Κυριακάτικο σινεμά:"Το ΄όνομα του ρόδου" (1986)

Το ιστολόγιο παρουσιάζει την κινηματογραφική μεταφορά του πρώτου μυθιστορήματος του Ουμπέρτο Έκο, της μεγάλης απώλειας του μήνα που τελειώνει αύριο. Μυθιστόρημα που εκδόθηκε το 1980 κι έξι χρόνια αργότερα (1986) μεταφέρθηκε στο σινεμά από τον Γάλλο σκηνοθέτη Ζαν-Ζακ Ανό.

 Βρισκόμαστε στο Μεσαίωνα του 14ου αιώνα, όπου ό,τι έχει απομείνει από τα κείμενα της αρχαίας γνώσης βρίσκεται στα χέρια της εκκλησίας. Οι μοναχοί της Ευρώπης είναι οι μόνοι που έχουν πρόσβαση στα αρχαία κείμενα καθώς πολλά από αυτά θεωρούνται επικίνδυνα εξαιτίας του ειδωλολατρικού τους περιεχομένου.
Ένας Βρετανός φραγκισκανός μοναχός, διάσημος για την πνευματική του οξύνοια, μεταβαίνει σε ένα μοναστήρι Βενεδικτίνων. Στο πλάι του βρίσκεται ο μαθητευόμενός του, ο έφηβος Άντσο, την εκπαίδευση του οποίου έχουν εμπιστευτεί στον μοναχό οι πάτρονοί του. Το μοναστήρι στο οποίο καταφθάνουν βρίσκεται σε βαρύ πένθος. Ένας ανεξήγητος θάνατος τρομοκρατεί τη μονή.
Ο μοναχός προσκαλείται να λύσει το μυστήριο του θανάτου, η άφιξή του όμως πυροδοτεί μια σειρά φόνων που δείχνουν να συνδέονται με ένα σπάνιο βιβλίο η ύπαρξη του οποίου αμφισβητείται: τον δεύτερο τόμο της «Ποιητικής» του Αριστοτέλη, τον σχετικό με την κωμωδία. Οι νεκροί συσσωρεύονται, αρκετοί ταυτίζουν τη μακάβρια αλληλουχία με την Αποκάλυψη του Ιωάννη και το τέλος του κόσμου. Στο μοναστήρι, τελικά, καταφθάνει ένας απεσταλμένος της Ιεράς Εξέτασης, παλιός γνώριμος του φραγκισκανού μοναχού, έτοιμος να οδηγήσει στην πυρά όσους δεν συντάσσονται με το γράμμα των εκκλησιαστικών νόμων...

Παραγωγή: Γαλλία - Ιταλία - Γερμανία
Σκηνοθεσία: Ζαν Ζακ Ανό
Πρωταγωνιστούν: Σον Κόνερι, Φ. Μάρεϊ Αμπρααμ, Κρίστιαν Σλέιτερ, Ρον Πέρλμαν, Ελία Μπασκίν, Μάικλ Χάμπεκ, Ούρς Άλτχαους, Βέρνον Ντόμπτσεφ

Κ α λ ή  Κ υ ρ ι α κ ή !

“Αλκατράζ”

του Νίκου Μπογιόπουλου/enikos.gr   

Άνθρωποι κατατρεγμένοι, κυνηγημένοι, ταλαιπωρημένοι, απελπισμένοι.
Είναι αυτοί που σώθηκαν από τις βόμβες. Από τον πόλεμο. Από τον πνιγμό.
Που φτάνουν ικέτες στην «Ευρώπη του πολιτισμού».

    Είναι αυτή, η «πολιτισμένη Ευρώπη», που αφού τους μετέτρεψε σε πρόσφυγες, σε μετανάστες,  σε ικέτες, τώρα φτιάχνει ένα απέραντο «Αλκατράζ» για τους στοιβάξει.

    Το «Αλκατράζ» δεν είναι άλλο από την Ελλάδα.

    Η χώρα μας, τα νησιά της, οι εθνικές οδοί της, τα λιμάνια της, οι πόλεις, τα χωριά της, μετατρέπονται σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, σε μια φυλακή όπου - προς δόξα της ευρυχωρίας του «ευρωπαϊκού πολιτισμού» - οι κρατούμενοι, οι πρόσφυγες, θα μπορούν να… προαυλίζονται από την Ειδομένη και τα Τέμπη μέχρι το Καστελόριζο.

    Βέβαια η ευρωενωσιακή κομψότητα δεν επιτρέπει να ακούγονται λέξεις όπως «φυλακή» ή «στρατόπεδα». Επιλέγει να χρησιμοποιεί ευφημισμούς. Ένας από αυτούς: «Κέντρα φιλοξενίας»…

    Οι Έλληνες (και βέβαια δεν μιλάμε για τους ναζί, για τους φασίστες) νιώθουν από προσφυγιά. Ξέρουν από μετανάστευση. Το δείχνει η ανθρωπιά τους. Γι’ αυτό και μπορούν να αναγνωρίσουν ότι οι εικόνες αυτές δεν είναι οι εικόνες της Ελλάδας του ελληνικού λαού.

    Δεν είναι εικόνες που ταιριάζουν στην πατρίδα ενός λαού που βίωσε τον μικρασιατικό ξεριζωμό, την ξενιτιά στα ανθρακωρυχεία του Βελγίου και στα λαντζέρικα της Αμερικής. Οι εικόνες αυτές την μόνη Ελλάδα που καθρεφτίζουν είναι η Ελλάδα της ΕΕ. Και του ΝΑΤΟ.

    Οι κυβερνώντες και όλο το πολιτικό τόξο του ευρωατλαντισμού, αφού δεν μπορούν να αποκρύψουν την αλήθεια και τα σημαινόμενα των εικόνων, επιστρέφουν στην γνώριμη τακτική της σποράς ψευδαισθήσεων και αυταπατών.

    Μιλούν για «εφαρμογή των αποφάσεων» της τελευταίας συνόδου της ΕΕ λες και όλα αυτά που βλέπουμε συνιστούν τάχα παραβίαση και όχι εφαρμογή αποφάσεων που στο όνομα της Σένγκεν και των συνοριακών ελέγχων παρέχουν το πράσινο φως για κλειστά σύνορα, για απελάσεις, για φράχτες, για πλαφόν προσφύγων μετά από ξεδιάλεγμα όσων πληρούν τις προϋποθέσεις του φτηνού εργατικού δυναμικού που ορέγονται τα γερμανικά μονοπώλια, για κατασχέσεις των υπαρχόντων των προσφύγων.

    Εμφανίζουν ως λύση του προβλήματος την ίδια την αιτία του προβλήματος. Για μια ακόμα φορά παρουσιάζουν σαν πεδίο αντιμετώπισης της κατάστασης την ΕΕ. Ποια; Την ΕΕ της Αυστρίας, της Ουγγαρίας, της Γαλλίας που βομβαρδίζει τη Συρία, της Ιταλίας που βομβαρδίζει τη Λιβύη!

    Αλλά πώς γίνεται να λύσεις ένα πρόβλημα όταν αναγορεύεις σε παράγοντα της λύσης τα ίδια τα αίτια, την ίδια τη μήτρα που το δημιουργεί;

    Η Ευρωπαϊκή Έμωση και το ΝΑΤΟ, ανεξαρτήτως των αντιπαραθέσεων στο εσωτερικό τους, δρουν απέναντι στην Ελλάδα - και στο προσφυγικό - μονομερώς.

    Η Ελλάδα ή θα απαντήσει εξίσου μονομερώς, θα αρνηθεί την συμμόρφωση στα ευρωενωσιακά και ΝΑΤΟικά δεσμά, θα απεμπλακεί από την συμμετοχή της στους πολέμους που διεξάγουν ΝΑΤΟ και ΕΕ, θα δώσει με όρους προάσπισης της εθνικής της κυριαρχίας τις δυνάμεις της για τη διάσωση των ξεριζωμένων και θα προχωρήσει – άμεσα - σε αναζήτηση μέτρων απευθείας μεταφοράς των προσφύγων στα κράτη τελικού προορισμού τους, ή θα μετατραπεί όντως στο «Αλκατράζ» που θέλουν να την καταδικάσουν «εταίροι» και «σύμμαχοι».

    Οι ευθύνες όλου του εγχώριου πολιτικού τόξου του ευρωατλαντισμού είναι ιστορικές. Γιατί το γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα: Το συρματόπλεγμα του «Αλκατράζ» περικλείει τους πάντες, Έλληνες και πρόσφυγες. Όλους όσοι βρίσκονται στο έδαφός της Ελλάδας, ανεξαρτήτως εθνικότητας, φυλής, χρώματος και θρησκεύματος.

H μέρα που ο Θάνατος ερωτεύτηκε τη Ζωή...

Ένα σπαρακτικό animation του 2012 που έχει αποσπάσει θερμές κριτικές σε πολλά ξένα φεστιβάλ είναι επιτέλους online...

Ουμπέρτο Έκο (1932 - 2016)

Ο σημαντικός Ιταλός συγγραφέας Ουμπέρτο Έκο πέθανε πριν λίγες ώρες,απόψε στις 22.30. Η είδηση του θανάτου του έγινε γνωστή πριν λίγα λεπτά. Ήταν 84 χρονών. Έπασχε από καρκίνο.
 Ο Έκο γεννήθηκε στην Αλεσσάντρια του Πιεμόντε το 1932. Από το 1975 έχει την έδρα του Καθηγητή Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, ενώ από το 1988 είναι πρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου Μελετών Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο του Σαν Μαρίνο. Είναι συγγραφέας πολλών μελετών και δοκιμίων, που έχουν μεταφραστεί και εκδοθεί σε πολλές γλώσσες ανά τον κόσμο. Το πρώτο του βιβλίο εκδόθηκε το 1965, ενώ το πρώτο του μυθιστόρημα (Το όνομα του Ρόδου) το 1980, και τιμήθηκε με το βραβείο Strega (1981), και το Medicis Etranger (βραβείο που δίνεται στον καλύτερο ξένο λογοτέχνη στην Γαλλία) το 1982.
Φημολογείται ότι το επώνυμο Εκο είναι το αρκτικόλεξο των λέξεων Ex Coelis Oblatus, που σημαίνει «θεϊκό δώρο».
Με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο Εκο και η μητέρα του μετακόμισαν σε ένα χωριό στα βουνά του ιταλικού βορρά. Εκεί ο μικρός Ουμπέρτο παρακολουθούσε τις μάχες ανάμεσα στους φασίστες και στους παρτιζάνους με ανάμεικτα συναισθήματα - συνεπαρμένος μεν από τη δράση, αισθανόταν εν μέρει ευγνώμων που ήταν τόσο μικρός για να αναμειχθεί. Ο ίδιος θυμάται εκείνη την εποχή «σαν ένα μικρό γουέστερν. Αυτοί οι λόφοι είναι στη μνήμη μου το θέατρο των στρατιωτικών επιχειρήσεων, στις οποίες ήμουν αυτόπτης μάρτυρας, στην ηλικία των 12 ετών».

Με τα ακαδημαϊκά γραπτά του ο Έκο εστιάζει στη σημειολογία και στις επιπτώσεις της στην κοινωνία. Μελέτησε σε βάθος τις κοινωνίες από τον Μεσαίωνα ως σήμερα και τα κοινά στοιχεία ανάμεσα στις γλώσσες, στα σύμβολα και στην κοινωνική ανάπτυξη. Από τότε ως σήμερα έχει γράψει δεκάδες δοκίμια («Πώς γίνεται μια διπλωματική εργασία», «Μεταξύ ψεύδους και ειρωνείας», «Κήνσορες και θεράποντες» (πρωτότυπος τίτλος στα ιταλικά "apocalittici e integrati), «Ο υπεράνθρωπος των μαζών», «Θεωρία της σημειωτικής», «Η Αποκάλυψη του Ιωάννη», «Πέντε ηθικά κείμενα», «Δεύτερο ελάχιστο ημερολόγιο», «Η ποιητική του Τζέιμς Τζόις», «Τι πιστεύει αυτός που δεν πιστεύει» κ.ά.), ενώ παράλληλα συνεργάστηκε με πολλές εφημερίδες.

Από το 1962 ως το τέλος του 1970 ο Έκο ανέπτυξε τη δική του θεωρία στην Σημειολογία. Το 1965 εξελέγη καθηγητής Οπτικών Επικοινωνιών στη Φλωρεντία και το 1966 μετακόμισε στο Μιλάνο, όπου και έγινε καθηγητής της Σημειολογίας στο εκεί πολυτεχνείο. Το ακαδημαϊκό του ενδιαφέρον άρχισε να στρέφεται σε πολιτιστικές μελέτες και αρχίζει να ερευνά τον ρόλο της γλώσσας και της λογοτεχνίας στην κοινωνία, καθώς και την επίδραση της κοινωνίας στη λογοτεχνία και στη γλώσσα. Το 1971 το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια του προσέφερε τη θέση του τακτικού καθηγητή της Σημειολογίας και το 1974 ο Έκο οργάνωσε τον Διεθνή Σύνδεσμο Σημειολογικών Μελετών.

Οι μεγάλες αλλαγές που έφερε η δεκαετία του 1970 στην ιταλική κοινωνία επηρέασαν και τα γραπτά του Ουμπέρτο Έκο. Άρχισε, λοιπόν, να γράφει μυθιστορήματα (Το όνομα του Ρόδου - 1980, Το Εκκρεμές του Φουκώ - 1988, Το νησί της προηγούμενης μέρας - 1994, Μπαουντολίνο - 2001, Η μυστηριώδης φλόγα της βασίλισσας Λοάνα - 2006, Το κοιμητήριο της Πράγας - 2010, Το φύλλο μηδέν- 2015). Όταν έγραψε το πρώτο του μυθιστόρημα «Το όνομα του Ρόδου», οι εκδότες του υπολόγιζαν τις πωλήσεις γύρω στα 30.000 αντίτυπα. Και, φυσικά, δεν φαντάζονταν ποτέ τα 9.000.000 αντίτυπα που πώλησε τελικά το βιβλίο, σε διεθνές επίπεδο, το οποίο έκανε τον συγγραφέα γνωστό στον εξωακαδημαϊκό κόσμο.
Να μια συνέντευξή του που αποκαλύπτει την κοσμοθεωρία του και την φιλοσοφία ζωής με την οποία πορεύτηκε...




 
                                                                                         Πηγή:www.lifo.gr

Κυριακάτικο σινεμά: "Η Βαλσαμωμένη Γιαγιά" (κινουμένων σχεδίων)

Στο "Κυριακάτικο σινεμά" προβάλλεται σήμερα η ταινία της Έφης Παππά «My Stuffed Granny» (Η Βαλσαμωμένη Γιαγιά). Η ταινία είχε πρωτοπροβληθεί στο Φεστιβάλ Animation, animasyros και έχει κερδίσει πλήθος βραβείων σε φεστιβάλ σε ολόκληρο τον κόσμο. Κέρδισε πριν από μερικές ημέρες το πρώτο βραβείο της Ελληνικής Ένωσης Κινουμένων Σχεδίων (ASIFA Hellas).
 Πρόκειται για μία εξαιρετική μικρού μήκους animation ταινία με ήρωες μια γιαγιά, έναν μπαμπά και την εγγονή της οικογένειας. Βασίζεται σε ιστορία της Νίνα Κουλετάκη.
Η υπόθεση έχει ως εξής: Η μικρή Σοφία αγαπά τη γιαγιά της και δεν την πειράζει που είναι γκρινιάρα και που τρώει όλο το φαγητό της φτωχικής οικογένειας. Η σύνταξη της γιαγιάς είναι το μόνο πράγμα που κρατάει την οικογένεια ζωντανή. Τι θα συμβεί, όμως, όταν η γιαγιά δεν θα βρίσκεται πλέον κοντά στην οικογένεια;

Κ Α Λ Η  Κ Υ Ρ  Ι Α Κ Η!

Μια μαγική βόλτα στους πίνακες του Νταλί...

Πώς θα ήταν άραγε να περπατάμε και να χαζεύουμε τα σουρεαλιστικά τοπία που απεικονίζονται στους πίνακες του Σαλβαντόρ Νταλί; Σε αυτήν την ερώτηση προσπαθεί να δώσει τη δική του απάντηση το Μουσείο του Νταλί στην Φλόριντα μέσω της έκθεσης με τίτλο Disney and Dali: Architects of the Imagination...Καλή διασκέδαση!

Ο Νίκος Ξυλούρης και 3 ποιήματα...

Μια ταινία - αφιέρωμα για τον Νίκο Ξυλούρη, που σαν χθες έφυγε πριν 36 χρόνια, σε  σενάριο και σκηνοθεσία Σταύρου Στρατηγάκου. Η ταινία ακολουθώντας τον αφηγηματικό άξονα τριών ποιημάτων του Νίκου - Αλέξη Ασλάνογλου  συνδυάζει  λόγο , μουσική  και αρχειακό υλικό. Συμμετείχε τιμητικά και εκτός συναγωνισμού σε πέντε διεθνή φεστιβάλ το 2004 και 2005.

