75 χρόνια Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο...

          " Ανάμεσα στα 1940 και στα 1943, η ελληνική κοινωνία γνώρισε έναν πόλεμο με τύχες μεταβαλλόμενες, τη στρατιωτική κατοχή  από τις δυνάμεις του Άξονα, που μαζί τους έφεραν και εφάρμοσαν τις εφιαλτικές παραμέτρους του φασισμού και του ναζισμού, τις στερήσεις, την πείνα και τελικά την επαναδιάταξη όλων των οικονομικών λειτουργιών. Γνώρισε τη βία της κατάκτησης, τη λεηλασία, την εκμετάλλευση ανθρώπων και υλικών χωρίς φραγμούς και όρια, και προπαντός γνώρισε την ταπείνωση , ως τις έσχατες μορφές της. Γνώρισε την ηθική κατάπτωση της πολιτικής, την προδοσία, τη στροφή των ισχυρών ενάντια στον ίδιο το λαό τους, τη ρήξη της παλιάς ιεραρχίας κάτω από το βάρος της μονομερούς καταγγελίας κάθε επιμέρους  " κοινωνικού συμβολαίου".

      Γνωρίζοντας όλα αυτά η ίδια η κοινωνία, η πραγματική, όπως είναι όλες οι κοινωνίες των ανθρώπων, με τις αρετές και τις μικρότητές της, απάντησε με την Αντίσταση, με το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, το ΕΑΜ. Για αυτό το τελευταίο, πολύ λίγα πράγματα θα βρείτε στα σημερινά σχολικά βιβλία της ιστορίας. Για πολλούς και διάφορους λόγους, αυτό το πρωτοφανές και τεράστιο κίνημα δεν έγινε καθεστώς, δεν νίκησε στην αναμέτρηση με τους εχθρούς του. Δια πυρός και σιδήρου, με πόλεμο ως τα 1949, με τον ποικιλότροπο διωγμό ως τα 1974, εξοβελίστηκε από την κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας. Σήμερα,75 χρόνια μετά, κοντεύει να ξεχαστεί και από τους πολιτικούς` οι μόνοι που επιμένουν στην καταλυτική σημασία του, ανήκουν στον ίδιο πολιτικό χώρο που μπόρεσε  στα  δύσκολα  χρόνια να "διαβάσει" τη συγκυρία και να συμπορευθεί με τη λαϊκή έξαρση, ενσωματώνοντας τη δική του οργανωτική "τεχνογνωσία" σε αυτό: για τους κομμουνιστές γίνεται λόγος. Για τους ακαδημαϊκούς δασκάλους ας μην πούμε τίποτα. Όπως συνήθως συμβαίνει, οι περισσότεροι δείχνουν πρόθυμοι να "προσαρμοστούν" , με τον τρόπο που οι εκάστοτε ισχυροί επιθυμούν και υπαγορεύουν.

     Και όμως το ΕΑΜ υπήρξε και οι κομμουνιστές αποτέλεσαν βασική παράμετρο της ιστορίας του 20ου αιώνα σε ολόκληρο τον κόσμο - και στην Ελλάδα φυσικά. Το να μιλήσει δε κανείς γι' αυτό, αποτελεί προϋπόθεση για να μελετήσει την ιστορία. Εκτός, αν όντως η ιστορία  " τελείωσε" και από κάποια περίεργη πόρτα η ανθρωπότητα διάγει πλέον τα πρώτα της βήμτα στον κήπο του παραδείσου: του παραδείσου της "αγοράς" , εξυπακούεται.

      Ας αφήσουμε όμως της αστειότητες...

     Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο υπήρξε αρχικά μια καταστατική συμφωνία κορυφής. Οι ιδρυτικές συνιστώσες του ήταν, εκτός από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, μικροί σχηματισμοί της αριστεράς και ανεξάρτητες προσωπικότητες[...] Φυσικά , αποτελούσαν μέρος του ΕΑΜ οι μαζικές οργανώσεις τοτ αντιστασιακού κινήματος, η Εθνική Αλληλεγγύη, το ΕΕΑΜ και αργότερα η ΕΠΟΝ.

      Η ημερομηνία ίδρυσης του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου ήταν η 27η Σεπτεμβρίου 1941 και η εβδομάδα που τελειώνει αύριο είναι η γενέθλια εβδομάδα του.

Από στενά πολιτική άποψη, η ίδρυση του ΕΑΜ μπορούσε να θεωρηθεί αποτυχία. Κανένας από τους μεγάλους πολιτικούς σχηματισμούς της χώρας , ή έστω κάποιο σημαντικό τμήμα από αυτούς, καμία τρανταχτή προσωπικότητα της πολιτικής ζωής της χώρας  δεν πήρε μέρος στο μέτωπο. Όμως μικρή σημασία είχαν όλα αυτά. Στις τότε συνθήκες,, είναι πιθανόν ότι ούτε οι οι ίδιοι οι πρωτεργάτες της κίνησης αυτής είχαν συναίσθηση της δυναμικής που απελευθέρωναν με το νέο σχήμα. Δεν κρίνοταν στις προσωπικότητες ή στα κληροδοτήματα του παρελθόντος το πολιτικό παιχνίδι. Κρινόταν στις κοινωνικές λειτουργίες της δύσκολης και καινοφανούς συγκυρίας. Με άλλα λόγια, το ζητούμενο ήταν η συνάντηση του νέου σχήματος με την κοινωνία και τις διεργασίες της.

      Στο τελευταίο πεδίο, πέρα από το εξαιρετικά χρήσιμο εφόδιο της πείρας  των κομμουνιστών στις μαζικές εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις, οι ιδέες ήταν εξαιρετικά περιορισμένες και κάτω από διαρκή αλλαγή και προσαρμογή. Οι πρώτες εαμικές εκδηλώσεις στην κατεχόμενη Αθήνα ήταν συμβολικά πατριωτικές. Στις 28 Οκτωβρίου , για παράδειγμα, το κεντρικό σύνθημα ήταν " ΕΑΜ- τσαρούχι", σε υπόμνηση προφανώς των ελληνικών κατορθωμάτων στην Αλβανία, και στόχος ήταν το στεφάνωμα των "εθνικών μνημείων" στην πρωτεύουσα. Οι Ιταλοί κατακτητές ενοχλήθηκαν , οι Γερμανοί μάλλον χαμογέλασαν χαιρέκακα για τα "παθήματα" των συμμάχων τους, και το ΕΑΜ άρχισε να γίνεται γνωστό στον κόσμο της Αθήνας. Πολύ απείχε  όμως ακόμα από το να εκπροσωπεί και να εκφράζει πολιτικά αυτόν τον κόσμο.

      Τα μεγάλα βήματα έγιναν λίγους μήνες αργότερα. Από την αρχή κιόλας της περιόδου της επισιτιστικής κρίσης και των στερήσεων , το ΚΚΕ αρχικά, το ΕΑΜ αργότερα, συνδέθηκαν με τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των αποκομμένων φαντάρων , από την Κρήτη πρώτα απ' όλα, που ζητούσαν να εξασφαλιστεί η επιστροφή στην ιδιαίτερη πατρίδα τους. Τον σκληρό χειμώνα που ακολούθησε, το ΕΑΜ οργάνωσε επίσης τον αγώνα των αναπήρων πολέμου, που είχαν συσσωρευτεί και αφεθεί στη μοίρα τους στα νοσοκομεία της πρωτεύουσας. Το διπλό πρόσωπο των κινητοποιήσεων των αναπήρων έκφραζε με τον καλύτερο τρόπο  τον αγώνα του ΕΑΜ. Οι ανάπηροι είχαν θυσιαστεί για την πατρίδα, ήταν ζωντανό και ενεργό σύμβολο του πατριωτισμού. Ταυτόχρονα , πέθαιναν από την πείνα, τις στερήσεις και την εγκατάλειψη του επίσημου κράτους. Οι μεγάλες κινητοποιήσεις των αναπήρων , βαθύτατα πολιτικές και γεμάτες μηνύματα , έφεραν το ΕΑΜ στην Αθήνα στην πρώτη σειρά της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Οι κατοχικές κυβερνήσεις δεν το ξέχασαν αυτό. Στα 1943, η πρώτη μεγάλη επιχείρηση των Ταγμάτων Ασφαλείας στράφηκε ενάντια στους αναπήρους και τα νοσοκομεία.

