Τα υποκριτικά δάκρυα των άπληστων...

Η κατάρρευση του ταξιδιωτικού ομίλου Thomas Cook προκάλεσε σοβαρά προβλήματα σε χιλιάδες ταξιδιώτες, όμως αυτά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα λυθούν. Οι συνέπειες θα είναι μεγάλες για τους 21.000 εργαζομένους που θα χάσουν τις δουλειές τους. Αυτοί οι πληβείοι ας βολευτούν για την ώρα με τη συγκινητική γενναιοδωρία του εκτελεστικού διευθυντή της εταιρείας.

Ο συγκεκριμένος κύριος εξέφρασε την ειλικρινή λύπη του για το κανόνι. Και αυτός και οι υπόλοιποι φωστήρες της διευθυντικής ομάδας έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους, αλλά δεν μπόρεσαν να σώσουν την επιχείρηση. Θλίβονται, αλλά τι να γίνει, συμβαίνουν αυτά στη ζωή.

Δυστυχώς για τους εργαζομένους το περίφημο αόρατο χέρι της αγοράς κάπου αλλού βρισκόταν. Σίγουρα πάντως δεν έχει σκοπό να μπει στις τσέπες των στελεχών της εταιρείας, ούτε στους λογαριασμούς που έχουν σε φορολογικούς παραδείσους, ούτε φυσικά θα ακουμπήσει τις τεράστιες περιουσίες που έχτισαν διοικώντας την Thomas Cook. Αριστερίστικες υπερβολές, θα πει κάποιος. Καθόλου.

Οι αρχές που ερευνούν τα αίτια της κατάρρευσης διαπίστωσαν πως ο Ελβετός Πέτερ Φανκχάουζερ (αυτός ντε που μετά βίας κράτησε τα δάκρυά του) από το 2014 που ανέλαβε πληρώθηκε 8,3 εκατ. στερλίνες, συμπεριλαμβανομένου και του επιδόματος απόδοσης 2,9 εκατ. λιρών το 2015, που προστέθηκε στον μισθό του 1,3 εκατ. μαζί με τα επιδόματα (φαντάζομαι όχι στέγασης ή πρόσβασης στα λαϊκά συσσίτια). Αυτά μεταδίδουν ξένα ΜΜΕ (υπεράνω υποψίας για ροπή στον μπολσεβικισμό) και αναμεταδίδει το ΑΠΕ (κι αυτό απαλλαγμένο πια από νεοκομμουνιστικές ιδεοληψίες).

Γιατί λοιπόν να φοβάται αυτός ο τύπος; Σάμπως τον απειλεί κανείς; Θα έχει τη χρυσή τύχη που είχαν οι ομόλογοί του το 2008. Βρέθηκαν για λίγο εκτός προσκηνίου και μόλις πέρασε η χλαπαταγή, τοποθετήθηκαν σε νευραλγικά πόστα και συνεχίζουν να κάνουν συστάσεις στα κράτη να μην παρεμβαίνουν στην οικονομία γιατί βάζουν εμπόδια στην ευυπόληπτη επιχειρηματικότητα. Είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια το γεγονός ότι το επάρατο κράτος κόβοντας αβέρτα χρήμα έσωσε τις επιχειρήσεις φορτώνοντας το βάρος στις πλάτες των φορολογουμένων.

Για να μην ξεχνιόμαστε λοιπόν: «Εκείνη τη χρονιά δόθηκε πακέτο ύψους 85 δισ. δολαρίων για τη διάσωση του ασφαλιστικού κολοσσού AIG, με τον τότε υπουργό Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών Τίμοθι Γκάιτνερ να υπερασπίζεται την ενεργοποίηση του πακέτου στήριξης, αφού, όπως τόνισε, μια ενδεχόμενη κατάρρευση της ασφαλιστικής εταιρείας θα είχε ισχυρότερο αντίκτυπο στην αμερικανική οικονομία από αυτόν της Lehman Brothers. Εκτός από την AIG, δισεκατομμύρια δολάρια δόθηκαν, μεταξύ άλλων, για την αυτοκινητοβιομηχανία General Motors, την Bank of America και τη Citigroup» (Βαγγέλης Βιτζηλαίος, «Η Αυγή» 25.9.2019).

