Καλή καινούργια χρονιά 2023!

 

Μακάρι η καινούργια χρονιά να κάνει τα όνειρα όλων μας πραγματικότητα!

Πελέ: Ο ποδοσφαιριστής που έγινε μύθος...

Ο Πελέ δεν μπαίνει σε καμία «ζυγαριά». Κι αυτό διότι ανήκει στους ποδοσφαιριστές που έχουν περάσει στη σφαίρα του μύθου.

Φωτ. REUTERS                                                                                                                              Συγκρίσεις μπορούν να γίνουν επί παντός επιστητού. Ο Μέσι μπορεί να συγκριθεί με τον Ρονάλντο. Ο Νεϊμάρ με τον Εμπαπέ. Ο Πούσκας με τον Ντι Στέφανο. Ο Γιασίν με τον Μπανκς. Ο Πλατινί με τον Ζιντάν. Το Μαρακανά με το Γουέμπλεϊ. Ο Πελέ, όμως, δεν μπαίνει σε καμία «ζυγαριά». Κι αυτό διότι ανήκει στους ποδοσφαιριστές που έχουν περάσει στη σφαίρα του μύθου. Μυθοποιήθηκε ο ίδιος, μυθοποίησε την εθνική Βραζιλίας και άνοιξε τα «σύνορα» σε μια χώρα εσωστρεφή, που σπαρασσόταν από στρατιωτικά πραξικοπήματα και βία.Ο γιος του πάμφτωχου ποδοσφαιριστή, Ντοντίνιο, έμελλε να βιώσει τη σκληρή όψη της ζωής και του μεροκάματου στους δρόμους, γυαλίζοντας τα παπούτσια των περαστικών με το ξύλινο κασελάκι του και σε ηλικία 10 ετών θα νιώσει για πρώτη φορά τη… μεταφυσική δύναμη που κρύβει το ποδόσφαιρο, όταν θα δει τους Βραζιλιάνους να πενθούν για την ήττα από την Ουρουγουάη το 1950.      Εξι χρόνια μετά, θα περάσει δοκιμαστικά από τη Σάντος στο Βίλα Μπελμίρο και θα ξεχωρίσει από την πρώτη στιγμή. Το 1958 πριν ακόμη κλείσει τα 18 του, θα γίνει μέλος της εθνικής Βραζιλίας.Ειναι η εποχή όπου το ποδόσφαιρο βρίσκεται σαφώς πιο κοντά στην κοινωνία και η αποτυχία της ποδοσφαιρικής ομάδας, μετατρέπεται σε εθνικό δράμα. Ο 10χρονος Πελέ βιώνει έντονα τις μέρες θλίψης των συμπατριωτών του και της οικογένειάς του. Και υπόσχεται στον συντετριμμένο πατέρα του, να φέρει το πρώτο τρόπαιο στη χώρα του. Στη Σάντος θα παραµείνει «κλειδωµένος» ως «εθνικός θησαυρός» µέχρι το 1974 και, ουσιαστικά, θα γιγαντώσει το όνοµά του µέσα από την εθνική οµάδα, στην οποία θα κληθεί το 1958 πριν ακόµη κλείσει τα 18 του.                  Θα ταξιδέψει στη Σουηδία για το 6ο Παγκόσµιο Κύπελλο, με την ομάδα των Τζάλμα Σάντος, Ζίτο, Μπελίνι, Νίλτον Σάντος, Ντε Καρβάλιο, Ζιλμάρ, Γκαρίντσα, Ντιντί, Βαβά, Ζαγκάλο, θα βάλει πέντε γκολ στον τελικό με τη Σουηδία και ο Πελέ θα γίνει εθνικό σύµβολο για τους Βραζιλιάνους και σημείο αναφοράς για τη «σελεσάο». Ο πλανήτης θα αρχίσει να… ψάχνει στον χάρτη προς τα που πέφτει η Βραζιλία. Θα αρχίζει να φαντάζεται από τι… υλικά είμαι πλασμένος αυτός ο μικρός μάγος της μπάλας, αφού η τηλεόραση δεν μπορεί ακόμη -εκείνον τον καιρό- να «χαλάσει» τη δημιουργία ενός ειδώλου με την ψυχρή πραγματικότητά της. 

  Και ήδη, μέσα σε 4 χρόνια, ο Πελέ τα ταξιδέψει από στόμα σε στόμα, από περιοδικό σε εφημερίδα, από άρθρα σε ρεπορτάζ και το 1962 στη Χιλή, όλοι θα περιμένουν να μάθουν περισσότερα γι’ αυτό το φαινόμενο. Μια θλάση από τον δεύτερο κιόλας αγώνα, θα τον αφήσει εκτός Μουντιάλ. Ο ίδιος, όμως, θα προλάβει να αφήσει άφωνο τον κόσμο με το γκολ του κόντρα στο Μεξικό, ένα γκολ που «είδαμε» χρόνια μετά, το 1986 από τον Μαραντόνα κόντρα στην Αγγλία. Η «σελεσάο» επιστρέφει με το δεύτερό της τρόπαιο στη Βραζιλία και η χώρα γίνεται συνώνυμο του ποδοσφαίρου, μια απέραντη ποδοσφαιρική σχολή, όπου το όνειρο των περισσότερων παιδιών είναι να γίνουν Πελέ. 

Κάποιοι, βέβαια, ονειρεύονται σφαίρες και τανκς. Ο στρατηγός Μπράνκο καταλαμβάνει την εξουσία και ο Πελέ εγκλωβίζεται ανάμεσα από τη μπάλα και την πολιτική.

Στο Μουντιάλ του 1966 το «μαύρο μαργαριτάρι» βιώνει τη σκληρή τιμωρία του ποδοσφαίρου, το οποίο έχει γίνει πιο σκληρό και αποτελεσματικό. Η Βραζιλία διασύρεται στην Αγγλία. Αποφασίζει να μην αγωνιστεί ξανά στην Εθνική, όμως ο Μέντιτσι, ο νέος δικτάτορας της χώρας θα τον… μεταπείσει. Πολλοί λένε ότι θα το καταφέρει με τον… δικό του τρόπο.

Ο Πελέ επιστρέφει στη «σελεσάο» νιώθοντας να τον «σημαδεύουν» όλοι: το καθεστώς που θέλει διάκριση, ο Τύπος που περιμένει στη γωνία, ο κόσμος που ελπίζει, οι επικριτές που τον κατηγορούν για δειλία, όταν τον βλέπουν στο ανάκτορο του Μέντιτσι, ο πλανήτης ολόκληρος… Η Βραζιλία πρέπει να επιστρέψει δυνατή στο Μουντιάλ και ο 30χρονος, τότε, ποδοσφαιριστής, μοιάζει να σηκώνει όλο αυτό το βάρος σαν τον Ατλαντα της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας.

Μαζί με όλα αυτά θα κληθεί να ξεπεράσει και τον ιδιόρρυθμο Ζοάο Σαλντάνια, τον ομοσπονδιακό τεχνικό που μισεί τους σταρ. Θεωρεί ότι ο Πελέ έχει πρόβλημα όρασης και λίγο πριν η «σελεσάο» τιναχτεί στον αέρα, τα ηνία θα αναλάβει ο παλιός συμπαίκτης του και σαφώς πιο ήπιος, Μάριο Ζαγκάλο.

Το 1970 στο Μεξικό, ο Πελέ θα ηγηθεί -ίσως- της κορυφαίας Βραζιλίας όλων των εποχών. Στα 30 του θα κάνει πράγματα και θάματα και μαζί με συμπαίκτες όπως οι Ριβελίνο, Τοστάο, Ζαϊρζίνιο, Κάρλος Αλμπέρτο, Ζέρσον, Κλοντοάλντο, θα γράψουν έναν θριαμβευτικό επίλογο για μια ολόκληρη γενιά του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου. Θα συντρίψουν την Ιταλία με 4-1 στον τελικό και θα στεφθούν αήττητοι, πρωταθλητές κόσμου για τρίτη φορά.

Ολοι θα δουν μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες τον απόλυτο μύθο με τα μάτια τους. Ο Πελέ δε χρειάζεται πια τις φήμες. Εχει κερδίσει μια θέση στο Πάνθεον. Συμπαίκτες και αντίπαλοι, δημοσιογράφοι και φίλαθλοι, πολιτικοί, καλλιτέχνες, συγγραφείς, όλοι μα όλοι θα υποκλιθούν στο φαινόμενο Πελέ. 

Μέχρι και στις μέρες μας, μία ενέργεια, ένα γκολ, μία πάσα, μία ντρίπλα, από τον Ρονάλνο μέχρι τον Μέσι, από τον Κρόιφ μέχρι τον Ροναλντίνιο, από τον Μαραντόνα μέχρι τον Ζιντάν, κάπου, κάπως, κάποτε, θα την έχουμε δει από τον Πελέ.

Εκτός γηπέδων, μπορεί να μην ήταν μαχητής όπως ο Σώκρατες ή ο Κάρλος Κασέλι, μπορεί να μην είχε την δυναμική του Μαραντόνα στη σχέση του με τον κόσμο, όμως κανείς δεν μπορεί να μην αποδεχθεί ότι ο Εντσον Αράντες ντο Νασιμέντο, γιγάντωσε το οικοδόμημα του ποδοσφαίρου, μυθοποίησε την εθνική Βραζιλίας, άνοιξε δρόμους για τη χώρα του προς όλοκληρο τον κόσμο.

Κι όπως είχε δηλώσει ο Αντι Γουόρχολ: «Ο Πελέ ήταν ένας από τους λίγους που αντιτίθεται στη θεωρία μου: αντί για 15 λεπτά φήμης θα έχει 15 αιώνες»…

Πηγή: www.kathimerini.gr

Έντισον Αράντες Ντον Ασιμέντο (ΠΕΛΕ) 1940 - 2022

 

Το παγκόσμιο ποδόσφαιρο πενθεί!

Ο θρυλικός Πελέ, ο παίκτης-σύμβολο και κορυφαίος κατά πολλούς όλων των εποχών, απεβίωσε σε ηλικία 82 ετών μετά από μεγάλη μάχη με τον καρκίνο. Η κλινική «Άλμπερτ Αϊνστάιν» του Σάο Πάολο επιβεβαίωσε πως ο εμβληματικός ηγέτης της Βραζιλίας πέθανε, νικημένος από την επάρατη νόσο.

Ο Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο Πελέ, όπως ήταν το πλήρες όνομά του, μετά από αρκετά 24ωρα νοσηλείας και αφότου πάλεψε για περισσότερο από έναν χρόνο με τον καρκίνο του παχέος εντέρου, άφησε την τελευταία του πνοή, έχοντας δίπλα τους δικούς του ανθρώπους και νοερώς όλον τον ποδοσφαιρικό -και όχι μόνο- πλανήτη.

Η κατάσταση της υγείας του είχε επιδεινωθεί σημαντικά το τελευταίο διάστημα, καθώς εκείνος είχε πάψει να ανταποκρίνεται στις χημειοθεραπείες, ενώ είχε νοσήσει και με Covid. Οι κόρες του Πελέ, Φλάβια και Κέλι Κριστίνα Νασιμέντο ήταν στο πλευρό του τις περασμένες ημέρες, ενώ το Σάββατο (24/12) έφτασε στο νοσοκομείο «Άλμπερτ Αϊνστάιν» και ο γιός του, Εντίνιο, για να περάσουν την παραμονή των Χριστουγέννων και τα Χριστούγεννα μαζί.

Ο Πελέ εισήχθη στο νοσοκομείο «Άλμπερτ Αϊνστάιν» πίσω στα τέλη του Νοεμβρίου (29 Νοεμβρίου), προκειμένου να επανεκτιμηθεί η θεραπεία του για τον καρκίνο που ήταν αναποτελεσματική, αλλά έπειτα εμφάνισε και λοίμωξη του αναπνευστικού που προκλήθηκε λόγω Covid. Στην πορεία, ωστόσο, μέσα στον μήνα Δεκέμβριο, οι ιατροί διαπίστωσαν «εξέλιξη του καρκίνου», ενώ ο Πελέ θα άρχιζε να εμφανίζει παράλληλα και «νεφρική και καρδιακή ανεπάρκεια».

Ο 82χρονος Πελέ είχε διαγνωστεί με καρκίνο του παχέος εντέρου από τον Σεπτέμβριο του 2021.

«Φεύγει» πλήρης ημερών, αφήνοντας πίσω μια λαμπερή καριέρα γεμάτη επιτυχίες. Το ρεκόρ του -των 1.281 γκολ σε 1.363 αγώνες- δεν έχει ξεπεραστεί μέχρι σήμερα, ενώ εκείνος θα μείνει στην ιστορία και ως ο ποδοσφαιριστής που έχει κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο τρεις φορές (1958, 1962 και 1970), την πρώτη φορά όντας, μάλιστα, μόλις 17 ετών. 

Πηγή: sport-fm.gr

Τα 10 κορυφαία γκόλ του θρύλου Πελέ στον σύνδεσμο.

Καρόλου Ντίκενς "Χριστουγεννιάτικη ιστορία"

 

Ας αφεθούμε και πάλι στη μαγεία της ημέρας που ξημερώνει, παρακολουθώντας την "Χριστουγεννιάτικη Ιστορία" του Καρόλου Ντίκενς, με την ευχή Μακάρι το πνεύμα των Χριστουγέννων να μαλακώσει τις καρδιές ακόμη και των πιο σκληρών ανθρώπων, τερματίζοντας τον ακατανόητο πόλεμο στην Ουκρανία και τις αδικαιολόγητες εντάσεις όπου γης...

Λίγα λόγια για την (πασίγνωστη) υπόθεση...

Ο πλούσιος αλλά, τσιγκούνης Εμπενίζερ Σκρουτζ , ο οποίος μισεί

κυριολεκτικά τα Χριστούγεννα, βιώνει μέσα σε μία μόνο νύχτα μία μοναδική εμπειρία, τρομαχτική μα συνάμα, λυτρωτική! Έπειτα από τη μεταφυσική «επίσκεψη» του νεκρού συνεταίρου του Τζέικομπ Μάρλεϊ, τον επισκέπτονται τρία Πνεύματα:

Το Πνεύμα των Παρελθοντικών Χριστουγέννων, το Πνεύμα των Χριστουγέννων του Παρόντος και το Πνεύμα των Μελλούμενων Χριστουγέννων.

Ο άσπλαχνος Σκρουτζ, αγγίζοντας συναισθήματα που είχε για χρόνια ξεχασμένα, μαλακώνει και πλημμυρίζει Αγάπη...

Καλά Χριστούγεννα για όλους μας!

Ελληνικό χρέος: Πόσα θα χρωστάμε σε 38 χρόνια – Όλα τα σενάρια [Γραφήματα]

 

 

Της Ελένης Στεργίου 

Από συχνά τεστ περνά η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους με τις προβλέψεις να δείχνουν μείωσή του τα επόμενα χρόνια,, όπως επίσης εκτίμαται εφικτή η επιστροφή σε πρωτογενή πλεονάσματα. Οι προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δείχνουν ότι  η Ελλάδα θα πετύχει τη μεγαλύτερη μείωση χρέους της Γενικής Κυβέρνησης στην ΕΕ στο τέλος του 2023.

Συγκρίνοντας τις επιδόσεις των κρατών από το 2019, η Ελλάδα θα μειώσει το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ κατά 18,4% φτάνοντας το 161,9 % του ΑΕΠ στο τέλος του 2023 από 180,3% το 2019. Λόγω της υγειονομικής κρίσης το χρέος της κορυφώθηκε στο 206,3% του ΑΕΠ και στη συνέχεια αποκλιμακώθηκεστο 194,5% το 2021 και αναμένεται να υποχωρήσει περαιτέρω στο 171,1% του ΑΕΠ φέτος και στο 161,9% στο τέλος του 2023.

«Φρένο» στην ανάπτυξη με συνέχιση του πληθωριστικού κύματος – Οι προβλέψεις της ΤτΕ

Σύμφωνα με τα σενάρια της ΤτΕ  για την περίοδο 2022-2060 παρά την παρατηρούμενη αύξηση των αποδόσεων των ελληνικών τίτλων, οι κίνδυνοι για τη βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους παραμένουν περιορισμένοι μεσοπρόθεσμα, σύμφωνα με την έκθεση βιωσιμότητας, που δημοσιευθηκε με την ενδιάμεση έκθεση του διοικητή. Αυτό υπό την προϋπόθεση ότι τα δημοσιονομικά μέτρα που έχουν ληφθεί στο πλαίσιο της πανδημίας και της ενεργειακής κρίσης έχουν προσωρινό χαρακτήρα και ότι αξιοποιούνται αποτελεσματικά οι ευρωπαϊκοί πόροι του Μηχανισμού Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας (RRF).

Αβεβαιότητα και γήρανση

Ωστόσο, η ΤτΕ υπογραμμίζει ότι μακροπρόθεσμα εκτιμάται αυξημένη αβεβαιότητα, καθώς η σταδιακή αναχρηματοδότηση του συσσωρευμένου χρέους προς τον επίσημο τομέα με όρους αγοράς θα αυξήσει την έκθεση του Ελληνικού Δημοσίου στον επιτοκιακό κίνδυνο, γεγονός που εξαλείφει τα περιθώρια χαλάρωσης των υποθέσεων για πρωτογενή πλεονάσματα.

 Οι παραδοχές που εντάσσει η ΤτΕ στο βασικό σενάριο είναι και οι δαπάνες γήρανσης. Το βασικό σενάριο της έκθεσης Ageing Report 2021 της Ευρωπαϊκής Επιτροπής εκτιμά για την Ελλάδα εξοικονόμηση δαπανών γήρανσης ύψους 1,9% του ΑΕΠ την περίοδο 2019-2045, η οποία διευρύνεται σε 3,7% του ΑΕΠ μέχρι το 2070. Περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων έσοδα αποκρατικοποιήσεων ύψους περίπου 11 δισεκ. ευρώ μέχρι το 2040 και πο  ταμειακές προσαρμογές που προκύπτουν από την αναβολή πληρωμών τόκων στο μεγαλύτερο μέρος των δανείων του EFSF μέχρι το 2032, τις εκταμιεύσεις επιχορηγήσεων και δανείων από τους πόρους του RRF και εκτιμήσεις για την επίδραση των συμβάσεων ανταλλαγής επιτοκίων (interest rate swaps).

Οι κίνδυνοι

Σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδος, τα υφιστάμενα ευνοϊκά χαρακτηριστικά του συσσωρευμένου χρέους δεν αποτελούν “κτήμα ες αεί”, αλλά παρέχουν ένα ικανό παράθυρο ευκαιρίας προκειμένου το δημόσιο χρέος να παραμείνει βιώσιμο κατά την επερχόμενη σταδιακή αναχρηματοδότηση των ευνοϊκών δανείων προς τον επίσημο τομέα με όρους αγοράς. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της προσομοίωσης, ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ αποτελεί καθοριστικό παράγοντα του επιτοκίου αναχρηματοδότησης.

Η ταχεία αποκλιμάκωσή του πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα της οικονομικής πολιτικής τα επόμενα χρόνια, λαμβάνοντας υπόψη ότι τα βασικά επιτόκια δεν πρόκειται να επιστρέψουν στα προ κρίσης επίπεδα, ακόμη και με την αποκλιμάκωση του πληθωρισμού. Ως εκ τούτου, οι κίνδυνοι βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους εμφανίζονται σημαντικά αυξημένοι μετά το τέλος της μεσοπρόθεσμης περιόδου (2032) και, καθώς η δομή του δημόσιου χρέους θα έχει μεταβληθεί, το καθιστούν πιο ευάλωτο σε αρνητικές διαταραχές.

Ποια προϊόντα πρωταγωνιστούν στις ελληνικές εξαγωγές

Η επόμενη δεκαετία αποτελεί ένα μοναδικό παράθυρο ευκαιρίας για την ταχεία αποκλιμάκωση του δημόσιου χρέους αφού, παρά τις αυξημένες αποδόσεις των νέων εκδόσεων, μόνο ένα μικρό μερίδιο του χρέους αναμένεται να αναχρηματοδοτείται ετησίως με όρους αγοράς, ενώ ένα σημαντικό μερίδιο των δανείων προς τον επίσημο τομέα έχει αντισταθμιστεί έναντι του επιτοκιακού κινδύνου. Επιπλέον, ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας αναμένεται να ενισχυθεί σημαντικά από την αποτελεσματική αξιοποίηση των πόρων του RRF και την υλοποίηση μεγάλου εύρους επενδύσεων και μεταρρυθμίσεων.  Ως εκ τούτου, η διαφορά έμμεσου επιτοκίου και ρυθμού οικονομικής ανάπτυξης εκτιμάται ότι θα παραμείνει ευνοϊκή, παρά την αναμενόμενη επιδείνωση των χρηματοπιστωτικών συνθηκών.

Σε αυτό το περιβάλλον, βασικές επιδιώξεις της οικονομικής πολιτικής την επόμενη περίοδο θα πρέπει να είναι: (α) η εξασφάλιση της επενδυτικής βαθμίδας αξιολόγησης, η οποία αναμένεται να περιορίσει τη μεταβλητότητα στην αγορά κρατικών ομολόγων και να διευρύνει την επενδυτική βάση των κρατικών τίτλων, συγκρατώντας την αύξηση του κόστους δανεισμού, (β) η διαφύλαξη της δημοσιονομικής αξιοπιστίας μέσω της επιστροφής σε ρεαλιστικά πρωτογενή πλεονάσματα και (γ) η αποτελεσματική αξιοποίηση των πόρων του RRF, η οποία θα διευρύνει τις αναπτυξιακές δυνατότητες της οικονομίας και θα διευκολύνει την επίτευξη όλων των προτεραιοτήτων πολιτικής.

ΤτΕ: Στο 6,2% η ανάπτυξη φέτος και 1,5% το 2023

 ●     Το βασικό σενάριο

Το βασικό σενάριο υποθέτει επιστροφή σε πρωτογενές πλεόνασμα από το 2023, το οποίο διευρύνεται σε 2,0% του ΑΕΠ το 2025 και διατηρείται μόνιμα σε αυτό το επίπεδο. Γίνεται η υπόθεση ότι ο δημοσιονομικός χώρος από την εκτιμώμενη εξοικονόμηση δαπανών γήρανσης θα αξιοποιηθεί προκειμένου να καταστεί το μίγμα της δημοσιονομικής πολιτικής πιο φιλικό στην ανάπτυξη. Ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ αναμένεται να διαγράψει διατηρήσιμη τροχιά αποκλιμάκωσης, παραμένοντας ωστόσο μεσοπρόθεσμα άνω του 100% του ΑΕΠ και φθάνοντας το 2060 σε 61% του ΑΕΠ. Οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες του Δημοσίου διατηρούνται μεσοπρόθεσμα πλησίον αλλά εντός του ορίου 15% του ΑΕΠ και σε κάθε περίπτωση εντός του μακροπρόθεσμου ορίου βιωσιμότητας 20% του ΑΕΠ. 

Οι προσαρμογές ελλείμματος-χρέους ανέρχονται κατά μέσο όρο σε 0,0% του ΑΕΠ την περίοδο 2022-2060. Κατά μέσο όρο ο ρυθμός μεταβολής του πραγματικού ΑΕΠ ανέρχεται σε 1,8% την περίοδο 2022-2060. Σε συνδυασμό με την υπόθεση για μακροπρόθεσμο ρυθμό μεταβολής του αποπληθωριστή του ΑΕΠ ύψους 2%, το ονομαστικό ΑΕΠ μεγεθύνεται κατά μέσο όρο με ρυθμό 4,2% την περίοδο 2022-2060, υποθέτοντας ότι το παραγωγικό κενό εισέρχεται σε θετικό έδαφος το 2022, διευρύνεται μέχρι τα μέσα της δεκαετίας και εξαλείφεται μέχρι το 2030.

Εκρηκτική αύξηση στο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών

Τα επιτόκια στο υφιστάμενο απόθεμα χρέους ακολουθούν τις υποθέσεις του ΟΔΔΗΧ Ιουλίου 2022, με εξαίρεση τα επιτόκια στα δάνεια του EFSF και του ESM, τα οποία συγκλίνουν σε 4,0% το 2050.6 Επιπλέον, λαμβάνεται υπόψη η μόνιμη άρση του περιθωρίου επιτοκίου 2% στο δάνειο του EFSF ύψους 11,3 δισεκ. ευρώ για την επαναγορά χρέους. Το επιτόκιο στα δάνεια GLF υπολογίζεται ως το Euribor τριών μηνών συν 50 μ.β., ενώ swaps καλύπτουν το σύνολο του αποθέματος των δανείων GLF. Οι νέες εκδόσεις πραγματοποιούνται σε όλα τα έτη με τίτλους διάρκειας 3, 5, 7 και 10 ετών, οι οποίοι εκδίδονται σε σταθερές αναλογίες 10%, 40%, 25% και 25% αντίστοιχα. Αυτό ισοδυναμεί με μεσοσταθμική διάρκεια ύψους 6,6 ετών, η οποία είναι σύμφωνη με τα ιστορικά δεδομένα πριν από την εκδήλωση της κρίσης χρέους. Οι αποδόσεις των νέων εκδόσεων 10ετούς διάρκειας προσδιορίζονται ενδογενώς με βάση το υπόδειγμα χρονομεταβλητών συντελεστών των Hondroyiannis and Papaoikonomou (2022).  