      Οι αγώνες των αναπήρων έφεραν το ΕΑΜ στην πρώτη γραμμή των αγώνων διεκδίκησης. Στον τομέα αυτό τού έδωσαν αίγλη και αξιοπιστία. Πολύ γρήγορα αυτού του τύπου οι κινητοποιήσεις έπαψαν να περιορίζονται σε "ειδικά" τμήματα αναξιοπαθούντων και απλώθηκαν σε ολόκληρη την κοινωνία. Στη διάρκεια του 1942 [...] το ζήτημα της κατανομής των διαθέσιμων ήρθε στην πρώτη γραμμή του πολιτικού αγώνα. Όταν ήρθε αυτή η ώρα , το ΕΑΜ ήταν ήδη στο κεντρικό προσκήνιο της πολιτικής και κοινωνικής λειτουργίας.

 Η βάση για τις μαζικές κινητοποιήσεις ήταν ήδη έτοιμη. Όλες αυτές οι ενώσεις, οι καταναλωτικοί συνεταιρισμοί, οι ομάδες επιβίωσης που είχαν δημιουργηθεί τον καιρό των μεγάλων στερήσεων , διεκδικούσαν πλέον από την κυβέρνηση και τις αρχές κατοχής το δικαίωμά τους στη διανομή και στη διαχείριση  των διαθέσιμων ειδών πρώτης ανάγκης. Θεωρούσαν , πολύ δίκαια και σωστά, ότι με τις δικές τους ενέργειες  είχε σωθεί ο κόσμος της Αθήνας από την πείνα.  Ήταν φυσικό να μην αναγνωρίζουν στην κυβέρνηση , στους μεγαλεμπόρους και στους μαυραγορίτες  το δικαίωμα να μονοπωλούν αυτοί τα διαθέσιμα και να κανοναρχούν την πολιτική επισιτισμού για δικό τους όφελος. Η οργανωτική απογείωση του ΕΑΜ , τους τελευταίους μήνες του 1942 και τους πρώτους του 1943, ήταν φυσικό επακόλουθο αυτών των εξελίξεων. "

Από το εξαιρετικό βιβλίο του Γιώργου Μαργαρίτη, Προαγγελία Θυελλωδών ανέμων..., Ο πόλεμος στην Αλβανία και η πρώτη περίοδος της Κατοχής, Βιβλιόραμα, Αθήνα 2009

                                                                      
                                                                              Πηγή: ofisofi.blogspot.gr

Κωνσταντίνου Θεοτόκη "Η τιμή και το χρήμα"

Η ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1914. Όπως όμως αναφέρει ο ίδιος ο συγγραφέας στην αφιέρωσή του στην Ειρήνη Δεντρινού «εγράφτηκε πριν από το βαλκανικό πόλεμο, που ήταν το προοίμιο του σημερινού ολέθριου σπαραγμού της Ευρώπης και εδημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο Νουμά ενώ διαρκούσε και εμάνιζε εκείνη η αντάρα». Η χρονική περίοδος που γράφτηκε το διήγημα (νουβέλα θα λέγαμε σήμερα) συμπίπτει με την ακμή της σοσιαλιστικής δράσης του συγγραφέα. Το 1907-1909 ο Θεοτόκης παρακολουθεί μαθήματα στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Την εποχή αυτή η σοσιαλδημοκρατική κίνηση στη Γερμανία βρίσκεται στην κορύφωσή της. Κι ενώ στην πρώτη φάση της πεζογραφίας του ανανεώνει την ελληνική ηθογραφία με γλώσσα αδρή και λιτή (Κορφιάτικες ιστορίες), στη δεύτερη φάση, επηρεασμένος από τις σοσιαλιστικές ιδέες, προσπαθεί να δείξει ότι με το κοινωνικό σύστημα που ισχύει, το χρήμα και το συμφέρον αλλοιώνουν το χαρακτήρα των ανθρώπων και κατευθύνουν τις πράξεις τους. (Ή Τιμή και το Χρήμα, Οι σκλάβοι στα δεσμά τους). Ο ιδεολογικός αυτός προγραμματισμός δε ζημιώνει καθόλου το διήγημα, που είναι οργανωμένο δραματικά, με σκηνές ζωντανές και ανθρώπινες. Η Ειρήνη Δεντρινού σε ομιλία της με τίτλο «Ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης σαν συγγραφέας, σαν άνθρωπος» είπε σχετικά:

«Στην Τιμή και το Χρήμα —το πρώτο κατά χρονολογική σειρά μεγάλο διήγημα του Θεοτόκη— περιγράφεται ιδιαίτερα το κερκυραϊκό προάστιο, το Μαντούκι, και γενικά η κατάσταση της Κέρκυρας στην εποχή της πρωθυπουργίας του Γ. Θεοτόκη. Αντίθετος προς το συνονόματό του, ο συγγραφέας καυτηριάζει σατιρίζοντας τα πολιτικά συστήματα της τότε εποχής, το κυρίαρχο ρουσφετολόι, την πρόοδο του συστηματικού λαθρεμπορίου στις κερκυραϊκές ακτές και την εξαχρείωση του εκλογέα. Ανάμεσα σε όλη αυτή την κίνηση πλέκεται το τρυφερό και γεμάτο ποιητική αφέλεια ειδύλλιο της Ρήνης και του Ανδρέα, που η χρηματική ανάγκη το παρακολουθεί για να το χτυπήσει θανάσιμα. Έτσι ο συγγραφέας, αφού μας αποδείξει πόσο κυρίαρχα, πόσο τυραννικά, το χρήμα επιβάλλεται και στα δυνατότερα και αγνότερα αισθήματά μας, βάζει στο στόμα της Ρήνης τον ύμνο της αγάπης, ανώτερης απ' όλα τ' άλλα συναισθήματα, με μια φράση λιτή, χωρίς καμιά παράχορδη, επιδειχτική κραυγή, και που λιτότερη γίνεται στο στόμα της κοπέλας του λαού: "Με τα τάλαρα δεν αγοράζεις την αγάπη", λέει η Ρήνη του Αντρέα». («Νέα Εστία» Α' 1927, τεύχ, 7 και 8, και: Εκδ. «Κείμενα» Η Τιμή και το Χρήμα: σ. 121).

