου άλλου παιδιού, με στόχο να του προκαλέσουν σωματικό ή και ψυχικό πόνο. Ο εκφοβισμός εκδηλώνεται είτε με άμεση επίθεση προς το αδύναμο παιδί, είτε έμμεσα με την απομόνωση και τον αποκλεισμό του.
Μελέτες δείχνουν πως όσο καλύτερη εικόνα έχει ένα παιδί για τον εαυτό του τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες να γίνει στόχος επιθετικών πράξεων. Οι αποδέκτες του εκφοβισμού είναι συνήθως αδύναμα παιδιά, που δυσκολεύονται να προστατεύσουν τον εαυτό τους, νιώθουν ανασφάλεια και άγχος, έχουν ελάχιστους φίλους και, κατά κύριο λόγο, δεν είναι επιθετικά. Οι συναισθηματικές και συμπεριφορικές επιρροές στα παιδιά – θύματα είναι πολύ σημαντικές. Η ανάπτυξη χαμηλής αυτοεκτίμησης, η απομόνωση, τα συμπτώματα κατάθλιψης, οι απουσίες και η δυσκολία στη συγκέντρωση είναι λίγα μόνο από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά που δέχονται τον εκφοβισμό των συμμαθητών τους.
Η βία και η εκδήλωση επιθετικότητας στο σχολικό χώρο μπορεί ακόμη να προέρχεται από τους μαθητές με αποδέκτη τον δάσκαλο. Η επιθετικότητα των μαθητών προς τον δάσκαλο έχει τις ρίζες της στην εξουσία του δασκάλου, στην αδυναμία ή και στην άρνηση του μαθητή να πειθαρχήσει και να αποδεχτεί τη σχολική κουλτούρα, στην αγνόηση της προσωπικότητας του παιδιού κατά την αξιολόγηση, στην απονομή στερεοτύπων και ετικετών, στην διάψευση των προσδοκιών του παιδιού για τον δάσκαλο ή και στην ίδια την επιθετικότητα του δασκάλου.
Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι τα ίδια τα επιθετικά παιδιά αντιμετωπίζουν προβλήματα λόγω της συμπεριφοράς τους, καθώς δεν έχουν τη δυνατότητα να μάθουν κοινωνικά αποδεκτές συμπεριφορές, οι οποίες θα αποτελέσουν τη βάση για μία ομαλή μελλοντική ένταξη στο κοινωνικό σύνολο. Ο ρόλος του δασκάλου εδώ είναι πολύτιμος καθώς εκείνος οφείλει να βοηθήσει το επιθετικό και βίαιο παιδί μέσω της ενσυναίσθησης.
Η συνεργασία του δασκάλου με το επιθετικό παιδί είναι το παν και η ικανότητα του πρώτου να δείχνει κατανόηση για την προβληματική συμπεριφορά του δεύτερου αποτελεί την ουσία της συνεργασίας για τη λύση του προβλήματος. Αρχικά ο εκπαιδευτικός μπορεί να παραμείνει δίπλα στο παιδί όταν αυτό βιώνει θυμό και να το παρατηρήσει, έτσι ώστε να εντοπιστεί η έναρξη των αρνητικών συναισθημάτων του. Μέσω της αποδοχής των συναισθημάτων του παιδιού ο δάσκαλος θα μπορέσει να χειριστεί τα ίδια τα συναισθήματα και να ηρεμήσει το παιδί. Με αυτό τον τρόπο θα τεθεί η βάση έτσι ώστε το παιδί να μάθει να διαχειρίζεται μόνο του τα συναισθήματά του. Κάποιες βασικές τεχνικές προκειμένου να καταφέρει κάτι τέτοιο ο εκπαιδευτικός είναι οι εξής:
– συντονισμός των συναισθημάτων του εκπαιδευτικού με αυτά του παιδιού,
– εστίαση της προσοχής στη γλώσσα του σώματος και στις εκφράσεις του προσώπου του παιδιού,
– όταν ο εκπαιδευτικός θέλει να μιλήσει στο παιδί κατεβαίνει στο επίπεδό του έτσι ώστε να βρίσκεται στο ύψος του,
– απόλυτη συγκέντρωση σε αυτά που λέει το παιδί και σοβαρή αντιμετώπιση των προβλημάτων του,
– χαρακτηρισμός της συμπεριφοράς και όχι του ίδιου του παιδιού.
Ο δάσκαλος έχει τη δυνατότητα να βοηθήσει το παιδί να εκφράσει τα συναισθήματά του και να το μάθει να χαλαρώνει.
Τέλος, το πιο σημαντικό βήμα είναι να βοηθήσει ο δάσκαλος το παιδί να κατανοήσει το ίδιο το συναίσθημα που κρύβεται πίσω από την επιθετική συμπεριφορά και να του μάθει πως κάποιες συμπεριφορές απλώς δεν είναι αποδεκτές ενισχύοντας το παιδί όταν εκδηλώνει αποδεκτές συμπεριφορές. Το παιδί πρέπει να κατανοήσει ότι το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο συναίσθημά του, αλλά στον τρόπο που το εκφράζει. Στο παιδί πρέπει να δοθούν επιλογές από τις οποίες θα επιλέξει μόνο του την κατάλληλη. Ακόμη πρέπει να λαμβάνει την ειλικρίνεια και τον έπαινο από τον εκπαιδευτικό και όχι την απόρριψη, έτσι ώστε να ενισχυθεί να θέσει ως στόχο την αλλαγή του τρόπου συμπεριφοράς του και να κάνει βήματα προσπάθειας για να το επιτύχει. Φυσικά πέραν όλων των παραπάνω ο εκπαιδευτικός πρέπει πρώτα να παρατηρήσει τη δική του συμπεριφορά και να καταλήξει στο εάν αυτή είναι η κατάλληλη. Επιπροσθέτως απαραίτητη κρίνεται η συνεργασία του δασκάλου με τους γονείς του επιθετικού παιδιού.
Το πιο ισχυρό μέτρο αντιμετώπισης της βίας και της επιθετικότητας στο σχολείο είναι η πρόληψη, η οποία επιτυγχάνεται μέσω της ενασχόλησης με τις ανάγκες και τα συναισθήματα του παιδιού, με τη παρατήρηση και αλλαγή των προτύπων μίμησης που δίνουν στα παιδιά γονείς και εκπαιδευτικοί και την ενημέρωση των ενηλίκων γύρω από το κοινωνικό αυτό φαινόμενο που ταλανίζει τους σχολικούς χώρους.
Η πρόγνωση του φαινομένου υποδεικνύει ότι τα επιθετικά παιδιά, εφόσον δεν συντελεστεί αποτελεσματική αντιμετώπιση και παρέμβαση στην συμπεριφορά τους, εξελίσσονται σε παραβατικούς εφήβους και εγκληματικούς ενήλικες.

Νίκη Γκατζέλια
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Ιστορία μιας λέξης: Hot spot ή αλλιώς Κέντρα Πρώτης Υποδοχής...

  Ηπρωτόγνωρη  κρίση που έχει κυριαρχήσει στην επικαιρότητα, σφυροκοπεί τα μάτια και την ψυχή μας  απειλεί να κλονίσει συθέμελα το εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μιας Ένωσης που μέχρι τώρα έχει σταθεί ανήμπορη να δώσει μιαν ευρωπαϊκή απάντηση σε ένα πρόβλημα που, κοιταγμένο συνολικά, δεν θα έπρεπε να είναι και τόσο δυσεπίλυτο. Μια ένωση εύπορων κρατών με πληθυσμό πάνω από 500 εκατομμύρια εύκολα μπορεί να απορροφήσει ένα ή δύο ή τρία εκατομμύρια κατατρεγμένους –πολύτιμο νέο αίμα, στην πραγματικότητα.
Η προσφυγική κρίση που περνάμε μάς έχει δώσει και καινούργιες λέξεις, και μια από αυτές θα μας απασχολήσει σε τούτο το κείμενο. Πιο σωστά, δεν είναι μία λέξη, αλλά σύμπλοκος όρος δύο λέξεων, και επιπλέον πρόκειται για δάνειο από τα αγγλικά, που έχει μπει ασυμμόρφωτο και ατελώνιστο στα ελληνικά· θα το είδατε στον τίτλο, εννοώ τον όρο «χοτ σποτ» ή hot spot αν προτιμάτε στα αγγλικά.

