Γιορτή του Πατέρα σήμερα και να τρία εξαιρετικά κείμενα που σε όλους μας έχουν να πουν κάτι...
Μπαμπάδες...
Δεν κοιλοπονάμε, δεν θηλάζουμε, κανείς δε μιλάει για το φίλτρο μας
και κανείς δε μας παρομοιάζει με τη Γη ή (θου Κύριε) με την πατρίδα.
Κανείς δε θεωρεί ότι το ένστικτό μας
είναι κάτι μεταφυσικό και ιδιαίτερο, ποτέ δεν άκουσα να λένε ότι είμαστε
«μόνο ένας», ελάχιστοι ομνύουν στην ιερότητα μας, δε μας κάνουν καν
βρισιά που να ξεπλένεται μόνο με αίμα,..o Τζον Λένον δεν μας έγραψε ποτέ τραγούδι, ελάχιστοι μας έγραψαν.
Η χρησιμότητά μας εξαντλείται σε μικρές λεπτομέρειες: μέχρι τα 5, ας πούμε, κατά κανόνα φέρνουμε τις μπαταρίες -ποτέ δεν κατάλαβα γιατί, αλλά εκμεταλλευόμουν την περίσταση και τις έφερνα. Αργότερα, συμβαίνει να χωρίζουμε, να βλέπουμε τα παιδιά μας λίγο, να είμαστε κάτι σαν θείοι, να ασχολούμαστε 365 μέρες με τις υποχρεώσεις μας για μία ή δυο νύχτες στις 15 με τα παιδιά μας, να τα βλέπουμε να αλλάζουν χωρίς τη συμμετοχή μας και να κυνηγάμε την καθημερινότητά τους μάταια, σα σκύλοι που κυνηγάνε την ουρά τους.
Συχνά είμαστε λίγο αποτυχημένοι, λίγο γκροτέσκο, λίγο απόμακροι, λίγο περιφερόμενες σκιές, τα συναισθήματά μας κολυμπάνε στον αφρό σαν κηλίδα, κανείς δεν τα θαυμάζει και κανείς δεν τα συμμερίζεται: «Κούραση θα είναι ο Γιάννης σήμερα, θα έχει τα παιδιά». «Μπαμπά, τι ώρα θα μας γυρίσεις στη μαμά;».
Μια μέρα πεθαίνουμε κι ο θάνατός μας δεν είναι κομμάτι που ξεριζώνεται από την ψυχή κανενός, είναι μια δυσάρεστη και μελαγχολική διευθέτηση, η αποχώρηση ενός ηθοποιού καταδικασμένου να φτάσει μέχρι το Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου.
Σε έναν «κόσμο για άνδρες», οι μπαμπάδες είμαστε μια εξαίρεση αρσενικής στέρησης, ένα είδος τόσο συγκινητικό, χαριτωμένο και μοναχικό, που παραβιάζοντας τις προκαταλήψεις μου, θέλω να γιορτάσω τη γιορτή μας -με την οποία δεν ασχολείται σχεδόν κανένας.
Να μας χαιρόμαστε -οι μπαμπάδες. Οι υπόλοιποι δύσκολα θα καταλάβουν ακριβώς αυτή την ιδιότυπη μοναξιά του τερματοφύλακα που περιμένει καρτερικά την εκτέλεση του πέναλτι και απαγορεύεται να κάνει λάθος.
Γιάννης Ανδρουλιδάκης (fb)
Πάτερ ημών
Καμία αφίσα δεν κολλήθηκε, σαν χνώτο, στα τζάμια του ανθοπωλείου. Και ποιος θα την πρόσεχε; Είναι, άλλωστε, η μέρα φορτωμένη. Στις 21 Ιουνίου ξεκινάει το καλοκαίρι και στο βόρειο ημισφαίριο έχουμε τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου. Είναι η Παγκόσμια Μέρα της Μουσικής. Η Παγκόσμια Μέρα του Ουμανισμού. Η Διεθνής Μέρα..
της Γιόγκα -ο Θεός να μας φυλάξει. Και επειδή είναι η τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, σκάει πάνω της η Γιορτή του Πατέρα.
Ο κόσμος, λένε, φτιάχτηκε από άνδρες. Όμως αν μετρήσεις τις γιορτές και τα μπουκέτα, νομίζεις ότι γεννήθηκε μόνο από γυναίκες. Η μητέρα θα πάρει τα λουλούδια της σταθερά κάθε Μάη. Ο πατέρας συνήθως θα πάρει άνθη μόνο μία φορά. Και δεν μπορεί να τα δει, ούτε να τα μυρίσει γιατί έχει και ένα μάρμαρο από πάνω του. Ο Θεός είναι ο Άγιος Πατέρας, όμως τα τάματα πηγαίνουν στην Παναγιά. Τη μάνα δεν τραγουδάει και η μούσα; Είναι ζήτημα αν για κάθε εκατό τραγούδια της μάνας υπάρχει ένα του πατέρα. Να, σταματήστε τώρα και μετρήστε. Πόσους πατέρες θα βρείτε μέσα σε στίχους και μελωδίες; Βρήκα το «Γιε μου» και το «Πατέρα κάτσε φρόνιμα». Μέχρι εκεί. Αν βρήκατε και άλλα, αφήστε τα, παρακαλώ, στα σχόλια.