Μοντάζ: Γιάννης Ξηρουχάκης

Φωτογραφία: Χρήστος Κουτέλης, Γιάννης Έξαρχος, Μιχαήλ Σοσσιός, Δημήτρης Πιστόλης, Τέλης Μεταξάς, Μανώλης Βουρεξάκης

Ήχος: Παν. Κάβουρας, Δημ. Φουκαράκης

Βοηθός Σκηνοθέτη:Ευγενία Γιαννακοπούλου

Αρχείο της ΕΡΤ

36 χρόνια πέρασαν από το θάνατό του, 8 Φλεβάρη 1980.

Πηγή: ofisofi.blogspot.gr

Κυριακάτικο σινεμά: "Ας περιμένουν οι γυναίκες" ( 1998 )

Στο "Κυριακάτικο σινεμά" προβάλλεται μία κοινωνικοπολιτική σάτιρα του  Σταύρου Τσιώλη. Μια καλοκαιρινή κωμωδία με ήρωες καρικατούρες της νεοελληνικής πραγματικότητας προηγούμενων δεκαετιών που δεν απέχουν και πολύ από το σήμερα.. «Οι άνθρωποι δεν συγχωρούν αυτούς που από έρωτα εκπέσαν»...

Υπόθεση: Τέλη Ιουλίου, καιρός για διακοπές. Ο Πανος και ο Μιχάλης, μπατζανάκηδες μικροβιοτέχνες από τη Θεσσαλονίκη, ξεκινούν ένα ταξίδι για τη Θάσο, όπου βρίσκονται ήδη οι οικογένειές τους. Μια τυχαία συνάντηση με μία κοπέλα στη λίμνη Βόλβη θα προκαλέσει την ψυχολογική κατάρρευση του Πάνου, ο οποίος την ερωτεύεται, καταρρέει ψυχολογικά και επιχειρεί να αυτοκτονήσει.
Ο Μιχάλης καλεί τον Αντώνη, τον τρίτο μπατζανάκη  και πολιτευτή του ΠΑΣΟΚ, για «ενισχύσεις». Όμως  η παρουσία του Αντώνη δεν έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα και οι γυναίκες τους ακόμα τους περιμένουν στη Θάσο.
Πρωταγωνιστούν : Γιάννης Ζουγανέλης  (Πάνος ), Αργύρης Μπακιρτζής (Μιχάλης), Σάκης Μπουλάς (Αντώνης).

Κ ΑΛ Η  Δ Ι Α Σ Κ Ε Δ Α Σ Η!!

Ο τελευταίος Έλληνας...

Η ανακοίνωση ήταν ξαφνική αλλά κανείς δεν είχε πια το κουράγιο να αντιδράσει:
«Αφαιρείται η ιθαγένεια από όλους τους Έλληνες, εκτός ενός. Στο εξής, οι κάτοικοι της χώρας που ονομάζεται ακόμα Ελλάδα δεν θα έχουν το δικαίωμα να αποκαλούνται Έλληνες. Το όνομα του προσώπου που θα συνεχίσει να είναι Έλληνας δεν θα ανακοινωθεί.».

Βέβαια, κάποιες συζητήσεις έγιναν. Κρυφά, γιατί οι ποινές ήταν εξοντωτικές.

Κάποιοι πρότειναν να υπάρξει αντίδραση όλου του πληθυσμού της χώρας αλλά ήξεραν πως αυτό ήταν αδύνατο. Οι ρουφιάνοι ήταν πάντα πολλοί.

Κάποιοι άλλοι ένιωσαν ένα βάρος να φεύγει από πάνω τους. Δεν μπορούσαν πια να αυτοπροσδιορίζονται ως Έλληνες, οπότε η ζωή τους θα ήταν πιο απλή. Χωρίς τις διαρκείς συγκρίσεις με τους ένδοξους προγόνους, χωρίς τους ατελείωτους εθνικούς μύθους.

Γρήγορα, οι συζητήσεις μετατοπίστηκαν στο ποιος είναι ο ένας Έλληνας που απέμεινε.

Τα ερωτήματα πολλά:

Ήταν άνδρας ή γυναίκα;

Ήταν νέος ή γέρος;

Ήταν γεννημένος στην Ελλάδα, ήταν ξένος, ή πρόσφυγας;

Γιατί επελέγη αυτός και όχι κάποιος άλλος; Αυτό το ερώτημα βασάνισε πολύ τους πρώην Έλληνες.

Ποιος τον επέλεξε;

Τι μέσο είχε για να τον επιλέξουν; Κι αυτό το ερώτημα τους βασάνισε πολύ.

Το πρόσωπο που επελέγη ως ο τελευταίος Έλληνας γνώριζε πως είχε αυτό το προνόμιο;

Καθώς δεν υπήρχε κάποια απάντηση στα ερωτήματά τους -και οι θεωρίες συνωμοσίας τους είχαν πια κουράσει-, σταμάτησαν να ασχολούνται και με αυτά τα ερωτήματα.

Το πήραν απόφαση πως έχει μείνει ένας τελευταίος Έλληνας, ο οποίος ζει ανάμεσά τους.

Και συνέχισαν τη ζωή τους.

Αλλά κάτι είχε αλλάξει.

Μη γνωρίζοντας ποιος είναι ο τελευταίος Έλληνας, άρχισαν να αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον με σεβασμό, σαν να είναι ο καθένας από αυτούς ο τελευταίος Έλληνας.

Κανείς δεν ήθελε να κάνει κακό στον τελευταίο Έλληνα.

Κανείς δεν ήθελε να μιλήσει άσχημα στον τελευταίο Έλληνα.

Κανείς δεν ήθελε να εκμεταλλευτεί τον τελευταίο Έλληνα.

Κανείς δεν ήθελε να εξαπατήσει τον τελευταίο Έλληνα.

Οι δάσκαλοι αντιμετώπιζαν τον κάθε μαθητή σαν να ήταν ο τελευταίος Έλληνας.

Οι μαθητές αντιμετώπιζαν τον κάθε δάσκαλο σαν να ήταν ο τελευταίος Έλληνας.

Οι γονείς τα παιδιά, οι άνδρες τις γυναίκες, οι ντόπιοι τους αλλοδαπούς, όλοι όλους.

Το ίδιο συνέβαινε με τους γιατρούς και τους ασθενείς. Κανένας γιατρός δεν ήθελε να είναι αυτός που θα «έχανε» μέσα από τα χέρια του τον τελευταίο Έλληνα.

Κανένας δικαστής δεν ήθελε να αδικήσει τον τελευταίο Έλληνα.

Η αλληλεγγύη, η ευγένεια, η ευθύνη και η εντιμότητα απλώθηκαν σε όλη τη χώρα.

Η αξιοπρέπεια, η ισότητα και η δικαιοσύνη κυριάρχησαν παντού, χωρίς να ακουστεί ούτε ένα σύνθημα, χωρίς να υπάρξει ούτε μια βίαιη σύγκρουση.

Δεν υπήρχε ούτε μια λακκούβα στους δρόμους, ούτε ένα σπασμένο πεζοδρόμιο, από φόβο μήπως πάθει ατύχημα ο τελευταίος Έλληνας.

Στη προσπάθειά τους να σώσουν τον τελευταίο Έλληνα, ο ένας βοηθούσε τον άλλο και η χώρα έγινε υπόδειγμα σε όλο τον πλανήτη.

Η ζωή κυλούσε ήρεμα, μέχρι που ένα πρωινό ανακοινώθηκε πως ο τελευταίος Έλληνας δεν ζει πια.

Την αρχική σιωπή διαδέχτηκε ο θρήνος.

Όλοι έκλαιγαν απαρηγόρητοι.

Είχαν κάνει ό,τι μπορούσαν για να διασώσουν τον τελευταίο Έλληνα αλλά δεν τα κατάφεραν.

Όταν ανακοινώθηκε πως υπάρχει ένα σημείωμα του τελευταίου Έλληνα για αυτούς, όλοι ήταν περίεργοι να μάθουν τα λόγια του.

Το πλήθος συγκεντρώθηκε, οι κάμερες στήθηκαν για να μεταφέρουν το μήνυμα σε όλη την χώρα.

Ένα παιδί άνοιξε ένα λευκό φάκελο, έβγαλε ένα χαρτί, το κοίταξε, και μετά το γύρισε προς το μέρος τους:

                                                                         «Τώρα είστε όλοι Έλληνες»

 

                                                                                                                

                                                                                                              Πηγή: pitsirikos.net

Πήγαμε, στ’ αλήθεια, στο φεγγάρι;

Μπορεί ένα «μυστικό» που γνωρίζουν 411.000 άνθρωποι να παραμένει κρυφό για περισσότερα από 45 χρόνια; Τόσοι εμπλέκονται στην επιχείρηση «Απόλλων 11», κατά τον Δρ Ντέιβιντ Ρόμπερτ Γκράιμς, ερευνητή της Οξφόρδης, που καταρρίπτει τη θεωρία «συνωμοσίας της NASA» , ότι τάχα οι επανδρωμένες αποστολές στη Σελήνη δεν υπήρξαν ποτέ. Αν, στ’ αλήθεια, η προσσελήνωση των Μάικ Κόλινς, Νιλ Άρμστρονγκ και Έντουιν Όλντριν ήταν στημένη, όπως πολλοί Αμερικανοί και άλλοι πιστεύουν, τότε, κατά τον ερευνητή, πρόκειται για μια εντελώς απίθανη συνωμοσία. Σύμφωνα με μια μαθηματική φόρμουλα που επινόησε (ανακοινώθηκε πρόσφατα και αφορά όλες τις θεωρίες συνωμοσίας), θα αρκούσαν τρία χρόνια κι οχτώ μήνες, ώσπου να αποκαλυφθεί η αλήθεια: Είτε επειδή κάποιος θα την αποκάλυπτε εσκεμμένα είτε επειδή θα του ξέφευγε. Οπωσδήποτε, η φόρμουλα είναι αχρείαστη, μια και συνείργησαν για την κατάκτηση του φεγγαριού οι δυο τότε αντίπαλες υπερδυνάμεις.

Αφότου μπόρεσαν να θέσουν σε τροχιά γύρω από τη Γη τεχνητό δορυφόρο, πριν ακόμα στείλουν άνθρωπο στο διάστημα, οι Σοβιετικοί επιχείρησαν να πλησιάσουν τη Σελήνη. Ήταν το πρόγραμμα «Λούνα» που πραγματοποιήθηκε με τηλεκατευθυνόμενες συσκευές. Το Λούνα 2 εκτοξεύτηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 1959 και, δυο μέρες αργότερα, έγινε το πρώτο γήινο αντικείμενο που ρίχτηκε στο φεγγάρι. Λιγότερο από ένα μήνα αργότερα, στις 4 Οκτωβρίου 1959, εκτοξεύτηκε το Λούνα 3 που έγινε ο πρώτος τεχνητός δορυφόρος της Σελήνης, στέλνοντας στη Γη τις πρώτες φωτογραφίες από την αθέατη πλευρά του φεγγαριού. Οι επόμενες αποστολές πλησίασαν ακόμα πιο πολύ τον στόχο που ήταν η εξερεύνηση της Σελήνης:

Πριν από ακριβώς μισό αιώνα, στις 31 Ιανουαρίου 1966, εκτοξεύτηκε το Λούνα 9. Έφτασε στη Σελήνη και προσεδαφίστηκε ομαλά, στις 3 Φεβρουαρίου 1966. Ήταν η πρώτη ομαλή προσεδάφιση γήινου αντικειμένου στο φεγγάρι. Τεσσεράμισι χρόνια αργότερα, στις 2 Σεπτεμβρίου 1970, εκτοξεύτηκε το Λούνα 16 που έγινε το πρώτο τηλεκατευθυνόμενο διαστημόπλοιο, το οποίο προσεδαφίστηκε στη Σελήνη, συνέλεξε δείγματα του εδάφους της και επέστρεψε στη Γη. Όμως, 14 μήνες νωρίτερα, είχε προηγηθεί η άφιξη των πρώτων Αμερικανών στο φεγγάρι.

Ήταν 4.56, ξημερώματα 21 Ιουλίου 1969, ώρα Ελλάδας, λίγο πριν από τις δέκα τη νύχτα, 20 Ιουλίου, ώρα Ανατολικής Αμερικής, όταν ο αστροναύτης Νιλ Άρμστρονγκ είπε την περίφημη φράση:

«Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα».

Μόλις είχε κάνει ένα βήμα πάνω στο έδαφος της Σελήνης. Με κομμένη την ανάσα, η ανθρωπότητα παρακολουθούσε, καρφωμένη μπροστά στις τηλεοράσεις. Λίγο αργότερα, τα βήματα έγιναν παιχνίδι, πηδήματα και σκέρτσο, καθώς η βαρύτητα εκεί ισοδυναμεί με το ένα έκτο της γήινης.

Ήδη, από τις 18 Μαρτίου 1965, ο Σοβιετικός κοσμοναύτης Αλεξέι Λεόνοφ είχε βγει έναν μικρό περίπατο στο διάστημα. Ένας «ομφάλιος λώρος» τον ένωνε με το διαστημόπλοιο. Αποδείχτηκε πως ο περίπατος στο διάστημα είναι εφικτός. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, ο πλοίαρχος του αμερικανικού ναυτικού Ουόλτερ Σίρα οδήγησε το διαστημόπλοιο «Τζέμινι 6» σε απόσταση τριάντα εκατοστών του μέτρου από το «Τζέμινι 7». Αποδείχτηκε πως η συνάντηση στο διάστημα είναι εφικτή. Τα επιτεύγματα αυτά ήταν ο πρόλογος για τη νέα, πιο παράτολμη ενέργεια: Την κατάκτηση της Σελήνης. Πρώτα, έπρεπε να λυθεί το πρόβλημα των καυσίμων για την κάλυψη της απόστασης.

Για να πάει ένα διαστημόπλοιο στη Σελήνη (386.000 χλμ.), να προσσεληνωθεί και μπορέσει να φύγει από εκεί και να επιστρέψει στη Γη, πρέπει να ζυγίζει 5.000 με 7.000 τόνους. Τα πράγματα είναι διαφορετικά, αν εκτοξευτεί μόνο μια φορά, φτάσει στη Σελήνη κι αποστείλει άλλο όχημα, το οποίο θα πάει και θα επιστρέψει. Αν, μάλιστα, ανεφοδιαστεί με καύσιμα στο δρόμο, η κατάσταση απλουστεύεται ακόμη περισσότερο. Αυτό και έγινε. Ο πανίσχυρος πύραυλος «Κρόνος 5» εκτοξεύτηκε για πρώτη φορά από το Διαστημικό Κέντρο Κένεντι, στις 9 Νοεμβρίου 1967. Μετέφερε το μη επανδρωμένο διαστημόπλοιο «Απόλλων 4», το οποίο εκτέλεσε με επιτυχία το ταξίδι «Γη – Σελήνη μετ’ επιστροφής». Το διαστημόπλοιο «Απόλλων 8» εκτοξεύτηκε στις 21 Δεκεμβρίου 1968 κι επέστρεψε στις 27 του ίδιου μήνα. Το ταξίδι του ήταν η πρώτη επανδρωμένη πτήση γύρω από τη Σελήνη. Με το «Απόλλων 9», δοκιμάστηκε επανδρωμένη πτήση της σεληνακάτου σε τροχιά γύρω από τη Γη. Με το «Απόλλων 10», η σεληνάκατος δοκιμάστηκε σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη: Κατέβηκε ως τα 14,5 χμ. πάνω από το έδαφός της και ξαναγύρισε στο διαστημόπλοιο. Το επόμενο βήμα ήταν το πάτημα στο φεγγάρι. Είχε φτάσει η ώρα του «Απόλλων 11»

Εκτοξεύτηκε στις 16 Ιουλίου 1969. Κυβερνήτης του ο Μάικ Κόλινς. Συνεπιβάτες του, ο Νιλ Άρμστρονγκ και ο Έντουιν Όλντριν. Στις 20 Ιουλίου, το διαστημόπλοιο έφτασε στο νοητό σημείο, όπου είχε δοθεί το ραντεβού με την Ιστορία. Με κάποια ζήλια, ο Κόλινς έβλεπε τους δυο άλλους να μπαίνουν στον «Αετό», τη σεληνάκατο, που θα τους μετέφερε στο φεγγάρι.

Ο «Αετός» αποκολλήθηκε από το διαστημόπλοιο. Ένα τυφλό ηλεκτρονικό σύστημα τον οδηγούσε στον προορισμό του. Οι δυο κοσμοναύτες τρόμαξαν: Ο «Αετός» πήγαινε ίσια στα βάθη ενός κρατήρα γεμάτου βράχια. Θα διαλυόταν. Μόλις που πρόλαβαν να αρπάξουν το χειριστήριο και να τον οδηγήσουν σε σίγουρο μέρος. Η σεληνάκατος προσεδαφίστηκε απαλά. Οι κοσμοναύτες κοιτούσαν από τα φινιστρίνια το άγνωστο τοπίο. Έμειναν μέσα στον προσεδαφισμένο «Αετό» γεμάτες έξι ώρες.