Ο Άγγελος Τερζάκης επίσης έγραψε σχετικά τα εξής:

«Ποιος φταίει; Η ερώτηση ανεβαίνει αυθόρμητα στα χείλη του αναγνώστη σαν τελειώσει το διήγημα — κι αυτό είναι εκείνο που είχε αποζητήσει ο συγγραφέας. Την απάντηση την έχει άλλωστε δώσει ο ίδιος με το «λάιτ μοτίβ»* του έργου: "Ανάθεμά τα τα τάλαρα!". Το λέει η Τρινκούλαινα, το λέει ο Αντρέας, —όταν βλέπει πως η ευτυχία χάθηκε πια— και τα δυο φαινομενικά αντίπαλα μέρη». Με τις κοινωνικές συνθήκες της εποχής, συνεχίζει ο Τερζάκης «σωτηρία δεν υπάρχει· οι άνθρωποι προστυχεύουν, τα ευγενικά συναισθήματα σβήνουν, τα πάντα γίνονται αντικείμενα συναλλαγής. Συμπόνια βαθιά μας απομένει, σαν κατακάθι, για όλους ανεξαίρετα τους ήρωες, αφού όλοι τους είναι θύματα και κανένας τους προσωπικά φταίχτης. Το δίπτυχο των αξιών, που εκφράζεται στον τίτλο του έργου, μένει, έτσι, γενικότερα αποφασιστικό και καλύπτει το μεγαλύτερο ποσοστό του Θεοτοκικού έργου· Τιμή-Χρήμα» (Κωνσταντίνος Θεοτόκης, Βασική Βιβλιοθήκη, Τόμ. 31, σ. 16).

Κατεβάστε το βιβλίο σε μορφή pdf:

Λήψη αρχείου

Πηγή:www.schooltime.gr

*Το παρόν έργο διατίθεται δωρεάν (η πηγή και η άδεια διανομής αναφέρονται στο εσωτερικό του βιβλίου).

Κυριακάτικο σινεμά: "Όλα είναι δρόμος" (1997)

Μια εξαιρετική ταινία, από τις καλύτερες στιγμές του ελληνικού κινηματογράφου, είναι η πρόταση για την αυριανή Κυριακή. Πρόκειται για την ταινία του μεγάλου Παντελή Βούλγαρη " Όλα είναι δρόμος", μια σπονδυλωτή ταινία με θέμα την ανθρώπινη μοναξιά. Παρακολουθούμε τη ζωή ενός αρχαιολόγου, που ο φαντάρος γιος του αυτοκτόνησε στο φυλάκιο, ενός θηροφύλακα που μιλάει τη γλώσσα των πουλιών και ενός επιπλοποιού που τα σπάει σ' ένα σκυλάδικο, επειδή τον εγκατέλειψε η γυναίκα του.
 Το σενάριο το έγραψε ο σκηνοθέτης σε συνεργασία με τον Γιώργο Σκαμπαρδώνη. Πρωταγωνιστούν οι Δημήτρης Καταλειφός, Θανάσης Βέγγος και Γιώργος Αρμένης.

ΚΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ!! 

ΕΡΙΧ ΜΑΡΙΑ ΡΕΜΑΡΚ (22 Ιουνίου 1898 - 25 Σεπτεμβρίου 1970)

 

Ο Έριχ Μαρία Ρεμάρκ γεννήθηκε το 1898 στο Όσναμπρυκ της Γερμανίας και μεγάλωσε μέσα στη νοσηρή ατμόσφαιρα που προηγήθηκε του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1916 πήγε στρατιώτης όπου βρέθηκε μπροστά στο "μεγαλύτερο ομαδικό έγκλημα στην ιστορία". Το 1929 κυκλοφόρησε το βιβλίο του "Ουδέν νεότερον από το δυτικό μέτωπο", που θεωρήθηκε η πιο ειλικρινής και σπαρακτική μαρτυρία για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και γνώρισε διεθνή επιτυχία. Το 1933 τα βιβλία του κάηκαν από το ναζιστικό καθεστώς και ο ίδιος αυτοεξορίστηκε στην Ελβετία. Το 1940 μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες και λίγα χρόνια αργότερα πήρε την αμερικανική υπηκοότητα. Πέθανε στο Λοκάρνο το 1970. Ανάμεσα στα μυθιστορήματά του περιλαμβάνονται "Ο μαύρος οβελίσκος", "Τρεις σύντροφοι", "Η αψίδα του θριάμβου" και "Ο παράδεισος δεν έχει ευνοουμένους", που εκδόθηκε το 1958 και μεταφράστηκε αμέσως στα αγγλικά. Ο Έριχ Μαρία Ρεμάρκ έγραψε επίσης σενάρια για το Χόλλυγουντ όπου πέρασε τα χρόνια της ωριμότητάς του.
Άλλα έργα του συγγραφέα:
• Η νύχτα της Λισαβώνας (2007)
• Τρεις σύντροφοι (2005)
• Ο παράδεισος δεν έχει ευνοουμένους (2001)
• Η δύναμη της αγάπης (1994)
• Ουδέν νεώτερον από το δυτικόν μέτωπο (1991)
• Ουδέν νεώτερον από το δυτικόν μέτωπον (1990)
• Ώρες αγάπης, ώρες πολέμου (1989)
• Ο παράδεισος δεν έχει ευνοούμενους (1989)
• Η αψίδα του θριάμβου (1988)
• Επιστροφή (1984)
• Εξόριστοι (1976)
• Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο.

 Το «Ουδέν νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο» είναι ένα αντιπολεμικό έργο, που περιέγραφε τις εμπειρίες του από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918) τον πιο φονικό πόλεμο που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, με πάνω απο 80 εκατομμύρια θύματα.
Το 1916 (στα 18 του) στρατεύτηκε, όπως και άλλοι συνομήλικοί του και πολέμησε στο Δυτικό Μέτωπο. «Είμαστε δεκαοχτώ χρονών κι αρχίσαμε ν' αγαπάμε τον κόσμο και τη ζωή. Και να που έπρεπε να πυροβολούμε», γράφει ο ίδιος. Το Ουδέν νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες, διαβάστηκε από εκατομμύρια ανθρώπους κι έγινε δυο φορές κινηματογραφική ταινία: Η πρώτη το 1930 από τον Λούις Μάιλστοουν απέσπασε Οσκαρ καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας, η δεύτερη το 1979 από τον Ντέλμπερτ Μαν κέρδισε Χρυσή Σφαίρα καλύτερης παραγωγής.
Όταν προβλήθηκε στο Βερολίνο αντιμετωπίστηκε ως εχθρός της πατρίδας του. Ομάδες της χιτλερικής νεολαίας είχαν ορμήσει τότε στην αίθουσα όπου παιζόταν το έργο κραυγάζοντας «Γερμανία, ξύπνα!». Η ταινία απαγορεύτηκε και αυτός αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα του το 1931, δύο χρόνια προτού ο Χίτλερ αναρριχηθεί στην εξουσία. Το 1933 οι Ναζί απαγόρευσαν και έκαψαν τα βιβλία του. Το 1943 η αδελφή του, που είχε παραμείνει στην Γερμανία, συνελήφθη, καταδικάστηκε ως ηττοπαθής και αποκεφαλίστηκε. Αφού περιπλανήθηκε στην Ευρώπη και στην Αμερική, ο Ρεμάρκ κατέληξε να ζει ανάμεσα στη Ρώμη και στο Πόρτο Ρόνκο, γράφοντας μυθιστορήματα αλλά και σενάρια για τον κινηματογράφο. Πέθανε 25 Σεπτεμβρίου του 1970.

 Είμαι νέος, μόλις έκλεισα τα 20,  από τη ζωή δεν ξέρω παρά μόνο την απελπισία, το θάνατο, το φόβο και μια αλυσίδα από ανόητες επιπολαιότητες, πάνω από μια άβυσσο πόνων και θλίψεων. Βλέπω τους λαούς να ορμούν σε άλλους λαούς, να σκοτώνουν και να σκοτώνονται, χωρίς ούτε κι εκείνοι να ξέρουν το γιατί, υπακούοντας σ΄αυτούς που τους στέλνουν, χωρίς συναίσθηση του κινδύνου ή της ευθύνης τους. Βλέπω πως οι δυναμικότεροι εγκέφαλοι του κόσμου εφευρίσκουν όπλα για να γίνονται όλ' αυτά μ' έναν τρόπο ακόμα πιο ραφιναρισμένο και να διαρκούν όσο γίνεται περισσότερο. Κι όλοι οι συνομήλικοί μου εδώ, στην αντικρυνή παράταξη, σ' ολόκληρο τον κόσμο το βλέπουν όπως εγώ. Αυτή είναι η ζωή της γενιάς μου και η δική μας. Τι θα κάνουν άραγε οι πατεράδες μας αν μια μέρα σηκωθούμε και παρουσιαστούν μπροστά τους για να τους ζητήσουμε λογαριασμό; Τι περιμένουν από μας όταν μια μέρα τελειώσει ο πόλεμος; Τι περιμένουν από μας όταν μια μέρα τελειώσει ο πόλεμος; Χρόνια ολόκληρα σκοτώναμε μόνο. Αυτό ήταν το πρώτο μας επάγγελμα στη ζωή. Για μας η επιστήμη της ζωής περιορίζεται στο θάνατο. Τι θα συμβεί ύστερα; Και τι θ' απογίνουμε εμείς; [...]
Έχουμε χάσει κάθε αίσθημα ανθρωπισμού και αλληλεγγύης. Μόλις κατορθώνουμε να αναγνωρίσει ο ένας τον άλλο, όταν η εικόνα του ενός πέσει μπροστά στα μάτια μας, που είναι μάτια κυνηγημένου ζώου. Είμαστε αναίσθητοι νεκροί, οι οποίοι με ένα στρατήγημα ή κάποια επικίνδυνη μαγεία γινήκαμε και πάλι ικανοί να τρέχουμε και να σκοτώνουμε […]

Έχουμε γίνει επικίνδυνα ζώα, δεν πολεμούμε αμυνόμαστε εναντίον της καταστροφής. Δε ρίχνουμε τις χειροβομβίδες μας πάνω σε ανθρώπινα πλάσματα, γιατί τη στιγμή εκείνη δε νιώθουμε παρά ένα πράγμα: ότι ο θάνατος βρίσκεται εκεί σ' αυτούς να μας αρπάξει κάτω από αυτά τα χέρια και κάτω απ' αυτά τα κράνη. Είναι η πρώτη φορά έπειτα από τρεις μέρες που μπορούμε ν' αμυνθούμε εναντίον του. Η αγριότητας και το πάθος που μας εμψυχώνει μοιάζουν με τρέλα. Μπορούμε να καταστρέψουμε και να σκοτώσουμε για να σωθούμε… για να σωθούμε και να εκδικηθούμε
[πηγή: Έριχ Μαρία Ρεμάρκ, Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο, μετάφραση Στέλλα Βουρδουμπά, εκδ. Δωρικός, Αθήνα 1990]

 Πηγή: http://www.bookworld.gr/

 

Αηδιασμένοι από τον εαυτό τους...

 Πολύ μεστό όσο και επίκαιρο άρθρο, από το ψηφιακό ανθολόγιο http://kerkida.gr

Το 1972 ο Μάρκο Φερέρι σκανδαλίζει με την ταινία του «Το μεγάλο φαγοπότι», στην οποία τέσσερις αστοί αποφασίζουν να κλειστούν σε μια βίλα και να επιδοθούν σ’ ένα αχαλίνωτο όργιο με φαγητό και σεξ μέχρι σκασμού.

Τα ανθρώπινα πάθη, η απληστία, η ανία, η παρακμή, το υπαρξιακό κενό και ο υλιστικός ηδονισμός αναπαριστώνται με τον γλαφυρότερο τρόπο, αναδεικνύοντας τη δύναμη της τέχνης.

Προχθές ο Μάριο Ντράγκι, ο «σούπερ Μάριο» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και εκλεκτός της Goldman Sachs, ζήτησε από την Ευρώπη «να αφουγκραστεί τα αιτήματα αυτών που μένουν πίσω σε μια κοινωνία βασισμένη στην επιδίωξη της δύναμης και του πλούτου».

Κρίση συνείδησης ή αδιόρατος φόβος ενός μέλους της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ ότι ο γερμανικός μονόδρομος της αέναης λιτότητας και των περικοπών οδηγεί κατευθείαν στην υπονόμευση της όποιας ανάκαμψης, αλλά και, το σπουδαιότερο, της συστημικής σταθερότητας; Την υπαρξιακή κρίση της Ε.Ε. παραδέχτηκε την ίδια μέρα και ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ.

Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στην ομιλία του για την «Κατάσταση της Ενωσης», υποσχέθηκε πολιτική στροφή στην «κοινωνική Ευρώπη», η οποία, όπως είπε, δεν πρέπει να γίνει «Αγρια Δύση».

Από την πλευρά του ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, λίγες ώρες πριν από την έναρξη της συνόδου στην Μπρατισλάβα, χαρακτήρισε την κατάσταση στην Ε.Ε. δραματική, «μ’ ένα σημαντικό μέλος της να αποχωρεί και άλλες χώρες να μη θέλουν την ευρωπαϊκή συνεργασία με πολιτικές συνοχής και αλληλεγγύης».

Μεσούσης της κρίσης, το 2011, ο Αμερικανός μεγαλοεπενδυτής Γουόρεν Μπάφετ, αφού είχε διαπιστώσει ότι η πάλη των τάξεων υπάρχει στ’ αλήθεια και ότι είναι η δική του τάξη που κερδίζει, έκανε έκκληση για μεγαλύτερη φορολόγηση των πλουσίων, αφού, όπως έλεγε, οι υπάλληλοί του πλήρωναν σε φόρους το 36% του εισοδήματός του, ενώ οι μεγαλοαστοί μόνο το 17%.

Το αίτημά του προσυπέγραφαν ο πρόεδρος της Total, η ζάπλουτη κληρονόμος της L’Oreal, Λιλιάν Μπετανκούρ, ο ιδιοκτήτης της Ferrari, Λούκα ντι Μοντεζέμελο, και ο δισεκατομμυριούχος ιδιοκτήτης της Netflix, Ριντ Χάστινγκς.

Στη Γαλλία, ο μεγιστάνας της διαφήμισης και πρόεδρος της Ενωσης των Μεγάλων Ιδιωτικών Επιχειρήσεων, Μορίς Λεβί, με περιουσία που ξεπερνάει τα 108 δισεκατομμύρια ευρώ, απαίτησε μια εξαιρετική συνεισφορά από τους πολύ πλούσιους «για την ανόρθωση των δημόσιων οικονομικών».

Από κοντά και ο Πιερ Μπερζέ, μεγιστάνας της μόδας και συνεργάτης του Ιβ Σεν-Λοράν, με περιουσία 120 δισεκατομμύρια ευρώ, δήλωσε ότι «δεν πρόκειται να φτωχύνουμε με μια μεγαλύτερη φορολογία».

Πρόσφατα μελέτη της οργάνωσης Oxfam έδειχνε ότι 85 άτομα κατέχουν περιουσία που ισοδυναμεί με την περιουσία του 50% του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή 3,5 δισεκατομμύρια άτομα, και η οποία σε αξία ανέρχεται σε ένα τρισεκατομμύριο βρετανικές λίρες.

πλούτος δε που κατέχει το πλουσιότερο 1% ισούται με 110 τρισεκατομμύρια λίρες.

Το «μεγάλο φαγοπότι» από τις ακρότητες μιας τάξης που στον κολοφώνα της βουλιμίας της λεηλάτησε τους πόρους και τον πλούτο της ανθρωπότητας προφανώς προκαλεί τρόμο ακόμα και σε ορισμένα από τα μέλη της, αφού η ύβρις είναι ιστορικών διαστάσεων.

Κάποιοι απ’ αυτούς, ίσως και αηδιασμένοι από τον ίδιο τους τον εαυτό και κορεσμένοι από τα επίχειρα της απληστίας τους, ζητάνε σήμερα απειροελάχιστα δείγματα κοινωνικής δικαιοσύνης, φοβούμενοι τα χειρότερα. Εμείς πάλι;

                                                            Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών/ Τάσος Τσακίρογλου

Κυριακάτικο σινεμά: "To Γάλα (2011)"

 Μια από τις αρτιότερες ελληνικές ταινίες των τελευταίων χρόνων είναι η πρόταση του ιστολογίου για την αυριανή Κυριακή! Πρόκειται για ¨Το γάλα"σε σενάριο του μεγάλου θεατρικού συγγραφέα Βασίλη Κατσικονούρη.
 Η ταινία παρακολουθεί τα μέλη μιας τριμελούς οικογένειας μεταναστών από την Τιφλίδα που προσπαθούν, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, να αντιμετωπίσουν τη σκληρή πραγματικότητα και να παλέψουν με τα φαντάσματα του παρελθόντος. Τη στιγμή που ο μεγαλύτερος γιος Αντώνης βρίσκεται λίγα βήματα πριν από ένα βολικό για όλους γάμο, ο Λευτέρης παλεύει να σταθεί όρθιος στον αδυσώπητο ενήλικο κόσμο.
 Ερμηνείες άξιες για όσκαρ, ειδικά ο ρόλος του Λευτέρη,αν και ιδιαίτερα απαιτητικός, αποδόθηκε με τρόπο που απέπνεε βαθειά μελέτη της ψυχοσύνθεσης του "ασθενούς" ήρωα...

                                                    Κ Α Λ Η   Κ Υ Ρ Ι Α Κ Η !!

Ποιήματα και εικόνες για το φεγγάρι

Πανσέληνος του Σεπτέμβρη με εικόνες και ποιήματα για το ολόγιομο φεγγάρι...

 ΑΓΓΕΛΑΚΗ – ΡΟΥΚ   ΚΑΤΕΡΙΝΑ   ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Το φεγγάρι, το φεγγάρι
τόσο προσκολλημένο ήταν στο στήθος μου
στην κοιλιά, γι’αυτό δεν το κοιτάζω πια
το αποφεύγω, όπως και τον καθρέφτη.
Το φεγγάρι βγάζει τώρα
ένα χλωμό, υποτονικό φως
που μονότονα λούζει και θυμίζει
άλλες στιγμές όταν νύχτα με τη νύχτα
μεγάλωνε το δρεπάνι
μαζί με τον πόθο
μαζί με την ιδέα της πληρότητας.
Πανσέληνος, το σύμπαν εκσπερμάτωνε
και συ στα βότσαλα υγρή
θαρρούσες πως είχες συλλάβει
το νόημα της δημιουργίας.
Κι ονειρευόσουν μια εποχή μεταφυσική
όπου κανένας ήλιος κοφτερός
δε θα διέκοπτε το ποίημα
αφού του φεγγαριού το φως
φως ασημένιο
πιο ερωτικά σε άγγιζε
απ’το χρυσό της μέρας.
Νόμιζες, ανόητο θηλυκό,
πως στο φεγγάρι θα λικνιζόσουνα
για πάντα…Αλλά,
Πάει κι αυτό, πάει και το φεγγάρι
 

ΖΑΛΟΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ - Εις το φεγγάρι

Χαρά της πρώτης μου ζωής, φεγγάρι αγαπημένο,

συ δεν πονείς, εγώ πονώ˙

γιατί ψηλά στον ουρανό

κρεμιέσαι λυπημένο;

Εσύ που χρύσωνες τη γη κι εμάγευες το κύμα,

γιατί μου ρίχνεις φως πικρό,

σα να φωτάς ένα νεκρό

που κείτεται στο μνήμα;

Φεγγάρι! Στο βασίλειο σου μη κατοικούν αγγέλοι

κι ο άγγελός μου κατοικεί;

Μη, φίλημα πικρό από κει,

την λάμψη σου μου στέλει;

Το φως σου αν είναι φίλημα, μυστήριο χαμένο

από του γιου μου την ψυχή,

οχ, άκουσέ μου μιαν ευχή,

φεγγάρι αγαπημένο!

Οχ, λάβε αυτόν τον στεναγμό και πε του, δε φοβάται

άλλην ο νους μου συμφορά-

κάθε μου πόθος και χαρά

στο χώμα του κοιμάται.

Αυτά, φεγγάρι, σου ζητώ και πε του, αν σ’ ερωτήση

πότε θα παύσουν οι καημοί,

όταν μια αχτίδα σου χλωμή

την πλάκα μου φωτίση.

ΒΑΡΒΕΡΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ «Φεγγάρια πανσελήνου»

«Κάποια γυναίκα όλο κοιτά φεγγάρια Πανσελήνου.

Εσύ είσαι όρος/ όταν θεριεύει ύψος

μυρίζει μέλλον φθινοπωρινό/ απαλό της μνήμης.

Σε ζωογονούνε/ ήλιος/ μ’ όσους πυρπόλησε η σκιά

θάλασσα/ με τα παγωμένα χαμόγελα στο βυθό

κι ο άνεμος/ που μας πετάει βότσαλα ευτυχίας.

Όμως κοιτάς φεγγάρια Πανσελήνου.

Μα εσύ είσαι όρος./ Ρίξε τα ξύλα και νερά σου κρουνηδόν

πάνω στα χορταράκια/ και στα πεπρωμένα/ της πανίδας

με το καλό/ με τον καιρό/ γίνε πεδιάδα

και τότε τόλμησε και τότε κοίτα.

Γυναίκα ήταν και κοίταζε φεγγάρια Πανσελήνου.»

ΓΩΓΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ - Πώς με κοιτάζει έτσι

Πώς με κοιτάζει έτσι

αυτό το άσπρο κομμάτι χαρτί

πώς με κοιτάζει έτσι το φεγγάρι...

Πώς θροΐζει μέσα μου

αυτό τον παγωμένο χάρτη στο βυθό

πώς με κοιτάει έτσι το φεγγάρι...

Ποιανού καιρού το λυπημένο δάχτυλο

κρυμμένο πίσω από δάση και βουνά

δείχνει παντού και πουθενά

τι θέλει το φεγγάρι...

Ποιανού αλόγου τρελαμένου το χλιμίντρισμα

κάνει τόση αντήχηση μέσα μου

μου διογκώνει το Εγώ μου...

Ποιανής σελήνης έκλειψη

ποιου φεγγαριού η χάση

μαζί σηκώνει μέσα μου

άμπωτη και παλίρροια δίδυμες αδερφές μου...

πώς με κοιτ...

Πώς σκύβει έτσι πάνω στο στόμα μου να δει

αν ανασαίνω ο Καρυωτάκης...

 Ν. ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ "Γαλήνη"

Κρεμάστη ἀνάστροφα ἡ σελήνη

 πάνω στὸ χάος τὸ γαλανὸ
κι ὁ θεὸς προσμένει τὸ θεό του

 σὰν ἄνθρωπος στὸν οὐρανό.

ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ ΒΥΡΩΝ  -Έλεος δεν έχει τούτο το φεγγάρι

«Έλεος δεν έχει τούτο το φεγγάρι 

απλώνει απλώνει αδιάκοπα στο δέρμα του καλοκαιριού 

πήζει τον ουρανό πήζει τον άνεμο 

κερώνει την καρδιά και τις χαραματιές της θύμησης 

και τα σκιαγμένα πρόσωπα ψηλά στις πολεμίστρες…. 

