Φωτισμένες σκέψεις για το μακελειό στη Γαλλία...

Je suis Charlie, είμαι Charlie. Και το εννοώ. Mai je ne suis pas Hollande, αλλά δεν είμαι Ολάντ.

Είμαι εναντίον της τρομοκρατίας, αλλά δεν είμαι υπέρ της Μέρκελ.

Είμαι εναντίον του τέρατος, όσον και εναντίον εκείνων που το δημιούργησαν. Οι ΗΠΑ και η Δύση δημιούργησαν κατά σειράν τους Ταλιμπάν, την Αλ Κάιντα και το ISIS.

Είναι υποκρισία οι ταγοί της Δύσης να παρίστανται σε διαδήλωση για τα θύματα της πολιτικής τους. Διότι δεν ξημερώθηκαν οι μουσουλμάνοι με τη διάθεση να σκοτώνουν όποιον βρουν μπροστά τους επειδή είναι τρελοί. Εχουν ξεσηκωθεί επειδή οι Δυτικοί, δεκαετίες τώρα, σκοτώνουν όποιον βρουν μπροστά τους στον υπόλοιπο κόσμο, επειδή είναι ιμπεριαλιστές.

Ναι, είμαι Charlie, είμαι με τα εκατομμύρια των διαδηλωτών που κατέβηκαν στους δρόμους για να υπερασπισθούν την ελευθερία της γνώμης, την ελευθερία του Τύπου και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Αλλά δεν είμαι με τους ταγούς που καπέλωσαν αυτήν τη διαδήλωση, δεν είμαι με τον Νταβούτογλου που η κυβέρνησή του έχει χώσει δεκάδες σκιτσογράφους και δημοσιογράφους στη φυλακή.

Είμαι με την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών κι όχι με τη Γαλλία που διώκει τους αρνητές του Ολοκαυτώματος - όχι επειδή αυτοί οι φασίστες έχουν ίχνος σχέσης με την αλήθεια, αλλά διότι, στις δημοκρατίες, υποτίθεται ότι η γνώμη και οι ιδέες δεν διώκονται.

Και για να πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή, είμαι με το Charlie Hebdo απ’ την εποχή που ο πολύς κόσμος το είχε γραμμένο - που, μάλιστα, έβρισκε αποκρουστικό το εικονοκλαστικό χιούμορ του περιοδικού. Δεν μπορώ συνεπώς να είμαι με τον πρωθυπουργό-ανδρείκελο των νεοαποικιοκρατών Γάλλων στο Μαλί, με τον Νετανιάχου και τον αποκλεισμό της Γάζας. Ηταν γκροτέσκ αυτό που συνέβη με τις όντως μεγαλειώδεις διαδηλώσεις που έλαβαν χώρα προχθές στη Δύση. Οι μεν πολίτες με κίνητρα αγαθά, οι δε ηγέτες τους στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Αυτοί που βομβαρδίζουν πόλεις, γυναίκες και παιδιά, αυτοί που διαμελίζουν κράτη, αυτοί που ληστεύουν τον πλούτο των εθνών, εμφανίσθηκαν σ’ αυτές τις διαδηλώσεις ως η λιτανεία της αθωότητας. Η Ιερά Εξέταση είναι! εν πλήρει λαμπρότητι! με τα άμφιά της, την ιεραρχία της, τα απεχθή εγκλήματά της υψωμένα στα χεριά σαν άγια δισκοπότηρα. Η Ιερά Συμμαχία ήταν! που για μια ακόμα φορά σαν λάμια ρουφούσε το μυαλό του λαού, «έπαιρνε την αλήθεια του και του την έκανε ψέμα».

Ημουν με το Charlie Hebdo κι όχι με τους αρχηγέτες του καθεστωτικού Τύπου, όχι με τους μάγιστρους της προπαγάνδας, όχι με τον στρατό στους δρόμους - στα σχολεία στις πλατείες, στις γειτονιές.

Ο στρατός της Δύσης στο εξωτερικό. Και ο στρατός της Δύσης στο εσωτερικό. Το ίδιο παρόντες πλέον. Με τον δεύτερο να «προστατεύει» τους πολίτες στο εσωτερικό απ’ όσα κάνει ο πρώτος στο εξωτερικό. Ιμπεριαλισμός στο εξωτερικό, εκφασισμός στο εσωτερικό. Και η δημοκρατία... γιόρταζε. Τι ακριβώς γιόρταζε; Την καθιέρωση του αυταρχισμού και της καταστολής για να αντιμετωπίσει την τρομοκρατική αντίδραση στην τρομοκρατική δράση;

Είναι οξύμωρο, αλλά χθες στη Δύση γιόρταζε ο πολυπολιτισμός, ενώ τα αποτελέσματά του ήδη προβάλλουν τρομακτικά. Γκέτο αντί ώσμωσης, περιθωριοποίηση αντί ενσωμάτωσης, εχθρότητα αντί συνύπαρξης. Ενα θανάσιμο μείγμα ρατσιστικής και ταξικής καταπίεσης δηλητηριάζει την Ευρώπη. Παράγει μίσος ανάμεσα σε εκείνους που πρέπει να διαιρούνται για να κυριαρχούν οι Δυνατοί.

Αυτοί που εξαπολύουν πολέμους και προκαλούν τη μετανάστευση, εκτός απ’ τον πλούτο που προσπορίζονται απ’ τις χώρες που καταστρέφουν, προσπορίζονται πλούτο κι απ’ το φθηνό εργατικό δυναμικό των μεταναστών που καταφεύγουν στις χώρες των καταστροφέων τους. Πρόκειται για μια ολέθρια πολιτική, τυφλή όπως κάθε καπιταλιστική πολιτική - η Ευρώπη κάποια μέρα θα εκραγεί. Αλλά και πάλι οι φτωχοδιάβολοι θα την πληρώσουν. Γιατί λοιπόν να μην είναι Charlie η Μέρκελ, ώσπου να τους οδηγήσει στο σφαγείο; Γιατί να μην είναι Charlie η Τρικολόρ στο Παρίσι αλλά και η σημαία της Λεγεώνας των Ξένων στη Βαγδάτη ή την Καμπούλ;

Είμαι Charlie, αλλά δεν είμαι με την Τρικολόρ ή οποιαδήποτε άλλη σημαία. Η σημαία παίρνει νόημα απ΄αυτόν που την κρατάει. Αλλο η σημαία στα χέρια του αντάρτη κι άλλο στα χέρια του δωσίλογου, άλλο η εθνική σημαία της Ισπανίας κι άλλο η εθνικιστική σημαία του Φράνκο. Αλλά είναι το ίδιο η γερμανική ή η ιταλική ή οποιαδήποτε άλλη σημαία στα χέρια του αντισημίτη ή του ισλαμοφοβικού. Του μισαλλόδοξου, του ρατσιστή και του φασίστα.

Ηταν λοιπόν αυτές οι διαδηλώσεις χθες στη Δύση -διαδηλώσεις που δεν έγιναν, όταν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν δολοφονηθεί τα τελευταία χρόνια «εκτός των τειχών»- ήταν λοιπόν αυτές οι διαδηλώσεις, διαδηλώσεις «πολιτικής κατσαρόλας», όχι εις ό,τι αφορά τους πολίτες, αλλά εις όσα αφορούν στους πολιτικούς-υποχείρια της άρχουσας τάξης, αυτούς τους χειριστές των βομβών και των τόκων.

Παρίσι-«ανοχύρωτη πόλη» όταν έφευγαν οι Γερμανοί, Παρίσι-«ανοχύρωτη διαδήλωση» τώρα που ξανάρχονται.

Είμαι βέβαιος ότι οι τέσσερις δολοφονημένοι σκιτσογράφοι θα έβγαζαν τη γλώσσα τους σ’ αυτήν την υποκρισία, σ’ αυτήν την καπηλεία. Δεν είμαι (τέτοιο) Charlie! Είμαι σκιτσογράφος φυλακισμένος  στην Τουρκία, σκοτωμένο παιδί στο Αφγανιστάν, πρόσφυγας απ’ το Κουρδιστάν και τη Σομαλία, δεν είμαι μισθοφόρος των ΗΠΑ στη Συρία, δεν είμαι «ο δολοφόνος με το θύμα αγκαλιά» (όχι σ’ αυτήν τη ζωή), δεν είμαι στο μίξερ ενός Je suis Charlie αταξικού, απολιτικού, ελαφρόμυαλου και βολικού. Είμαι υπέρ της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών και όχι των βομβών, δεν είμαι με την κυβέρνηση του Ισραήλ, είμαι με τους Εβραίους, είμαι μουσουλμάνος και χριστιανός όταν διώκονται, είμαι με τη δημοκρατία κι όχι με τη «δημοκρατία» που εξάγει τον εαυτόν της ως «τρόμο και αθλιότητα» για τους άλλους, ανάλογη του Γ’ Ράιχ. Δεν γιορτάζω για μια «δημοκρατία» ιμπεριαλιστική στο εξωτερικό της που (και για αυτό) εκφασίζεται στο εσωτερικό της.

Κούφια παράτα και, αν συνεχίσουν έτσι τα πράγματα, η δημοκρατία γιόρτασε προχθές με δημοκρατικές διαδηλώσεις το τέλος της. Αν και η διατύπωση αυτή είναι μάλλον δραματική και εκπεφρασμένη υπό το βάρος των γεγονότων. Στην πραγματικότητα, το πιθανότερο είναι οι δημοκρατίες (έστω ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτές) να τινάξουν κάποια στιγμή αυτήν τη σκόνη της υποκρισίας και του παραλογισμού απ’ τα παπούτσια τους, αν απελευθερωθούν κάποια στιγμή απ’ τις τυραννίδες που τις ελέγχουν. Διαλύοντας την «οικονομία της φρίκης» και εξανθρωπίζοντας τους θεσμούς τους. Δεν είμαι Charlie Hebdo, είμαι τα σκίτσα που έκανε το Charlie Hebdo εναντίον της Μέρκελ και του Ολάντ, εναντίον του φασισμού και του φανατισμού, εναντίον του φόβου, εναντίον των βομβών και των τόκων, εναντίον της αστικής υποκρισίας, της τηλεοπτικής τυραννίας, του ρατσισμού και της βλακείας.

Είμαι με το γέλιο της ζωής του Βολίνσκι, είμαι με το γέλιο του Βολίνσκι απ’ τους ουρανούς, κι όχι με τις διαταγές που δίνει η Μέρκελ, ούτε με τον θάνατο που αυτές οι διαταγές οργανώνουν για τις ζωές μας...

Στάθης Σταυρόπουλος / enikos.gr