Επιτέλους, η πόρτα άνοιξε. Μια ανεμόσκαλα με εννιά σκαλοπάτια οδηγούσε στο έδαφος του φεγγαριού. Ο Νιλ Άρμστρονγκ τα κατέβηκε διστακτικά. Ήταν 21 Ιουλίου 1969, 4.56 ώρα Ελλάδας, όταν πάτησε στο φεγγάρι. Έκανε ένα βήμα. Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα. Ο Έντουιν Όλντριν τον ακολούθησε, 19 λεπτά αργότερα. Δούλεψαν δυο ώρες μαζεύοντας πετρώματα και τοποθετώντας επιστημονικά όργανα. Εικοσιμία ώρες μετά την προσσελήνωσή του, ο «Αετός» άφηνε το φεγγάρι και συναντούσε το διαστημόπλοιο. Η επιστροφή του «Απόλλων 11» στη Γη ήταν αποθέωση. Πάνω στο φεγγάρι, μια αμερικανική σημαία θύμιζε την αποστολή. Και μια επιγραφή: «Ήρθαμε ειρηνικά για όλη την ανθρωπότητα».

Από τις επόμενες αποστολές, ξεχώρισαν του Λούνα 22 (εκτοξεύτηκε στις 29 Μαΐου 1974) που πραγματοποίησε 2.842 περιφορές γύρω από φεγγάρι, επιτρέποντας την από πολύ κοντά εξερεύνησή του, και του Λούνα 24 (εκτοξεύτηκε 9 Αυγούστου 1976) που γύρισε στη Γη κουβαλώντας δείγματα εδάφους τα οποία πάρθηκαν από βάθος δύο μ. κάτω από την επιφάνεια του φεγγαριού.

                                                                                                                   
                                                                                                                  Πηγή: protagon.gr

Προσεγγίζοντας την Ιστορία...

 Πρόκειται για μία χρονολογική και χαρτογραφική εφαρμογή η οποία βρίσκεται στο chronas.org και για να τη χρησιμοποιήσετε θα πρέπει να κάνετε μία απλή  εγγραφή.
Η εφαρμογή αυτή δημοσιεύθηκε τον Οκτώβριο του 2015 και έχει ήδη εκατοντάδες εγγεγραμμένους.
 Θα γίνει κατανοητή η διαμόρφωση των συνόρων των χωρών, των αυτοκρατοριών για τα τελευταία 2.000 χρόνια της ανθρώπινης ιστορίας.
Τo chronas.org έχει δεχτεί πάρα πολύ καλές κριτικές και γι αυτό στους λίγους μήνες που είναι στον αέρα έχει γίνει πολύ γνωστό στον κόσμο που διδάσκει αλλά και που αγαπάει την ιστορία!
 Το πιο κάτω βίντεο μας εισάγει  στο πνεύμα της εφαρμογής:

Τι σημαίνει να είσαι δάσκαλος στην Ελλάδα του 2016...

«Kαι δεν πρέπει να θεωρηθή υπερβολή, εάν ισχυρισθή τις, ότι η οικονομική ενίσχυσις του δασκάλου πρέπει να είνε ακόμη γενναιοτέρα. Είνε χρήμα, το οποίον η ορθή παιδεία θα αποδώσει εις την πολιτείαν και την κοινωνίαν πολλαπλάσιον».

Εχουν περάσει 89 χρόνια από τότε που ο Δημήτρης Γληνός αρθρογραφούσε πύρινα στο περιοδικό «Αναγέννηση» κι ονειρευόταν μια νέα θέση για τον δάσκαλο στην κοινωνία κι ένα νέο σχολείο που θα αντικαθιστούσε «το σχολείον φυλακή και το σχολείον υπνωτήριον, το σχολείον των λόγων, των γραμματικών και των κενών φράσεων, το σχολείον οδοστρωτήρα και προκρούστη των ψυχών, το σχολείον το αφρονιμάτιστον, το σχολείον που δίδει χαρτιά και τίποτε άλλο, το σχολείον το περιφρονούμενον από μαθητές, από γονείς, από κοινωνία και πολιτεία».

Εναν σχεδόν αιώνα μετά, το ελληνικό σχολείο ετοιμάζεται να υποδεχθεί ακόμα μια μεταρρύθμιση κι οι εκπαιδευτικοί επιβιώνουν ίσως πιο εξαθλιωμένοι παρά ποτέ.

Πρόσφατα στα γραφεία της εφημερίδας έφτασαν ανακοινώσεις από τις εσχατιές της χώρας: οργισμένοι δάσκαλοι και καθηγητές διαμαρτύρονταν γιατί, στο πλαίσιο των μνημονιακών υποχρεώσεων που έχει αναλάβει, η κυβέρνηση ετοιμαζόταν να τους κόψει το γλίσχρο επίδομα παραμεθόριων περιοχών.

Αυτά τα όλα κι όλα 100 ευρώ είναι ίσως το τελευταίο κίνητρο από αυτά που κάποτε η Ελλάδα έδινε στους εκπαιδευτικούς για να υπηρετήσουν σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες και να διδάξουν τα παιδιά στις δυσπρόσιτες περιοχές. Για την ώρα, το επίδομα έχει διασωθεί.

Οι πληροφορίες θέλουν το θέμα να επανεξετάζεται τον Μάρτιο, όταν θα αποφασιστεί εκ νέου ποιες θεωρούνται δυσπρόσιτες περιοχές.

Οι δραματικές ανακοινώσεις των εκπαιδευτικών ωστόσο ανέδειξαν μια πραγματικότητα ζοφερή. Εχετε αναρωτηθεί ποτέ τι σημαίνει να είσαι δάσκαλος στην Ελλάδα του 2016;

«Σκέφτηκαν ποτέ τους όλοι αυτοί που αδίστακτα ψήφισαν αυτή την απαράδεκτη περικοπή ενός γλίσχρου επιδόματος ποιες είναι οι συνθήκες ζωής ενός εκπαιδευτικού σ’ ένα νησί τον χειμώνα;» αναρωτιούνται οι εκπαιδευτικοί του Γυμνασίου Σκιάθου, σε ανοιχτή επιστολή που έστειλαν στην ΟΛΜΕ.

«Η χειμερινή εικόνα δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα διαφημιστικά σποτ της τουριστικής περιόδου. Το μόνο που μένει από το τρελό πανηγύρι του καλοκαιριού είναι η αδυσώπητη ακρίβεια στα ενοίκια, τα προϊόντα και τις υπηρεσίες. Από τον περασμένο Οκτώβρη ο ΦΠΑ σε όλα τα εμπορεύματα και σε όλες τις υπηρεσίες και συναλλαγές έφτασε το εξωφρενικό 23%, το οποίο και μετακυλίεται εξ ολοκλήρου στις τσέπες μας.

»Αυξάνονται διαρκώς οι τιμές των εισιτηρίων στα πλοία – και μάλιστα έχει… θεσμοθετηθεί το… ιερό δικαίωμα των κ.κ. πλοιοκτητών να αυξάνουν ακόμα περισσότερο αυτές τις τιμές όταν αρχίζει η εποχή του τουριστικού μύθου».

Στο ίδιο κλίμα και οι ανακοινώσεις των εκπαιδευτικώντης Σύρου, της Τήνου, της Μυκόνου, της Πάρου, της Αντιπάρου, της Θήρας, της Ευρυτανίας.

 

Εγκατάλειψη

Η Κλαίρη Θανοπούλου είναι αναπληρώτρια στο Κερασοχώρι Ευρυτανίας. Χτισμένο στα 1.000 μέτρα στις πλαγιές των νότιων Αγράφων, το Κερασοχώρι απέχει 45 χλμ. από το Καρπενήσι.

Στα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης εδώ ήταν το στρατηγείο του ΕΛΑΣ. Τι συμβαίνει σήμερα στα λημέρια του Σαράφη και του Σιάντου; «Διδάσκω στο Γυμνάσιο, σχολείο από τσιμέντο, με προαύλιο εγκαταλελειμμένο, επικίνδυνης ολισθηρότητας, και αίθουσες καταθλιπτικές λόγω ανεπαρκούς συντήρησης», αφηγείται η Κλαίρη.

«Τα παιδιά μας είναι αξιοπρεπέστατα, φιλότιμα και διψούν για μάθηση. Απόδειξη αποτελεί το παράδειγμα μαθήτριάς μας της Α’ Λυκείου, που θα συνεχίσει τη φοίτησή της στο Καρπενήσι, μακριά από τους γονείς της, λόγω της έλλειψης εκπαιδευτικού προσωπικού! Το Γυμνάσιο της Παλαιοκατούνας ήδη έκλεισε.

»Τα υπολειτουργούντα σχολεία της ορεινής Ευρυτανίας περιμένουν τη σειρά τους… Tα περισσότερα ορεινά σχολεία αποψιλώνονται έντεχνα αλλά και -παραδόξως- δεν θεωρούνται δυσπρόσιτα με την ανάλογη μοριοδότηση στο εκπαιδευτικό προσωπικό! Ετσι, πολλοί συνάδελφοι, με κομμένο κι αυτό το επίδομα θέρμανσης, αδυνατούν να υπηρετήσουν κι αναζητούν αλλού το μεροκάματο, όταν το μεράκι τους είναι η διδασκαλία!

