Πέμπτη 22 Μαΐου 2014
Δυο, τρία...πέντε πράγματα που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ψηφίζοντας για την ευρωβουλή...
Η Ευρώπη μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου μοιράστηκε στους νικητές. Έτσι δημιουργήθηκαν δύο Ευρώπες: Η Δυτική καπιταλιστική Ευρώπη με τη ροή αμερικάνικου χρήματος και η ανατολική Ευρώπη με τη Σοβιετική διοίκηση.
Το παράδειγμα αυτό παρέμενε σταθερό για πολλές δεκαετίες.
Η κατάρρευση της σοβιετικής ένωσης ώθησε τη Δυτική Ευρώπη στο να επεκταθεί σταδιακά σε πρώην χώρες της ανατολικής Ευρώπης με άτσαλους διασκελισμούς και με μοναδικό γνώμονα τη διεύρυνση της εσωτερικής αγοράς της ΕΕ.
Για να σφραγιστεί αυτή η επέκταση δημιουργήθηκε το ευρώ, όχι μόνο ένα ευρωπαϊκό νόμισμα αλλά μια νομισματική πολιτική που περνούσε πλέον από τα χέρια των κρατών μελών στα χέρια μιας Κεντρικής Τράπεζας.
Δημιουργήθηκε έτσι όχι μόνο ένας σκληρός πυρήνας χωρών που εγκατέλειψαν τη νομισματική τους πολιτική στα χέρια μη αιρετών γραφειοκρατών αλλά και ένα εργαλείο προσηλυτισμού των υπολοίπων χωρών στον ευρωζουρλομανδύα.
Παρότι λίγες από τις αρχικές χώρες τηρούσαν τα κριτήρια ένταξης, αυτό σκοπίμως παραβλέφθηκε. Η πολιτική των στραβών ματιών και της εθελοτυφλίας ήταν θεμέλια για την ίδρυση και την επιβολή του ενός ενιαίου και ομοούσιου νομίσματος.
Το άγιο πνεύμα του Ευρώ φώτισε τα μυαλά και των υπολοίπων ελίτ: Το δέλεαρ για αυτές ήταν μεγάλο: Φτηνός δανεισμός από την ΕΚΤ: τροφή στη διαφθορά.
Έτσι δημιουργήθηκε το τέρας του Φράνκενστάιν μονάχα που τα μέλη του δεν ήταν από νεκρά πτώματα αλλά από ζωντανές χώρες οι ασθενέστερες των οποίων θα ψοφούσαν στις νέες συνθήκες.
Το μόνο που έπρεπε να κάνουν οι ευρωελίτ ήταν να πείσουν τους πληθυσμούς για τον ευρωμονόδρομο: Ο ευρωφράνκεσταϊν δεν έπρεπε να εγκαταλειφθεί: ήταν θέμα ζωής και θανάτου. Ευζωίας για τις ελίτ που τσέπωναν τα φθηνά δάνεια και θανάτου για τους λαούς στους οποίους θα τα χρέωναν πάρα πολύ ακριβά.
Τα δήθεν αυστηρά ευρωπαϊκά κριτήρια και η όποια ευρωπαϊκή εποπτεία έκανε περίπατο. Στο βασίλειο των τυφλών, οι εθελότυφλοι θα κυβερνούσαν.
Τα πράγματα επιδεινώθηκαν ακόμη περισσότερο με την αμερικανική κρίση του 2008 που προέκυψε από τη φούσκα των στεγαστικών, φούσκα που απλά ήταν το επιστέγασμα κακών χρηματοπιστωτικών πρακτικών πολλών ετών και μιας νεοφιλελεύθερης αντίληψης που απαγόρευε όχι μόνο τον προστατευτισμό αλλά και οποιοδήποτε εποπτεία και έλεγχο στις πρακτικές του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Αυτό ακριβώς το αντιεπιστημονικό δόγμα ήταν ένας από τους βασικούς παράγοντες που κρίσεις ξεπήδησαν και σε άλλες χώρες που μετέτρεψαν τις οικονομίες τους σε χρηματοπιστωτικές όπως η Ιρλανδία, η Ισλανδία, η Ελλάδα και η Κύπρος. Οι αμερικάνοι έπρεπε να βρουν χωματερές χρέους. Και οι λαοί ήταν οι καλύτεροι υποψήφιοι.
Έτσι λοιπόν ο εύκολος και γρήγορος πλουτισμός των λίγων θα χρεωνόταν στους πολλούς για πολλά χρόνια.
Είναι λογικό λοιπόν σήμερα εν μέσω αλλεπάλληλων κρίσεων να παρατηρούμε το παράδοξο φαινόμενο των τραπεζιτών και των μετόχων τους που πλουτίζουν ενώ προκάλεσαν την κρίση και των λαών που δεν την προκάλεσαν που φτωχαίνουν.
Οι οικονομικές ανισότητες έχουν γυρίσει στα επίπεδα του 19ου αιώνα. Ο νεοφιλελευθερισμός με το πιστόλι της κρίσης και των αδιεξόδων στον κρόταφο των κοινωνιών σαρώνει το τελευταίο εμπόδιο, το κοινωνικό κράτος, διαλύοντας μαζί του και όλα τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα που το κράτος αναγκάστηκε να ενσωματώσει κάτω από τις πίεσεις των εργατικών και κοινωνικών αγώνων του 18ου, 19ου, και 20ου αιώνα.
Ακόμη και σε μια χώρα που έχει ευνοηθεί οικονομικά από την ευρωπαϊκή κρίση σκανδαλωδώς, την Γερμανία, τα οφέλη δεν ήταν κοινωνικά: Σύμφωνα με τον ΟΑΣΑ η οικονομική ανισότητα στη Γερμανία έχει γυρίσει στην εποχή του Κάιζερ!
Και θα πάει ακόμη πιο πίσω. Αυτό που οι ευρωπαϊκές ελίτ και τα μήντια τους -όλα τους σχεδόν ελεγχόμενα από το χρηματοπιστωτικό- ονομάζουν πρόοδο και μεταρρύθμιση είναι ουσιαστικά μια οπισθοδρόμηση στη φεουδαρχία, μόνο που σήμερα οι φεουδάρχες δρουν «συλλογικά» μέσα από Hedge Funds, οίκους αξιολόγησης, τράπεζες και πολυεθνικές:
Η ουσία δεν αλλάζει: οι νεοφεουδάρχες υφαρπάζουν την ιδιοκτησία των νόμιμων κατόχων τους, είτε αυτή πρόκειται για άυλη «περιουσία» όπως δικαιώματα και νόμοι είτε για ημιυλική όπως καταθέσεις, μισθοί και συντάξεις, είτε για υλική, όπως γη και σπίτια.
Αυτή είναι η ουσία. Αυτό συμβαίνει στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη. Αυτό καλούμαστε να υπηρετήσουμε.
Μια τέτοια αισχρή πρόκληση δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη. Δυστυχώς και με λίγες εξαιρέσεις η απάντηση σε αυτή την πρόκληση της οπισθοδρόμησης έρχεται συνήθως από το παρελθόν και λέγεται εθνικισμός. Πότε μετριοπαθής και ως εκ τούτου υποφερτός και πότε ακραίος και φρικτός.
Όλους αυτούς τους νεο0εθνικισμούς, η προπαγάνδα των ευρωπαϊκών ελίτ, ελίτ που πλέον είναι αναχρονιστικές γιατί πιστεύουν σε μια Ευρώπη που δεν υπάρχει πια, τους χαρακτηρίζει ακραίους, με εξαίρεση τους ακραίους εκείνους που κρίνει χρήσιμους για τον ηλίθια σχεδιασμένο επεκτατισμό της όπως τους ναζί της Ουκρανίας.
Στην πραγματικότητα, σήμερα ακραίοι για την Ευρώπη είναι όλοι αυτοί που αμφισβητούν τις πολιτικές της γερμανοκρατούμενης ΕΕ, πολιτικές που παραδόξως συνδυάζουν την λιτότητα με τον νεοφιλελευθερισμό. Από όπου και αν προέρχονται.
Αυτή η αντίληψη της «ακρότητας», της μη συμμόρφωσης δηλαδή στα κυρίαρχα ευρωδόγματα και επιβουλές, ήταν η κινητήριος δύναμη που δημιούργησε τη θεωρία των δύο άκρων στην Ελλάδα που ταύτιζε την παραστρατιωτική Χρυσή Αυγή με τον μετριοπαθέστατο Σύριζα, ένα από τα λίγα παραδείγματα σε ολόκληρη την Ευρώπη αριστερού κόμματος με ισχυρή λαϊκή απήχηση.
Όσο για την αριστερά στην υπόλοιπη Ευρώπη, αυτή συνήθως απαντάει στο ερώτημα των τελευταίων ετών «που πήγε» ή «τι κάνει η αριστερά» με τη λαμπερή απουσία της.
Άλλωστε, εδώ και δεκαετίες δε μιλάμε πλέον για την αριστερά των εργαζομένων αλλά για αυτή της νομενκλατούρας με ερείσματα στα μήντια και στη δημόσια διοίκηση.
Αυτός είναι ο λόγος που ο Τσίπρας φαντάζει ως η καλύτερη επιλογή της Ευρωπαϊκής αριστεράς: η ανικανότητα της να αναδείξει επιλογές όλα αυτά τα κρίσιμα χρόνια. Και με τέτοια φτώχια της αριστεράς, ο Τσίπρας φαντάζει καλή λύση.
Όσο για το σοσιαλισμό, απομεινάρια κάποιας ειλικρινούς μορφής του στην Ευρώπη υπάρχουν μόνο στις σκανδιναβικές χώρες. Και δεν ξέρουμε για πόσο θα κρατήσουν ακόμη.
Σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη υπάρχουν τα σοσια-ληστικά κόμματα, το alter ego των καπιταληστών, απόλυτα συνδεδεμένα και εξαρτημένα από τη χρηματοπιστωτική αλητεία. Αν μπορούσαμε να το περιγράψουμε με 5 γράμματα θα το περιγράφαμε ως «ΠΑΣΟΚ».
Εξαίρεση αποτελούν τα σοσιαλιστικά κόμματα της πρώην ανατολικής Ευρώπης: αυτά είναι απλά τα απομεινάρια των κομμουνιστικών καθεστώτων που μεταμφιέστηκαν σε σοσιαλιστές για να επιβιώσουν του θανάτου του σοβιετισμού και να συνεχίσουν να έχουν προνόμια και στο νέο καπιταλιστικό πλαίσιο.
Αυτό είναι λίγο πολύ το πολιτικό πλαίσιο σήμερα στην Ευρώπη.
Ο δικός μου ορισμός για τον ακραίο πολιτικό χώρο είναι αυτός που είναι αντικοινωνικός και οι δράσεις του στρέφονται κατά κοινωνικών ομάδων.
Με αυτήν, την πραγματική έννοια του ακραίου, ακραίες είναι οι κυβερνήσεις που εφαρμόζουν αντικοινωνικές πολιτικές και όχι οι πολιτικοί τους αντίπαλοι που θέλουν να κρατούν αποστάσεις ή ασκούν πολεμική απέναντι σε τέτοιες καταστροφικές πολιτικές.
Αλλά ας δούμε όχι μόνο τι έχει προκαλέσει την κρίση σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και πως αυτές απάντησαν στις προκλήσεις της αλλά και τις αποσχιστικές ή απομονωτικές πολιτικές δυνάμεις που ισχυροποιήθηκαν ανάμεσα σε άλλα από την εμμονή της γερμανοκρατούμενης ΕΕ να εκβιάσει μέσω της ευρωπαϊκής κρίσης για μια βίαια ενοποίηση:
Το παράδειγμα της Ισλανδίας:
Η Ισλανδία αποτελεί μια εξαίρεση όχι στο τι προκάλεσε την κρίση της αλλά στο πως την αντιμετώπισε.
Μπήκε στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Ζώνη με προοπτική να ενταχθεί και στην ΕΕ.
Η οικονομία της βασισμένη κυρίως στην αλιεία γνώρισε μια μεταμόρφωση με την ιδιωτικοποίηση των τραπεζών της το 2002. Σύντομα, η Ισλανδία θα γίνει ένα διεθνές χρηματοπιστωτικό κέντρο.
Και θα το πληρώσει ακριβά. Το 2008 καλείται να πληρώσει τις ζημιές των τριών μεγάλων τραπεζών της. Τα μεγέθη τα οποία έπρεπε να εγγυηθεί ήταν πολύ μεγαλύτερα από το ΑΕΠ της.
Χιλιάδες Ισλανδοί μεταναστεύουν σε ένα κύμα που η Ισλανδία είχε να γνωρίσει από τα τέλη του 19ου αιώνα.
Η Ισλανδία όμως στο ερώτημα οι τράπεζες ή οι πολίτες μας και στον εκβιασμό «too big to fail» θα προτιμήσει τους πολίτες της.
Ξεχωρίζει τις εγχώριες από τις ξένες καταθέσεις και επενδύσεις και προστατεύει τις πρώτες από τη χρεωκοπία των τραπεζών της.
Στα αιτήματα των ξένων επενδυτών η νέα κυβέρνηση της Ισλανδίας απάντησε με δύο δημοψηφίσματα στα οποία οι Ισλανδοί αρνήθηκαν τις απαιτήσεις των επενδυτών (κυρίως της Μ. Βρετανίας και της Ολλανδίας). Παρότι υπό καθεστώς ΔΝΤ, η Ισλανδία δεν παρέδωσε τη δημοκρατία της στο διεθνές κεφάλαιο αλλά επιδίωξε αποτελεσματικά την αυτονομία της:
Η οικονομία της Ισλανδίας γύρισε από την αλιεία ηλιθίων του καζινοκαπιταλισμού στην αλιεία και ανάκαμψε το 2012.
Σήμερα η ισλανδική κυβέρνηση διεκδικεί και κούρεμα κομματιού των απαιτήσεων των επενδυτών προκειμένου να «ξεπαγώσει» περιουσιακά τους στοιχεία στην Ισλανδία και να άρει τους περιορισμούς κεφαλαίου που έγιναν προκειμένου να προστατευτεί η ισλανδική οικονομία με στόχο να ανακουφίσει οικονομικά τους Ισλανδούς που έχουν υποθηκεύσει τα σπίτια τους ελέω κρίσης. Παρόμοια επιδίωξη έχει όπως θα δούμε αμέσως παρακάτω και η κυβέρνηση της Ουγγαρίας. .
Η Ισλανδία αντιμετώπισε μια τεράστια κατ’ αναλογία κρίση. Έκανε τα ακριβώς αντίθετα από ότι η Ελλάδα: προστάτευσε τους πολίτες της και γύρισε στη βασική της οικονομία απαξιώνοντας το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Το παράδειγμα της Ισλανδίας απέδειξε ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα, μονάχα εκβιασμοί. Γι’ αυτό και δεν παίχτηκε από τα συστημικά μήντια παρά μονάχα όταν αυτό έγινε μέσα από τη σκοπιά ανυπόστατης προπαγάνδας όπως αυτή που δημιούργησε ο πάντα «αξιόπιστος» και «εργατικότατος» Πάσχος Μανδραβέλης.
Το ανορθόδοξο παράδειγμα της Ουγγαρίας
Αν το παράδειγμα της Ισλανδίας δεν παίχτηκε στην Ελλάδα από τα συστημικά μήντια παρά μονάχα για να σπιλωθεί από μια ανυπόστατη Μανδραβελική προπαγάνδα, το παράδειγμα της Ουγγαρίας δεν παίχτηκε πουθενά, λες και η Ουγγαρία ανήκε σε άλλο πλανήτη και όχι στην κεντρική Ευρώπη.
Και ο λόγος για αυτός είναι απλός: Όχι μόνο γιατί οι Μερκελιστές απεχθάνονται τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας Viktor Orban που πρόσφατα εκλέχθηκε για τρίτη θητεία από τους Ούγγρους αλλά και γιατί η «αριστερά» παρουσιάζεται ως μια «ορθοδοξία»: οποιαδήποτε άλλη λύση εκτός του πλαισίου που η ίδια αποδέχεται της χαλάει την πιάτσα.
Η πολιτική σταδιοδρομία του Orban δεν μπορεί να μπει σε ένα καλούπι.
Έχει κατηγορηθεί ως κομμουνιστής, ναζί, δικτάτορας ενώ ο Daniel Cohn-Bendit τον κατηγόρησε ότι είναι ο «Ευρωπαίος Hugo Chavez», κατηγορίες αντιφατικές που επαληθεύουν την προηγηθείσα διατύπωσή μας ότι ο Orban και οι πολιτικές του δεν μπορούν να μπουν σε ένα καλούπι.
Ο Orban έγινε γνωστός όταν ως ηγέτης φοιτητικού κινήματος απαίτησε την αποχώρηση των σοβιετικών στρατευμάτων από την Ουγγαρία.
Στην πρώτη του πρωθυπουργική θητεία μόλις στα 35 του που ξεκινάει το 1998 σημειώνεται συνεπής στροφή προς τη Δύση. Το 1999 η Ουγγαρία μαζί με τις Τσεχία, Ρουμανία και Πολωνία μπαίνουν στο ΝΑΤΟ.
Κατά τη διακυβέρνηση Orban σχεδόν όλοι οι οικονομικοί δείκτες βελτιώνονται.
Το 2002 ξαναπαίρνουν την εξουσία οι σοσιαλιστές, οι οποίοι παρότι επίγονοι του κουμουνιστικού κόμματος, εφαρμόζουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές και προχωρούν σε ιδιωτικοποιήσεις.
Η Ουγγαρία μπαίνει στην ΕΕ το 2004.
Χάρη στις ευρωπαϊκές συνθήκες και τις πολιτικές των δήθεν σοσιαλιστών, η Ουγγαρία χρειάζεται οικονομική διάσωση ήδη από το 2008.
Όταν ο Orban ξαναπαίρνει την εξουσία το 2010 η κατάσταση είναι οικτρή: η Ουγγαρία βρίσκεται σε εξάρτηση από την ΕΕ και το ΔΝΤ για την επιβίωση της και το βάρος του προγράμματος διάσωσης το πληρώνουν οι απλοί πολίτες.
Ο Orban δείχνει τις προθέσεις του από την αρχή. Υπονομεύει τις διαπραγματεύσεις με το ΔΝΤ και προχωράει στα αδιανόητα: Βάζει υψηλούς φόρους στο τραπεζικό σύστημα και σε μεγάλες εταιρίες: Αυξάνει μισθούς σε κάποιες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων ενώ περιστέλλει δαπάνες του ευρύτερου προϋπολογισμού.
Εθνικοποιεί εταιρίες στρατηγικού χαρακτήρα όπως οι ενεργειακές. Μειώνει την τιμή του ρεύματος.
Η ΕΕ γίνεται έξω φρενών με τον αιρετικό Orban γιατί καταπατά τη νεοφιλελεύθερη βίβλο της: Τα δυτικά μήντια εξαπολύουν τη γνωστή τους εκστρατεία λάσπης χαρακτηρίζοντας τον ως δικτάτορα, αυταρχικό, απολυταρχικό, ακροδεξιό.
Ο Orban θα βάλει υψηλά πρόστιμα στα ελεγχόμενα από τους δυτικούς μήντια (σκεφτείτε κάτι σαν τη δική μας ιδιωτική τηλεόραση: αυτή δουλεύει για τις τράπεζες που τους δίνουν δανεικά και μη εξυπηρετούμενα) πυροδοτώντας ένα νέο τσουνάμι λάσπης από τους πατρώνες τους, τα διεθνή μήντια.
Παρότι η Γερμανία είναι με διαφορά ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Ουγγαρίας, ο Orban θα συγκρουστεί και μαζί της και θα τη στηλιτεύσει ανοιχτά.
Όταν η Μέρκελ αναφέρει το 2013 σε σχέση με τα μέτρα που πρέπει να πάρει η ΕΕ εναντίον της Ουγγαρίας πως δεν είναι η ώρα να στείλουμε το ιππικό ακόμη, ο Orban απαντάει πως «Οι Γερμανοί έχουν ήδη στείλει το ιππικό κάποτε… σε μορφή τανκς.
Το αίτημα μας θα ήταν να μην το ξαναστείλουν. Δεν ήταν καλή ιδέα τότε και δεν δούλεψε…»
Οι οίκοι αξιολόγησης με τις αυτοεκπληρούμενες οικονομικές προφητείες τους τιμωρούν τον Orban και την Ουγγαρία υποβαθμίζοντας τα ομόλογά της σε απολύτως σκουπίδια.
Η Ουγγαρία έχει πλέον αποκλειστεί από τις διεθνείς αγορές. Αλλά ο Orban είναι ανυποχώρητος.
Παίρνει μια μικρή οικονομική ανάσα από την Κίνα που σε πείσμα των οίκων αξιολόγησης αγοράζει ουγγρικά ομόλογα.
Αποκτά επιρροή και στην κεντρική τράπεζα της Ουγγαρίας. Και προχωρά στην επίτευξη του «αδιανόητου»: Τον Αύγουστο 2013 πετάει το ΔΝΤ από τη χώρα αποπληρώνοντας πρόωρα δόση 2,15 δις Ευρώ.
Άλλωστε το είχε πει νωρίτερα σε ανύποπτο χρόνο: Υπάρχει ζωή και έξω από την ΕΕ και «πως προτιμούμε να έχουμε την ασπίδα ΕΕ και ΔΝΤ αλλά αν χρειαστεί θα σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας»
Το 2013 τα περισσότερα νούμερα της Ουγγρικής οικονομίας είχαν βελτιωθεί: Έλλειμμα κάτω του 3%, μείωση του λόγου χρέους ΑΕΠ, θετικός ρυθμός ανάπτυξης.
Και ο Orban συνέχισε την επιδίωξη του αδιανόητου. Παρότι αντισοβιετικός και παρότι το 2007 κατηγόρησε όχι μόνο πως η Ουγγαρία κινδυνεύει να επιστρέψει στη σφαίρα επιρροής των Ρώσων αλλά και πως η Ουγγαρία είχε γίνει ο καλύτερος στρατώνας της Gazprom (του ρωσικού κολοσσού φυσικού αερίου), το 2014 ο Orban θα προχωρήσει σε στρατηγική συμμαχία με έναν άλλο ηγέτη που τα δυτικά μήντια έχουν πολεμήσει περισσότερο ακόμη και από τον ίδιο: Τον Vladimir Putin.
Τον Ιανουάριο του 2014 ο Orban θα πάρει από τη Ρωσία χαμηλότοκο 30ετές δάνειο 12 δις ευρώ ώστε η ρωσική εταιρία Rosatom να χτίσει δύο πυρηνικά εργοστάσια σε ένα εγχείρημα παραγωγής φτηνής ηλεκτρικής ενέργειας και μερικής ενεργειακής μελλοντικής απεξάρτησης της Ουγγαρίας.
Το ήδη υπάρχον πυρηνικό εργοστάσιο στο Paks παράγει το 40% της ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας.
Δεν είναι μόνη η δυτική προπαγάνδα που συνδέει τον Orban με τον Putin: και οι δύο πολιτικοί άνδρες χαρακτηρίζονται από το Stratfor, το σημαντικότερο ινστιτούτο ανάλυσης των ΗΠΑ ως μεγάλοι στρατηγικοί σχεδιαστές.
Μετά την επανεκλογή του το 2014 ο Orban σχεδιάζει να «απαλλοτριώσει» το ιδιωτικό σύστημα ασφάλισης της χώρας για να ανακουφίσει τους Ούγγρους που έχουν υποθηκεύσει τα σπίτια τους λόγω κρίσης, κάτι που όπως είδαμε επιδιώκει με άλλα μέσα και η Ισλανδία.
Στην ομιλία του το Μάιο του 2014 ο Orban με πολύ χαμηλούς τόνους τόλμησε να μιλήσει για το Παράδειγμα της «Κεντρικής Ευρώπης» για το πώς η αντιγραφή των δυτικών τρόπων δεν αρκεί για να ξεπεραστούν οι προκλήσεις.
Με τη ρωσική αρκούδα να έχει βγει από το λήθαργο, την Αμερική αποδυναμωμένη και την Ευρώπη σε μόνιμη κρίση, πολλοί αναλυτές άρχισαν να μιλούν για το φόβο της Ορμπανοποίησης, το φόβο δηλαδή και άλλες χώρες της κεντρικής Ευρώπης (πρωτίστως η Ρουμανία) να απομακρυνθούν από τα ευρωπαϊκά νεοφιλελεύθερα δόγματα και να ακολουθήσουν μεικτές πολιτικές.
Η Ουγγαρία και η Ελλάδα έχουν κοινά: Βρίσκονται σε σταυροδρόμι συγκρούσεων μεγάλων δυνάμεων και έχουν παρόμοιο αριθμητικά πληθυσμό. Τα πρώτα στην προτίμηση των ψηφοφόρων κόμματα τους σήμερα, το Fidesz και ο Σύριζα αν και σε διαμετρικά διαφορετικά σημεία του πολιτικού φάσματος δε διστάζουν να συγκρουσθούν με τα κυρίαρχα σήμερα δόγματα και επιταγές της ΕΕ. Αλλά εκεί τελειώνουν οι ομοιότητες. Γιατί αφενός οι Ούγγροι παρά τις απειλές δε φοβήθηκαν τη σύγκρουση και ήδη από το 2010 έχουν επιλέξει αντιμερκελιστική κυβέρνηση. Αφετέρου γιατί ενώ η Ουγγαρία είναι σχετικά φτωχή χώρα και η Ελλάδα σχετικά πλούσια σε πλουτοπαραγωγικές πηγές, η Ουγγαρία έχει το μισό λόγο χρέους/ΑΕΠ από την Ελλάδα και αυτός βαίνει μειούμενος ενώ της Ελλάδας αυξάνει ολοταχώς.
Χωρίς τον Orban το αρκετά πιο ακραίο κόμμα Jobbik το οποίο δεν έχει κόκκινες γραμμές με το φιλοναζιστικό κομμάτι του παρελθόντος της Ουγγαρίας, μπορεί σήμερα να ήταν κυβέρνηση καθώς στις εκλογές του 2014 πήρε το 20% των ψήφων.
Ο Orban, χωρίς να έχει κάνει τους Ούγγρους πλούσιους, τουλάχιστον δεν υποθήκευσε το μέλλον τους και τους ξαναέδωσε πίσω την εθνική τους υπερηφάνεια. Στην Ελλάδα η μόνη περηφάνια που επιτρέπεται είναι η ψωροπερηφάνια και το gay pride parade. Χωρίς να θέλουμε φυσικά να κατηγορήσουμε το δεύτερο αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο πρέπει να νιώθεις ντροπή που ανήκεις σε κάτι μεγαλύτερο από σένα εκτός και αν ανήκεις σε κάποια μειονότητα.
