Ο κ Ζάεφ ήταν χτες πιο ξεκάθαρος από ποτέ. Δήλωσε ανοιχτά ότι η πορεία προς το ΝΑΤΟ και την ΕΕ είναι μονόδρομος και δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική! Αν δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική τι το ήθελε το δημοψήφισμα; Ας έκανε δικτατορία να επιβάλει τη μοναδική οδό που πιστεύει ότι υπάρχει, ώστε να είναι και πιο έντιμος απέναντι στο λαό του.
Τα ίδια είχε κάνει και ο μέντοράς του κ Τσίπρας εδώ το 2015. Προκήρυξε ένα δημοψήφισμα, με το ερώτημα αν οι πολίτες θέλουν το προτεινόμενο από την τρόικα μνημόνιο, ενώ είχε υπογράψει πριν, τη συνέχιση του υπάρχοντος και την είσοδο στο επόμενο! Δεν τον βόλεψε το αποτέλεσμα, που τον εξέπληξε όπως αποκάλυψαν στενοί του συνεργάτες, και το αγνόησε.
Όπως και στα Σκόπια, η πλειονότητα των πολιτών είπε όχι- εδώ ψηφίζοντας και εκεί απέχοντας, με πολιτική καθοδήγηση- αλλά οι δύο κυβερνήσεις προχώρησαν και προχωρούν σαν να μην ψήφισε ο λαός! Σαν ο λαός να είναι ένας σάκος του μπόξ ή ένα παιχνιδάκι για να παίζει ο κάθε πολιτικάντης τα σχέδιά του για την επιβίωσή του. Για πατρίδα να μη μιλάμε. Όποιος ενδιαφέρεται για την πατρίδα του παίρνει την ευθύνη και εφαρμόζει την πολιτική που θεωρεί πιο συμφέρουσα για τον τόπο. Τα δημοψηφίσματα γίνονται σχεδόν πάντα για να επιβάλουν αυτά που θέλουν εκείνοι που τα διοργανώνουν. Αν δεν τους βολεύουν τα αποτελέσματα, τα αλλάζουν!
Τα παραδείγματα είναι αρκετά στην ελληνική ιστορία. Το 1946, διοργανώθηκε δημοψήφισμα για την επιστροφή του βασιλιά, αφού ήταν εξασφαλισμένο πρώτα ότι η πλειονότητα του λαού θα ψηφίσει υπέρ, μετά τη νίκη του Τσαλδάρη στις βουλευτικές εκλογές, νωρίτερα τον ίδιο χρόνο.
Το 1968 και το 1973 ο δικτάτορας Παπαδόπουλος έκανε δημοψηφίσματα για να αλλάξει το Σύνταγμα και για να καταργηθεί η βασιλεία! Και τα δύο ψηφίστηκαν από τους πολίτες με μεγάλες πλειοψηφίες και με το νόμο να απειλεί με φυλάκιση όσους δεν ψήφιζαν, αλλά και με στρατιώτες και χαφιέδες που παρακολουθούσαν ποιος ψηφίζει τι στα τμήματα.
Το 1974 ο Καραμανλής, αφού είχε πληρώσει ακριβά τους βασιλιάδες, θέλοντας να εδραιώσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία, αλλά και τη θέση του σ αυτήν, έκανε δημοψήφισμα για τη βασιλεία, το οποίο κέρδισε πανηγυρικά και εκ του ασφαλούς. Το κλίμα της εποχής ήταν αναφανδόν υπέρ του.
Το 2004 Βρετανοί, Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι που ήθελαν να τελειώνουν με μια Κύπρο, που δεν ήταν «σταθερός παράγοντας» για να ασκούν τις γεωπολιτικές τους κινήσεις κατά το δοκούν, αποφάσισαν να επιβάλουν το σχέδιο Ανάν, «παραχωρώντας στο πόπολο» το δικαίωμα της γνώμης του με δημοψήφισμα. Με τη σύμφωνη γνώμη της μέχρι πρότινος ελληνικής κυβέρνησης Σημίτη. Πάνω απ όλα η δημοκρατία!
Αυτή είναι και η μοναδική φορά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, που η ψήφος των πολιτών ήταν ενάντια στα σχέδια των κυβερνητών και υπερίσχυσε. Γιατί, οι πολίτες είχαν για οδηγό έναν ηγέτη κι όχι μια μαριονέτα.