»Ποιος χάνει, αν όχι η Παιδεία; Και παρόλο που βοηθάμε όσο μπορούμε τους μαθητές μας με επιπλέον ώρες, η δημοτική αρχή δεν μας δίνει τη δυνατότητα να σιτιζόμαστε στις μαθητικές εστίες, όπως γίνεται στις αστικές περιοχές που διαθέτουν Λέσχες Αξιωματικών. Είμαστε τελικά μαθητές και εκπαιδευτικοί ενός… κατώτερου θεού;»

Προφανώς ναι, θα απαντούσε ο Κώστας Μαστροκώστας, πρόεδρος της ΕΛΜΕ Ευρυτανίας και μόνιμος κάτοικος από το 1994.

«Τα οικονομικά και οι συνεχείς μετακινήσεις έχουν συνέπειες και στην προσωπική ζωή των εκπαιδευτικών», λέει ο Κώστας. «Το να φτιάξει ένας νέος άνθρωπος οικογένεια ακούγεται ως ανέκδοτο και το να μετακινεί την οικογένειά του συνεχώς είναι δράμα.

»Οι συνάδελφοι επιβιώνουν εξαιρετικά δύσκολα, με ελάχιστα χρήματα, σ’ ένα τοπίο δύσκολο και δύσβατο, χωρίς υποδομές. Κάποιοι μένουν στο Καρπενήσι κι αναγκάζονται καθημερινά να κάνουν 80 χιλιόμετρα για να πηγαινοέρχονται στα Φουρνά, το Κερασοχώρι, τη Φραγκίστα.

»Δεν υπάρχει πια κανένα κίνητρο, απλώς είσαι αντιμέτωπος με μια σκληρή επιλογή: άνεργος στην Αθήνα ή εργαζόμενος στην εσχατιά; Η Πολιτεία δεν μας αντιμετωπίζει σαν μαχητές της εκπαίδευσης, αλλά σαν απλούς αριθμούς. Οι υπουργοί εδώ πάνω έρχονται μόνο για σκι. Ας κάτσουν μια εβδομάδα να βγάλουν το δικό μας πρόγραμμα. Ειδικά αυτοί που λένε ότι οι πολιτικές τους έχουν αριστερό πρόσημο».

Δάσκαλος-ορχήστρα

Η Φωτεινή Ρόιμπα στα 35 της υπηρετεί στο Γυμνάσιο της Μύρινας. Πριν από τη Λήμνο, δούλεψε στην Αστυπάλαια και την Κάλυμνο.

Διδάσκει 23 ώρες την εβδομάδα και επιπλέον, λόγω έλλειψης προσωπικού, ασκεί όπως όλοι και διοικητικά καθήκοντα.

Επίσης, καθημερινά οφείλει να προετοιμαστεί για το μάθημα της επόμενης μέρας και να διορθώσει τα γραπτά των μαθητών της.

Για όλα αυτά το ελληνικό κράτος την αμείβει με 840 ευρώ τον μήνα (συμπεριλαμβανομένου του επιδόματος παραμεθορίου).

Η Φωτεινή πληρώνει 280 ευρώ για το ενοίκιό της, 100 ευρώ για θέρμανση, 160 για τρόφιμα και άλλα 120 για μετακινήσεις. Για τον εαυτό της κι όλα τα υπόλοιπα έξοδά της παλεύει με 180 ευρώ.

Παρ’ όλα αυτά, θα χρειαστεί να της κάνω τρεις φορές την ερώτηση «γιατί μια νέα γυναίκα να κάνει αυτή τη ζόρικη επιλογή;» Η Φωτεινή είναι δασκάλα και για εκείνη είναι αυτονόητο ότι ο δάσκαλος «πρέπει να παλεύει για το σχολείο, για τα παιδιά, για τις επόμενες γενιές».

Αυτό που στα μάτια μου είναι ζόρικη επιλογή, στα δικά της (κι όλων των συναδέλφων της με τους οποίους μίλησα) είναι αυτονόητη αποστολή.

Αβεβαιότητα

«Ο εκπαιδευτικός σήμερα σε οποιοδήποτε μέρος της χώρας ζει δύσκολα», λέει η Φωτεινή.

«Με σκληρή οικονομία καλύπτονται οι βασικές ανάγκες και πολλές φορές κάποιες απ’ αυτές περιορίζονται.

Ακόμα και μια πιθανή ασθένεια τίθεται εκτός προϋπολογισμού, πόσο μάλιστα αν κάποιος αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας και χρειάζεται τακτική ιατροφαρμακευτική φροντίδα.» Πολλοί εκπαιδευτικοί αναγκάζονται να μετακινούνται σε δύο ή και περισσότερα σχολεία, να ζήσουν μακριά από τον τόπο τους και το χειρότερο, μακριά από την οικογένειά τους. Αντιμετωπίζονται σαν μια βαλίτσα, με τοποθετήσεις χωρίς σωστό προγραμματισμό και καμία μέριμνα για τη μετακίνησή τους και τη διαμονή τους.

»Ο εκπαιδευτικός ζει με την αβεβαιότητα αν θα δουλέψει την επόμενη χρονιά και πού θα δουλέψει. Τα τελευταία χρόνια δεν έχουν γίνει διορισμοί και τα τεράστια κενά καλύπτονται με αναπληρωτές, οι οποίοι θα έπρεπε να καλύπτουν έκτακτες ανάγκες. Οι δαπάνες για την παιδεία διαρκώς περιορίζονται και τα σχολεία παραμένουν όρθια, λόγω του αγώνα των εκπαιδευτικών».

Ο Βασίλης Λιόντος διδάσκει κοινωνιολογία. Μέχρι πρόσφατα υπηρετούσε σ’ έναν τόπο για τον οποίο οι ντόπιοι αστειευόμενοι λένε πως όταν πέρασε από εκεί ο Χριστός, είπε αμήν κι αντίο.

«Το Αμύνταιο είναι πανέμορφο κι οι κάτοικοι εξαιρετικοί, ήταν εμπειρία ζωής για μένα», λέει ο Βασίλης.

Στα 43 του διορίστηκε στη Φλώρινα, κυριολεκτικά στην άλλη άκρη της Ελλάδας, αφού το σπίτι του είναι στα Χανιά. Με βάση τον νόμο Διαμαντοπούλου έπρεπε να παραμείνει τρία χρόνια στον τόπο διορισμού του.

«Με 800 ευρώ τον μήνα και μια οικογένεια με δύο παιδιά πίσω σου, ίσα ίσα που επιβιώνεις», διηγείται.

«Κάθε ταξίδι στο σπίτι κόστιζε 150 ευρώ κι έτσι πολύ σπάνια μπορούσα να επιστρέψω στην οικογένειά μου, η γυναίκα μου και τα παιδιά ζορίζονταν πολύ. Δεν είναι εύκολο να διαλύεται μια οικογένεια. Κρατηθήκαμε με νύχια και με δόντια».

Ο Βασίλης μού περιγράφει πως οι καθηγητές αναγκάζονται να αλλάζουν 3 και 4 σχολεία την εβδομάδα μέσα στο χιόνι, τον πάγο και την ομίχλη, σε δρόμους δύσβατους και μετρώντας τα ελάχιστα χρήματά τους για τις βενζίνες.

Παρ’ όλα αυτά, μιλάει ήδη με νοσταλγία για τα χρόνια της Φλώρινας:

«Υπάρχει συντροφικότητα, συναδελφικότητα κι αλληλεγγύη από την τοπική κοινωνία. Θεωρούσα πάντα σημαντικό να είναι κανείς δάσκαλος με την πλατιά έννοια του όρου - οπότε όλη αυτή η εμπειρία άξιζε σίγουρα τον κόπο».

Δυσκολίες

Στον βόρειο Εβρο υπηρετεί ως αναπληρώτρια στη Β/θμια Εκπαίδευση τα τελευταία 6 χρόνια η Κική Γιαννάτου. Είναι μία από τους χιλιάδες αδιόριστους εκπαιδευτικούς που ζουν σαν «οικονομικοί μετανάστες», αφού ο τόπος μόνιμης κατοικίας της είναι η Αθήνα, δηλαδή 1.000 χιλιόμετρα μακριά.

