Ο μεγάλος τελικός του ChampionsLeague Ατλέτικο Μαδρίτης - Ρεάλ Μαδρίτης...Μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία...

Το «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», έδρα της Ρεάλ Μαδρίτης και το «Βιθέντε Καλδερόν», σπίτι της Ατλέτικο, απέχουν οκτώ χιλιόμετρα το ένα από το άλλο. Ακόμα πιο κοντά είναι οι παραδοσιακοί τόποι πανηγυρισμών «Μαδριδίστας» και «Ροχιμπλάνκος», αφού το άγαλμα της θεάς Κυβέλης (Ρεάλ) και αυτό του θεού Ποσειδώνα (Ατλέτικο) βρίσκονται σε απόσταση 600 μέτρων! Ε και;

«Για την Ρεάλ, η νίκη είναι υποχρέωση, για την Ατλέτικο είναι δώρο». Η συγκεκριμένη φράση αποτυπώνει, σε μεγάλο βαθμό, το χάσμα που χωρίζει τους μεν από τους δε. Παραδοσιακά, η Ρεάλ ήταν η πανίσχυρη ομάδα της ισπανικής πρωτεύουσας, αυτή που σάρωνε τους τίτλους. Η Ατλέτικο, από την άλλη, ήταν η «φτωχή συγγενής», αυτή που πανηγύριζε κάθε νίκη επί της συμπολίτισσας σαν να ήταν τίτλος.

Αυτό το στάτους άλλαξε από την στιγμή που ανέλαβε τους «Ροχιμπλάνκος» ο Ντιέγκο Σιμεόνε, προπονητής - σύμβολο πλέον της Ατλέτικο, έστω και αν στην πρώτη θέση της εκτίμησης και της αγάπης των φιλάθλων θα βρίσκεται πάντα ο αείμνηστος Λουίς Αραγονές. Θρυλική, άλλωστε, η ομιλία του «Σοφού της Ορταλέθα», πριν από τον τελικό του Κυπέλλου του 1992, όταν η Ατλέτικο νίκησε 2-0 την Ρεάλ μέσα στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου».

Ο Αραγονές έγραψε στον πίνακα των αποδυτηρίων την τακτική προσέγγιση της Ατλέτικο, τον έβαλε μπροστά στους παίκτες του και, στη συνέχεια, τον έσπρωξε μακριά. «Ξεχάστε τις τακτικές. Είναι η ΡεάλΜαδρίτης. Βγείτε εκεί έξω και γαμ@@@@ τους!» φώναξε ο προπονητής. Οι παίκτες του τον άκουσαν και, με γκολ του Πάουλο Φούτρε και του (πρώην παίκτη της Ρεάλ) Μπερντ Σούστερ, άλωσαν το σπίτι της άσπονδης γειτόνισσας.

Και να σκεφτεί κανείς ότι, για τρία χρόνια, από το 1940 έως το 1943, οι δύο ομάδες μοιράστηκαν το γήπεδο «Τσαμαρτίν» της Ρεάλ, αφού το «Μετροπολιτάνο» της Ατλέτικο είχε καταστραφεί στην διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου (1936-1939), ευρισκόμενο σε ένα από τα μέτωπα της μάχης.

Ο μύθος της Ρεάλ χτίστηκε πάνω στις νίκες και στους τίτλους, αυτός της Ατλέτικο στις ήττες και τις αποτυχίες. Η Ρεάλ ήταν παραδοσιακά η ομάδα των πλουσίων, της δεξιάς, η Ατλέτικο αυτή των φτωχών, των εκπροσώπων της εργατικής τάξης, της αριστεράς.

Και αυτό, παρ' ότι οι πιο φανατικοί και επικίνδυνοι οπαδοί των δύο ομάδων, οι «Ultras Sur» από την μια και το «Frente Atletico» από την άλλη, έχουν ξεκάθαρα ακροδεξιά πιστεύω. Φημολογείται, μάλιστα, ότι κάποια εποχή, ο επικεφαλής των «Ultar Sur» ήταν στην πραγματικότητα οπαδός της Ατλέτικο και μέλος του «Frente Atletico»!

Παραδοσιακά, η Μπαρτσελόνα είναι η μεγάλη αντίπαλος της Ρεάλ. Αυτή, όμως, που της βγάζει τον πιο «άγριο» εαυτό της, αυτή με την οποία «συμβιώνει» (;) κάθε μέρα και κάθε ώρα, είναι η γειτόνισσα Ατλέτικο.

