1) Ο τίτλος του άρθρου ήταν: «`Η τώρα ή ποτέ για την Ουάσιγκτον». Ιδού μερικά αποσπάσματα:
«Ο αμερικανικός στόχος στην Ουκρανία και τις άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες είναι να επιβάλουν τον έλεγχό τους στους πλουτοπαραγωγικούς πόρους αυτών των χωρών (...). Η ελίτ της Ουάσιγκτον βλέπει όλον τον κόσμο όπως ο πρώην πρόεδρος Ρίγκαν έβλεπε τη Λατινική Αμερική (...). Οι μέθοδοι του ψυχρού πολέμου εξακολουθούν λίγο πολύ να χρησιμοποιούνται (...). Την ώρα που ξεκινούσε η "βελούδινη επανάσταση" του 1989 ήμουν ο ίδιος βαποράκι, που μετέφερα βαλίτσες σε διαφωνούντες στην Ανατολική Ευρώπη με περιεχόμενο δεκάδων χιλιάδων δολαρίων. Έχω λοιπόν μια καλή ιδέα για το πόσα πολλά χρήματα και πόση ξένη βοήθεια χρειάστηκαν ώστε να ξεκινήσουν οι "αυθόρμητες επαναστάσεις" που εγκαθιστούσαν την "εξουσία του λαού" (...). Εάν η Ουκρανία γλιστρήσει στην τροχιά του ΝΑΤΟ, τότε η Ρωσία θα χάσει την πρόσβαση στις ναυτικές της βάσεις στη Μαύρη Θάλασσα και οι διαδρομές των ρωσικών πετρελαιοαγωγών και αγωγών αερίου θα περνούν από εδάφη που οι ΗΠΑ θα ελέγχουν πλήρως (...). Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να εξασφαλίσει το μεγαλύτερο δυνατό αβαντάζ πριν οδηγηθούν στην ανάγκη όπως ο Κάιζερ πριν από 80 χρόνια να αναφωνήσουν: "`Η τώρα ή ποτέ"».
Αυτά τα εξόχως αποκαλυπτικά - όχι μόνο για τα όσα γίνονται στην Ουκρανία, σήμερα, αλλά για τα όσα έγιναν το 1989 στην Ανατολική Ευρώπη - δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «New Statesman», εδώ και δέκα χρόνια, στις 6/12/2004. Συγγραφέας του άρθρου, ένας πολύ γνωστός Βρετανός ιστορικός, ο Μαρκ Ελμοντ. Ένα - καθ' ομολογία του - από τα «βαποράκια» των μυστικών υπηρεσιών, που έφεραν την «ελευθερία» στην Ανατολική Ευρώπη και χρηματοδότησαν τις «βελούδινες επαναστάσεις» με βαλίτσες γεμάτες δολάρια...
*
2) Πάλι πριν από δέκα χρόνια, το αμερικανικό ινστιτούτο στρατηγικών προβλέψεων, το «Stratfor», περιέγραφε τις τότε εξελίξεις στη Γεωργία ως εξής: «Έχοντας υπό τον έλεγχό της τη Γεωργία, η Ουάσιγκτον κατέχει την αρτηρία από την οποία μπορούν να διέλθουν οι ενεργειακοί πόροι της Κασπίας προς τη Δύση, παρακάμπτοντας τη Ρωσία. Από στρατιωτικής άποψης, επίσης, ο αμερικανικός έλεγχος επί της Γεωργίας σημαίνει ότι, πρώτον, αμερικανικός στρατός θα βρίσκεται πολύ κοντά στο ρωσικό έδαφος και στα κοιτάσματα της Κασπίας, δεύτερον, σημαίνει προσφορά δυνατότητας απαγκίστρωσης από Ιράκ...» («Ριζοσπάστης», 27/11/2003).
Εκείνες οι διαπιστώσεις εξηγούσαν σε μεγάλο βαθμό τις τότε εξελίξεις στη Γεωργία. Με τον συνηθισμένο αμερικανικό κυνισμό, οι αναλυτές του «Stratfor» έλεγαν ξεκάθαρα πως η «ανάφλεξη» στη Γεωργία δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια μάχη μεταξύ της φιλορωσικής φατρίας του Σεβαρντνάντζε και της φιλοαμερικανικής κλίκας της αντιπολίτευσης και το ότι η σύγκρουση δεν εξελίχθηκε σε εμφύλιο στη Γεωργία οφειλόταν, πολύ απλά, στο γεγονός πως η Μόσχα υποχώρησε ένα βήμα από το «ζωτικό» της χώρο. Μια ματιά στο χάρτη της περιοχής εξηγεί γιατί η παραπάνω ιστορία επαναλαμβάνεται, τώρα πια στην Ουκρανία...
