Buster Keaton, ο κομψός κωμικός...

Αναδημοσιεύουμε το κείμενο του Βασίλη Ραφαηλίδη από το Βήμα (23/12/1975) για τον «Κινηματογραφιστή» (The cameraman, 1928) με αφορμή την επέτειο του θανάτου του Buster Keaton (1/2/1966).

«Ο κινηματογραφιστής», του Βασίλη Ραφαηλίδη

Ο Μπάστερ Κίτον μπροστά από την κάμερα του συν-σκηνοθέτη Έντουαρντ Σέντγουϊκ δίνει μια από τις ξεκαρδιστικότερες παραστάσεις του. Όταν ήρθε η εποχή που ο κινηματογράφος απέκτησε φωνή, ο Μπάστερ Κίτον άρχισε να σιωπά… Αυτός που πρόσφερε τόσα στο σινεμά πέθανε φτωχός και ξεχασμένος.

Ο Μπάστερ Κίτον δεν είναι ούτε ιδιαίτερα γνωστός ούτε ιδιαίτερα αγαπητός στο πλατύ κοινό, παρά την έξω από κάθε αμφισβήτηση αξία του ως του πιο πηγαίου και του πιο κινηματογραφικού κωμικού του κινηματογράφου: η σύγκριση με τον ομότεχνό του Τσάρλι Τσάπλιν απέβαινε σχεδόν σχεδόν πάντα εις βάρος του, μέχρι το 1960 περίπου, όταν άρχισε μια προσεκτικότερη και συστηματικότερη μελέτη του πρωτότυπου στιλ του και της σύνθετης προβληματικής του — μελέτη που αντέστρεψε την αξιολόγηση: σήμερα σχεδόν κανείς μελετητής του κινηματογράφου δεν αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία του Μπάστερ Κίτον.

Τα βασικά χαρακτηριστικά του κωμικού του Κίτον είναι μια απίστευτης ακρίβειας σύνθετη και πολύπλοκη κίνησή του μέσα σ’ ένα χώρο αδρανών γεωμετρικών σχημάτων, γεμάτο ετεροκλήσεις, άμορφες και, κυρίως, τυχαίες κινήσεις. Δε θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως ο Κίτον είναι είδος μανιακού γεωμέτρη που προσπαθεί να επιβάλει τους νόμους της δικής του πολυδιάστατης γεωμετρίας μέσα στο απειροδιάστατο χάος που τον περιβάλλει.

Αμετάθετος στόχος της κίνησης του Κίτον μέσα στο χώρο είναι, θα μπορούσε να πει κανείς, η κατάργηση των φυσικών νόμων — αλλά οι νόμοι αυτοί τελικά επιβάλλονται, χωρίς ωστόσο να εξουδετερώνουν τον μόνιμα εξεγερμένο κοντό ανθρωπάκο που βγαίνει θριαμβευτής μέσα από κάθε σύγκρουση.

Σε τελική ανάλυση, οι κινήσεις του Κίτον είναι κινήσεις εκκρεμούς που περνάει μόνιμα από μια σταθερή κατάσταση ισορροπίας σε μια πρόσκαιρη κατάσταη ανισορροπίας. Τούτο ακριβώς το συνεχές πέρασμα από την ισορροπία στην ανισορροπία —και αντίστροφα— δημιουργεί στον θεατή μια κατάσταση ευφορίας που καταλήγει σε τρανταχτό γέλιο.

Ένα τέτοιο στιλ μαθηματικού, θα λέγαμε, κωμικού είναι πάρα πολύ απομακρυσμένο τόσο από τον παραδοσιακό ουμανισμό που επικαλείται συνεχώς την συμπάθεια του θεατή για τον «πάσχοντα» κωμικό όσο και από την κοινωνιολογία, την ψυχολογία και, βέβαια, τη μεταφυσική που, που εντούτοις, δεν το εμποδίζει να βάζει σε λειτουργία όλα τα παραπάνω, λειτουργώντας ως καταλύτης.

Όντας πολυεπίπεδο και αρμονικό, το κωμικό του Κίτον είναι, πριν από κάθε τι, όμορφο. Και όπως είναι γνωστό, η ομορφιά, η χάρις και η κομψότητα δύσκολα συμβιβάζονται με το γκροτέσκο και το χιουμοριστικό. Εντούτοις, ο μεγάλος Κίτον παραμένει ξεκαρδιστικά κωμικός παρά την υπέρτατη κομψότητα της κάθε του κίνηση. Κάτι ανάλογο, κανείς κωμικός δεν το πέτυχε ποτέ.

Για να αποφύγει ο Κίτον το γκροτέσκο ή φαρσικό κωμικό που γίνεται φανερό κυρίως με την έκφραση του προσώπου, κρατάει το δικό του πρόσωπο απολύτως ασύσπαστο, αχρηστεύοντας έτσι το βασικότερο «εργαλείο» έκφρασης κάθε ηθοποιού. Τούτη η μαρμάρηνη παγερότητα του προσώπου του ήταν η αιτία να του κολλήσουν εντελώς άστοχα το παρατσούκλι «ο αγέλαστος κωμικός».

Γιατί αυτός αυτό που θέλει να αποφύγει ο Κίτον, δεν είναι το γέλιο ή το χαμόγελο, αλλά η έκφραση συναισθημάτων — μια έκφραση που θα τον οδηγούσε κατευθείαν στον ψυχολογισμό, ο οποίος του είναι εντελώς ξένος και άχρηστος.

Ωστόσο, σ’ αυτό το απόλυτα ασύσπαστο πρόσωπο κινούνται δαιμονικά δύο πελώρια μάτια που, ως περισκόπιο, ερευνούν ακατάπαυστα τον γύρω κόσμο, ο οποίος δεν είναι ούτε εχθρικός ούτε φιλικός. Ή, καλύτερα που είναι και τα δύο, είτε ταυτόχρονα είτε σε μια γρήγορη αλληλοδιαδοχή.

Εδώ ακριβώς έχει την ρίζα του και το περιβόητο «διπλό γκαγκ» του Κίτον, που δεν το πέτυχε τόσο σωστά κανείς άλλος κωμικός και που μοιάζει με τη διπλή του ακροβάτη: το οπτικό κωμικό εύρημα —στην κινηματογραφική ορολογία το λέμε γκαγκ— πριν καν εξαντληθεί, ακολουθείται αλυσιδωτά από έναν δεύτερο, ριζικά διαφορετικής έννοιας από το πρώτο. Έτσι, ό,τι καταστρέφεται στο πρώτο, αποκαθίσταται στο δεύτερο — και το αντίστροφο. Είναι εκπληκτικό να διαπιστώνει κανείς στον Κίτον μια εμπειρική μεν, αλλά τόσο σωστή γνώση βασικών εννοιών της διαλεκτικής.

«Ο κάμεραμαν» (ελληνικός τίτλος: «Ο κινηματογραφιστής»), ταινία γυρισμένη το 1928, παραμένει μια απάτητη κορυφή του κινηματογραφικού κωμικού. Στη βάση ενός στοιχειώδους θέματος —ένας κοινός φωτογράφος που γίνεται καμεραμάν κατά λάθος, χάρις στον έρωτά του για μια γραμματέα κινηματογραφικής εταιρείας—, ο Κίτον στήνει έναν πύργο ιδιοφυών ευρημάτων που διαδέχεται το ένα τ’ άλλο με καλπαστικό ρυθμό, και κρατάει το θεατή σε μια κατάσταση συνεχούς ευφορίας: μέχρι που να προλάβει να γελάσει, ένα δεύτερο εύρημα έρχεται να εξουδετερώσει το πρώτο, ένα τρίτο το δεύτερο και έτσι μέχρι το τέλος. Κι όλα αυτά χωρίς την επικουρία του λόγου και χωρίς την ευκολία της επίκλησης των συναισθημάτων του θεατή, όπως στον Τσάπλιν.

 

 

«Δεν φαίνεται στην κάμερα, αλλά κοκκινίζω συχνά».
ΣΑΝ ΑΥΡΙΟ, την 1η Φεβρουαρίου 1966, έφυγε από τη ζωή ο Buster Keaton (1895-1966).

Πηγή:http://dimartblog.com

«Σχεδιάζοντας Διδασκαλίες για το Δημοτικό»

Επιστημονική επιμέλεια: Γαρυφαλλιά Γεροπούλου, Αναστάσιος Γιουρτσίδης, Σοφία Ευθυμιάδου, Λεωνίδας Κυρίτσης, Ιωάννα Μανάφη, Αντώνης Σαπουνάς, Βασιλική Τζελέπη
Εξώφυλλο, σελιδοποίηση: Μίνως-Αθανάσιος Καρυωτάκης

Σύντομη περίληψη

Επτά εκπαιδευτικοί πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, επτά δασκάλες και δάσκαλοι της τάξης και της πράξης, που για πολλά χρόνια δίνουν τον αγώνα τους για τη μόρφωση των μαθητών τους, είχαν την καλή τύχη να βρεθούν μαζί μετεκπαιδευόμενοι στο Διδασκαλείο «Δημήτρης Γληνός» και να σχεδιάσουν διδασκαλίες για τους μαθητές τους με κριτήριο την εισαγωγή καινοτόμων στοιχείων, την εφαρμογή βιωματικών μεθόδων διδασκαλίας και την αξιοποίηση των τεχνολογιών της πληροφορίας και της επικοινωνίας.

Ο διδακτικός σχεδιασμός, ως προστάδιο σημαντικότατο και απολύτως απαραίτητο πριν από την ίδια τη διδασκαλία, απασχόλησε τους εκπαιδευτικούς-συγγραφείς σε όλα τα επίπεδα: θεωρία, μεθοδολογία, υποδομές, τεχνολογία και νέα διδακτικά μέσα.

Οι εκπαιδευτικοί-συγγραφείς, αφού ολοκλήρωσαν τη φάση του συστηματικού σχεδιασμού επτά σχεδίων διδασκαλίας, προχώρησαν στη φάση της ερευνητικής διαδικασίας ζητώντας από γονείς και άλλους εκπαιδευτικούς να τα αξιολογήσουν μέσω ημιδομημένων συνεντεύξεων.

Το κεντρικό ερώτημα και κατά τον σχεδιασμό των συγκεκριμένων διδασκαλιών και κατά τη φάση της έρευνας ήταν αν η τεχνολογία και τα νέα διδακτικά μέσα που αυτή διαθέτει στο σχολείο, είναι δυνατόν να συμβάλουν στη βελτίωση της διδακτικής πράξης και γενικότερα του εκπαιδευτικού έργου. Τα συμπεράσματα της έρευνας πλούσια και αποκαλυπτικά «φωτίζουν» σκοτεινά σημεία στην καθημερινή εκπαιδευτική πράξη στα σχολεία μας.

Κατεβάστε το βιβλίο σε pdf

Λήψη αρχείου

Οι ελληνικές εκλογές όπως τις είδαν οι ξένοι σκιτσογράφοι...

Με το παγκόσμιο ενδιαφέρον να έχει εστιάσει στις ελληνικές εκλογές, ο σχολιασμός τους από τους ξένους ξελοιογράφους ήταν αναπόφευκτος...

Αποτελέσματα βουλευτικών εκλογών 2015

Ολοκληρώθηκε η καταμέτρηση των ψήφων σε όλη την Ελλάδα για τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Βάσει των στοιχείων του Υπουργείου Εσωτερικών, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε πρώτος με 36,34% και 149 έδρες. Η ΝΔ συγκέντρωσε το ποσοστό του 27,81% και κατέχει 76 έδρες, ενώ στην τρίτη θέση είναι η Χρυσή Αυγή με 6,28% και 17 έδρες. Ακολουθούν το Ποτάμι με 6,05% και 17 έδρες, το ΚΚΕ με 5,47% και 15 έδρες, οι ΑΝΕΛ με 4,75% και 13 έδρες και το ΠΑΣΟΚ με 4,68% και 13 έδρες.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία η αποχή έφτασε στο ποσοστό ρεκόρ του 37,64%, ποσοστό μεγαλύτερο από αυτό του Ιουνίου του 2012 (37,53%).
Στις κάλπες προσήλθε το 63,87% των 9.909.386 εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους.

Φτάσαμε μπροστά στο παραβάν, λοιπόν...

“ Οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν για να αντεπεξέλθει επιτυχώς ή οικονομία στην κρίση και να σταθεί ταχύτερα στα πόδια της απέτυχαν δραματικά, αφού στην πράξη αντί να επαναφέρουν την οικονομία στην ανάπτυξη τη «βύθισαν» σε μια από τις χειρότερες και μακροχρόνιες υφέσεις στην παγκόσμια οικονομική Ιστορία ” είναι η κατακλείδα στα χιλιάδες άρθρα που έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια.

Τα έξι χρόνια ύφεσης, στην οποία μας «βύθισαν» οι μνημονιακές κυβερνήσεις, είχαν καταστροφικές συνέπειες σε επενδύσεις, εισοδήματα πρωτίστως του ιδιωτικού τομέα, στην κατανάλωση και στις θέσεις εργασίας.

Λουκέτα παντού, σε κάθε γειτονιά και σε κάθε γωνιά, με τα επίσημα στοιχεία να εξακολουθούν να είναι απογοητευτικά και να πιστοποιούν το διαρκές «έγκλημα». Η ΕΛΣΤΑΤ (Ελληνική Στατιστική Αρχή) αποκαλύπτει ότι οι άνεργοι, μεταξύ του τρίτου τριμήνου του 2008 και του αντίστοιχου του 2014, αυξήθηκαν κατά 1.052.700 άτομα, με τις κατασκευές, τη μεταποίηση και το εμπόριο να έχουν «χτυπηθεί» περισσότερο από όλους τους κλάδους.

Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ φανερώνουν το πραγματικό «κοινωνικό» πρόσωπο όσων υποτάχθηκαν στις εντολές της τρόικας, αφού η ανεργία από το 7,3% που ήταν στο τρίτο τρίμηνο του 2008 εκτοξεύτηκε στο 25,5% φέτος, με τον αριθμό των ανέργων να ανέρχεται σε 1.229.400 άτομα. 

Τα μεγέθη μιλούν από μόνα τους:

Το ποσοστό των μακροχρόνια ανέργων (αυτοί που αναζητούν εργασία για διάστημα πάνω από 12 μήνες) εκτινάχθηκε στο 75,4% του συνόλου των ανέργων και ανέρχονται σε 927.000 άτομα. Η συγκεκριμένη κατηγορία ανέργων, αφενός δεν λαμβάνει επίδομα ανεργίας, αφετέρου όσο μένει εκτός αγοράς εργασίας απαξιώνεται και δύσκολα θα μπορέσει να ενταχθεί ξανά σε αυτή.

Ένας στους δύο νέους (49,5%) έως 24 ετών είναι άνεργος, ενώ πολύ υψηλή, στο 39,7%, είναι ανεργία και στην πλέον παραγωγική ηλικία των 25 - 29 ετών.

Στον ιδιωτικό τομέα μάλιστα οι κλάδοι που κατέγραψαν τις μεγαλύτερες αριθμητικές απώλειες θέσεων απασχόλησης στο τρίτο τρίμηνο του 2014, σε σύγκριση με το τρίτο τρίμηνο του 2008, ήταν:

Οι κατασκευές, όπου χάθηκαν 244.000 θέσεις εργασίας ή το 60,9% και οι απασχολούμενοι περιορίστηκαν σε 156.900 άτομα.

Η μεταποίηση, που απώλεσε 234.000 θέσεις απασχόλησης ή το 42,7% και περιορίστηκε πλέον σε 314.200 απασχολουμένους.

Το χονδρικό και λιανικό εμπόριο, όπου χάθηκαν 210.900 θέσεις εργασίας ή το 25,1%, και οι θέσεις εργασίας περιορίστηκαν σε 630.000.

Αλλά και όσοι άντεξαν έχασαν πολλά, αφού είναι εξωπραγματική η συρρίκνωση των εισοδημάτων τα τελευταία χρόνια, καθώς άγγιξε το 27,7%. Από 169 δισ. ευρώ που ήταν το ακαθάριστο εισόδημα το 2008, μειώθηκε στα 122,3 δισ. ευρώ, ενώ με βάση τα επίσημα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος οι μέσες ακαθάριστες ονομαστικές αποδοχές, από το 2010 που ξεκίνησε η πτώση των μισθών, μειώθηκαν στο σύνολο της οικονομίας κατά 20,9%.

Οι επιπτώσεις των μνημονίων καταγράφονται και στους κατώτατους μισθούς, που στον ιδιωτικό τομέα έχουν υποχωρήσει στα 586 ευρώ, αν και στην πράξη διαμορφώνονται σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα.

Πίσω στο 1996 οι επενδύσεις

Τα ψέματα έχουν κοντά ποδάρια, λέει ο σοφός λαός, και αυτό αποδεικνύουν όλα τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ όσον αφορά και τις επενδύσεις, που η απελθούσα κυβέρνηση τις είχε κάνει «σημαία».

Η αλήθεια για τη συγκυβέρνηση είναι πικρή και με ανυπολόγιστες συνέπειες στην οικονομία και τη χώρα, αφού κατάφερε να συρρικνώσει κατά περίπου 65% την επενδυτική δαπάνη, καθώς από τα 57,4 δισ. ευρώ που ήταν το 2008, «βούλιαξε» στα 20,5 δισ. ευρώ το 2013.

Είναι εξάλλου αξιοσημείωτο ότι το ύψος των επενδύσεων του έτους 2013, με βάση τα τελευταία επίσημα στοιχεία, είναι χαμηλότερο και από το ύψος των επενδύσεων του έτους 1996, που είχαν διαμορφωθεί σε 22,2 δισ. ευρώ!

Και βέβαια σήμερα στην αγορά αρνητικά εξακολουθούν να επιδρούν στην όποια επενδυτική δραστηριότητα η κάθετη πτώση της ζήτησης καθώς και η απουσία ουσιαστικής χρηματοδότησης.

Από τα μνημόνια ισχυρό «χτύπημα» δέχθηκε και η παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών, αφού από 389,1 δισ. ευρώ το 2008, υποχώρησε σε 288 δισ. ευρώ το 2013, ενώ οι εισαγωγές μειώθηκαν αντανακλώντας τη συρρίκνωση εισοδημάτων και κατανάλωσης κι από 88 δισ. ευρώ το 2008, υποχώρησαν σε 60,6 δισ. ευρώ, μειωμένες κατά 31,2%.

Τα «πακέτα» φτωχοποίησης

Για την Ιστορία, αλλά και για να γνωρίζουν όσοι ξεχνούν εύκολα, τα «πακέτα» που εξαθλίωσαν την κοινωνία προέβλεπαν μέτρα:

Το 2010 ύψους 9% του ΑΕΠ ή 20 δισ. ευρώ, που εφαρμόστηκαν.

Το 2011 ύψους 4% του ΑΕΠ ή 10 δισ. ευρώ, που εφαρμόστηκαν.

Το 2012 ύψους 2% του ΑΕΠ ή 5 δισ. ευρώ, όμως οι αστοχίες των κυβερνητικών χειρισμών «στοίχισαν» στους πολίτες συνολικά μέτρα 8,4 δισ. ευρώ, από τα οποία 5,3 δισ. ευρώ ήταν οι αυξήσεις των φόρων και 3,1 δισ. ευρώ οι μειώσεις δαπανών.

Το 2013 ύψους 2% του ΑΕΠ ή 4,8 δισ. ευρώ, για να εκτοξευτούν και πάλι στα 9,4 δισ. ευρώ.

Το 2014 το αρχικό μνημόνιο δεν προέβλεπε μέτρα, όμως επιβλήθηκαν τελικά νέα μέτρα ύψους 4,2 δισ. ευρώ.

Εάν δεν προκηρύσσονταν οι εκλογές είναι δεδομένο ότι ο «κύκλος» των μέτρων δεν θα έκλεινε, αφού η απελθούσα κυβέρνηση διαπραγματευόταν και νέα για το τρέχον έτος.

Θα πρέπει να αναφερθεί ότι οι δανειστές είχαν προτείνει για φέτος μέτρα ύψους 2,5 δισ. ευρώ και η κυβέρνηση αντιπρότεινε παρεμβάσεις που θα απέφεραν στα δημόσια ταμεία περίπου 980 εκατ. ευρώ.

Εάν λοιπόν και το συγκεκριμένο «πακέτο» προστεθεί στα ήδη ληφθέντα μέτρα, τότε ο «λογαριασμός» ανεβαίνει στα 65 δισ. ευρώ ή στο 30% του ΑΕΠ, με τάση προς τα 70 δισ. ευρώ για να καλυφθούν και οι «τρύπες» των ταμείων.

Και όλα αυτά τα μέτρα που ελήφθησαν τόσα χρόνια δεν οδήγησαν πουθενά αλλού παρά μόνο στη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος και του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών λόγω της μείωσης των εισαγωγών, αφού στην ουσία εκτίναξαν την ύφεση, την ανεργία και το δημόσιο χρέος, με αποτέλεσμα σήμερα αυτό να μην είναι βιώσιμο.

Λάθος «συνταγή»

Το ένα λάθος φυσικά διαδεχόταν το άλλο όσο βαδίζαμε στον «δρόμο» των μνημονίων, με κορυφαίες τις κινήσεις που αποφασίστηκαν για την αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.

Τα μέσα που προτάθηκαν και υλοποιήθηκαν έβαλαν ουσιαστικά και την «ταφόπλακα» στην κοινωνία, αφού εστιάστηκαν κυρίως:

Στην εισοδηματική πολιτική και στις εκτεταμένες διαρθρωτικές μεταβολές, που θα οδηγούσαν σε αύξηση της παραγωγικότητας, μείωση του κόστους παραγωγής, αύξηση του ανταγωνισμού.

Στη μείωση των τιμών και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας.

Για να πετύχει και να είναι ταχύτερη η ολική «επαναφορά» της ανταγωνιστικότητας επιβλήθηκαν και μεταρρυθμίσεις, που αφορούσαν την αγορά εργασίας, την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, τις αποκρατικοποιήσεις, την απελευθέρωση των αγορών προϊόντων, τις συγχωνεύσεις ή και διακοπή της λειτουργίας φορέων του Δημοσίου που δεν έχουν λόγο ύπαρξης, μέτρα για το ασφαλιστικό σύστημα.

Και μπορεί στα χαρτιά και στη θεωρία παρόμοιες κινήσεις να αποδίδουν, όμως η πραγματικότητα για την οικονομία και την κοινωνία ήταν δραματική. Η «συνταγή» αποδείχτηκε λάθος και η οικονομική πολιτική οδηγήθηκε σε νέο «Βατερλό», αφού δεν μπόρεσε να αλλάξει την οικονομία και να συμβάλει στην ελαχιστοποίηση των αρνητικών επιπτώσεων της δημοσιονομικής προσαρμογής επί του ΑΕΠ και στην επίσπευση της ανάκαμψης.

Ξαναγυρίζουμε στις αρχικές σκέψεις:

Οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν για να αντεπεξέλθει επιτυχώς ή οικονομία στην κρίση και να σταθεί ταχύτερα στα πόδια της απέτυχαν δραματικά, αφού στην πράξη αντί να επαναφέρουν την οικονομία στην ανάπτυξη τη «βύθισαν» σε μια από τις χειρότερες και μακροχρόνιες υφέσεις στην παγκόσμια οικονομική Ιστορία.

Με τα παραπάνω κατα νου, τραβάμε την κουρτίνα και μπαίνουμε στο παραβάν...

                                                                                             

Οι εκλογές της Μπουμβίλ - Λούκυ Λουκ

Στην παρακάτω ευφυέστατη ιστορία των Μορίς και Γκοσινύ ο αγαθιάρης Μόμπυ που κατα λάθος βρίσκεται να κυβερνά, καταφέρνει στο τέλος να γίνει ένας άξιος κι επιτυχημένος κυβερνήτης. Θαυμάσια ιστορία...και αρκετά επίκαιρη...

...χρέος τους και Χρέος μας...

Μας λένε ότι πρέπει να μείνουμε στα γόνατα, να είμαστε φρόνιμοι, υπάκουοι, να εισπνέουμε αιθαλομίχλη και να τρώμε ληγμένα τρόφιμα διότι «έχουμε χρέος».

    Ως προς το τελευταίο συμφωνούμε απολύτως. Πράγματι έχουμε χρέος. Μόνο που το ευγενέστερο των «χρεών» του λαού, συνώνυμο της ίδιας της ύπαρξης, είναι να οργανωθεί, να αντισταθεί και να επιβάλει μονομερώς -πως αλλιώς;- εκείνες τις πολιτικές αποφάσεις που θα διαγράψουν το χρέος. Εξηγούμαστε:

***

    Παρατήρηση πρώτη: Το 2009 το δημόσιο χρέος ήταν στο 129% του ΑΕΠ και σε απόλυτα μεγέθη 298 δισ. ευρώ. Σήμερα (Προϋπολογισμός 2014, Πίνακας 4.2, σελ 139) μετά από πέντε χρόνια αδιάκοπης βαρβαρότητας, μετά από δύο Μνημόνια, χαράτσια και «κουρέματα», το χρέος εκτινάχτηκε στο 175% του ΑΕΠ και σε απόλυτα μεγέθη πάνω από 320 δις.

    Συμπέρασμα πρώτο: Η πολιτική αυτή όχι μόνο δε μειώνει το χρέος αλλά το μεγαλώνει, το διογκώνει, το εκτινάσσει. Το χρέος είναι κατά 50 μονάδες μεγαλύτερο ως ποσοστό του ΑΕΠ από τη στιγμή που υποτίθεται ότι άρχισαν να το μειώνουν!

***

    Παρατήρηση δεύτερη: Λένε ότι παίρνουν δάνεια για να ενισχύσουν το κράτος και το λαό. Ψέματα! Μέχρι τώρα από το πρώτο και δεύτερο Μνημόνιο τα συνολικά δάνεια που έχουν εκταμιευτεί ανέρχονται σε 225 δισ. ευρώ. Την ίδια περίοδο σύμφωνα με τα στοιχεία τόσο του κ.Σταϊκούρα που κατατέθηκαν στη Βουλή μετά από ερώτηση του Μανώλη Γλέζου, όσο και της Τράπεζας της Ελλάδας, οι τράπεζες με τη μορφή πακέτων και ενισχύσεων έχουν λάβει πάνω από 250 δισ. ευρώ.

    Συμπέρασμα δεύτερο: Τα δάνεια, που αυξάνουν και δεν μειώνουν το χρέος,  όχι μόνο δεν πάνε στον λαό και στην ενίσχυση της οικονομίας, αλλά στο σύνολό τους και ακόμα περισσότερα πάνε στους τραπεζίτες και κανείς άλλος δεν τα έχει δει. Τι τα κάνουν οι τραπεζίτες καλό θα ήταν να μας το εξηγήσουν οι εκπρόσωποι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που τους τα δίνουν.   

***

    Παρατήρηση τρίτη: Λένε ότι παίρνουν δάνεια για να πληρώνουν μισθούς και συντάξεις. Ψέματα. Την ίδια περίοδο που οι κυβερνήσεις δανείστηκαν τα 225 δισ. ευρώ της τρόικας, ο ελληνικός λαός, για το διάστημα 2010 – 2014 σε τόκους, σε χρεολύσια, σε δαπάνες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους έχει καταβάλει 164,5 δισ. ευρώ και για  εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων έχει επιβαρυνθεί με δαπάνες ύψους 267,7 δισ. ευρώ! Δηλαδή 200 δισ. ευρώ παραπάνω (Προϋπολογισμός 2015, Πίνακες 4.6 και 4.7 σελ 178).

    Συμπέρασμα τρίτο: Με τα δάνεια δεν πληρώνουν μισθούς και συντάξεις.  Αντίθετα: Είναι οι κομμένοι μισθοί, είναι οι κομμένες συντάξεις, είναι η δυστυχία και η καταστροφή του ελληνικού λαού μέσω των οποίων πληρώνονται τα δάνεια. Συνάπτουν δάνεια για να πληρώνουν με τόκο τα προηγούμενα δάνεια και κόβουν μισθούς και συντάξεις υποβάλλοντας τον λαό να πληρώνει με το αίμα του και τα παλιά και τα νέα δάνεια.

***

    Παρατήρηση τέταρτη: Λένε ότι η Ελλάδα παίρνει δάνεια γιατί έχει χρέη. Ψέματα! Ισχύει ακριβώς το αντίστροφο: Η Ελλάδα – και κάθε κράτος – έχει χρέη επειδή ακριβώς παίρνει δάνεια τα οποία άλλοι τα ξεκοκαλίζουν και άλλοι τα πληρώνουν. Υπενθυμίζουμε: Στην Ελλάδα είχαμε χρέος πριν ακόμα δημιουργηθεί ελληνικό κράτος, ως απόρροια των λεγόμενων «δανείων της ανεξαρτησίας» που φυσικά δεν έφτασαν ποτέ στον ελληνικό λαό. Σημειώστε: Ο Ψυρούκης, ο ιστορικός Καρολίδης καθώς και ο Νίκος Μπελογιάννης στο βιβλίο του «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» έχουν καταγράψει ότι από την Επανάσταση του 1821 μέχρι την χρεοκοπία του 1932 επί Βενιζέλου, η Ελλάδα είχε δανειστεί 2 δισ. φράγκα, είχε καταβάλει στους δανειστές 2,4 δισ. φράγκα κι όμως τους χρωστούσε ακόμα 2 δισ. φράγκα, όσα δηλαδή είχε δανειστεί εξ αρχής!  Σημειώστε επίσης: Από το 1992 μέχρι σήμερα ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει για αποπληρωμές δανείων (Εισηγητική Έκθεση Προϋπολογισμού 2015, σελ. 178) το αστρονομικό ποσό του 1,027 τρισ. ευρώ! Το ποσό είναι αδιανόητο. Ακόμα όμως πιο αδιανόητο είναι το γεγονός ότι ενώ ο λαός έχει πληρώσει ένα σκασμό σε τοκογλυφικά, οι σωτήρες, εντός και εκτός Ελλάδας του λένε ότι τους χρωστάει κι άλλα 320 δισ. ευρώ, που αφού τους τα πληρώσει κι αυτά τότε το 2020 θα χρωστάει κι άλλα 300 κοκ.

    Συμπέρασμα τέταρτο: Αυτός ο κατήφορος δεν πρόκειται να σταματήσει. Και σίγουρα δεν πρόκειται να τον σταματήσουν ούτε τα Μνημόνια που τώρα θα τα βαφτίσουν «πιστοληπτική γραμμή», ούτε οι επιμηκύνσεις, ούτε οι «αναδιαρθρώσεις», ούτε οι τρόικες που τώρα τους ψάχνουν άλλο όνομα, μπορεί να τις πούνε ακόμα και… «περεστρόικες». Με αυτές τις «τεχνικές», το αποτέλεσμα είναι σε κάθε προηγούμενο λογαριασμό χρεών να επέρχεται - όπως περιέγραφε ο Λένιν - ένας «τοκογλυφικός επιπρόσθετος λογαριασμός πάνω σε εκείνον που 20 φορές ως τώρα πληρώθηκε».

***

    Παρατήρηση πέμπτη: Λένε ότι τα χρέη και τα ελλείμματα οφείλονται στο ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», ότι οφείλονται στην αμεριμνησία του λαού, στην ευμάρεια, στο γεγονός ότι - κατά ορισμένους – ο λαός είναι τεμπελχανάς και κοπρίτης. Ότι οφείλονται στους μισθούς και τις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων. Πρόκειται για άθλιο ψέμα. Σημειώστε: Οι φόροι που θα πληρώσει ο λαός το 2015 ανέρχονται στα 50,3 δισ. ευρώ (Προϋπολογισμός 2015, Πίνακας 3.6, σελ 106). Οι μισθοί και οι συντάξεις μετά βίας φτάνουν στα 18 δισ. ευρώ (Πίνακας 3.10, σελ. 113). Συνολικά, δε, ο λαός έχει πληρώσει σε φόρους από το 2005 μέχρι το 2015 το ποσό των 563,7 δισ. ευρώ (Πίνακας 3.6, σελ. 106). Δηλαδή και οι μισθοί και οι συντάξεις, ό,τι έχει απομείνει δηλαδή, πληρώνονται από τους φόρους του λαού, και όλοι οι υπόλοιποι φόροι αντί να γυρίζουν στο λαό, πάνε κατά δεκάδες δισ. ευρώ σε τοκογλύφους σε δανειστές και πιστωτές.

    Συμπέρασμα πέμπτο: Όσοι τα λένε αυτά λοιπόν περί «κοπρίτη» λαού είναι οι πραγματικοί πολιτικοί κοπρίτες. Τα χρέη, τα ελλείμματα αλλά και τα πλεονάσματα είναι κομμάτια του συνολικού δημόσιου πλούτου που κάποιοι λίγοι κηφήνες τον υπεξαιρούν διαχρονικά. Τα δάνεια που προκαλούν τα χρέη δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) σε μισθούς και συντάξεις εργαζομένων, όπως με θρασύτητα ισχυρίζονται οι «όλοι μαζί τα φάγαμε». Επιστρέφουν σχεδόν στο σύνολό τους σε δανειστές και τοκογλύφους! Τα δάνεια δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) στην Υγεία και την Παιδεία. Πάνε στους τραπεζίτες, στους κεφαλαιοκράτες που τα απομυζούν για να χρηματοδοτούν τις μπίζνες και τις ανακεφαλαιώσεις τους. Τα δάνεια δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) στο ανύπαρκτο κράτος Πρόνοιας. Πάνε για να καλύπτονται οι τρύπες από τις φοροαπαλλαγές, τις φοροελαφρύνσεις, τα «πακέτα» ενισχύσεων, τις επιχορηγήσεις προς την ολιγαρχία. Πάνε για το μεγάλο φαγοπότι που άλλοτε λέγεται Ολυμπιάδα, άλλοτε λέγεται υποβρύχια που γέρνουν και  μονίμως λέγεται «ΝΑΤΟικοί εξοπλισμοί».

***

    Παρατήρηση έκτη: Για να βρούμε τι είδους είναι το χρέος δεν έχουμε παρά να κάνουμε το εξής: Παίρνουμε τις διαρκείς φοροαπαλλαγές, τα θαλασσοδάνεια, τις χαριστικές ρυθμίσεις προς μονοπώλια, πολυεθνικές, εργολάβους και τραπεζίτες,  προσθέτουμε τις ΝΑΤΟικές δαπάνες στις οποίες οφείλεται τουλάχιστον το ¼ του χρέους, σε αυτά προσθέτουμε την υπέροχη Ολυμπιάδα που ακόμα δεν ξέρουμε πόσο κόστισε, πάνω σε αυτά βάζουμε τις διαρκείς υπερκοστολογήσεις των δημόσιων έργων, προσθέτουμε τις ολέθριες συνέπειες της ένταξης στην ΕΕ με την καταβαράθρωση της παραγωγικής βάσης, προσθέτουμε τις επίσης ολέθριες συνέπειες της λεγόμενης «απελευθέρωσης της αγοράς» ειδικά στον τομέα της μεταφοράς κεφαλαίων στο εξωτερικό, βάζουμε ως κερασάκι στην τούρτα την πολιτική της υπονόμευσης και της διαφθοράς στις κρατικές επιχειρήσεις, και θα έχουμε βρει και το μέγεθος και τα αίτια του χρέους.

    Συμπέρασμα έκτο (και βασικό): Αυτό το χρέος είναι όλο ειδεχθές, είναι όλο επαχθές, είναι όλο ληστρικό, και είναι όλο παράνομο. Και δεν εννοούμε παράνομο με την «στενή» νομική έννοια. Εννοούμε ότι είναι πολιτικά παράνομο. Η αντιμετώπισή του, επομένως, δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική. Που σημαίνει: Άλλη πολιτική λύση, προς όφελος του λαού, από την άρνηση πληρωμής ενός χρέους που ο λαός και δεν το χρωστάει και το έχει πληρώσει (!) δεν υπάρχει.

***

    Αν κάτι απορρέει ως πολιτικό συμπέρασμα από τα παραπάνω είναι ότι η λύση σε αυτή την ατέλειωτη φρίκη δεν θα έρθει ούτε με την «επιμήκυνση» του χρέους, ούτε με τα «κουρέματα», ούτε με λογιστικούς προσδιορισμούς για το ποιο είναι το «καλό» και ποιο είναι το «κακό» χρέος, ποιο είναι «επονείδιστο» χρέος και ποιο όχι. Το χρέος είναι όλο επονείδιστο και κυρίως είναι όλο πληρωμένο από έναν λαό που δεν είχε καμία οφειλή, αλλά το πλήρωσε. Εναπόκειται, τελικά, στον ίδιο τον λαό να επιβάλει εκείνες τις πολιτικές αποφάσεις που θα καταστήσουν το πληρωμένο χρέος και διαγραμμένο.

    Με άλλα λόγια: Μιλάμε για πλήρη, ολική και οριστική διαγραφή του χρέους. Και εδώ έρχεται η ερώτηση: Και πώς θα γίνει αυτό; Μονομερώς; Απάντηση: Μα φυσικά μονομερώς! Τι περιμένετε; Να τείνουν ευήκοον ους, μέσα από διαπραγματεύσεις και επαναδιαπραγματεύσεις, ποιοι; Οι κερδοσκόποι; Οι τοκογλύφοι; Το πιστεύει κανείς στ’ αλήθεια αυτό;

    Εμείς, αντιθέτως, πιστεύουμε αυτό που έλεγε ο Άνταμ Σμιθ: Κανείς εκτός από κάποιον ζητιάνο δεν επιλέγει να εξαρτάται από την γενναιοδωρία των συμπολιτών του.

    Αυτό που έλεγε ο Άνταμ Σμιθ για τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, στις σχέσεις μεταξύ κρατών και διεθνών οργανισμών ισχύει 1.000 φορές. Και να το ξεκαθαρίσουμε: Ο Άνταμ Σμιθ δεν ήταν κομμουνιστής. Πατέρας του καπιταλισμού θεωρείται.

                                                                                Νίκος Μπογιόπουλος /enikos.gr

Οι εκλογικές μάζες που σε τέσσερις μέρες ψηφίζουν...

Οι εκλογικές μάζες, δηλαδή οι ομάδες που καλούνται να εκλέξουν τους τιτλούχους κάποιων υπηρεσιών, είναι μάζες ετερογενείς όμως, καθώς δεν δρουν παρά μόνο με ένα καθορισμένο τρόπο: επιλέγουν ανάμεσα σε διάφορους υποψηφίους, δεν μπορούμε να παρατήσουμε σε αυτές παρά κάποιους από τους χαρακτήρες που περιγράψαμε προηγουμένως.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Gustave Le Bon «Ψυχολογία των μαζών»

Αυτοί που εκδηλώνουν κυρίως είναι η ασθενής ικανότητα για συλλογισμό, η απουσία κριτικού πνεύματος, η οξυθυμία, η ευπιστία και η υπεραπλούστευση.

Ανακαλύπτουμε επίσης στις αποφάσεις τους την  επιρροή των καθοδηγητών και το ρόλο των παραγόντων που απαριθμήσαμε προηγουμένως: τη διαβεβαίωση, την επανάληψη, το κύρος και τη μετάδοση.

Ας διερευνήσουμε πώς τις παρασύρει κανείς. Με μεθόδους που πετυχαίνουν με τον καλύτερο τρόπο, θα συναχθεί καθαρό η ψυχολογία τους.

Η πρώτη από τις ιδιότητες που πρέπει να έχει ο υποψήφιος είναι το κύρος. Το προσωπικό κύρος δεν μπορεί να αντικατασταθεί παρά από αυτό της ισχύος. Το ταλέντο, η ίδια η ευφυΐα, δεν είναι στοιχεία επιτυχίας.

Αυτή η ανάγκη του υποψηφίου να περιβάλλεται με κύρος, να μπορεί επομένως να επιβληθεί δίχως αμφισβήτηση, είναι κεφαλαιώδης. Αν οι ψηφοφόροι, που αποτελούνται κυρίως από εργάτες και χωρικούς, επιλέγουν τόσο σπάνια έναν από τους δικούς τους για να τους αντιπροσωπεύσει, είναι γιατί οι προσωπικότητες που βγαίνουν από τις τάξεις τους δεν έχουν γι’ αυτούς κανένα κύρος. Δεν διορίζουν ποτέ έναν όμοιό τους παρά για λόγους δευτερεύοντες, για να αντισταθούν για παράδειγμα σε ένα υψηλό πρόσωπο, σε ένα ισχυρό αφεντικό, υπό την εξάρτηση του οποίου βρίσκεται καθημερινά ο ψηφοφόρος, και του οποίου έχει έτσι την ψευδαίσθηση ότι γίνεται για λίγο ο κύριος.

Όμως το απόκτημα του κύρους δεν αρκεί για να εξασφαλίσει την επιτυχία στον υποψήφιο. Ο ψηφοφόρος χαίρεται πολύ να βλέπει να κολακεύουν τις λαχτάρες του και τις κενοδοξίες του’ ο υποψήφιος πρέπει να τον φορτώσει με υπερβολικές κολακείες, να μη διστάσει να του δώσει τις πιο απίστευτες υποσχέσεις. Μπροστά σε εργάτες δεν θα μπορούσε να στιγματίσει και να προσβάλει πολύ τα αφεντικά τους. Όσο για τον αντίθετο υποψήφιο, θα επιχειρήσει να τον συντρίψει κατοχυρώνοντας με τη  διαβεβαίωση, τη επανάληψη και τη μετάδοση ότι είναι ο τελευταίος των αγυρτών, και ότι κανένας δεν αγνοεί ότι έχει διαπράξει πολλά εγκλήματα. Είναι ανώφελο, εννοείται, να ψάξει οποιοδήποτε πρόσχημα απόδειξης. Αν ο αντίπαλος δεν γνωρίζει καλά την ψυχολογία των μαζών, θα προσπαθήσει να δικαιολογηθεί με επιχειρήματα, αντί να απαντήσει απλώς στις συκοφαντικές διαβεβαιώσεις με άλλες διαβεβαιώσεις το ίδιο συκοφαντικές και δεν θα έχει από εκείνη m στιγμή καμιά πιθανότητα να επικρατήσει.

Το γραπτό πρόγραμμα του υποψηφίου δεν πρέπει να είναι πολύ κατηγορηματικό, γιατί οι αντίπαλοί του θα μπορούσαν να του το αντιτάξουν αργότερα’ όμως το προφορικό του πρόγραμμα θα μπορούσε να είναι υπερβολικά άμετρο. Μπορεί να υποσχεθεί άφοβα τις πιο σημαντικές μεταρρυθμίσεις. Για το παρόν αυτές οι υπερβολές έχουν πολύ καλά αποτελέσματα, και για το μέλλον δεν δεσμεύουν σε τίποτα. Ο ψηφοφόρος δεν ενδιαφέρεται καθόλου πράγματι, αν συνέχεια, να μάθει αν ο εκλεγμένος ακολούθησε την ομολογία πίστης που επευφημήθηκε, και εξαιτίας της οποίας, υποτίθεται, έλαβε χώρα η εκλογή.

Αναγνωρίζουμε εδώ όλους τους παράγοντες πειθούς που περιγράψαμε πιο πάνω. θα τούς ξαναβρούμε ακόμα στην επίδραση των λέξεων και των τύπων, των οποίων δείξαμε ήδη την ισχυρή εξουσία. Ο ρήτορας που ξέρει να τούς χειρίζεται οδηγεί τις μάζες κατά βούληση. Τέτοιες εκφράσεις όπως: το αισχρό κεφάλαιο, οι άθλιοι εκμεταλλευτές, ο αξιοθαύμαστος εργάτης, η κοινωνικοποίηση των αγαθών κ.λπ., προκαλούν πάντα το ίδιο αποτέλεσμα, αν και ήδη είναι λίγο φθαρμένες. Όμως ο υποψήφιος που μπορεί να ανακαλύψει μια καινούργια φόρμουλα, στερημένη μάλιστα ακριβούς σημασίας, και κατά συνέπεια εφαρμόσιμο στις πιο διαφορετικές εμπνεύσεις, έχει μια αλάνθαστη επιτυχία.

……..

Οσο για την επίδραση που οι συλλογισμοί θα μπορούσαν να ασκήσουν στο πνεύμα των ψηφοφόρων, θα έπρεπε να μην είχαμε διαβάσει ποτέ τα πρακτικά ενός εκλογικού συνεδρίου για να μην είμαστε κατηγορηματικοί σε αυτό το θέμα. Εκεί ανταλλάσσουν διαβεβαιώσεις, ύβρεις, ενίοτε βίαια κτυπήματα, ποτέ λόγους. Αν επιβάλλεται ησυχία μια στιγμή, είναι που ένας παριστάμενος με δύσκολο χαρακτήρα αναγγέλλει ότι πρόκειται να θέσει στον υποψήφιο ένα από αυτά τα ενοχλητικά ερωτήματα που διασκεδάζουν πάντα το ακροατήριο. Όμως η ικανοποίηση των αντιπολιτευομένων δεν διαρκεί πολύ, γιατί, η φωνή αυτού που μίλησε τελευταίος, σε λίγο καλύπτεται από τα ουρλιαχτά των αντιπάλων. Μπορούμε να θεωρήσουμε ως τύπο των δημοσίων συνεδρίων τα ακόλουθα πρακτικά, επιλεγμένα μεταξύ κάποιων άλλων παρόμοιων, και τα οποία δανείζομαι από τις καθημερινές εφημερίδες:

Όταν ένας διοργανωτής κάλεσε τους παριστάμενους να διορίσουν έναν πρόεδρο, η ταραχή ξέσπασε. Οι αναρχιστές πηδούν πάνω στη σκηνή για να αρπάξουν το γραφείο με έφοδο. Οι σοσιαλιστές το υπερασπίζονται δραστικά’ σκοντάφτουν, χαρακτηρίζονται αμοιβαία κατάσκοποι, πουλημένοι κ.λπ., ένας πολίτης προχωρεί με ένα μάτι μωλωπισμένο.

Τελικά, το γραφείο εγκαθίσταται κουτσά-στραβά εν μέσω της ταραχής, και το βήμα μένει στο σύντροφο Χ.

Ο ρήτορας εκτοξεύει αμέσως μια κατηγορία εναντίον των σοσιαλιστών, οι οποίοι τον διακόπτουν φωνάζοντας: «Κρετίνε! Ληστή! Αχρείε!» κ.λπ., επίθετα στα οποία ο σύντροφος Χ απαντά με την έκθεση μιας θεωρίας, σύμφωνα με την οποία οι σοσιαλιστές είναι «ηλίθιοι» ή «απατεώνες».

Το γερμανικό κόμμα είχε οργανώσει χθες βράδυ στο εμπορικό επιμελητήριο, στην οδο Faubourg-du-Temple, μια μεγάλη συγκέντρωση, προπαρασκευαστική της γιορτής των Εργατών της πρώτης Μαΐου. Το σύνθημα ήταν: «Γαλήνη και ηρεμία».

Ο σύντροφος G χαρακτηρίζει τους σοσιαλιστές «κρετίνους» και «απατεώνες».

Με αυτά τα λόγια, ρήτορες και ακροατές βρίζονται και έρχονται στα χέρια’ οι καρέκλες, τα έδρανα, τα τραπέζια, ανεβαίνουν στη σκηνή κ.λπ.

Ας μη φανταστούμε ότι αυτό το είδος συζήτησης προσιδιάζει σε μια ορισμένη τάξη ψηφοφόρων, και είναι αποτέλεσμα της κοινωνικής τους κατάστασης. Σε κάθε ανώνυμη συνάθροιση, που απαρτίζεται αποκλειστικά από μορφωμένους, η συζήτηση παίρνει εύκολα τις ίδιες μορφές. Έχω δείξει ότι οι άνθρωποι μαζικά τείνουν προς τη διανοητική εξίσωση, και, την κάθε στιγμή, ξαναβρίσκουμε την απόδειξη γι’ αυτό. Να, για παράδειγμα, ένα απόσπασμα από τα πρακτικά ενός συνεδρίου στελεχωμένου αποκλειστικά από φοιτητές:

Η ταραχή όλο και μεγάλωνε, όσο προχωρούσε το βράδυ’ δεν πιστεύω ότι, έστω και ένας ρήτορας, μπόρεσε να πει δύο φράσεις δίχως να τον διακόψουν. Την κάθε στιγμή οι κραυγές ξεκινούσαν από το ένα σημείο ή από το άλλο, ή από όλα τα σημεία ταυτόχρονα’ επευφημούσαν, σφύριζαν οι βίαιες συζητήσεις άρχιζαν ανάμεσα σε διάφορους ακροατές κράδαιναν τα μπαστούνια απειλητικά χτυπούσαν το πάτωμα ρυθμικά τις κραυγών ακολουθούσαν αυτοί που διέκοπταν: «Έξω! Κάτω από το βήμα!»

Ο M.C. επιδαψιλεύει στο σύλλογο τα επίθετα του μυσαρού και χαύνου, του τερατώδους, του άθλιου, του αργυρώνητου και εκδικητικού, και διακηρύττει ότι θέλει να τον καταστρέψει κ.λπ.

Αναρωτιέται κανείς πώς, μέσα σε παρόμοιες συνθήκες, μπορεί να διαμορφωθεί η άποψη του ψηφοφόρου; Αλλά, αν θέταμε ένα παρόμοιο ερώτημα, θα σήμαινε ότι αυταπατόμαστε αλλόκοτα σχετικά με το βαθμό ελευθερίας που απολαμβάνει μια ομάδα. Οι μάζες έχουν απόψεις που τους έχουν επιβληθεί, ποτέ ιδέες δικαιολογημένες. Αυτές οι απόψεις και οι ψήφοι των ψηφοφόρων παραμένουν στα χέρια των εκλογικών επιτροπών, των οποίων οι καθοδηγητές είναι τις περισσότερες φορές κάποιοι έμποροι κρασιού, με μεγάλη επιρροή πάνω στους εργάτες, στους οποίους δίνουν πίστωση. «Ξέρετε τι είναι μια εκλογική επιτροπή;», γράφει ένας από τους πιο γενναίους υπερασπιστές της δημοκρατίας, ο Μ. Scherer. «Πολύ απλά, το κλειδί των θεσμών μας, το πρωτεύον εξάρτημα της πολιτικής μηχανής. Η Γαλλία σήμερα κυβερνιέται από τις επιτροπές».

Επίσης, δεν είναι πολύ δύσκολο να επιδράσει σε αυτές, αν ο υποψήφιος είναι απρόσεκτος και διαθέτει αρκετά χρήματα.

 

Αυτή είναι η ψυχολογία των εκλογικών μαζών. Είναι ταυτόσημη με αυτή των άλλων μαζών. Ούτε καλύτερη ούτε χειρότερη.

                                                                                 Πηγή: seisaxthia.wordpress.com

Βασίλης Τσιτσάνης: Λιτός, απέριττος και Μέγας...

Σαν σήμερα, πριν από εκατό χρόνια, στις 18 Ιανουαρίου 1915 γεννήθηκε ο Βασίλης Τσιτσάνης, ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες λαϊκούς συνθέτες, στιχουργούς και τραγουδιστές του 20ού αιώνα (του οποίου τραγούδια ακούγονται μέχρι και σήμερα. Η τελευταία του δημόσια εμφάνιση σε ανοιχτό χώρο ήταν σε τιμητική εκδήλωση του Δήμου Νίκαιας, σε συνεργασία του δημάρχου Στέλιου Λογοθέτη με τον Μίκη Θεοδωράκη για τη διοργάνωση του πρώτου πολιτιστικού καλοκαιριού στην Ελλάδα. Ας την θυμηθούμε:

Η ζήτηση, η προσφορά και η επόμενη μέρα...

Πρέπει η ελληνική οικονομία να κάνει παρεμβάσεις στην πλευρά της προσφοράς ή στην πλευρά της ζήτησης; Παραθέτω δύο παραδείγματα για το πώς τέθηκε στον πρόσφατο δημόσιο διάλογο ένα αναλυτικό και πολιτικό ερώτημα με μεγάλη ιστορία: Τον Σεπτέμβρη του 2014 το Υπουργείο Οικονομικών εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία αξιολογούσε θεωρητικά και δημοσιονομικά το πρόγραμμα που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΕΘ για την επανεκκίνηση της οικονομίας. Εκεί ανέφερε: «[…] η ελληνική οικονομία έχει πρόβλημα προσφοράς, και όχι ζήτησης. Εάν η παραγωγική δυναμικότητα της οικονομίας δεν βελτιωθεί, η όποια αύξηση της ζήτησης θα μετατραπεί σε εισαγωγές». Το δεύτερο παράδειγμα προέρχεται από μια φράση του Υπουργoύ Οικονομικών, Γκίκα Χαρδούβελη, στην ομιλία του στη Βουλή για τον Προϋπολογισμό του 2015: «Η Ελλάδα πρέπει να επουλώσει τη χαμένη παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών, την πλευρά της προσφοράς. Έτσι μόνο τελικά θα δημιουργηθεί και ζήτηση στην οικονομία». 

Η ζήτηση και ο «νόμος του Say» 

Marc Chagall «Shop» , 1914

Το τελευταίο κομμάτι της φράσης, «η ζήτηση θα προέλθει μέσα από την προσφορά», παραπέμπει σε έναν από τους πιο γνωστούς «νόμους» των οικονομικών: τον «νόμο του Say». Ο νόμος αυτός εγκαταλείφθηκε από τη μεγάλη πλειοψηφία των οικονομολόγων μετά τη Μεγάλη Κρίση της δεκαετίας του ’30, γιατί δεν μπορούσε να ερμηνεύσει –ούτε να απαντήσει– το πρόβλημα της γενικευμένης οικονομικής στασιμότητας και της τεράστιας ανεργίας. Τότε έγινε κατανοητή, μέσω της Γενικής Θεωρίας του Κέυνς, η αδυναμία αυτορρύθμισης μιας οικονομίας που παγιδεύται σε τέλμα και ο ρόλος της ζήτησης που μπορεί και πρέπει να δημιουργηθεί μέσα από την παρέμβαση του κράτους.

Επιστρέφοντας στο σήμερα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα αντίστοιχο ερώτημα. Αυτό που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι η επανεκκίνηση της οικονομίας δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς ένα μεγάλο θετικό σοκ στην πλευρά της ζήτησης τόσο στο κομμάτι της κατανάλωσης όσο και στο κομμάτι της επένδυσης, το οποίο απαιτεί σημαντική δημόσια παρέμβαση.

Ξεκινάω από την κατανάλωση: Η αύξηση του εισοδήματος, της καταναλωτικής δύναμης και τελικά της ευημερίας των εργαζόμενων στρωμάτων είναι, βέβαια, πρωτίστως ζήτημα αποκατάστασης της κοινωνικής δικαιοσύνης και μιας μεγάλης αναδιανομής. Ταυτόχρονα όμως αποτελεί τμήμα ενός ενάρετου κύκλου αναθέρμανσης της οικονομίας. Το επιχείρημα του Υπουργείου Οικονομικών αντικρούει την παρέμβαση αυτή σε δύο επίπεδα. Αφενός λέει ότι η όποια αύξηση της κατανάλωσης επαναφέρει άμεσα στο μοντέλο «πλασματικής υπερκατανάλωσης» του παρελθόντος, αφετέρου ότι πλήττει τις διαρθρωτικές παρεμβάσεις βελτίωσης του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, οδηγώντας σε αύξηση των εισαγωγών. Το επιχείρημα αγνοεί δύο πράγματα. Πρώτον, ότι οι εισοδηματικές ανισότητες και η διεύρυνσή τους μέσα στην κρίση βρίσκονται στον πυρήνα του στρεβλού οικονομικού (και όχι μόνο αναπτυξιακού) μοντέλου του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Η πρόσφατη μεγάλη συζήτηση στην οικονομική κοινότητα με αφετηρία το βιβλίο του Th. Piketty δεν μπορεί να μένει έξω από τον προβληματισμό σε καμία «εθνική» περίπτωση, ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι το μερίδιο των μισθών στο εισόδημα μειώθηκε σχεδόν παντού στον ανεπτυγμένο κόσμο.

Το δεύτερο σχετίζεται με το είδος της αναδιάρθρωσης που συντελείται τα τελευταία χρόνια στην ελληνική οικονομία. Ακόμα και το ΔΝΤ έχει υποστηρίξει ότι η βελτίωση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών στην Ελλάδα είναι κυκλική, και όχι διαρθρωτική. Υπ’ αυτή την έννοια, πράγματι ένα κομμάτι της αύξησης εισοδήματος θα αυξήσει τις εισαγωγές. Το πρόβλημα όμως δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι, όπως θα δούμε, ότι πραγματικά λανθασμένες επιλογές γίνονται και στην πλευρά της προσφοράς.

Ας πάμε όμως στο δεύτερο σημαντικό μέρος της ζήτησης: τις επενδύσεις. Αυτό που δεν μπορεί να μην γίνεται αντιληπτό σε περίοδο βαθιάς ύφεσης είναι ο ρόλος των δημόσιων επενδύσεων, όχι με τους όρους της κατασπατάλησης που είχαν καθιερωθεί μέχρι τώρα και στιγμάτισαν στην κοινή συνείδηση τη χρησιμότητα τους, αλλά ως απαραίτητη παρέμβαση που απαντάει σε κοινωνικές ανάγκες και ταυτόχρονα δημιουργεί συνθήκες για την επένδυση και του ιδιωτικού τομέα. Η σχετική θεωρητική συζήτηση είναι έντονη, αλλά δυστυχώς δεν έχει επηρεάσει σοβαρά την πολιτική ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ευρώπη (χαρακτηριστικό παράδειγμα, το περίφημο «πακέτο Γιούνκερ»).

Προσφορά: Ποιος, τι, πώς παράγει, για ποιον 

Ωστόσο, η μαρξιστική ρίζα της οικονομικής μας ανάλυσης (βλ. και το άρθρο του Ευ. Τσακαλώτου, Η Αυγή, 16.1.2015) επιβάλλει να δούμε την ουσία των βασικών ερωτημάτων που θέτει η πλευρά της προσφοράς: Ποιος παράγει, τι παράγει, πώς παράγει, για ποιον το παράγει. Εδώ αντιμετωπιζουμε τα δύσκολα ζητήματα του στόχου και της πορείας του μετασχηματισμού της παραγωγής, των υποκειμένων που συμμετέχουν σε αυτή, των θεσμών και των διαδικασιών μέσα από τις οποίες διαμορφώνεται. Έτσι, μια ριζοσπαστική αλλαγή του μοντέλου ανάπτυξης βρίσκεται πράγματι στην πλευρά της προσφοράς, και σ’ αυτό το σημείο το δίλημμα που θεωρεί τις παρεμβάσεις στη ζήτηση και τις παρεμβάσεις στην προσφορά αμοιβαία αποκλειόμενες γίνεται εντελώς παραπλανητικό. Εδώ μπαίνουν θέματα που αφορούν τα χαρακτηριστικά του νέου αναπτυξιακού μοντέλου:

1. Το πρώτο σχετίζεται με το μείγμα των οικονομικών υποκειμένων που συμμετέχουν στην παραγωγή. Αντίθετα με τη νεοφιλελεύθερη άποψη που υποστηρίζει ότι η επανεκκίνηση, αλλά και η οικοδόμηση ενός διαφορετικού μοντέλου στηρίζεται αποκλειστικά στον ιδιωτικό τομέα, ένα βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης, προσανατολισμένο στις κοινωνικές ανάγκες και που θα προστατεύει το περιβάλλον δεν μπορεί παρά να βασίζεται στον συνδυασμό δημόσιου, ιδιωτικού, και κοινωνικού τομέα, ο οποίος μπορεί να κινητοποιήσει πολλαπλάσιες δυνάμεις καλλιεργώντας ταυτόχρονα μια διαφορετική λογική στην οικονομική οργάνωση και δραστηριότητα.
2. Το δεύτερο σχετίζεται με το είδος των οικονομικών δραστηριοτήτων. Το ότι παραδοσιακά σημαντικοί κλάδοι στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας αποτελούν κομμάτι όλων σχεδόν των αναλύσεων ενός νέου παραγωγικού προτύπου δεν είναι τυχαίο. Ωστόσο, η αναδιάρθρωσή τους, αλλά και η απαραίτητη ανάπτυξη νέων, πρέπει να στηρίζεται σε συγκεκριμένα κριτήρια. Ένα από αυτά μπορεί είναι οι πολλαπλασιαστικές συνδέσεις μεταξύ τους, δηλαδή η δυνατότητα χρησιμοποίησης του προϊόντος του ενός για την παραγωγή του άλλου. Στοιχείο αυτής της προσέγγισης είναι η κατανόηση της ανάπτυξης των παραγωγικών δραστηριοτήτων όχι κλαδικά, αλλά ως συστήματα. Ένα δεύτερο κριτήριο μπορεί να είναι η εισοδηματική ελαστικότητα της ζήτησης. Το μοντέλο της εσωτερικής υποτίμησης που εφαρμόζεται και στην Ελλάδα στο πλαίσιο του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού είναι πολλαπλά καταστροφικό. Εξαθλιώνει τους εργαζόμενους χωρίς να αποδίδει σε όρους ανταγωνιστικότητας, ενώ οδηγεί σε μισθολογικό ντάμπινγκ την Ευρώπη συνολικά. Η επένδυση στο υψηλής εκπαίδευσης εργατικό δυναμικό που εγκαταλείπει μαζικά τη χώρα προϋποθέτει μια εντελώς διαφορετική λογική για τους όρους και τις σχέσεις εργασίας, αλλά και για το είδος των προϊόντων που παράγονται.
3. Το τρίτο χαρακτηριστικό αφορά μια σειρά παράγοντες που σχετίζονται με τη διαδικασία της παραγωγής. Βασικά κριτήρια εδώ είναι η προστασία του περιβάλλοντος, το οικολογικό αποτύπωμα και η χαμηλή κατανάλωση ενέργειας. Ένα άλλο, εξίσου σημαντικό στοιχείο όμως, είναι το είδος των σχέσεων που αναπτύσσονται στην παραγωγή όσον αφορά την οργάνωση, την ιδιοκτησία, τα υποκείμενα και τις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων που σχετίζονται με την παραγωγική δραστηριότητα. Το κριτήριο αυτό μπορεί να αποτελέσει πυρήνα σημαντικών καινοτομιών στη λειτουργία των παραγωγικών μονάδων, που δεν αφορούν μόνο την τεχνολογία, αλλά και άλλα εξίσου σημαντικά κομμάτια της παραγωγής, όπως η μεθοδολογία λήψης αποφάσεων. Γι’ αυτό η Αριστερά δίνει ιδιαίτερη σημασία στην κοινωνική οικονομία και στα πειράματα συλλογικής διαχείριση. Για να γίνει όμως ευρύτερα αποδεκτός στην κοινωνία ως εναλλακτικός τρόπος οικονομικής οργάνωσης πρέπει να μαθαίνει από τις εμπειρίες και του παρελθόντος και των περιοχών του κόσμου όπου εφαρμόζεται, άρα να γίνεται κατανοητός με όρους κοινωνικής αποτελεσματικότητας.
4. Ένα επιπλέον χαρακτηριστικό έχει να κάνει με τη χωρική «αγκίστρωση» της παραγωγής και τη δημιουργία οικοσυστημάτων. Η ενσωμάτωση της παραγωγής στην περιοχή και στην κοινωνία απαντάει και στο πρόβλημα της εύκολης μεταφοράς των οικονομικών δραστηριοτήτων, αλλά και στα οφέλη που προκύπτουν για όλες τις πλευρές από τις ευθύνες και τις αμοιβαίες υποχρεώσεις που δημιουργεί μια τέτοιου είδους συνεργασία.

Τα παραπάνω χαρακτηριστικά αποτελούν κριτήρια δημιουργίας ενός πιο στέρεου εδάφους για τη σχέση των ριζικών επιμέρους αλλαγών με τον μετασχηματισμό του συνόλου. Σχηματικά, συνιστούν ένα κομμάτι της μετατροπής αξιών και βασικών αρχών σε συγκεκριμένους στόχους, εξειδίκευσης των στόχων αυτών σε κριτήρια για την επιλογή του τρόπου, των εργαλείων, της μεθοδολογίας, του θεσμικού πλαισίου που διέπει την παραγωγή και τελικά μετάφραση των κριτηρίων σε συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές.

Αυτή η διαδικασία μπορεί να γίνει οδηγός και για την αντιμετώπιση σημαντικών δυσκολιών αλλά και για την μεταβατική πορεία προς ένα πραγματικά διαφορετικό και βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης που θα λειτουργεί σύμφωνα με τις ανάγκες της κοινωνίας και του περιβάλλοντος. 

Η Έλενα Παπαδοπούλου είναι οικονομολόγος, μέλος του Δ.Σ. του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς

                                                                             Πηγή:enthemata.wordpress.com

"Πατριδογνωσία" ή τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη...

Χθες, Παρασκευή, παρακολούθησα την παραπάνω θεατρική παράσταση, την "Πατριδογνωσία. Η παράσταση παίζεται στο θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ, στην κεντική του σκηνή, Αλκμήνης 8-12 στο Γκάζι απέναντι, στα Κάτω Πετράλωνα, δίπλα στην Πειραιώς. Μια εξαίρετη προσπάθεια αποτύπωσης της σημερινής κοινωνικής και φυσικά πολιτικής πραγματικότητας. Εξαιρετικές ερμηνείες τόσο από τον Γεράσιμο Γεννατά όσο και από τους δύο μουσικούς που τον συνόδευαν: Τον Βασίλη Μπαρμπούνη στο πιάνο και στην κιθάρα και την Φυλένια Σπαχή στο βιολοντσέλο. Ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ!

 Η «Πατριδογνωσία’» δεν είναι μια απλή »πολιτική επιθεώρηση». Είναι η Ελλάδα, η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά κι ο κόσμος ολόκληρος μέσα στη σύγχρονη αρένα της ανθρώπινης εξαθλίωσης, όπου πρωταγωνιστούν τύραννοι σημερινοί, με θεατές τους λαούς και σκηνές από σκληρούς αγώνες και προδομένα όνειρα.

Ο καλαίσθητος συνδυασμός μουσικής και ποιητικού λόγου και σίγουρα η ευκαιρία για η ερμηνεία του Γεράσιμου Γεννατά σπάει το φράγμα μιας ακόμη »stand up comedian» παρουσίας.

Ο Γεράσιμος Γεννατάς σατιρίζει καταστάσεις και πρόσωπα, μοιράζεται σκέψεις και συναισθήματα, ιδέες και προβληματισμούς, για τα όρια της εξουσίας στην καθημερινή μας ζωή, σπάζοντας το φράγμα μεταξύ αιχμηρού και αστείου, διασκέδασης και κραυγής Κορυφαίες στιγμές οι αλληλεπιδράσεις με τους θεατές!

Πρόκειται για μια μια σκηνική σύνθεση πάνω σε κείμενα των Ξενοφώντα, Θουκυδίδη, Λειβαδίτη, Γαλίτη, Γεννατά και μελοποιημένα ποιήματα που ακούγονται ζωντανά σε πρώτη εκτέλεση των Μαγιακόφσκι, Μπρεχτ, Έλιοτ, και Λασκαράτου. Μην το χάσετε!!

Η «ιστορική διαδήλωση» ηγετών και η μεγάλη υποκρισία...

Η υποκρισία σε δυο πόδια...

 Ηγέτες από όλο τον κόσμο συμμετείχαν στη μεγάλη διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι μετά την επίθεση στη Charlie Hebdo και τη διπλή ομηρία με το σύνολο των θυμάτων να φτάνει στους 16. Ένα από τα κεντρικά μηνύματα της διαδήλωσης ήταν η αποδοκιμασία όσων επιχειρούν με την τρομοκρατία να περιορίσουν την ελευθερία της έκφρασης. Ωστόσο πολλοί από τους ηγέτες που συμμετείχαν στη συγκέντρωση, εκτός των άλλων πολιτικών τους αποφάσεων, δεν φημίζονται και για την ελευθερία του Τύπου στις χώρες τους.

Ο Daniel Wicham συγκέντρωσε ενδεικτικά κάποια στοιχεία για τους ηγέτες που διαδήλωσαν υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης και τα παρουσίασε σε άρθρο του στον Independent. Μεταξύ των αναφορών του Daniel Wicham και ο Αντώνης Σαμαράς και η δράση των ελληνικών ΜΑΤ.

Σαουδική Αραβία
Στη διαδήλωση της Κυριακής συμμετείχε ο Σαουδάραβας πρέσβης στη Γαλλία. Δύο ημέρες νωρίτερα, την Παρασκευή, στη Σαουδική Αραβία ένας μπλόγκερ μαστιγώθηκε δημοσίως για τη δημιουργία μιας φιλελεύθερης ιστοσελίδας που θεωρήθηκε προσβλητική για το Ισλάμ. Εκτίει ποινή δέκα ετών μαζί με άλλους Σαουδάραβες ακτιβιστές και αντιφρονούτες.

Μπαχρέιν
Το παρών έδωσε και ο υπουργός Εξωτερικών του Μπαχρέιν, της χώρας που βρίσκεται δεύτερη στον πίνακα με τον μεγαλύτερο αριθμό διώξεων κατά δημοσιογράφων (με βάση τον πληθυσμό). Επίσης η κυβέρνηση του Μπαχρέιν έχει κατηγορηθεί για τον βασανισμό της ανταποκρίτριας του France 24, Ναζέεχα Σαΐντ, για την κάλυψη των διαδηλώσεων το 2011.

Αίγυπτος
 Στη διαδήλωσε και ο υπουργός Εξωτερικών της Αιγύπτου Σουκρι. Συνολικά δεκαέξι δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ παραμένουν φυλακισμένοι στην Αίγυπτο για την κάλυψη των γεγονότων στη χώρα μετά την ανατροπή του ισλαμιστή Προέδρου, Μοχάμεντ Μόρσι. Μεταξύ αυτών τρεις δημοσιογράφοι του Al Jazeera.

Τουρκία
Η Τουρκία κατείχε το 2013 την πρώτη θέση παγκοσμίως για τις διώξεις κατά δημοσιογράφων. Σήμερα επτά δημοσιογράφοι παραμένουν στη φυλακή, ενώ το Δεκέμβριο οι αρχές συνέλαβαν ακόμη 23 άτομα μετά από επιχείρηση σε μέσα ενημέρωσης που συνδέονται με τον Φετουλάχ Γκιουλέν. Την Τουρκία εκπροσώπησε ο πρωθυπουργός της χώρας Αχμέτ Νταβούτογλου.

Ρωσία
Εκ μέρους της Ρωσίας στη διαδήλωση συμμετείχε ο υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ. Στη Ρωσία δημοσιογράφοι και blogger διώκονται για «εγκλήματα» όπως «προσβολή κυβερνητικών αξιωματούχων» ή «προσβολή δικαστών». Η κυβέρνηση της Ρωσίας έχει επίσης κατηγορηθεί για λογοκρισία του Τύπου και παρεμπόδιση ανεξάρτητων διαδικτυακών μέσων ενημέρωσης.

Ισραήλ
Στην πρώτη γραμμή της διαδήλωσης ήταν ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπενιαμίν Νετανιάχου. Εκτός των υπόλοιπων εγκληματικών πολιτικών της ισραηλινής κυβέρνησης σε βάρος των παλαιστινίων, σύμφωνα με την οργάνωση Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα, οι ισραηλινές δυνάμεις σκότωσαν έξι δημοσιογράφους κατά τη διάρκεια της τελευταίας εισβολής στη Λωρίδα της Γάζας. Επίσης η ισραηλινή κυβέρνηση, σύμφωνα με το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, είναι υπεύθυνη για δολοφονίες αμάχων κατά τη διάρκεια επιθέσεων σε εγκαταστάσεις μέσων ενημέρωσης, πριν από δύο χρόνια. Επιπλέον κατηγορείται για «σκόπιμη στόχευση» δημοσιογράφων που καλύπτουν τις διαδηλώσεις των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη.

Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα
Στη διαδήλωση και ο υπουργός εξωτερικών των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, όπου τέσσερις μπλόγκερ παραμένουν φυλακισμένη για τις απόψεις τους. Επίσης ο δημοσιογράφος κρατήθηκε για ένα μήνα δίχως να έχει το δικαίωμα να επικοινωνήσει με κανέναν.

Κατάρ
Ο Σεΐχης Μοχάμεντ Μπεν Χαμάντ Μπιν Καλίφα Αλ Θανί του Κατάρ, που διαδήλωσε στο Παρίσι, είναι ηγέτης του καθεστώτος που καταδίκασε σε ισόβια τον ποιητή Μουχαμάντ ιμπν Αλ Ντεέμπ Αλ Ατζαμί, τον Νοέμβριο του 2012, για δημόσια απαγγελία του ποιήματος Jasmine, που μιλάει για την εξέγερση στην Τυνησία κατά του Μπεν Αλί.

Παλαιστίνη
Ανάμεσα στους ηγέτες και ο Μαχμούντ Αμπάς, πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής. Διώξεις κατά δημοσιογράφων σημειώνονται όμως και στην Παλαιστίνη. Σύμφωνα με τον Daniel Wicham, δικαστήρια στη Δυτική Όχθη καταδίκασαν δύο Παλαιστίνιους για προσβολή του προέδρου Μαχμούντ Αμπάς το 2013 εξαιτίας μιας σατιρικής φωτογραφίας.

 Αλγερία
Στην Αλγερία δημοσιογράφος κρατείται εδώ και 17 μήνες χωρίς δίκη. Το Νοέμβριο ξεκίνησε απεργία πείνας σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

Τυνησία
Στη διαδήλωση ήταν και ο πρωθυπουργός της Τυνησίας Τζομάα. Στην Τυνησία, τον Δεκέμβριο, στρατιωτικό δικαστήριο καταδίκασε σε τρία χρόνια μπλόγκερ με την κατηγορία της «δυσφήμισης του στρατού» για αναρτήσεις του στο Facebook. Η Διεθνής Αμνησία έχει ζητήσει την άμεση αποφυλάκισή του.

ΗΠΑ
Στο Φέργκιουσον, κατά τη διάρκεια τον διαδηλώσεων για τη δολοφονία του Μάικλ Μπράουν από αστυνομικό, η αστυνομία συνέλαβε δημοσιογράφο της Washington Post, ενώ και άλλοι δημοσιογράφοι τέθηκαν υπό κράτηση και απειλήθηκαν με διώξεις.

Ελλάδα
Για τον Αντώνη Σαμαρά και την Ελλάδα ο Daniel Wicham αναφέρεται στον τραυματισμό από τα ΜΑΤ της Τατιάνας Μπόλαρη και του Μάριου Λώλου. «Οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα περιγράφουν τη στάση των αστυνομικών ενάντια στους δημοσιογράφους ως «απαράδεκτη».

Ηνωμένο Βασίλειο
Το 2013 οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα κατηγορούν τις βρετανικές αρχές για «εξαιρετικά σοβαρή παραβίαση της ελευθερίας της πληροφόρησης», καθώς ανάγκασαν τον Guardian να καταστρέψει σκληρούς δίσκους των υπολογιστών του που περιείχαν έγγραφα του Έντουαρντ Σνόουντεν.

Πολωνία
Η αστυνομία συνέλαβε δύο δημοσιογράφους τον περασμένο Νοέμβριο κατά τη διάρκεια διαδήλωσης. Οι οικογένειες των δύο συλληφθέντων ενημερώθηκαν δεν είχαν ενημερωθεί για 24 ώρες ενώ οι αρχές εμπόδιζαν τους δημοσιογράφους να επικοινωνήσουν ακόμη και με δικηγόρους.

                                                                                           Πηγή: tvxs.gr

Γιάννης Τσαρούχης (1910-1989), αυτοβιογραφούμενος...

«Η τέχνη κάνει πράγματα με τα οποία ξεχνά κανείς το θάνατο. Όταν δεν τον ξεχνάς, είναι κακή η τέχνη, αποτυχημένη. Ακόμη μιλώντας για το θάνατο ξεχνούμε το θάνατο, ζούμε».
Γιάννης Τσαρούχης

Ζωγραφική αυτοβιογραφία
(περιοδικό Λέξη, τχ. 7, Σεπτέμβρης ’81)

Είναι περιττό και ίσως δυσάρεστο για έναν που ζωγραφίζει να εξηγεί με λόγια, γράφοντας, τι θέλει να πει με τα έργα του.

Υποτίθεται ότι στα έργα του έχει πει όσα λέγονται ζωγραφικώς ενώ συγχρόνως έχει αποκρύψει όσα είναι άχρηστα στην έκφραση ενός ιδανικού. Συνήθως όταν λέμε ιδανικό, εννοούμε κάτι σαν άνυδρη και ξερή περιοχή κάπως παστεριωμένη. Το ιδανικό ενός καλλιτέχνη είναι η ίδια η ζωή σ’ ό,τι έχει πιο ουσιαστικό, και καθόλου μια πόζα. […] Αντί να εξηγήσω τι σημαίνουν και τι παριστάνουν τα έργα μου προτίμησα να διηγηθώ μέσα σε τι συνθήκες ζωής τα εζωγράφισα, αφήνοντας τα ταπεινά μου έργα να μιλήσουν μόνα τους για το τι σημαίνουν.

Δεν είναι πάντα τόσο άσχετη όσο νομίζουν μερικοί, η ζωή ενός ανθρώπου με τον τρόπο που εκφράζεται στην Τέχνη…

Γεννήθηκα στο τελευταίο πάτωμα ενός σπιτιού τρίπατου στην οδό Λουκά Ράλλη και βασιλέως Γεωργίου, στον Πειραιά. Όπως τα περισσότερα νέα σπίτια στον Πειραιά, ήταν νεοκλασικό. Όσο θυμάμαι, δύο μόνο δεν ήταν νεοκλασικά. Το ένα ήταν σαν μεσαιωνικό κάστρο και το άλλο Art Nouveau. Το τελευταίο γρήγορα μεταποιήθηκε για να συμμορφωθεί με τα άλλα.

Φυσικά υπήρχαν και τα μικρά παλιά σπίτια που ‘χαν αυλή και κάμαρες γύρω γύρω. Απέναντι στο σπίτι που γεννήθηκα ήταν το σπίτι της θείας μου, της αδελφής της μητέρας μου, που ήταν χήρα και πλούσια. Τα παιδιά της ήταν όλα μεγαλύτερα από μένα.

Στον Πειραιά έμενε και μια άλλη θεία που κατοικούσε στην οδό Πραξιτέλους που ‘χε δυο αγόρια και τρία κορίτσια που έκαναν παρέα μ’ ένα νεαρό, όχι και πολύ πλούσιο, που λεγόταν Σταύρος Νιάρχος.

Το να βγεις περίπατο στον Πειραιά εκείνη την εποχή ήταν σα να σεργιανίζεις σε μία γιγάντια σκηνογραφία με βράχια και ωραία σπίτια με αγάλματα και αετώματα. Όταν κάποτε είδα σ’ ένα βιβλίο γαλλικό την εικόνα ενός τοπίου του Κλωντ Λοραίν, ρώτησα αν ήταν ο Πειραιάς την παλιά εποχή.

Από τότε μικρό παιδί ρέμβαζα αυτά τα τέλεια κυμάτια κορινθιακά ή ιωνικά καμωμένα από τραβηχτό σοβά. Όλα αυτά τα πράγματα με γέμιζαν θαυμασμό και συγχρόνως πλήξη.

Η πρώτη εντύπωση που έχω από ζωγραφική παρατήρηση είναι η εξής: μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η ομοιότης των σχημάτων. Το ότι η μία τοιχογραφία, στην εκκλησία που παρίστανε τον Άγιο Παντελεήμονα μπούστο, ήταν η ίδια με το εικονισματάκι που κρεμόταν στα σίδερα του κρεβατιού μου. Αυτή η διαπίστωση μου έφερε χαρά και ταραχή. Μια άλλη «ανακάλυψη» ήταν το ότι στην τύχη έμαθα πως το γαλάζιο και το κίτρινο δίνουν πράσινο. Εκείνη την εποχή, σε ηλικία εφτά οχτώ ετών, μου άρεσε να ζωγραφίζω σε μεγάλες κόλλες χαρτί συχνά 70×100 πάντα με παστέλ. Πολλές φορές συνήθιζα να σχεδιάζω πάνω σ’ έναν μαυροπίνακα με την κιμωλία. Εχώριζα στα δύο τον πίνακα με μία γραμμή κάθετο και δεξιά σχεδίαζα εγώ και αριστερά ένα άλλο παιδί συνήθως η ξαδέλφη μου. Όταν τελειώναμε, ο πίνακας πήγαινε σηκωτός από τους δυο μας στην κουζίνα για να ερωτηθούν «οι δούλες» ποιο είναι το καλύτερο απ’ τα δύο.

Κατά κανόνα άρεσε συνήθως του αλλουνού και όχι το δικό μου. Για να μη στεναχωριέμαι η μαγείρισσα εύρισκε πάντα τρόπο να μάθει ποιο είχα κάνει εγώ και έλεγε πως το προτιμούσε για να μ’ ευχαριστήσει.

Τα πρώτα πρώτα «έργα» μου παρίσταναν αγίους με πρόσωπα κατάμαυρα σαν τις παλιές ασημωμένες εικόνες. Αυτό συνέβαινε για δυο σοβαρούς λόγους. Πρώτα γιατί δεν ήξερα, δεν μπορούσα να ζωγραφίσω ένα τέλειο πρόσωπο όπως επιθυμούσα και δεύτερο γιατί κατά σύσταση μιας άλλης ευλαβικής «δούλας» ήταν καλύτερο να μη παριστάνω πρόσωπα γιατί αυτά τα χαρτιά πετιόνταν κατά γης, πατιόνταν και στο τέλος κατέληγαν στα σκουπίδια, κι’ ήταν μεγάλη αμαρτία. Μη παριστάνοντας πρόσωπα, ήταν μικρότερη η «αμαρτία». Η ίδια αυτή «δούλα» η Μαριγώ είχε δει στον ύπνο της την Αγία Κυριακή κι’ ήταν καταματωμένη και με πληγές και την ρώτησε, πώς είσαι έτσι σ’ αυτό το χάλι Αγία Κυριακή, κι αυτή απάντησε: όταν σας βάζουν τ’ αφεντικά σας να ράβετε Κυριακή το πετσί μου τρυπιέται, όταν σιδερώνετε Κυριακάτικα το κρέας μου καίγεται και πονάω, όταν σκουπίζετε ξεμερδιέται η σάρκα μου, γι’ αυτό δεν πρέπει να δουλεύομε Κυριακή.

Αισθανόμουν από τότε ότι η εύτακτη οικογένειά μου έβλεπε σ’ αυτή την δραστηριότητά μου μόνο αιτία λερώματος και ακαταστασίας των δωματίων. Στο νέο σπίτι που πήγαμε, το 1917 αν θυμάμαι καλά, πάλι στην οδό Λουκά Ράλλη όλα τα ταβάνια ήταν ζωγραφισμένα από έναν Ιταλό ζωγράφο.

Τo δωμάτιο όπου έπαιζα ήταν η καθημερινή τραπεζαρία. Το ταβάνι του είχε ένα κεντρικό σχήμα ωοειδές μέσα στο οποίο ήταν ζωγραφισμένος ο Αδάμ και ο Θεός του Μιχαήλ Αγγέλου. Το ωοειδές σχήμα επλαισιώνετο από διάφορα κυμάτια και κοσμήματα σε οπτική απάτη σε γκρίζους τόνους. Στο δωμάτιο της μητέρας μου υπήρχε η αλληγορία της Ανοίξεως σ’ ένα μεγάλο στρογγυλό εγκόλπιο. Στην καλή τραπεζαρία μέσα σ’ ένα κύκλο πάλι το άρμα του Ηλίου προοπτικώς ιδωμένο κατά πρόσωπο. Όλα αυτά ήταν περιστοιχισμένα με ανάγλυφα που μου προξενούσαν σεβασμό και κατάπληξη αλλά και πλήξη. Πολύ αργότερα όταν εγνώρισα την γενεαλογία αυτών των διακοσμήσεων στην Ιταλία και στα ναπολεόντια ταβάνια άρχισα να τα καταλαβαίνω και να τα συμπαθώ.

Την αντιγραφή του Μιχαήλ Αγγέλου είχα την ευκαιρία να συγκρίνω με μια φωτογραφία του πρωτοτύπου που βρισκόταν σ’ ένα βιβλίο που ‘χε φέρει ο θείος μου Χρήστος απ’ τη Ρώμη. Ο θείος αυτός ήταν ένας εργένης μανιώδης για Όπερα, και χαρτοπαιξία κι’ είχε τρεις φωνογράφους διαφορετικού τύπου ο καθένας. Η αισθητική μου μόρφωση συνετελείτο εκείνη την εποχή από δύο γαλλικά περιοδικά. Το ένα ήταν η Illustration καi το άλλο η Vie Parisienne. To τελευταίο ήταν ένα περιοδικό ευπρεπώς πορνογραφικό που δημοσίευε ακουαρέλλες με ημίγυμνες γυναίκες. Ο ζωγράφος που προτιμούσα καλύτερα απ’ όλους τους άλλους του περιοδικού ήταν ένας Herouard.

[….] Ανεβαίνοντας στην Αθήνα με τη μητέρα μου εντύπωση μου έκαναν στο σταθμό Μοναστηρακίου κάτι μεγάλες διαφημίσεις ζωγραφισμένες στο χέρι καμωμένες απ’ την εταιρία GEO. Πολύ αργότερα έμαθα πως οι ωραίες αυτές διαφημίσεις ήταν αντίγραφα ή διασκευές από ξένα περιοδικά αντιγραμμένα από δύο εξαιρετικούς νέους ζωγράφους που λέγονταν ο ένας Κόντογλου και ο άλλος Παπαλουκάς.

Δεν παρέλειπα ποτέ να επαναλαμβάνω από μνήμης με παστέλ ό,τι είχα δει. Μετά το 1925 δύο άλλα περιοδικά με πληροφορούσαν για το Παρίσι, το Femina και το Vogue. Tα κουβαλούσαν οι ξαδέλφες μου μαζί με παρτιτούρες τραγουδιών της μόδας που τα παίζανε στο πιάνο και τα τραγουδούσανε. Στα σαλόνια της θειας μου σχεδιασμένα απ’ τον Τσίλλερ και επιπλωμένα απ’ τον στενό του συνεργάτη Χάιμαν συνέβαιναν παράταιρα πράγματα. Πότε έβλεπες ιεράρχες με επικαλύμμαυχα που η ευλαβής θεία μου εδέχετο με σέβας και υπερηφάνεια, ποτέ καλογήρους του Αγίου Όρους που έφερναν εικόνες των Ιωσαφαίων για πούλημα, πότε την ηθοποιό Κυβέλη κι ένα σωρό προξένους και πρεσβευτάς. Σ’ αυτό το σπίτι με τα πολυτελή χρυσοποίκιλτα ταβάνια και τους απαλόχρωμους ταμπλάδες των τοίχων δεν υπήρχαν έργα ζωγραφικής κρεμασμένα. Υπήρχαν μόνο φωτογραφίες φυσικού μεγέθους, αναρτημένες πολύ ψηλά κοντά στο ταβάνι με κορνίζες χρυσές με ωοειδή πασπαρτού περίτεχνα και χρυσοποίκιλτα. Υπήρχαν επίσης μεγάλες χρωμολιθογραφίες που παρίσταναν κοριτσάκια ή χανούμισσες με ξέπλεκα μαλλιά, στολισμένα με διαμαντένια μισοφέγγαρα. Ένα μόνο έργο ζωγραφικής υπήρχε που παρίστανε ένα στρατιώτη τρία τέταρτα με μαύρο φόντο. Άκουγα συνεχώς ότι σκοτώθηκε στον πόλεμο. Αργότερα κρεμάστηκαν έργα ζωγραφικής που πιθανόν προέρχονταν από χρέος ή ήσαν δώρα ευεργετηθέντος. Πολλά ήταν δουλεμένα με την σπάτουλα και άγνωστο γιατί τα έλεγαν γερμανική ζωγραφική.

Στο σπίτι αυτό, όπως είπα, εσύχναζαν πολλοί πρεσβευτές και πρόξενοι’ επίσης η ηθοποιός Κυβέλη και μετά μια ορισμένη εποχή η Ελένη Παπαδάκη. Στο σπίτι αυτό είδα δυο γάμους στα καταστόλιστα με τριαντάφυλλα σαλόνια του και τον πρώτο θάνατο της οικογενείας, της θείας μου. Μέσα στα ίδια σαλόνια ντυμένα με μαύρα τούλια και κορδέλλες πένθιμες και πολλά λουλούδια και ανθισμένες αμυγδαλιές.

Στο σπίτι της θείας μου εφιλοξενήθηκα από το 1920 ως το 1925 επειδή έλειπαν στο εξωτερικό οι γονείς μου. Ήταν η εποχή που άρχισα να ζωγραφίζω με κάποιες αξιώσεις. Εγκατέλειψα τα παστέλ που χρησιμοποιούσα ως τότε και άρχισα να ζωγραφίζω με ακουαρέλλα. Από τότε θυμάμαι δεν ζωγράφισα ποτέ μου με ευκολία και με αγωνία έπιανα τα πινέλα. Επήρα και μερικά μαθήματα, σχεδίου από ένα Γάλλο ζωγράφο που λεγόταν Πικ και ήταν ειδικευμένος για παιδιά. Νομίζω πως του ΄δωσα την εντύπωση πως ήμουν ανεπίδεκτος μαθήσεως και κάποτε σταμάτησα τα μαθήματα. Άρχισα να ζωγραφίζω πάντα με ακουαρέλλα πιο εντατικά και πιο σοβαρά από το 1926 που είχαν επιστρέψει οι γονείς μου και εγκατασταθήκαμε στην Αθήνα στην οδό Ερμού κοντά στο Μοναστηράκι. Εζωγράφιζα πάντα απ’ το φυσικό νεκρές φύσεις ή τοπία κατά προτίμηση με κτίρια, αλλά και προσωπογραφίες. Εκείνη την εποχή έκανα την ακουαρέλλα που παριστάνει το σπίτι του χειρούργου Φωκά, όπου έμενε η οικογένεια Σεφεριάδη. Θυμούμαι τα παιδιά, τον Γιώργο και την Ιωάννα. Στο ίδιο περιβόλι ήταν και το σπίτι που μέναμε. Κάποτε είδα σ’ αυτό το περιβόλι τον κυβιστή ζωγράφο Μετζενζέ που ‘χε παντρευτεί την κόρη του Φωκά.

Το αντίγραφο του Δαφνιού το είχα κάνει πριν φύγει η μητέρα μου για το εξωτερικό, θυμάμαι πως πήγαμε με αμάξι με άλογα το 1920 για να λειτουργήσουμε την εκκλησία, γιατί το Δαφνί λειτουργιόταν τότε. Τον παπά τον πήραμε μαζί μας με το αμάξι. Έμενε απέναντι απ’ το σπίτι μας σε μια μάντρα με πολλά δωμάτια, ήταν Κρητικός κι’ είχε δώδεκα παιδιά. Το δωδέκατο το ΄χε βαφτίσει ο Βασιλιάς. Είχε έναν αδελφό χωροφύλακα και συνήθιζε να λέει στη μητέρα μου: «Όσα δεν προφθαινω εγώ με την φοβέρα στην εκκλησία, τα αποτελειώνει ο αδελφός μου ο χωροφύλακας κι έτσι σας προστατεύουμε κι οι δυο απ’ τους κακοποιούς».

[….] Ένα άλλο είδος εντύπωση μου ‘χαν κάνει οι δυο μου επισκέψεις στο Δαφνί. Στη δεύτερη έκανα το αντίγραφο. Η ευχάριστη ταραχή που μου προξένησαν αυτά τα μωσαϊκά ήταν σαν μια πληγή που εδέχτηκα. Μια πληγή που ξαναμάτωσε όταν γνώρισα τον Κόντογλου και είδα τα εξαιρετικά αντίγραφα που είχε κάνει απ’ το Δαφνί και τον Όσιο Λουκά. Το 1927 ήδη μαθητής του Πολυτεχνείου που αργότερα ονομάστηκε ΑΣΚΤ (Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) πήγα να γνωρίσω τον Κόντογλου μαζί με την Κατίνα Λάσκαρη, σήμερα σύζυγο του Δημήτρη Φωτιάδη και τότε συμμαθήτριά μου. Μαζί μας ήταν και δύο άλλα παιδιά. Είχα πάρει μαζί μου να του δείξω μερικές ακουαρελλες και σχέδια. Ο Κόντογλου με αποπήρε και μου ‘πε καθαρά ότι τον απογοήτευσα: «Μου ‘παν ένα παιδί γεννημένο στον Πειραιά. Νόμιζα ότι ήσουν λαϊκό, παιδί που σχεδιάζει καράβια και καραγκιόζηδες. Και βλέπω ένα πληροφορημένο παιδί που ξεσηκώνει τα φιγουρίνια του Παρισιού». Μέρες και μήνες βάσταξε η στεναχώρια μου γιατί εθαύμαζα πολύ τον Κόντογλου. Είχε καταρρακώσει όλη μου την αστική περηφάνεια που δεν ήταν και πολύ στερεή. Η οικογένειά μου και το περιβάλλον της ακολουθούσαν τα υποδείγματα της Ευρώπης. Στις μόδες, στα εσώρουχα, στα καπέλα, στην αρχιτεκτονική, στα έπιπλα, στην μουσική, στην φιλολογία, σε όλα. Όλα έπρεπε να είναι ευρωπαϊκά, παριζιάνικα ιδίως. Τα λόγια του Κόντογλου, γιατί μου είχε πει πολλά, ξύπνησαν μέσα μου αλλοτινές επαφές και συναντήσεις απ’ την παλιά Ελληνική Τέχνη. Εξήγειραν ζωηρές εντυπώσεις απ’ τις ρεκλάμες του Δεδούσαρου του Καραγκιοζοπαίχτη, την πληγή απ’ τις πρώτες εντυπώσεις του Δαφνιού, θυμήθηκα τον παπά που ερχόταν κάθε πρώτη του μηνός να κάνει αγιασμό στο σπίτι ή παρακλήσεις στις δύσκολες στιγμές της οικογενείας ή κατά τον Δεκαπενταύγουστο. Άρχισα να δουλεύω διαφορετικά, να σκέπτομαι διαφορετικά, χωρίς ωστόσο να μαϊμουδίζω τον Κόντογλου. Αυτό θα γινόταν αργότερα.

[….] Εκείνη την εποχή, θα ‘μουν δεκαεννιά ετών, γνώρισα μια μεγάλη ερωτική απογοήτευση. Αυτό που λένε έναν άτυχο έρωτα, κι’ αποφάσισα ν’ αυτοκτονήσω σιγά σιγά μη τρώγοντας καθόλου. Στους γονείς μου που τους παραξένευε το γεγονός πως δεν καθόμουν στο τραπέζι έλεγα πως είχα φάει πριν. Σιγά σιγά άρχισα να αδυνατίζω και να γεμίζω σπυριά από αβιταμίνωση νομίζω. Το 1930 αποφάσισα να σταματήσω την αυτοκτονία με την πείνα και πήγα να δουλέψω στον Κόντογλου όπως παν στο Μοναστήρι για να ξεχάσουν τα πριν. Γίνηκα ένας καλός βοηθός και ένας πειθαρχικός μαθητής. Συμμετείχα στους ενθουσιασμούς και στις δυσκολίες του – κι’ είχε πολλές – χωρίς να πάψω να φοιτώ στο Πολυτεχνείο. Με τον καιρό άρχιζα να τον κρίνω πιο γαλήνια, να βλέπω πιο καθαρά την προσπάθειά του, να τον κριτικάρω, αλλά πάντα να τον σέβομαι και να τον θαυμάζω. Εκείνη την εποχή βρήκα κι ένα γερο Αϊβαλιώτη για να μάθω να διαβάζω παρασημαντική. Ήταν πολύ καλός ψάλτης και συγχρόνως πουλούσε στην παράγκα του στον Βύρωνα κάρβουνα και ξύλα. Είχε δυο γιους, Ο ένας ήταν αστυφύλακας κι’ ο άλλος κλέφτης φυλακισμένος στην Θεσσαλονίκη. Η γυναίκα του, από σεμνοτυφία ίσως, την βυζαντινή μουσική την έλεγε Βαζαντινή.

[…]

Τον Πικιώνη και τον Παπαλουκά καθώς και τον Σταρτή Δούκα τούς γνώρισα μέσω του Βέλμου. Κι οι τρεις βρισκόντουσαν πάντα σε διαμάχη με τον Κόντογλου. Τον Παπαλουκά τον γνώρισα λίγο. Τον Πικιώνη και τον Δούκα πολύ περισσότερο, ιδίως τον Πικιώνη. Όλοι αυτοί ήταν δάσκαλοί μου που συχνά διαφωνούσαν μεταξύ τους και με τον Κόντογλου. Ο Πικιώνης με συμβούλεψε να πάω στο εργαστήριο του Παρθένη στο Πολυτεχνείο, ενώ έως τότε πήγαινα στου Βικάτου, από αντίδραση για τον ομόθυμο θαυμασμό στον Παρθένη. Είχα ως δασκάλους πριν πάω στα εργαστήρια, τον Θωμά Θωμόπουλο, τον Επαμεινώνδα Θωμόπουλο, τον Μπισκίνη, ακόμα και τον Μποκατσιάμπη και τον Ιακωβίδη. Στο προκαταρκτικό που έμεινα μετεξεταστέος δύο χρόνια, ο Μαθιόπουλος και ο Επαμεινώνδας Θωμόπουλος δεν με χώνευαν χωρίς να ξέρω το γιατί. Αντίθετα ο Παρθένης μού έδωσε άριστα με δύο τόνους. […] Για τους περισσότερους μαθητές ο Παρθένης ήταν θεός άμεμπτος και τέλειος, για μένα και τον Διαμαντόπουλο, σεβαστός αλλά συζητήσιμος. […] Ο Διαμαντόπουλος συμπλήρωσε με τέλειο τρόπο όσα μου ‘χε μάθει ήδη ο Πικιώνης για τη Μοντέρνα Τέχνη. Μιλούσε με κατανόηση και σαφήνεια για τους σπουδαιότερους μοντέρνους σαν να είχε ζήσει χρόνια μαζί τους ενώ εκείνη την εποχή δεν είχε ταξιδέψει έξω καθόλου. Ο Διαμαντόπουλος δυνάμωσε τις αμφιβολίες μου για το αλάθητο του Κόντογλου. Και συνετέλεσε στο να πάψω να είμαι βοηθός του. […]

                                               

                                                                                       Πηγή: dimartblog.com