Η χώρα μας έχει αναλάβει την υποχρέωση να κατασκευάσει και να θέσει σε λειτουργία πέντε ή έξι χοτ σποτ, Κέντρα Πρώτης Υποδοχής όπως ονομάζονται στην επίσημη ελληνική ορολογία, η οποία προϋπήρχε, αφού με αυτήν την ονομασία εμφανίζονται ήδη στον νόμο 3907 του 2011, που μετέφερε στο εθνικό μας δίκαιο μιαν κοινοτική οδηγία του 2008. Επειδή εκείνος ο νόμος ουδέποτε εφαρμόστηκε, τέτοια κέντρα δεν φτιάχτηκαν ποτέ –αν είχαν φτιαχτεί, πιθανώς να είχε εδραιωθεί στη γλώσσα το ευκολοπρόφερτο ακρώνυμο ΚΕ.Π.Υ. (όπως τα ΚΕΠ ή τα ΚΑΠΗ) και να μην είχαμε σήμερα να στραβώνουμε τη γλώσσα μας με το σχεδόν απρόφερτο στα ελληνικά χοτ-σπότ — αλλά, βέβαια, μακάρι να ήταν αυτό το πρόβλημά μας!
Η αγγλική λέξη spot, που ήταν spotte στα μεσαιωνικά αγγλικά, ανάγεται στο αρχαίο σκανδιναβικό spotti, που σήμαινε «κομματάκι», και η αρχική της σημασία φαίνεται πως ήταν, ακριβώς, ένα μικρό κομμάτι γης. Ωστόσο, σταδιακά εξελίχθηκε σε έναν μονοσύλλαβο πρωτέα, αφού αυτή η λεξούλα έχει πάρει στα αγγλικά πολλές και διάφορες σημασίες, όπως: η βούλα· ο λεκές, η κηλίδα, τόσο με την κυριολεκτική όσο και με τη μεταφορική σημασία· το σημείο, η θέση, η τοποθεσία· το κέντρο ψυχαγωγίας· το νούμερο στις επιθεωρήσεις· το σπυράκι· η μικρή ποσότητα, ενώ επίσης ως επίθετο σημαίνει «αιφνιδιαστικός» ή «της τελευταίας στιγμής».
Η λέξη έχει περάσει και στα ελληνικά, και μάλιστα πάνω από μία φορά, αφού έχουμε καταρχάς το διαφημιστικό σποτ, το σύντομο διαφημιστικό μήνυμα στην τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο, ενώ αργότερα μπήκαν στη γλώσσα μας και οι λαμπτήρες σποτ, τα σποτάκια, οι μικροί προβολείς που μπαίνουν στην οροφή ή ψηλά στον τοίχο και φωτίζουν ένα συγκεκριμένο σημείο –εδώ έχουμε σύντμηση από το spotlight. Στα οικονομικά, έχουμε την τιμή ή την ισοτιμία σποτ – την άμεση, την τρέχουσα.
Όσο για το αγγλικό hot spot, κι αυτός ο όρος έχει ήδη χρησιμοποιηθεί αρκετές φορές και σε διάφορους τομείς. Ας πούμε, πριν από καναδυό χρόνια, σε πιο ξένοιαστους καιρούς, αρκετοί αναζητούσαν πώς και πώς να βρουν ένα χοτ σποτ, διότι έτσι ονομάζονται (και) τα σημεία όπου μπορεί κανείς να συνδέσει το κινητό του με ένα ασύρματο δίκτυο (Wi-fi), ενώ στη γεωλογία ο όρος δηλώνει τα σημεία έντονης ηφαιστειακής δραστηριότητας, θερμά σημεία δηλαδή, ενώ ακόμα πιο παλιά ο όρος σήμαινε ένα «καυτό» κέντρο διασκέδασης ή ακόμα και μια δερματική φλεγμονή.
Ωστόσο, τώρα κυριαρχεί η νιόφερτη σημασία, των κέντρων υποδοχής προσφύγων στις χώρες πρώτης γραμμής, και κυρίως στην Ελλάδα. Στα κέντρα αυτά θα γίνεται λοιπόν η καταγραφή των προσερχομένων, η διαλογή των προσφύγων από τους μετανάστες – αλλά δεν είναι σαφές τι θα γίνεται στη συνέχεια, αφού η προώθηση των προσφύγων στις χώρες όπου επιθυμούν να εγκατασταθούν γίνεται με το σταγονόμετρο, ενώ ακόμα πιο δύσκολη έχει αποδειχτεί, τουλάχιστον ως τώρα, η επιστροφή εκείνων που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν πρόσφυγες στην Τουρκία ή στις χώρες καταγωγής τους. Είναι δηλαδή υπαρκτό το ενδεχόμενο η χώρα μας να γίνει, όπως και τόσες άλλες, όχι απλώς χώρα διέλευσης προσφύγων αλλά και χώρα εγκατάστασης — για να μην πούμε και χώρος εγκλωβισμού, ένα τεράστιο χοτ σποτ με διάφορες έννοιες της λέξης.
Σε αυτή τη δύσκολη περίσταση, η αλληλεγγύη των απλών ανθρώπων έλαμψε συγκινητική και επισκίασε τόσο τη μαυραγορίτικη συμπεριφορά κάποιων αετονύχηδων όσο και τους κρωγμούς των ακροδεξιών ή τα κροκοδείλια δάκρυα των μεγάλων καναλιών. Μέσα στις τόσες συμφορές που τους χτύπησαν, τα καραβάνια των απελπισμένων έχουν τουλάχιστον την μικρούλα τύχη ότι βρήκαν την Ελλάδα με αυτή την κυβέρνηση και με αυτό το κίνημα αλληλεγγύης, μιας αλληλεγγύης που έχει αρχίσει να πιάνει τόπο και να δροσίζει την κάψα των χοτ σποτ.

                                                                        Πηγή: Νίκος Σαραντάκος / εφημ. ΑΥΓΗ

25 χρόνια χωρίς τον μεγάλο ποιητή του πόνου Δημήτρη Χριστοδούλου...

Ξημέρωνε Τρίτη, 5 Μάρτη 1991. Το ρολόι έδειχνε 3 το πρωί όταν  ο Δημήτρης Χριστοδούλου άφησε την τελευταία του πνοή. Άπορος, χωρίς σύνταξη, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη νοσηλευόταν σε ένα ράντζο στο Λαϊκό Νοσοκομείο, απ’ όπου και μεταφέρθηκε σε ιδιωτική κλινική μετά από παρέμβαση του Μίκη Θεοδωράκη.

Γεννήθηκε στο Μεταξουργείο το 1924, δυο χρόνια μετά τη Μικρασιατική καταστροφή σε μια περιοχή που ζούσαν πρόσφυγες. Η οικογένεια του ήταν  φτωχή. Μεγάλωσε βλέποντας και βιώνοντας τον ανθρώπινο πόνο γεγονός που του καλλιέργησε την ανθρωπιά.

«Από τη μάνα μου έμαθα να αγαπάω. Οι πρόσφυγες μού μάθανε τι να αγαπάω, δηλαδή πώς να διακρίνω όχι μόνο τον ανθρώπινο πόνο αλλά και να αρχίσω να υποψιάζομαι πώς παράγεται πέρα από το φυσικό πόνο και ο κοινωνικός πόνος. Αυτή είναι η πρώτη μεγάλη διδασκαλία. Το πρώτο μέγα μάθημα…»

Από πολύ μικρός αναγκάστηκε να κάνει διάφορες δουλειές για να επιβιώσει.

«Το πρωΐ έπρεπε να δουλεύω …και το βράδυ στο νυχτερινό. Το ένστικτο με οδήγησε να δουλεύω σ’ ένα βιβλιοπωλείο. Το βιβλιοπωλείο ήταν μια βιβλιοθήκη γύρω μου…Από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο η αγάπη για το βιβλίο έχει μεγαλώσει…Είχα ανακαλύψει από τυχαίους δρόμους τους χώρους της μοναξιάς, τους χώρους της ανάγνωσης, τους χώρους της τέχνης, τους χώρους της ποίησης…Η ποίηση δεν παράγεται μόνο από την έμπνευση αλλά και από τον κοινωνικό περίγυρο…»

Πάνω που άρχιζε ο προβληματισμός και η δράση αρχίζει η Κατοχή «πολύ σκληρό σχολείο». Στην Κατοχή οργανώθηκε στο ΕΑΜ, συνελήφθη από τους Γερμανούς  και βασανίστηκε.

«Ο μεγάλος δρόμος αρχίζει με την Αντίσταση…Για τον καλλιτέχνη έμπαινε το ερώτημα τι είναι όλο αυτό που συμβαίνει, γιατί αυτό το κακό…»

Μετά την απελευθέρωση συμμετείχει στα Δεκεμβριανά. Μπροστά σ’ ένα οδόφραγμα του ΕΛΑΣ τον συνέλαβαν οι Βρετανοί και μαζί με χιλιάδες άλλους μεταφέρθηκε ως όμηρος στο στρατόπεδο Ελ Ντάμπα στην Αφρική. Επέστρεψε στην Ελλάδα μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας στις 12 Φεβρουαρίου 1945.

Έδωσε εξετάσεις και πέτυχε την εισαγωγή του στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Οι θεατρικές του σπουδές διακόπηκαν εξ αιτίας της στράτευσης του. Απολύθηκε  μετά από έναν χρόνο τραυματισμένος αλλά βρέθηκε  αντιμέτωπος με την ποινή του θανάτου κατηγορούμενος για ανυποταξία σε καιρό πολέμου. Σώθηκε λόγω του τραυματισμού του.

Το 1952 παρακολούθησε μαθήματα  Πολιτικών Επιστημών στην Πάντειο. Τη χρονιά αυτή δημοσίευσε το ποίημα του « Νυχτοφύλακες» στο περιοδικό «Μακεδονικά Γράμματα» και το 1954 τύπωσε την πρώτη του ομώνυμη συλλογή.

Το 1959 εμφανίστηκε  ως ηθοποιός στη θρυλική παράσταση « Όρνιθες» σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών στο Πεδίο του Άρεως. Τότε γνωρίστηκε  με τον Μίκη Θεοδωράκη και το καλοκαίρι του 1962 έγραψε  τους στίχους για τρία τραγούδια στην επιθεώρηση « Όμορφη Πόλη». Έκτοτε ο Δημήτρης Χριστοδούλου συνδέθηκε στενά με τον Θεοδωράκη , ο οποίος μελοποίησε πάρα πολλούς στίχους του. Τα τραγούδια αυτά εντάχθηκαν σε σημαντικούς δίσκους όπως  Αρχιπέλαγος (1959), Πολιτεία (1961), Όμορφη Πόλη (1962), Πολιτεία Β’ (1964), Οκτώβρης ’78 (1978).

Ξεχωριστή υπήρξε η συνεργασία του με τον Γιώργο Ζαμπέτα. Ξεκίνησε το 1964 με το τραγούδι Χάθηκες (Δεν έχει δρόμο να διαβώ) το οποίο ερμήνευσε ο Πάνος Τζανετής. Πάνω από 40 τραγούδια άφησε πίσω της αυτή η συνεργασία και ανάμεσά τους μερικά από τα πιο γνωστά και όμορφα λαϊκά.

Με το βοριά σ’ αναζητώ, Κι αν θα διαβείς τον ουρανό, Μεσάνυχτα πού να σε βρω κ.α

Τραγούδια του ακούγονται και σε ταινίες όπως  το Έχει η νύχτα θάνατο στην ταινία Ψηλά τα χέρια Χίτλερ ( 1962), το Κουράστηκα να σε κρατώ στην ταινία Μια σφαίρα στην καρδιά ( 1966), το Ποιος δρόμος είναι ανοιχτός στην ταινία Οι αδίστακτοι (1965), το Πού είσαι αυτή την άνοιξη στην ταινία Διωγμός (1964) αφιερωμένο στο Γρηγόρη Λαμπράκη. Αλλά και στο χορόδραμα Θησέας σε μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου.

Το 1967 ο Δημήτρης Χριστοδούλου εξέδωσε σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, ένα δίσκο όπου ο ίδιος διαβάζει ποιήματά του από τις συλλογές «Νυχτοφύλακες» (1954), «Πελταστές» (1956), «Εστίες αντιστάσεως» (1959) και «Μετά το Ανακλητικό» (1960).

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας αυτοεξορίστηκε στη Γαλλία. Συμμετείχε στο Μάη του ΄ 68 και σε εκδηλώσεις εναντίον της χούντας. Συγχρόνως έδινε διαλέξεις και  έγραφε  ποιήματα που μεταφράζονταν στα γαλλικά και ακούγονταν από το γαλλικό ραδιόφωνο.

Επέστρεψε  στην Ελλάδα το 1972 και το 1973 συνεργάστηκε με τον Μίμη Πλέσσα στο δίσκο Για μια σταγόνα αλάτι.

Το 1974 έδωσε  στίχους για εννέα τραγούδια στον Μάνο Λοΐζο. Τα τραγούδια ακούγονται στο δίσκο Καλημέρα Ήλιε .

Συνεχίζοντας τη συνεργασία με μεγάλους δημιουργούς δίνει στίχους στο Λίνο Κόκκοτο . Αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας είναι τα Αντιπολεμικά.

Οι στίχοι για τα τραγούδια είναι πάρα πολλοί. Πλήθος οι συνεργασίες με μουσικούς όπως ο Χρήστος Λεοντής ( Στου γιαλού την άκρη), Σταύρος Ξαρχάκος ( Ωραίος που είσαι Αυγερινέ), Ζωρζ Μουστακί, Νίκος Μαμαγκάκης,  Νότης Μαυρουδής, Βασίλης Δημητρίου κ.α

Πολλοί γνωστοί τραγουδιστές ερμήνευσαν τραγούδια τους όπως ο Στέλιος Καζαντζίδης, η Μαρινέλλα, η Μαίρη Λίντα, η Πόπη Αστεριάδη, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Νίκος Ξυλούρης, ο Πάνος Τζανετής, ο Αντώνης Καλογιάννης, ο Γιάννης Πουλόπουλος, η Βίκυ Μοσχολιού κ.α

Ποιητής, στιχουργός, μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας  και ηθοποιός έγινε κυρίως γνωστός από τους μελοποιημένους στίχους του. Οι στίχοι του μιλούν για τη φτώχεια, την κοινωνική αδικία, τη μετανάστευση, τις πολιτικές διώξεις, αλλά και τον έρωτα, την αγάπη, την ελπίδα, το όνειρο. Διακρίνονται για το λυρισμό , την πυκνότητα και πολλές φορές την αλληγορική τους έκφραση.