Πολλά φθινόπωρα τα παιδιά της δεν γνωρίζουν σε ποιο μέρος θα ζήσουν και σε ποιο σχολείο θα πάνε. Ο μισθός της για 8-10 μήνες εργασίας τον χρόνο είναι κάτω από 1.000 ευρώ - συμπεριλαμβανομένου του επιδόματος τέκνων και παραμεθορίου. Πώς επιβιώνει μια εργαζόμενη υπό αυτές τις συνθήκες, ρωτήσαμε την Κική:

«Η ζωή είναι όμορφη και ήρεμη, αλλά υπάρχουν και πολλές δυσκολίες. Ενα μεγάλο μέρος των συναδέλφων στην περιοχή μας ζει μακριά από τον τόπο του. Υπάρχουν οικογένειες σκόρπιες, μητέρες μόνες με τα παιδιά τους χωρίς καμία βοήθεια, άλλες που αδυνατούν να ταξιδέψουν για να τα δουν, αφού -στην καλύτερη περίπτωση- χρειάζονται 400 ευρώ τον μήνα μόνο για ενοίκιο και θέρμανση.

»Είναι δύσκολο να ανταποκριθείς στο έργο σου όταν η ίδια η καθημερινότητα σε τσακίζει. Θα ήθελα να προσκαλέσω τον υπουργό Παιδείας στον Εβρο για να δει από κοντά τα προβλήματα, να επισκεφθεί τα σχολεία μας και να συνομιλήσει με καθηγητές και μαθητές. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον αν για μία εβδομάδα ακολουθούσε το πρόγραμμα και τη ζωή ενός εκπαιδευτικού.

»Οι ουσιαστικοί διάλογοι για την παιδεία δεν γίνονται σε αίθουσες του υπουργείου, αλλά στις αίθουσες του σχολείου. Εκεί όπου καθημερινά δίνουμε με τους μαθητές μας τον κοινό μας αγώνα για να κρατήσουμε όρθιο αυτό που λέγεται δημόσιο σχολείο».

...δει δε χρημάτων για την παιδεία

Του Χρήστου Κάτσικα

Από τη συγκριτική μελέτη των κατώτερων μισθών των καθηγητών (ανώτερης) δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης προκύπτει ότι οι Ελληνες εκπαιδευτικοί ήταν και συνεχίζουν να είναι από τους χειρότερα αμειβόμενους στην Ε.Ε..

Μια πρώτη ανάγνωση των στοιχείων της τελευταίας έκθεσης του δικτύου «Teachers’ and School Heads’ Salaries and Allowances in Europe, 2014/15» αποδεικνύει την επιδείνωση τα τελευταία χρόνια μιας ήδη «οριακής» κατάστασης όσον αφορά τους μισθούς των εκπαιδευτικών.

Ας κάνουμε μια σύγκριση:

Το επίδομα παραμεθορίων περιοχών βρίσκεται στο στόχαστρο της κυβέρνησης εδώ κι έναν χρόνο. Με παρέμβαση του αρμόδιου υπουργού Χρ. Βερναρδάκη αποσύρθηκε η κατάργησή του μέχρι τον Μάρτιο του 2016. Στο χρονικό διάστημα που μεσολαβεί θα γίνουν όλες οι απαραίτητες οικονομοτεχνικές μελέτες ώστε να ληφθούν οι τελικές αποφάσεις.

Κάλυψη δαπανών

Για τους βουλευτές της επαρχίας που στερούνται ιδιόκτητη κατοικία στην περιοχή του νομού Αττικής, προβλέπεται η καταβολή του ποσού 1.000 ευρώ κάθε μήνα για την κάλυψη των δαπανών διαμονής τους ή η μίσθωση από τη Βουλή ξενοδοχείων με μηνιαία δαπάνη μέχρι το ποσό των 1.200 ευρώ, πλέον ΦΠΑ και κρατήσεων.

Σημειώνεται ότι η πιο πάνω ρύθμιση εφαρμόζεται ανάλογα και εναλλακτικά για την εκλογική περιφέρεια των βουλευτών της επαρχίας, στην περίπτωση που αυτοί στερούνται ιδιόκτητη κατοικία στην εκλογική τους περιφέρεια.

Οι ίδιοι δικαιούνται δύο μονά εισιτήρια την εβδομάδα για τη μετακίνηση από και προς τις περιφέρειές τους. Συνολικά δικαιούνται 104 μονά εισιτήρια ανά έτος, τα οποία κοστίζουν περίπου 1.000 ευρώ τον μήνα (ετήσια περίπου 12.000 ευρώ).

Τα βουλευτικά Ι.Χ. πληρώνονται από τη Βουλή σε εταιρεία leasing. Οι βουλευτές Α’, Β’ Αθηνών, Πειραιά και υπολοίπου Αττικής δικαιούνται αυτοκίνητο ώς 1.399 κ.εκ. το οποίο κοστίζει μέχρι 750 ευρώ μηνιαία. Οι βουλευτές των υπόλοιπων περιφερειών δικαιούνται αυτοκίνητο ώς 1.799 κ.εκ. το οποίο θα κοστίζει μέχρι 1.200 ευρώ μηνιαία.

Λεφτά υπάρχουν (για άλλους...)

Είναι πρόκληση οι περιφερειακοί διευθυντές Εκπαίδευσης να εντάσσονται στον καταληκτικό βαθμό με επιπλέον προσαύξηση των αποδοχών τους κατά 20% και 900€ επίδομα θέσης. Η λογική της αύξησης της ψαλίδας μεταξύ στελεχών και εκπαιδευτικών εκφράζει ξεκάθαρα τις προθέσεις και την αντίληψη της κυβέρνησης για το κλίμα που επιδιώκει να διαμορφώσει στα σχολεία.

Επαγγελματική εξουθένωση

Αν ο διορισμός στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση αποτελεί το «φωτεινό αντικείμενο του πόθου» για χιλιάδες πτυχιούχους καθηγητικών σχολών (φιλόλογοι, μαθηματικοί, φυσικοί, θεολόγοι, γυμναστές κ.λπ.), η μετάθεση-επιστροφή στην «Ιθάκη», στον τόπο διαμονής, ισοδυναμεί με μια πολύχρονη περιπέτεια, μια σύγχρονη «Οδύσσεια» για χιλιάδες διορισμένους εκπαιδευτικούς.

Σε απόγνωση βρίσκονται χιλιάδες εκπαιδευτικοί οι οποίοι υπηρετούν χρόνια τώρα σε σχολεία εκτός τόπου μόνιμης κατοικίας.

Η δραματική μείωση των μισθών, η οποία σε εκπαιδευτικούς με λίγα χρόνια υπηρεσίας (π.χ. κάτω από τη δεκαετία) «αποδίδει» 15νθήμερο της τάξης των 400 ευρώ (που για μήνες πολλούς κατέβαιναν λόγω των κρατήσεων ακόμη και κάτω από τα 300 ευρώ), έχει σπάσει τα σύνορα της αντοχής.

Η αναγκαστική παραμονή για χρόνια σε περιοχές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τον μόνιμο τόπο διαμονής έχει δημιουργήσει ανυπέρβλητα προβλήματα επιβίωσης.

Τα πράγματα είναι σοβαρά, δραματικά για χιλιάδες ανθρώπους που πλέον νιώθουν να βαδίζουν σε μονόδρομο, σε αδιέξοδο. Και συντρίβονται ζωές και οικογένειες και η απόγνωση δεν θέλει πολύ να λιπάνει το έδαφος της νευρικής κρίσης.

Οι συνθήκες ζωής των δασκάλων στη χώρα μας

«... Οι ταλαίπωροι ούτοι διδάσκαλοι... οι των ευτελεστάτων υπηρετών και ιπποκόμων γλισχρότερον μισθοδοτούμενοι... τας παντοδαπάς περιυβρίσεις και εξευτελισμούς και προπηλακισμούς δεχόμενοι...»

(Εκθεση Ειδικού Επιθεωρητή προς το ΥΠΕΠΘ - 1883).

«Για να κάνει κανείς τον δάσκαλο σήμερα, μ’ αυτές τις συνθήκες, θα πρέπει να είναι εξαιρετικά ανθεκτικός στη φτώχεια, στην κοινωνική υποβάθμιση, στην κατασυκοφάντησή του...»

(Αποτελέσματα έρευνας, Εκπαιδευτικό Συνέδριο ΟΛΜΕ - 1993)

«Φρίκη με κατέλαβε ότε εν έτει 1885 διωρίσθην γενικός δ/ντής δημοτικής εκπαιδεύσεως, εν τω υπουργείω Παιδείας. Ουδείς δημοδιδάσκαλος ήτο εν ασφαλεία. Ο βουλευτής, ο κομματάρχης, ο παντοπώλης, ηδύνατο να τον μεταθέσουν, να τον παύσουν... Ενας βουλευτής είχεν είπει: Και τι βουλευτής είμαι εγώ, όταν δεν δύναμαι να παύσω ούτε ένα δημοδιδάσκαλον;»

(Αναμνήσεις του παιδαγωγού Παναγιώτη Οικονόμου)

«Αν όμως όλοι διασκεδάζωσιν, υπάρχουσιν ατυχή τινα όντα, άτινα κάθηνται επί ανημμένων ανθράκων, κατά τον μήνα τούτον. Τα όντα ταύτα είναι οι διδάσκαλοι, οι είλωτες της πολιτείας, οι παρίαι της δημοσίας υπηρεσίας. Κατά τον μήνα τούτον διορίζονται, μετατίθενται ή απολύονται οι ανά τας πόλεις και τας κώμας και τα χωρία διδάσκαλοι και διδασκάλισσαι από των γυμνασιαρχών μέχρι των επιστατών»

(Ο λογοτέχνης και εκπαιδευτικός Α. Κουρτίδης το 1887 περιγράφει εικόνες από την αθηναϊκή ζωή τον Αύγουστο)

«Εχω είκοσι χρόνια υπηρεσία εγώ και η γυναίκα μου που είναι δασκάλα άλλα τόσα και δεν είμαστε σε θέση να συντηρήσουμε την κόρη μας που είχε την ατυχία να πετύχει την είσοδό της σε AEI εκτός τόπου κατοικίας... τι άλλο να πω. Αρνούμαι στα 50 μου να χτυπάω την πόρτα των ιδιαιτέρων... Το θεωρώ εξευτελιστικό να μην μπορούμε να ζήσουμε από τον μισθό μας...»

(Γ. Κότσιρας, εκπαιδευτικός - στοιχεία έρευνας 2003)

«Είμαι ήδη 3 χρόνια στην περιοχή, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι και δεν βλέπω φως επιστροφής. Η οικογένεια έχει μείνει πίσω, ζω σαν μετανάστης, τα χρήματα δεν φτάνουν πλέον ούτε για τα στοιχειώδη, συμπληρώνω τη διατροφή σε διάφορα συσσίτια και αναγκάζομαι πολλά βράδια, κρυφά, να βοηθάω στην κουζίνα μιας ταβέρνας. Εχω απελπιστεί και όλο και πιο πολύ μου έρχεται να τα παρατήσω»

(Ν.Κ., δάσκαλος στην Ορεστιάδα– Αδημοσίευτη ποιοτική έρευνα για τις συνθήκες ζωής των εκπαιδευτικών, 2014)

 Το πρώτο κείμενο απέχει από το τελευταίο περίπου 133 χρόνια. Παρ’ όλα αυτά...

«Το κράτος, εξάλλου, ας θελήσει επιτέλους να σκεφτεί ότι δεν είναι επιχειρηματίας που το σχολείο είναι απλώς ένα μαγαζί του κι ο εκπαιδευτικός ο υπάλληλος του μαγαζιού αυτού... Αν το κράτος εξακολουθήσει να κάνει εμπορικούς υπολογισμούς και να αναγκάζει τον εκπαιδευτικό έστω και μια στιγμή της μέρας του να ξοδεύει έξω από το σχολείο για τη διατροφή του, ε, τότε αλίμονο στα νιάτα που μπαίνουνε μέσα σε τέτοια εμπορικά καταστήματα» (M. Κουντουράς)

Μηνολόγιο Φεβρουαρίου...

Ο φετινός Φλεβάρης είναι διαφορετικός, διότι το 2016 είναι δίσεκτο, κι έτσι  έχει μια μέρα παραπάνω. Ακόμα κι έτσι, όμως, ο Φλεβάρης εξακολουθεί να είναι ο μικρότερος μήνας.Να και το πανοραμικό μηνολόγιό του:
                                           
                                                                   Πηγή:sarantakos.wordpress.com

Δε 1	† Ζαχαρίου Παπαντωνίου
Τρ 2	Γενέσιον Γεωργίου Σουρή· επίσης Δημητρίου Μενδελέγεφ και του Περιοδικού Συστήματος αυτού
Τε 3	Προσεδάφισις επί της Σελήνης του πρώτου γηίνου αντικειμένου
Πε 4	† Τελευτή Θεοδώρου Κολοκοτρώνη. Και Δύτου Ανάδυσις
Πα 5	† Ιωάννου Γαβριήλ Εϋνάρδου
Σα 6	Δυστύχημα του αεροδρομίου του Μονάχου
Κυ 7	Καρόλου Ντίκενς
Δε 8	Μάρκου Βαμβακάρη και Νικολάου Ξυλούρη, των γνησίων μελωδών
Τρ 9	† Κοίμησις Διονυσίου Σολωμού
Τε 10	† Νικολάου Καββαδία, βάρδου των ναυτικών
Πε 11	† Καρτεσίου «σκέπτομαι άρα υπάρχω».
Πα 12	Γενέσιον Καρόλου Δαρβίνου
Σα 13	Εφεύρεσις κινηματογραφίας υπό αδελφών Λυμιέρ
Κυ 14	Έρωτος του ανικήτου
Δε 15	Γενέσιον Γαλιλαίου
Τρ 16	Ιστολογίου ίδρυσις· και Δημοκρίτου του Αβδηρίτου
Τε 17	† Θανάτωσις Ιορδάνου Μπρούνο επί της πυράς
Πε 18	Κοίμησις Μιχαήλ Αγγέλου και γενέσιον Νικολάου Καζαντζάκη, Κρητός
Πα 19	Γενέσιον Κοπερνίκου του ανατροπέως
Σα 20	Εφεύρεσις φωνογράφου υπό Θωμά Έδισων. Και Σπειροειδούς Αρχιτέκτονος γενέθλιον
Κυ 21	Παγκόσμια ημέρα μητρικής γλώσσης
Δε 22	† Αμερίκου Βεσπουκίου
Τρ 23	† Ιωάννου Γουτεμβεργίου και της τυπογραφίας εν Ευρώπη. Και ίδρυσις της ΕΠΟΝ
Τε 24	† Τένεση Γουίλιαμς
Πε 25	Γενέσιον Καρόλου Γκολντόνι
Πα 26	Γενέσιον Βίκτωρος Ουγκώ
Σα 27	Ανακάλυψις της δομής του DNA
Κυ 28 Δε 29	† Κήδευσις Κωνσταντίνου Παλαμά – «Ηχήστε οι σάλπιγγες!…» Γέννησις Ιωακείμ Ροσσίνι του μελωδού και Γεωργίου Σεφέρη του ποιητού

Καλό μήνα!

Καλώς τον! Ο Φλεβάρης είναι ο μόνος μήνας που έχει λιγότερες από 30 ημέρες, και γι’ αυτό λέγεται Κουτσοφλέβαρος, ενώ σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας έχει κι άλλα ονόματα που δηλώνουν κάτι ανάλογο: Μικρός, Κουτσός, Γκουζούκης και Κούντουρον (ποντ. κοντή+ουρά).
 Υπάρχουν άφθονες λαϊκές παραδόσεις για το πώς έχασε τις μέρες του ο Φλεβάρης. Παραθέτουμε μία από το Σόποτο Αχαΐας, που περιλαμβάνεται στο κλασικό βιβλίο Παραδόσεις του Ν. Πολίτη: Ήτανε μια φορά μια γριά, κι είχε κάτι κατσικάκια. O Mάρτης τότες είχε είκοσι οχτώ ημέρες κι ο Φλεβάρης τριάντα μία. Ήρθε εκείνη την εποχή ο Mάρτης κι επέρασε χωρίς να κάμει χειμώνα. Kαι η γριά, από τη χαρά της που βγήκανε πέρα καλά τα κατσικάκια της, εγελάστη και είπε: «Στην πομπή σου, γερο-Mάρτη, τ’ αρνοκατσικάκια μου καλά τα πέρασα». Kαθώς τ’ άκουσεν αυτά τα λόγια ο γερο-Mάρτης, εθύμωσε και στη στιγμή δανείζεται τρεις ημέρες από το Φλεβάρη, το γείτονά του, και αρχίζει ένα σορόκο, π’ έκαμε τη γριά να χωθεί από κάτου από ένα κακκάβι και να φωνάζει:«Kάτσι, κάτσι, κάτσι!» γιατί έλεγε ότ’ εχόρευαν τα κατσικάκια απάνου στο κακκάβι. Tα κατσικάκια της γριάς εψόφησαν από το σορόκο. Kι από τότε έχει ο Mάρτης τριάντα μία ημέρα και ο Φλεβάρης είκοσι οχτώ. Ένεκα γι’ αυτό πόπαθε εκείνη η γριά, τις τρεις ύστερες ημέρες του Mάρτη τις λένε «ημέρες των γριών». Kαι ονοματίζουνε καθεμία από δαύτες και με τ’ όνομα μιανής από τις πλιο ηλικιωμένες γριές του χωριού· και αν τύχει καλή η ημέρα, λεν πως και η γριά είναι καλή, και αν γίνει κακοκαιρία, λεν πως από την κακία της έγινε.