Πεσμένοι πάνω στα καμένα βράχια με το θρυμματισμένο 

πρόσωπο της ανταρσίας αναστραμμένο στο αύριο 

μ’ ένα τραγούδι αλλουλούδιστο στα μάτια μας 

με τα κεραυνωμένα χέρια σωριαστά 

κι απ’ τα χαλαρωμένα δάχτυλα φευγάτα όλα τα ελάφια 

πόσες φορές θα σκοτωθούμε ακόμα;

Το αίμα στο αίμα πάνω πέτρωσε δεν δίνει πια χρησμό 

άδειος εδιάβηκε ο καιρός χωρίς κανένα θάμα… 

πεσμένοι πάνω στα καμένα βράχια 

πόσες φορές θα σκοτωθούμε ακόμα 

ρωτώντας πάντα αμετανόητα ρωτώντας πού τραβάει 

αυτός ο δρόμος πού περνάει 

ανάμεσα σε σκοτωμένους και φονιάδες.»

ΣΕΦΕΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ «ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ»

«Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσαν. 

Τ’ αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις 

όπως το φέρνει ο κόπος της τελειωμένης μέρας 

και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες, 

πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις. 

Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω 

λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη…. 

Σιωπές αγαπημένες της σελήνης…»ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ 

ΛΕΟΠΑΡΝΤΙ ΤΖΙΑΚΟΜΟ  - Στη σελήνη

Τώρα που έκλεισε έναν κύκλο ο χρόνος
Θυμάμαι, ερχόμουν με τόση αγωνία
Εδώ στον λόφο και σε κοιτούσα
Σελήνη μου, γεμάτη χάρη.
Κι εσύ, εκκρεμής πάνω απ’ το δάσος
Το φώτιζες ολόκληρο, όπως τώρα. Τότε όμως
Το πρόσωπό σου ήταν θολό κι αβέβαιο
Από τα δάκρυα που έρχονταν στα βλέφαρά μου
Γιατί ήταν βάσανο η ζωή μου, κι είναι ακόμα,
Δεν αλλάζει, σελήνη αγαπημένη.
Κι όμως, μ’ ευχαριστεί
Ν’ αναπολώ την εποχή της δυστυχίας μου.
Είναι γλυκό, όταν είσαι νέος
Και η πορεία της μνήμης είναι σύντομη
Ενώ η ελπίδα έχει μεγάλο δρόμο
Να θυμάσαι τα περασμένα
Κι ας ήταν λύπες, κι ας κρατάει ο πόνος.

 Δ.Π. ΠΑΠΑΔΙΤΣΑΣ Το φεγγάρι

Δε σκέφτηκες ότι μια νύχτα κρυφά
Στις μύτες των ποδιών μου
Πήρα όλα τα οστά μας
Και τα βούτηξα – ας μην το μάθουν σε παρακαλώ
Στο φεγγάρι

Τώρα ας τραγουδήσουμε το φεγγάρι
Κανείς δεν θα μας πει ότι το περιέχουμε σαν έμβρυο
Η γνωστή ιστορία ότι τα έμβρυα μεγαλώνουν
Και στο τέλος αποχωρίζονται απ’ τις μητέρες τους
Θα επαναληφθεί κι εδώ
Και τότε μ’ έκπληξη οι συγγενείς οι φίλοι κι εμείς οι ίδιοι ακόμα
Θα πηγαίνουμε το φεγγάρι περίπατο
Θα το τραγουδάμε και θα μας τραγουδάει
Θα το ‘χουμε στα χέρια μας
Στο μυαλό μας στη συνήθεια να ξυπνάμε πρωί
Δεν γίνεται λόγος για τη σκέψη
Αυτή ανέκαθεν είναι το φεγγάρι

Και κάτι άλλο
Αν σε ρωτήσουν να τους πεις το μυστικό
Πες τους ένα ψέμα:
Υπάρχει ένα και μοναδικό φεγγάρι
Αυτό που είναι στον ουρανό.

Φ. ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ Βγαίνει το φεγγάρι

Όταν βγαίνει το φεγγάρι
οι καμπάνες χάνονται,
κι εμφανίζονται τ' απρόσβατα
τα μονοπάτια.

Όταν βγαίνει το φεγγάρι
η θάλασσα σκεπάζει τη γη,
κι η καρδιά αισθάνεται νησί
καταμεσής του απείρου.

Κανείς δεν τρώει πορτοκάλια
κάτω απ'την πανσέληνο.
Πρέπει να φας
πράσινα φρούτα παγωμένα.

Όταν βγαίνει το φεγγάρι
με τα εκατό όμοια πρόσωπα
το αργυρό νόμισμα
κλαίει στην τσέπη

μτφ: Ρήγα Καππάτου

ΚΑΡΟΥΖΟΣ ΝΙΚΟΣ-ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ  

I) «Ψηλά η νύχτα μοιάζει έρωτας…/ Ελκύομαι απ’ τα φεγγάρια 

τι δρόμους ανοίγουν για να βρεις αγαπημένη.» 

II) «Το φεγγάρι κατευνάζει κάποτε/ συνήθως όμως αναστατώνει 

θρασύνεται διαστέλλεται στη λαγνική του μαύρου κοινοκτημοσύνη. 

Γιατί να μας εφευρίσκει ο θάνατος; …» 

III) «Ω καρδιά μου- τρομαχτικότερη σελήνη »,

ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ Σελήνη

Ἀπὸ ἕνα θαῦμα
Ἀπὸ ἕνα πρόσωπο πρωίας
Παίρνεται ὁ θυμός μου

Σελήνη ἀθρόα παρουσία
Ἑλένη ἡ καμπύλη τοῦ κόσμου
M᾿ ἐβένινη σημασία
Ἡ πύλη ἀνοίγει στὸν ξένο
Στ᾿ ἀγέρι
T᾿ ἀλέτρι ὀργώνει τὸν κάμπο
Ἐκεῖ ποὺ δὲ βλέπει ἡ καρδιὰ

Βελάζουν τ᾿ ἀστέρια στὴν κρύπτη

ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ ΜΙΛΤΟΣ - Η πηγή

Φεγγάρι πεθαμένο μου
για ξαναβγές και πάλι
θέλω να δω το αίμα σου
δεν έκαιγες λυχνάρι
φώτιζες
το φοβισμένο πρόσωπο
θέλω να δω
το φοβισμένο πρόσωπο
τώρα
πάλι και πάλι
τότε
όλο το σώμα μου ήταν
μιά πληγή
φεγγάρι
μια πηγή
και φώτιζε
της νύχτας το σκοτάδι

Φεγγάρι πεθαμένο μου
θέλω να δω το αίμα σου
τώρα
πάλι και πάλι

ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ ΝΑΠΟΛΕΩΝ - Νυχτερινό 1

Μονάχη η φλόγα του κεριού μου,

κι απέναντί μου στο τραπέζι

θαρρείς το τέλος της προσμένει·

λίγες στιγμές έχει να ζήσει

και μες στη νύχτα τρεμοπαίζει,

σα μια ψυχούλα φοβισμένη...

Απόξω έν’ άγρυπνο φεγγάρι

με κόπο χάνεται στα χάη

μιας ατελεύτητης ερήμου...

Σα να μη θέλει να πεθάνει,

μ᾿ αναλαμπὲς ψυχομαχάει

το ετοιμοθάνατο κερί μου...

Και το βαρύθυμο φεγγάρι,

που χρόνια τώρα έχει σωπάσει,

και το κερί μου που πεθαίνει

και, μέσα, η θλιβερὴ ψυχή μου,

χωρίς αιτία, κι οι τρεις στην πλάση

είμαστε τόσο λυπημένοι...

 ΔΗΜΟΥΛΑ ΚΙΚΗ «Μισό φεγγάρι»

Βλέπω ένα γούβωμα βαθύ.

 Ποιό χέρι αρπακτικό

μπήκε πήρε πολύ έφυγε

και δεν πρόφτασα;

Άραγε σε ποιό όνειρο

ανέθεσα του όλου τη φύλαξη

 και το πήρε ο ύπνος;

Ακούω το νυχτολούλουδο

σαν κούκος ρολογιού

πετάγεταιέξω απ΄το άρωμά του

 φωνάζοντας

 νύχτωσε βγες να δεις

 και είδα να χαράζεται ψηλά

ένα μισό και ούτε φεγγάρι

σα μαχαιριά σε υπερφυσικό

 θεού σαγόνι ή μάλλον

σαν φιλιού το κάτω χείλος

και το επάνω να φιλάει το σκοτάδι

 -ποιός και σε ποιόν μισοείπε:

 αν είναι αργά

κοιμήσου στο κρεβάτι μου εσύ

κι εγώ στον καναπέ.

Αχ,υπομνηστικό φεγγάρι

 στέκεις εκεί πάνω

σα μισή ωραιότητα

 και σαν ολόκληρη ευκαιρί

α κοιτάζοντάς σε να μετρώ

πόσα μισά δεν πρόλαβα

 ν΄αφήσω.

ΜΙΛ.ΜΑΛΑΚΑΣΗΣ Παίζει ἀπόψε τὸ φεγγάρι

Παίζει ἀπόψε τὸ φεγγάρι
Μέσα στὴν κληματαριά,
Ποὖναι νὰ τὸ πιεῖς, ἀλήθεια,
Στὸ ποτήρι,

Κι ὄχι τόσο γιατὶ παίζει
Στὴν κληματαριά,
Ὅσο γιατὶ φέγγει δίπλα
Σ᾿ ἕνα παραθύρι…

ΚΕΝΤΡΟΥ – ΑΓΑΘΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΑ   Αυγουστιάτικο φεγγάρι

Φεγγάρι σπλαχνικό

Σκαρφαλωμένο σε μισόκλειστα παράθυρα

Όταν κοιτάζεις συγγενείς και φίλους

Να ξενυχτάνε τους νεκρούς τους

Την εξοικείωση βοηθάς

Ζώντων τε και τεθνεώτων

ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ ΝΑΠΟΛΕΩΝ -  Νυχτερινό 2

Ένα φεγγάρι πράσινο, μεγάλο,

που λάμπει μεσ’ τη νύχτα – τίποτ’  άλλο.

Μια φωνή γρικιέται μέσ’ το σάλο

και που σε λίγο παύει -τίποτ’ άλλο.

Πέρα μακριά, κάποιο στερνό σινιάλο

του καραβιού που φεύγει -τίποτ΄άλλο.

Και μόνον εν παράπονο μεγάλο

στα βάθη του μυαλού μου. -Τίποτ’  άλλο.

ΣΟΥΤΣΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ 

Τι ωραίο φεγγαράκι!

Τι ερωτική βραδιά!

Ήσυχα τ’ αεράκι

παίζει μέσα στα κλαδιά.

Κοίταξε το αηδόνι

μες στα φύλλα πώς πετά,

και στες βρύσες το τρυγόνι,

πώς το ταίρι του ζητά.

Τ’ ανταμώνει, τ’ αγκαλιάζει

με λαχτάρα και χαρά˙

το φιλεί, γλυκοστενάζει

και σαλεύει τα πτερά.

Τι πουλάκι’ αγαπημένα!

Τι αθώοι στεναγμοί!...

Τέτοιον έρωτα σ’ εμένα,

σκληρή! Δείξε μιαν στιγμή.

ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΣ - Αγροτικό

Στο σταύλο απόψε ήρθε το φεγγάρι...

Εκοίταξεν απ' το παράθυρό του,

είδε την αγελάδα, το μοσκάρι,

το βόδι που μασούσε το σανό του.

Στον κήπο μας ανήσυχο γλιστρούσε,

ανέβηκεν απάνω στη συκιά μας,

εμέτρησε τα λίγα πρόβατά μας,

είδε το γάιδαρό μας και γελούσε.

Πήγε στ' αμπέλι, πήγε στο λιοστάσι,

άκουσε τα κουδούνια απ' το κοπάδι,

χωρίς κουβά κατέβη στο πηγάδι

κι ήπιε νερό πολύ να ξεδιψάσει.

Στης λεύκας μας τα φύλλα παιγνιδίζει

στον ουρανό τον καθαρό ανεβαίνει.

Μια χήνα το κοιτάζει σαστισμένη

κι ο σκύλος μας ακόμα το γαυγίζει.

Δ. ΣΟΛΩΜΟΣ - ΚΡΗΤΙΚΟΣ

Ἀκόμη έβάστουνε ἡ βροντή...
Κι ἡ θάλασσα, ποὺ σκίρτησε σὰν τὸ χοχλὸ ποὺ βράζει,
ἡσύχασε καὶ ἔγινε ὅλο ἡσυχία καὶ πάστρα,
σὰν περιβόλι εὐώδησε κι ἐδέχτηκε ὅλα τ᾿ ἄστρα·
κάτι κρυφὸ μυστήριο ἐστένεψε τὴ φύση
κάθε ὀμορφιὰ νὰ στολιστεῖ καὶ τὸ θυμὸ ν᾿ ἀφήσει.
Δὲν εἶν᾿ πνοὴ στὸν οὐρανό, στὴ θάλασσα, φυσώντας
οὔτε ὅσο κάνει στὸν ἀνθὸ ἡ μέλισσα περνώντας,
ὅμως κοντὰ στὴν κορασιά, ποὺ μ᾿ ἔσφιξε κι ἐχάρη,
ἐσειόνταν τ᾿ ὁλοστρόγγυλο καὶ λαγαρὸ φεγγάρι·
καὶ ξετυλίζει ὀγλήγορα κάτι ποὺ ἐκεῖθε βγαίνει,
κι ὀμπρός μου ἰδοὺ ποὺ βρέθηκε μία φεγγαροντυμένη.
Ἔτρεμε τὸ δροσάτο φῶς στὴ θεϊκιὰ θωριά της,
στὰ μάτια της τὰ ὁλόμαυρα καὶ στὰ χρυσὰ μαλλιά της.ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ 

Τ.ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ - Περιμένοντας το βράδυ 

Δὲν ξέρω πῶς, δὲν ξέρω ποῦ, δὲν ξέρω πότε, ὅμως τὰ βράδια

κάποιος κλαίει πίσω ἀπὸ τὴν πόρτα

κι ἡ μουσικὴ εἶναι φίλη μας – καὶ συχνὰ μέσα στὸν ὕπνο

ἀκοῦμε τὰ βήματα παλιῶν πνιγμένων ἢ περνοῦν μὲς

στὸν καθρέφτη πρόσωπα

ποῦ τὰ εἴδαμε κάποτε σ᾿ ἕνα δρόμο ἡ ἕνα παράθυρο

καὶ ξανάρχονται ἐπίμονα

σὰν ἕνα ἄρωμα ἀπ᾿ τὴ νιότη μας – τὸ μέλλον εἶναι ἄγνωστο

τὸ παρελθὸν ἕνα αἴνιγμα

ἡ στιγμὴ βιαστικὴ κι ἀνεξήγητη.