«Το τραγούδι… Είναι μια ολόκληρη περίοδος.

Εκεί μπορεί να πει κανείς ότι έδωσα ένα πάρα πολύ μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου. Έχω κάνει τόσα τραγούδια… Νομίζω ότι είναι γύρω στα 400 ή 500. Με τον Θεοδωράκη, με τον Μαρκόπουλο, τον Ξαρχάκο, τον Ζαμπέτα, τον Πλέσσα, τον Δημητρίου, τον Λεοντή… Λοϊζος…Δεν ξέρω αν λησμονώ κανέναν. Θα έπρεπε να απαριθμήσω τουλάχιστον 30 ονόματα. Με όλη την αγάπη και με όλη την ευγνωμοσύνη μου. Μια απέραντη και πολύ θερμή συνεργασία. Μια εποχή πυρετού και ο κόσμος μαζί μας πάρα πολύ δυνατός, να δέχεται κάθε μας προσφορά. Μπορώ να πω ότι περάσαμε με το τραγούδι, πάνω από αυτή τη χώρα σαν την πιο λεπτή, την πιο ψιλή, την πιο ευγενική βροχούλα.

Θυμάμαι την περίοδο Θεοδωράκη, που γίνεται η έκρηξη. Το τραγούδι αυτό δεν πέρασε έτσι τυχαία. Δηλαδή…όταν στις συναυλίες, μας πυροβολήσανε, μας ρίξανε πέτρες… Υπάρχει ένα υπόβαθρο αγωνιστικό από κάτω. Δηλαδή, φαίνεται ότι τα σπουδαία πράγματα δεν περνάνε μπροστά χωρίς αγώνα. Έτσι, λοιπόν, μπήκαμε στη μεγάλη λεωφόρο του τραγουδιού. Το αγάπησε ο λαός, ξεπέρασε τις αναστολές του, έγινε πιο ελεύθερος, έφτασε ακόμα ακόμα να τον συντροφεύσει και σε πολύ μεγάλες στιγμές του αγώνα του.

Δεν υπάρχει έλληνας συνθέτης που να μην έκανα τραγούδια μαζί του. Και φτάνουμε σήμερα πια, όπου το τραγούδι τουλάχιστον αυτής της περιόδου, έχει γίνει ένα κλασσικό είδος, που στηρίζει μια μελλοντική ίσως εξόρμηση. Όμως τι κάνουμε σήμερα; Υπάρχουν πάρα πολλά ερωτήματα. Με ρωτάνε εμένα προσωπικά «γιατί δεν γράφεις τραγούδια;», «που πάει το τραγούδι;». Και εφημερίδες, και φίλοι και χώροι ζεστοί της παρέας. Γιατί το τραγούδι έχει αυτούς τους δρόμους; Η απάντηση είναι ότι το τραγούδι δεν σταματάει. Το πρόβλημα είναι ποιο τραγούδι. Γιατί το τραγούδι δεν μπορεί να σταματήσει… Το τραγούδι θα παράγεται, το τραγούδι θα τραγουδιέται, το τραγούδι θα γίνεται! Αλλά ποιο τραγούδι… Κάθε περίοδος έχει το τραγούδι της. Η αγροτική περίοδος είχε το μεγάλο δημοτικό τραγούδι. Η επαναστατική περίοδος έχει άλλο τραγούδι. Η περίοδος που θέλει να περάσει από την μια φάση στην άλλη έχει το λεγόμενο μεγάλο μεταβατικό τραγούδι. Τώρα έχουμε το τραγούδι το επίπεδο. Δηλαδή το τραγούδι που περισσότερο ψιθυρίζεται παρά γίνεται έναυσμα για μεγαλύτερες, βαθύτερες συγκινήσεις και περισσότερους προβληματισμούς ή και οραματισμούς. Είμαστε θα λέγαμε στο υψίπεδο. Αφού ανεβήκαμε στην κορφή τώρα διανύουμε το υψίπεδο. Δεν είμαστε ικανοποιημένοι. Θα θέλαμε καλλίτερα πράγματα. Όμως η ζωή δεν κάνει ό,τι θέλουμε. Εμείς κάνουμε ό,τι θέλουμε στη ζωή. Συνεπώς, δε μένει παρά σε εμάς, να ξαναδούμε πού είναι η δραματική της διάσταση, πού είναι ο πόνος της, σε ποιους χώρους αυτή τη στιγμή παλεύει η ζωή να βρει ξανά το κανάλι της εξόδου της; Και εκεί θα ξανατραγουδήσουμε. Εννοώ σημαντικά.»