Δυσμενέστερα σενάρια

Τα σενάρια 2-6 περιλαμβάνουν μια σειρά δυσμενέστερων υποθέσεων σε σχέση με το βασικό σενάριο, το σενάριο 7 περιλαμβάνει ευνοϊκότερες υποθέσεις, ενώ το σενάριο 8 αποτελεί συνδυασμό των δυσμενών υποθέσεων των σεναρίων 2-5.

●     Στο σενάριο 2

Ο ρυθμός μεταβολής του πραγματικού και του δυνητικού ΑΕΠ είναι χαμηλότερος κατά 0,5% σε σχέση με το βασικό σενάριο, θεωρώντας ότι οι ευρωπαϊκοί πόροι του RRF δεν αξιοποιούνται αποτελεσματικά ή/και η εξοικονόμηση δαπανών γήρανσης δεν αξιοποιείται για τη βελτίωση του δημοσιονομικού μίγματος. Δεδομένων των υπόλοιπων υποθέσεων και της ενδογενούς διαμόρφωσης του επιτοκίου αναχρηματοδότησης, αυτό οδηγεί το 2060 σε υψηλότερο χρέος προς ΑΕΠ κατά 28 ποσ. μον. (βλ. Διάγραμμα Β) και σε υψηλότερες ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες (ΑΧΑ) προς ΑΕΠ κατά 5 ποσ. μον. (βλ. Διάγραμμα Γ), ενώ το επιτόκιο αναχρηματοδότησης κυμαίνεται υψηλότερα κατά 20 μ.β. κατά μέσο όρο την περίοδο 2022-2060.

●     Στο σενάριο 3

Το πρωτογενές αποτέλεσμα σε όλα τα έτη είναι μικρότερο κατά 1% του ΑΕΠ σε σχέση με το βασικό σενάριο, ως αποτέλεσμα δημοσιονομικής κόπωσης και μονιμοποίησης μέρους των προσωρινών μέτρων στήριξης που λαμβάνονται στο πλαίσιο της ενεργειακής κρίσης. Αυτό οδηγεί το 2060 σε υψηλότερο χρέος προς ΑΕΠ κατά 52 ποσ. μον. και σε υψηλότερες ΑΧΑ προς ΑΕΠ κατά 10 ποσ. μον. , ενώ το επιτόκιο αναχρηματοδότησης κυμαίνεται υψηλότερα κατά 40 μ.β. κατά μέσο όρο την περίοδο 2022-2060.

Το σενάριο αυτό οδηγεί μακροπρόθεσμα σε υπέρβαση του ορίου 20% του ΑΕΠ για τις ΑΧΑ και ανακόπτει την πτωτική πορεία του λόγου χρέους/ΑΕΠ. Είναι πρόδηλο ότι, σε συνδυασμό με οποιαδήποτε από τις λοιπές επισφάλειες που εξετάζονται, η μείωση του δημοσιονομικού στόχου κατά 1% του ΑΕΠ θα εξέθετε τη μακροχρόνια βιωσιμότητα του χρέους σε μη διαχειρίσιμο κίνδυνο.

 ●      Στο σενάριο 4

Εξετάζεται η επίδραση από μια μόνιμη αύξηση της διεθνούς αβεβαιότητας, η οποία διατηρείται υψηλότερα από τον ιστορικό μέσο όρο κατά μια τυπική διακύμανση και συνδυάζεται με μια επίσης μόνιμη αύξηση στην κλίση της καμπύλης των αποδόσεων κατά μια τυπική διακύμανση και με αύξηση του περιθωρίου επιτοκίου των δεκαετών τίτλων κατά 100 μ.β. το έτος 2023. Αυτό οδηγεί το 2060 σε υψηλότερο χρέος προς ΑΕΠ κατά 13 ποσ. μον.  και σε υψηλότερες ΑΧΑ προς ΑΕΠ κατά 2 ποσ. μον. ενώ το επιτόκιο αναχρηματοδότησης κυμαίνεται υψηλότερα κατά 80 μ.β. κατά μέσο όρο την περίοδο 2022-2060.

●     Στο σενάριο 5

Εξετάζεται η επίδραση από μια μεγαλύτερη ένταση και διάρκεια των πληθωριστικών πιέσεων στην ευρωζώνη, η οποία οδηγεί σε περαιτέρω συσταλτική μεταβολή της νομισματικής πολιτικής. Συγκεκριμένα, ο εναρμονισμένος πληθωρισμός στην ευρωζώνη διαμορφώνεται κατά 1,7 ποσ. μον. υψηλότερος σε σχέση με το βασικό σενάριο κατά τα τρία πρώτα έτη της προσομοίωσης και αποκαθίσταται στο 2% ένα έτος αργότερα από ό,τι στο βασικό σενάριο. Παράλληλα, το 2023 το επιτόκιο μηδενικού κινδύνου και το τριμηνιαίο Euribor αυξάνονται κατά 50 μ.β. Αυτό οδηγεί το 2060 σε υψηλότερο χρέος προς ΑΕΠ κατά 7 ποσ. μον. και σε υψηλότερες ΑΧΑ προς ΑΕΠ κατά 1 ποσ. μον. , ενώ το επιτόκιο αναχρηματοδότησης κυμαίνεται υψηλότερα κατά 50 μ.β. κατά μέσο όρο την περίοδο 2022-2060.

●     Στο σενάριο 6

Εξετάζεται η επίδραση από μια ταχύτερη συρρίκνωση του χαρτοφυλακίου του Ευρωσυστήματος, το οποίο περιορίζεται σε 1 τρισεκ. ευρώ το 2032 και μηδενίζεται σταδιακά μέχρι το 2050. Αυτό οδηγεί το 2060 σε υψηλότερο χρέος προς ΑΕΠ κατά 35 ποσ. μον.και σε υψηλότερες ΑΧΑ προς ΑΕΠ κατά 7 ποσ. Μον. , ενώ το επιτόκιο αναχρηματοδότησης κυμαίνεται υψηλότερα κατά 150 μ.β. κατά μέσο όρο την περίοδο 2022-2060.

●     Στο σενάριο 7

 Εξετάζεται η επίδραση από ταχύτερη βελτίωση της πιστοληπτικής διαβάθμισης. Συγκεκριμένα, αίρεται η υπόθεση του βασικού σεναρίου για ανώτατο όριο Α+ στην πιστοληπτική διαβάθμιση για όσο διάστημα το χρέος υπερβαίνει το 60% και επιτυγχάνεται η ανώτατη πιστοληπτική διαβάθμιση εντός της δεκαετίας του 2040. Αυτό οδηγεί το 2060 σε χαμηλότερο χρέος προς ΑΕΠ κατά 6 ποσ. μον.  και σε χαμηλότερες ΑΧΑ προς ΑΕΠ κατά 1 ποσ. μον., ενώ το επιτόκιο αναχρηματοδότησης κυμαίνεται χαμηλότερα κατά 20 μ.β. κατά μέσο όρο την περίοδο 2022-2060.

●     Το σενάριο 8

Συνδυάζει τις υποθέσεις των σεναρίων 2, 3, 4 και 5, υπό την επίδραση των οποίων το δημόσιο χρέος καθίσταται μη βιώσιμο, καθώς οι λόγοι χρέους και ΑΧΑ προς ΑΕΠ βαίνουν αυξανόμενοι μακροπρόθεσμα. Αποτελεί ένα ακραία δυσμενές σενάριο, καθώς, εκτός από την ταυτόχρονη πραγματοποίηση αρνητικών εξωγενών συγκυριών, υποθέτει επίσης μια πεισματικά μυωπική στάση από την πλευρά της δημοσιονομικής πολιτικής, με πλήρη απουσία διορθωτικών μέτρων. Αξίζει να επισημανθεί το γεγονός ότι, ακόμη και σε αυτό το σενάριο, μέχρι τις αρχές της επόμενης δεκαετίας ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ βαίνει μειούμενος και οι ΑΧΑ παραμένουν εντός του ορίου 15% του ΑΕΠ. Αυτό αναδεικνύει τη σημασία των εξαιρετικά ευνοϊκών χαρακτηριστικών του υφιστάμενου αποθέματος χρέους, τα οποία παρέχουν σημαντικά περιθώρια διορθωτικών κινήσεων.  Ταυτόχρονα όμως, το σενάριο αυτό επισημαίνει ότι η αποκλιμάκωση του λόγου χρέους προς ΑΕΠ και η διατήρηση των ΑΧΑ σε διαχειρίσιμα επίπεδα μεσοπρόθεσμα δεν θα πρέπει να λειτουργούν εφησυχαστικά, καθώς η αδυναμία έγκαιρης λήψης διορθωτικών μέτρων μπορεί να έχει υψηλό τίμημα μακροπρόθεσμα.

Πηγή: Οικονομικός Ταχυδρόμος                (www.ot.gr)

Οι τράπεζες και το κόστος διάσωσής τους από το 2012 μέχρι σήμερα...

 

Κείμενο εργασίας της Κερασίνας Ραυτοπούλου, πρώην μέλους Γενικού Συμβουλίου του ΤΧΣ, ανώτερου τραπεζικού στέλεχους, επιστημονικής συνεργάτιδας Ινστιτούτου ΕΝΑ – και του Κυριάκου Αντωνάκου, Οικονομολόγου, Συντονιστή Ομάδας Χρηματοπιστωτικών Αναλύσεων ΕΝΑ.

Η περιγραφή μιας δεκαετίας κρίσης χρέους και χρηματοπιστωτικής αστάθειας με επακόλουθο την υπογραφή τριών προγραμμάτων χρηματοδοτικής στήριξης της ελληνικής οικονομίας, αναμφίβολα εμπεριέχει το σκέλος των ανακεφαλαιοποιήσεων και της «εξυγίανσης» του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που είχε ως αποτέλεσμα αυτού του χειρισμού την ανάδειξη δύο μεγάλων χαμένων, που είναι το Ελληνικό Δημόσιο και οι Έλληνες φορολογούμενοι.

Πέραν των σημαντικών απωλειών του Ελληνικού Δημοσίου, χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία για τη ριζική μεταρρύθμιση και τον εκσυγχρονισμό του τραπεζικού συστήματος, που δώδεκα χρόνια μετά, διατηρεί παθογένειες του παρελθόντος, αδυνατώντας να επιτελέσει τον ρόλο που είναι χρήσιμο να έχει και δεν είναι άλλος από την υποστήριξη των χρηματοδοτικών αναγκών της πραγματικής οικονομίας προς όφελος της κοινωνίας, παραμένοντας παράλληλα η αδύναμη κινητήριος δύναμη ανάπτυξης.

Συγχρόνως και κατά γενική ομολογία, το τραπεζικό σύστημα κάθε άλλο από πιο ανταγωνιστικό και πλουραλιστικό μπορεί να χαρακτηριστεί σήμερα, καθώς ο εξαιρετικά υψηλός βαθμός συγκεντροποίησης της τραπεζικής αγοράς στις τέσσερις συστημικές τράπεζες, δημιουργεί το έδαφος και τις προϋποθέσεις για εναρμονισμένες πρακτικές.

Η παρούσα ανάλυση, καταδεικνύει τις απώλειες που επήλθαν στην αξία των μετοχών των τραπεζών που κατέχει το ΤΧΣ, αποτυπώνοντας τη μεγάλη ζημιά του Ελληνικού Δημοσίου τη χρονική περίοδο από το 2012 έως το 2021. Ενδεικτικά αποτυπώνονται τα ακόλουθα:

• Από τον Σεπτέμβριο του 2009 έως τον Ιούνιο του 2012 διέφυγαν από τις ελληνικές τράπεζες, κυρίως με προορισμό τράπεζες του εξωτερικού, 87 δισ. ευρώ (ήτοι, το 36,2% των καταθέσεων).
• Το δίμηνο Δεκεμβρίου 2014 – Ιανουαρίου 2015, από όταν δηλαδή προκηρύχθηκαν πρόωρες εκλογές, οι καταθέσεις μειώθηκαν κατά 16,2 δισ. ευρώ, ενώ στο πεντάμηνο Φεβρουαρίου – Ιουνίου 2015 μειώθηκαν κατά 25,9 δισ. ευρώ.
• Στο τέλος του 2014, τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια από 14,2 δισ. ευρώ το 2008 έφτασαν περίπου τα 97,7 δισ. ευρώ, δηλαδή σχεδόν επταπλασιάστηκαν.
• Στην πρώτη ανακεφαλαιοποίηση, το 2012 το ΤΧΣ συμμετείχε με 25 δισ. ευρώ και οι ιδιώτες μέτοχοι με 3,1 δισ. ευρώ. Ουσιαστικά, μετά την ολοκλήρωσή της το κράτος κατείχε περισσότερο από το 80% των μετοχών των συστημικών τραπεζών, χωρίς όμως να αποκτήσει δικαίωμα στην επιλογή των διοικήσεών τους.
• Η δεύτερη ανακεφαλαιοποίηση το 2014 είχε κόστος τη μεγάλη υποτίμηση των μετοχών του ΤΧΣ που ήταν πλειοψηφικός μέτοχος και συνεπακόλουθα απώλεια της αξίας τους κυρίως λόγω της μεγάλης μετοχικής αραίωσης (stock dilution).
• Αθροιστικά την περίοδο 2012 – 2014, όταν εγιναν οι δύο πρώτες ανακεφαλαιοποιήσεις η απώλεια ανήλθε στα 27,1 δισ. ευρώ.
• Την τετραετία 2015-2019 που έλαβε χώρα η τρίτη ανακεφαλαιοποίηση, εξαιτίας της αποτυχίας των δύο πρώτων, η απώλεια ήταν της τάξης των 11,9 δισ. ευρώ.

 Κατεβάστε το pdf της δημοσίευσης

* Κείμενο εργασίας των:

Κερασίνας Ραυτοπούλου, πρώην μέλους Γενικού Συμβουλίου του ΤΧΣ, ανώτερου τραπεζικού στέλεχους, επιστημονικής συνεργάτιδας Ινστιτούτου ΕΝΑ

Κυριάκου Αντωνάκου, Οικονομολόγου, Συντονιστή Ομάδας Χρηματοπιστωτικών Αναλύσεων ΕΝΑ

                                                                                                              Πηγή: www.anatropinews.gr

Γιάννης Διακογιάννης: «Η φωνή σου θα μείνει ζωντανή»...

 

Η φωνή του  Γιάννη Διακογιάννη σίγησε την Τρίτη (13/12) με τον δημοσιογράφο να αφήνει την τελευταία του πνοή σε ηλικία 91 ετών. Για τον ίδιο τον Γιάννη Διακογιάννη, το σουξέ του Λουκιανού Κηλαηδόνη με το στίχο-κλισέ πλέον «πώς μας ενώνει και πώς μας δονεί/του Διακογιάννη η φωνή» ήταν ταυτόχρονα τιμή αλλά και σαρκασμός. Διότι το δικό του όνειρο, η μεγάλη φιλοδοξία του, δεν ήταν το να γίνει τραγούδι, αλλά να ερμηνεύει τραγούδια. Και συγκεκριμένα άριες, εφόσον το πάθος του Γιάννη Διακογιάννη ήταν η μουσική. Ήθελε να γίνει ένας σπουδαίος τενόρος, κάτι σαν τον Λουτσάνο Παβαρότι ή τον Πλάθιντο Ντομίνγκο, εν τέλει όμως η αγάπη για τον αθλητισμό (αλλά και πάλι τον κλασικό, όχι πρωτίστως το ποδόσφαιρο), έσυρε τον Γιάννη Διακογιάννη προς μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση.

Ωστόσο, με κάποιον παράξενο τρόπο, η μουσική που παρέμενε ως ανεκπλήρωτος πόθος και αιώνιος έρωτας μέσα του, έκανε τη διαφορά. Διότι, καθώς είχε αρχίσει να σπουδάζει μουσική, πριν αλλάξει κατεύθυνση ύστερα από τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα του, η αντίληψη του Γιάννη Διακογιάννη για τις ποδοσφαιρικές μεταδόσεις δεν περιοριζόταν στα αμιγώς αθλητικά. Το βασικό συστατικό του θρύλου που δημιουργήθηκε γύρω από το τι ήταν ο Διακογιάννης, δεν είχε να κάνει τόσο με την πάντοτε άψογη προετοιμασία και την ικανότητά του να εμπλουτίζει τις περιγραφές των αγώνων με συμπληρωματικά στοιχεία, στατιστικά κ.λπ. Η διαφορά του Διακογιάννη από οποιονδήποτε άλλον sports caster ήταν κυρίως η μοναδική ικανότητά του να προσθέτει επιπλέον, εγκυκλοπαιδικές διαστάσεις στο εκάστοτε αθλητικό γεγονός. Με άλλα λόγια, να ταξιδεύει τον τηλεθεατή, όχι μόνο μέσα στο γήπεδο και την καθαυτό δράση, αλλά και πολύ πέρα από αυτό.

Οι αναφορές του Γιάννη Διακογιάννη είχαν να κάνουν με την κουλτούρα, χωρίς όμως να γίνεται σχολαστικός, χωρίς να κάνει επίδειξη γνώσεων, χωρίς να ξεφεύγει από το καθήκον του, το οποίο ήταν, φυσικά, η πληρέστερη δυνατή περιγραφή του ματς. Όμως, εξίσου σημαντικό, σπάνιο και ξεχωριστό χαρακτηριστικό του, ήταν η ψυχραιμία. Σε έναν κλάδο όπου «viral» (με τη σημερινή ορολογία) γίνεται το ντελίριο ή ακόμη και η υστερία όσων περιγράφουν ποδοσφαιρικές φάσεις μεγάλης έντασης, ο Διακογιάννης διατηρούσε πάντα την αυτοκυριαρχία και τη σοβαρότητά του. Γι' αυτό και συνέβαλε, πιθανώς όσο κανείς άλλος, στο να προσδωθεί διάσταση αξιοπιστίας στο ποδόσφαιρο, ιδιαίτερα στο ελληνικό.

Χάριν του Γιάννη Διακογιάννη, χάριν του υψηλού, πραγματικά επαγγελματικού επιπέδου των μεταδόσεων και των εκπομπών του, η ελληνική οικογένεια, κυρίως τη δεκαετία του '70, εξοικειώθηκε με το ποδόσφαιρο στην πιο ευγενή εκδοχή του. Χωρίς υπερβολή, ο Διακογιάννης ήταν αυτός που προσέλκυσε ένα ευρύτερο κοινό στο άθλημα, πέραν των καθαυτό ταγμένων ποδοσφαιρόφιλων. Κι αυτό είχε γενικότερη σημασία για την ανάπτυξη του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, το πέρασμα από τον ημι-ερασιτεχνισμό στην επαγγελματική του οργάνωση, τη διάλυση των αρνητικών στερεοτύπων κ.ο.κ. Του «Διακογιάννη η φωνή», λοιπόν, έβαλε στα ελληνικά σπίτια την καλύτερη δυνατή εκδοχή του ποδοσφαίρου, σαν κομμάτι μιας υγιούς, οικογενειακής ψυχαγωγίας.

Το βεληνεκές και το ειδικό βάρος του Διακογιάννη αποδεικνύεται από το ότι εξακολούθησε να αποτελεί σημείο αναφοράς για τους επιγόνους του επί δεκαετίες αφ' ότου ο ίδιος αποσύρθηκε. Με τις φωτεινές εξαιρέσεις ελαχίστων από τους νεότερους αθλητικογράφους, κανείς δεν έφτασε τη δική του ικανότητα μεταπήδησης από το ποδόσφαιρο στον πολιτισμό, ενώ ταυτόχρονα παρέμενε πλήρως και βαθιά ενημερωμένος για το άθλημα. Πιθανότατα σήμερα το στιλ Διακογιάννη να μην ικανοποιούσε πλήρως όσους τηλεθεατές διψούν για τεχνικές αναλύσεις και λεπτομέρειες ανάπτυξης του παιχνιδιού κ.λπ. Από την άλλη όμως, θα παρέμενε ισχυρό και αξιόμαχο το ατού του Γιάννη Διακογιάννη να εστιάζει στο σημαντικό και να προβαίνει σε εύστοχα σχόλια επί τόπου. Και, για τη δική του κοσμοθεωρία, το σημαντικό στον αθλητισμό, ήταν πάντα ο άνθρωπος. Οι ήρωες που γεννιούνταν ή καταστρέφονταν μέσα στον αγωνιστικό χώρο, οι ομάδες που έγραφαν ιστορία, κατακτώντας -ακριβώς- τη θέση του στην ιστορία της ποπ κουλτούρας. Αυτήν στην οποίαν θα ανήκει για πάντα ο Γιάννης Διακογιάννης.

Η καριέρα του ξεκίνησε τη δεκαετία του '50 και διήρκησε περίπου μισόν αιώνα. Μεταξύ χιλιάδων άλλων ποδοσφαιρικών και αθλητικών διοργανώσεων, κάλυψε 12 Μουντιάλ και 31 τελικούς Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης -το σημερινό Champions League. Εντούτοις, ο στίβος τον γοήτευε ίσως ακόμη περισσότερο και από το ποδόσφαιρο, το οποίο εκτιμούσε για την αυθεντική λαϊκή καταγωγή αλλά και την απήχησή του.

Σε ό,τι αφορά στη διαδρομή της ζωής του, ο Γιάννης Διακογιάννης ήρθε σε επαφή με τον αθλητισμό στα χρόνια της Κατοχής. Καθώς η κατεστραμμένη Ελλάδα βίωνε την απελευθέρωση από τους Γερμανούς και κατόπιν τον Εμφύλιο, ο Διακογιάννης μυούνταν στο ποδόσφαιρο. Το πρώτο ματς που παρακολούθησε ήταν ένας φιλικός αγώνας μεταξύ Παναθηναϊκού και ΑΕΚ, το 1945. Έκτοτε, η προσωπική προτίμησή του θα ήταν ο ΠΑΟ, μολονότι οι ηθικές αρχές του και η δεοντολογία την οποίαν τηρούσε ευλαβικά, επέβαλαν να μην αποκαλύπτει ποτέ ποια ελληνική ομάδα συμπαθεί περισσότερο.

Ως έφηβος, ο Γιάννης Διακογιάννης έπαιζε μπάσκετ, ως αθλητής της Ένωσης Παγκρατίου και ταυτόχρονα έκανε στίβο, ως δρομέας 100 και 200 μ. καθώς και ως άλτης εις μήκος.

Με τη δημοσιογραφία άρχισε να εμπλέκεται στη Γαλλία, όπου είχε μεταβεί για σπουδές. Διέμενε στο Παρίσι επί 6 χρόνια, γεγονός που εξηγεί την άριστη γνώση της γαλλικής και την προφορά του στα γαλλόφωνα ονόματα. Πέραν αυτού όμως, ο ένας εκ των παππούδων του ήταν Γάλλος.

Όπως προαναφέρθηκε, η αρχική επιθυμία του ήταν να γίνει επαγγελματίας μουσικός, καθώς η μητέρα του έπαιζε πιάνο στην οικογενειακή οικία, όπου υπήρχε ακόμη και άρπα, με την οποίαν ασχολείτο ο παππούς του. Όμως, μια οικογενειακή τραγωδία ανάγκασε τον Γιάννη Διακογιάννη να εγκαταλείψει τα όνειρά του για μια καριέρα στην όπερα. Το 1942, εν μέσω Κατοχής, ο πατέρας του πέθανε από καρκίνο στον εγκέφαλο. Ο Γιάννης ήταν τότε μόλις 11 ετών, πολύ μικρός αλλά και αρκετά μεγάλος ώστε να θυμάται για πάντα ότι η μητέρα του δεν είχε άλλη επιλογή από το να πουλήσει το πιάνο, και μαζί ένα οικόπεδο, προκειμένου να ζήσει την οικογένειά της. Η μουσική ήταν μια απαγορευμένη πολυτέλεια. Η δημοσιογραφία, έστω και η αθλητική, ίσως δεν εγγυόταν την άμεση επαγγελματική αποκατάσταση, τουλάχιστον όμως ήταν πιο άμεσα προσοδοφόρα από τη μουσική.

Έτσι, ο Γιάννης Διακογιάννης σπούδασε αθλητική δημοσιογραφία στο Παρίσι, συνεργαζόμενος παράλληλα με την εφημερίδα «Αθλητική Ηχώ», ως ανταποκριτής. Με την ιδιότητά του αυτή, ο Διακογιάννης είχε δικαίωμα εισόδου σε όλα τα γαλλικά γήπεδα, αποκτώντας πολύτιμη εμπειρία, γνωριμίες κ.λπ. τις οποίες θα αξιοποιούσε τα επόμενα χρόνια και αφού θα επέστρεφε στην Ελλάδα. Όπου και θα εργαζόταν σε εφημερίδες και την ΕΡΤ, δημιουργώντας μια «σχολή» αθλητικής δημοσιογραφίας στην οποίαν ο ίδιος θα είναι, για πάντα, ο πρύτανης. Ίσως όμως και ο μοναδικός, πραγματικά αξιόλογος, φοιτητής...

Πηγή:https://www.protothema.gr/