Δεν υπάρχει χώρος για τον πατέρα. Γέμισε από μαμάδες που θηλάζουν. Έχουν ειπωθεί τόσα για τη μάνα που δεν έμεινε λέξη να μιλήσει για τον πατέρα. Όμως δεν θα έπρεπε; Είναι πολλά αυτά που θέλουν να πουν οι μπαμπάδες, αλλά δεν τους δίνουν φωνή και λόγια. Ντρέπονται. Δεν αισθάνονται άνετα με αυτά. Για τη μέρα που εκείνη ήταν μέσα στη χαρά και εκείνος παγωμένος από τρόμο. Το μεσημέρι που γέλασε, σαν μαλάκας, στον εαυτό του, λέγοντας κάτι περί αθανασίας. Τότε που έπνιξε ένα λυγμό και έγλειψε δύο δάκρυα επειδή το πρόσωπο του μπαμπά είναι σαν του οξυγονοκολλητή, ανέγγιχτο πίσω από τη μάσκα. Τα βράδια που κάποιος του κλέβει την ανάσα και τα πρωινά, όταν βλέπει στο μαξιλάρι του νούμερα.
Είναι τόσες οι ιστορίες για πονεμένες μάνες και άκαρδους πατέρες. Δεν μένει χρόνος να ακούσεις για τον μπαμπά που διεκδικεί τον ρόλο του. Για τον τύπο που στέκεται έξω από το σχολείο περιμένοντας να πάρει μόνο μια ματιά. Που κερδίζει αγάπη με πόνο. Απολογούμενος με σιωπή. Προσπαθώντας να μάθει τα λόγια σε ένα έργο που δεν έχει ρόλο για αυτόν.
Είναι η Γιορτή του Πατέρα, αλλά, πιθανότατα, ο μπαμπάς σας δεν το ξέρει. Και αν του το πείτε, δεν θα του κάνει εντύπωση. Ο μπαμπάς έχει μάθει να μην περιμένει τίποτα από σας. Λένε ότι πρέπει να προλάβεις να ευχαριστήσεις τους γονείς σου πριν τους χάσεις. Μην ανησυχείτε, δεν χάνεις ποτέ τους γονείς σου. Λείπουν για κάποιο διάστημα από τον κόσμο και μετά επιστρέφουν. Έρχεται η στιγμή που τους βλέπεις στο σχήμα της σκιάς σου.
Κ. Γιαννακίδης (Protagon.gr)
Για τον Πατέρα μου...
Ξέρει ότι με γνωρίζει, αλλά πια δεν με αναγνωρίζει. Εκπλήσσεται με τον άνδρα που του συστήνεται ως γιος του. Μας κοιτάζει με ένα ντροπαλό χαμόγελο, σαν να ζητάει συγγνώμη που ξέχασε... Δεν παραπονιέται ποτέ. Απλώς κάπου κάπου τα βάζει με φανταστικούς εχθρούς... Η βιωμένη ζωή του εμφανίζεται ξαφνικά , όμως , κρατάει λίγο. Μετά πάλι σκηνοθετεί – κάθε φορά αλλιώς – τα σπαράγματα της μνήμης.
Συναινώ με τις μεταβαλλόμενες βεβαιότητές του, τι νόημα έχει να τον διορθώνω; Του αρέσει πάντα ο ήλιος και το κρύο νερό. Προτιμάει τα γνώριμα φορεμένα ρούχα του, τα καινούργια τα αντιμετωπίζει όμοια με αφιλόξενο τοπίο. Απορεί με τα κλειστά διαμερίσματα. «Πού πήγαν όλοι, γιατί τα αγόρασαν αφού θα έφευγαν;» αναρωτιέται αναστατωμένος». «Η κρίση , πατέρα».
Μερικά χρόνια πριν κουβεντιάζαμε γι’ αυτήν, τώρα μοιάζει να μην καταλαβαίνει. Φωτίζεται το πρόσωπό του όταν βλέπει παιδιά . Και εκείνα – γνωστά, άγνωστα – τον αγκαλιάζουν ανεπιφύλακτα. Τον κοιτάζω διαπεραστικά μήπως τον φέρω πίσω από την άγνωστη χώρα. Είναι μεγάλη η απόσταση και πια δεν γίνεται να γυρίσει. Μου λείπει ο λησμονημένος εαυτός του. Μιλήστε με τους δικούς σας όσο είναι καιρός. Μπορεί να σας τους κλέψει αυτή η καταραμένη ομίχλη του μυαλού».
Μαρία Χούκλη (fb)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου