Πέμπτη 26 Μαρτίου 2020

Αντίο, Αλμπέρ Ουντερζό...Μας έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι...


“Είναι τρελοί αυτοί οι έγκλειστοι”, θα μπορούσαν να φώναζαν οι ήρωες του Γκοσινί και του Ουντερζό, εάν οι δύο ιδιοφυείς δημιουργοί είχαν την ευκαιρία να φτιάξουν ένα ακόμη Αστερίξ που θα έπαιζε στα χρόνια μιας - γαλατικής- πανδημίας. Αλλά “Αστερίξ τέλος”, καθώς μας αποχαιρέτησε προχθές και ο Ουντερζό, πλήρης ημερών, σχεδόν μισό αιώνα μετά τον Γκοσινί.
Ο Αλμπέρ Ουντερζό (Albert Uderzo), ο σχεδιαστής, δημιουργός μαζί με τον Ρενέ Γκοσινί (René Goscinny) του Αστερίξ, πέθανε σε ηλικία 92 ετών. «Ο Αλμπέρ Ουντερζό πέθανε στο ύπνο του στο σπίτι του στο Νεγί από καρδιακή προσβολή που δεν είχε σχέση με τον κορονοϊό. Ηταν πολύ κουρασμένος τις τελευταίες εβδομάδες», εξήγησε πρόσωπο της οικογένειάς του.

Η ζωή του
Ο Ουντερζό γεννήθηκε στο Φιμ του νομού Μαρν, σε μια οικογένεια με άλλα τρία παιδιά. Οι γονείς του, Σίλβιο Λεονάρντο και Ίρια, ήταν Ιταλοί και είχαν μεταναστεύσει εκεί από τη Λα Σπέτσια της Λιγουρίας. Το οικογενειακό επίθετο πιθανώς προέρχεται από το Οντέρζο, μια πόλη στην επαρχία του Τρεβίζο.

Ο Ουντερζό έλαβε τη γαλλική υπηκοότητα το 1934...

38561113 303

Πρώτα έργα
Ο μεγάλος αδελφός του, Μπρούνο, ήταν που αναγνώρισε το ταλέντο του μικρού Αλμπέρ και τον ενθάρρυνε να πάει στο Παρίσι για να επιδιώξει μια καριέρα στον χώρο των κόμικς.Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ουντερζό άρχισε να εργάζεται σε μια εταιρεία παραγωγής κινουμένων σχεδίων. Όντας μεγάλος θαυμαστής του Ουώλτ Ντίσνεϋ, ήθελε να γίνει, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, «ο Γάλλος Ντίσνεϋ».

Η πρώτη προσωπική δουλειά του Ουντερζό ήταν το Flamberge, gentilhomme gasconne, μια χιουμοριστική περιπέτεια που δημοσιεύτηκε μεταξύ 1945 και 1946.[20] Ακολούθησαν τα επίσης χιουμοριστικά Clopinard (1946) και Belloy (1948). Για το τελευταίο, από το 1950 κι έπειτα συνεργαζόταν με τον σεναριογράφο Ζαν-Μισέλ Σαρλιέ.

Συνάντηση με τον Γκοσινί
Η γνωριμία με τον Γκοσινί έγινε τον χειμώνα του 1951 στο Παρίσι και γρήγορα, άρχισαν να δουλεύουν μαζί για ένα βελγικό έντυπο. Ο πρώτος σημαντικός κοινός τους τίτλος είναι το Ιωάννης Πιστολέ, ένα χιουμοριστικό κόμικ με πειρατές που έκανε την εμφάνισή του το 1952. Μερικά χρόνια αργότερα, το 1958, δημιουργούν το Ούμπα-πα. Παρότι βραχύβια, αυτή η κωμική σειρά με πρωταγωνιστές έναν ρωμαλέο Ινδιάνο και τον Γάλλο φίλο του, θεωρείται πλέον ένα από τα αριστουργήματα του διδύμου Γκοσινί-Ουντερζό. Ο Ούμπα-πα έχει χαρακτηριστεί ο «μεγάλος αδελφός» του Αστερίξ, υπό την έννοια ότι είναι πρόδρομος των περιπετειών του μικρόσωμου Γαλάτη.

Pilote και δημιουργία του Αστερίξ
Το 1959, ο Γκοσινί ήταν μεταξύ των συνιδρυτών του περιοδικού Pilote. Ο αρχισυντάκτης Φρανσουά Κλωτώ προσπαθώντας να αντισταθεί στην κυριαρχία των βελγικών σειρών Τεντέν και Σπιρού, θέλησε να προωθήσει μια συγκεκριμένη εικόνα της Γαλλίας. Για το λόγο αυτό, ο Γκοσινί και ο Ουντερζό αναζήτησαν έμπνευση από τη γαλλική ιστορία.[22] Κάπως έτσι, αποφάσισαν να ασχοληθούν με τη ρωμαϊκή κατοχή της Γαλατίας. Αρχικά, ο Ουντερζό είχε στο μυαλό του έναν Αστερίξ ψηλό και μυώδη, αλλά τελικά επικράτησε η ιδέα του Γκοσινί. Στις 29 Οκτωβρίου 1959, στο πρώτο τεύχος του Pilote, έκαναν την εμφάνισή τους οι δύο εναρκτήριες σελίδες της σειράς.

Το 1959 έκανε επίσης ντεμπούτο το Τανγκύ και Λαβερντύρ, σε σενάριο του Σαρλιέ και σχέδια του Ουντερζό. Σε αντίθεση με το γνωστότερο καρτουνίστικο στυλ του, εδώ ο Ουντερζό σχεδιάζει μια ρεαλιστική περιπέτεια με ήρωες δύο πιλότους της Γαλλικής Πολεμικής Αεροπορίας. Παρά το σοβινιστικό πνεύμα που τη διακατέχει, τα σενάρια του Σαρλιέ και το σχέδιο του Ουντερζό κάνουν το Τανγκύ και Λαβερντύρ μια από τις κλασικές σειρές περιπέτειας των γαλλόφωνων κόμικς. Το 1968, το σχέδιο ανέλαβε ο Ζιζέ.

Επιτυχία του Αστερίξ
Το 1961 η πρώτη ιστορία του Αστερίξ συγκεντρώθηκε σε ένα άλμπουμ, το οποίο κυκλοφόρησε σε μόλις 6.000 αντίτυπα. Ωστόσο, γρήγορα η σειρά άρχισε να γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής. Οι πωλήσεις αυξήθηκαν κατακόρυφα, καθώς το Χρυσό Δρεπάνι (1962) πούλησε 15.000 αντίτυπα, το Ο Αστερίξ και οι Γότθοι (1963) τα διπλάσια και το Ο Αστερίξ στους Βρετανούς τα 600.000.[22] Η σειρά είχε γίνει τόσο αγαπητή, που το 1965 το Pilote υιοθέτησε τον υπότιτλο Le Journal d'Astérix et d'Obélix («Το περιοδικό του Αστερίξ και του Οβελίξ»). Η προσοχή που απαιτούσε το Αστερίξ ήταν τέτοια, που σταδιακά ο Ουντερζό αποσύρθηκε από κάθε άλλη σειρά.

Αν και ο Γκοσινί ήταν αυτός που όριζε την πλοκή, η συνεισφορά του Ουντερζό στην επιτυχία της σειράς δεν ήταν αμελητέα, καθώς το σχέδιό του έχει γίνει σημείο αναφοράς για τα χιουμοριστικά κόμικς.[25] Συνήθιζε να δίνει πρόσωπα σύγχρονων διασημοτήτων σε χαρακτήρες του κόμικ, αποτίοντας φόρο τιμής ή σατιρίζοντας. Για παράδειγμα, οι Beatles εμφανίζονται ως βάρδοι στο άλμπουμ Ο Αστερίξ στους Βρετανούς, ενώ ο φοροεισπράκτορας στο άλμπουμ Ο Αστερίξ και η χύτρα (1969) μοιάζει με τον τότε Υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας Βαλερί Ζισκάρ ντ'Εσταίν. Άλλες «εμφανίσεις» περιλαμβάνουν τους Ζακ Σιράκ, Κερκ Ντάγκλας, Σον Κόνερι και το δίδυμο Σταν Λόρελ-Όλιβερ Χάρντι.

Πλήρης έλεγχος του Αστερίξ
Στις 5 Νοεμβρίου 1977 ο Γκοσινί πέθανε από καρδιακή ανακοπή κατά τη διάρκεια τεστ κοπώσεως. Ο Ουντερζό αποφάσισε να αναλάβει εξολοκλήρου τη σειρά, γράφοντας και σχεδιάζοντας εννέα άλμπουμ, τα περισσότερα εκ των οποίων συγκαταλέγονται στα πιο αδύναμα.[14] Ωστόσο, η ανταπόκριση του κοινού συνέχισε να είναι πρωτοφανής. Το 2005, το Και ο ουρανός έπεσε στα κεφάλια τους πούλησε στη Γαλλία περίπου 1.300.000 αντίτυπα, ενώ πριν λίγα χρόνια το Ο Αστερίξ και η Λατραβιάτα είχε πουλήσει περισσότερα από 2.000.000 αντίτυπα.

Απόσυρση και διάδοχοι
Τον Σεπτέμβριο του 2011, ο Ουντερζό αποσύρθηκε οριστικά από το χώρο των κόμικς.Έκτοτε, τη δημιουργία νέων άλμπουμ έχουν αναλάβει οι Ζαν-Υβ Φερί (κείμενα) και Ντιντιέ Κονράντ (σχέδιο).

Διακρίσεις
Ο Ουντερζό έχει κατά καιρούς λάβει πλήθος διακρίσεων. Το 1999, στο Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς του Ανγκουλέμ, τιμήθηκε με το περίοπτο Μεγάλο Βραβείο και το 2005 εισήχθη στο Will Eisner Hall of Fame. Από το 1985 είναι μέλος του Εθνικού Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής.
Ο μεγάλος γάλλος σκιτσογράφος,.. που μας έμαθε να αγαπάμε τους Γαλάτες, τους τσεβδούς πειρατές και τη μύτη της Κλεοπάτρας δεν πέθανε από κορωνοϊό. Κουράστηκε στα 92 του κι έκλεισε τα μάτια του. Τουλάχιστον τρεις γενιές, που μιλάνε 100 διαφορετικές γλώσσες και διαλέκτους, θα τον αποχαιρετήσουν με αγάπη, αφού μας χάρισε πολύ γέλιο, μας έμαθε - κάποιου είδους- Ιστορία και να χαρακτηρίζουμε τους παράφωνους φίλους μας “Κακοφωνίξ”. Ψάξτε κι εσείς στο χάος σας, δεν μπορεί κάπου θα βρείτε ξεχασμένο τον Οβελίξ να καταβροχθίζει αγριογούρουνα, αφού έχει κατατροπώσει τους Ρωμαίους...


Πηγή: ogdoo.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου