Ήταν 14 Νοέμβρη 1973 πρωινό της Τετάρτης όταν πια πάρθηκε η απόφαση το Πολυτεχνείο να γίνει ο τόπος της μεγάλης εξέγερσης κατά της Χούντας. Φοιτητές , σπουδαστές και κόσμος κυρίως αντιστασιακός άρχισε να μαζεύεται γύρω από τη σχολή, που έμελλε τις επόμενες μέρες να γίνει το μεγαλύτερο σύμβολο αντίστασης της γενιάς που τώρα επιεικώς έγινε 60 φεύγα και που στα χρόνια που πέρασαν η ιστορία του γνώρισε την μεγαλύτερη καπηλεία , αφού οι περισσότεροι κύριοι εκφραστές του, βολεύτηκαν ή εξαργύρωσαν την πάλη τους , την φωνή τους, κυρίως με θέσεις πολιτικές, αλλά το κυριότερο με αλλαγή… πολιτικής πλεύσης! Εκείνες οι μέρες ήταν αγνές, η έτσι τις έκαναν να φαίνονται τα νιάτα που πάντα αγρυπνούν και βάζουν τα στήθη τους μπροστά όταν στενάζουν τα οράματα τους κάτω από τη μπότα μιας Χούντας…
«Εδώ Πολυτεχνείο… Εδώ Πολυτεχνείο! Σας ομιλεί ο ελεύθερος ραδιοσταθμός των φοιτητών, των ελεύθερων Ελλήνων»… έξω στον περιβάλλοντα χώρο που γέμιζε από κόσμο τα συνθήματα έδιναν και έπαιρναν, γιατί «δε σε θέλει ο λαός παρ την τσούλα σου και μπρος»… Η πόρτα του Πολυτεχνείου πρεπει να έκλεισε την Πέμπτη το απόγευμα. Έμειναν μέσα φοιτητές, η συντονιστική επιτροπή , εργάτες, κυρίως αντιφασιστικές ομάδες αποφασισμένοι όλοι ότι «έξι χρόνια αρκετά δεν θα γίνουνε επτά». Το 114 το σύνθημα για την παιδεία, δονούσε την ατμόσφαιρα όταν αποφάσισαν οι φοιτητές την αποχή από τα μαθήματα και ξεκίνησαν διαδηλώσεις εναντίον του βάναυσου στρατιωτικού καθεστώτος. Οι φοιτητές με την επωνυμία «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», οχυρώθηκαν μέσα στο κτίριο της σχολής επί της οδού Πατησίων και ξεκίνησαν τη λειτουργία του ανεξάρτητου ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου. Ο πομπός κατασκευάστηκε μέσα σε λίγες ώρες στα εργαστήρια της σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών από τον Γιώργο Κυρλάκη. Το πλέον ιστορικό, μήνυμά τους ήταν: «Εδώ Πολυτεχνείο! Λαέ της Ελλάδας το Πολυτεχνείο είναι σημαιοφόρος του αγώνα μας, του αγώνα σας, του κοινού αγώνα μας ενάντια στη δικτατορία και για την Δημοκρατία». Εκφωνητές του σταθμού ήταν η Μαρία Δαμανάκη, ο Δημήτρης Παπαχρήστος και ο Μίλτος Χαραλαμπίδης. Το πρώτο βράδυ της κατάληψης του Πολυτεχνείου μια ομάδα περίπου εκατό χουντικών νεολαίων της οργάνωσης Κόμμα 4ης Αυγούστου του Κώστα Πλεύρη μαζί με ασφαλίτες και παρακρατικούς αποφάσισαν να οργανώσουν εισβολή στο Πολυτεχνείο, αλλά απωθήθηκαν από ομάδες που διαδήλωναν εκτός Πολυτεχνείου.
Οι διαδηλώσεις, τα συλλαλητήρια και οι εκδηλώσεις ενάντια στο καθεστώς της Χούντας αυξήθηκαν. Κυρίως στην Αθήνα αλλά και σε σημεία της επαρχίας δημιουργήθηκαν συνθήκες εξέγερσης. Η ιστορία και τα γραπτά λένε ´ότι τη νύχτα της 16ης Νοεμβρίου ομάδα παρακρατικών, μεταξύ των οποίων ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής Νίκος Μιχαλολιάκος, είχαν αποφασίσει να συνδράμουν τις δυνάμεις καταστολής, όπως ο Ηλίας Τσιαπούρης, που μαζί με άλλους παρακρατικούς πυροβολούσε διαδηλωτές από την ταράτσα του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Στις 3 π.μ. της 17ης Νοεμβρίου, και ενώ οι διαπραγματεύσεις για ασφαλή αποχώρηση των φοιτητών από το χώρο του Πολυτεχνείου βρίσκονταν σε εξέλιξη, αποφασίστηκε από την μεταβατική κυβέρνηση η επέμβαση του στρατού και ένα από τα τρία άρματα που είχαν παραταχθεί έξω από τη σχολή, γκρέμισε την κεντρική πύλη. Κατά την είσοδο του άρματος συνθλίβονται 2–3 φοιτητές που βρίσκονται πίσω από την πύλη. Επίσης, από τα συντρίμμια τραυματίστηκε σοβαρά, με συντριπτικά κατάγματα στα πόδια, η φοιτήτρια Πέπη Ρηγοπούλου. Ο σταθμός του Πολυτεχνείου έκανε εκκλήσεις στους στρατιώτες να αψηφήσουν τις εντολές των ανωτέρων τους και στη συνέχεια ο εκφωνητής απήγγειλε τον Ελληνικό Εθνικό Ύμνο. Η μετάδοση συνεχίστηκε ακόμα και μετά την είσοδο του άρματος στον χώρο της σχολής. Οι φοιτητές που είχαν παραμείνει στο Πολυτεχνείο, μαζεύτηκαν στο κεντρικό προαύλιο, ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο. Η πτώση της πύλης ακολουθήθηκε από την είσοδο μιας μονάδας ενόπλων στρατιωτών των ΛΟΚ που οδήγησαν τους φοιτητές, έξω από το Πολυτεχνείο, μέσω της πύλης της οδού Στουρνάρη. Οι αστυνομικές δυνάμεις που περίμεναν στα δυο πεζοδρόμια της Στουρνάρη επιτέθηκαν στους φοιτητές, την έξοδο των οποίων αποφασίζουν να περιφρουρήσουν κάποιοι από τους στρατιώτες, οι οποίοι σε ορισμένες περιπτώσεις επενέβησαν και εναντίον των αστυνομικών που βιαιοπραγούσαν στους φοιτητές. Πολλοί φοιτητές βρήκαν καταφύγιο σε γειτονικές πολυκατοικίες. Η Σοφία Βέμπο άνοιξε το σπίτι της στην Οδό Στουρνάρη και δέχτηκε δεκάδες φοιτητές ενώ Ελεύθεροι σκοπευτές της αστυνομίας άνοιξαν πυρ από γειτονικές ταράτσες. άνδρες της ΚΥΠ καταδίωξαν τους εξεγερθέντες. Οι εκφωνητές του σταθμού του Πολυτεχνείου παρέμειναν στο πόστο τους και συνέχισαν να εκπέμπουν για 40 λεπτά μετά την έξοδο, οπότε συνελήφθησαν.
