Ο μεγάλος Δικτάτωρ...

Γράφει η Χριστιάννα Λούπα 

Οι παράφρονες ηγέτες είναι παλιοί γνώριμοι της ανθρωπότητας. Στην πραγματικότητα, όλη η ιστορία του πλανήτη δεν είναι παρά ιστορία κατακτητικών πολέμων, με μικρά διαλείμματα. Από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου – ξέρω, κάποιοι διαφωνούν και θα γίνουν έξαλλοι - και του Ταμερλάνου, μέχρι των σταυροφοριών και του Χίτλερ. 

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν θα μπορούσε να λείπει από το παζολινικό πάνθεον των καταραμένων ηγετών. Γέννημα-θρέμμα της κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης, την οποία προφανώς οραματίζεται να ανασυστήσει, είναι ξεκάθαρος: οποιαδήποτε αντίρρηση πατάσσεται αμείλικτα! 

Με το πέτρινο βλέμμα του παλιού Καγκεμπίτη και αφορμή την αναγνώριση του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ, τον παρακολουθήσαμε πρόσφατα να εξευτελίζει on air, τον παλιό του συμφοιτητή κι επί χρόνια στενό του συνεργάτη, τον αρχηγό της ρωσικής αντικατασκοπείας, Sergey Naryshkin. Ο τελευταίος τόλμησε να προτείνει τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων αντί της αναγνώρισης.

Το 2006 η γνωστή δημοσιογράφος, προασπίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συγγραφέας Anna Politkovskaya, σφοδρή επικρίτρια του δικτάτορα, ιδίως για τα εγκλήματα του καθεστώτος στην Τσετσενία, πυροβολήθηκε έξω από τον ανελκυστήρα της πολυκατοικίας όπου έμενε, αφού είχαν προηγηθεί αλλεπάλληλες απόπειρες δολοφονίας της. Όντας πολεμική ανταποκρίτρια στην Τσετσενία, συνελήφθη και η ίδια από την FSB, (διάδοχο της KGB), στην εμπόλεμη ζώνη, ενώ ο ίδιος ο Πούτιν την είχε χαρακτηρίσει ως «προδότρια των συμφερόντων του ρωσικού λαού».

Την ίδια χρονιά, ο πράκτορας Alexander Litvinenko, δηλητηριάστηκε μυστηριωδώς από το ραδιενεργό Πολώνιο-210 στην Αγγλία. Ο Livitenko κατέδειξε τον Πούτιν ως ηθικό αυτουργό για την επίθεση στο κοινοβούλιο της Αρμενίας, που στοίχισε τη ζωή του προέδρου της χώρας, για την ομηρία στο θέατρο της Μόσχας το 2003 από Τσετσένους τρομοκράτες και για την δολοφονία της  Πολιτκόφσκαγια. Μια από τις τελευταίες του έρευνες σχετιζόταν με τη σκοτεινή  εταιρεία Yukos Oil. 

Επίσης, εννέα χρόνια αργότερα, το μακρύ χέρι του Πούτιν όπλισε νοερά τη σκανδάλη του μοιραίου μακάροφ, που με οκτώ σφαίρες δολοφόνησε κοντά στο Κρεμλίνο τον επιστήμονα και φιλελεύθερο αρχηγό της αντιπολίτευσης Boris Nemtsov. Λίγες ώρες πριν, στην τελευταία του τηλεοπτική συνέντευξη, ο Nemtsov ζητούσε πολιτικές μεταρρυθμίσεις στη Ρωσία και χαρακτήρισε τον πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν «παθολογικό ψεύτη», κατηγορώντας τον για την έναρξη ενός «τρελού, επιθετικού και δολοφονικού» πολέμου στην Ουκρανία. (!)

Με το γνωστό του παγερό ύφος μπορούμε να φανταστούμε ότι το 2020 έδωσε εντολή να δηλητηριάσουν με τον νευροτοξικό παράγοντα Νοβιτσόκ τον blogger, δικηγόρο, επικριτή του Κρεμλίνου και ακτιβιστή κατά της διαφθοράς, Alexei Navalny, ο οποίος αποκάλυψε το Παλάτι του Πούτιν στη Μαύρη Θάλασσα, τις «Νέες Βερσαλλίες», ισχυριζόμενος ότι χτίστηκε με μαύρο χρήμα. Ο Navalny είχε ήδη φυλακιστεί ως πράκτορας της Δύσης.

Στο μεταξύ, σύμφωνα με την CPJ (Επιτροπή για την Προστασία των Δημοσιογράφων), οι φυλακισμένοι δημοσιογράφοι στη Ρωσία ανέρχονται σε 14 το 2021, έναντι 10 το 2020. (https://cpj.org/europe/russia/). Παράλληλα, το σύνολο των πολιτικών κρατουμένων στη χώρα ανέρχεται σε 81 (https://memohrc.org/ru/pzk-list). Να θυμίσουμε εδώ κάποια γνωστά ονόματα παλαιότερων πολιτικών κρατουμένων, όπως του ολιγάρχη Μιχαήλ Χοντορκόφσκι της Yukos Oil, το φεμινιστικό πανκ συγκρότημα Pussy Riot, την Ουκρανή πιλότο Nadiya Savchenko και τον Ουκρανό σκηνοθέτη Oleg Sentsov.

Όλες οι προαναφερθείσες δολοφονίες παραμένουν ουσιαστικά ανεξιχνίαστες, ενώ ο πανίσχυρος πρώην πρωθυπουργός και νυν πρόεδρος βαρύνεται και με πολλά μαζικά εγκλήματα, έμμεσα ή άμεσα. Τόσο η Politkovskaya όσο και ο Litvinenko είχαν προσπαθήσει να ερευνήσουν μια σειρά βομβιστικών επιθέσεων το 1999, όταν ο Πούτιν ήταν πρωθυπουργός, κατά τις οποίες σκοτώθηκαν περίπου 300 άνθρωποι σε τέσσερις ρωσικές πόλεις. Οι αρχές θεώρησαν υπεύθυνους τους Τσετσένους αντάρτες και βρήκαν πρόσχημα για να εξαπολύσουν πόλεμο στην Τσετσενία. Ωστόσο, υπάρχουν σοβαρές υποψίες, ότι πρόκειται για ένα άριστα ενορχηστρωμένο σχέδιο των μυστικών υπηρεσιών ασφαλείας της ίδιας της Ρωσίας.

Στον πολύνεκρο πόλεμο της Συρίας, άλλωστε, η ρωσική στρατιωτική βοήθεια υπήρξε πολύτιμη για τον Άσαντ, που, ως γνωστόν, διέπραξε απερίγραπτες σφαγές αμάχων, όπως εκείνη του Αλέπο.

Εν κατακλείδι, ο Ρώσος πρόεδρος που παραληρεί απειλώντας θεούς και δαίμονες στα διαγγέλματά του, ξυπνώντας χιτλερικές μνήμες και που αυτοαποκαλείται ορθόδοξος χριστιανός ανάβοντας κεριά στο Άγιο Όρος, δεν ορρωδεί προ ουδενός. Μετέρχεται τσαρικές και σοβιετικές πρακτικές προκειμένου να εξουδετερώσει τους πολιτικούς αντιπάλους του και βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στη φαυλότητα. Μέσα στον ανελέητο και δυσώδη πόλεμο συμφερόντων της μαφίας και των πρώην πρακτόρων της φοβερής μυστικής αστυνομίας που με την πτώση του κομμουνισμού μετατράπηκαν σε μάνατζερ, των κομματικών «ινστρουχτόρων» που έγιναν μπίζνεσμεν και τα μέλη της τέως κομμουνιστικής νομενκλατούρας που μετατράπηκαν σε αδίστακτους κεφαλαιοκράτες «σπεκουλάροντας» τα πετρέλαια, ο ρώσος αυτοκράτορας μοιάζει να κρατά άριστα τις ισορροπίες, κρατώντας για τον εαυτό του ένα μεγάλο κομμάτι της πίτας. 

 

Κλείνοντας, θα ήθελα, φίλοι μου, να μοιραστώ μαζί σας ένα συγκλονιστικό απόσπασμα από το μονόλογο του Τσάρλι Τσάπλιν, δια στόματος του εβραίου κουρέα, από την επαναστατική, αριστουργηματική ταινία του 1940, «Ο μεγάλος δικτάτωρ»:

«Συγγνώμη αλλά δεν θέλω να γίνω Αυτοκράτορας -δεν είναι αυτή η δουλειά μου- δε θέλω να κατακτήσω ή να διοικήσω κανέναν. Θα ήθελα να βοηθήσω τους πάντες, αν είναι δυνατόν, Εβραίους, ειδωλολάτρες, μαύρους, λευκούς. Όλοι θέλουμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο, έτσι είναι οι άνθρωποι.

Όλοι θέλουμε να ζήσουμε από την χαρά του άλλου, όχι από τη δυστυχία του. Δε θέλουμε να μισούμε και να περιφρονούμε τον άλλο. Σε αυτόν τον κόσμο υπάρχει χώρος για όλους και η γη είναι πλούσια, μπορεί να καρποφορήσει  για όλους[…]

Η απληστία δηλητηρίασε τις ψυχές των ανθρώπων, εγκλώβισε τον κόσμο στο μίσος, μας παρέσυρε σε δυστυχία και αιματοκύλισμα. Αναπτύξαμε την ταχύτητα αλλά παγιδευτήκαμε. Τα μηχανήματα που μας προσφέρουν αφθονία μας άφησαν λειψούς. Η γνώση μας έκανε κυνικούς, η ευφυία σκληρούς και αγενείς. Σκεφτόμαστε πάρα πολύ και αισθανόμαστε ελάχιστα. Περισσότερο από τα μηχανήματα χρειαζόμαστε ανθρωπισμό. Περισσότερο από την ευφυία χρειαζόμαστε την ευγένεια και την καλοσύνη. Χωρίς αυτές τις αξίες η ζωή θα είναι βίαιη και τα πάντα θα χαθούν[…]

Ακόμη και τώρα η φωνή μου φτάνει σε εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο - εκατομμύρια απελπισμένους άνδρες, γυναίκες και μικρά παιδιά - θύματα ενός συστήματος που κάνει τους ανθρώπους να βασανίζουν και να φυλακίζουν αθώους.

Σ’ αυτούς που μπορούν να μ’ ακούσουν λέω: μην απελπίζεστε! …Το μίσος των ανθρώπων θα περάσει, και οι δικτάτορες θα πεθάνουν και η εξουσία που πήραν από τους ανθρώπους θα επιστρέψει σ’ αυτούς. Και ενώ οι οι άνθρωποι πεθαίνουν, η ελευθερία δεν χάνεται ποτέ[…]

Στρατιώτες! Μην παραδίνεστε στα κτήνη που σας σκλαβώνουν και σας περιφρονούν, που διαφεντεύουν τις ζωές σας, σας λένε τι να κάνετε, τι να σκεφτείτε και πώς να αισθανθείτε, που σας εκμεταλλεύονται, σας κακοποιούν, σας φέρονται σαν βόδια, σαν βορά στα κανόνια.

Μην παραδίνεστε σε αυτούς τους αφύσικους ανθρώπους, ανθρώπους-ρομπότ, με μυαλά μηχανών και καρδιές μηχανών. Δεν είσαστε μηχανές. Δεν είσαστε βόδια. Είσαστε άνθρωποι. Έχετε ανθρωπιά στις καρδιές σας[…]

Στρατιώτες! Μην πολεμάτε για τη σκλαβιά! Πολεμήστε για την ελευθερία![…]

Ας παλέψουμε για έναν νέο κόσμο, έναν έντιμο κόσμο που θα δίνει στους ανθρώπους τη δυνατότητα να εργαστούν, θα δώσει  μέλλον στους νέους και ασφάλεια στους ηλικιωμένους. Με την υπόσχεση αυτών των πραγμάτων, τα κτήνη βρίσκονται στην εξουσία. Όμως, ψεύδονται! Δεν εκπληρώνουν την υπόσχεσή τους, ποτέ δεν το κάνουν[…]

Ας παλέψουμε για να απελευθερώσουμε τον κόσμο, να κάνουμε πέρα τα σύνορα, την απληστία, το μίσος και την μισαλλοδοξία. Ας παλέψουμε για έναν κόσμο λογικής, έναν κόσμο όπου η επιστήμη και η πρόοδος θα οδηγήσουν όλη την ανθρωπότητα στην ευτυχία. Στρατιώτες, στο όνομα της δημοκρατίας, ας ενωθούμε!» (Μετάφραση Χ.Λ.)

Πηγή: Palmografos.com 

Eισβολή στην Ουκρανία: ένας νέος κόσμος προβάλλει. Η απειλή για την Ελλάδα...

  

1. «Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν είπε στον Κινέζο πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ την Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου στο Πεκίνο ότι η Ρωσία έχει ετοιμάσει μια νέα συμφωνία για την προμήθεια της Κίνας με 10 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου από την περιοχή της στην Άπω Ανατολή. Ο Πούτιν, σύμφωνα με το Reuters, είπε επίσης ότι η ρωσική πετρελαϊκή επιχείρηση έχει «νέες λύσεις» για τις προμήθειες υδρογονανθράκων στην Κίνα». Πηγή: Reuters.

2. «O πρόεδρος της Ρωσίας Βλάντιμιρ Πούτιν είχε τηλεφωνική συνομιλία με τον πρόεδρο της Κίνας Σι Τζινπίνγκ, σύμφωνα με το κινεζικό κρατικό δίκτυο CCTV για το ουκρανικό ζήτημα.»

3. «Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Εμανουέλ Μακρόν κάλεσε τον πρόεδρο της Τουρκίας να πάρει θέση για το κλείσιμο των στενών των Δαρδανελίων. Το περιεχόμενο της συνομιλίας δεν έχει διαρρεύσει από τις τουρκικές πηγές.» Πηγή: Reuters.

«Η Τουρκία δεν μπορεί να σταματήσει την πρόσβαση ρωσικών πολεμικών πλοίων στη Μαύρη Θάλασσα μέσω των στενών της, όπως έχει ζητήσει η Ουκρανία, λόγω μιας ρήτρας σε μια διεθνή συνθήκη που επιτρέπει στα σκάφη να επιστρέφουν στη βάση τους, δήλωσε σήμερα ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μ. Τσαβούσογλου». 

 

Ωστόσο επισημαίνουμε πως, βάσει της Συνθήκης του Μοντρέ (1936), η Τουρκία έχει τον έλεγχο των στενών και μπορεί και οφείλει να περιορίσει τη διέλευση πολεμικών πλοίων σε περίοδο πολέμου ή αν απειληθεί.

5. «Πιλότοι της πολεμικής αεροπορίας του Πακιστάν χρησιμοποιεί ο Ερντογάν για τις παραβιάσεις στο Αιγαίο. Σύμφωνα με πληροφορίες ελληνικών μέσων Πακιστανοί πιλότοι ήδη πετούν με τουρκικά F-16 στη Μεσόγειο. Άλλες ελληνικές πηγές ομιλούν επίσης περί “δανεισμού” Πακιστανών πιλότων από τους Τούρκους ήδη μετά την απόπειρα πραξικοπήματος.»

Από τα αποσπάσματα αυτά από τον διεθνή τύπο μαζί με τις τελευταίες απειλές του Πούτιν προς Φινλανδία και Σουηδία, να μην σκεφτούν να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ συνάγονται κάποια βασικά συμπεράσματα.

Συμπέρασμα 1o: Αρχίζει να σχηματίζεται η μετα-παγκοσμιοποιητική γεωστρατηγική σκακιέρα δύο διαφορετικών κόσμων.

Ο πρώτος είναι ο δεσποτικός Ευρασιατικός κόσμος όπου τα κοινωνικά, πολιτικά και πολιτισμικά δικαιώματα ελέγχονται άμεσα από τα δεσποτικά καθεστώτα. Ο πόλος αυτός έχοντας ως προκεχωρημένους στρατιωτικούς βραχίονές του τη Ρωσία, τη Β. Κορέα, το Πακιστάν και την Τουρκία αποκόπτεται οριστικά από το δυτικό.

Ο δεύτερος πόλος-κόσμος αποτελείται από τη Δύση η οποία διασπάται σε δύο επιπλέον γεωπολιτικά οικοσυστήματα. Το πρώτο αποτελείται από έναν σκληρό αγγλοσαξονικό πυρήνα μέσω της AUKUS (ΗΠΑ, Αυστραλία, Αγγλία) και ένα περιφερειακό μέσω της QUAD (Ινδία, Ιαπωνία, Αυστραλία, ΗΠΑ) που δημιουργείται ως ανάσχεση της Κίνας στον ινδο-ειρηνικό ωκεανό.

Το δεύτερο υποσύστημα -και πλέον ευάλωτο και εύθραυστο- είναι η Ευρώπη. Μια Ευρώπη με τα τραγελαφικά χαρακτηριστικά που τη χαρακτήρισαν τα τελευταία χρόνια και κυρίως από την πλήρη αδυναμία της να σχηματίσει έναν ενιαίο πολιτικό μηχανισμό τόσο στην εξωτερική της πολιτική όσο και στην άμυνά της. Μια Ευρωπαϊκή Ήπειρος διασπασμένη σε κοντόθωρα οικονομικά συμφέροντα, δηώμενη δημογραφικά, παρακμάζουσα πολιτισμικά και κοινωνικά. Τα αποτελέσματα της κρίσης της Ευρώπης τα  διαπιστώνουμε σήμερα στην Ουκρανία και στην εισβολή της Ρωσίας στο ευαίσθητο υπογάστριο της.

Συμπέρασμα 2o: Μετά και τις σημερινές απειλές του Πούτιν προς Σουηδία και Φινλανδία να μην διανοηθούν να εισέλθουν στο Βορειοαντλαντικό Σύμφωνο (ΝΑΤΟ) γιατί θα έχουν τις τύχες της Ουκρανίας διαφαίνεται η προσπάθεια του Ευρασιατικού πόλου να σχηματίσει στα σύνορά του με το δυτικό κόσμο μια ουδέτερη ζώνη φινλανδοποιημένων κρατών, άμεσα εξαρτημένων και υποχείριών τους. Μια ουδέτερη νεκρή ζώνη που θα διασφαλίζει τα δικά του σύνορα και τη δική του ασφάλεια.

Μέσα στη ζώνη αυτή του γεωπολιτικού λυκόφωτος βρίσκεται και η χώρα μας. Θα ήταν αφελές να μην γνωρίζει κάποιος πως ο Ευρασιατικός Δεσποτικός Πόλος της νέας εποχής θα αφήσει στις τύχες της τη Μεσόγειο και το Αιγαίο πέλαγος. Τον γεωγραφικά, γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά «ομφαλό του κόσμου». Για το λόγο αυτό έχει την Τουρκία και τις νεοθωμανικές ορέξεις του Ερντογάν για να υλοποιήσει τις βλέψεις του. Άλλωστε mutatis mutandis, η Ελλάδα (η πατρίδα μας) αποτελεί το ιστορικό ανάλογο της Ουκρανίας για την γεωπολιτική αναθεωρητική αυτή πολιτική και εντάσσεται ακριβώς στον σχεδιασμό αυτού του νέου Ευρασιατικού Δεσποτικού Κόσμου.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως η Τουρκία είναι η χώρα που για κάθε λόγο ικανοποιεί και αυτή τη λογική συνθήκη: τον γεωπολιτικό αναθεωρητισμό-σχηματισμό του νέου, εν δυνάμει, Ευρασιατικού Κόσμου και την ανάγκη για έξοδο και διαχείριση της Μεσογείου. Υπ’ αυτήν την σκέψη ο νεοωθομανισμός του σουλτάνου Ερντογάν «κάθεται» γάντι στους σχεδιασμούς αυτούς και τούμπαλιν.

Συμπέρασμα 3ο: Η κατάσταση για τη πατρίδα μας διαφαίνεται άσχημη και άκρως ανησυχητική. Με ένα πολιτικό σύστημα σαστισμένο και αναθρεμμένο στο φαντασιακό κόσμο της παγκοσμιοποιητικής σούπας, αδύναμο και ανίκανο να συνειδητοποιήσει και να σταθμίσει  τους κινδύνους που διαγράφονται αλλά και με μια κοινωνία παρασιτοποιημένη και  εκμαυλισμένη από τις εκάστοτε πολιτικές εξουσίες, με τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα, με ευρύτατη κοινωνική κρίση και κρίση αυτόνομου παραγωγικού αποτυπώματος, καλείται να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις-κινδύνους «εδώ και τώρα».

Συμπέρασμα 4ο (και τελευταίο)  Αν η Ευρώπη δεν μετασχηματιστεί σε μια ενιαία δομή εξωτερικής, αμυντικής και παραγωγικής πολιτικής οντότητας. Αν η Ελλάδα δεν συμβάλει τα μέγιστα προς αυτή την κατεύθυνση τότε οι τύχες της Γηραιάς Ηπείρου, στο άμεσο μέλλον, θα είναι παρόμοιες, τηρουμένων των αναλογιών, με αυτές της Ουκρανίας. Αν δεν συνειδητοποιήσει τους κινδύνους που διαγράφονται και δεν κινηθεί άμεσα ως ένας ενιαίος διακριτός γεωπολιτικός πόλος τότε της μέλει να  «συνθλιβεί» και να «εξανδραποδιστεί» από το μεγάλο Ευρασιατικό Γίγαντα. Κι αυτό πρέπει «εδώ και τώρα» να το συνειδητοποιήσει πρώτη η Ελλάδα, η πατρίδα μας.

ΥΓ: Πότε άραγε θα θέσουμε θέμα αποχώρησης της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ ως μόνιμης και υπαρκτής απειλής των συνόρων μας και των συνόρων της Ευρώπης;

                         

                                                                                              Πηγή: https://ardin-rixi.gr

Η «παγίδα του Θουκυδίδη και η Ρωσία που βρυχάται…

 

«Δύο εναντιώτατα ευβουλία είναι, τάχος τε και οργήν» (Θουκυδίδης,
Δύο πράγματα είναι αντίθετα στη λήψη σωστής απόφασης, η βιασύνη και η οργή)

Τα τελευταία γεγονότα στην Ανατολική Ευρώπη και η απότοκη ειδησεογραφία από το Ρωσο – Ουκρανικό μέτωπο αποτυπώνουν το κλίμα έντασης και γενικευμένης αβεβαιότητας που κυριαρχεί όχι μόνον στην περιοχή αυτή αλλά και στον κόσμο ολόκληρο. Απειλές πολέμου αλληλοεκτοξεύονται και τα ενδιαφερόμενα κράτη προετοιμάζονται για την χειρότερη εκδοχή. Οι ευρωπαϊκοί λαοί νιώθουν αμήχανα μπροστά στην εφιαλτική προοπτική ενός ανοήτως «προαναγγελθέντος πολέμου», τη στιγμή που ζούν στην μακαριότητα της πιο ειρηνικής και ευημερούσας ηπείρου του κόσμου.

Οι ιστορικοί μελετητές και οι διεθνολόγοι επιδίδονται σε αναλύσεις και προβλέψεις για τα τεκταινόμενα που ωστόσο δεν φωτίζουν επαρκώς τα γενεσιουργά αίτια αυτής της κρίσης. Τα δύο αντιμαχόμενα μέρη, U.S.A. και Ευρώπη vs Ρωσία οχυρωμένα πίσω από το δικό τους δίκαιο προτρέπουν τον αντίπαλο να επιδείξει σύνεση και αυτοσυγκράτηση για να αποφευχθεί το χειρότερο. Οι ιαχές πολέμου, πότε φανερές και πότε υπόρρητες, κλονίζουν όχι μόνον το αίσθημα ασφάλειας των λαών αλλά και προσβάλλουν θανάσιμα την λογική των ανθρώπων.

Εν τω μεταξύ ένα ερώτημα – φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη; Πόθεν προέκυψε η κρίση αυτή; Συνιστά «φυσικό» φαινόμενο, επινοήθηκε ή είναι συνειδητό κατασκεύασμα κάποιων ηγετών;

Τα «εικότα» και τα «γεγονότα»

Η Ρωσία επιρρίπτει τις ευθύνες της κρίσης στην πρόθεση – απόφαση των Η.Π.Α. και της Δ. Ευρώπης να επεκτείνει τα όρια του Ν.Α.Τ.Ο. μέχρι και την Ουκρανία. Αυτό κατά τους Ρώσους συνιστά άμεση απειλή για την εθνική ασφάλεια, αφού το βεληνεκές των όπλων της ατλαντικής συμμαχίας θα είναι πολύ κοντά στην Μόσχα. Κατηγορεί, επίσης, η Ρωσία το Ν.Α.Τ.Ο. για έναν αδικαιολόγητο στρατιωτικό «φονταμενταλισμό» που ανατρέπει παγιωμένες στρατιωτικές ισορροπίες ή διαβεβαιώσεις για μη επέκταση του στρατιωτικού σκέλους στο υπογάστριό της.

Από την άλλη πλευρά το Ν.Α.Τ.Ο. διεκδικώντας ζωτικό χώρο στις δημοκρατίες της πρώην Ε.Σ.Σ.Δ. στοχεύει στην διεύρυνση των ζωνών επιρροής του. Διακατέχεται από μία ηγεμονική αντίληψη και υπακούει τυφλά στον παγκόσμιο φυσικό νόμο της «δύναμης», της επέκτασης. Κατηγορεί, ωστόσο, και τη Ρωσία πως στα απώτατα σχέδιά της είναι η επανασύσταση της Ε.Σ.Σ.Δ. -έστω και μερικώς- με χώρες γειτονικές, «ομόφυλες» και πλουτοπαραγωγικά πλούσιες (ή ένα υβρίδιο νεο-τσαρισμού).

Όλα τα παραπάνω ερμηνεύονται ως «γεγονότα», αλλά στην ουσία είναι τα «εικότα», τα πιθανά. Εκείνο που κυριαρχεί στις ενέργειες και των δύο πλευρών είναι τα εθνικά συμφέροντα και η εξασφάλιση των αναγκαίων οικονομικών πόρων για την ασφάλεια και την ευημερία των λαών. Ωστόσο εκείνο το στοιχείο που πυροδοτεί τη συμπεριφορά των δύο πλευρών είναι ένας διάχυτος φόβος για τυχόν απρόβλεπτη και μη – ελεγχόμενη αύξηση της δύναμης του αντιπάλου. Ένας φόβος που διαπερνά όλα τα στρώματα της εθνικής πολιτικής και απειλεί να οδηγήσει τα δύο μέρη σε σύγκρουση δικαιώνοντας ακόμη μία φορά τη δύναμη της «Παγίδας του Θουκυδίδη».

Η «Θουκυδίδειος Παγίδα»

«Ήταν η ολοένα αυξανόμενη δύναμη της Αθήνας που προκάλεσε
φόβο στη Σπάρτη… και κατά συνέπεια τη σύρραξη ανάμεσα
στις δύο πόλεις αναπότρεπτα»

Ο Θουκυδίδης αναλύοντας τα αίτια του Πελ/κού Πολέμου (421-404) διαπίστωσε πως το βασικό αίτιο της σύγκρουσης ήταν ο φόβος που κυριάρχησε στην Σπάρτη (ηγέτιδα ως τότε δύναμη) για τυχόν άνοδο της δύναμης – επιρροής της Αθήνας σε επίπεδα μη ελεγχόμενα στο μέλλον. Αυτή η επισήμανση του Θουκυδίδη αποτυπώθηκε με τη σχετική θεωρία ενός Αμερικανού καθηγητή ως «Παγίδα του Θουκυδίδη».

Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτήν ο Graham Allison πιστεύει πως όταν μία χώρα – δύναμη αυξάνεται απειλητικά για την άλλη ηγεμονεύουσα δύναμη τότε προκαλεί φόβο και οδηγεί τις δύο χώρες σε πόλεμο. Για πολλούς αυτό συνιστά ένα ιστορικό φαινόμενο επαναλαμβανόμενο. Είναι μία πραγματικότητα που συναντάμε στην διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας. Είναι ένας αγώνας φόβου ανάμεσα σε μία υπερδύναμη και σε μία ανερχόμενη υπερδύναμη. Ο φόβος αυτός κατασκευάζει την «παγίδα» και οδηγεί τις χώρες στον πόλεμο.

Πολλοί μιλούν για μία ιστορική επιβεβαίωση της «θεωρίας πολέμου» του Θουκυδίδη, ενώ κάποιοι άλλοι διατείνονται πως η «ιστορία επαναλαμβάνεται άλλοτε ως φάρσα κι άλλοτε ως τραγωδία που κύκλους κάνει».

Μία άλλη ανάγνωση της «Θουκυδίδειας Παγίδας» θα μάς οδηγούσε στη διαπίστωση πως η συγκρότηση του σύγχρονου κόσμου και των εθνικών κρατών διαμορφώθηκε πάνω στη βάση της οικονομίας της αγοράς. Με δεδομένο, όμως, την συνεχή κινητικότητα αυτής τα κράτη κερδίζουν ή χάνουν βαθμίδες στην παγκόσμια ιεραρχία μέσα από έναν ανελέητο οικονομικό ανταγωνισμό. Μέσα σε αυτό το σκηνικό διαμορφώνονται  οι συμμαχίες και οι ηγεμονίες  που υπερασπίζονται με κάθε τρόπο τα συμφέροντά τους και όχι σε κάποιους κανόνες ηθικής και δικαίου.

Το θέμα, όμως, είναι ποιος θα νιώσει ότι συνιστά ηγεμονική δύναμη και από ποιον απειλείται η δύναμή του. Γιατί το δομικό στοιχείο που συγκροτεί την Θουκυδίδεια Παγίδα είναι ο φόβος που είναι παρών και επηρεάζει τη σκέψη και την  πολιτική των ηγεμονικών δυνάμεων. Το ερώτημα εξακολουθεί να αιωρείται, αν, στο σημερινό σκηνικό που στήνεται στα Ρωσικο-Ουκρανικά σύνορα κάποιος ή κάποιοι θα παρασυρθούν και θα πέσουν στην «παγίδα» με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την διεθνή ειρήνη.

Η Real– Politik

«Είναι σίγουρα αξίωμα γενικό παραδεγμένο, πως κανένα κράτος δεν μπορεί να
κρατηθεί ελεύθερο αν δεν είναι στον ίδιο βαθμό ισχυρό με τα γειτονικά του κράτη»

Ο Θουκυδίδης ως ο απόλυτος εκφραστής και εισηγητής της realpolitik μάς διδάσκει να βλέπουμε κατάματα την πραγματικότητα των διεθνών σχέσεων χωρίς τις ιδεοληψίες του παρελθόντος. Όσοι παρασυρμένοι από το φόβο οδηγηθούν στην Θουκυδίδεια Παγίδα δε σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι θα είναι και οι νικητές του πολέμου. Η Θουκυδίδεια Παγίδα ερμηνεύει τη δομική αιτία του πολέμου και δεν προαναγγέλλει και τον νικητή.

Κι αυτό γιατί η τελική υπερίσχυση κάποιας ηγεμονικής δύναμης (Η.Π.Α., Κίνα, Ρωσία…) είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων και όχι μόνον της στρατιωτικής τους ισχύος. Η στρατιωτική υπεροπλία συνιστά τον αναγκαίο όρο για την επικράτηση αλλά όχι και τον επαρκή. Οι μικρές λεπτομέρειες ενός πολέμου μπορεί να κρίνουν και την τελική του έκβαση. Σε αυτές τις «λεπτομέρειες» ανήκει και ο υβριδικός πόλεμος, ως ένας παράλληλος του κανονικού, που ωστόσο είναι τόσο αφανής και δυσερμήνευτος στα διάφορα επίπεδά του αλλά και τόσο αποτελεσματικός στη διαμόρφωση της ψυχολογίας των εμπολέμων και στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης.

Κι ας γνωρίζουμε ότι πίσω από τις ηχηρές διακηρύξεις για το δικαίωμα της εθνικής ανεξαρτησίας – αυτοδιάθεσης και το σεβασμό του διεθνούς δικαίου αλλά και τους «όρκους» στη διεθνή ειρήνη κρύβονται ανομολόγητα τα πιο ωμά εθνικά συμφέροντα και οι πιο τιποτένιες προσωπικές φιλοδοξίες ηγετών και ηγετίσκων. Σε μία σύγκρουση κανείς δεν θεωρείται «δεδομένος» και κανένας δεν είναι «αθώος».

Μπορεί στην παγίδα του Θουκυδίδη να μην οδηγήθηκαν οι Η.Π.Α. και η Κίνα στον σκληρό οικονομικό ανταγωνισμό που υφέρπει στις σχέσεις τους, ωστόσο όσοι σχεδίασαν την σημερινή Ρωσο-Ουκρανική κρίση θα πρέπει να γνωρίζουν ότι πέραν από τους κινδύνους που κρύβονται σε μία τέτοια τεχνητή κρίση υπάρχει και το «επιχείρημα της ολισθηρής πλαγιάς». Ένα επιχείρημα που μπορεί να αιχμαλωτίσει λαούς και ηγέτες σε δυστυχίες, ίσως  μεγαλύτερες από εκείνες  αν πέσουν στην Θουκυδίδεια παγίδα.

Κανείς, βέβαια, δεν ζητά να γίνουν τα εθνικά κράτη και οι ηγεμονικές δυνάμεις περισσότερο φορείς Ηθικής. Τουλάχιστον ας μην μάς θεωρούν ανόητους. Κι αυτό γιατί γνωρίζουμε πως

«Η φιλία υπάρχει μεταξύ των ανθρώπων. Μεταξύ των κρατών υπάρχουν μόνον συμφέροντα».(Χόχουτ)

Η νίκη της διπλωματίας και της λογικής

Η ρεαλιστική πολιτική απαιτεί η Δύση και το Ν.Α.Τ.Ο. να μην «τσιγκλίζουν» – αγριεύουν την «Αρκούδα» (Ρωσία), γιατί πάνω στο φόβο της μπορεί να προκαλέσει πολλά πλήγματα. Αλλά και η φοβισμένη – αγριεμένη αρκούδα θα πρέπει να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα και να μην ονειρεύεται την αναβίωση ενός σχήματος – Ε.Σ.Σ.Δ. που η ιστορία το έσβησε, όπως θα αποβάλει και κάθε στοιχείο νεο-τσαρισμού.

Τη λύση τελικά θα τη δώσει η διπλωματία και η λογική και όχι τα παθήματα όσων ιστορικά από πλάνη έπεσαν στην παγίδα του Θουκυδίδη. Αν και όλοι πιστεύουμε πως την ειρήνη -έστω και την προσωρινή- θα την επιβάλουν τα υπερκέρδη των εταιρειών του Φυσικού Αερίου και του Πετρελαίου.

Στο τέλος οι Αμερικανοί θα κομπορρημονούν πως απέτρεψαν μία Ρωσική εισβολή και προστάτεψαν μία συμμαχική χώρα, την Ουκρανία… Οι Ρώσοι θα έχουν καλύψει επαρκώς τα δημοσιονομικά τους ελλείμματα λόγω της αύξησης της τιμής του φυσικού αερίου… Η Ε.Ε. θα έχει εξασφαλίσει την «θαλπωρή» των Ευρωπαϊκών λαών, άσχετα αν για μία ακόμη φορά δευτεραγωνίστησε.

 

«Όταν παλεύουν στον βάλτο τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια…».
(Γερμανική παροιμία)

Ας είμαστε καχύποπτοι απέναντι στις προκλητικές ιαχές του σπαρτιάτη Σθενελαΐδα  που ώθησε τους Σπαρτιάτες στον πόλεμο με τους Αθηναίους με τα γνωστά αποτελέσματα. Ο φόβος ιστορικά αποδείχτηκε κακός σύμβουλος για τον άνθρωπο, τα κράτη και τα έθνη.

«Ψηφίζεσθε, ουν, ω Λακεδαιμόνιοι, αξίως της Σπάρτης τον πόλεμον, και μήτε τους
Αθηναίους εάτε μείζους γίγνεσθαι μήτε τους ξυμμάχους καταπροδιδώμεν,
αλλά ξυν τοις θεοίς επίωμεν επί τους αδικούντας» (Θουκυδίδης, Α, 86, 5)

Στο τέλος μπορεί οι Αθηναίοι να νικήθηκαν, οι Σπαρτιάτες να έγιναν οι ηγεμόνες της Ελλάδας, οι σύμμαχοι να ικανοποιήθηκαν, αλλά η αρχαία Ελλάδα οδηγήθηκε στην πτώση της. Είναι αυτό που λέγαμε για τους λανθασμένους υπολογισμούς του «επιχειρήματος της ολισθηρής πλαγιάς».

Και η Ελλάδα; Ας μείνουμε με τη χαρά πως για μία ακόμη φορά ο Θουκυδίδης αποτέλεσε αντικείμενο διδασκαλίας για τους διεθνείς αναλυτές, διπλωμάτες, στρατιωτικούς και ηγέτες.

Μήπως θα έπρεπε κάποτε και στη χώρα μας να διδάσκεται αυτόνομα ως μάθημα ρεαλιστικής πολιτικής και ιστορικής αλήθειας;

 

                                                                             Πηγή: https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com»

Το στερνό αντίο στον Καββαδία από τη σειρήνα του πλοίου "Ποσειδωνία : "Τρεις μεγάλες σφυριξιές και μια κοντή.''

  

Σπουδαία αφήγηση για την είδηση του θανάτου του ποιητή της θάλασσας Νίκου Καββαδία, που, τέτοιες μέρες, στις 10 Φλεβάρη 1975 "έφυγε για άλλους Παραλλήλους",  όπως τη βίωσαν φίλοι του, εργάτες της θάλασσας κι αυτοί... από τον Μήτσο Κασόλα:

Αφηγείται ο Γιώργος Γερίμογλου, απόμαχος πλοίαρχος του εμπορικού ναυτικού, στον Μήτσο Κασόλα:

-Το θάνατο του Κόλια πού τον πληροφορήθηκες, στη στεριά ή στη θάλασσα;

-Στη θάλασσα, στην Πάτρα, αναχωρώντας για το Πρίντεζι. Την επόμενη μέρα, φτάνοντας στην Κέρκυρα, τηλεφώνησα στο Προξενείο του Πρίντεζι, στο οποίο ένας παπάς, ο παπα - Γιώργης, εκτελούσε χρέη γραμματέα του Ιταλού επίτιμου προξένου και χρέη ιερέα στην εκεί ελληνορθόδοξη εκκλησία. Ο παπα - Γιώργης, με το αζημίωτο από μένα, ήταν εκ των απορρήτων μου. Σε πολλούς αντιστασιακούς - στη διάρκεια της δικτατορίας - η Ελληνική Πρεσβεία στη Ρώμη δεν ανανέωνε τα διαβατήριά τους. Ο παπα - Γιώργης το ...ρύθμιζε. Όπως ρύθμιζε να παίρνουν βίζα εισόδου στην Ελλάδα και πολλοί ξένοι που δεν την έπαιρναν για πολιτικούς λόγους. Είπα λοιπόν στον παπα - Γιώργη, που γνώριζε πολύ καλά τον Καββαδία, ότι ο Κόλιας έφυγε...Ο παπα - Γιώργης λυπήθηκε και μου είπε να του κάνουμε μνημόσυνο, εννιάμερα. " Όχι, παπα - Γιώργη, δεν θα του κάνουμε εννιάμερα αλλά ξόδι. Όχι στην εκκλησία σου αλλά στο καράβι". Φτάνοντας στο Πρίντεζι, κι αφού βγήκαν οι επιβάτες, κάναμε το ξόδι. Είχα ειδοποιήσει να παρευρεθεί και ο Σπύρος, ένας νεαρός φοιτητής της Ιατρικής που σπούδαζε στο Μπάρι. Το πλήρωμα, ντυμένο με τις επίσημες στολές του, ανέβηκε στο κατάστρωμα για να πούμε όλοι μαζί το στερνό μας αντίο στον Κόλια και το "αιωνία η μνήμη". Ήταν την ίδια ημέρα και ώρα που το άψυχο κορμί του κατέβαινε στο χώμα της αττικής γης. Συγκεντρωμένοι λοιπόν όλοι στο κατάστρωμα, μαζί και μ' ένα άγημα του λιμεναρχείου από έναν αξιωματικό, έναν υπαξιωματικό και τρεις ναύτες, που είχε κανονίσει ο πράκτοράς μας να παρευρεθούν, ψάλαμε στο τέλος της νεκρωσίμου όλοι δώδεκα φορές το "αιωνία η μνήμη". Έχοντας μπροστά μας ένα στεφάνι με κόκκινα γαρίφαλα και μέσα σε μια κορνίζα μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του Κόλια από κάποια εφημερίδα, με ανοικτή την πόρτα του ασύρματου, για να ακούγεται το τιτίβισμά του. Τελειώνοντας, ο παπα - Γιώργης είπε για το πόσο καλός άνθρωπος ήταν ο Κόλιας και ζήτησε κι από μένα να πω δυο λόγια. Κοιτάζοντας προς τον ασύρματο και προς τα θολά νερά του λιμανιού, διάβασα το Mal du depart.

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής

των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,

και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,

χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Στο τέλος βάλαμε να χτυπήσει η σειρήνα του βαποριού τρεις μεγάλες σφυριξιές και μια κοντή. Κι αυτό ήταν το ηχηρό μας καλό ταξίδι στον Κόλια. Ο τελευταίος αποχαιρετισμός μας στο φίλο που χάσαμε.

 

Στο σαλόνι είχε σερβιριστεί καφές με κονιάκ και κουλουράκια. Και μιας και δεν είχαμε συγγενείς του Κόλια να τους συλλυπηθούμε, έλεγε ο ένας στον άλλον συλλυπητήρια και να ζήσουμε να τον θυμόμαστε.

Την άλλη μέρα, περνώντας το πλοίο μας έξω απ' την Κεφαλλονιά, έριξα στη θάλασσα το στεφάνι με τα γαρίφαλα, με την ελπίδα το βοριαδάκι που φυσούσε να το βγάλει στο νησί του.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Από το βιβλίο του Μήτσου Κασόλα, Νίκος Καββαδίας. Ο Δαίμονας χόρευε μέσα του. Καστανιώτης, Αθήνα 2010, 4η έκδοση.

Η φωτογραφία από το βιβλίο.

 

 

Πηγή: ofisofi.blogspot.gr

"Παρεμπιπτόντως" (2018) Εξαιρετική μικρού μήκους ταινία...Με πολλά νοήματα κι άλλα τόσα βραβεία!

  

Ψάχνοντας τυχαία στο διαδίκτυο  αλιεύεις διαμαντάκια. ένα από αυτά είναι, κατά τη γνώμη μου, η παρακάτω μικρή, μα πολύ μεστή ταινία, που να' τη εδώ τώρα να τη μοιραζόμαστε...Μόλις χθες γιορτάσαμε και την Παγκόσμια μέρα κατά του καρκίνου...

"Παρεμπιπτόντως..." Μία ταινία του Κωνσταντίνου Οικονόμου σε σενάριο του Δημήτρη Σινόπουλου. Πρωταγωνιστούν: Μαρία Κεχαγιόγλου, Θανάσης Χαλκιάς, Ασημίνα Αναστασοπούλου, Χρήστος Καπενής, Στάθης Κόικας. 

Και δυο λόγια για την υπόθεση: Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας ενός εορταστικού δείπνου, η Ελπίδα απαντά σε μια τηλεφωνική έρευνα. Παρασυρμένη απ' την κουβέντα, θα οδηγηθεί στην αποκάλυψη, ενός καλά κρυμμένου μυστικού...Καλή θέαση!

 

Μηνολόγιο Φεβρουαρίου 2020...

  

 Μπήκαμε αισίως από τα μέσα της εβδομάδας στον Φλεβάρη! Ο Φλεβάρης είναι ο μόνος μήνας που έχει λιγότερες από 30 ημέρες, και γι’ αυτό λέγεται Κουτσοφλέβαρος, ενώ σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας έχει κι άλλα ονόματα που δηλώνουν κάτι ανάλογο: Μικρός, Κουτσός, Γκουζούκης και Κούντουρον (ποντ. κοντή+ουρά). 

Ο Φλεβάρης, όπως και ο Δεκέμβρης, είναι από τους μήνες για τους οποίους έχει φτιαχτεί λέξη για γεγονότα που συνέβησαν στη διάρκειά του, αν και κοντεύει να ξεχαστεί. Πρόκειται για τα Φεβρουαριανά: τις συγκρούσεις στην Αθήνα τον Φεβρουάριο του 1863 μεταξύ Ορεινών και Πεδινών, στη μεσοβασιλεία μεταξύ Όθωνα και Γεωργίου.

 Όπως υπενθυμίζει ο Ν. Σαραντάκος στο sarantakos.wordpress.com και ο φετινός Φλεβάρης είναι σημαδιακός και από μιαν άλλη άποψη, ότι κλείνουν δύο χρόνια από τον ερχομό της πανδημίας στα μέρη μας και στη ζωή μας. Το πρώτο κρούσμα στη χώρα βρέθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2020 και η πρώτη απαγόρευση ήταν η απαγόρευση των καρναβαλικών εκδηλώσεων, στις 28-29 Φεβρουαρίου (ηταν δίσεκτο το 2020, καραδίσεκτο) και 1 Μαρτίου. Οι νεκροί και τα λοκντάουν ήρθαν τον Μάρτη. 

Από το παραπάνω θαυμάσιο ιστολόγιο ακολουθεί το μηνολόγιο του μήνα, μια υπενθύμιση γεγονότων ανά ημέρα, όπως αξιολογούνται από τον Νίκο Σαραντάκο:

Τρ 1	† Ζαχαρίου Παπαντωνίου
Τε 2	Γενέσιον Γεωργίου Σουρή· επίσης Δημητρίου Μενδελέγεφ και του Περιοδικού Συστήματος αυτού
Πε 3	Προσεδάφισις επί της Σελήνης του πρώτου γηίνου αντικειμένου
Πα 4	† Τελευτή Θεοδώρου Κολοκοτρώνη. Και Δύτου Ανάδυσις
Σα 5	† Ιωάννου Γαβριήλ Εϋνάρδου
Κυ 6	Δυστύχημα του αεροδρομίου του Μονάχου
Δε 7	Καρόλου Ντίκενς και Λουκιανού Κηλαηδόνη του μοναχικού καουμπόη τελευτή
Τρ 8	Μάρκου Βαμβακάρη και Νικολάου Ξυλούρη, των γνησίων μελωδών
Τε 9	† Κοίμησις Διονυσίου Σολωμού. Και Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας
Πε 10	† Νικολάου Καββαδία, βάρδου των ναυτικών
Πα 11	† Καρτεσίου «σκέπτομαι άρα υπάρχω».
Σα 12	Γενέσιον Καρόλου Δαρβίνου
Κυ 13	Εφεύρεσις κινηματογραφίας υπό αδελφών Λυμιέρ και θανή Ιωάννου Καλαϊτζή του δαιμονίου γελοιογράφου
Δε 14	Έρωτος του ανικήτου
Τρ 15	Γενέσιον Γαλιλαίου
Τε 16	Ιστολογίου ίδρυσις· και Δημοκρίτου του Αβδηρίτου
Πε 17	† Θανάτωσις Ιορδάνου Μπρούνο επί της πυράς
Πα 18	Κοίμησις Μιχαήλ Αγγέλου και γενέσιον Νικολάου Καζαντζάκη, Κρητός
Σα 19	Γενέσιον Κοπερνίκου του ανατροπέως
Κυ 20	Εφεύρεσις φωνογράφου υπό Θωμά Έδισων.
Δε 21	Παγκόσμια ημέρα μητρικής γλώσσης
Τρ 22	† Αμερίκου Βεσπουκίου
Τε 23	† Ιωάννου Γουτεμβεργίου και της τυπογραφίας εν Ευρώπη. Και ίδρυσις της ΕΠΟΝ
Πε 24	† Τένεση Γουίλιαμς, Εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία
Πα 25	Γενέσιον Καρόλου Γολδόνη
Σα 26	Γενέσιον Βίκτωρος Ουγκώ
Κυ 27	Ανακάλυψις της δομής του DNA. Και τελευτή Άλκης Ζέη
Δε 28	† Κήδευσις Κωνσταντίνου Παλαμά – «Ηχήστε οι σάλπιγγες!…»

Για να καλοδεχτούμε τον φετινό Φλεβάρη,με την προσδοκία να μας απομακρύνει κι άλλο από την πανδημία του κορωνοϊού, να ένα ακόμη τραγούδι-διαμάντι του Θάνου Μικρούτσικου, σε στίχους Άλκη Αλκαίου και σε εμβληματική ερμηνεία της Μαρίας Δημητριάδη. "Φλεβάρης 1948"...

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!