Υπό δύο εποχές.

Του Στάθη, από www.enikos.gr

Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει. Η γλώσσα του επαναστάτη. Αλλά και η γλώσσα του εξουσιαστή. Το 2014 θα συνεχίσει να μιλάει τη γλώσσα του 2013. Μια γλώσσα του εργαστηρίου. Φτιαγμένη για να αλυσοδένει. Να σκλαβώνει. Ευφημισμοί και παρενδύσεις, που σημαίνουν τα αντίθετα απ’ όσα δηλώνουν, ένα γλωσσάρι γλωσσοδέτης του μυαλού. Που επαναλαμβάνεται με τόση συχνότητα κι επιμονή ώστε να ακυρώνει τον αντίλογο του λόγου. Oλοι κατά βάθος γνωρίζουμε το πραγματικό νόημα αυτών των λέξεων και όμως τις χρησιμοποιούμε με την κατά συνθήκη ψευδολογία τους - πρόκειται για μια τραγωδία. Ισως την πιο βαθειά και άκρως αποτελεσματική - τα τούβλα της φυλακής μας είναι φτιαγμένα από τις λέξεις της γλώσσας που μιλάμε. Για παράδειγμα: Ανταγωνισμός: Η πεμπτουσία της κυρίαρχης ρητορικής. Ρίχνει τις τιμές, βελτιώνει τα προϊόντα, η ατμομηχανή της αγοράς. Ανοησίες. Πρόκειται για βραχυπρόθεσμο μέγεθος που λειτουργεί, ώσπου ο ισχυρότερος να καταπιεί τον ασθενέστερο. Οδηγεί εκ νέου σε μονοπώλια, τραστ και ολιγοπώλια. Που, ασύδοτα πλέον, επιβάλλουν δικτατορία τιμών, ποιότητας, διάθεσης. Ακόμα κι όσο λειτουργεί ο ανταγωνισμός, δεν αποτρέπει ούτε αποφεύγει τις εναρμονισμένες πρακτικές. Τέλος, εκεί που τα ιδιωτικά μονοπώλια υπερίσχυσαν των κρατικών, οι τιμές απογειώθηκαν. Ελεύθερη αγορά: Μπούρδες. Διευθύνεται με τον πιο άγριο τρόπο από τα μονοπώλια και τις τράπεζες, είτε μέσω πολιτικού προσωπικού, είτε ντιρέκτ. Ελεύθερη είναι μόνον η αγορά για να σκλαβώνει όσο θέλει κι όσο μπορεί κάθε φορά την εργασία. Επίσης, η ελεύθερη αγορά, για να διευθύνεται χάριν και από τις εταιρείες, παράγει την πιο σκληρή και πιο διευρυμένη γραφειοκρατία από ποτέ. Δημοκρατία: Δεν πρόκειται παρά για τον σταδιακό εκφυλισμό της αστικής δημοκρατίας από ολιγαρχική που ήταν σε όλο και πιο τυραννικές εκδοχές, με τον αυταρχισμό και την καταστολή στην πρώτη γραμμή. Μία οργουελιανή «δημοκρατία» που παρακολουθεί τους πάντες, παρεκβαίνει απ’ τα Συντάγματα των κρατών και έχει κάνει πολτό τη διάκριση των εξουσιών με τις Ανεξάρτητες Αρχές της, τις ΜΚΟ και την ιδεολογική τρομοκρατία που ασκούν τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Κράτος: Λάφυρο στα χέρια των κρατικοδίαιτων ιδιωτών. Εχθρός του λαού. Ο οποίος δεν παραλείπεται να κατηγορηθεί για κρατισμό, όταν απλώς απαιτεί απ’ το κράτος στοιχειώδη σχέση με αυτό που λέει ότι είναι. Κράτος, βαθύ κράτος, παρακράτος, είναι η αγία τριάδα της δικτατορίας των Δυνατών κατά των αδυνάτων. Ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης: Πάει για ανέκδοτο. Κι όταν γίνει, οι πολίτες θα χάσουν και την τελευταία τους ελπίδα. Υποθέσεις όπως τα ατιμώρητα σκάνδαλα και ο διαρκής θάνατος της όποιας κάθαρσης δείχνουν πού πάει το πράγμα. Λαϊκισμός: Κάποτε αφορούσε, ως κατηγορία, τους δημαγωγούς. Τώρα εκτοξεύεται εναντίον του ίδιου του λαού. Με αποτελεσματικότητα «ελληνικού πυρός». Οποιος δεν αποδέχεται να ’ναι μαλάκας, τρώει τη ρετσινιά του λαϊκιστή. Ο κάθε μεγαλόσχημος, αλλά και ο πιο ουτιδανός σμπίρος του, τσουτσέκια κι ο ένας κι ο άλλος, βαφτίζουν όποιον γουστάρουν «λαϊκιστή» και τον τρώνε λάχανο. Ειρήνη: Μια pax imperialista. Ούτε μια μέρα, ούτε μια ώρα ειρήνης έζησε ο πλανήτης, από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά. Η ειρήνη δεν είναι τίποτα άλλο παρά η παραγωγική διαχείριση του πολέμου, κι έχει τόση αξία για τις χώρες που πλήττονται, όση τα Νόμπελ Ειρήνης. Ο πόλεμος και η δημοκρατία είναι για τη Δύση (εξαγωγικά) εμπορεύματα, όπως άλλωστε εμπόρευμα για τον καπιταλισμό είναι και ο άνθρωπος. Πατριωτισμός: Εις ό,τι αφορά την Αριστερά, θα έπρεπε να είναι (και για το μεγαλύτερο μέρος της είναι) η υπεράσπιση της πατρίδας του λαού, του λαϊκού αυτεξούσιου, της εθνικής ανεξαρτησίας. Για τους πολεμοκάπηλους της δεξιάς, πατριωτισμός είναι η σύγχυσή του με τον εθνικισμό, με την υποτέλεια στους ξένους. Εθνικόφρονες, ελληνόψυχοι και δωσίλογοι είχαν κι έχουν τόση σχέση με την πατρίδα, όση οι ταγματαλήτες με τον Κολοκοτρώνη. Πολιτική ορθότης: Η δικτατορία των ηλιθίων. Εχει φασιστική προέλευση (όπως και ο μεταμοντερνισμός, ήδη απ’ τη δεκαετία του 1920), που «νομιμοποιήθηκε» απ’ την αμερικανική αριστερά (κι όσους Ευρωπαίους αρέσκονται στις αμερικανιές), για να φθάσει σήμερα να δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο. Ενα πρόσωπο που οδηγεί σε «εγκλήματα γνώμης» και χειραγώγηση (από τους χρήσιμους στην εξουσία ηλίθιους) του δημόσιου (δια)λόγου. Πολυπολιτισμός, μεταμοντερνισμός, αυτοπροσδιορισμός: Στο ίδιο κύμα αποβλάκωσης. Η «αλήθεια» άνευ της αποδείξεώς της. Ο εκφυλισμός του πλουραλισμού στο «έτσι μου σκάει» του κάθε Σουαχίλι που μπορεί να δηλώνει Κινέζος και να απαιτεί σεβασμό. Ο πιο βαθύς φασισμός. Το πιο χρήσιμο (μετά την κρίση) εργαλείο των Δυνατών. Η καθαίρεση των γραμμάτων, της έρευνας και της επιστήμης, του ορθολογισμού. Η Ιερά Εξέταση της σύγχρονης εποχής. Ανθρώπινα δικαιώματα: τα πάντα εκτός απ’ τα δικαιώματα στην εργασία, στην ασφάλιση, στη διασκέδαση, στην ψυχαγωγία, στη ζωή. Χρέος: Δεν υπάρχει. Ολοι χρωστάνε. Οσοι χρωστάνε τα περισσότερα (ΗΠΑ, Γερμανία κ.ά.) κάνουν κουμάντο σ’ όσους χρωστάνε τα λιγώτερα. Πρόκειται για λογιστική οικονομία, για φούσκες κβαντικών διαστάσεων. Που κατανοούν την πραγματική οικονομία μόνον ως πεδίο μάχης (και κυριολεκτικώς). Παγκοσμιοποίηση: (υποπερίπτωση, Ευρωπαϊκή Ενωση): Αυτοί που θα καταργούσαν τα εθνικά σύνορα, ύψωσαν πολλαπλάσια οικονομικά σύνορα. Με ειδεχθή χαρακτηριστικά, τείχη του Αίσχους και απαρτχάιντ. Οι κοσμοπολίτες που πήγαν να το παίξουν διεθνιστές, αποδεικνύονται εργολάβοι ειδικών οικονομικών ζωνών, ζωτικών χώρων, προτεκτοράτων και νεκρών ζωνών. Νέα (δηλαδή παλιά) νεοταξίτικα αυτοκρατορικά σχήματα παλινορθώνονται