Το αντιπαράδειγμα της Ουκρανίας και οι ματοβαμμένοι Ευρωπόντιοι πιλάτοι
Ότι σε σωστές δόσεις μπορεί να σώσει, σε υπερδοσολογίες μπορεί να σε σκοτώσει. Και αυτό δεν ισχύει μόνο στην ιατρική αλλά και στην πολιτική και την οικονομία.
Την απάντηση στην καταληκτική ερώτηση του προηγούμενου κεφαλαίου τη δίνει το παράδειγμα της Ουκρανίας. Γιατί μπορεί ο Ουγγρικός εθνικισμός σήμερα να αφορά την εθνική περηφάνια και κυριαρχία, ο Ουκρανικός εθνικισμός επικεντρώνεται στη ρητορική μίσους η οποία με τις ευλογίες της αμερικανοκίνητης και γερμανοκίνητης «μεταβατικής κυβέρνησης» μετουσιώθηκε σε μαζικά ρατσιστικά εγκλήματα κατά ρωσόφωνων στην Οδησσό και το Ντόνετσκ.
Αυτό δεν ήταν έκπληξη. Μετά την υπονόμευση κατά της φιλορωσικής κυβέρνησης μερικούς μήνες πριν στο Κίεβο που πήρε μεγάλες αντικυβερνητικές διαστάσεις, η ρητορική μίσους κορυφώθηκε.
Έτσι η πρώην φιλοδυτική πρωθυπουργός Υulia Tymoshenko δήλωνε σε τηλεφωνική της συνομιλία μετά την απόσχιση της Κριμαίας: «Είμαι έτοιμη να αρπάξω ένα πυροβόλο και να πυροβολήσω αυτόν τον μητερογαμιά (συγχωρέστε μας για την ελεύθερη μετάφραση) στο κεφάλι»… «Είναι η ώρα να αρπάξουμε τα πολυβόλα και να πάμε να σκοτώσουμε τους αναθεματισμένους Ρώσους μαζί με τον αρχηγό τους»… «Θα χρησιμοποιήσω όλα τα μέσα μου για να κάνω ολόκληρο τον κόσμο να ξεσηκωθεί και να μη μείνει ούτε ένα καμένο χωράφι στη Ρωσία».
Και πως θα το επιτύγχανε αυτό η Tymoshenko;
Όταν της μεταφέρθηκε το ερώτημα του Viktor (μάλλον του πρώην προέδρου επί εποχής πρωθυπουργίας της Tymoshenko Viktor Yushchenko ) «τι θα κάνουμε με τους 8 εκατομμύρια Ρώσους που έχουν μείνει στην Ουκρανία; Είναι απόβλητοι» η απάντηση της Tymoshenko ήταν απέριττη: «Πρέπει να σκοτωθούν με πυρηνικά όπλα».
Και αυτό το τυφλό μίσος δεν εκφράζει μόνο την Timoshenko: Βουλευτές της «μεταβατικής κυβέρνησης» δήλωναν για τους δολοφονημένους της Οδησσού: «Να καούν σα σουβλάκια» ενώ ανάμεσα στο πλήθος που παρακολουθούσε το μακελειό της Οδησσού, όταν μια γυναίκα προσπαθούσε να βγει από το φλεγόμενο κτήριο από έναν όροφο ψηλά στο κτήριο, ακουγόντουσαν φωνές «Αυτό δεν είναι γυναίκα. Οι γυναίκες κάθονται σπίτια τους. Αφήστε την να σκάσει» για να ακολουθήσουν χειροκροτήματα και επευφημίες από το πλήθος όταν η γυναίκα έσκασε τελικά στο πάτωμα.
Για να καταλάβει κάποιος τι έχει γίνει στην Ουκρανία πρέπει να δει το ευρύτερο πλαίσιο.
Στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ που μπήκαν νωρίς στην ΕΕ, η ευρωπαϊκή κηδεμονία εμπόδισε το πλιάτσικο που έγινε στη Ρωσία και σε άλλες χώρες της πρώην σοβιετίας όπου χρησιμοποιήθηκαν συγκεκριμένα εγχώρια πρόσωπα, οι μετέπειτα ολιγάρχες για να απομυζήσουν τον εθνικό πλούτο και να μεταβιβάσουν μέρος του σε ολιγάρχες του εξωτερικού όπως ο διεθνής κερδοσκόπος George Soros και η παρέα του.
Η ανάμειξη του Soros στην Ουκρανία μπορεί να μην ήταν τόσο έντονη όσο στην προ του Πούτιν Ρωσία, ήταν υπαρκτή όμως καθώς η ίδια η Tymoshenko δήλωσε δημοσίως πως ο Soros την «συμβούλευε»
Και ήταν το ζήτημα της φυλακισμένης για οικονομικά σκάνδαλα Tymoshenko και των υψηλά ισταμένων γνωριμιών της που θα εμπόδιζε την περαιτέρω συνεργασία ΕΕ-Ουκρανίας καθώς ένα από τα ακανθώδη ζητήματα στην στενότερη εμπορική συνεργασία ήταν το αίτημα της ΕΕ για απελευθέρωση της Tymoshenko το οποίο εμφανίστηκε και με τη μορφή τελεσίγραφου από την ΕΕ προς την φιλορωσική τότε Ουκρανική κυβέρνηση τον Οκτώβριο του 2013.
Λίγο αργότερα ξεκινάν οι Ουκρανικές εξεγέρσεις, υποκινούμενες τόσο από τις ΗΠΑ αλλά και από τη Γερμανία που έδρασαν μάλλον παράλληλα και όχι από κοινού.
Στη νέα μεταβατική κυβέρνηση θα συμμετείχε εκτός από τον άνθρωπο των αμερικάνων και τον άνθρωπο των Γερμανών και ο ναζιστικός Δεξιός Τομέας. και παρότι η Δύση φροντίζει να πολεμά κάθε είδους εθνικισμό όταν αυτός εναντιώνεται στον άνευ όρων νεοφιλελεύθερο οικονομικό και πολιτικό επεκτατισμό της, στην περίπτωση της ναζιστικής συμμετοχής στην νέα μεταβατική κυβέρνηση της Ουκρανίας, σύσσωμη σχεδόν η Δύση έσπευσε να αναγνωρίσει τη μη εκλεγμένη κυβέρνηση ενώ από τους πρώτους που δώσαν χέρια με το νέο Ουκρανό Πρωθυπουργό ήταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής της ΕΕ και των ΗΠΑ ήταν η Ουκρανία να χάσει την Κριμαία από τη Ρωσία και να απειλείται με εμφύλιο καθώς στο αιματοκύλισμα των κυβερνητικών η Ανατολική Ουκρανία απάντησε με δημοψηφίσματα στα οποία η συντριπτική πλειοψηφία των συμμετεχόντων αποφάσισαν την αυτονομία τους.
Η Ουκρανία είναι αυτή τη στιγμή το πιο καυτό σημείο του πλανήτη και οι εξελίξεις εκεί θα καθορίσουν το μέλλον της ιστορίας.
Σκωτία
Όσοι νομίζουν ότι τα προβλήματα που έχει γιγαντώσει η ευρωπαϊκή πολιτική αφορούν μόνο το πρώην ανατολικό μπλοκ, κάνουν λάθος.
Η ίδια η πάλαι πότε ισχυρή Μεγάλη Βρετανία απειλείται με διάλυση, κίνδυνος μικρός αλλά εντούτοις πραγματικός.
Επί πρωθυπουργίας Tony Blair ο οποίας επέτρεψε τη διενέργεια σχετικού δημοψηφίσματος, οι Σκωτσέζοι ψήφισαν υπέρ του να δημιουργηθεί σκοτσέζικο κοινοβούλιο και κυβέρνηση. Το 2007, πρωθυπουργός της Σκοτίας εκλέγεται ο Alex Salmond του SNP, του Εθνικού Κόμματος της Σκωτίας, ενός κόμματος που είναι παράλληλα σοσιαλδημοκρατικό αλλά και εθνικιστικό καθώς επιδιώκει την ανεξαρτητοποίηση της Σκωτίας.
Το 2011 το SNP υπό την ηγεσία του Salmond σχηματίζει κυβέρνηση πλειοψηφίας.
Έχοντας το βλέμμα στραμμένο στην ΕΕ, ο Salmond προκηρύσσει δημοψήφισμα ανεξαρτητοποίησης της Σκωτίας από τη Μ. Βρετανία για το Σεπτέμβριο του 2014.
Σε αντίποινα κατά της ΕΕ και υπό το φόβο διάλυσης της Μ.Βρετανίας, ο πρωθυπουργός της David Cameron φέρεται αποφασισμένος να διενεργήσει δημοψήφισμα το 2017 για το αν η Μ.Βρετανία θα παραμείνει στην ΕΕ.
Υπό την πίεση της προοπτικής του βρετανικού δημοψηφίσματος, η ΕΕ πιέζει τη Σκωτία δηλώνοντας πως αν ανεξαρτοποιηθεί δε θα είναι αυτόματα κράτος μέλος της ΕΕ αλλά θα πρέπει εκ νέου να θωρηθεί η υποψηφιότητα της.
Σε απάντηση των ευρωπαϊκών προκλήσεων, ο Salmond απειλεί πως θα κλείσει τα σκωτζέζικα νερά στα αλιευτικά της ΕΕ σε περίπτωση που η ΕΕ δεν θα δεχθεί την τυχόν ανεξάρτητη Σκωτία αυτόματα ως κράτος μέλος της ΕΕ. Αυτή είναι η Ευρώπη της συνεργασίας και της αλληλεγγύης.
Ιρλανδία
Οι εξελίξεις στη Σκωτία μπορεί να πυροδοτήσουν εξελίξεις και στην Ιρλανδία κυρίως μετά την «ευρωπαϊκή» κρίση της και το «πρόγραμμα στήριξης της» από την ΕΕ και το ΔΝΤ που έφερε τρομακτική ανεργία και μετανάστευση. Από 4.7% το 2007, η ανεργία φθάνει στο 14.6% ενώ η πορνεία διπλασιάζεται κατά το ίδιο διάστημα.
Τα αίτια της Ιρλανδικής κρίσης είναι παρόμοια με αυτά της ελληνικής: Η ιρλανδική οικονομία μετατρέπεται σταδιακά σε χρηματοπιστωτική: Η ένταξη στο μηχανισμό του ευρώ και τα χαμηλά επιτόκια από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανάμεσα σε άλλους παράγοντες οδήγησαν την Ιρλανδία να αυξήσει κατακόρυφα τη ροή κεφαλαίων και να γίνει διεθνές χρηματοπιστωτικό κέντρο.
Δυστυχώς, η φούσκα που έκανε κάποιους να πλουτίσουν θα έσκαγε στα μούτρα των πολλών που από το 2008 και έπειτα καλούνται να πληρώσουν τη χρηματοπιστωτική νύφη-λάμια.
Ένα από τα αποτελέσματα της ιρλανδικής κρίσης ήταν και πολιτικό: Το «αριστερό» αυτονομιστικό κόμμα Sinn Fein, που σημαίνει «Εμείς» (μόνοι μας) και που έχει συνδεθεί με τον IRA (Ιρλανδικός Επαναστατικός Στρατός) σε δημοσκοπήσεις του Μαΐου για τις ευρωεκλογές έπαιρνε τις 3 από τις 11 θέσεις της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας.
Η απάντηση σε αυτή την πρόκληση δεν άργησε να έρθει: Ο ηγέτης του Sinn Fein, Gerry Adams, ο οποίος είχε μια ζωή πολιτικά ταραχώδη και με πολλαπλές διώξεις, θα βρεθεί για μια ακόμη φορά στο στόχαστρο: Ο Adams θα συλληφθεί για ένα ιδιαίτερα απεχθές έγκλημα που έγινε το 1972!
Οι διώξεις για της πολιτικές σκοπιμότητες συνεχίζονται.
Πιθανή απόσχιση της Σκωτίας μπορεί να ανοίξει το δρόμο τα επόμενα χρόνια και για την Ιρλανδία
Αγάπη μου, συρρίκνωσα τη Μεγάλη Βρετανία
Όπως είδαμε, μπροστά στον κίνδυνο να εμφανιστούν διαλυτικά φαινόμενα στη Μ. Βρετανία, ο πρωθυπουργός της Cameron απειλεί την ΕΕ με δημοψήφισμα το 2017.
Και μπορεί ο Cameron να μπλοφάρει αλλά υπάρχει κάποιος που δεν μπλοφάρει, κάποιος για τον οποίο η έξοδος της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ αποτελεί κεντρική πολιτική επιλογή.
Αυτός ο κάποιος είναι ο Nigel Farage, ηγέτης του κόμματος UKIP, του κόμματος της ανεξαρτησίας.
Ο Farage δεν είναι απλά «ευρωσκεπτικιστής». Είναι πολέμιος των Βρυξελών. Και οι δημοσκοπήσεις θέλουν το κόμμα του αν όχι πρώτο, τουλάχιστον δεύτερο στις ερχόμενες ευρωεκλογές.
Η γερμανική πολιτική αναγκάζει τους ούτως ή άλλως ευρωσκεπτισκιστές Βρετανούς να έχουν ξεκάθαρη αντιευρωπαϊκή εκπροσώπηση στο Ευρωκοινοβούλιο!
Και είναι λογικό: Αφού η «ευρωπαϊκή προοπτική» της Μεγάλης Βρετανίας συμβάλλει σε φαινόμενα ικανά να την μετατρέψουν σε Μεσαία ή Μικρή ή ακόμη και καθόλου Βρετανία!
Γαλλία
Εκλογικά αντίστοιχη είναι και η κατάσταση στη Γαλλία. Ο προηγούμενος Γάλλος Πρόεδρος, ο Nicolas Sarkozy σκόπευε να διατηρήσει την επιρροή της Γαλλίας επιδιώκοντας μια μιλιταριστική πολιτική. Αν η Μέρκελ κρατούσε τα οικονομικά και διοικητικά πρωτεία, ο Sarkozy φανταζόταν μια Γαλλία να ηγείται του μελλοντικού στρατιωτικού βραχίονα της ΕΕ. Εξ ου και η προθυμία του για συμμετοχή στο βομβαρδισμό της Λιβύης και η κοινή επιχείρηση με τους Γερμανούς στο Μάλι.
Δυστυχώς για τον Sarkozy, το βασικό για τους Γάλλους πολίτες δεν ήταν τα παιχνίδια ισχύος σε κοντινότερες ή μακρινότερες γωνιές του πλανήτη αλλά η διάσωση του βιοτικού τους επιπέδου και του «γαλλικού τρόπου ζωής».
Με την πτώση του Sarkozy διαλύεται το δίδυμο Μερκοζύ. Οι Γάλλοι θα επιλέξουν το «σοσιαλιστή» Hollande, ο οποίος θα εξελιχθεί όπως εύστοχα αν και υπερβολικά είχε προειδοποιήσει ο Αλέξης Τσίπρας σε «Ολανδρέου» και δε θα καταφέρει να κάνει τίποτε για να αναχαιτίσει τα φαινόμενα που υποβαθμίζουν τη γαλλική οικονομία και το βιοτικό επίπεδο των Γάλλων.
Με τον Hollande να γίνεται ο πιο αντιδημοφιλής πρόεδρος στην σύγχρονη ιστορία της Γαλλίας, το πολιτικό κενό που εμφανίζεται αδυνατεί να καλυφθεί από κάποια από τις συστημικές πολιτικές δυνάμεις της Γαλλίας.
Αντί αυτών, είναι το Εθνικό Μέτωπο (FN), το κόμμα της Marine Le Pen που «γεμίζει το κοινό» και πείθει όλο και περισσότερους Γάλλους ψηφοφόρους. Όταν η ηγεσία της παραδόθηκε από τον ακροδεξιό πατέρα της, η Marine φρόντισε να λειάνει πολλές από τις από τις επίμαχες θέσεις του κόμματος.
Σήμερα η κεντρική θέση του FN της Le Pen για τη Γαλλία είναι περίπου ότι και η θέση του UKip του Nigel για τη Μ. Βρετανία: Η Γαλλία πρώτα για τους Γάλλους: Εθνική κυριαρχία, έλεγχος και περιορισμός του μεταναστευτικού, μείωση της επιρροής των Βρυξελών στη χάραξη γαλλικής πολιτικής και επιπρόσθετα έξοδος από το Ευρώ,
Πάροτι το UKip έρχεται σε σύγκρουση με το FN για το ποιος θα ηγείται του μετώπου κατά των Βρυξελλών και του Βερολίνου στο ερχόμενο ευρωκοινοβούλιο, φαντάζει πολύ πιθανόν να συνεχίσουν να υπάρχουν υπόγειες γέφυρες ανάμεσά τους.
Οι δημοσκοπήσεις θέλουν τη Marine Le Pen πολύ κοντά στην πρωτιά στην Ευρωεκλογές. Αν αυτή η τάση συνεχιστεί και η Le Pen κατακτήσει αργότερα και τη Γαλλική προεδρία, ενδεχόμενη συνέχιση της γερμανικής αδιαλλαξίας θα σημάνει τη διάλυση της ευρωζώνης. Οριστικά και αμετάκλητα.
Ιταλία
Αν κατέβουμε ακόμη ποιο νότια στη δικιά μας Μεσόγειο, θα βρούμε τις αυτονομιστικές σπίθες να έχουν αναζωπυρωθεί από την οικονομική κρίση και ακόμη περισσότερο από τις καταστροφικές πολιτικές «αντιμετώπισης» της.
Η Ιταλία είχε εδώ και καιρό αυτονομιστικά ζητήματα με τμήματα του κάποτε πλουσίου Βορρά να θέλει να αποσχιστεί από το φτωχό Νότο. Κύριος πολιτικός εκφραστής αυτού του αιτήματος να είναι η Λέγκα του Βορρά.
Η πολιτική διαδρομή της Λέγκας τα προηγούμενα χρόνια έχει αποθαρρύνει πολλούς υποστηρικτές της. Παρά ταύτα, οι δημοσκοπήσεις θέλουν τη Λέγκα να αυξάνει το ποσοστό της και να έχει εκπροσώπηση στο Ευρωκοινοβούλιο όπου φιλοδοξούν να δημιουργήσει κοινό αντιφεντεραλιστικό μέτωπο με τα UKip και FN.
Αν και η Λέγκα δεν πείθει τους Ιταλούς, μιας και πολύ περισσότεροι ψηφοφόροι επιλέγουν σε ποσοστό κοντά στο 20% ένα άλλο κόμμα που τάσσεται κατά του Ευρώ, το κόμμα των Πέντε Αστέρων του κωμικού Beppe Grillo, οι αποσχιστικές τάσεις σε κομμάτια του πληθυσμού έχουν σαφώς ενισχυθεί και σε αυτό έχουν συμβάλει όχι μόνο οι καταστροφικές οικονομικές πολιτικές της γερμανικές ηγεμονίας μέσα στην ΕΕ αλλά και τα αίσχη της στην Ουκρανία που οδήγησαν στο δημοψήφισμα της Κριμαίας:
Στις 16 Μαρτίου του 2014, την ίδια μέρα που διεξάγεται το δημοψήφισμα στην Κριμαία διοργανώνεται ιδιωτικά δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Βενετίας. Τα αποτελέσματα είναι σαρωτικά: 87% των ψήφων είναι υπέρ της ανεξαρτητοποίησης της Βενετίας.
Παρότι το ίδιο το δημοψήφισμα είναι μεθοδολογικά αναξιόπιστο, μετέπειτα δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν ότι η κυρίαρχη τάση στη Βενετία είναι η απόσχιση.
Η απάντηση από τον ευρωφασισμό δεν αργεί να έρθει: Στις 2 Απριλίου του 2014 24 Ιταλοί συλλαμβάνονται στη Βενετία από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία με την κατηγορία ότι σχεδίαζαν συνομωσία απόσχισης. Στη διάθεση τους βρέθηκε ένα τρακτέρ που είχε αυτοσχέδια μετατραπεί σε …τανκ! Προφανώς θα όργωναν τα χωράφια των αποσχιστικών τάσεων για να δρέψουν αργότερα τον απαγορευμένο καρπό της αυτονομίας.
Η Ισπανία και το κόκκινο πανί του Ευρώταυρου
Είναι γνωστό το αίτημα της αυτονόμησης των Βάσκων. Αυτό που δεν είναι γνωστό είναι οι αυτονομιστικές τάσεις φθάσαν και στην … Καταλονία!
Το Δεκέμβριο του 2013 τα καταλανικά κόμματα συμφωνήσαν να διεξαχθεί δημοψήφισμα για την ανεξαρτητοποίηση της Καταλονίας στις 7 Νοεμβρίου του 2014,λίγο μετά το δημοψήφισμα της Σκωτίας.
Ο λόγος είναι η φτωχοποίηση της κάποτε πλούσιας Καταλονίας εξαιτίας της κρίσης και των πολιτικών αντιμετώπισης της. Και αυτό δεν είναι δικιά μας εκτίμηση αλλά δηλώνεται και στη διατύπωση της ανακοίνωσης του καταλανικού δημοψηφίσματος: το δημοψήφισμα θα διενεργηθεί «εκτός και αν το κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό πλαίσιο καταστήσει μια αναβολή απαραίτητη»
Η ισπανική κυβέρνηση φρόντισε να τονίσει με τον εμφατικότερο των τρόπων πως ένα τέτοιο δημοψήφισμα απλά «δε θα γίνει»
Περιμένουμε λοιπόν και συλλήψεις Καταλανών σύντομα με την κατηγορία της «τρομοκρατίας»
Ευρωπαϊκός Βορράς εναντίον Ευρωπαϊκού Βορρά
Είναι λογικό και αναμενόμενο οι χώρες που έχουν πληγεί από τη γερμανική ηγεμονία να αμφισβητούν το τωρινό ευρω-ιερατείο. Ο «ευρωσκεπτικισμός» όμως πλήττει και την κοιτίδα της οικονομικής δικτατορίας του Ευρώ, τον Ευρωπαϊκό Βορρά.
Στη Φινλανδία το κόμμα των Finns (των αληθινών Ολλανδών), εθνικιστικό κόμμα με αριστερή φορολογική πλατφόρμα, πολέμιο της ΕΕ και υπέρ του μεταναστευτικού ελέγχου αγγίζει πλέον δημοσκοπικά το 20% των ψήφων.
Στη Δανία, το Κόμμα των Δανών (DPP), με θέσεις κατά της ένταξης στο Ευρώ και με το οξύμωρο του ελέγχου στο μεταναστευτικό και της αυξημένης κοινωνικής πρόνοιας για ευαίσθητες ομάδες των Δανών αγγίζει και αυτό το 20% των ψήφων.
Στην Αυστρία, το FPO, το Αυστριακό κόμμα της Ελευθερίας της, το κόμμα που κάποτε πρέσβευε τον πανγερμανισμό έχει εδώ και καιρό μετεξελεχθεί σε Πατριωτικό κόμμα. Οι θέσεις του είναι κατά του Ευρώ και υπέρ του μεταναστευτικού ελέγχου και τα ποσοστά του σήμερα ξεπερνούν το 20%
Στην Ολλανδία το PVV, το κόμμα της Ελευθερίας του Geer Wilder, με θέσεις αντιμεταναστευτικές, αντιϊσλαμικές και εξόδου από την ΕΕ αγγίζει και αυτό το 20%.
Ακόμη και στην ίδια τη Γερμανία ένα νεοσύστατο κόμμα, το AFD (Εναλλακτική για τη Γερμανία), ένα κόμμα που θέλει να κάνει την «επανάσταση των λογικών ανθρώπων» με θέσεις κατά του Ευρώ ή έστω υπέρ του ανασχεδιασμού του και με ενστάσεις για το βάρος που σηκώνει η Γερμανία για χάρη της υπόλοιπης ΕΕ, αναμένεται να μπει στο ευρωκοινοβούλιο.
Κάποια από αυτά τα κόμματα αναμένεται να τερματίσουν πρώτα στη χώρα τους στις ευρωεκλογές.
Συμπεράσματα
Η ενιαία Ευρώπη σήμερα δεν υπάρχει. Είναι ένα κατασκεύασμα των μήντια. Το 60% των Ευρωπαίων δηλώνουν δυσαρεστημένοι από την Ευρώπη.
Τα περισσότερα από τα ευρωπαϊκά κόμματα που περιγράφονται προπαγανδιστικά από τα τραπεζικά μήντια (στην πλειοψηφία τους τα μήντια ελέγχονται από το χρηματοπιστωτικό) ως ακραία δεν είναι τα αίτια των δεινών της Ευρώπης αλλά κάποιες φορές απλά συμπτώματα και σπανιότερα απόπειρες λύσης των άλυτων προβλημάτων που το ιερατείο του Ευρώ έχει δημιουργήσει.
Κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΑΝΕΛ δεν είναι κατασκευάσματα μιας νοσηρής ελληνικής ιδιοτροπίας αλλά εκφράζουν μια πανευρωπαϊκή δυσφορία κατά των γραφειοκρατών που χαράσσουν τις πολιτικές της ΕΕ. .
Τα συστημικά κόμματα που μιλάν για μια Ευρώπη της προόδου, αποκρύπτουν συστηματικά την πραγματική εικόνα της Ευρώπης σήμερα. Είναι αυτά που οδηγούν την Ευρώπη σε σίγουρη αποσύνθεση.
Είναι αυτά που εξασφαλίζουν στους τραπεζίτες κέρδη και ασυλία και στέλνουν το λογαριασμό στους λαούς.
Στις Ευρωεκλογές ψηφίζουμε αν η ΕΕ θα αλλάξει ή θα διαλυθεί. Και για να μην διαλυθεί η Ευρώπη πρέπει άρδην να απαλλαχθεί των «καθηκόντων» του το πολιτικό προσωπικό που υπηρετούσε την τραπεζοκρατία προκειμένου τα συστημικά κόμματα, τα μήντια και οι συναφείς τους επιχειρηματίες να ρουφάν με το μπουρί δανεικά και αγύριστα «φθηνά δάνεια» από την ΕΚΤ και να τσουγκράν τα παραγεμισμένα ποτήρια τους στην υγεία του κορόιδου.
Δεν υπάρχει καμία άλλη διέξοδος για τους Ευρωπαϊκούς λαούς από τα ευρωαδιέξοδα των Βρυξελλών και του Βερολίνου πέρα από μια άλλη Ευρώπη και την επιστροφή της πολιτικής στο προσκήνιο αντί της δράσεως της στο παρασκήνιο.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com 16/5/2014.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου