Αφορολόγητοι πλούσιοι...

Η αλήθεια είναι ότι η χρονιά που φεύγει ήταν μία από τις χειρότερες που έζησε η χώρα και οι πολίτες της στη μεταπολίτευ­ση. Πρόκειται για μια χρονιά έκπτωσης, απελπισί­ας, οδυνηρής ταπείνωσης, απαξίωσης σε όλους τους τομείς. Ταυτόχρονα η κοινωνία υπό το βά­ρος μιας πρωτοφανούς συντριβής προσπαθεί μέσα από ένα ένστικτο αυτοσυντήρησης να δια­τηρήσει τα υπολείμματα ελπίδας που της έχουν απομείνει ζωντανά. Μιας ελπίδας που θα πυροδο­τήσει από τα συντρίμμια την αρχή μιας νέας ζωής – όπως ακριβώς μετά τους πόλεμους οι κοινωνίες έβρισκαν τον δρόμο για καλύτερες μέρες.
 
Τη χρονιά που μας πέρασε, για μια ακόμα φο­ρά, η ισχυρή πλουτοκρατία αυτού του τόπου υπήρξε εκκωφαντικά απούσα από την αντιμε­τώπιση των εθνικών - κοινωνικών προβλημάτων. Δεν θα ισχυριστώ ότι οι πλούσιοι έγιναν πλουσι­ότεροι πάνω στη δυστυχία ενός ολόκληρου λα­ού. Ούτε καν ότι η συντριπτική πλειονότητα των προκλητικά πλούσιων Ελλήνων δημιουργήθηκε από το κράτος κι όχι από ιδιωτικές επιχειρηματι­κές δραστηριότητες, όπως ισχυρίζονται αυτάρε­σκα. Η πλουτοκρατία προέρχεται από την κατα­λήστευση του ελληνικού λαού, από σκανδαλώδη ευεργετήματα και χαριστικές προσφορές. Όλοι αυτοί απαλλάσσουν τον εαυτό τους από την υπο­χρέωση κάθε είδους συνεισφοράς. Σε καμία άλλη κοινωνία, και με καθαρά ταξικούς όρους, η αστι­κή τάξη δεν επέδειξε σε ώρες ανάγκης τόσο εκ­κωφαντική έλλειψη πατριωτισμού. Πρόκειται για μια πλουτοκρατία η όποια επένδυσε μυθικά ποσά στην πολυτελή της διαβίωση και στα καπρίτσια της και ελάχιστα στην εκπαίδευσή της και την καλλιέργειά της. Έτσι ο εγχώριος αστός - πλουτοκράτης δεν στερείται απλώς καλών τρόπων συμπεριφοράς (πράγμα που έχουμε παρακολου­θήσει κατ’ επανάληψη ενεοί σε αθλητικής κυρίως φύσεως δραστηριότητες, που τις προτιμούν γιατί χαρίζουν αίγλη στις θανάσιμα ασήμαντες προσωπικότητές τους), αλλά μιας αναγκαίας ευρύτερης καλλιέργειας που επιβεβαιώνεται μέσα από έναν διαφορετικό τρόπο αντίληψης και αίσθησης του κόσμου. Στην καλύτερη των περιπτώσεων ο Έλ­ληνας πλουτοκράτης έχει ως πρότυπο συμπερι­φοράς τον χάσκοντα Ωνάση δίπλα στον – μουγκανίζοντας μακρόσυρτα… – λαϊκό συνθέτη Ζαμπέτα με τις διπλοπενιές. Αλλά μόνο με διπλοπενιές, λουλουδοπόλεμο και εμετικής αισθητικής επίδειξη πλούτου δεν συγκροτείς εθνική αστική τάξη ικανή να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων για την πατρίδα και την κοινωνία.