και υποβαθμίζουν τους λαούς σε πληθυσμούς και τους πολίτες σε υπηκόους (είλωτες και ραγιάδες, κολίγους και σκλάβους) Ελεύθερη διακίνηση ιδεών: Από κανάλι σε κανάλι; Τρίχες! Τα μόνα που διακινούνται ελεύθερα δεν είναι καν τα προϊόντα, αλλά ή πρέζα, τα όπλα και η σάρκα. Αντιθέτως κυριαρχεί η ομογενοποιημένη σκέψη, αυτή που περιγράφει ως εκσυγχρονισμό την επιστροφή στον πιο πρωτόγονο καπιταλισμό, αυτή που θέλει την τέχνη υποταγμένη στις επιδοτήσεις και στην προβολή απ’ τους «νταβατζήδες» της. Κρίση: Το εργαλείο! Ο καπιταλισμός είναι οι κρίσεις του. Η παρούσα κρίση βοηθάει στη μετάβαση του συστήματος από τον χρηματοπιστωτικό κύκλο που έφαγε τα ψωμιά του, πίσω στην υπεξαίρεση της υπεραξίας στην πηγή της. Για αυτό η κρίση διαλύει πρώτα απ’ όλα τις σχέσεις εργασίας και για αυτό προλεταριοποιεί όσους πιο πολλούς μπορεί απ’ τους μικροαστούς, τους μεσοαστούς, ακόμα κι απ’ τους αστούς. Σ’ αυτήν τη γλώσσα διαφάνεια σημαίνει διαφθορά. Ανάκαμψη σημαίνει ακόμα περισσότερη εκμετάλλευση με σιδηρές διαδικασίες. Ευρωπαϊκή ταυτότητα σημαίνει διαβάθμιση σε μια ιεραρχία Στρατοπέδου Συγκέντρωσης, απ’ τον κάπο ως τον άνεργο. Φορολογικό σύστημα είναι η δικτατορία των φοροφυγάδων. Ο εξοθωμανισμός της Δύσης. Αυτοί που μιλάνε αυτή τη γλώσσα, μιλούν τη γλώσσα των offshore, της εξαθλίωσης, των αυτοκτονιών, της παιδικής σκλαβιάς, του υποσιτισμού, της παγωνιάς και της απελπισίας. Μιλούν μια γλώσσα που φοράει γραβάτα μπροστά απ’ το μαχαίρι. Μια γλώσσα φερετζέ. Λένε «διαπραγματεύσεις» κι εννοούν εκτέλεση εντολών. Είναι τόσον ανάλγητοι όσοι τη μιλούν, που δεν μπαίνουν καν στον κόπο κάποιας πρωτοτυπίας, «παράπλευρες απώλειες», «θέσεις ευκαιρίας», «φως στο βάθος του τούνελ», «ανθρωπιστικές επεμβάσεις», «ανθρωπιστική κρίση», «καθεστώτα» (όταν πρόκειται για... κακούς), «άνοιξη» (όταν πρόκειται για υποκινούμενους) - μια γλώσσα που φιμώνει τη σκέψη. Με αυτήν τη γλώσσα θα πορευθούμε και στο μέλλον. Εχει πολλή Γεδρωσία μπροστά μας. Αλλά και ένα επίμονο ταμ-ταμ μέσα μας. Σαν βοή ακούγεται, σαν σήματα μορς από ψυχή σε ψυχή. Εργάτης: ψωμί, ελπίδα, δροσιά, ελευθερία, ταξίδι, ευχή, προσευχή, διαδήλωση, άγιος, ιερός, ήρωας, αντάρτης, παιδί, σοσιαλισμός, κομμουνισμός, αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη, αγάπη, αγάπη, αγάπη, συντροφικότητα, φαντασία, ολιγάρκεια, ιστορία, ποίηση, παιδεία, λεβεντιά, ταπεινοφροσύνη, ευρυχωρία, παρρησία, θάλασσα, θέρος, αμφιβολία, παράδοση, ιχνηλασία, ισηγορία, πρόσωπο, λαός, γεωργός, χώμα, μάνα, ουρανός, αρμονία, γαλήνη, δένδρο – λέξεις φωτιά, λέξεις βόμβες. Αγγελοσφιγμένες. Με ωραίες νότες πλεγμένες και ζωγραφιές θεσπέσιες. Είναι οι λέξεις των ταπεινών, των αγαθών, που οι εξυπνάκηδες αποκαλούν χαζούς, είναι οι λέξεις των αθώων. Αυτών που κινούν τη Γη. Υ.Γ. Θα τα πούμε πάλι σε μια βδομάδα. Στη δική μας γλώσσα όπως πάντα. Και πάλι, καλή χρονιά... email: stathis@enikos.gr