Αντίο κύριε Βαλαωρίτη...

ΔΕ ΘΑ’ΠΡΕΠΕ ΝΑ ΘΕΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΤΟΣ ΝΟΜΟΥ -θεληματικά- για μια γενιά ολόκληρη την ανθρωπότητα;

Δε θα ‘πρεπε να μη γεννάμε πια παιδιά -αφού είναι φανερό πως τα γεννάμε

για να καταναλωθούν από το μυστικό Μολώχ που φανερά κατασκευάζουμε στα

εργοστάσια τα κρυφά, τα υπόγεια, (οι βόμβες του Ιουλίου Βερν θα

χλόμιαζαν μπροστά τους).

“Ή ΒΟΜΒΕΣ ΛΟΙΠΟΝ ΚΥΡΙΟΙ, Η ΠΑΙΔΙΑ- αλλιώς θα απεργήσουμε σεξουαλικά για

πάντα”. Η ομιλήτρια είναι μια ξανθιά και συμβουλεύει στείρωση στα βρέφη

που γεννιούνται.

ΠΡΟΧΩΡΗΣΑΜΕ ΠΙΟ ΠΕΡΑ. Καιρός να αποσυρθούμε ανέπαφοι, καλύτερα μια γης

που θα ‘ναι έρημη κι ειρηνική γεμάτη τάφους, παρά μια γη μ’ εγκαύματα

φριχτά απ’ άκρου εις άκρον, καλύτερα να ‘ρθούνε από άλλους κόσμους

μυστηριώδεις ξένοι και να κάνουν υποθέσεις και ν’ αναρωτιούνται γιατί

μια μέρα εξαφανίστηκε όλος ο κόσμος χωρίς αιτία φανερή.

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΣΤΑΡΙ ΝΑ ΦΥΤΡΩΝΕΙ ΑΓΡΙΟ κι ο προτελευταίος άνθρωπος να

τριγυρίζει μόνος του στην ερημιά -ενώ περνάει μέσα απ’ το μυαλό του

αόριστη χαώδης μια ανάμνηση. Έτσι θα ‘πρεπε να τελειώσουμε και όχι

αλλιώς.

Απόσπασμα από το βιβλίο Παραμυθολογία, εκδόσεις Νεφέλη. 

Ο Νάνος Βαλαωρίτης (5 Ιουλίου 1921 - 13 Σεπτεμβρίου 2019) είναι έλληνας ποιητής

και συγγραφέας (δισεγγονός του ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη). Γεννήθηκε

στη Λωζάνη της Ελβετίας το 1921. Σπούδασε φιλολογία και νομικά στα

πανεπιστήμια Αθηνών, Λονδίνου και Σορβόννης. Μετέφρασε πρώτος στο

Λονδίνο εκτενώς Έλληνες ποιητές του 1930: Σεφέρη, Ελύτη, Εμπειρίκο,

Εγγονόπουλο, Γκάτσο. Στην Αγγλία έζησε από το 1944 έως το 1953 και

γνώρισε τον Έλιοτ και τον κύκλο του. Το διάστημα 1954-60 έμεινε στο

Παρίσι και γνώρισε τον Αντρέ Μπρετόν και τους υπερρεαλιστές. Το 1960

γύρισε στην Ελλάδα και έγινε διευθυντής του περιοδικού Πάλι (1963-1966).

 Από το 1968 έως το 1993 δίδαξε συγκριτική λογοτεχνία και δημιουργική

γραφή στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο. Εκεί, ποιητικά του

κείμενα εκδόθηκαν από τον οίκο City Lights του Λόρενς Φερλινγκέττι. Από

το 1989 έως το 1995 ήταν διευθυντής του περιοδικού Συντέλεια μαζί με τον

 ποιητή Αντρέα Παγουλάτο. Το 1959 τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο

Ποίησης, το οποίο και αρνήθηκε. Πήρε το Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1982)

και το Κρατικό Βραβείο Χρονικού-Μαρτυρίας (1998). Επίσης έλαβε ένα

βραβείο του Ν.Ρ.Α. [National Poetry Association (Αμερικανική Εταιρεία

Ποίησης)] το 1996 -βραβείο που είχε δοθεί προηγουμένως στους

Φερλινγκέττι, Γκίνσμπεργκ και άλλους. Έχει λάβει το Βραβείο Ουράνη της

Ακαδημίας Αθηνών (2006). Το 2009 τιμήθηκε με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο

Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. Βιβλία του έχουν εκδοθεί στο

εξωτερικό σε αγγλικές και γαλλικές μεταφράσεις. Είναι μέλος της

Εταιρείας Συγγραφέων. Στην Ελλάδα επέστρεψε μόνιμα το 2004.
                                                            Πέθανε προχθές, Παρασκευή...

                                                                                                          Πηγή:doctv.gr