Αηδιασμένοι από τον εαυτό τους...

 Πολύ μεστό όσο και επίκαιρο άρθρο, από το ψηφιακό ανθολόγιο http://kerkida.gr

Το 1972 ο Μάρκο Φερέρι σκανδαλίζει με την ταινία του «Το μεγάλο φαγοπότι», στην οποία τέσσερις αστοί αποφασίζουν να κλειστούν σε μια βίλα και να επιδοθούν σ’ ένα αχαλίνωτο όργιο με φαγητό και σεξ μέχρι σκασμού.

Τα ανθρώπινα πάθη, η απληστία, η ανία, η παρακμή, το υπαρξιακό κενό και ο υλιστικός ηδονισμός αναπαριστώνται με τον γλαφυρότερο τρόπο, αναδεικνύοντας τη δύναμη της τέχνης.

Προχθές ο Μάριο Ντράγκι, ο «σούπερ Μάριο» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και εκλεκτός της Goldman Sachs, ζήτησε από την Ευρώπη «να αφουγκραστεί τα αιτήματα αυτών που μένουν πίσω σε μια κοινωνία βασισμένη στην επιδίωξη της δύναμης και του πλούτου».

Κρίση συνείδησης ή αδιόρατος φόβος ενός μέλους της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ ότι ο γερμανικός μονόδρομος της αέναης λιτότητας και των περικοπών οδηγεί κατευθείαν στην υπονόμευση της όποιας ανάκαμψης, αλλά και, το σπουδαιότερο, της συστημικής σταθερότητας; Την υπαρξιακή κρίση της Ε.Ε. παραδέχτηκε την ίδια μέρα και ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ.

Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στην ομιλία του για την «Κατάσταση της Ενωσης», υποσχέθηκε πολιτική στροφή στην «κοινωνική Ευρώπη», η οποία, όπως είπε, δεν πρέπει να γίνει «Αγρια Δύση».

Από την πλευρά του ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, λίγες ώρες πριν από την έναρξη της συνόδου στην Μπρατισλάβα, χαρακτήρισε την κατάσταση στην Ε.Ε. δραματική, «μ’ ένα σημαντικό μέλος της να αποχωρεί και άλλες χώρες να μη θέλουν την ευρωπαϊκή συνεργασία με πολιτικές συνοχής και αλληλεγγύης».

Μεσούσης της κρίσης, το 2011, ο Αμερικανός μεγαλοεπενδυτής Γουόρεν Μπάφετ, αφού είχε διαπιστώσει ότι η πάλη των τάξεων υπάρχει στ’ αλήθεια και ότι είναι η δική του τάξη που κερδίζει, έκανε έκκληση για μεγαλύτερη φορολόγηση των πλουσίων, αφού, όπως έλεγε, οι υπάλληλοί του πλήρωναν σε φόρους το 36% του εισοδήματός του, ενώ οι μεγαλοαστοί μόνο το 17%.

Το αίτημά του προσυπέγραφαν ο πρόεδρος της Total, η ζάπλουτη κληρονόμος της L’Oreal, Λιλιάν Μπετανκούρ, ο ιδιοκτήτης της Ferrari, Λούκα ντι Μοντεζέμελο, και ο δισεκατομμυριούχος ιδιοκτήτης της Netflix, Ριντ Χάστινγκς.

Στη Γαλλία, ο μεγιστάνας της διαφήμισης και πρόεδρος της Ενωσης των Μεγάλων Ιδιωτικών Επιχειρήσεων, Μορίς Λεβί, με περιουσία που ξεπερνάει τα 108 δισεκατομμύρια ευρώ, απαίτησε μια εξαιρετική συνεισφορά από τους πολύ πλούσιους «για την ανόρθωση των δημόσιων οικονομικών».

Από κοντά και ο Πιερ Μπερζέ, μεγιστάνας της μόδας και συνεργάτης του Ιβ Σεν-Λοράν, με περιουσία 120 δισεκατομμύρια ευρώ, δήλωσε ότι «δεν πρόκειται να φτωχύνουμε με μια μεγαλύτερη φορολογία».

Πρόσφατα μελέτη της οργάνωσης Oxfam έδειχνε ότι 85 άτομα κατέχουν περιουσία που ισοδυναμεί με την περιουσία του 50% του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή 3,5 δισεκατομμύρια άτομα, και η οποία σε αξία ανέρχεται σε ένα τρισεκατομμύριο βρετανικές λίρες.

πλούτος δε που κατέχει το πλουσιότερο 1% ισούται με 110 τρισεκατομμύρια λίρες.

Το «μεγάλο φαγοπότι» από τις ακρότητες μιας τάξης που στον κολοφώνα της βουλιμίας της λεηλάτησε τους πόρους και τον πλούτο της ανθρωπότητας προφανώς προκαλεί τρόμο ακόμα και σε ορισμένα από τα μέλη της, αφού η ύβρις είναι ιστορικών διαστάσεων.

Κάποιοι απ’ αυτούς, ίσως και αηδιασμένοι από τον ίδιο τους τον εαυτό και κορεσμένοι από τα επίχειρα της απληστίας τους, ζητάνε σήμερα απειροελάχιστα δείγματα κοινωνικής δικαιοσύνης, φοβούμενοι τα χειρότερα. Εμείς πάλι;

                                                            Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών/ Τάσος Τσακίρογλου