«Ξεχάστε την Μπαρτσελόνα. Αυτή που μπορεί να μας γαμ@@@ είναι η Ατλέτικο» συνήθιζε να λέει στους συμπαίκτες του ο Αλφρέδο ντι Στέφανο, καταδεικνύοντας το πώς έπρεπε να αντιμετωπίζει η Ρεάλ την Ατλέτικο, έστω και αν τους χωρίζει χάος στους τίτλους και, παραδοσιακά τουλάχιστον, στον προϋπολογισμό.

Το Ρεάλ εναντίον Ατλέτικο είναι η εξουσία εναντίον του λαού. Η αριστοκρατία εναντίον του προλεταριάτου. Η δεξιά εναντίον της αριστεράς (παρά την δράση των φανατικών εκατέρωθεν). Η λαμπερή εκπρόσωπος του Βορρά της πόλης, εναντίον στην «βρώμικη» εκπρόσωπο του Νότου. Η αίγληεναντίον της λέρας. Η υπεροψία εναντίον της ταπεινότητας. Οι ευνοημένοι εναντίον στους διωκόμενους. Και, κυρίως, οι αδυσώπητοι νικητές εναντίον στους ρομαντικούς λούζερ.

Η Ατλέτικο έχει μάθει να μισεί την Ρεάλ (Anti-Madridismo), παρ' ότι τα πρώτα γήπεδα των δύο ομάδων, στην οδό Ο' Ντόνελ, δεν απείχε παρά ελάχιστα μέτρα. Παρ' ότι η Ατλέτικο «γεννήθηκε» ουσιαστικά χάρη στην Ρεάλ, αφού το 1903 Βάσκοι φοιτητές στην Μαδρίτη, φίλαθλοι της Αθλέτικ Μπιλμπάο, παρακολούθησαν τον πρώτο τελικό του μετέπειτα Κυπέλλου Ισπανίας, είδαν τα «Λιοντάρια» να νικούν την «Βασίλισσα» με ανατροπή (3-2) και αποφάσισαν να φτιάξουν μια ομάδα που θα αποτελούσε το αντίπαλο δέος της πόλης.

Η Αθλέτικ Μαδρίτης, η οποία στην αρχή ήταν επί της ουσίας θυγρατική της «αυθεντικής» ομάδας των Βάσκων, έγινε στη συνέχεια Ατλέτικο Αβιαθιόν (όπου «Αβιαθιόν» αεροπορία, αφού συγχωνεύτηκε με ομάδα που είχαν ιδρύσει μέλη της ισπανικής Πολεμικής Αεροπορίας) και, παρ' ότι είχε και αυτή «αβάντζα» από τον δικτάτορα Φράνκο, κατηγορούσε πάντα την συμπολίτισσα ως «η ομάδα της κυβέρνησης».

«Όταν ήμουν παιδί, ήθελα η Ρεάλ να χάνει πάντα» θυμάται ο Φερνάντο Τόρες, ο οποίος πήγαινε στο σχολείο με την φανέλα της Ατλέτικο, αλλά οι συμμαθητές του τον κορόιδευαν, αφού η συντριπτική πλειοψηφία υποστήριζε την Ρεάλ που σάρωνε τα πάντα και όχι την «φτωχή, πλην τίμια» Ατλέτικο.

Κατά καιρούς έχουν υπάρξει σοβαρά επεισόδια μεταξύ οπαδών των δύο ομάδων, ευτυχώς χωρίς θύματα. Η μεγάλη κόντρα, όμως, γεννιέται μέσα από την καζούρα των μεν στους δε. Μέχρι να σπάσει η παράδοση 14 ετών (!) χωρίς νίκη της Ατλέτικο επί της Ρεάλ, στα ντέρμπι και στην πλευρά των φίλων της «Βασίλισσας» κυριαρχούσαν πανό που έγραφαν φράσεις τύπου «Σήμερα, η απίθανη υπόθεση ενός φιλάθλου της Ατλέτικο διαβεβαιώνει πως είδε την ομάδα του να νικάει σε ένα ντέρμπι» ή «Αναζητείται άξιος αντίπαλος για αξιοπρεπές ντέρμπι».

 

«Κάθε βραδιά ντέρμπι, ο χειρότερος εφιάλτης σας» το κορεό των φίλων της Ρεάλ, αφιερωμένο σε αυτούς της Ατλέτικο

Και, παρά την κόντρα, αμφότεροι μπορούν να καυχόνται πως «βάφτισαν» τους άλλους! Οι φίλοι της Ατλέτικο άρχισαν να αποκαλούν «βίκινγκ» αυτούς της Ρεάλ επειδή, όταν άρχισαν να επιτρέπονται οι ξένοι, η ομάδα άρχισε να αποκτά παίκτες από την Βόρεια Ευρώπη, με χαρακτηριστικά μούσια, μουστάκια και ξανθιά μαλλιά, όπως ο Στίλικε, ο Νέτσερ, ο Μπράιτνερ ή ο Γιένσεν.

Η Ατλέτικο «απάντησε» με Νοτιοαμερικανούς όπως ο Ντίας, ο Αγιάλα ή ο Ερέδια, με χαρακτηριστικά τα μακριά μαύρα μαλλιά και το σκούρο δέρμα. Το παρατσούκλι, εύκολο. «Ινδιάνοι» τους βάφτισαν οι φίλοι της Ρεάλ και, παρ' ότι αμφότερα τα προσωνύμια προέκυψαν με απαξιωτική διάθεση, έχουν καθιερωθεί έκτοτε.

Η αντιπαλότητα, βεβαίως, φουντώνει και από τους ποδοσφαιριστές που άλλαξαν στρατόπεδο. Ο Ραούλ, η πιο χαρακτηριστική περίπτωση, υπήρξε ιστορικός γκολτζής στα τμήματα υποδομής της Ατλέτικο, τα οποία όμως έκλεισε ο τότε πρόεδρος, ιδιόρρυθμος (light χαρακτηρισμός) Χεσούς Χιλ, με τον Ραούλ να πηγαίνει στην Ρεάλ και να γίνεται επιθετικός - σύμβολο της «Βασίλισσας».

Ο θρυλικός Λουίς Αραγονές άνηκε για δύο χρόνια στην Ρεάλ, αλλά δεν έπαιξε ποτέ στην πρώτη ομάδα και, αφού βαρέθηκε να πηγαίνει δανεικός σε διάφορες ομάδες, υπέγραψε στην Ατλέτικο, της οποίας έγινε ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών και το απόλυτο σημείο αναφοράς.

Ο Ραμόν Γκρόσο, ο Χουανίτο, ο Ούγκο Σάντσες, ο Μπερντ Σούστερ, ο Σαντιάγο Σολάρι και ο Χοσέ Αντόνιο Ρέγες (στην τωρινή Ατλέτικο, Χουάνφραν και Φιλίπε Λουίς έχουν «βασιλικό» παρελθόν) είναι τα υπόλοιπα επιφανή ονόματα της λίστας των «διπλοθεσιτών» που βίωσαν από πρώτο χέρι τις διαφορές μεταξύ Ρεάλ και Ατλέτικο.

Ο θρυλικός πρόεδρος της Ατλέτικο, Βιθέντε Καλδερόν, είχε βαφτίσει την ομάδα του ως «El Pupas», ήτοι «η καταραμένη» σε ελεύθερη μετάφραση, μετά την απώλεια του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1974, έχοντας δεχθεί από την Μπάγερν Μονάχου, στο τελευταίο λεπτό της παράτασης, το γκολ που έστειλε τον τελικό σε επαναληπτικό.

Πριν από δύο χρόνια, στην Λισσαβόνα, το σενάριο επαναλήφθηκε, με τον Σέρχιο Ράμος να ισοφαρίζει στο τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων και την Ρεάλ να κυριαρχεί κατά κράτος (4-1) στην παράταση. Η Ατλέτικο δεν είναι πια «Pupas», αλλά το κόμπλεξ ακόμα την στοιχειώνει. Και δεν θα σταματήσει να το κάνει, μέχρι να πάρει το «κύπελλο με τα μεγάλα αυτιά».

Η Ρεάλ των δέκα Κυπέλλων Πρωταθλητριών δεν έχει τέτοια θέματα. Και, παρά τις «σφαλιάρες» που έχει δεχθεί εσχάτως από την συμπολίτισσα, πάντα την βλέπει με υπεροψία, αφ' υψηλού. «Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος επιλέγει να υποστηρίξει την Ατλέτικο και όχι την Ρεάλ. Είναι σαν να διαλέγεις μεταξύ του να είσαι φτωχός ή πλούσιος» υποστήριζε ο Σαντιάγο Μπερναμπέου, ο οποίος πάντως ως ποδοσφαιριστής είχε περάσει από την Ατλέτικο, γράφοντας ιστορία όμως ως παίκτης και, κυρίως, ως παράγοντας, στην Ρεάλ.

«Η ιστορία τους συνιστά έναν ρομαντικό μύθο. Η Ατλέτικο είναι ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, η Ρεάλ είναι ο Κάρι Γκραντ» εξηγεί ο δημοσιογράφος Χουάνμα Τρουέμπα, για να καταδείξει τις διαφορές Ατλέτικο - Ρεάλ. Στην γειτονιά «Pan Bendito» (Ευλογημένο ψωμί) της Μαδρίτης, τέμνονται δύο οδοί που έχουν ονομαστεί «Ρεάλ Μαδρίτης» και «Ατλέτικο Μαδρίτης». Τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά ταυτόχρονα.