Οἱ ταξιδιῶτες χάθηκαν στὸ βάθος

ἄλλους τοὺς κράτησε γιὰ πάντα τὸ φεγγάρι

οἱ καγκελόπορτες τὸ βράδυ ἀνοίγουνε μ᾿ ἕνα λυγμὸ

οἱ ταχυδρόμοι ξέχασαν τὸ δρόμο

κι ἡ ἐξήγηση θὰ ᾿ρθεῖ κάποτε

ὅταν δὲν θὰ χρειάζεται πιὰ καμία ἐξήγηση.

Ά, πόσα ρόδα στὸ ἡλιοβασίλεμα – τί ἔρωτες Θεέ μου, τί ἡδονὲς

τί ὄνειρα!

Ας πᾶμε τώρα νὰ ἐξαγνιστοῦμε μὲς στὴ λησμονιά.

ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ ΝΑΠΟΛΕΩΝ-Χειμωνιάτικο τοπίο

Ἕν᾿ ἀλλόκοτο φεγγάρι σὰν ἕνα κομμάτι πάγου,
πεθαμένο καὶ στημένο μέσ᾿ στὴ μέση του πελάγου,

μιὰ βουβή, μεγάλη ξέρα, πιὸ γυμνὴ κι ἀπὸ παλάμη,
μ᾿ ἕνα γέρικο, θλιμμένο, τραγικό, μικρὸ καλάμι

κι ἕνας ἴσκιος -ἕνα κάτι- ποὺ δὲ ξέρω τί ἔχει χάσει
κι ἀπὸ τότε φέρνει γύρα, μὴ μπορώντας νά ῾συχάσει.

Παγωμένο τὸ χαμένο κι ὅλο φῶς, ἐκεῖνο τρίο,
σιωποῦσε κι ἀγρυπνοῦσε, μέσ᾿ στὴ νύχτα, μέσ᾿ στὸ κρύο...

ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ - Το φεγγάρι γελάει 

Καίει 

καίει η νύχτα 

οι άνθρωποι τρώνε 

ονομάζοντας σκοτεινές αρρώστιες 

η γυναίκα λέει για ένα γάμο 

Ανεβαίνει 

ανεβαίνει φωτεινή ρουκέτα 

στον ουρανό η νύφη 

ο γαμπρός κόλλησε στη γη 

γεμάτος κόκκινα στίγματα και στάχτη 

κλαίει η γυναίκα 

το φεγγάρι γελάει 

το φεγγάρι κλαίει 

η γυναίκα γελάει 

Oδυσσέας Ελύτης

Νυν της Σελήνης το μελάγχρωμα το ανίατο

Αιέν το χρυσοκύανο του Γαλαξία σελάγισμα

Umberto Fiori - ΠΕΡΑΣΜΑ

Επιστρέφει το σκοτάδι.

Πάνω στα σπίτια ξαναβγαίνει

το φεγγάρι, και ανεβαίνει γεμάτο

και πάντοτε πιο φωτεινό

στον έναστρο ουρανό.

Πάλι αυτό το ωραιότατο άδειο

εκεί πάνω ψηλά

σε πιέζει σαν

ένα προσωπικό γεγονός.

Το νιώθεις σαν ένα χρέος,

όπως το τηλέφωνο

όταν συνεχίζει να χτυπάει

στο σπίτι κάποιου άλλου

ενώ ανεβαίνεις τις σκάλες. 

μτφ: Γιάννης Παππάς

Ο.ΕΛΥΤΗΣ - ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ 

Το διάδημα του φεγγαριού στο μέτωπο της νύχτας

Όταν μοιράζονται οι σκιές την επιφάνεια

Της δράσης

Κι ο πόνος μετρημένος από εξασκημένο αυτί

Ακούσιος καταρρέει

Μες στην ιδέα που αχρηστεύεται απ' το μελαγχολικό

Σιωπητήριο.

ΧΙΟΝΗΣ ΑΡΓΥΡΗΣ

 Έν' ασημένιο κέρμα το φεγγάρι, που κάποτε τινάξαν στο διάστημα οι θεοί, κορώνα γράμματα την τύχη παίζοντας αυτού του κόσμου, έν' ασημένιο κέρμα που δεν έπεσε ποτέ, αλλ' έμεινε εκεί, μετέωρο, στο χάος.

Γι' αυτό και δεν αποφασίστηκε ποτέ η τύχη αυτού του κόσμου, γι' αυτό και αδιάκοπα κοιτάμε μ' αγωνία το φεγγάρι, μην πάει και πέσει απ' του χαμού μας την πλευρά.

ΡΙΤΣΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ «Σονάτα του σεληνόφωτος»

"Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα.

Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου λίγο πιὸ κάτου, ὡς τὴ μάντρα τοῦ τουβλάδικου, ὡς ἐκεῖ ποὺ στρίβει ὁ δρόμος καὶ φαίνεται ἡ πολιτεία τσιμεντένια κι ἀέρινη, ἀσβεστωμένη μὲ φεγγαρόφωτο τόσο ἀδιάφορη κι ἄϋλη, τόσο θετικὴ σὰν μεταφυσικὴ ποὺ μπορεῖς ἐπιτέλους νὰ πιστέψεις πὼς ὑπάρχεις καὶ δὲν ὑπάρχεις πὼς ποτὲ δὲν ὑπῆρξες, δὲν ὑπῆρξε ὁ χρόνος κ᾿ ἡ φθορά του. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.                                                                                                     ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ 

Γ ΡΙΤΣΟΣ .  Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού 

Τότε το φεγγάρι  σκόνταψε στις ιτιές κι έπεσε στο πυκνό χορτάρι.
Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα.
Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι κι όλη τη νύχτα παίζανε στον κάμπο.
Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά, κι όπου πατούν αφήνουνε κάτι μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα. Μα, ευτυχώς, οι μεγάλοι που ξέρουν πολλά, δεν καλοβλέπουν. Μονάχα οι μάνες κάτι υποψιάστηκαν.

Γι αυτό τα παιδιά κρύβουνε τα χρυσωμένα χέρια τους στις άδειες τσέπες, μην τα μαλώσει η μάνα τους που όλη τη νύχτα παίζανε κρυφά με το φεγγάρι.» […]

Ο ΕΛΥΤΗΣ - ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ 

Φεγγάρι εδώ φεγγάρι εκεί

Αίνιγμα διαβασμένο από τη θάλασσα

Για το δικό σου το χατίρι

Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα

βαθύ γαρίφαλο ακρωτήρι

Ν. ΓΚΑΤΣΟΣ - ΑΜΟΡΓΟΣ 

Μὰ εἶταν ἀγέρας κι ἔφυγε κορυδαλλὸς κι ἐχάθη
Εἶταν τοῦ Μάη τὸ πρόσωπο τοῦ φεγγαριοῦ ἡ ἀσπράδα
Ἕνα περπάτημα ἐλαφρὺ σὰ σκίρτημα τοῦ κάμπουἝνα φιλὶ τῆς θάλασσας τῆς ἀφροστολισμένης.

Ν ΓΚΑΤΣΟΣ - ΜΟΝΑΞΙΑ 

Κι' ἐσύ, φεγγάρι, ποὺ περνᾶς μέσα στὰ σύννεφα γοργά,

κι' ὅλα τὰ λούζεις στὸ ἄϋλο φῶς καὶ στὰ ἀσημένια κάλλη

Κάποιας ζωῆς ἀπόκοσμης, τώρα, ποὺ ἡ νύχτα ἀναριγᾶ,

πές μου, φεγγάρι, τὰ παλιὰ δὲ θὰ ξανάρθουν πάλι;

              Πηγή: http://homouniversalisgr.blogspot.gr/