Η Κύπρος δεν έπαθε τίποτε, δεν καταστράφηκε, δεν διχοτομήθηκε, δεν βομβαρδίστηκε, όπως κινδυνολογούσαν όσοι τα πίστευαν ή είχαν πληρωθεί πλουσιοπάροχα για να τα διαλαλούν. Και ήταν πολλοί. Ήταν, όμως, και μια άριστη ευκαιρία για τους πολίτες να δουν ότι η φωνή τους έχει ισχύ και αποτέλεσμα αν εμπιστεύονται την τύχη τους σε άξιους υπερασπιστές τους. Φαίνεται ότι αυτό το τελευταίο δεν περνάει εύκολα σαν μήνυμα.
Φτάσαμε στο 2015 και είδαμε τα αποτελέσματα μιας ακόμα απόπειρας χειραγώγησης των πολιτών, στην Ελλάδα. Και προχτές είδαμε μια αντίστοιχη στα Σκόπια. Επειδή, σχεδόν όλες οι εξουσίες λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο παντού.
Ακόμα και στη Βρετανία του Brexit. Όπου η απόφαση της πλειονότητας των πολιτών για διαζύγιο από την ΕΕ (χωρίς να την κρίνουμε εδώ) έχει μετατραπεί σε «ειδική σχέση» με την ΕΕ και σε ένα παζάρι που αποπειράται να φύγει η Βρετανία χωρίς να φύγει! Ενώ πληθαίνουν οι φωνές για νέο δημοψήφισμα!
Δεν θα σταθούμε στα δημοψηφίσματα της Κύπρου για Ένωση με την Ελλάδα το 1950, της Καταλονίας για ανεξαρτησία από την Ισπανία και της Κριμαίας για απόσχιση από την Ουκρανία. Τα οποία είχαν παρ’ όλα αυτά κοινή κατάληξη: Έγινε ό,τι επιδίωκαν οι ισχυροί. Το καθένα για άλλους λόγους και με άλλους τρόπους.
Με την εξαίρεση της Ελβετίας, της Δανίας και της Ολλανδίας, όπου τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων δε είναι πάντα καθοδηγούμενα και γίνονται σεβαστά ακόμα κι αν είναι αντίθετα με μεγάλα συμφέροντα, σχεδόν παντού στον κόσμο οι πολίτες χρησιμοποιούνται από τις ηγεσίες τους με το λουκουμάκι της «εξουσίας του λαού» και του «ο κυρίαρχος λαός αποφασίζει».
Ο κυρίαρχος λαός δεν αποφασίζει ούτε στις κανονικές εκλογές, όχι στα δημοψηφίσματα! Ψηφίζει και τον κυβερνάνε οι μειοψηφίες, με μαγειρεμένους εκλογικούς νόμους. Οι οποίες μάλιστα, μόλις καθίσουν στην καρέκλα του κουνάνε και το δαχτυλάκι εξουσιαστικά και απειλητικά, καλή ώρα όπως ο Καμμένος και ο Σπίρτζης στο Μάτι.
Όλα αυτά, γιατί εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις και σε ελάχιστα κράτη, οι κυβερνήτες δεν είναι τίποτε άλλο από φιλόδοξους αρχομανείς, που νοιάζονται μόνο για την εξουσία και την καλοπέρασή τους. Και για τη διαιώνιση αυτών των «αρχών» τους…
Ο προϋπολογισμός που κατατέθηκε στη Βουλή είναι τρανή απόδειξη αυτού του κανόνα και της περιφρόνησης των πολιτών. Όπως αναλύουν οι συνάδερφοι σε άλλες στήλες. Ελάχιστα από τα στοιχεία και τις προβλέψεις του αποτυπώνουν την αλήθεια και σχεδόν τίποτε από τα προβλεπόμενα δεν εφαρμόζεται στο καθορισμένο μέλλον. Εκτός από ένα: ΟΙ ΦΟΡΟΙ.
Οι φόροι και μάλιστα οι ΑΔΙΚΟΙ, είναι το μόνο στοιχείο, που μπορούν, νοιάζονται και θέλουν να προβλέψουν οι κυβερνήτες της χώρας με ακρίβεια. Ασχέτως αν τους εισπράττουν τελικά όλους, με την άγνοια που τους δέρνει στην εφαρμοσμένη οικονομία. Η φωνή των πολιτών έχει μόνο έναν ήχο για αυτούς. Είτε πρόκειται για δημοψήφισμα, είτε για εκλογές, είτε για διαμαρτυρία. Τον ήχο του νομίσματος. Των κορόιδων, που τους ανέχονται.
Γιώργος Παπαδόπουλος-Τετράδης Πηγή:liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου