Έρχεται ο θεατρικός χειμώνας!

Η θεατρική ατζέντα για τη νέα σεζόν γεμίζει από παραστάσεις που γνώρισαν την επιτυχία την προηγούμενη σεζόν ή μέλλεται να γνωρίσουν στη σεζόν που ξεκινάει, συνεπώς δεν μπορούμε να μιλάμε για συρρίκνωση στη θεατρική αγορά του 2019-2020. Μεγάλοι και μικροί θίασοι, ερασιτεχνικοί και επαγγελματικοί, του ποιοτικού και του εμπορικού θεάτρου, σηκώνουν αυλαία. Πολλοί θεατρόφιλοι, χαμένοι στο θεατρικό χάρτη της Αθήνας, νιώθουμε αποπροσανατολισμένοι, και όχι άδικα, αφού οι παραστάσεις ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, και θέλουμε να ενημερωθούμε για παραστάσεις που δραματουργικά θα προσελκύσουν το ενδιαφέρον μας από Οκτώβρη. 
Ας αναφερθούμε ενδεικτικά, με τη βοήθεια του a8inea.com σε κάποιες από τις παραστάσεις που πρόκειται να ξεκινήσουν άμεσα:

Η Αρχή του Αρχιμήδη του Josep Maria Miró, σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μαυρογεωργίου, είναι μια παράσταση που ξεχώρισε από την προηγούμενη σεζόν για τρεις λόγους: για την επιλογή του έργου, για τη σκηνοθεσία και για τις ερμηνείες των ηθοποιών (Άγγελος Μπούρας, Σεραφείμ Ράδης, Μιχάλης Συριόπουλος και Μαρία Φιλίνη). Ο Μαυρογεωργίου επικεντρώνεται στο να φωτίσει δημοσιογραφικά το τρίγωνο που σχηματίζεται μεταξύ προπονητή, υπεύθυνης και συναδέλφου και πατέρα παιδιού και να εξεταστούν όλες οι οπτικές γωνίες του ζητήματος, χωρίς να εξάγονται ξεκάθαρα συμπεράσματα που καταδικάζουν ή αθωώνουν τον προπονητή. Αποτελεί μια από τις must θεατρικές επιλογές, που φέρνει αριστοτεχνικά το κοινό αντιμέτωπο με ένα απλό δίλημμα και ξεκινάει από τον Οκτώβρη (3/10) στο Skrow (εδώ θα διαβάσετε την περσινή κριτική μας για την παράσταση).
***
Στο Θέατρο Πορεία επαναλαμβάνονται έργα με εισπρακτική επιτυχία, επιμελημένα σκηνοθετικά από τον Δημήτρη Τάρλοου, όπως Το Ευχαριστημένο της Μαρίνας Καραγάτση και ο Γιούγκερμαν του Καραγάτση, ενώ συνεχίζει και το επιτυχημένο Ύψωμα 731 του Άρη Μπινιάρη.
Το Ευχαριστημένο, ως μια αμιγώς οικογενειακή υπόθεση, δραματοποιείται από τον Τάρλοου, απευθύνεται στους λάτρεις, και όχι μόνο, των αυτοβιογραφικών στοιχείων, επιτρέποντάς τους να αποκτήσουν προσωπική άποψη για τα εν οίκω του συγγραφέα. Συνεχίζει δυναμικά (20/9-6/10) για ένα συγκεκριμένο κύκλο παραστάσεων (εδώ η κριτική της αθηΝΕΑς).
Ο βίος και η πολιτεία του γοητευτικού, δυναμικού και τολμηρού επιχειρηματία-οραματιστή Γιούγκερμαν, κατόπιν μερικών αντικαταστάσεων στο καστ, ανεβαίνει ξανά από τον Οκτώβριο στο θέατρο Πορεία, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου και διασκευή Στρατή Πασχάλη. Η εναγώνια αναζήτηση της ταυτότητας κάτω από τον ελληνικό ήλιο είναι η βασική ιδέα που αναδύεται από τα έργα του Καραγάτση και ειδικά στον Γιούγκερμαν, όπου ο ήρωας δεν καταφέρνει να ενσωματωθεί πλήρως στην κοινωνία υποδοχής, στο βάθος του εαυτού του παραμένει ξένος και εν τέλει η εξομοίωση επανέρχεται με τον θάνατο, την κοινή μοίρα όλων. Η θεατρική μεταφορά του Γιούγκερμαν, από τον Τάρλοου αν και δεν αναλογεί στον λογοτεχνικό ογκόλιθο του Καραγάτση “ποντάρει” στην ανάδειξη της προσωπικότητας του ομώνυμου ήρωα μέσα από την καθαρή και στιβαρή ερμηνεία του Γιάννη Στάνκογλου (εδώ η περσινή κριτική μας).
Με όχημα την αφήγηση των γεγονότων, η μάχη στο Ύψωμα 731 του Μπινιάρη ανάγεται στο υπαρξιακό και ψυχικό πεδίο των ανθρώπων, εκεί όπου όπου το 1941 ο ολιγάριθμος ελληνικός στρατός νίκησε τα στρατεύματα του Benito Mussolini,  εκεί όπου νικάει ο παράδοξος τρόπος σκέψης, αυτός που αντιβαίνει στην κοινή αντίληψη, εκεί όπου η θεατρική τέχνη συναντά την Ιστορία και τη μετασχηματίζει σε μουσική, κίνηση και λόγο. Στο Ύψωμα 731, το θεατρικό κοινό θα μεταβεί από Νοέμβρη.
***
Στον Τεχνοχώρο Cartel, θα παιχτεί για δεύτερη χρονιά το διαχρονικό έργο του John Steinbeck Άνθρωποι και Ποντίκια, που εστιάζει στην εναγώνια προσπάθεια του ανθρώπου να επιβιώσει σε δυσμενείς συνθήκες, με την σκηνοθεσία να υπογράφεται από τον Βασίλη Μπισμπίκη, που διατηρεί και ρόλο στην παράσταση. Μια μάντρα ανακύκλωσης, στην περιοχή του Βοτανικού, γίνεται ο χώρος μέσα στον οποίο οι ήρωες εργάζονται σκληρά, συγκρούονται, απογοητεύονται αλλά ταυτόχρονα ονειρεύονται και ζουν με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, επιβεβαιώνοντας τη Σταινμπεκική παραδοξότητα ότι “ο ίδιος ο άνθρωπος έχει γίνει η μεγαλύτερη μας απειλή και η μοναδική μας ελπίδα” (εδώ η περσινή κριτική της αθηΝΕΑς για την παράσταση).
***
Επιτυχημένες επαναλήψεις και νέες παραστάσεις ανεβαίνουν στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, στο θέατρο Άνεσις, στο Bios, στο θέατρο Τζένη Καρέζη, στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν και στο Τempus Verum.
Από 5 Οκτωβρίου, Η Τραγική Ιστορία του Άμλετ, Ενός Πρίγκιπα της Δανίας του William Shakespeare, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, σε διασκευή και σκηνοθεσία Έκτορα Λυγίζου – η τρίτη συνεργασία του ιδίου και της ομάδας Grasshopper με το θέατρο. Στην ίδια σκηνή, από 7 Οκτωβρίου επιστρέφει και το Ξύπνημα της Άνοιξης που φέρει σκηνοθετικά την σφραγίδα του Δημήτρη Καραντζά, φέρνοντας τον εφηβικό κόσμο σε σύγκρουση με τον συντηρητικό, καταπιεστικό περίγυρο. Από 17 Οκτωβρίου, στην ίδια σκηνή, θα δούμε υλοποιημένη την performance Mute του Γιώργου Χρυσοστόμου.
Στο θέατρο Τζένη Καρέζη, πέρα από την επαναληπτική εμφάνιση του Ποιος Σκότωσε το Σκύλο τα Μεσάνυχτα; με τον Νιάρρο να δίνει ερμηνευτικά τον καλύτερο του εαυτό (εδώ η κριτική μας), θα ανέβει από 7 Οκτωβρίου το έργο Himmelweg (Ο Δρόμος για τον Ουρανό) του Juan Mayorga, σε σκηνοθεσία της Έλενας Καρακούλη. To Bios, μας συστήνει τον Θείο Βάνια του Anton Chekhov (από 2/10), σε σκηνοθεσία της Μαρίας Μαγκανάρη. Μέσω του θιάσου ευελπιστούμε πως θα μεταφερθεί η υπαρξιακή αγωνία του Βάνια και η βαρύτητα του έργου και των νοημάτων του. Chekhov θα δούμε επίσης και στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν-Φρυνίχου, με τον Γλάρο του να σκηνοθετείται από τον Γιάννη Παρασκευόπουλο (από 16/10). Στο Άνεσις, θα ξαναδούμε τον Αρίστο από 21 Οκτωβρίου, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παπαγεωργίου.
***
Στο θέατρο Αγγέλων Βήμα, τα έργα που θα παιχτούν προσεχώς ανήκουν στην κατηγορία του κοινωνικού. Ξεχωρίζουμε την Νανά του Émile Zola που γράφτηκε το 1880 και το D’ EON του Renny Krupinski που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και πιστεύω πως θα έχει ενδιαφέρον, σε μετάφραση της Μαργαρίτας Δαλαμάγκα-Καλογήρου και σκηνοθετική επιμέλεια της Ανδρονίκης Αβδελιώτη.
Πρώτη εμφάνιση κάνει και το δικαστικό θρίλερ Terror του Ferdinand von Schirach, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Οικονόμου, ανεβαίνοντας για μια παράσταση στη Νομική Αθηνών (10/10, 7 μ.μ.) , πριν την έναρξη των παραστάσεων στο Θέατρο Αθηνών (14/10).                               
Ο επί τέσσερα χρόνια επιτυχημένος και βραβευμένος Άγριος Σπόρος του Γιάννη Τσίρου συνεχίζει σταθερά στην Κεντρική Σκηνή του Επί Κολωνώ, φέροντας την υπογραφή της Ελένης Σκότη, ενώ λίγο νωρίτερα θα ξεκινήσει το έργο Ο Τζόνι Πήρε το Όπλο του σε σκηνοθεσία Θάλειας Ματίκα. 
Τις Δευτέρες και τις Τρίτες, από 7 Οκτωβρίου, στο Από Μηχανής θα παίζεται για δεύτερη χρονιά το Φινιστρίνι του Βασίλη Ρίσβα, σκηνοθετημένο από τον Πέτρο Φιλιππίδη και ερμηνευμένο από τον Αντίνοο Αλμπάνη, ενώ από 18 Οκτωβρίου το θεατρικό έργο The River του Jez Butterworth, που έχει παρουσιαστεί με μεγάλη επιτυχία σε Λονδίνο και Broadway, έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία του Χρήστου Θάνου. 
Last but not least, για το πρώτο μέρος των θεατρικών προσεχώς, ο Ρινόκερος του Eugène Ionesco, μέσα από το καλλιτεχνικό σκηνοθετικό βλέμμα του Γιάννη Κακλέα, μεταφέρεται στο θέατρο Κιβωτός, με τον Άρη Σερβετάλη, προεξάρχοντα των ποιοτικών θεατρικών παραγωγών, να πρωταγωνιστεί αντιστεκόμενος στην τυραννία και στη μαζοποίηση. Πρόκειται για ένα αντιναζιστικό έργο που αντιτίθεται σε κάθε μαζική μεταμόρφωση-μεταβολή. Αντιτίθεται σε όλες τις μαζικές υστερίες και επιδημίες, στη ρινοκερίτιδα, που καλύπτεται κάτω από τον μανδύα των ιδεολογιών και της  λογικής που παρατίθεται.
                                                                                       ΚΑΛΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ!

Μπήκαμε για τα καλά στο φθινόπωρο...

Μπήκαμε, ήδη από το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, κι επίσημα στο φθινόπωρο που είναι η τρίτη εποχή του χρόνου, η εποχή ανάμεσα στο καλοκαίρι και στον χειμώνα: η γέφυρα που οδηγεί από το καλοκαίρι προς τον χειμώνα, θα ελεγε κανείς. Έτσι επίκαιρη η φθινοπωρινή  ανάρτηση του Νίκου Σαραντάκου (sarantakos.wordpress.com), που ένα μεγάλο μέρος της ακολουθεί:

Η λέξη Φθινόπωρο είναι αρχαία, από τον 5ο κιόλας αιώνα π.Χ. Θα αναγνωρίσατε τα συνθετικά της, φθίνω (λιγοστεύω, ελαττώνομαι) και οπώρα. Οπώρα είναι σήμερα το φρούτο, το οπωρικό, και οπωρικά εμφανίζονται ολοχρονίς, οπότε χρειάζεται κάποια εξήγηση.

Η αρχική σημασία της λέξης «οπώρα» στον Όμηρο ήταν ημερολογιακή, σήμαινε το τέλος του καλοκαιριού, Αύγουστο και Σεπτέμβριο και, ήδη από την αρχαιότητα, τους καρπούς της εποχής εκείνης, δηλαδή -με  το εξαιρετικά περιορισμένο διαιτολόγιο της κλασικής αρχαιότητας, που δεν γνώριζε βερίκοκα, ροδάκινα, κορόμηλα, και μάλλον ούτε καρπούζια και πεπόνια- ουσιαστικά σταφύλια και σύκα. Σταδιακά, η σημασία επεκτάθηκε σε όλους τους καρπούς.
Οπότε, το φθινόπωρο είναι η εποχή που έρχεται μετά την οπώρα, και αυτό φαίνεται πιο καθαρά στην άλλη αρχαία ονομασία της εποχής, που δεν έχει επιβιώσει στα νέα ελληνικά: μετόπωρον, μετά την οπώρα. (Υπάρχει και ο τύπος ‘μεθόπωρον’).
Στα αγγλικά, είναι autumn, λέξη λατινογενής, από τα γαλλικά (όπου σήμερα είναι automne), από το λατινικό autumnus, άγνωστης ετυμολογίας. Από τη λατινική λέξη προέκυψαν οι αντιστοιχες λέξεις και των άλλων ρωμανικών γλωσσών. Σε αντίθεση με τις άλλες τρεις εποχές, για το φθινόπωρο δεν υπάρχει κοινή ινδοευρωπαϊκή ρίζα.
Είπαμε ότι το αγγλικό autumn είναι λατινογενές, υπάρχει όμως και αγγλοσαξονική λέξη, που είναι harvest, και που εκτοπίστηκε από το autumn τον 16ο αιώνα. Harvest είναι ο θερισμός, και οι γερμανομαθείς θα θυμηθούν ότι στα γερμανικά το φθινόπωρο είναι Herbst, που είναι επίσης και ο θερισμός.
Δεν ξέρω αν το έχει παρατηρήσει κανείς άλλος, εγώ πάντως δεν το έχω δει να αναφέρεται. Εννοώ ότι στα ελληνικά λέμε «θέρος» και η ελληνική λέξη «θερισμός» προέκυψε από το θέρος, ενώ στα γερμανικά/αγγλικά η λέξη για τον θερισμό συνδέεται με το φθινόπωρο. Δηλαδή και στις δυο περιπτώσεις η λέξη του θερισμού ειναι ομόρριζη με τη λέξη που αντιστοιχεί σε μια εποχή αλλά όχι στην ίδια εποχή. Δεν είναι και τόσο περίεργο, αφού άλλην εποχή θερίζουν στις βόρειες χώρες και άλλην εποχή στα δικά μας ζεστά κλίματα. Άλλωστε, στην αγγλική Βικιπαίδεια θα δείτε ότι στην Αγγλία παραδοσιακά το φθινόπωρο νοείται από Αύγουστο έως Οκτώβριο.
Υπάρχει και μια άλλη αγγλική λέξη για το φθινόπωρο, κυρίαρχη στη  Βόρεια Αμερική, που είναι fall, πιθανώς από το fall of the leaf. Ήταν κοινή στην Αγγλία τον 16ο αιώνα, την πήγαν οι πρώτοι άποικοι απέναντι, και στη συνέχεια επικράτησε στα αμερικανικά αγγλικά ενώ ξεχάστηκε στη μητρόπολη. Συμβαίνει συχνά αυτό.
Σύμφωνα με το στερεότυπο, το φθινοπωρο είναι εποχή μελαγχολική. Μικραίνουν οι μέρες, χαλάει ο καιρός, ανοίγουν τα σχολεία (και ολοι κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας). Πέφτουν τα φύλλα απ’ τα κλαριά των δέντρων, πέφτουν και οι πρώτες σταγόνες της βροχής. Τα κίτρινα και τα πεσμένα φύλλα είναι η πιο χαρακτηριστική εικόνα που συνδέεται με το φθινόπωρο -αρχικά είχα μια τέτοια να συνοδεύει το άρθρο αλλά τελικά προτίμησα τον Αρτσιμπόλντο.
Κακά τα ψέματα, νομίζω πως το φθινόπωρο μάς μελαγχολεί επειδή φέρνει στο μυαλό την ιδέα της παρακμής, του γήρατος -του δικού μας γήρατος, που δεν κάνει κύκλους ώστε να ελπίζουμε σε καινούργια άνοιξη. «Βρίσκεται στο φθινόπωρο της ζωής» λένε για κάποιον (απο το χωριό, δεν τον ξέρετε) που βρίσκεται στη ηλικία όπου αρχίζει το γήρας. Η σύνδεση των ηλικιών με τις εποχές υπάρχει από τ’ αρχαία. Λέει κάπου ο Αριστοτέλης, «τοῖς δ’ ἀνθρώποις κατὰ τὴν ἡλικίαν γίγνεται χειμὼν καὶ θέρος καὶ ἔαρ καὶ μετόπωρον» -βλέπετε πως χρησιμοποιεί την άλλη αρχαία λέξη για το φθινόπωρο, που λέγαμε παραπάνω.
Υπάρχει και στη δημοτική η λέξη «χινόπωρο», που είναι παρετυμολογία από το «χύνω» (τα δέντρα χύνουν τα φύλλα τους) όπως λένε τα λεξικά -εγώ στο μυαλό μου είχα κάνει τη σύνδεση με το «χειμώνας». Θυμάμαι ένα χρονογράφημα του Βάρναλη (το έχω στα Αττικά) με τίτλο «Χινοπωριάτικη αυγινή».
Θυμηθήκαμε πιο πριν την παροιμία «από Μάρτη καλοκαίρι κι από Αύγουστο χειμώνα» και είπαμε πως η λαϊκή αντίληψη παραγνωρίζει τις ενδιάμεσες εποχές. Πράγματι, δεν νομίζω να υπάρχουν πολλές παροιμίες με το φθινόπωρο. Υπάρχουν άφθονες μετεωρολογικές για τους φθινοπωρινούς μήνες, όχι όμως για την εποχή καθαυτή. Στα Κεφαλονίτικα γνωμικά του Δημ. Λουκάτου δεν βρήκα καμιά παροιμία με το φθινόπωρο/χινόπωρο, ούτε στις πολύ νεότερες 10.000 κρητικές παροιμίες του Μάριου Παπαδάκη. Στο αρχείο παροιμιών του Κέντρου Ερεύνης Ελληνικής Λαογραφίας βρήκα επιτέλους μία και μοναδική τέτοια παροιμία:

Τρείς μήνες άνοιξη και τρείς το καλοκαίρ’, τρείς μήνες το φθινόπωρο και τρείς βαρύς χειμώνας

Από την άλλη, το φθινόπωρο στη λογοτεχνία, και ιδίως στην ποίηση κυριαρχεί -οι ποιητές, ιδίως οι παλιότεροι, αγαπούσαν τη μελαγχολία. Να αναφέρουμε το μυθιστόρημα Φθινόπωρο του Κ. Χατζόπουλου, που εγκαινίασε τον συμβολισμό στα ελληνικά γράμματα (αλλά δεν διαβάζεται εύκολα), να βάλουμε και το τετράστιχο από το ποίημα του Μαλακάση:
Χινόπωρο, στολίστηκες νεκρό κι ωραίο από προχτές.
με το παλιό Βενέτικο χρυσάφι
και τώρα οι βοριάδες οι πικροί σου γίνονται τραγουδιστές
και τα νερά τα πένθιμα ζωγράφοι.
Ο αγαπημένος μου Ν. Λαπαθιώτης, ως κατεξοχήν τραγουδιστής της νιότης που φεύγει, έγραψε πολλά ποιήματα για το φθινόπωρο: Τραγούδι το φθινόπωρο, Οι κύκνοι το φθινόπωρο, Όταν έρθει το φθινόπωρο, Κακό φθινόπωρο, Φθινοπωρινό, όπως και άλλα που δεν έχουν τη λέξη αυτή στον τίτλο τους. Ένα που μ’ αρέσει πολύ:

ΠΟΘΟΣ

Βαθύ χινόπωρο γοερό, πόσον καιρό σε καρτερώ,
με τις πλατιές, βαριές σου στάλες·
των φύλλων άραχλοι χαμοί, των δειλινών αργοί καημοί,
που με μεθούσατε τις προάλλες…

Τα καλοκαίρια μ’ έψησαν, και τα λιοπύρια τα βαριά,
κι οι ξάστεροι ουρανοί οι γαλάζιοι:
απόψε μου ποθεί η καρδιά, πότε να ρθει, μες στα κλαριά,
ο θείος βοριάς και το χαλάζι!

Τότε, γερτός κι εγώ, ξανά, μες στα μουγγά τα δειλινά,
θ’ αναπολώ γλυκά, -ποιος ξέρει,
και θα με σφάζει πιο πολύ, σαν ένα μακρινό βιολί,
το περασμένο καλοκαίρι…

Αναφορές στο φθινόπωρο σε ποιήματα, τραγούδια και άλλα έργα τέχνης είναι πάμπολλες και σίγουρα θα επισημάνετε αρκετές στα σχόλιά σας. Κλείνουμε, κάπως αναπόφευκτα, με το αντίστοιχο μέρος από τις 4 εποχές του Βιβάλντι.

28 Σεπτεμβρίου 1943 ιδρύεται το Ε.Α.Μ...

  " Ανάμεσα στα 1940 και στα 1943, η ελληνική κοινωνία γνώρισε έναν πόλεμο με τύχες μεταβαλλόμενες, τη στρατιωτική κατοχή  από τις δυνάμεις του Άξονα, που μαζί τους έφεραν και εφάρμοσαν τις εφιαλτικές παραμέτρους του φασισμού και του ναζισμού, τις στερήσεις, την πείνα και τελικά την επαναδιάταξη όλων των οικονομικών λειτουργιών. Γνώρισε τη βία της κατάκτησης, τη λεηλασία, την εκμετάλλευση ανθρώπων και υλικών χωρίς φραγμούς και όρια, και προπαντός γνώρισε την ταπείνωση , ως τις έσχατες μορφές της. Γνώρισε την ηθική κατάπτωση της πολιτικής, την προδοσία, τη στροφή των ισχυρών ενάντια στον ίδιο το λαό τους, τη ρήξη της παλιάς ιεραρχίας κάτω από το βάρος της μονομερούς καταγγελίας κάθε επιμέρους  " κοινωνικού συμβολαίου".

      Γνωρίζοντας όλα αυτά η ίδια η κοινωνία, η πραγματική, όπως είναι όλες οι κοινωνίες των ανθρώπων, με τις αρετές και τις μικρότητές της, απάντησε με την Αντίσταση, με το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, το ΕΑΜ. Για αυτό το τελευταίο, πολύ λίγα πράγματα θα βρείτε στα σημερινά σχολικά βιβλία της ιστορίας. Για πολλούς και διάφορους λόγους, αυτό το πρωτοφανές και τεράστιο κίνημα δεν έγινε καθεστώς, δεν νίκησε στην αναμέτρηση με τους εχθρούς του. Δια πυρός και σιδήρου, με πόλεμο ως τα 1949, με τον ποικιλότροπο διωγμό ως τα 1974, εξοβελίστηκε από την κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας. Σήμερα κοντεύει να ξεχαστεί και από τους πολιτικούς` οι μόνοι που επιμένουν στην καταλυτική σημασία του, ανήκουν στον ίδιο πολιτικό χώρο που μπόρεσε  στα  δύσκολα  χρόνια να "διαβάσει" τη συγκυρία και να συμπορευθεί με τη λαϊκή έξαρση, ενσωματώνοντας τη δική του οργανωτική "τεχνογνωσία" σε αυτό: για τους κομμουνιστές γίνεται λόγος. Για τους ακαδημαϊκούς δασκάλους ας μην πούμε τίποτα. Όπως συνήθως συμβαίνει, οι περισσότεροι δείχνουν πρόθυμοι να "προσαρμοστούν" , με τον τρόπο που οι εκάστοτε ισχυροί επιθυμούν και υπαγορεύουν.

     Και όμως το ΕΑΜ υπήρξε και οι κομμουνιστές αποτέλεσαν βασική παράμετρο της ιστορίας του 20ου αιώνα σε ολόκληρο τον κόσμο - και στην Ελλάδα φυσικά. Το να μιλήσει δε κανείς γι' αυτό, αποτελεί προϋπόθεση για να μελετήσει την ιστορία. Εκτός, αν όντως η ιστορία  " τελείωσε" και από κάποια περίεργη πόρτα η ανθρωπότητα διάγει πλέον τα πρώτα της βήμτα στον κήπο του παραδείσου: του παραδείσου της "αγοράς" , εξυπακούεται.

      Ας αφήσουμε όμως της αστειότητες...

     Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο υπήρξε αρχικά μια καταστατική συμφωνία κορυφής. Οι ιδρυτικές συνιστώσες του ήταν, εκτός από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, μικροί σχηματισμοί της αριστεράς και ανεξάρτητες προσωπικότητες[...] Φυσικά , αποτελούσαν μέρος του ΕΑΜ οι μαζικές οργανώσεις τοτ αντιστασιακού κινήματος, η Εθνική Αλληλεγγύη, το ΕΕΑΜ και αργότερα η ΕΠΟΝ.

      Η ημερομηνία ίδρυσης του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου ήταν η 27η Σεπτεμβρίου 1941.

Από στενά πολιτική άποψη, η ίδρυση του ΕΑΜ μπορούσε να θεωρηθεί αποτυχία. Κανένας από τους μεγάλους πολιτικούς σχηματισμούς της χώρας , ή έστω κάποιο σημαντικό τμήμα από αυτούς, καμία τρανταχτή προσωπικότητα της πολιτικής ζωής της χώρας  δεν πήρε μέρος στο μέτωπο. Όμως μικρή σημασία είχαν όλα αυτά. Στις τότε συνθήκες,, είναι πιθανόν ότι ούτε οι οι ίδιοι οι πρωτεργάτες της κίνησης αυτής είχαν συναίσθηση της δυναμικής που απελευθέρωναν με το νέο σχήμα. Δεν κρίνοταν στις προσωπικότητες ή στα κληροδοτήματα του παρελθόντος το πολιτικό παιχνίδι. Κρινόταν στις κοινωνικές λειτουργίες της δύσκολης και καινοφανούς συγκυρίας. Με άλλα λόγια, το ζητούμενο ήταν η συνάντηση του νέου σχήματος με την κοινωνία και τις διεργασίες της.

      Στο τελευταίο πεδίο, πέρα από το εξαιρετικά χρήσιμο εφόδιο της πείρας  των κομμουνιστών στις μαζικές εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις, οι ιδέες ήταν εξαιρετικά περιορισμένες και κάτω από διαρκή αλλαγή και προσαρμογή. Οι πρώτες εαμικές εκδηλώσεις στην κατεχόμενη Αθήνα ήταν συμβολικά πατριωτικές. Στις 28 Οκτωβρίου , για παράδειγμα, το κεντρικό σύνθημα ήταν " ΕΑΜ- τσαρούχι", σε υπόμνηση προφανώς των ελληνικών κατορθωμάτων στην Αλβανία, και στόχος ήταν το στεφάνωμα των "εθνικών μνημείων" στην πρωτεύουσα. Οι Ιταλοί κατακτητές ενοχλήθηκαν , οι Γερμανοί μάλλον χαμογέλασαν χαιρέκακα για τα "παθήματα" των συμμάχων τους, και το ΕΑΜ άρχισε να γίνεται γνωστό στον κόσμο της Αθήνας. Πολύ απείχε  όμως ακόμα από το να εκπροσωπεί και να εκφράζει πολιτικά αυτόν τον κόσμο.

      Τα μεγάλα βήματα έγιναν λίγους μήνες αργότερα. Από την αρχή κιόλας της περιόδου της επισιτιστικής κρίσης και των στερήσεων , το ΚΚΕ αρχικά, το ΕΑΜ αργότερα, συνδέθηκαν με τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των αποκομμένων φαντάρων , από την Κρήτη πρώτα απ' όλα, που ζητούσαν να εξασφαλιστεί η επιστροφή στην ιδιαίτερη πατρίδα τους. Τον σκληρό χειμώνα που ακολούθησε, το ΕΑΜ οργάνωσε επίσης τον αγώνα των αναπήρων πολέμου, που είχαν συσσωρευτεί και αφεθεί στη μοίρα τους στα νοσοκομεία της πρωτεύουσας. Το διπλό πρόσωπο των κινητοποιήσεων των αναπήρων έκφραζε με τον καλύτερο τρόπο  τον αγώνα του ΕΑΜ. Οι ανάπηροι είχαν θυσιαστεί για την πατρίδα, ήταν ζωντανό και ενεργό σύμβολο του πατριωτισμού. Ταυτόχρονα , πέθαιναν από την πείνα, τις στερήσεις και την εγκατάλειψη του επίσημου κράτους. Οι μεγάλες κινητοποιήσεις των αναπήρων , βαθύτατα πολιτικές και γεμάτες μηνύματα , έφεραν το ΕΑΜ στην Αθήνα στην πρώτη σειρά της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Οι κατοχικές κυβερνήσεις δεν το ξέχασαν αυτό. Στα 1943, η πρώτη μεγάλη επιχείρηση των Ταγμάτων Ασφαλείας στράφηκε ενάντια στους αναπήρους και τα νοσοκομεία.

 

Οι αγώνες των αναπήρων έφεραν το ΕΑΜ στην πρώτη γραμμή των αγώνων διεκδίκησης. Στον τομέα αυτό τού έδωσαν αίγλη και αξιοπιστία. Πολύ γρήγορα αυτού του τύπου οι κινητοποιήσεις έπαψαν να περιορίζονται σε "ειδικά" τμήματα αναξιοπαθούντων και απλώθηκαν σε ολόκληρη την κοινωνία. Στη διάρκεια του 1942 [...] το ζήτημα της κατανομής των διαθέσιμων ήρθε στην πρώτη γραμμή του πολιτικού αγώνα. Όταν ήρθε αυτή η ώρα , το ΕΑΜ ήταν ήδη στο κεντρικό προσκήνιο της πολιτικής και κοινωνικής λειτουργίας.

 Η βάση για τις μαζικές κινητοποιήσεις ήταν ήδη έτοιμη. Όλες αυτές οι ενώσεις, οι καταναλωτικοί συνεταιρισμοί, οι ομάδες επιβίωσης που είχαν δημιουργηθεί τον καιρό των μεγάλων στερήσεων , διεκδικούσαν πλέον από την κυβέρνηση και τις αρχές κατοχής το δικαίωμά τους στη διανομή και στη διαχείριση  των διαθέσιμων ειδών πρώτης ανάγκης. Θεωρούσαν , πολύ δίκαια και σωστά, ότι με τις δικές τους ενέργειες  είχε σωθεί ο κόσμος της Αθήνας από την πείνα.  Ήταν φυσικό να μην αναγνωρίζουν στην κυβέρνηση , στους μεγαλεμπόρους και στους μαυραγορίτες  το δικαίωμα να μονοπωλούν αυτοί τα διαθέσιμα και να κανοναρχούν την πολιτική επισιτισμού για δικό τους όφελος. Η οργανωτική απογείωση του ΕΑΜ , τους τελευταίους μήνες του 1942 και τους πρώτους του 1943, ήταν φυσικό επακόλουθο αυτών των εξελίξεων. "

Από το εξαιρετικό βιβλίο του Γιώργου Μαργαρίτη, Προαγγελία Θυελλωδών ανέμων..., Ο πόλεμος στην Αλβανία και η πρώτη περίοδος της Κατοχής, Βιβλιόραμα, Αθήνα 2009

                                                                 Πηγή:http://ofisofi.blogspot.com

Τα υποκριτικά δάκρυα των άπληστων...

Η κατάρρευση του ταξιδιωτικού ομίλου Thomas Cook προκάλεσε σοβαρά προβλήματα σε χιλιάδες ταξιδιώτες, όμως αυτά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα λυθούν. Οι συνέπειες θα είναι μεγάλες για τους 21.000 εργαζομένους που θα χάσουν τις δουλειές τους. Αυτοί οι πληβείοι ας βολευτούν για την ώρα με τη συγκινητική γενναιοδωρία του εκτελεστικού διευθυντή της εταιρείας.

Ο συγκεκριμένος κύριος εξέφρασε την ειλικρινή λύπη του για το κανόνι. Και αυτός και οι υπόλοιποι φωστήρες της διευθυντικής ομάδας έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους, αλλά δεν μπόρεσαν να σώσουν την επιχείρηση. Θλίβονται, αλλά τι να γίνει, συμβαίνουν αυτά στη ζωή.

Δυστυχώς για τους εργαζομένους το περίφημο αόρατο χέρι της αγοράς κάπου αλλού βρισκόταν. Σίγουρα πάντως δεν έχει σκοπό να μπει στις τσέπες των στελεχών της εταιρείας, ούτε στους λογαριασμούς που έχουν σε φορολογικούς παραδείσους, ούτε φυσικά θα ακουμπήσει τις τεράστιες περιουσίες που έχτισαν διοικώντας την Thomas Cook. Αριστερίστικες υπερβολές, θα πει κάποιος. Καθόλου.

Οι αρχές που ερευνούν τα αίτια της κατάρρευσης διαπίστωσαν πως ο Ελβετός Πέτερ Φανκχάουζερ (αυτός ντε που μετά βίας κράτησε τα δάκρυά του) από το 2014 που ανέλαβε πληρώθηκε 8,3 εκατ. στερλίνες, συμπεριλαμβανομένου και του επιδόματος απόδοσης 2,9 εκατ. λιρών το 2015, που προστέθηκε στον μισθό του 1,3 εκατ. μαζί με τα επιδόματα (φαντάζομαι όχι στέγασης ή πρόσβασης στα λαϊκά συσσίτια). Αυτά μεταδίδουν ξένα ΜΜΕ (υπεράνω υποψίας για ροπή στον μπολσεβικισμό) και αναμεταδίδει το ΑΠΕ (κι αυτό απαλλαγμένο πια από νεοκομμουνιστικές ιδεοληψίες).

Γιατί λοιπόν να φοβάται αυτός ο τύπος; Σάμπως τον απειλεί κανείς; Θα έχει τη χρυσή τύχη που είχαν οι ομόλογοί του το 2008. Βρέθηκαν για λίγο εκτός προσκηνίου και μόλις πέρασε η χλαπαταγή, τοποθετήθηκαν σε νευραλγικά πόστα και συνεχίζουν να κάνουν συστάσεις στα κράτη να μην παρεμβαίνουν στην οικονομία γιατί βάζουν εμπόδια στην ευυπόληπτη επιχειρηματικότητα. Είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια το γεγονός ότι το επάρατο κράτος κόβοντας αβέρτα χρήμα έσωσε τις επιχειρήσεις φορτώνοντας το βάρος στις πλάτες των φορολογουμένων.

Για να μην ξεχνιόμαστε λοιπόν: «Εκείνη τη χρονιά δόθηκε πακέτο ύψους 85 δισ. δολαρίων για τη διάσωση του ασφαλιστικού κολοσσού AIG, με τον τότε υπουργό Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών Τίμοθι Γκάιτνερ να υπερασπίζεται την ενεργοποίηση του πακέτου στήριξης, αφού, όπως τόνισε, μια ενδεχόμενη κατάρρευση της ασφαλιστικής εταιρείας θα είχε ισχυρότερο αντίκτυπο στην αμερικανική οικονομία από αυτόν της Lehman Brothers. Εκτός από την AIG, δισεκατομμύρια δολάρια δόθηκαν, μεταξύ άλλων, για την αυτοκινητοβιομηχανία General Motors, την Bank of America και τη Citigroup» (Βαγγέλης Βιτζηλαίος, «Η Αυγή» 25.9.2019).

Πώς λέγεται αυτό; Μη βιαστείτε να μιλήσετε για μεγάλη κοροϊδία. Οχι, πρόκειται για τη φυσική τάξη πραγμάτων στον καπιταλισμό. Δηλαδή, για τη διαβόητη κανονικότητα. Με πιο λόγια προσέγγιση έχουμε την εφαρμογή του σιδερένιου κανόνα του συστήματος που λέει ότι «τα κέρδη των επιχειρήσεων ανήκουν στους ιδιοκτήτες, στους μετόχους και τα golden boys, οι ζημιές όμως κοινωνικοποιούνται».

Στην περίπτωση της Thomas Cook το βρετανικό κράτος αρνήθηκε να τη σώσει, πιθανότατα γιατί τα συμφέροντα και οι κερδοσκόποι που ήθελαν την εξαφάνισή της για να επωφεληθούν είναι πολύ ισχυροί. Υπάρχει άλλωστε και ο κλασικός καπιταλιστικός «νόμος» της δημιουργικής καταστροφής. Σε τακτά χρονικά διαστήματα το σύστημα ξεκαθαρίζει το τοπίο, αποβάλλοντας τους καθυστερημένους για να δημιουργήσει χώρο στους ατσίδες, μέχρι να έρθει η δική τους σειρά.

Τις μέρες αυτές κυκλοφορεί στη Γαλλία το νέο βιβλίο του Τομά Πικετί, του συγγραφέα που έγινε παγκοσμίως γνωστός με το προηγούμενο πόνημά του «Το Κεφάλαιο τον 21ο αιώνα» (εκδόσεις Πόλις). «Κεφάλαιο και ιδεολογία» είναι ο τίτλος και στις 1.200 σελίδες του ο Πικετί χρεώνει στην κυρίαρχη αντίληψη για την ιδιοκτησία την εκρηκτική άνοδο των ανισοτήτων.

Στο ερώτημα «ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι το κεφάλαιο δεν θα παραμείνει για πάντα στα ίδια χέρια;» λέει τα εξής: «Η απάντηση είναι η θεσμοθέτηση προσωρινής ιδιοκτησίας: δεν είναι δυνατόν το κεφάλαιο να συσσωρεύεται στα θησαυροφυλάκια των ίδιων προσώπων εις τους αιώνας των αιώνων. Αυτό που προτείνω είναι ότι, από ένα σημείο και πέρα, καθένας από μας πρέπει να αποδίδει στους πολλούς ένα μέρος των κεκτημένων του.

»Εχω κατά νου μια φορολόγηση της ιδιοκτησίας με βάση μια μεγάλη κλίμακα: ο φόρος θα είναι μηδαμινός (ας πούμε, 0,1%) για όσους διαθέτουν 100.000 ή 200.000 ευρώ (τρεις φορές μικρότερος από τον ισχύοντα φόρο ιδιοκτησίας), αλλά θα ανέρχεται ώς το 90% για όσους ξεπερνούν κατά 10.000 φορές τη μέση περιουσία, δηλαδή πάνω από δύο δισεκατομμύρια ευρώ. Σ’ ένα τέτοιο σύστημα, οι δισεκατομμυριούχοι θα εξαφανίζονταν εκ των πραγμάτων.

Αλλά η μικρή ατομική ιδιοκτησία θα διατηρούνταν αλώβητη, όπως άλλωστε και η επιχειρηματικότητα» (από τη συνέντευξή του στη «Λιμπερασιόν» που αναδημοσίευσε η «Εποχή», 22.9.2019). Θα ανατριχιάσουν νεοφιλελεύθεροι, φιλελεύθεροι, συμβιβασμένοι σοσιαλδημοκράτες και κεντροαντιαριστεροί - το νέο φρούτο που ευδοκιμεί στη χώρα μας. Με το δίκιο τους, αφού τέτοιες επικίνδυνες απόψεις παραβιάζουν βάναυσα τα χρηστά καπιταλιστικά ήθη...

                                                                                                           Τάσος Παππάς / efsyn.gr

Αρβελέρ: «Καιρός να μάθουμε στα παιδιά μας πάνω από όλα την ανθρωπιά»

Ενα μάθημα για το μέλλον έδωσε από το 4ο Φόρουμ η 92χρονη ακαδημαϊκός κατά την ομιλία της στην επίσημη τελετή έναρξης του 4ου Οικονομικού Φόρουμ των Δελφών .

Την εκτίμηση ότι η παιδεία χρειάζεται «να μάθει στους νέους προσαρμογή και ευελιξία» σε μια εποχή που οι αλλαγές είναι ραγδαίες, διατύπωσε η πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου των Δελφών.

«Το 4ο Φόρουμ, παρά την πολυφωνία του, έχει ένα θέμα: το μέλλον. Να θυμηθούμε ότι δεν υπάρχουν εμπειρογνώμονες του μέλλοντος. Οπότε, το σύνθημα της Silicon Valley, ότι αν θέλεις να δαμάσεις το μέλλον, πρέπει να το δημιουργήσεις εσύ ο ίδιος, είναι η ευθύνη όλων μας σήμερα, να δημιουργήσουμε δηλαδή το μέλλον» είπε χαρακτηριστικά η 92 ετών σήμερα Ελένη Αρβελέρ και πρόσθεσε ότι το μέλλον αυτό χαρακτηρίζεται από πολυπλοκότητα, συνεχή αλλαγή και επιτάχυνση του χρόνου.

«Κανένας νέος από αυτούς που θα ζήσουν μετά από εμένα, κανένας δεν θα κάνει την ίδια δουλειά σε όλη του τη ζωή και πρέπει να πω ότι και η ίδια δουλειά …δεν θα είναι πια ίδια. Και θα υπάρχουν ασφαλώς και καινούργια επαγγέλματα. Οπότε, τα παιδιά που έρχονται, θα ζήσουν σε μια εποχή που το άγνωστο πρέπει να γίνει γνωστό» είπε χαρακτηριστικά και πρόσθεσε ότι τα παιδιά πρέπει να μάθουν επίσης το μέτρο, την τάξη και την αρμονία.

Κατά την κ. Αρβελέρ «πρέπει να μάθουμε όλοι και να θυμόμαστε ότι δεν υπάρχουν πια μονήρεις ευφυΐες, μόνο η ομαδική έρευνα και δουλειά μπορούν να μας κάνουν να προχωρήσουμε περισσότερο από το στάδιο που βρισκόμαστε κάθε φορά. Ομαδική δουλειά, συνεχής επιμόρφωση, ευελιξία και προσαρμογή στα καινούργια πράγματα». «Να μάθουμε στα παιδιά μας την ανθρωπιά, την αρετή χωρίς θεατές και ακροατές».

«Καιρός να μάθουμε στα παιδιά μας» κατέληξε «πάνω από όλα την ανθρωπιά, γιατί είναι το μόνο δημιούργημα του ανθρώπου που δεν σκοτώνει, οδηγεί επίσης προς την αρετή, που είναι ακριβώς μια δεύτερη φύση που μπορούν να μάθουν τα παιδιά, να ασκούν την αρετή χωρίς θεατές και ακροατές…».

Aναφορικά με την κρίση στην παιδεία η κα. Αρβελέρ τόνισε ότι η σαλαμοποίηση της εκπαίδευσης κατά την οποία η κάθε βαθμίδα εκπαίδευσης αντιμετωπίζεται ως ανεξάρτητη από τη συνολική διαδικασία οδηγεί σε μόνιμα προβλήματα. «Δεν ξέρουμε ακόμα ότι η παιδεία δεν είναι η εκπαίδευση και ότι αυτή ξεκινάει από την οικογένεια» σημείωσε. Η συνέχεια στην εκπαίδευση έχει διακοπεί στην Ελλάδα «για αυτό ασχολούμαστε μόνο με την επιτυχία και όχι την ευτυχία.»

                                                                                                                 Πηγή: antikleidi.com

Τα βιβλία που πεθαίνουν...

Πού πάνε τα βιβλία όταν τα διαβάσουμε; Πού μένουν όλα εκείνα που μόλις διαβάσαμε; Πού «αποθηκεύονται», με ποιον τρόπο και σε ποια μορφή; Δεν θυμάμαι απ’ έξω κανένα απόσπασμα από όσα βιβλία έχω διαβάσει στη ζωή μου. Και ελάχιστα ποιήματα, πέρα από όσα έχουν γίνει τραγούδια. Εχω φίλους με ιδιαίτερη ικανότητα στην απομνημόνευση, κατεβάζουν ολόκληρα σεντόνια από μυθιστορήματα και βέβαια δεκάδες ποιήματα.

Οταν με κάποιον τρόπο έρχεται η σειρά μου, σωπαίνω. Σαν να είμαι γεμάτος αισθήσεις αλλά εντελώς άδειος από λέξεις.

Θέλω να πιστεύω πως σε ανθρώπους σαν εμένα – που είμαστε πάρα πολλοί – η δουλειά γίνεται αλλιώς. Γιατί κάπως αλλιώς πρέπει να γίνεται.

Δεν μπορεί τόσες χιλιάδες ώρες να ήταν χαμένος χρόνος. Δεν μπορεί πέρα από το γενικό πλαίσιο μιας αφήγησης, μιας αποτύπωσης της ιστορίας που μόλις διάβασες, να μην υπάρχουν  σημάδια, να επουλώνεται αμέσως το δέρμα, μετά την επαφή του με τροχισμένες λέξεις.

Το μόνο που θυμάμαι είναι το ρίγος. Τις έχω τις αναμνήσεις των αισθημάτων μόλις έπεσα επάνω σε κείμενα που με συγκλόνισαν. Αλλά δεν έχω τα κείμενα. Οσο κι αν προσπαθώ δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα από την «απολογία» του Ρασκόλνικοφ, στο «Εγκλημα και τιμωρία». Θυμάμαι πως είχα βγει στο μπαλκόνι και έκανα δύο τσιγάρα για να συνέλθω. Και ήμουν σίγουρος πως κάποια λόγια δεν θα τα ξεχάσω ποτέ.

Νομίζω πως τα βιβλία με έριξαν στα πολλά τσιγάρα. Μετά τον «Ξένο» του Καμί ή κάποιο βιβλίο του Κάφκα, πλακωνόμουν στα τσιγάρα σαν να ήθελα με τον καπνό να τα πιέσω όλα μέσα μου, να μην ξαναβγούν ποτέ, να μη χαθούν. Ξέρω πως κάπου είναι, αλλά όχι με τη μορφή λέξεων. Κάπως αλλιώς. Χτισμένα, στέρεα, έχουν πάρει ένα τελείως διαφορετικό σχήμα από αυτό που είχαν τα αρχικά υλικά τους.

Ισως το κέρδος δεν είναι η αποστήθιση αλλά το άνοιγμα των δρόμων. Tα βιβλία πέρα από την αυθύπαρκτη λογοτεχνική αξία που έχει να κάνει με τον καλλιτεχνικό κώδικα και την απόλαυση της ανάγνωσης, είναι τρόποι να σκέφτεσαι, να βλέπεις τους άλλους, να απλώνεσαι. Οι τρόποι είναι εκείνοι που «γράφουν» μέσα μας. Κι ας μη θυμόμαστε πώς έγινε.

Eξάλλου μάθαμε να γελάμε από αστεία που δεν τα θυμόμαστε πια. Φαντάζομαι πως δεν θυμόμαστε ούτε τα αντικείμενα που μας πρωτοπλήγωσαν, όμως ζούνε οι αναμνήσεις των πόνων και ο τρόπος της διαχείρισής τους.

Τα βιβλία του καλοκαιριού περιμένουν σε μια στοίβα ποια θα διαλέξουμε όχι μόνο για να διαβαστούν πρώτα, αλλά και για να πεθάνουν πρώτα. Ποια θα κερδίσουν το τσιγάρο της πρώτης ζαλάδας στην τελευταία τους σελίδα και ποια δεν θα κερδίσουν ούτε αυτό.

Και θα πάνε εκεί που έχουν πάει και τα άλλα. Παρέα με όλο το θαλασσινό νερό που πέρασε από το σώμα μας και ξαναγλίστρησε στη θάλασσα. Και με τους εαυτούς μας σε παλιές φωτογραφίες. Δεν θυμόμαστε καν πού τραβήχτηκαν και πότε αλλά αν δεν περνούσαμε από εκεί δεν θα φτάναμε ποτέ εδώ. Και αν δεν είχαμε διαβάσει εκείνα τα βιβλία...

                                                                                                               Οδυσσέας Ιωάννου / in.gr

Αντίο κύριε Βαλαωρίτη...

ΔΕ ΘΑ’ΠΡΕΠΕ ΝΑ ΘΕΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΤΟΣ ΝΟΜΟΥ -θεληματικά- για μια γενιά ολόκληρη την ανθρωπότητα;

Δε θα ‘πρεπε να μη γεννάμε πια παιδιά -αφού είναι φανερό πως τα γεννάμε

για να καταναλωθούν από το μυστικό Μολώχ που φανερά κατασκευάζουμε στα

εργοστάσια τα κρυφά, τα υπόγεια, (οι βόμβες του Ιουλίου Βερν θα

χλόμιαζαν μπροστά τους).

“Ή ΒΟΜΒΕΣ ΛΟΙΠΟΝ ΚΥΡΙΟΙ, Η ΠΑΙΔΙΑ- αλλιώς θα απεργήσουμε σεξουαλικά για

πάντα”. Η ομιλήτρια είναι μια ξανθιά και συμβουλεύει στείρωση στα βρέφη

που γεννιούνται.

ΠΡΟΧΩΡΗΣΑΜΕ ΠΙΟ ΠΕΡΑ. Καιρός να αποσυρθούμε ανέπαφοι, καλύτερα μια γης

που θα ‘ναι έρημη κι ειρηνική γεμάτη τάφους, παρά μια γη μ’ εγκαύματα

φριχτά απ’ άκρου εις άκρον, καλύτερα να ‘ρθούνε από άλλους κόσμους

μυστηριώδεις ξένοι και να κάνουν υποθέσεις και ν’ αναρωτιούνται γιατί

μια μέρα εξαφανίστηκε όλος ο κόσμος χωρίς αιτία φανερή.

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΣΤΑΡΙ ΝΑ ΦΥΤΡΩΝΕΙ ΑΓΡΙΟ κι ο προτελευταίος άνθρωπος να

τριγυρίζει μόνος του στην ερημιά -ενώ περνάει μέσα απ’ το μυαλό του

αόριστη χαώδης μια ανάμνηση. Έτσι θα ‘πρεπε να τελειώσουμε και όχι

αλλιώς.

Απόσπασμα από το βιβλίο Παραμυθολογία, εκδόσεις Νεφέλη. 

Ο Νάνος Βαλαωρίτης (5 Ιουλίου 1921 - 13 Σεπτεμβρίου 2019) είναι έλληνας ποιητής

και συγγραφέας (δισεγγονός του ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη). Γεννήθηκε

στη Λωζάνη της Ελβετίας το 1921. Σπούδασε φιλολογία και νομικά στα

πανεπιστήμια Αθηνών, Λονδίνου και Σορβόννης. Μετέφρασε πρώτος στο

Λονδίνο εκτενώς Έλληνες ποιητές του 1930: Σεφέρη, Ελύτη, Εμπειρίκο,

Εγγονόπουλο, Γκάτσο. Στην Αγγλία έζησε από το 1944 έως το 1953 και

γνώρισε τον Έλιοτ και τον κύκλο του. Το διάστημα 1954-60 έμεινε στο

Παρίσι και γνώρισε τον Αντρέ Μπρετόν και τους υπερρεαλιστές. Το 1960

γύρισε στην Ελλάδα και έγινε διευθυντής του περιοδικού Πάλι (1963-1966).

 Από το 1968 έως το 1993 δίδαξε συγκριτική λογοτεχνία και δημιουργική

γραφή στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο. Εκεί, ποιητικά του

κείμενα εκδόθηκαν από τον οίκο City Lights του Λόρενς Φερλινγκέττι. Από

το 1989 έως το 1995 ήταν διευθυντής του περιοδικού Συντέλεια μαζί με τον

 ποιητή Αντρέα Παγουλάτο. Το 1959 τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο

Ποίησης, το οποίο και αρνήθηκε. Πήρε το Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1982)

και το Κρατικό Βραβείο Χρονικού-Μαρτυρίας (1998). Επίσης έλαβε ένα

βραβείο του Ν.Ρ.Α. [National Poetry Association (Αμερικανική Εταιρεία

Ποίησης)] το 1996 -βραβείο που είχε δοθεί προηγουμένως στους

Φερλινγκέττι, Γκίνσμπεργκ και άλλους. Έχει λάβει το Βραβείο Ουράνη της

Ακαδημίας Αθηνών (2006). Το 2009 τιμήθηκε με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο

Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. Βιβλία του έχουν εκδοθεί στο

εξωτερικό σε αγγλικές και γαλλικές μεταφράσεις. Είναι μέλος της

Εταιρείας Συγγραφέων. Στην Ελλάδα επέστρεψε μόνιμα το 2004.
                                                            Πέθανε προχθές, Παρασκευή...

                                                                                                          Πηγή:doctv.gr

Κυριακάτικο σινεμά:"Πρωϊνή περίπολος" (1986)

Το Κυριακάτικο σινεμά επιστρέφει τον Σεπτέμβρη με μια ταινία -αφιέρωμα στον Τάκη Σπυριδάκη, τον αγαπημένο ηθοποιό αλλά και σκηνοθέτη και σεναριογράφο που μόλις χθες έφυγε από τη ζωή... Πρόκειται για την "Πρωϊνή περίπολο", του Νίκου Νικολαϊδη, ταινία του 1986.
Ο Τάκης Σπυριδάκης γεννήθηκε στην Αίγινα στις 4 Φεβρουαρίου 1958 και αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Συμμετείχε σε 13 ταινίες, ενώ το σκηνοθετικό του ντεμπούτο πραγματοποίησε το 1994 με την ταινία «Ο Κήπος του Θεού», της οποίας έγραψε και το σενάριο. Η ταινία τιμήθηκε με 7 κρατικά βραβεία ποιότητας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη ερμηνεύοντας έναν από τους πρωταγωνιστές της ταινίας «Γλυκιά Συμμορία», σε σκηνοθεσία του Νίκου Νικολαΐδη (1983). Για την ερμηνεία του τιμήθηκε με το ειδικό βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τον ίδιο χρόνο.
Αξιοσημείωτη ήταν και η δεύτερη συμμετοχή του, στη «Λούφα και Παραλλαγή» του Νίκου Περάκη (1984).
Ακολούθησαν οι ταινίες «Πρωινή Περίπολος» (Νίκος Νικολαΐδης, 1986), «Προστάτης Οικογένειας» (Νίκος Περάκης, 1997), «Αυτή η Νύχτα Μένει» (Νίκος Παναγιωτόπουλος, 1999), «Μαύρο Γάλα» (Νίκος Τριανταφυλλίδης, 1999), «Κανείς δεν χάνει σε Όλα» (Διονύσης Γρηγοράτος, 2000), «Φτηνά Τσιγάρα» (Ρένος Χαραλαμπίδης, 2000), «Κουράστηκα να σκοτώνω τους αγαπητικούς σου» (Νίκος Παναγιωτόπουλος, 2002), «Λούφα και παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο» (Νίκος Περάκης, 2005), «Ισοβίτες» (Θόδωρος Μαραγκός, 2008) και "4 Μαύρα Κοστούμια" (Ρένος Χαραλαμπίδης, 2009).
Το 1989 έγραψε και σκηνοθέτησε την ταινία μικρού μήκους «Βέρα Κρουζ», που απέσπασε το 1ο βραβείο καλύτερης ταινίας στο αντίστοιχο Φεστιβάλ, τιμήθηκε από το υπουργείο Πολιτισμού και βραβεύτηκε από το Εθνικό Κέντρο Ταινιών της Γαλλίας το 1990...
Λίγα λόγια για την ταινία:
 Μια γυναίκα περπατάει μόνη σε μια έρημη πόλη. Πλησιάζει την απαγορευμένη ζώνη και προσπαθεί να περάσει. Από παντού την παρακολουθεί η Πρωινή Περίπολος. Η ίδια η πόλη είναι ζωντανή αλλά ανεξέλεγκτη. Φωνές υπολογιστών προειδοποιούν τους ανύπαρκτους πολίτες να εγκαταλείψουν την πόλη. Το σύστημα επικοινωνίας δουλεύει… οι κινηματογράφοι προβάλουν ταινίες… οικεία πρόσωπα μιας περασμένης εποχής γεμίζουν τις τηλεοπτικές οθόνες. Συναντάει έναν από τους λίγους επιζώντες που φυλάνε την πόλη. Έρχονται κοντά ο ένας στον άλλον. Προσπαθούν να θυμηθούν το παρελθόν. Ξετυλίγουν μαζί το μπερδεμένο κουβάρι της μνήμης τους και αποφασίζουν να περάσουν μαζί τη ζώνη...
Η ταινία είναι διαθέσιμη και στον τόπο   https://www.youtube.com/watch?v=E4r_lPZnMjI

ΚΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ!

Πολιτισμός είναι και η σωστή συμπεριφορά προς τα ζώα...

Ένα φρικιαστικό περιστατικό βίαιης κακοποίησης ζώου συνέβη πριν από λίγες μέρες. Αυτή τη φορά το περιστατικό καταγράφηκε στην Ξάνθη όπου ένα άτυχο σκυλάκι, μόλις δύο μηνών, βρέθηκε με ακρωτηριασμένο πόδι και αυτιά καθώς και διάφορες μαχαιριές στο σώμα του. Πιο συγκεκριμένα τα άκρα και τα αυτιά του σκύλου φαίνεται πως είχαν κοπεί με μαχαίρι. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα πέθαινε αν δεν τον έβρισκε μια φιλόζωη η οποία έσπευσε καλώντας φιλοζωική της περιοχής η οποία και ανέλαβε να το περιθάλψει. Ακόμα χαροπαλεύει και οι δράστες του εγκλήματος δεν εντοπίστηκαν ποτέ. Είναι συνηθισμένο φαινόμενο άλλωστε, ειδικά στις πιο μικρές κοινωνίες, οι τυχόν μάρτυρες να σιωπούν, συνήθως από φόβο «μην μπλέξουν»…

Λίγες μέρες νωρίτερα θύελλα αντιδράσεων είχε προκαλέσει μια φωτογραφία η οποία εικόνιζε ένα σκυλί δεμένο στον προφυλακτήρα ενός αυτοκινήτου εν κινήσει να σέρνεται από τον οδηγό του οχήματος στην Κρήτη. Οι φωτογραφίες τις οποίες τράβηξε αυτόπτης μάρτυρας οδήγησαν στην σύλληψη του ηλικιωμένου οδηγού του οχήματος ο οποίος ισχυρίστηκε πως με αυτό τον τρόπο ήθελε να απομακρύνει το αδέσποτο σκυλί από το χωράφι του…

Αυτά είναι μόνο δύο από τα πιο πρόσφατα περιστατικά κακοποίησης ζώων συντροφιάς- έτσι όπως χαρακτηρίζονται και από την νομοθεσία τα σκυλιά και οι γάτες- που έχουν καταγραφεί στη χώρα μας. Όμως είναι πολύ περισσότερα και ακούμε γι αυτά σχεδόν καθημερινά. Μαθητές που κλωτσάνε μέχρι θανάτου γάτα λες και είναι μπάλα του ποδοσφαίρου, οπλίτες που πετούν έναν σκύλο σε γκρεμό, σκυλίτσα με τα μωρά της που κάποιοι επιχειρούν να κάψουν ζωντανή μαζί με τα κουτάβια της, μαζικές δηλητηριάσεις ακόμα και σκοποβολή με καραμπίνα, λιντσαρίσματα, απαγχονισμοί, σεξουαλική κακοποίηση, ακρωτηριασμοί, σκυλιά που πετιούνται από το μπαλκόνι και άλλα πολλά. Η συμπεριφορά του να βλάπτει κανείς ζώα, είτε είναι παιδί είτε είναι ενήλικας, αποτελεί κλινικό σύμπτωμα συγκεκριμένων ψυχικών διαταραχών. Στην παιδική και εφηβική ηλικία οι παιδοψυχίατροι το χαρακτηρίζουν ως διαταραχή διαγωγής ενώ στους ενήλικες αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό της αντικοινωνικής διαταραχής της προσωπικότητας. Υπάρχει βέβαια και η παθητική βία όπως το να έχει κανείς ένα ζώο στο σπίτι και να μην το φροντίζει σωστά, τα βαρελόσκυλα των νησιών που είναι δεμένα μέρα-νύχτα, η αμέλεια εκείνων που έχουν ένα ζώο περιορισμένο σε ένα μπαλκόνι ή μια ταράτσα, τα σκυλιά που πετιούνται στον δρόμο επειδή μεγάλωσαν και δεν είναι πια χαριτωμένα, όλα αυτά είναι περιπτώσεις που κανονικά διώκονται από τον νόμο. Δεν χρειάζεται να τα βασανίζει κανείς για να τιμωρηθεί.

Τα ζώα σε όλες αυτές τις περιπτώσεις φαίνεται να αντιμετωπίζονται ως «πράγματα» και όχι ως έμβια όντα τα οποία βιώνουν τον πόνο και το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό, ότι τα ζώα, σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν θεωρούνται αντάξια των ανθρώπων αλλά είναι τελείως ασήμαντα. Οι ενήλικες οι οποίοι συστηματικά κακοποιούν κατοικίδια μπορεί να ασκήσουν κάθε μορφής ενδοοικογενειακή και διαπροσωπική βία, ενώ συχνά εμπλέκονται και σε παραβατικές πράξεις που διώκονται ποινικά. Οι ενήλικες οι οποίοι συστηματικά κακοποιούν κατοικίδια μπορεί να ασκήσουν κάθε μορφής ενδοοικογενειακή και διαπροσωπική βία, ενώ συχνά εμπλέκονται και σε παραβατικές πράξεις που διώκονται ποινικά. Αν και στους περισσότερους από εμάς που ακούμε γι αυτά τα συμβάντα δημιουργούνται συναισθήματα φρίκης και αποτροπιασμού ωστόσο ως κοινωνία στο σύνολο φαίνεται ότι πάσχουμε από έλλειψη σεβασμού απέναντι στα ζώα και δη σε αυτά που ως είδος έχουμε επιλέξει να μας κάνουν συντροφιά- για να μη μιλήσουμε για τη βία που ασκείται στα παραγωγικά ζώα γιατί αυτή είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα.

Γιατί όμως κάποιος να κακοποιήσει ένα ανυπεράσπιστο ζώο; Τι είδους κίνητρα μπορεί να έχει; Πως σκέφτεται και τι νιώθει; (αν νιώθει). Και τελικά ποια είναι τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου που κακοποιεί τα ζώα;

 

Η απάντηση που δίνει καθηγητής της Κτηνιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και κτηνιατροδικαστής κ. Δημήτρης Δούκας είναι αφοπλιστική. «Η συμπεριφορά του να βλάπτει κανείς ζώα, είτε είναι παιδί είτε είναι ενήλικας, αποτελεί κλινικό σύμπτωμα συγκεκριμένων ψυχικών διαταραχών. Στην παιδική και εφηβική ηλικία οι παιδοψυχίατροι το χαρακτηρίζουν ως διαταραχή διαγωγής ενώ στους ενήλικες αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό της αντικοινωνικής διαταραχής της προσωπικότητας». Η αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας είναι ένας σχετικά πρόσφατος όρος, ο οποίος εισήχθη, την δεκαετία του 1980, με σκοπό την αντικατάσταση των όρων «ψυχοπάθεια» και «κοινωνιοπάθεια» που κυριαρχούσε στο νομικό πλαίσιο. Κύρια χαρακτηριστικά της αντικοινωνικής διαταραχής είναι η χρόνια και παντελής αδιαφορία για τις ανάγκες, τα συναισθήματα και τα δικαιώματα των άλλων ενώ χαρακτηριστική σε αυτά τα άτομα είναι η έλλειψη ενσυναίσθησης, η αδυναμία συμμόρφωσης με τους ηθικούς και κοινωνικούς κανόνες και η ασταθής, παρορμητική και πολλές φορές επιθετική συμπεριφορά, η οποία οδηγεί τους πάσχοντες σε εμπλοκή με τον νόμο.. Τέλος, απουσιάζει πλήρως η ενοχή και η μεταμέλεια για τις πράξεις.

 Ο κ. Δούκας του οποίου η διπλωματική εργασία άπτεται της σχέσης κακοποίησης ζώου και ψυχικής υγείας του θύτη σημειώνει ότι «Οι ενήλικες που κακοποιούν ζώα είναι πιο συχνά άνδρες και συνηθέστερα πρόσωπα με χαμηλά επίπεδα εισοδήματος και εκπαίδευσης. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία έχουν αυτή τη συμπεριφορά επειδή έμαθαν να αντιμετωπίζουν τα ζώα σαν εργαλεία, σαν αντικείμενα, χωρίς καμία συνέπεια για όλες αυτές τους τις πράξεις. Σημαντική συσχέτιση βρέθηκε μεταξύ της κακοποίησης ζώων συντροφιάς με ελεγκτικές συμπεριφορές, π.χ. κακοποίηση του ζώου του (της) συντρόφου ως εργαλείου ελέγχου ή εκβιασμού. Μάλιστα, στις περιπτώσεις αυτές οι θύτες καθορίζουν εκ των προτέρων τα όρια για το πόσο θα βλάψουν το κατοικίδιο, ώστε να επιτύχουν τον σκοπό τους.  Η κακοποίηση των ζώων έχει αναγνωριστεί από τη δεκαετία του 1980 ως σοβαρή αντικοινωνική συμπεριφορά με ψυχοπαθολογικό υπόβαθρο. Η κακοποίηση των ζώων έχει αναγνωριστεί από τη δεκαετία του 1980 ως σοβαρή αντικοινωνική συμπεριφορά με ψυχοπαθολογικό υπόβαθρο. Επίσης, πολλές φορές συναντάμε περιπτώσεις ανθρώπων που σκοπός τους είναι να εξοντώσουν τα αδέσποτα στο πάρκο, έχοντας την λανθασμένη πεποίθηση ότι με αυτό τον τρόπο προασπίζουν τη δημόσια υγεία ή αποδίδουν δικαιοσύνη. Δηλαδή ότι επειδή θεωρούν πως τα ζώα είναι επιθετικά τα σκοτώνουν διότι πιστεύουν ότι με αυτόν τον τρόπο προστατεύουν άλλους ανθρώπους, ενώ αυτό είναι στην ουσία παράνομο. Oι ενήλικες οι οποίοι συστηματικά κακοποιούν κατοικίδια μπορεί να ασκήσουν κάθε μορφής ενδοοικογενειακή και διαπροσωπική βία, ενώ συχνά εμπλέκονται και σε παραβατικές πράξεις που διώκονται ποινικά».

Κοντολογίς, η κακοποίηση και θανάτωση ζώου είναι το προειδοποιητικό καμπανάκι για τα χειρότερα και θα μπορούσε κανείς να πει ότι τα ζώα είναι το πρώτο θύμα ενός βίαιου ανθρώπου. «Είναι αποδεδειγμένο ότι οι άνθρωποι που είναι βίαιοι έναντι των ζώων, κάποια στιγμή θα είναι βίαιοι και έναντι των ανθρώπων» τονίζει ο κ. Δούκας και συνεχίζει: «Τα παιδιά από την άλλη συχνά μιμούνται τους μεγάλους. Τα παιδιά που ζουν σε περιβάλλον βίας μιμούνται τους ενήλικες. Επίσης, πολλές φορές τα παιδιά που κακοποιούν ζώα έχουν πέσει τα ίδια θύματα ενδοοικογενειακής βίας ή bullying. Κι εδώ είναι το παράδοξο. Ο άνθρωπος που σ' αυτή την ευαίσθητη ηλικία έχει πέσει θύμα βίαιης συμπεριφοράς από άλλους ανθρώπους βρίσκει ακόμα πιο αδύναμα πλάσματα, όπως είναι τα ζώα, και ασκεί βία πάνω σ' αυτά, ως αντίδραση». Η κακοποίηση των ζώων έχει αναγνωριστεί από τη δεκαετία του 1980 ως σοβαρή αντικοινωνική συμπεριφορά με ψυχοπαθολογικό υπόβαθρο. Πολλές έρευνες έχουν δείξει ότι υπάρχει συσχέτιση ανάμεσα στην κακοποίηση ζώων και την επιθετικότητα κατά ανθρώπων και ειδικότερα, την κακοποίηση παιδιών κατά την παιδική και ενήλικη ζωή.

Οι έρευνες έχουν δείξει επίσης ότι ανήλικοι που κακοποιούν ζώα, αργότερα ως ενήλικοι, θα επιδείξουν κάποια μορφή διαπροσωπικής βίας. Η βία κατά των ζώων θεωρείται από κορυφαίους ψυχολόγους ως επαναλαμβανόμενη και κλιμακούμενης έντασης, μέχρι του σημείου που ο δράστης εξοικειωμένος με την απαξίωση της ζωής ως έννοια, μπορεί να στραφεί σε εγκλήματα κατά της ανθρώπινης ζωής. Τα δηλητήρια που χρησιμοποιούνται στις φόλες βρίσκονται εύκολα και παντού μια και στην Ελλάδα δεν είναι παράνομο να αγοράσει ο οποιοσδήποτε φυτοφάρμακα ή γεωργικά λιπάσματα. Κανείς δεν ελέγχει αν αυτός που αγοράζει κάποιο δηλητήριο είναι επαγγελματίας ή όχι. Τα δηλητήρια που χρησιμοποιούνται στις φόλες βρίσκονται εύκολα και παντού μια και στην Ελλάδα δεν είναι παράνομο να αγοράσει ο οποιοσδήποτε φυτοφάρμακα ή γεωργικά λιπάσματα. Κανείς δεν ελέγχει αν αυτός που αγοράζει κάποιο δηλητήριο είναι επαγγελματίας ή όχι. Όπως επισημαίνει ο αστυνόμος και κτηνίατρος, κ. Απόστολος Περιστέρης, η κακοποίηση ζώων είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ενδοοικογενειακή βία. «Μάλιστα, αμερικανικές μελέτες έχουν δείξει πως υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας - σε ποσοστό 60%, ακόμη και 70% - συνδέονται με περιστατικά κακοποίησης ή και θανάτωσης ζώων συντροφιάς». Όμως και στη χώρα μας έχουμε τέτοιες υποθέσεις. «Υπάρχουν υποθέσεις, όπως για παράδειγμα διαζυγίων, όπου ο ένας από τους δύο συντρόφους, προκειμένου να εκδικηθεί τον άλλον, επιτίθεται, δηλητηριάζει ή ακόμη και σκοτώνει το ζώο συντροφιάς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το έγκλημα της Σαντορίνης. Ο δράστης μετά από διαπληκτισμό που είχε με τη σύντροφό του στο σπίτι τους, την μαχαίρωσε επτά φορές και ενώ ακόμη ήταν εν ζωή, την αποκεφάλισε, αφού πρώτα έκοψε το κεφάλι του σκύλου που είχαν ως κατοικίδιο».

 Όμως η σοβαρότερη και πιο ύπουλη μορφή κακοποίησης ζώων στην Ελλάδα, κατά τον κ. Δούκα, είναι η δηλητηρίαση. «Κι αυτό διότι σ' αυτές τις περιπτώσεις κάποιος βάζει φόλα, το ζώο την τρώει σε κάποια στιγμή που ο δράστης δεν είναι καν εκεί και βρίσκεται νεκρό έπειτα από αρκετές ώρες. Δεν υπάρχει δηλαδή μάρτυρας για την πράξη αυτή. Η διάγνωση μπορεί να βγει ως δηλητηρίαση, αλλά δεν υπάρχει ύποπτος, οπότε ακόμα και καταγγελία να γίνει στην αστυνομία, πρόκειται για μήνυση κατ' αγνώστω. Πρόκειται δηλαδή για ένα έγκλημα που γίνεται με διαφορά χρόνου». Τα δηλητήρια άλλωστε που χρησιμοποιούνται στις φόλες βρίσκονται εύκολα και παντού μια και στην Ελλάδα δεν είναι παράνομο να αγοράσει ο οποιοσδήποτε φυτοφάρμακα ή γεωργικά λιπάσματα. 

Κανείς δεν ελέγχει αν αυτός που αγοράζει κάποιο δηλητήριο είναι επαγγελματίας ή όχι. Επιστημονικά πάντως ως κακοποίηση των ζώων ορίζεται οποιαδήποτε, μη κοινωνικά αποδεκτή, ανθρώπινη συμπεριφορά που προκαλεί άσκοπη ταλαιπωρία, αγωνία, φόβο, πόνο, τραυματισμούς μέχρι και τον βίαιο θάνατο ενός ζώου. Στα Αρχεία της Ελληνικής Ιατρικής, στην Ανασκόπηση του 2018 πάνω στο θέμα της Κακοποίησης των Ζώων και της Ψυχικής Υγείας, «Η κακοποίηση των ζώων διακρίνεται σε σωματική και συναισθηματική ανάλογα με το αν βλάπτεται η σωματική υγεία ή η συναισθηματική ευεξία των ζώων, αν και σε πρακτικό επίπεδο η διάκριση μπορεί να είναι δύσκολη μερικές φορές, γιατί οι πράξεις σωματικής κακοποίησης, ειδικά όταν γίνονται κατ' εξακολούθηση, έχουν σοβαρή επίδραση και στη συναισθηματική υπόσταση των ζώων.

Υπάρχει βέβαια και η παθητική βία όπως το να έχει κανείς ένα ζώο στο σπίτι και να μην το φροντίζει σωστά. Τι αντανακλούν τελικά για την ίδια την κοινωνία όλες αυτές οι συμπεριφορές κακοποίησης και τα φρικαλέα εγκλήματα εναντίον των ζώων; Σίγουρα μια κοινωνία σε κρίση και με έλλειμμα φιλοζωικής κουλτούρας. Η ανοχή στη βία κατά των ζώων δείχνει ότι δεν καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει σύνδεση των διαφόρων μορφών βίας στην κοινωνία. «Αυτό που χρειάζεται να καταλάβουμε όταν είμαστε μάρτυρες σε τέτοια περιστατικά, είναι ότι αυτός που βλάπτει τους σκύλους και τις γάτες μπορεί ταυτόχρονα να είναι βίαιος στα παιδιά του, στη σύντροφό του, στους ηλικιωμένους, να είναι δηλαδή ένας άνθρωπος που συνιστά απειλή για τις αρμονικές κοινωνικές και διαπροσωπικές σχέσεις» συμπληρώνει ο κ. Δούκας.

Πάντως τα τελευταία χρόνια ο κόσμος καταγγέλλει όλο και περισσότερο περιστατικά κακοποίησης ζώων αν και εξακολουθεί να υπάρχει ένας αδικαιολόγητος φόβος για αντίποινα εκ μέρους των δραστών. Σύμφωνα με τα στοιχεία που μας δόθηκαν από την Ελληνική Αστυνομία για το 2018 καταγράφηκαν συνολικά σε όλη την χώρα 3391 καταγγελίες από ιδιώτες για κακοποίηση ζώων, ενώ οι 1053 από αυτές αφορούσαν μόνο την Αττική, έναντι 2499 και 841 καταγγελιών αντιστοίχως που καταγράφηκαν το 2017. Δικογραφία σχηματίστηκε για 1690 από αυτές το 2018 και 1531 από αυτές το 2017. Το 2018 συνελήφθησαν 267 άτομα ενώ το αμέσως προηγούμενο έτος δέκα άτομα λιγότερα. Σε πρόσφατη ημερίδα που διοργανώθηκε στο Γεωτεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας στη Θεσσαλονίκη με θέμα την προστασία, την ευζωία και την κακοποίηση των ζώων στην χώρα μας ο αν. καθηγητής κ. Δημήτρης Τόντης είχε πει ότι «Μία κοινωνία δεν κρίνεται από τη σχέση του ανθρώπου με τα ζώα, αλλά και από την απονομή δικαίου σε αυτούς που κακοποιούν τα ζώα ή σε αυτούς που δεν τηρούν τις συνθήκες ευζωϊας τους». Το Εργαστήριο Παθολογικής Ανατομίας του τμήματος Κτηνιατρικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, του οποίου είναι διευθυντής, αποτελεί ορόσημο για την Ελλάδα, πραγματοποιώντας κτηνιατροδικαστικές εξετάσεις και διερεύνηση θανάτου τόσο για παραγωγικά όσο και για ζώα συντροφιάς.κτηνιατροδικαστική που είναι μία σχετικά καινούργια ειδικότητα στον χώρο της κτηνιατρικής, αναδεικνύονται περιστατικά κακοποίησης και προσδιορίζονται με ακρίβεια οι αιτίες θανάτου. Πάντως, για τον κ. Τόντη, το μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι οι δηλητηριάσεις ζώων αλλά τα άψυχα κουφάρια τους που κείτονται νεκρά στην άσφαλτο ή σε διάφορες τοποθεσίες, χωρίς κανείς να τα περισυλλέγει. Αν και είναι ευθύνη των δήμων η περισυλλογή και η καύση τους σε κλιβάνους, εντούτοις ο κόσμος αδιαφορεί και δεν επικοινωνεί με τους αρμόδιους. Για μένα, η εικόνα αυτή, με τα παρατημένα κουφάρια, αποτελεί ένδειξη πολιτισμού μιας χώρας»…

                                       Πηγή: lifo.gr