Πώς λέγεται αυτό; Μη βιαστείτε να μιλήσετε για μεγάλη κοροϊδία. Οχι, πρόκειται για τη φυσική τάξη πραγμάτων στον καπιταλισμό. Δηλαδή, για τη διαβόητη κανονικότητα. Με πιο λόγια προσέγγιση έχουμε την εφαρμογή του σιδερένιου κανόνα του συστήματος που λέει ότι «τα κέρδη των επιχειρήσεων ανήκουν στους ιδιοκτήτες, στους μετόχους και τα golden boys, οι ζημιές όμως κοινωνικοποιούνται».

Στην περίπτωση της Thomas Cook το βρετανικό κράτος αρνήθηκε να τη σώσει, πιθανότατα γιατί τα συμφέροντα και οι κερδοσκόποι που ήθελαν την εξαφάνισή της για να επωφεληθούν είναι πολύ ισχυροί. Υπάρχει άλλωστε και ο κλασικός καπιταλιστικός «νόμος» της δημιουργικής καταστροφής. Σε τακτά χρονικά διαστήματα το σύστημα ξεκαθαρίζει το τοπίο, αποβάλλοντας τους καθυστερημένους για να δημιουργήσει χώρο στους ατσίδες, μέχρι να έρθει η δική τους σειρά.

Τις μέρες αυτές κυκλοφορεί στη Γαλλία το νέο βιβλίο του Τομά Πικετί, του συγγραφέα που έγινε παγκοσμίως γνωστός με το προηγούμενο πόνημά του «Το Κεφάλαιο τον 21ο αιώνα» (εκδόσεις Πόλις). «Κεφάλαιο και ιδεολογία» είναι ο τίτλος και στις 1.200 σελίδες του ο Πικετί χρεώνει στην κυρίαρχη αντίληψη για την ιδιοκτησία την εκρηκτική άνοδο των ανισοτήτων.

Στο ερώτημα «ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι το κεφάλαιο δεν θα παραμείνει για πάντα στα ίδια χέρια;» λέει τα εξής: «Η απάντηση είναι η θεσμοθέτηση προσωρινής ιδιοκτησίας: δεν είναι δυνατόν το κεφάλαιο να συσσωρεύεται στα θησαυροφυλάκια των ίδιων προσώπων εις τους αιώνας των αιώνων. Αυτό που προτείνω είναι ότι, από ένα σημείο και πέρα, καθένας από μας πρέπει να αποδίδει στους πολλούς ένα μέρος των κεκτημένων του.

»Εχω κατά νου μια φορολόγηση της ιδιοκτησίας με βάση μια μεγάλη κλίμακα: ο φόρος θα είναι μηδαμινός (ας πούμε, 0,1%) για όσους διαθέτουν 100.000 ή 200.000 ευρώ (τρεις φορές μικρότερος από τον ισχύοντα φόρο ιδιοκτησίας), αλλά θα ανέρχεται ώς το 90% για όσους ξεπερνούν κατά 10.000 φορές τη μέση περιουσία, δηλαδή πάνω από δύο δισεκατομμύρια ευρώ. Σ’ ένα τέτοιο σύστημα, οι δισεκατομμυριούχοι θα εξαφανίζονταν εκ των πραγμάτων.

Αλλά η μικρή ατομική ιδιοκτησία θα διατηρούνταν αλώβητη, όπως άλλωστε και η επιχειρηματικότητα» (από τη συνέντευξή του στη «Λιμπερασιόν» που αναδημοσίευσε η «Εποχή», 22.9.2019). Θα ανατριχιάσουν νεοφιλελεύθεροι, φιλελεύθεροι, συμβιβασμένοι σοσιαλδημοκράτες και κεντροαντιαριστεροί - το νέο φρούτο που ευδοκιμεί στη χώρα μας. Με το δίκιο τους, αφού τέτοιες επικίνδυνες απόψεις παραβιάζουν βάναυσα τα χρηστά καπιταλιστικά ήθη...

                                                                                                           Τάσος Παππάς / efsyn.gr