Φάροι στην ελληνική ακτογραμμή...

Μεταξύ ουρανού και θάλασσας, απλώνουν στη νύχτα το σημάδι τους σε πλοία περαστικά , ανοίγουν διάλογο με την ρότα μέχρι το σύθαμπο, ενώ, καθώς η μέρα προβάλει, σεμνά υποτάσσονται στο μεγαλείο του άπλετου φωτός. Εκπέμπουν πατροπαράδοτα το μήνυμα της ασφαλούς ή μη πορείας, παραδομένοι οι ίδιοι στην μοίρα της μοναξιάς. Είναι ίσως το μοναδικό δείγμα αρχιτεκτονικής κατασκευής που έχει απωθητική αποστολή ως πρωτογενή του σκοπό , παρασύροντας σε στιγμές ερημίας αλλά όχι σιωπής και τον μοναδικό του κάτοικο, το φαροφύλακα. Ο φάρος , το μάτι του καπετάνιου περαστικού, που ασφαλίζει τα ταξιδέματά του, μια μελαγχολική εικόνα στον ορίζοντα με λιτές γραμμές που λες και ημερεύει με τη φλόγα του το άγνωστο τοπίο, τηρώντας και τιμώντας την βασική του ιδιότητα να χωρίζει τη στεριά από το νερό. Αλλά και...ο φάρος , το μάτι του μοναχικού φαροφύλακα, που επιμένει να δηλώνει πως είναι εκεί, με παράξενη συντροφιά σκόρπιες εικόνες από πλοία που χάνονται στο μικρόκοσμο του ορίζοντα. Μια μυστική συμφωνία νερού και γης με το φάρο να αντανακλά στην θάλασσα τα χρώματα της φωτιάς. Ανακαλύπτουμε φάρους από το 2 αιώνα π.χ. μέχρι και σήμερα, άλλους με πολύ καλή αρχιτεκτονική σύνθεση και άλλους με καθαρά βιομηχανικό σχεδιασμό (φανοί) με πρωταγωνιστή το στατικό φορέα τους. Ξεκινούν από τα βάθη της ιστορίας με ξεχωριστές μορφές που άλλοτε αφομοιώνονται από τα τοπικά αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά και άλλοτε αναβοσβήνουν στο δικό τους χρώμα.