Τα τραγούδια του σύμφωνα με το συγγραφέα Ανδρέα Φραγκιά «τραγουδήθηκαν και αγαπήθηκαν, τόσο που έγιναν άμεσος προφορικός λόγος. Πέταξαν από τα βιβλία και εγκαταστάθηκαν στα χείλη για να εκφράσουν αυθόρμητα τον καημό εκείνων που είχαν ανάγκη να τα τραγουδήσουν με τη δική τους φωνή. Έγιναν δημόσιος λόγος. Και αυτό είναι, μάλλον, ο γνησιότερος έπαινος».

Το έργο του όμως δεν είναι μόνο τα τραγούδια. Είναι πολύ πλούσιο και πολύμορφο .Είχε δηλώσει ότι ένιωθε ανάπηρος που τον γνώριζαν ως στιχουργό και όχι ως ποιητή.  Ανήκει στην Πρώτη Μεταπολεμική Γενιά , η οποία σύμφωνα με τον ίδιο ήταν «η πρώτη, η μόνη γηγενής ποιητική γενιά, η γενιά των μεγάλων συγκρούσεων» με τους ποιητές βγαλμένους από τη φωτιά.

Τι έμεινε στα χέρια τους
τι θυμάται πια η αφή τους
τι περίσσεψε από τόση πείρα στο κορμί τους
μετά από τόσο ήλιο τόσο αγώνα
τι εκέρδισε το δέρμα
μετά από τόσο φως
μετά από τόση φωτιά
τι κέρδισαν τα μάτια τους
έμεινε τίποτα από τη θλίψη τους
λούφαξε η γνώση μεσ’ στο αίμα τους
διασκέλισε ποτέ η πίκρα τους
την τρυφερή κορυφή των ώμων μιας γυναίκας
και σιωπάς
και μένεις μόνος
και γράφεις τ’ όνομά σου
στην αγχόνη

«Στην αγχόνη έγραψε το όνομά της η δική μου γενιά αλλά δεν υποχώρησε. Πολέμησε σε όλους τους τομείς…»

Η συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του είχε αρχίσει ήδη από το 1964 με τον τίτλο « Ποιήματα 1954 – 1964» και περιείχε οκτώ συλλογές . Ακολούθησε ο δεύτερος τόμος « Αιχμές – Ποιήματα 1965 -1975» και μετά το θάνατό του ο τρίτος τόμος « Ποιήματα 1977 – 1988). Το 2014 κυκλοφόρησε και τέταρτος τόμος με Ανέκδοτα Ποιήματα.

Πλούσια είναι και η πεζογραφική του δουλειά που αρχίζει το 1976 με το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα Το γούπατο . Ανάμεσά στα πεζά και διηγήματα βρίσκεται και το Ελ Ντάμπα , μυθιστόρημα για τα χρόνια της ομηρίας στο ομώνυμο στρατόπεδο.

«Μπάσιμο στην πεζογραφία από την πίσω πόρτα…Η ποίηση είναι μια ανάλυση της υπόστασης με την υπέρβαση. Το πεζό είναι η ανάλυση του ιστορικού χρόνου και της ηθικής με την έννοια του ήθους, της συμπεριφοράς των ηρώων…Τι συνέβη στον εσωτερικό κόσμο, το περιβάλλον, οι ίντριγκες, οι συνομωσίες…»

Αν και ποιητής  έγραψε και πολλά θεατρικά έργα γιατί πίστευε ότι «…Με το θέατρο και τον θεατρικό, φυσικά, λόγο παρακολουθούμε τον κόσμο στη σύγκρουσή του, τη στάση που παίρνει κάθε οντότητα μέσα από αυτή τη σύγκρουση επισημαίνουμε και υπογραμμίζουμε. Με την ποίηση φτάνουμε στο λυρισμό, με το θέατρο στη δράση. Με την ποίηση μένουμε στη μοναξιά με το θέατρο βγαίνουμε κατά πρόσωπο στον κόσμο. Μένει, βέβαια, μέσα απ’ όλα αυτά αν ο ποιητής κάνει καλό θέατρο. Και θα’ θελα να με ρωτούσατε αν κάνω καλό θέατρο».

Την απάντηση σε αυτή την ερώτηση την άφηνε στους θεατές και όχι στους κριτικούς.

Ο Δημήτρης Χριστοδούλου ήταν άνθρωπος βαθιά πολιτικοποιημένος και συμμετείχε ενεργά και μάχιμα στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Έχει χαρακτηριστεί στοχαστικός, δημιουργικός, αγωνιστής του λόγου. Η ποίηση ήταν για τον Χριστοδούλου η έσχατη δικαίωση.

«…Έζησα το αίμα και το μετέτρεψα σε ποιητικό λόγο που είναι η έσχατη δικαίωσή μου. Αυτή είναι η δική μου προσφορά.»

Το έργο του, το «Αρχείο Δημήτρη Χριστοδούλου», μετά το θάνατό του δωρίστηκε από τη γυναίκα του Μαρία Κανδρεβιώτου στο Ινστιτούτο της Δανίας στην Αθήνα προκειμένου να ψηφιοποιηθεί και να αποτελέσει αντικείμενο ευρύτερης μελέτης. Το γεγονός αυτό προκαλεί εύλογα ερωτηματικά για το ενδιαφέρον της ελληνικής πολιτείας και των διαφόρων φορέων σχετικά με τη διάσωση, μελέτη και προβολή του έργου ενός σημαντικού ανθρώπου που υπηρέτησε την προοδευτική Τέχνη με ήθος, συνέπεια και αφοσίωση.

Αν κάποιος σήμερα θελήσει να διαβάσει κάποιο από τα έργα του Χριστοδούλου πολύ δύσκολα θα το βρει. Τα περισσότερα είναι  εξαντλημένα, εκτός από τα Ανέκδοτα Ποιήματα και Το Γούπατο που επανεκδόθηκαν σχετικά πρόσφατα. Ελάχιστα έχουν απομείνει στα ράφια κυρίως παλαιοβιβλιοπωλείων. Πολύ λίγα για ένα τόσο μεγάλο έργο. Τελικά ευτυχώς που υπάρχουν τα τραγούδια του.

«Εκείνο που ξέρω είναι ότι, στη ζωή, η πολιτεία λειτουργεί με τενεκέδες και στο θάνατο δοξάζει τα μάρμαρα και μένει ήσυχη. Ύστερα, σκέφτομαι καμιά φορά, πως δεν υπάρχει δήμος ή κοινότητα που να μη τιμάει και τον τελευταίο στιχουργό της. Αυτός, ρε παιδί μου, ο δήμος Αθηναίων, που ελάχιστα είναι των Αθηναίων αλλά των βλάχων, δεν έκανε ποτέ έτσι για να πει πόσοι Αθηναίοι ποιητές, γέννημα-θρέμμα, δίνουν τη μάχη σ’ αυτή τη βρωμούπολη για να βγάλουν τα σκουπίδια της αφάνειας και της αδιαφορίας από το κεφάλι της. Ας είναι. Πολλά ζητάω, αλλά, έτσι, λόγος να γίνεται – ας πλένουν τους δρόμους, ας βάζουν λίγη άσφαλτο που ’χουμε γίνει σκορποχώρι, ας ποτίζουν τα πάρκα κι ας αφήσουν τους ποιητές να πεθαίνουν στου Ζωγράφου και να τους θυμούνται, γκραν γκινιόλ, στο νεκροκρέβατο.»

Πηγές:

1) Συνεντεύξεις στο Νίκο Λαγκαδινό: α) Εξόρμηση 31/1 – 1/2  1981

β) Ελεύθερη Γνώμη 18/12/1983

2) Εκπομπή «Μονόγραμμα» Γιώργου και Ηρώς Σγουράκη. Αφιέρωμα στον Δημήτρη Χριστοδούλου (1986)

3) Βασίλη Καλαμαρά: Στο αρχιπέλαγος της ποίησής του, Ελευθεροτυπία 27/4/2014

4) Ηλιάνα Αντωνίου, Αφιέρωμα: Δημήτρης Χριστοδούλου( 1924 -1991). Ο επίμονος Προμηθέας του λόγου. ΑΕΠΙ (τεύχος 24, Ιούνιος 2014)

5) «Γίνε αστέρι κι ουρανός» Ριζοσπάστης, Τετάρτη 6 Μάρτη 1991

                                                                 Πηγή: http://ofisofi.blogspot.gr