*
3) Ήταν 16/4/2003 όταν επικυρώθηκε η ένταξη των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, στην ΕΕ. Ο Εσθονός πρωθυπουργός δήλωσε: «Έχουμε πίστη στην οικονομία της αγοράς, είναι ένα όφελος που το είχαμε στερηθεί στο παρελθόν». Η Λετονή πρόεδρος δήλωσε: «Μπαίνει τέρμα στις ιστορικές περιπέτειες της χώρας μου και στα χτυπήματα του πεπρωμένου». Ο Ούγγρος πρωθυπουργός δήλωσε: «Υποφέραμε πολύ επί 50 χρόνια. Σήμερα αισθανόμαστε μεγάλη ανακούφιση». Ο Λιθουανός πρόεδρος δήλωσε: «Η σημερινή μέρα θα μείνει στην ιστορία». Ο Σλοβάκος πρόεδρος δήλωσε: «Ζήσαμε πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα και μας φαίνεται παράξενο που ξαναγυρίζουμε στην Ευρώπη». Όσο για τον τότε προεδρεύοντα της ΕΕ – ήταν ο κ.Σημίτης - σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε ανήμερα της φιέστας για την προς ανατολάς διεύρυνση της ΕΕ, υποστήριζε: «Σήμερα οι Ευρωπαίοι πολίτες απολαμβάνουν υψηλό βιοτικό επίπεδο, έχουν προηγμένη οικονομία, υψηλά επίπεδα κοινωνικής προστασίας και συνοχής, μια πιο δίκαιη κοινωνία»...
Έχουν περάσει είκοσι πέντε σχεδόν χρόνια από την πτώση του σοσιαλισμού και δέκα χρόνια από την επίσημη συμμετοχή των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης στην ΕΕ. Τώρα πια τα στοιχεία είναι «μετρήσιμα»: α) Η «δημοκρατία» που τους έταζαν ισοδυναμεί με την αναστύλωση μνημείων του ναζισμού σε μια σειρά από αυτές τις χώρες, με κυνήγι μαγισσών και διώξεις για πολιτικά φρονήματα, με εθνικές εκκαθαρίσεις και πογκρόμ για τεράστιες μάζες πληθυσμών, β) η «ελευθερία» που τους υπόσχονταν εκφράστηκε με την ανακήρυξη των χωρών αυτών στη «νέα Ευρώπη» των υποταγμένων στο άρμα των «προθύμων» του Μπους. Τα εδάφη τους έγιναν χώροι εγκατάστασης των ευρωπαϊκών «Γκουαντάναμο» των ΗΠΑ, γ) Η «οικονομική ευμάρεια» αντανακλάται στα εκατομμύρια των ανέργων και στα δεκάδες εκατομμύρια των φτωχών. Η λεηλασία είναι πλήρης: Το επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης των χωρών αυτών βρίσκεται κάτω από τα επίπεδα του 1989 (!) και οι μισές από αυτές τις χώρες έχουν πέσει στα νύχια του ΔΝΤ. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της «σωτηρίας» των χωρών αυτών από το «παραπέτασμα»...
*
4) Ας επιστρέψουμε στην Ουκρανία. Θα χρειαστεί το ημερολόγιο να δείξει 73 χρόνια πίσω: Τον Ιούνιο του 1941 ο Χίτλερ επιτίθεται στην Σοβιετική Ένωση. Η «Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών» που έχει ιδρυθεί από το 1929, περνά ανοιχτά στην υπηρεσία των ναζί. Ένα χρόνο αργότερα, το 1942, η «Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών», υπό την καθοδήγηση των ναζί, μετεξελίσσεται στον λεγόμενο «Ουκρανικό Στασιαστικό Στρατό». Διακηρυγμένος στόχος του είναι η εξόντωση των αντιφασιστών παρτιζάνων που δρούσαν στην Ουκρανία και η διενέργεια εκκαθαριστικών επιχειρήσεων κατά των σοβιετικών ανταρτών, κατά του Κόκκινου στρατού, κατά των κομμουνιστών, των Εβραίων, των Πολωνών. Ο εξοπλισμένος από τους ναζί «Ουκρανικός Στασιαστικός Στρατός» μετά τις αρνητικές για τους Γερμανούς εξελίξεις του πολέμου ισχυρίστηκε ότι «ανεξαρτητοποιήθηκε» από τους ναζί και ότι θα τους... πολεμούσε. Στην πραγματικότητα συνέχισε να διαπράττει κατά χιλιάδες τα μακάβρια εγκλήματα εναντίον του σοβιετικού λαού. Στην Ουκρανία υπάρχουν πάνω από 50 μνημεία για τα θύματα των μαζικών δολοφονιών που διέπραξε ο «Ουκρανικός Στασιαστικός Στρατός».
Σήμερα, οι φασίστες, οι ναζί του «Ουκρανικού Στασιαστικού Στρατού» πρωταγωνιστούν στα γεγονότα στην Ουκρανία. Ποζάρουν σαν «πατριώτες» και οπαδοί της «δημοκρατίας» και της «ελευθερίας». Αλλά όπως σημειώνει στον «Guardian» ο αρθρογράφος Σέουμας Μίλνε «...αυτοί που συρρέουν στους δρόμους της πρωτεύουσας, δεν ενδιαφέρονται και πολύ για την δημοκρατία και τους θεσμούς της, καθώς στον σκληρό πυρήνα των διαδηλωτών δρουν ακροδεξιοί εθνικιστές». Δρουν – ακόμα και ένοπλα - ως χαϊδεμένα παιδιά των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον...
*
5) Στην Ουκρανία πριν από δέκα χρόνια, από τη μια βρισκόταν - και τότε - ο εκλεκτός του Πούτιν. Από την άλλη, ήταν ο άνθρωπος της Ουάσιγκτον, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Στη μέση - και τότε - ο ουκρανικός λαός. Διχασμένος. Έτοιμος να ματώσει είτε για τον άνθρωπο του Μπους (τότε), είτε για τον εκλεκτό των Ρώσων. Όπως πριν από δέκα χρόνια, έτσι και σήμερα, η Ουκρανία θυμίζει τα προτεκτοράτα της πρώιμης αποικιοκρατικής περιόδου, όταν η πολιτική διαμάχη εξελισσόταν ανάμεσα σε «αγγλόφιλους», «ρωσόφιλους», «γαλλόφιλους». Τμήματα της άρχουσας τάξης της χώρας συγκρούονται μεταξύ τους προκαλώντας μακελειό. Το ένα τμήμα βλέπει τα συμφέροντά του να ταυτίζονται με την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Το άλλο ταυτίζεται με την καπιταλιστική Ρωσία. Η σύγκρουση ήδη έχει πάρει χαρακτηριστικά τραγωδίας με τους Ευρωπαίους, τους Αμερικάνους και τους Ρώσους να λύνουν τους ανταγωνισμούς τους για τον έλεγχο των αγορών, των πρώτων υλών και των δικτύων μεταφοράς της χώρας με όρους εμφυλίου πολέμου!
Θα το επαναλάβουμε: Σε αυτή τη σύγκρουση, πλατιά λαϊκά στρώματα του ουκρανικού λαού αντιπαρατίθενται αιχμαλωτισμένα κάτω από ξένη σημαία: Ένα μέρος τους σηκώνει τη φιλορωσική σημαία, δηλαδή τη σημαία των Ρώσων ολιγαρχών και των Ουκρανών συνεταίρων τους. Το άλλο μέρος σηκώνει τη φιλοευρωατλαντική σημαία, δηλαδή τη σημαία της Μέρκελ, του Ομπάμα και των δικών τους Ουκρανών συνεταίρων.
*
Στα 25 χρόνια από την «απελευθέρωση», από την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος» κι από το «Τέλος της Ιστορίας», η ιστορία της Ουκρανίας, του μεγαλύτερου ενεργειακού κόμβου προς την Ευρώπη, γράφεται – όπως συνέβη πριν με τη Γιουγκοσλαβία - με το αδικοχαμένο αίμα του λαού της. Ενός λαού παγιδευμένου στις συμπληγάδες της διαμάχης αν θα καταστεί «υπήκοος» είτε της καπιταλιστικής ένωσης με τη Ρωσία, είτε της καπιταλιστικής ένωσης με την ΕΕ.
Στα 25 χρόνια από την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος», που θα έφερνε τον «ελεύθερο κόσμο» και που οι πολίτες θα «απολάμβαναν τα αγαθά του τέλους του πεντηκονταετούς ψυχρού πολέμου», η ανθρωπότητα παρακολουθεί τη μια σφαγή μετά την άλλη. Νέοι πόλεμοι, νέες επεμβάσεις, νέοι χάρτες. Οι ίδιοι, πάντα, στόχοι: Επιβολή και διαιώνιση της κυριαρχίας με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο.
Στα 25 χρόνια από την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος», οι πολιτικές μαριονέτες των «απελευθερωτών» που έχουν κάτσει στο σβέρκο των λαών αυτών των χωρών, τα λαμόγια του «μετακομμουνιστικού παραδείσου» και οι ύαινες του ιμπεριαλισμού ρίχνουν όλα τους τα όπλα στη μάχη για την επικράτησης των αιματοβαμμένων τους συμφερόντων: Από τα υποβολεία της λαϊκής διχόνοιας μέχρι τα πολυβολεία της κρατικής καταστολής, των φασιστκών συμμοριών και των ελεύθερων σκοπευτών.
*
Σημείωση: Εκείνος που πρώτος στην Ιστορία χρησιμοποίησε τον άθλιο όρο «σιδηρούν παραπέτασμα» ήταν ο Γκαίμπελς! Ο Γκαίμπελς ήταν αυτός, που στο τελευταίο του ραδιοφωνικό μήνυμα, στις 12/2/1945, από το ραδιοφωνικό σταθμό του Βερολίνου, και ενώ ο Κόκκινος Στρατός τσάκιζε το φίδι του φασισμού, εκτόξευσε για πρώτη φορά μέσα στον επιθανάτιο ρόγχο του ναζισμού τη φράση «σιδηρούν παραπέτασμα». Έκτοτε, η «δημοκρατική Δύση» την υιοθέτησε και διά του Τσόρτσιλ την κατέστησε προμετωπίδα της αστικής προπαγάνδας. Αυτός είναι ο τροφοδότης του λεξιλογίου των μαφιόζων, των ολιγαρχών και των εκλεπτυσμένων Δυτικών. Ο Γκαίμπελς!
Ουκρανία:"Λοιπόν, πώς τα περνάτε με τον καπιταλισμό;Ουκρανία: «Λοιπόν, πώς τα περνάτε με τον καπιταλισμό;»...Ας δούμε μερικά κομμάτια του παζλ των εξελίξεων στην Ουκρανία, παρακολουθώντας την ανθρωπογεωγραφία της λεγόμενης «αντιπολίτευσης» και τα μπουμπούκια που την συνθέτουν:
Α) Ο τύπος της φωτογραφίας ονομάζεται Αρσένι Γιατσένιουκ.
Ο τύπος αυτός, που τον βλέπουμε να αποδίδει στους οπαδούς του άψογο... αρχαιοελληνικό χαιρετισμό, αναλαμβάνει τη θέση του πρωθυπουργού της Ουκρανίας. Αυτός ο τύπος, που τελεί υπό τη σκέπη της δημοκρατικής ΕΕ και της ακόμα πιο δημοκρατικής Αμερικής, είναι παλιός γνώριμος των αφεντικών του. Στην επόμενη φωτογραφία τον βλέπουμε σε τρυφερό (πλην επαγγελματικό) τετ α τετ με την πρώην υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, την Κοντολίζα Ράις.
Θυμίζουμε ότι η δημοκράτισσα Κοντολίζα Ράις είναι αυτή που ως υπουργός των κυβερνήσεων του Μπους κατέσφαξε το Ιράκ και όχι μόνο. Επισημαίνουμε, επίσης, ότι στις δημόσιες συναντήσεις τους τύποι σαν τον Γιατσένιουκ και τη Ράις δεν χαιρετιούνται ναζιστικά. Περιορίζονται στις χειραψίες...
Ο τύπος αυτός, πρόεδρος του ουκρανικού κοινοβουλίου μέχρι πρότινος, που προωθείται δημοκρατικότατα για πρωθυπουργός της Ουκρανίας, παρότι με τη λεγόμενη «Πορτοκαλί Επανάσταση» παρέλασε από διάφορες θέσεις (όπως του υπουργού Οικονομικών και Εξωτερικών – σημειωτέον: αυτός ήταν που πρόσδεσε την Ουκρανία στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και ξεκίνησε τη διαδικασία ένταξης της Ουκρανίας στην ΕΕ), δείτε πόσο λαοπρόβλητος είναι: Όταν έθεσε το 2010 υποψηφιότητα για πρόεδρος της Ουκρανίας σε πανουκρανικό επίπεδο δεν κατόρθωσε να πάρει πάνω από το 7% των ψήφων. Μάλιστα στο Κίεβο ψηφίστηκε από το 0,34% των ψηφοφόρων, στη δε Κριμαία, όπου είχε χρηματίσει και «περιφερειάρχης», έλαβε το εκκωφαντικό... 0,02% των ψήφων.
Δυο χρόνια αργότερα προσχώρησε στο κόμμα «Πατρίδα» ως τσιράκι της πρώην πρωθυπουργού Γιούλια Τιμοσένκο, η οποία εκτός από «ηρωίδα» υπήρξε κατά τη θητεία της και συνώνυμο της διαφθοράς...
Με την ανακοίνωση της πρωθυπουργοποίησής του, ο τύπος αυτός έκανε δυο δηλώσεις. Η πρώτη ήταν πως «πρέπει άμεσα να συνάψουμε συμφωνία για ένα πρόγραμμα συνεργασίας με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο». Η δεύτερη, μιλώντας στο BBC, πως «πρόκειται να λάβουμε εξαιρετικά αντιλαϊκά μέτρα...».
Και κάτι ακόμα: Πριν από περίπου δυο εβδομάδες, έκανε τον γύρο του κόσμου η μαγνητοφωνημένη συνομιλία της υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Βικτόρια Νούλαντ με τον Αμερικανό πρέσβη στο Κίεβο. Η κυρία υφυπουργός, δίνοντας τόσο το στίγμα των επιθυμιών των ΗΠΑ για την εξέλιξη της κρίσης στην Ουκρανία, όσο και των αντιπαραθέσεων των Αμερικανών με την ΕΕ, αλλά και περιγράφοντας με ενάργεια τις δημοκρατικές διαδικασίες που ακολουθούνται στην Ουκρανία, ακούγεται να δίνει σαφείς οδηγίες στον πολιτικό της υφιστάμενο. Του είπε: «Γ@μ@ την ΕΕ, εμείς θέλουμε τον Γιατσένιουκ»...
***
Β) Ο τύπος της επόμενης φωτογραφίας, αυτός που βρίσκεται αριστερά από τον Αμερικανό γερουσιαστή και υποψήφιο για την προεδρία των ΗΠΑ, τον ΜακΚέιν, ονομάζεται Όλεχ Τιαγκνιμπόκ.
Ο τύπος αυτός, εκλεκτό μέλος της ουκρανικής αντιπολίτευσης, ηγείται του κόμματος «Σβόμποντα» (Ελευθερία). Μόνο που το κόμμα του δεν λεγόταν πάντα έτσι. Μέχρι τη δεκαετία του 2000 είχε άλλο όνομα. Λεγόταν «Εθνικοσοσιαλιστικό»... Το «Σβόμποντα» δεν συνιστά παρά την πολιτική ομπρέλα του λεγόμενου «Δεξιού Τομέα».
Τα φασιστόμουτρα του «Δεξιού Τομέα», με τα ναζιστικά τους περιβραχιόνια, τις στρατιωτικές στολές παραλλαγής και σε πλήρη εξάρτηση, στους δρόμους του Κιέβου...
Ο «Δεξιός Τομέας», που με τα μέλη του με όπλα και λοστάρια πρωτοστατεί στο πλιάτσικο, στην τρομοκρατία και στην πυρπόληση κτιρίων στην Ουκρανία, απαρτίζεται από κάθε λογής λουμπεναριό και φασιστικό κατακάθι της ουκρανικής κοινωνίας. Αποτελεί τον ένοπλο βραχίονα της ναζιστικής ακροδεξιάς. Επιδίδεται σε λαμπαδηδρομίες στους δρόμους του Κιέβου στα πρότυπα της Κου Κλουξ Κλαν. Διατηρεί «αδελφικές» σχέσεις με το φασιστικό κόμμα «Jobbik» της Ουγγαρίας, με το κόμμα της Λεπέν στη Γαλλία, με το φασιστικό «Forza Nuova»της Ιταλίας, με το ναζιστικό «Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα» της Γερμανίας. Σύμφωνα με τη λίστα του διεθνούς Κέντρου Βίζενταλ, το «Σβόμποντα» του Τιαγκνιμπόκ κατατάσσεται στην πρώτη δεκάδα των ανά τον κόσμο αντισημιτικών μορφωμάτων.
Αυτό το κόμμα, που υιοθετήθηκε από τη Δύση ως φορέας της «δημοκρατίας» στην Ουκρανία και που στις συγκεντρώσεις του τρέχει ο ΜακΚέιν, έχει για ήρωα τον διαβόητο ΣτέπανΜπαντέρα. Διοργανώνει μάλιστα και πορείες με πορτρέτα του Μπαντέρα στους δρόμους της Ουκρανίας, όπως αυτό πίσω από το λεβεντόπαιδο με το τσουλούφι της φωτογραφίας.
Σημείωση 1η: Ο Στέπαν Μπαντέρα ήταν ένα καθίκι, συνεργάτης των Γερμανών ναζί της περίοδο της εισβολής του Χίτλερ στη Σοβιετική Ένωση. Κάτι σαν τους «δικούς μας» δωσίλογους και ταγματασφαλίτες, δηλαδή...
Στο μέσον της φωτογραφίας ο Μπαντέρα με τη γερμανική ναζιστική στολή του, φυσικά...
Σημείωση 2η: Για να έχουμε μια ιδέα πως η «δημοκρατία» και η Δύση - ως εγγυητής της - προάγουν και αναθρέφουν τον φασισμό πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι αμέσως μετά τη λεγόμενη «Πορτοκαλί Επανάσταση» το 2004, ο τότε εκλεκτός του ευρωατλαντισμού πρόεδρος της Ουκρανίας, ο Βίκτορ Γιούσενκο, είχε ανακηρύξει επίσημα τον Μπαντέρα, όπως και τον ναζιστή ομοϊδεάτη του, τον Σούκεβιτς, «ήρωες της Ουκρανίας»...
Σημείωση 3η: Το κόμμα «Πατρίδα» της Γιούλια Τιμοσένκο (που τόσο την αγαπούν οι Γερμανοί...), της «ηρωίδας» που ήταν στη φυλακή για απάτες και υπεξαιρέσεις και από το οποίο προέρχεται ο νέος πρωθυπουργός της Ουκρανίας (που τόσο τον αγαπούν οι Αμερικάνοι...), στις τελευταίες εκλογές συμμάχησε με το ναζιστικό «Σβόμποντα» γεγονός που άνοιξε τον δρόμο, ώστε οι ναζί να μπουν στο ουκρανικό κοινοβούλιο...
***
Γ) Ο τρίτος της παρέας που μάχεται για την εμπέδωση των ευρωπαϊκών άμα τε και δημοκρατικών αξιών στην Ουκρανία ονομάζεται Βιτάλι Κλίτσκο.
Το παλικάρι, που ήταν πυγμάχος και δημιούργησε το κόμμα «Γροθιά», αν και έχει αμερικανική υπηκοότητα, ενδιαφέρεται βασικά για την προώθηση στην Ουκρανία των γερμανικών... αξιών. Άλλωστε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στο σπίτι του στη Γερμανία τα έχει περάσει, από το «Ίδρυμα Konrad Adenauer» του ανατέθηκε να ηγηθεί ακροδεξιού μορφώματος με αποστολή την «γερμανοποίηση» της Ουκρανίας και φυσικά είναι πάντα ευπρόσδεκτος από την κυρία Μέρκελ, η οποία κάνει πολύ κέφι όταν τον συναντά...
Η κυρία Μέρκελ με τον Κλίτσκο (εκ δεξιών της), αλλά και τον Γιατσένιουκ (εξ αριστερών της) σε χαρούμενες στιγμές...
Δ) Όλοι αυτοί οι τύποι τώρα, ο Γιατσένιουκ, ο Τιαγκνιμπόκ και ο Κλίτσκο, ως ηγέτες της αντιπολίτευσης, συγκροτούν το αγλάισμα της επιδοτούμενης από τις ΗΠΑ και την ΕΕ... δημοκρατίας στην Ουκρανία. Μάλιστα, ήδη πριν από τα γεγονότα, είχαν ανακοινώσει ότι θα κατέβαιναν μαζί στις επόμενες προεδρικές εκλογές.
Τα τρία αγαπημένα και «δημοκρατικά» παιδιά της Δύσης (ο ναζί, ο φασίστας και ο κρυφοφασίστας), μαζί. Και στη μέση η κυρία Νούλαντ. Η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ...
Όσο για τις πρώτες κιόλας κινήσεις της κυβέρνησης που συγκροτούν ή στηρίζουν από κοινού τα «δημοκρατικά» παιδιά, είναι οι εξής:
- Προώθηση νόμου για την απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας.
- Προώθηση νόμου για την κατάργηση κάθε απαγόρευσης που περιορίζει την ναζιστική προπαγάνδα.
- Προώθηση νόμου με τον οποίο η διοίκηση του υπουργείου Εσωτερικών παραδίδεται στους ναζί του «Δεξιού Τομέα».
- Κάλεσμα στο ΝΑΤΟ να παράσχει βοήθεια στην Ουκρανία στο οποίο άμεσα ανταποκρίθηκε ο ΓΓ του ΝΑΤΟ, ο Ράσμουσεν, ο οποίος και δήλωσε: «Είμαστε έτοιμοι να συνεχίσουμε να στηρίζουμε την Ουκρανία για τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις της» προσθέτοντας ότι το ΝΑΤΟ εγγυάται «την εθνική κυριαρχία, την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας» (σσ: αξίες ευρύτατα γνωστό ότι εμπνέουν το ΝΑΤΟ αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά από την Κύπρο μέχρι τη Γιουγκοσλαβία, κι από το Ιράκ μέχρι τη Λιβύη και το Αφγανιστάν...).
Η απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι μια σωστή σκέψη εκ μέρους των «δημοκρατών» της Ουκρανίας και των ευρωαμερικανών φίλων τους. Βλέπετε εκεί οι κομμουνιστές γεμίζουν τους δρόμους των πόλεων με αφίσες όπως αυτή με την εικόνα του Λένιν, ο οποίος «ρωτά» τους κατοίκους: «Λοιπόν, πώς τα περνάτε με τον καπιταλισμό;»...
***
Ορισμένες σκέψεις:
Πρώτο: Η Ουκρανία περνά μια από τις πιο δραματικές στιγμές στην ιστορία της. Μάζες ανθρώπων βγήκαν στους δρόμους εκφράζοντας τη βαθιά κοινωνική δυσαρέσκεια και την απέχθειά τους προς το καθεστώς της κλίκας του Γιανουκόβιτς. Αυτή η κλίκα, υπηρέτησε τον πλουτισμό της ως βαστάζος εκείνης της μερίδας των εκμεταλλευτών του ουκρανικού λαού, που έχουν συνδέσει τα κέρδη τους και το ιδιοτελές συμφέρον τους με τον ρώσικο ιμπεριαλισμό.
Δεύτερο: Η άλλη κλίκα, της άλλης μερίδας των ολιγαρχών, που έχουν συνδέσει τα κέρδη τους με τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό, προωθεί τα δικά της σχέδια μέσα από την ωμή επέμβαση της Δύσης στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας. Για τα συμφέροντά της δεν διστάζει να αναγορεύσει σε «δημοκράτες» και «απελευθερωτές» το σκυλολόι των ναζιστικών, εθνικιστικών, φιλοαμερικανικών και φιλογερμανικών κομμάτων και μορφωμάτων.
Τρίτο: Ο ουκρανικός λαός, λόγω της απουσίας κινήματος με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, εγκλωβίστηκε ανάμεσα σε αυτές τις δυο κλίκες και χρησιμοποιήθηκε ως πιόνι της γεωστρατηγικής σκακιέρας και ως πυροκροτητής για ελεγχόμενες από το σύστημα πολιτικές ανατροπές που περιορίζονται στην εναλλαγή των διεφθαρμένων ανδρείκελων.
Τέταρτο: Παρότι ο λαός στην Ουκρανία συντάσσεται κάτω από σημαίες ξένες, και όχι τις σημαίες των δικών του συμφερόντων, βλέπουμε ότι οι ΕΕ, ΗΠΑ, Ρωσία, στο πλαίσιο της ενδοκαπταλιστικής και ενδοιμπεριαλιστικής τους σύγκρουσης παρεμβαίνουν με τον οξύ τρόπο που παρεμβαίνουν. Το γεγονός ότι εκδηλώθηκε μία τέτοια αντίδραση από μέρους του ξένου παράγοντα (ένοπλη παρέμβαση, αξιοποίηση του ναζισμού και ανάδειξή του σε πολιτικό παράγοντα κλπ) καθιστά σαφή τον τρόπο που οι δυνάμεις αυτές θα αντιδράσουν (όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά οπουδήποτε) στο ενδεχόμενο διεκδίκησης και εφαρμογής από το λαό, από τον κάθε λαό, ενός πραγματικά φιλολαϊκού προγράμματος. Πόσο μάλλον ενός προγράμματος που θα αφαιρεί την εξουσία από τους ολιγάρχες. Η επέμβασή τους στην περίπτωση αυτή θα είναι εκατοντάδες φορές πιο σφοδρή. Αυτό σημαίνει αποδοχή της «μοίρας» μας; Όχι. Αυτό σημαίνει ότι: Μόνο ένας στην συντριπτική του πλειοψηφία ενωμένος, συνειδητοποιημένος, οργανωμένος, χειραφετημένος πολιτικά και αποφασισμένος λαός μπορεί να διεκδικήσει το δίκιο του. Μόνο έτσι μπορεί να κάνει τους εχθρούς του να σκεφτούν το τίμημα που θα καταβάλουν, αν επιχειρήσουν να υποσκάψουν με μη ειρηνικό τρόπο τις λαϊκές επιλογές. Να αποτρέψει τις έξωθεν και έσωθεν παρεμβάσεις. Αυτή είναι η μόνη προϋπόθεση που υπάρχει: Ο ενωμένος, συνειδητοποιημένος, οργανωμένος και ταξικά αποφασισμένος λαός. Το ερώτημα που μας αφορά ως Ελλάδα και τίθεται ειδικά προς τους κάθε είδους των εξ ημών αριστερών, είναι: Αυτή η προϋπόθεση εξασφαλίζεται όταν η συνείδηση του λαού διαμορφώνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε να θεωρεί ως «φίλους» τους εχθρούς του;
Πέμπτο: Οι προηγούμενες εκλογές στην Ουκρανία έγιναν σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα και σύμφωνα με αυτή τη λογική προέκυψε μία «δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση». Τα όσα συνέβησαν εκεί, όμως, η ωμή επέμβαση της ΕΕ και των ΗΠΑ, οι διαδηλώσεις με τη συμμετοχή του υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας, της υπεύθυνης για την εξωτερική πολιτική της ΕΕ, των Αμερικανών αξιωματούχων και λοιπών, η ωμή ένοπλη βία με την χρησιμοποίηση των φασιστικών και ακροδεξιών κομμάτων στην πρώτη γραμμή κλπ, αποσιωπήθηκαν ή πέρασαν στα ψιλά από την διεθνή και ελληνική ειδησιογραφία. Αυτό, τι άλλο αποδεικνύει από την υποκρισία ορισμένων για το πως αντιλαμβάνονται το θέμα της νομιμότητας; Θυμόμαστε όλοι, για παράδειγμα, εκείνα τα «καταδικάζουμε τη βία απ΄ όπου κι αν προέρχεται», ή τα άλλα από τον κύριο Μητσοτάκη μέχρι τον κύριο Πρετεντέρη γύρω από το θέμα της «τήρησης και σεβασμού του Συντάγματος» κλπ. Αλλά πώς και τους διαφεύγει; Στην Ουκρανία τόσο ο εκλεγμένος πρόεδρος, όσο και το ισχύον Σύνταγμα καταργήθηκαν με τρόπο έκδηλα αντίθετο από τον προβλεπόμενο από την ισχύουσα «νομιμότητα». Κάτι που δεν είδαμε να ενοχλεί ιδιαίτερα τους «ουκρανολόγους» στα εγχώρια ΜΜΕ. Υποψιαζόμαστε, λοιπόν, ότι για ορισμένους το ασίγαστο πάθος που επιδεικνύουν για την «τήρηση της νομιμότητας» αναβλύζει από μέσα τους μόνο όταν πρόκειται για εκείνη την νομιμότητα που οι ίδιοι γουστάρουν.
Έκτο: Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Τουτέστιν: Εμείς, οι υπόλοιποι, που όταν απεργούμε ή διαδηλώνουμε ακούμε μύδρους από τους «εισαγγελείς» ότι «διασαλεύουμε τη νομιμότητα», δεν έχουμε παρά να κρατήσουμε την ανομολόγητη παραδοχή των νομιμοφρόνων κατηγόρων μας. Την παραδοχή τους όπως αυτή απορρέει από τη στάση τους στην Ουκρανία, η οποία ταυτόχρονα, συνιστά και τον εφιάλτη τους: Ότι η πλειοψηφία του λαού - αφού και κατά το αστικό Σύνταγμα ο λαός είναι κυρίαρχος και πηγή όλων των εξουσιών - είναι εκείνη η δύναμη που με τη θέλησή της μπορεί και δικαιούται, τελικά, όταν το αποφασίσει, να ανατρέψει τα πάντα.
Πηγή:
