Η ιστορία ενός μολυβιού, Paolo Coelho

Το παιδί κοιτούσε τη γιαγιά του που έγραφε ένα γράμμα. Κάποια στιγμή τη ρώτησε:

– Γράφεις μια ιστορία που συνέβη σε εμάς; Και μήπως είναι μια ιστορία για μένα;

Η γιαγιά σταμάτησε να γράφει, χαμογέλασε και είπε στον εγγονό της:

– Όντως γράφω για σένα, Ωστόσο, αυτό που είναι πιο σημαντικό κι από τις λέξεις είναι το μολύβι που χρησιμοποιώ. Θα ήθελα, όταν μεγαλώσεις, να γίνεις σαν κι αυτό.

Το παιδί, περίεργο, κοίταξε το μολύβι και δεν είδε τίποτα το ιδιαίτερο.
– Αφού είναι το ίδιο με όλα τα μολύβια που έχω δει στη ζωή μου!

– Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο τον οποίο βλέπεις τα πράγματα. Το μολύβι έχει πέντε ιδιότητες, τις οποίες αν καταφέρεις να διατηρήσεις, θα είσαι πάντα ένας άνθρωπος που θα βρίσκεται σε αρμονία με τον κόσμο.

Πρώτη ιδιότητα: Μπορείς να κάνεις μεγάλα πράγματα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ ότι υπάρχει ένα Χέρι το οποίο καθοδηγεί τα βήματά σου. Αυτό το χέρι το λέμε «Θεό» και Εκείνος πρέπει να σε καθοδηγεί πάντα σύμφωνα με το θέλημά Του.

Δεύτερη ιδιότητα: Πότε-πότε πρέπει να σταματάω να γράφω και να χρησιμοποιώ την ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά στο τέλος είναι πιο μυτερό. Έτσι, μάθε να υπομένεις ορισμένες δοκιμασίες, γιατί θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Τρίτη ιδιότητα: Το μολύβι μάς επιτρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε γόμα για να σβήνουμε τα λάθη. Κατάλαβε ότι το να διορθώνουμε κάτι που κάναμε δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σημαντικό για να παραμένουμε στο δρόμο του δικαίου.

Τέταρτη ιδιότητα: Αυτό που έχει στην ουσία σημασία στο μολύβι δεν είναι το ξύλο ή το εξωτερικό του σχήμα, αλλά ο γραφίτης που περιέχει. Έτσι, να φροντίζεις πάντα αυτό που συμβαίνει μέσα σου.

Τέλος, η πέμπτη ιδιότητα του μολυβιού: Αφήνει πάντα ένα σημάδι. Έτσι, λοιπόν, να ξέρεις ότι ό,τι κάνεις στη ζωή σου θα αφήσει ίχνη και να προσπαθείς να έχεις επίγνωση της κάθε σου πράξης.

 Στην τόσο τρυφερή μα και τόσο μεστή ταυτόχρονα παραπάνω ιστοριούλα, ο συγγραφέας Paolo Coelho με απλότητα μεταφέρει την εικόνα που θα έπρεπε όλοι να έχουμε απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους. Την εικόνα ακριβώς ενός απλού μολυβιού.

Και με αυτό μπορεί κάποιος να γράψει αριστουργήματα ή πράγματα λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά. Το σημαντικό ωστόσο είναι πως δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι υπάρχει ένα Χέρι το οποίο καθοδηγεί τα βήματά μας. Αυτό το χέρι το λέμε "Θεό" και Εκείνος πρέπει να μας καθοδηγεί πάντα σύμφωνα με το θέλημά Του. Τα έργα μας είναι η έμπρακτη χημεία της ελευθερίας και της αγάπης Του. Αρκεί να το διαχειριζόμαστε σωστά.

Στη ζωή του καθενός πρέπει να θυμόμαστε πως κάποιες στιγμές χρειάζεται να σταματάμε να γράφουμε και να χρησιμοποιούμε την ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά στο τέλος είναι πιο μυτερό. Έτσι, μαθαίνουμε να υπομένουμε ορισμένες δοκιμασίες γιατί θα μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Δεν μπορούμε να γράφουμε συνέχεια, να αφήνουμε ανεξάλειπτα πάντοτε το αποτύπωμά μας στην ιστορία. Δε γίνεται. Η αναψυχή είναι αυτή ακριβώς η προετοιμασία για να συνεχίσουμε να είμαστε δημιουργικοί. Να ενεργούμε και να αντέχουμε.

Επιπλέον το μολύβι μας επιτρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε γόμα για να σβήνουμε τα λάθη. Το να διορθώνουμε κάτι που κάναμε δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σημαντικό για να παραμένουμε στο δρόμο του δικαίου. Χρειάζεται να σβήνουμε ό,τι δεν μας κάνει καλύτερους ως ανθρώπους. Να έχουμε τη δύναμη να πάμε παραπέρα. Να σβήνουμε ό,τι βαραίνει τη συνείδησή μας, ό,τι έχουμε μετανιώσει που το κάναμε. Και βέβαια θέλει πολύ θάρρος και εμπιστοσύνη για κάτι τέτοιο. Η γόμα όμως, ευτυχώς, θα υπάρχει πάντα δίπλα μας.

Πολλές φορές κρίνουμε τους άλλους ή και τον ίδιο μας τον εαυτό κυρίως από αυτό που βλέπουμε, από αυτό που μπορούμε να δούμε. Ξεχνάμε επιδεικτικά πως το ουσιαστικό είναι και θα παραμένει αόρατο στα μάτια, και οι χαρακτηρισμοί μας θα πρέπει να είναι λιγότερο εύκολοι για πράγματα και πρόσωπα που δεν κάναμε ποτέ το δρόμο μέσα τους. Αυτό άλλωστε που έχει στην ουσία σημασία στο μολύβι δεν είναι το ξύλο ή το εξωτερικό του σχήμα, αλλά ο γραφίτης που περιέχει. Έτσι, αξία έχει να φροντίζουμε πάντα αυτό το θαύμα που συμβαίνει μέσα μας.

Τέλος, όπως κι αν ζούμε θα πρέπει να μην ξεχνάμε ποτέ πως το μολύβι αφήνει πάντα ένα σημάδι. Έτσι, λοιπόν, να ξέρουμε πως ό,τι κάνουμε στη ζωή μας θα αφήσει ίχνη και να προσπαθούμε να έχουμε επίγνωση της κάθε μας πράξης. Το τραγικό είναι να σημαδέψουμε με τέτοιο τρόπο τη ζωή κάποιου που, ενώ θέλει, να μη μπορεί να σβήσει το πέρασμά μας. Το θεϊκό από την άλλη είναι να μη σβήνει ποτέ το πέρασμά μας από τη ζωή κάποιου που δε θέλει ποτέ να μας ξεχάσει...