Αυτός ήταν ο Πατριάρχης! – Κείμενο ντοκουμέντο για τον Απόστολο ΝικολαΪδη

Ο Μάκης Παπαζήσης στις 18 Απριλίου 1966 στο “Φως των Σπορ” έδωσε με τρόπο μοναδικό το προφίλ του Απόστολου Νικολαΐδη. Και τόσα χρόνια μετά, το κείμενο διατηρεί τη… δροσιά του, αλλά και το ενδιαφέρον του.

«Αν βρεθεί κανείς, έστω και για λίγες ώρες, μέσα στο Παναθηναϊκό στρατόπεδο, κοντά στην ανάσα του μεγάλου αυτού αθλητικού οργανισμού με τα 16 τμήματα και τις εκατοντάδες των αθλητών του, θ’ αντιληφθεί χωρίς μεγάλη προσπάθεια κάποια αόρατη δύναμη να κατευθύνει τα νήματα της δραστηριότητας του συλλόγου. Ο παλμός των ποδοσφαιριστών, οι ανάγκες των αθλητών του στίβου, τα προβλήματα των κολυμβητών, των μπασκετμπολιστών, των οπλομάχων κ.λπ., όλα ελέγχονται από ένα “αόρατο μάτι”.

Η ελεγχόμενη δραστηριότητα των πάντων εκεί μέσα γίνεται αμέσως αντιληπτή, χωρίς να είναι όμως κανείς σε θέση να διακρίνει τον άνθρωπο που κατευθύνει τα ηνία της Παναθηναϊκής άμαξας. Σε όλες τις εκδηλώσεις είναι παρών, αυτός δίνει τις οδηγίες, αυτός συμβουλεύει, κανείς όμως δεν τον βλέπει…

Στ’ όνομά του ορκίζονται, αλλά ποτέ δεν το λένε! Ακούς περί Βούδα, ακούς για Πατριάρχη κι αν δεν είσαι καλά μυημένος σίγουρα μπορεί να σου φύγει το… μυαλό. Ψάχνεις να τον βρεις, προσπαθείς να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται, αλλά μάταιος ο κόπος!

Βρέθηκα μια μέρα τυχαίως στο γραφείο του Γενικού Γραμματέως του ΠΑΟ κ. Χατζησαράντου. Σε μια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο και ακολούθησε μια σύντομη τηλεφωνική συνδιάλεξη (μου έκανε εντύπωση ο τόνος της φωνής του κ. Χατζησαράντου. Μιλούσε στο τηλέφωνο με θρησκευτικό σεβασμό).

– Ήταν ο κ. Νικολαΐδης, μου είπε.

Το μυαλό μου πήγε αμέσως στον Βούδα, τον Πατριάρχη…

– Είναι η ψυχή του Παναθηναϊκού!

Δεν έχασα την ευκαιρία και προσπάθησα να μάθω περισσότερα, για να φύγω κι εγώ από την απορία. Ήθελα να σχηματίσω μια ιδέα.

– Είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο του ελληνικού αθλητισμού και τέρας μορφώσεως! Την εποχή που ήταν αθλητής έμοιαζε με Ολύμπιος Θεός!

Τα λόγια αυτά χάθηκαν μέσα στα τόσα άλλα που ακολούθησαν. Ο κ. Χατζησαράντος μιλούσε με… θρησκευτικό πάθος για τον κ. Απ. Νικολαΐδη, τον “Πατριάρχη” της Παναθηναϊκής οικογένειας, σκιαγραφώντας ταυτόχρονα τη μεγάλη προσωπικότητά του.

Καθισμένος στο γραφείο μου, αυτή τη φορά, φέρνω στο νου μου τα λόγια που άκουσα από τον κ. Χατζησαράντου. Ασυναίσθητα το μολύβι μου γράφει πάνω σ’ ένα λευκό χαρτί που έχω μπροστά μου…

“Όταν εγνώρισα τον Απόστολο Νικολαΐδη κεραυνοβολήθηκα! Στην παιδική μου ηλικία εφάνταζε σαν ημίθεος. Ήταν ο Ιούνιος του 1914 και μόλις είχε έλθει από την Κωνσταντινούπολη. Ήταν απόφοιτος της Ροβερτείου Σχολής, η οποία τότε ήταν η καλύτερη στον κόσμο και δεν είχε καμία σύγκριση με το σημερινό Αμερικανικό Κολλέγιο. Σ’ αυτή σπούδαζαν οι πιο εύποροι νέοι της Ευρώπης. Ο Νικολαΐδης κατήγετο από την Στενίμαχον. Ήξερε απταίστως την Γαλλική, την Αγγλική και την Γερμανική γλώσσα και ήταν περίφημος δεκαθλητής. Το ψηλό κι ευθυτενές παράστημά του, το αριστοκρατικό του ύψος και η αγγλική ομορφιά του προσώπου του, στην παιδική μας φαντασία τον έμοιαζαν με Ολύμπιο Θεό. Σε όλα τα αγωνίσματα ήταν εκτός συναγωνισμού! Στην Αθήνα έμεινε ένα χρόνο και μετά έφυγε για σπουδές στην Γερμανία. Όταν ξαναγύρισε το 1917, ασχολήθηκε και πάλι με τον αθλητισμό. Ήταν ο καλύτερος δεκαθλητής. Εισήγαγε τις αθλοπαιδιές στην Ελλάδα. Ίδρυσε την ΧΑΝ Θεσσαλονίκης κι εν συνεχεία ενεγράφη στον Πανελλήνιο και λίγα χρόνια αργότερα έγινε ο Παναθηναϊκός. Εκτός από τα αγωνίσματα στίβου ήταν θαυμάσιος μπάσκετμπωλίστας, βολεϋμπωλίστας και ποδοσφαιριστής. Επίσης ήταν και πρωταθλητής στην διελκυστίνδα (βασικό τότε Ολυμπιακό άθλημα)! Εκτός αυτών υπήρξε και από τους πρώτους αρίστους οδηγούς αυτοκινήτων, λαβών μέρος σε πολλούς αγώνες. Ήταν ο τύπος του πρωταθλητού και συγκέντρωνε επάνω του τον θαυμασμόν όλων των νέων. Το 1920 έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς της Αμβέρσας ως χαφ της ποδοσφαιρικής ομάδας, ως άλτης του επί κοντώ και ως μέλος της ομάδας της διελκυστίνδος. Ο Απ. Νικολαΐδης είναι και ο καθιερώσας το τριφύλλι ως έμβλημα του Παναθηναϊκού. Το είχε δει σε ομάδα της Γερμανίας όπου σπούδαζε (ΣΣ: Εδώ η μνήμη μάλλον προδίδει τον Γενικό Γραμματέα του Παναθηναϊκού, αφού το τριφύλλι το καθιέρωσε ο Μιχάλης Παπάζογλου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα συμφώνησε και ο Απόστολος Νικολαΐδης). Άφησα το μολύβι από τα χέρια μου και σκέφτηκα. Τώρα μπορεί ν’ αντιληφθεί κανείς ποιο είναι το “αόρατο μάτι”, αυτό που επιβλέπει την κάθε Παναθηναϊκή εκδήλωση, ο άνθρωπος που κινεί με μοναδική δεξιοτεχνία τα νήματα της δραστηριότητας των “πρασίνων”. Ο κ. Απ. Νικολαΐδης είναι χωρίς αμφιβολία ο μεγάλος “Πατριάρχης” του Παναθηναϊκού, ο άνθρωπος που επί σειρά ετών τον οδηγεί με απλησίαστη επιτυχία στον δρόμο των επιτυχιών. Σήμερα ο κ. Νικολαΐδης (ΣΣ: Το 1966) είναι ιδιοκτήτης της “ΣΟΦΤΕΞ και κατά το ήμισυ μέτοχος της Αθηναϊκής Χαρτοποιίας. Επί 20ετία εκλέγεται Πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ, επί σειρά ετών Πρόεδρος της ΕΛΠΑ και Αντιπρόεδρος του Παναθηναϊκού. Είναι ο κορυφαίος των κορυφαίων».

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ: Γεννήθηκε στη Βουλγαρία, στη Φιλιππούπολη, τη χρονιά που στην Αθήνα άρχιζε η ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, το 1896, αλλά από μικρός έζησε στην Κωνσταντινούπολη. Αποφοίτησε από τη Ροβέρτειο Σχολή της Πόλης, που τότε θεωρούνταν από τις καλύτερες στον κόσμο!

Ήταν ένα μοναδικό φαινόμενο πολυαθλητή, ο Απόστολος Νικολαΐδης, με εξαιρετικές επιδόσεις στο στίβο (δέκαθλο, στο πιο κουραστικό αγώνισμα δηλαδή), στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ και στο βόλεϊ.

Το καλοκαίρι του 1914 ήρθε για διακοπές στην Αθήνα. Ο Μιχάλης Παπάζογλου, ο άνθρωπος που χάρισε το “τριφύλλι” ως έμβλημα του Παναθηναϊκού, έτρεξε να βρει τον παλιό του φίλο. Δεν κουράστηκε πολύ να τον πείσει να ενταχθεί στον ΠΠΟ.

Έφυγε στο τέλος της χρονιάς για να ολοκληρώσει τις σπουδές του κι επέστρεψε στην Αθήνα το 1917 για μόνιμη εγκατάσταση. Η αθλητική του δραστηριότητα πολυσήμαντη. Πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1920, στην Αμβέρσα, ως αθλητής του στίβου και του ποδοσφαίρου, γνώρισε πάμπολλες διακρίσεις ως ποδοσφαιριστής, προπονητής (ακόμη και ομοσπονδιακός), αλλά και παράγοντας. Την περίοδο 1926-27 εξελέγη πρόεδρος στην ΕΠΟ, ενώ αμέσως μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανούς ανέλαβε πρόεδρος στον ΣΕΓΑΣ, θέση που διατήρησε για είκοσι χρόνια! Παράλληλα την ίδια θέση κατείχε και στην ΕΛ.ΠΑ. Πρόεδρος του Παναθηναϊκού έγινε το 1974, μετά τη μεταπολίτευση, αλλά δεκαετίες νωρίτερα ήταν ουσιαστικά ο άνθρωπος που έπαιρνε τις αποφάσεις του Ομίλου. Πίστευε ότι από τη θέση του απλού συμβούλου μπορούσε να προσφέρει περισσότερα. Λάτρης όλων των σπορ, είχε την άποψη ότι ο Παναθηναϊκός μεγάλωνε όσο αυξάνονταν και τα τμήματα που διέθετε. Επί των ημερών του το “τριφύλλι” έφθασε να έχει είκοσι τμήματα και στα περισσότερα έκανε πρωταθλητισμό! Σεμνός, μορφωμένος –μιλούσε επτά γλώσσες– ζητούσε το απόλυτο από τους συνεργάτες του που πολλές φορές αδυνατούσαν να τον παρακολουθήσουν στον τρόπο σκέψης του. Κατάφερε να δημιουργήσει μεγάλη περιουσία. Ασχολήθηκε στην αρχή με επιχειρήσεις κι έγινε, αργότερα, μεγαλοβιομήχανος. Πέθανε στις 15 Οκτωβρίου 1980, σε ηλικία 84 χρόνων. Στην κηδεία του, που έγινε στο Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας, συγκεντρώθηκε όλος ο Παναθηναϊκός, ενώ τη σορό του πήραν στους ώμους οκτώ αθλητές του συλλόγου που έγραψαν ιστορία.

Ήταν οι: Οικονομόπουλος, Καμάρας, Αντωνιάδη (ποδόσφαιρο), Ζαχαρόπουλος (στίβο), Γεωργαντής, Ηλιόπουλος (βόλεϊ), Γκάρος, Καλογερόπουλος (μπάσκετ).

                                                                                       

                                                                                                Πηγή: retrosport.wordpress.com