Αυτά μπορείτε να τα διαβάσετε παντού. Έχουν καταγραφεί σαν τα επίσημα γεγονότα των τριών ημερών προς την ελευθερία που δεν ήρθε διόλου αφού τον Παπαδόπουλο εάν Σάββατο αργότερα στις 25 Νοέμβρη διαδέχτηκε ο Ιωαννίδης. Όμως ουδείς αμφιβάλει ότι ο σπόρος του Πολυτεχνείου , οι θυσίες των φοιτητών, οι νεκροί του και όσοι αργότερα συνελήφθησαν και κακοποιήθηκαν άνοιξαν το δρόμο για την Πτώση της χούντας! Τα πρώτα χρόνια μετα την αποκατάσταση της δημοκρατίας τις ελεύθερες εκλογές και τη διακυβέρνηση της χώρας από τον Κωσταντίνο Καραμανλή, το Πολυτεχνείο και η 17 Νοέμβρη γνώρισαν τιμές και συγκλονιστικές πορείες στην Αμερικανική πρεσβεία. Χωρίς ποτέ να τελειώνουν ειρηνικά αλλα πάντα με αλόγιστη χρήση δακρυγόνων. Στο πέρασμα των χρόνων ελάχιστοι σε σχέση με τις πρώτες πορείες τιμούσαν το Πολυτεχνείο. Ήταν και χρόνια που οι οργανώσεις των λεγόμενων αναρχικών τα έκαναν γυαλιά καρφιά είτε στην πρεσβεία, είτε γύρω από το χώρο του Πολυτεχνείου και στα Εξάρχεια. Αρκετοί από όσους φάνταζαν στα μάτια μας ήρωες, στα χρόνια που πέρασαν εξαργύρωσαν τα όνειρα τους. Έγιναν βουλευτές, αρχηγοί κομμάτων και -τι ειρωνεία!- αυτοί που τους ξυλοκοπούσαν, συνάδελφοι σε διπλανά έδρανα της Βουλής. Τότε ήταν που οι αναρχικοί εφηύραν το περίφημο σύνθημα «Ενα – Δυο – Τρία πολλά Πολυτεχνεία”…
Η μνήμη σε υποχρεώνει να δείχνεις σεβασμό. Για όσους εκείνη την εποχή διανύαμε την ανυπάκουη νιότη μας το Πολυτεχνείο είναι η εξέγερση της ζωής μας. Η υπόσχεση πως όσα πρέσβευε θα έφερναν εάν καλύτερο κόσμο. Όσα ακολούθησαν υπογράφτηκαν με τη λέξη απαξίωση όχι στους αγώνες αλλα στο νόημα και το χρέος. Στο χέρι μας ήταν να δούμε αν όλα αυτά προδόθηκαν από μετέπειτα συμπεριφορές μας. Σε δυο μέρες οι φοιτητές θα ξανά κατέβουν στους δρόμους και αυτή τη φορά η πορεία το γνωρίζουν εδώ δεν θα είναι αγγελική! Το δείχνουν τα προεόρτια και τα γεγονότα της ΑΣΟΕ. Κανεις δεν θέλει επεισόδια, συλλήψεις, καταστροφές. Το Πολυτεχνείο ΖΕΙ στην ψυχή κάθε δημοκράτη Έλληνα όπως αυτός, το κατέγραψε με τη στάση της ζωής του. Είναι και θα είναι η κορυφαία εκδήλωση ενάντια σε τυραννικό καθεστώς να θυμίζει αγώνων μέρες. Δυστυχώς, όσα ακολούθησαν τα χρόνια που πέρασαν στη χώρα, η πτώχευση, τα μνημόνια, το φευγιό χιλιάδων ανθρώπων σε άλλες χώρες, ξεθωριάζουν το όνειρο του. Γιατί το Πολυτεχνείο ΔΕΝ έγινε με μελλοντικούς τέτοιους σκοπούς. Έγινε για να ξέρουμε ποιος τη «Ζωή μας ποιος τη κυβερνά», και αυτό θα είναι η μεγαλύτερη αποτυχία , που γενιές και γενιές Ελλήνων δε θα αντέξουν να το σκέφτονται. Κλείσε τα μάτια σου μικρέ μου μαθητή, ΕΣΥ επαναστατημένε Φοιτητή που αφήνεις κάθε χρόνο εάν λουλούδι στο Πολυτεχνείο και ακουμπάς φόρο τιμής. Για σένα το Πολυτεχνείο δικαιούται να ΖΕΙ και να σε οδηγεί. Για κάποιες γενιές σαν τη δική μας που έζησε την πραγματικότητα, σε ενεστώτα χρόνο, άκουσε τα συνθήματα, τις φωνές, είδε τη λάμψη σαν έπεφτε με ορμή το τανκ στη πύλη, έτρεξε με αγωνία στα γύρω σοκάκια να κρυφτεί… Αρκούν τα όνειρα του. Εκεί το Πολυτεχνείο είναι ΕΝΑ και αμόλυντο από όσα έγιναν τα μετέπειτα χρόνια……
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου