Σημειώσεις από το πουθενά...

Του Μισέλ Φάις

Ο σαραντατριάχρονος υφασματέμπορας Μισέλ Φάις, η γυναίκα του, η τριανταοκτάχρονη Κλάρα, τα τρία παιδιά τους (η δεκαεπτάχρονη Νταίζη, ο δεκαεξάχρονος Ινο, ο ενδεκάχρονος Εντμόντ) αλλά και η μητέρα του, η εβδομηνταεπτάχρονη Ρίβκα (Ρεβέκκα), αναπαύονται στον βυθό του σκοτεινού Δούναβη.

Το βράδυ της 3ης Μαρτίου 1943 συγκεντρώθηκαν, μαζί με 1.200 Εβραίους της Δράμας, σε καπναποθήκες της πόλης από τους Βούλγαρους κατακτητές. Με τρένα προωθήθηκαν, μαζί μ’ άλλους Ελληνοεβραίους της Κεντρικής Μακεδονίας, στη Νότια Βουλγαρία, στο λιμάνι του Λομ, στις όχθες του Δούναβη. Εκεί μεταβιβάζονται από τους Γερμανούς σε ποταμόπλοια, με δηλωμένο προορισμό τη Βιέννη και αδήλωτο (και ανεπίστρεπτο) το στρατόπεδο Τρεμπλίνκα της Πολωνίας. Το ποταμόπλοιο, όπου βρίσκονται τα έξι μέλη της οικογένειας Φάις (ουγγροεβραϊκής καταγωγής που εγκαταστάθηκαν στη Βόρεια Ελλάδα περί το 1530 από τη Βουδαπέστη) βυθίζεται από τους ναζί.

Οχι, δεν είναι αρχή κάποιου ιστορικού χρονικού ή μυθοπλαστικής αφήγησης. Είναι μια γυμνή οικογενειακή μνήμη. Κατάσαρκη. Κάτι ανάμεσα σε ενοχικό τραύμα και συλλογικό εφιάλτη. Καθώς η απώλεια του κοσμοπολίτη θείου Μισέλ και της οικογένειάς του, λατρεμένου αδελφού του πατέρα μου, σφράγισε ως βλέμμα ζωής και γραφής αυτόν που «σήκωσε» το όνομά του.

Αν στην επιφάνεια αυτού του κειμένου αποτυπώνεται η Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Ολοκαυτώματος (27 Ιανουαρίου), στον βυθό του αναδεύεται εκείνη η ζώνη της μνήμης, όπου τα όρια ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο αίσθημα χάνονται, όπως ανάμεσα στη λήθη και τη μνημονική έκρηξη. Ισως γι’ αυτό ο μνημονικός μετασχηματισμός ενός αδιανόητου μεγέθους εγκλήματος στην ευρωπαϊκή ιστορία, τόσο ψυχρά μεθοδευμένου και «εργαστηριακά» εκτελεσμένου (που συμπεριλαμβάνει, εκτός από Εβραίους, αντιφρονούντες, αιχμαλώτους πολέμου, Τσιγγάνους και ομοφυλόφιλους) αποδεικνύεται τόσο ζωτικός, δύσβατος και διαφεύγων (εξ ου και αντιστέκεται σε ποικίλες εργαλειοποιήσεις του παρόντος).

Εν τέλει, μήπως εκτός από επιζώντες του Ολοκαυτώματος, υπάρχουν και «επιζώντες» της ολοκαυτωματικής μνήμης;

 

27 Ιανουαρίου: Ημέρα μνήμης για τα θύματα του ολοκαυτώματος...

 

Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αποφάσισε στις 2 Νοεμβρίου 2005 να ανακηρύξει την 27η Ιανουαρίου Διεθνή Ημέρα μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος από το ναζιστικό καθεστώς κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το Ολοκαύτωμα, η γενοκτονία των Εβραίων της Ευρώπης από το Γ΄ Ράιχ, ήταν το γεγονός ορόσημο που άλλαξε τη σύγχρονη ιστορία της Ευρώπης και έθεσε ίσως πρώιμα κάποια από τα ερωτήματα της εποχής μας. Της εποχής που πολλές φορές τείνουμε να ξεχάσουμε το παρελθόν και τα γεγονότα που μας σημάδεψαν. Οι Εβραίοι της Ελλάδας (και όχι μόνο) έγιναν μέρος της ‘’Τελικής Λύσης’’ την οποία εμπνεύστηκαν, οργάνωσαν και πραγματοποίησαν οι ναζί στην κλίμακα ολόκληρης της Ευρώπης.

Στη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου η γερμανική κυβέρνηση δρομολόγησε την εξόντωση των Εβραίων στις περιοχές που έλεγχε. Από καμία κυβέρνση προηγμένου και σύγχρονου έθνους δεν είχε επιχειρηθεί ποτέ μια τόσο εκτεταμένη ανομία.

Στον συγκεκριμένο πόλεμο έχουμε τη μοναδική περίπτωση μιας καθοδηγούμενης από την κυβέρνηση και γραφειοκρατικά οργανωμένης προσπάθειας αφανισμού ενός ολόκληρου λαού.

Να σημειωθεί ότι ο Χίτλερ γνωστοποιήσε τις απόψεις του για τους Εβραίους πολύ πριν έρθει στην εξουσία. Το βιβλίο του ''Ο Αγών μου'', μιλάει πάντου για τον εβραϊκό κίνδυνο. Ο αντισημιτισμός, σε μεγάλο ή μικρότερο βαθμό, είναι παρών σε όλες τις χώρες της γης και έχει εκδηλωθεί με ταπεινωτικές διακρίσεις και περιοδικούς διωγμούς, από την αρχή της ιστορίας του εβραϊκού λαού.

Αλλά ποτέ με την προγραμματισμένη εξόντωση, γνωστή ως ''Τελική Λύση'', που θεσπίστηκε και εφαρμόστηκε από το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστός της Γερμανίας του Χίτλερ κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όχι μόνο στο έδαφος της Γερμανίας, αλλά παντού όπου εξαπλώθηκε η ναζιστική επικρατεία.

Η είσοδος του γερμανικού-ναζιστικού στρατοπέδου θανάτου του Άουσβιτς με την επιγραφή «Arbeit Macht Frei» (Η εργασία ελευθερώνει) AP

Η εκδίωξη των Εβραίων στις χώρες όπου εισέβαλαν οι ναζί και τις οποίες κατέβαλαν μεταξύ 1939 και 1945 γινόταν σε τεράστια κλίμακα, αλλά δεν εξέπληξε κανέναν από όσους υποστήριζαν την άνοδο του Ναζιστικού κόμματος στην εξουσία το 1933 ή ήταν οπαδός του προγράμματος του.

Οι Εβραίοι έπερεπε να θεωρούνται ξένοι και δεν είχαν δικαιώματα γερμανικής υπηκοότητας. Ήταν ένας από τους τρόπους που οι ναζί επέβαλαν την πολίτικη της Ανώτερης Φυλής. Σε όλες τις περιοχές που κατείχαν οι Γερμανοί κατά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο, υπήρχαν μαζικές παραβιάσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Εκατομμύρια άνθρωποι ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους για να γίνουν σκλάβοι. Εκτελέστηκαν χιλιάδες όμηροι και κρατούμενοι που είχαν συλληφθεί για αντίποινα. Εφαρμόστηκαν εκατοντάδες αδικαιολόγητες αντεκδικήσεις. Γκρεμίστηκαν εκατοντάδες πόλεις και χωριά.

Εξοντώθηκαν συνολικά 6 εκατομμύρια Εβραίοι.

Φράχτης με αγκαθωτό συρματόπλεγμα εμφανίζεται στο πρώην ναζιστικό στρατόπεδο θανάτου Άουσβιτς, που υπενθύμιζε στους κρατουμένους του, ότι η απόδραση ήταν σχεδόν αδύνατη...

Σε όλες τις δυτικές ευρωπαϊκές χώρες, οι Γερμανοί εφάρμοσαν συστηματικές εκτελέσεις ομήρων για αντίποινα σε αντιστασιακές πράξεις. Οι εκτελέσεις αυτές, δεν ήταν σε καμία περίπτωση σύμφωνες με τον νόμο. Μέχρι τα τέλη του 1941, ο Χίτλερ είχε ήδη συμπεράνει πως τα μέτρα που είχε λάβει για την τιμωρία όσων διέπραξαν αδικήματα ενατίον της γερμανικής κατοχής, ήταν ανεπαρκή.

Μάλιστα στις 7 Δεκέμβρη εξέφωσε το διάταγμα "Νύχτα και Ομίχλη". Στόχος του Διατάγματος, ήταν να εξασφαλίσει πως οι μη Γερμανοί πολίτες των Δυνάμεων Κατοχής, θα μεταφέρονταν μυστικά στη Γερμανία, εκτός αν μπορούσε να διασφαλιστεί η θανατική καταδίκη τους εφόσον περνούσαν από στρατοδικείο στη χώρα τους.

Ημέρα Μνήμης

Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αποφάσισε στις 2 Νοεμβρίου 2005 να ανακηρύξει την 27η Ιανουαρίου Διεθνή Ημέρα μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος από το ναζιστικό καθεστώς κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το Μνημείο Ολοκαυτώματος στην πόλη των Τρικάλων...

Η ημερομηνία επιλέχθηκε επειδή στις 27 Ιανουαρίου 1945 τα προελαύνοντα σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Άουσβιτς - Μπίρκεναου στην Πολωνία.

Το σχέδιο της απόφασης αυτής, που υποβλήθηκε από το Ισραήλ και υποστηρίχθηκε από 89 χώρες, «καλεί τα κράτη - μέλη να επεξεργαστούν προγράμματα εκπαίδευσης που θα μεταδώσουν στις μελλοντικές γενεές τα διδάγματα του Ολοκαυτώματος και να βοηθήσουν να προλαμβάνονται πράξεις γενοκτονίας».

Η γενοκτονία των Εβραίων της Ευρώπης αποτελεί τόσο για την ελληνική κοινωνία όσο και για την πλειονότητα των ευρωπαϊκών κοινωνιών ένα ανεπεξέργαστο συλλογικό τραύμα που στοιχειώνει την ιστορική συνείδηση τους.

Στην Ελλάδα του σήμερα, η έλλεψη σχετικής παιδείας ή ο εθνοκεντρισμός έπαιξαν τον ρόλο τους στην όξυνση του ρατσισμού, του αντισημιτισμού και της ξενοφοβίας, αλλά και στην Ευρώπη που τα σημάδια είναι ανησυχητικά, παρά τις ευγενείς προθέσεις και τις σποραδικές, συγκυριακές ή συστηματικές πρωτοβουλίες.

Η αναζωπύρωση του μίσους τα τελευταία χρόνια, από τον βίαιο εξτρεμισμό έως τις επιθέσεις σε χώρους λατρείας, δείχνει ότι ο αντισημιτισμός, οι άλλες μορφές θρησκευτικού φανατισμού, ο ρατσισμός και οι προκαταλήψεις εξακολουθούν να υφίστανται σε μεγάλο βαθμό.

Το παρακάτω βίντεο είναι προσωπική δουλειά που μας ξεναγεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Αουσβιτς-Μπιρκενάου, τόπο μαρτυρίου  για χιλιάδες Εβραίους και όχι μόνο...

 

Γιάννης Τσαρούχης: Ο Έλληνας ζωγράφος πίσω από τους πίνακες με τους ναύτες...

Τέτοιες μέρες, 13 Ιανουαρίου 1910, γεννήθηκε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ζωγράφους του 20ου αιώνα, ο Γιάννης Τσαρούχης. Ας δούμε τη ζωή του μέσα από το έργο του…

Η επαφή με την ζωγραφική

Ο Τσαρούχης γεννήθηκε στον Πειραιά και επηρεάστηκε πολύ απ’ αυτόν, παρόλο που μετακόμισε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Τα νεοκλασικά κτίρια, η ζωή στο λιμάνι και οι φτωχογειτονιές αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για εκείνον στην καλλιτεχνική του πορεία.

Το 1929 εκθέτει για πρώτη φορά τα έργα του στο «Άσυλο Τέχνης» με μεγάλη επιτυχία και του ανοίγει τον δρόμο για την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Είχε καθηγητές σπουδαίους ζωγράφους και γλύπτες της εποχής όπως ο Κωνσταντίνος Παρθένης, ο Γιώργος Ιακωβίδης και ο Θωμάς Θωμόπουλος. Σημαντική επιρροή για εκείνον αποτέλεσε και η μαθητεία ως βοηθός δίπλα στον Φώτη Κόντογλου, από τον οποίο έμαθε την βυζαντινή αγιογραφία που επηρέασε αργότερα το έργο του.

 

Ο Γιάννης Τσαρούχης στο ατελιέ του

Έπειτα κι από την σχολή, ταξίδεψε αρκετά στην Κωνσταντινούπολη, τη Γαλλία και την Ιταλία για να έρθει σε επαφή με τους μεγάλους ζωγράφους. Είδε έργα από τα ρεύματα της Αναγέννησης, του Ιμπρεσιονισμού και τα σύγχρονα ρεύματα εκείνης της εποχής και ανακάλυψε ζωγράφους όπως ο Θεόφιλος, ο Ανρί Ματίς και ο Αλμπέρτο Τζακομέττι.

 

Οι τέσσερις εποχές, 1969

Δύο από τις πιο σημαντικές στιγμές της καριέρας του ήταν η υποψηφιότητα για το βραβείο Γκούγκενχαϊμ το 1956 και η έκθεση στη Μπιενάλε της Βενετίας το 1958.

 Η ενασχόληση με το θέατρο

Εκτός από την ζωγραφική, ο Γιάννης Τσαρούχης ασχολήθηκε και με την σκηνογραφία και την ενδυματολογία. Από μικρός άλλωστε σχεδίαζε κοστούμια για θεατρικές παραστάσεις. Έκανε αξιόλογες συνεργασίες με θέατρα όπως το Εθνικό, Κοτοπούλη και το Δημοτικό του Πειραιά. Σημαντικές παραστάσεις τις οποίες ανέλαβε είναι ο «Ρωμαίος και Ιουλιέττα» το 1954 στον βασιλικό κήπο και για την παράσταση «Πριγκίπισσα Μαλένα» στο Εθνικό Θέατρο. Από τις πιο μεγάλες του συνεργασίες ήταν με την Έλλη Παπαδημητρίου και τον Κάρολο Κουν και μαζί και με τον Διονύση Δεβάρη ίδρυσαν τη Λαϊκή Σκηνή το 1934.

Δύο άντρες με φτερά πεταλούδας, 1968

 

Πίσω από το έργο του…

Τα έργα του Τσαρούχη είναι διάχυτα από το στοιχείο της ελληνικής παράδοσης και το Βυζάντιο. Οι επιρροές από τον Πειραιά και από την φοίτηση δίπλα στον Κόντογλου είναι αρκετά εμφανείς. Δείχνει έντονα την ελληνική λαογραφία διατηρώντας και κάτι το νεοκλασικό. Επηρεάστηκε από το Μπαρόκ και την Αναγέννηση, ενώ συνεχώς μάθαινε νέες τεχνικές.

Ναύτης που κάθεται στο τραπεζάκι, φόντο ροζ, 1980

 Η λαογραφία είναι χαρακτηριστικό στοιχείο στην θεματολογία με τους ναύτες που είναι και τους πιο γνωστούς του πίνακες. Σε μεγάλο βαθμό οι πίνακές του περικλείουν την χαρά και το θαύμα της ζωής ενώ σημαντική είναι και η συμβολή του στην απεικόνιση θεματικών του ομοφυλοφιλικού έρωτα. Αν και αρκετά συγκεκαλυμμένη, η θεματική αυτή αντιμετωπίστηκε με σεβασμό παρά τον συντηρητικό χαρακτήρα της εποχής.

Η ξεχασμένη φρουρά, 1956

Πηγή: Φωτεινή Νικολίτσα / monopoli.gr
 

20 βιβλία που παίρνουμε μαζί μας από το 2020...

Μία επιλογή από τον θαυμαστό κόσμο της μεταφρασμένης λογοτεχνίας -όσο ενδεικτική και αν είναι- δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει σχεδόν τα πάντα: τις μικρές καθημερινές ιστορίες, το έγκλημα, το μυστήριο, τον έρωτα, την αυτοβιογραφία, τα ανθρώπινα πάθη, όλα αυτά μαζί με την κλασική αφήγηση, τη μοντέρνα πειραματική συγγραφική προσέγγιση, την φιλοσοφική προδιάθεση, τη στοχαστική δεινότητα, τις πλέον απρόσμενες εμπειρίες.

Μια τέτοια περιδιάβαση σε 20 επιλεγμένα, υψηλής αξίας, μυθιστορήματα παρμένα από τα ράφια της παγκόσμιας βιβλιοθήκης, αναμένεται να σας συναρπάσει.

Καλή χρονιά, λοιπόν, και καλή ανάγνωση… 

Τζόναθαν Κόου
«Ο κύριος Γουάιλντερ κι εγώ»
Μετάφραση: Άλκηστις Τριμπέρη
Εκδόσεις: Πόλις
Σελίδες: 352

Το καλοκαίρι του 1977 μια κάπως αφελής κοπέλα, η Καλλιστώ, αναχωρεί από την Αθήνα για να γνωρίσει τον κόσμο. Μετά το ταξίδι της στην Αμερική, βρίσκεται αναπάντεχα σε ένα ελληνικό νησί που έχει μετατραπεί σε κινηματογραφικό σκηνικό. O Μπίλι Γουάιλντερ, διάσημος σκηνοθέτης του Χόλυγουντ, γυρίζει εκεί την ταινία του «Fedora», και η Καλλιστώ προσλαμβάνεται ως βοηθός. Παρατηρεί συνεπαρμένη τον λαμπερό, πρωτόγνωρο για εκείνη τρόπο ζωής, βιώνοντας μια εμπειρία που θα τη σημαδέψει για πάντα. Αλλά, ενώ η Καλλιστώ είναι ενθουσιασμένη με τη νέα της περιπέτεια, ο ίδιος ο Γουάιλντερ αντιλαμβάνεται ότι το άστρο του έχει μάλλον αρχίσει να σβήνει. Το Χόλυγουντ τον απορρίπτει, και μόλις που κατόρθωσε να εξασφαλίσει χρηματοδότηση για την ταινία του, από τη Γερμανία. Η Καλλιστώ τον ακολουθεί στο Μόναχο για τα γυρίσματα των επόμενων σκηνών και τον συντροφεύει σε ένα ταξίδι αναμνήσεων που οδηγεί στον σκοτεινό πυρήνα της οικογενειακής του ιστορίας. Όταν ο κόσμος βαδίζει προς την αλλαγή, γαντζώνεσαι στην παλιά, αγαπημένη σου ζωή, ή αποφασίζεις ότι είναι ώρα να την αφήσεις πίσω; Σε αυτό το μυθιστόρημα, που αποτελεί ταυτόχρονα τρυφερή ιστορία ενηλικίωσης και ευαίσθητο πορτρέτο μίας από τις πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες του αμερικανικού κινηματογράφου, ο Τζόναθαν Κόου στρέφει το βλέμμα του στην έννοια του χρόνου και στη σημασία της φήμης, στην οικογένεια και στην απατηλή σαγήνη της νοσταλγίας.  

 

Ντον ντε Λίλο
«Η σιωπή»
Μετάφραση: Ζωή Μπέλλα – Αρμάου
Εκδόσεις: Gutenberg
Σελίδες: 120 
Μια απότομη προσγείωση ενός αεροπλάνου που εκτελεί την πτήση Παρίσι-Νέα Υόρκη^ ένα ανεξήγητο σβήσιμο της οθόνης της τηλεόρασης… και όλα χάνουν το λογικό τους ειρμό. Σε ένα διαμέρισμα στο Μανχάταν, πέντε άνθρωποι πασχίζουν να καταλάβουν τι σημαίνουν τα πρωτόγνωρα γεγονότα που εκτυλίσσονται γύρω τους. Ο Ντον ντε Λίλο άρχισε να γράφει τη «Σιωπή» το 2018, ωστόσο η ατμόσφαιρα του έργου αποπνέει την ερήμωση που επικράτησε στους δρόμους της Αμερικής, και όχι μόνο, στη διάρκεια των μέτρων για τον έλεγχο του Covid-19. Ο μεγαλύτερος ίσως (εν ζωή) Αμερικανός συγγραφέας μάς παρασέρνει στο σκοτεινό σπήλαιο των φόβων που γεννούν η επιστήμη και η τεχνολογία και ο έλεγχός τους από εξουσίες που ο απλός άνθρωπος δεν γνωρίζει. Οι προβλέψεις του για την αντίδραση της κοινωνίας ηχούν πιο προφητικές από ποτέ άλλοτε.

 

 

Γιόζεφ Ροτ
«Οι εκατό μέρες»
Μετάφραση: Μαρία Αγγελίδου
Εκδόσεις: Άγρα
Σελίδες: 288
Ο Γιόζεφ Ροτ, στο μυθιστόρημα αυτό του 1935, φαντάζεται τις τελευταίες ένδοξες μέρες του Ναπολέοντα, τις εκατό μέρες αφότου κατάφερε να δραπετεύσει από τη νήσο Έλβα ως την τελειωτική του ήττα στο Βατερλώ. Η αφήγηση αυτού του εντυπωσιακού έργου, που τοποθετείται στο πρώτο εξάμηνο του 1815, κυρίως στο Παρίσι, γίνεται από δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες: Από τη μία είναι ο ίδιος ο Ναπολέοντας και από την άλλη η ταπεινή αφοσιωμένη πλύστρα του παλατιού Αντζελίνα Πιέτρι, μια άτυχη κοπέλα που του ‘χει δώσει οριστικά και αμετάκλητα την καρδιά της. Ο Ροτ καταφέρνει να εκφράσει με αριστοτεχνικό τρόπο τη βαθιά θλίψη που συνδέει τη μοίρα τους. Η λυρική κομψότητα και οι υποβλητικές ατμοσφαιρικές λεπτομέρειες, που αποτελούν την υπογραφή του Ροτ, στις «Εκατό μέρες» αγγίζουν την τελειότητα…

Γούντι Άλεν
«Σχετικά με το τίποτα»
Μετάφραση: Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Σελίδες: 336
Με τη μοναδική του ικανότητα να λέει ιστορίες, ο Γούντι Άλεν μας γυρίζει πίσω στην παιδική του ηλικία στο Μπρούκλιν, στα πρώτα χρόνια της αμερικανικής τηλεόρασης όταν εργάστηκε ως ευθυμογράφος, σε τηλεοπτικές επιθεωρήσεις στο πλευρό θρυλικών μορφών, όπως ο Μελ Μπρουκς και ο Νιλ Σάιμον, στα κλαμπ όπου εμφανιζόταν ως κωμικός πίστας παλεύοντας να αναγνωριστεί το ταλέντο του και να βρει τον δρόμο προς την επιτυχία. Και ύστερα μας ταξιδεύει στον κόσμο των κινηματογραφικών πλατό, όταν πλέον άρχισε να γυρίζει τις πρώτες του κωμωδίες («Ζητείται εγκέφαλος για ληστεία», «Μπανάνες», «Τα πάντα γύρω από το σεξ»), και μας ξεναγεί στην εξηντάχρονη παραγωγικότατη καριέρα του στο σινεμά, από τις κλασικές ταινίες του («Ο νευρικός εραστής», «Μανχάταν», «Η Χάνα και οι αδελφές της») ως τις πιο πρόσφατες («Μεσάνυχτα στο Παρίσι», «Μια βροχερή μέρα στη Νέα Υόρκη»). Παράλληλα, μας μιλάει για τους γάμους του, τους έρωτές του και τις διάσημες φιλίες του, για την τζαζ μουσική που αγαπάει να παίζει, για τα βιβλία του και τα θεατρικά του έργα, ενώ μαθαίνουμε για τους δαίμονές του, τα λάθη και τις επιτυχίες του και για τους ανθρώπους που τον σημάδεψαν. Ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους δημιουργούς αφηγείται τη ζωή και την καριέρα του, σε μια απολαυστική και αφοπλιστική αυτοβιογραφία. 

 

 

Ίαν Ράνκιν
«Ένα τραγούδι για δύσκολους καιρούς»
Μετάφραση: Γιώργος Μπαρουξής
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Σελίδες: 448
Όταν η κόρη του επιθεωρητή Τζον Ρέμπους, Σαμάνθα, τού τηλεφωνεί μες στα μεσάνυχτα εκείνος ξέρει ότι τα νέα δεν είναι ευχάριστα. Ο σύζυγός της αγνοείται τις τελευταίες δύο μέρες. Ο Ρέμπους φοβάται το χειρότερο – και γνωρίζει πολύ καλά από τα τόσα χρόνια του στην αστυνομία ότι η κόρη του θα είναι η βασική ύποπτη. Δεν ήταν ο καλύτερος πατέρας –πάντα προτεραιότητα είχε η δουλειά του– τώρα, όμως, η κόρη του τον χρειάζεται περισσότερο από ποτέ. Αλλά πηγαίνει ως πατέρας ή ως ντετέκτιβ; Καθώς αναχωρεί την αυγή με προορισμό την ανεμοδαρμένη ακτή –και μια μικρή πόλη με μεγάλα μυστικά– αναρωτιέται εάν αυτή ίσως είναι η πρώτη φορά στη ζωή του που δεν θέλει να ανακαλύψει την αλήθεια. Ένας χαρισματικός αφηγητής στα καλύτερά του, σε μια από τις πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες της χρονιάς.

 

 

Άμος Οζ
«Η γυναίκα που γνώρισα»
Μετάφραση: Λουίζα Μιζάν
Εκδόσεις: Καστανιώτη
Σελίδες: 336
Ο Γιοέλ Ραβίντ εργάστηκε επί σειρά ετών για τις μυστικές υπηρεσίες, αξιοποιώντας το υπερφυσικό του ένστικτο να οσμίζεται το ψέμα και την αλήθεια. Μετά τον χαμό της συζύγου του σε ένα περίεργο ατύχημα, μετακομίζει σε κάποιο προάστιο του Τελ Αβίβ με την κόρη του, τη μητέρα του και την πεθερά του. Αυτή η πρόωρη συνταξιοδότηση θα εξωθήσει τον κεντρικό ήρωα να επανεξετάσει και το δικό του παρελθόν, κυρίως όμως θα τον αναγκάσει να διερευνήσει το συντριπτικό αίνιγμα που σχετίζεται με τη ζωή και τον θάνατο της γυναίκας του. Θα καταφέρει ένας άνθρωπος τόσο μονήρης και κλεισμένος στον εαυτό του να δείξει έμπρακτα το ενδιαφέρον του για την οικογένειά του, να ενταχθεί στην τοπική κοινότητα, να δημιουργήσει κοινωνικές επαφές και φιλίες; Σε τούτη τη λεπταίσθητη αλλά και πληθωρική ιστορία, μια δεξιοτεχνική αφήγηση η οποία μοιάζει με αποκρυπτογράφηση των άφατων διαστάσεων της καθημερινότητας, ο Άμος Οζ ενσταλάζει την κωμωδία, την ποίηση αλλά και εκείνη την παράξενη αίσθηση τρέλας που διαπερνά κάθε συνηθισμένη ύπαρξη.

 

Τζ. Ντ. Σάλιντζερ
«Ο φύλακας στη σίκαλη»
Μετάφραση: Αθηνά Δημητριάδου
Εκδόσεις: Πατάκη
Σελίδες: 310
Το εμβληματικό μυθιστόρημα του Τζερόμ Ντέιβιντ Σάλιντζερ, έργο αναφοράς και αναγνωρισμένο αριστούργημα, εκδόθηκε το 1951, μεταφράστηκε σε όλο τον κόσμο, λατρεύτηκε από την κριτική και το αναγνωστικό κοινό. Από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα ενηλικίωσης, με ήρωα τον Χόλντεν Κόλφιλντ, παγκόσμιο σύμβολο πια της εφηβικής επανάστασης, ο «Φύλακας στη σίκαλη» κυκλοφορεί σε νέα μετάφραση από την Αθηνά Δημητριάδου. Αξεπέραστη ελεγεία της εκρηκτικής εφηβείας, ο «Φύλακας στη σίκαλη» συλλαμβάνει μοναδικά τη βαθιά ανάγκη του ανθρώπου να συνδεθεί με τους άλλους και το χαοτικό αίσθημα απώλειας της παιδικής ηλικίας.

 

Φερνάντο Πεσσόα
«Περί θανάτου και άλλων μυστηρίων»
Μετάφραση: Μαρία Παπαδήμα
Εκδόσεις: Gutenberg
Σελίδες: 96

Από την τρυφερή του ηλικία, ο Φερνάντο Πεσσόα θα έρθει αντιμέτωπος με την εμπειρία της απώλεια στις πιο οδυνηρές της εκφάνσεις και η θεματική του θανάτου θα τον απασχολήσει ποικιλοτρόπως. Σε αυτά τα ανέκδοτα μέχρι προσφάτως διηγήματα που φέρουν την υπογραφή του σπουδαίου Πορτογάλλου συγγραφέα, ορισμένα εκ των οποίων συναγωνίζονται σε λυρικότητα την ποίησή του και άλλα μαρτυρούν τις κοινωνιολογικές, ψυχολογικές και εν γένει επιστημολογικές ανησυχίες του προαναγγέλλονται και αναπαριστώνται αυτοκτονίες, διαπράττονται φόνοι, συμβαίνουν θάνατοι αιτιολογημένοι και αναιτιολόγητοι, ενώ πάντα στο βάθος ακούγεται η απαράμιλλη φωνή του ποιητή που ορίζει: «Θάνατος είναι η στροφή του δρόμου / Πεθαίνω είναι δεν με βλέπουν πια».

Robert Penn Warren
«Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά»
Μετάφραση: Αθηνά Δημητριάδου
Εκδόσεις: Πόλις
Σελίδες: 560
Νέος, οραματιστής και φιλόδοξος, ο Γουίλι Σταρκ ξεκινά την πολιτική του σταδιοδρομία αποφασισμένος να πάρει εκδίκηση για την ταπεινή του καταγωγή, να ταχθεί στην υπηρεσία του λαού, των απόκληρων και των αδικημένων, να αγωνιστεί για μια άλλη, προοδευτική Αμερική.Τώρα πια είναι ο πανίσχυρος κυβερνήτης μιας Πολιτείας του αμερικανικού Νότου. Πεπεισμένος ότι τα αγνά ιδανικά ελάχιστη σχέση έχουν με τη σκληρή πραγματικότητα, οδηγείται στο συμπέρασμα ότι, αν θέλει να παραμείνει πιστός στους στόχους του και ταυτόχρονα να διατηρηθεί στην εξουσία, δεν πρέπει να φοβάται αλλά, αντιθέτως, να εκμεταλλεύεται τη διαφθορά που επικρατεί στις ανθρώπινες σχέσεις, και να επιδίδεται με κυνισμό στον κατάλληλο χειρισμό ανθρώπων και καταστάσεων. Ένα πολιτικό μυθιστόρημα, φιλοσοφικών και ηθικών αναζητήσεων, που αναδεικνύει το βάθος του στοχασμού και το εύρος της καλλιέργειας του συγγραφέα του, ένα έργο που εντυπωσιάζει με τη λεπτοδουλεμένη γλώσσα και με το ύφος του, συχνά λυρικό, ενίοτε απλό και λιτό, πάντα όμως νευρώδες και πλημμυρισμένο από εικόνες. 

 

 

Στήβεν Κινγκ
«Μόνο αν μυρίζει αίμα»
Μετάφραση: Έφη Τσιρώνη
Εκδόσεις: Κλειδάριθμος
Σελίδες: 520
Οι άνθρωποι της δημοσιογραφίας έχουν ένα ρητό: «Μια είδηση θα γίνει θέμα μόνο αν μυρίζει αίμα» –και μια βόμβα στο Γυμνάσιο Άλμπερτ Μακρέντι είναι εγγυημένο ότι θα γίνει πρώτο θέμα σε κάθε έκτακτο δελτίο ειδήσεων. Έτσι αρχίζει το «Μόνο αν μυρίζει αίμα», η αυτοτελής συνέχεια του μπεστ σέλερ «The Outsider» (Ο ξένος), με κεντρική ηρωίδα την ασύγκριτη Χόλι Γκίμπνι στην πρώτη πρωταγωνιστική της υπόθεση. Πρόκειται για μια συλλογή με τέσσερις ανέκδοτες νουβέλες του Στήβεν Κινγκ, που θα ενθουσιάσουν τους φανατικούς αναγνώστες του ενώ παράλληλα θα αποτελέσουν ιδανικό ξεκίνημα για όσους τώρα μυούνται στη γραφή του «μετρ του τρόμου».

 

 

Carlos Zanon  
«Κρίση ταυτότητας – Η νέα περιπέτεια του Πέπε Καρβάλιο»
Μετάφραση: Βασιλική Κνήτου
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Σελίδες: 464
Ένας από τους πιο εμβληματικούς χαρακτήρες του μεσογειακού νουάρ, ο Πέπε Καρβάλιο του Μάνουελ Βάσκεθ Μονταλμπάν, ξαναζωντανεύει από την πένα του πολυβραβευμένου Carlos Zanon. Είναι 2017 και οι τεκτονικές πλάκες της κοινωνίας κινούνται µε τρόπο πρωτόγνωρο. Ο Πέπε Καρβάλιο αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα, όπως πάντα: η εξαφάνιση μιας πόρνης ή η απόγνωση μιας παλιάς φίλης που καταφεύγει σ’ αυτόν μετά από έναν φόνο στο κοντινό της περιβάλλον. Χωρίς να ξέρει πώς και γιατί, ο Καρβάλιο διχάζεται ανάμεσα στη Βαρκελώνη και τη Μαδρίτη, περιφερόμενος από τη µια στην άλλη σαν χαμένος. Ο Κάρβάλιο του Μονταλμπάν είναι ένας χαρακτήρας που βρίσκεται στον αντίποδα του κλασσικού ιδιωτικού ντετέκτιβ, διαθέτοντας μια περίπλοκη και αντιθετική προσωπικότητα, ένας καθρέφτης -θα έλεγε κανείς- της κοινωνίας στην οποία ζει, ένας κυνικός παρατηρητής, αλλά και ειρωνικός σχολιαστής της. Εδώ έχουμε μία ενδιαφέρουσα και φιλόδοξη αναβίωσή του.

 

 

Αντόνιο Μορέσκο
«Το τραγούδι των δέντρων»
Μετάφραση: Μαρία Φραγκούλη
Εκδόσεις: Καστανιώτη
Σελίδες: 176
Στην περίοδο της καραντίνας, ένας συγγραφέας επιστρέφει στη γενέτειρά του, τη Μάντοβα, όπου πέρασε την παιδική και εφηβική του ηλικία – το μαύρο κουτί της ζωή του. Εκεί, είναι πλέον εγκλωβισμένος και ολομόναχος. Οι μοναδικές έξοδοι που κάπως κρυφά επιτρέπει στον εαυτό του είναι οι μεγάλοι νυχτερινοί περίπατοι. Τυλιγμένος στη βαθιά σιωπή μιας πόλης μεταμορφωμένης, σχεδόν μεταφυσικής, εντυπωσιάζεται από την εκρηκτική δύναμη ορισμένων φυτών και δέντρων τα οποία μεγαλώνουν σε εχθρικά μέρη: στα διάκενα του τσιμέντου, ανάμεσα στους τοίχους ή στις πέτρες ενός σπιτιού. Ένα πυκνό κείμενο υβριδικής υφής που απελευθερώνει, σε μια μονάχα αφηγηματική ροή, τη βιωμένη μαρτυρία, την υπερβατική αυτοβιογραφία, τη λυρική εγκατάλειψη, τη δραματουργία, την αλληγορία, το τραγούδι, το όνειρο, τη φαντασία, την επινόηση. Θεωρούμενος από πολλές πλευρές ως ο πιο σημαντικός εν ζωή Ιταλός συγγραφέας, ο Αντόνιο Μορέσκο μάς παραδίδει ένα υποβλητικό έργο που πραγματεύεται τη σχέση ενός ανθρώπου με τη φύση των δέντρων και αποκαλύπτει πολλά για την αλλόκοτη εποχή μας.

 

 

Ρόαλντ Νταλ
«Ματίλντα»
Εικονογράφηση: Κουέντιν Μπλέικ
Μετάφραση: Κώστια Κοντολέων
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Σελίδες: 280
Ο Ρόαλντ Νταλ ξεπέρασε τον εαυτό του χαρίζοντάς μας κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Την κλασική, πια, «Ματίλντα». Δεν υπάρχει παιδί πιο έξυπνο, πιο λογικό, πιο τρυφερό, πιο αξιαγάπητο από αυτήν. Αυτό το υπέροχο κορίτσι, το προικισμένο με μυαλό τόσο λαμπερό και με καρδιά τόσο μεγάλη, αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα για όλους. Παραμύθι και πραγματικότητα, δεξιοτεχνία, γνώση και ταλέντο, χρησιμοποίησε ο σπουδαίος αυτός συγγραφέας για να μας οδηγήσει σε έναν κόσμο όπως θα έπρεπε να είναι ο κόσμος μας… 

 

 

 

 

Pedro Juan Gutiérrez
«Ημερολόγιο επιβίωσης – Οι περιπέτειες ενός Κουβανού συγγραφέα στην Ευρώπη»
Μετάφραση: Κλεοπάτρα Ελαιοτριβιάρη
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Σελίδες: 224
Μετά την πρώτη του εκδοτική επιτυχία, ο Πέδρο Χουάν περιοδεύει στην Ευρώπη για λίγους μήνες. Με βάση τη Μαδρίτη, ταξιδεύει σε Ισπανία, Γερμανία και Ιταλία για να παρουσιάσει το βιβλίο του, αλλά και να συναντήσει παλιούς φίλους, φίλες, ερωμένες. Ξεφυλλίζοντας το ημερολόγιό του από τους μήνες εκείνους, μας εξιστορεί την εμπειρία του, διανθισμένη με αναμνήσεις που έρχονται συνειρμικά στο μυαλό του: από την εφηβεία του και τις γυναίκες που τη «στοίχειωσαν», από τα βιβλία που έχει διαβάσει, από την πρώτη φορά που άκουσε μουσική σε ψηφιακό μέσο στο Μεξικό, από πίνακες ζωγραφικής που τον έχουν σημαδέψει και καλλιτέχνες με τους οποίους νιώθει εκλεκτικές συγγένειες, από συγγραφείς που αγαπά, την ιστορία της Κούβας. Όλα αυτά ανακατεμένα με ουίσκι, γυναίκες, σεξ και σκέψεις για τη ζωή, τον έρωτα και τον θάνατο.

 

 

Ρομπέρτο Βεκιόνι
«Ο έμπορος του φωτός»
Μετάφραση: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Εκδόσεις: Κριτική
Σελίδες: 176
Ο Μάρκο πάσχει από πρόωρη γήρανση, μια σπάνια ασθένεια που του στερεί την ξεγνοιασιά της παιδικής ηλικίας και τους εφηβικούς του έρωτες. Καθώς, όμως, το σώμα του γερνά και εξασθενεί, ο νους του ανδρώνεται, μπολιασμένος από τη δύναμη της ποίησης. Ο πατέρας του, Στέφανο, είναι δεινός μελετητής της αρχαίας ελληνικής γραμματείας – αυτή αποτελεί το νήμα που τους συνδέει. Ποιος από τους δυο γίνεται για τον άλλον «ο έμπορος του φωτός»; Μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, αναζητούν μια ρωγμή απ’ όπου ελπίζουν ότι θα δραπετεύσουν από την ασχήμια. Μετά τον «Βιβλιοπώλη του Σελινούντα», που αγαπήθηκε από τους Έλληνες αναγνώστες, ο Ρομπέρτο Βεκιόνι επιστρέφει με ένα ακόμα λαμπρό μυθιστόρημα για τη γενναιότητα της ψυχής μπροστά στις πιο ακραίες δυσκολίες.

 

 

Ζοζέ Σαραμάγκου
«Η χρονιά του θανάτου του Ρικάρντο Ρέις»
Μετάφραση: Αθηνά Ψυλλιά
Εκδόσεις: Καστανιώτη
Σελίδες: 498
Ο Ρικάρντο Ρέις, ποιητής και γιατρός, ύστερα από πολυετή αυτοεξορία στη Βραζιλία επιστρέφει στην πατρίδα του. Η Λισαβόνα είναι μουντή και άχρωμη, φαντάζει χιμαιρική. Ο ίδιος, αντί να δέχεται ασθενείς, περιπλανιέται με τις ώρες στους δρόμους της πόλης. Λαχταρά την άπιαστη Μαρσέντα, μια δεσποινίδα της οποίας το αριστερό χέρι έχει μυστηριωδώς παραλύσει, αλλά είναι η Λίντια αυτή που μοιράζεται μαζί του το κρεβάτι, η καμαριέρα του ξενοδοχείου όπου έχει καταλύσει. Βρισκόμαστε στην αυγή του 1936, μιας νέας χρονιάς, που είναι και η πραγματική πρωταγωνίστρια αυτού του μυθιστορήματος. Διότι, εν τω μεταξύ, γράφεται και η ιστορία της εποχής, με την άνοδο του φασισμού στη Γερμανία, στην Ιταλία και στην Πορτογαλία αλλά και τη μάχη της ασταθούς δημοκρατίας στην Ισπανία. Ένα από τα αριστουργήματα του νομπελίστα Ζοζέ Σαραμάγκου σε νέα μετάφραση.

 

 

Ζωρζ Σιμενόν
«Το λιμάνι στην ομίχλη»
Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ
Εκδόσεις: Άγρα
Σελίδες: 272
Εξαφανισμένος εδώ και έξι εβδομάδες, ο καπετάνιος Υβ Ζορίς περιφέρεται στους δρόμους του Παρισιού πάσχοντας από αμνησία. Η αστυνομία διαπιστώνει ότι έχει δεχθεί πρόσφατα μια σφαίρα στο κεφάλι και ότι το τραύμα του το φρόντισε κάποιος ειδικός. Ο επιθεωρητής Μαιγκρέ τον συνοδεύει στο λιμάνι του Ουιστρεάμ, όπου ο καπετάνιος ζούσε με την υπηρέτριά του. Λίγο μετά την άφιξή τους, ο Ζορίς δολοφονείται. Ο Μαιγκρέ αρχίζει να ερευνά το λιμάνι της μικρής πόλης, που τη σκεπάζει η ομίχλη, και τους ανθρώπους της, που κρατούν το στόμα τους κλειστό. Η δωδέκατη ιστορία του επιθεωρητή Μαιγκρέ εκδόθηκε το 1932 και εκτυλίσσεται σε ένα λιμάνι. Σε ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά μυθιστορήματά του, όπου η σιωπή και η ομίχλη αποτελούν κεντρικά στοιχεία της υπόθεσης, ο Σιμενόν δημιουργεί μια ιστορία διάχυτης αβεβαιότητας συναρμολογώντας μέχρι το τέλος μια αλληλουχία δραματικών γεγονότων.

 

 

Άντρας Φόργκατς
«Δεν υπάρχουν ανοιχτοί φάκελοι – Η μυστική ζωή της μητέρας μου»
Μετάφραση: Νίνα Μπούρη
Εκδόσεις: Πατάκη
Σελίδες: 408
Το 2013 ο Ούγγρος συγγραφέας Άντρας Φόργκατς δέχτηκε το τηλεφώνημα ενός ερευνητή των αρχείων της μυστικής αστυνομίας της Βουδαπέστης. Είχαν γνωριστεί στα παιδικά τους χρόνια, κι όταν είδε το όνομά του σε έναν φάκελο, αποφάσισε να επικοινωνήσει μαζί του. Το «Δεν υπάρχουν ανοιχτοί φάκελοι» είναι το αποτέλεσμα αυτού του τηλεφωνήματος, που αποκαλύπτει μια εφιαλτική αλήθεια για την απίστευτη πραγματική ζωή των γονιών του Φόργκατς στη μεταπολεμική Ουγγαρία. Η μητέρα του, που τη λάτρευε, εργαζόταν για τις μυστικές υπηρεσίες του καθεστώτος Κάνταρ. Ως πληροφοριοδότρια δεν κατέδιδε μόνο γνωστούς της, αλλά και τους φίλους της, τους συγγενείς, ακόμη και τα παιδιά της. Ένα βιβλίο για τις οικογενειακές προδοσίες και τα εθνικά τραύματα, για το ψέμα, την προδοσία και -ενδεχομένως- τη συγχώρεση.

 

 

Τζούλιαν Μπαρνς
«Άνδρας με κόκκινο μανδύα»
Μετάφραση: Κατερίνα Σχινά
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Σελίδες: 328 
Ο βραβευμένος με Booker Τζούλιαν Μπαρνς μες ταξιδεύει στο παρίσι της Μπελ Επόκ. Το καλοκαίρι του 1885, τρεις Γάλλοι κατέφτασαν στο Λονδίνο για ψώνια. Ο ένας ήταν πρίγκιπας, ο άλλος κόμης και ο τρίτος ένας κοινός θνητός με ιταλικό όνομα, που πριν από τέσσερα χρόνια είχε απαθανατιστεί σε ένα από τα πιο σπουδαία πορτρέτα του Τζον Σίνγκερ Σάρτζεντ. Αυτός ο κοινός θνητός ήταν ο Σαμιέλ Πότσι, γιατρός, πρωτοπόρος γυναικολόγος και ελεύθερο πνεύμα – ένας λογικός επιστήμονας με μια διαβόητα περίπλοκη προσωπική ζωή. Σκηνικό της ζωής του, η παρισινή Μπελ Επόκ. Η όμορφη εποχή της λάμψης και της ευχαρίστησης συχνότερα έδειχνε την άσχημη πλευρά της: υστερική, ναρκισσιστική, χλιδάτη και βίαιη, μια εποχή αχαλίνωτης προκατάληψης, που έχει περισσότερες ομοιότητες με τη δική μας εποχή απ’ όσο θα φανταζόμασταν.

 

 

Ράγκναρ Γιόνασον
«Το σκοτάδι»
Μετάφραση: Βίκυ Αλυσσανδράκη
Εκδόσεις: Καστανιώτη
Σελίδες: 288 
Το πτώμα μιας νεαρής Ρωσίδας εντοπίζεται σε μια ερημική γωνιά της Ισλανδίας. Η αστυνομία, έπειτα από επιπόλαιη έρευνα, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για αυτοκτονία και κλείνει αθόρυβα την υπόθεση. Έναν χρόνο αργότερα, η εξηντατετράχρονη επιθεωρήτρια Χούλντα Χερμανσντότιρ εξαναγκάζεται σε πρόωρη συνταξιοδότηση. Έχει, όμως, δυο βδομάδες καιρό για να επιλέξει ποια παλιά ιστορία θα ανακινήσει. Και δεν δυσκολεύεται να αποφασίσει. Γρήγορα θυμάται εκείνη τη μετανάστρια που είδε τις ελπίδες της για μια καινούργια αρχή να ξεβράζονται στις ακτές αυτής της άγνωστης χώρας. Η Χούλντα, πεπεισμένη ότι η γυναίκα δολοφονήθηκε, ανοίγει ξανά την ξεχασμένη υπόθεση. Ένα πρωτότυπο, ατμοσφαιρικό αστυνομικό θρίλερ, με φόντο τα παγωμένα, σκοτεινά και άγρια τοπία του Βορρά.

Καλή ανάγνωση! Καλά ταξίδια! 

Πηγή: popaganda.gr

 

Μηνολόγιο Ιανουαρίου 2021...

Φτάσαμε, επιτέλους στον φορτωμένο προσδοκίες Γενάρη του 2021, αφήνοντας πίσω το αδικημένο 2020, που άκουσε "τα εξ αμάξης"', για πολλούς άδικα, αφού όλα ξεκίνησαν στην επαρχία Γιουχάν της Κίνας το 2019...
 O Ιανουάριος, Γενάρης πιο λαϊκά, έχει, όπως και όλοι οι μήνες, ρωμαϊκή ετυμολογία. Είναι ο μήνας ο αφιερωμένος στον θεό Ιανό (Janus), που τον είχαν σε μεγάλη εκτίμηση οι Ρωμαίοι. Το παλιο ρωμαϊκό (σεληνιακό) ημερολόγιο άρχιζε τον μήνα Μάρτιο. Ο Ιούλιος Καίσαρας, όταν καθιέρωσε το ιουλιανό ημερολόγιο που φέρει το όνομά του, μετέφερε την αρχη του χρόνου στον Ιανουάριο και από τότε υπάρχει η ανακολουθία με τα ονόματα των μηνών από τον Σεπτέμβριο ως τον Δεκέμβριο, που αντιστοιχούσαν στον έβδομο έως δέκατο μήνα και ξαφνικά βρέθηκαν στην ένατη έως δωδέκατη θέση. Παροιμίες για τον Γενάρη έχουμε πολλές. Κάποιες, κατά τη λαϊκή συνήθεια, παρασυσχετίζουν το Γενάρη με τη γέννα, π.χ. ο Γενάρης κι αν γεννά, του καλοκαιριού μηνά. Τον Γενάρη έχουν τους έρωτες οι γάτες, οπότε «Να’ μουν γάτος τον Γενάρη κι ας μην είχα άλλη χάρη» (και σε άλλες παραλλαγές π.χ. Νάμουν το Μάη γάιδαρος, τον Αύγουστο κριάρι, όλο τον χρόνο κόκορας και γάτος το Γενάρη). Υπάρχει και η «κότα πίτα τον Γενάρη και παπί τον Αλωνάρη», και πάλι με παραλλαγές. Επειδή είναι ο μηνας που ζευγαρώνουν οι γάτες, μια από τις λαϊκές ονομασίες του είναι Γατόμηνας. Λέγεται επίσης Μεγάλος μήνας ή Τρανός μήνας.

Τα παραπάνω ενδιαφέροντα για τον Γενάρη, όπως και το μηνολόγιό του, από το /sarantakos.wordpress.com

Πα   1Της πρασίνης τσόχας (της σχισθείσης εν Αβάνα)
Σα  2	Έναρξις αγώνος ανυπακοής και μη βίας υπό Μαχάτμα Γκάντι
Κυ  3	† Κοίμησις Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, συγγραφέως των ταπεινών
Δε   4	† Νικολάου Γύζη τελευτή
Τρ   5	Γενέσιον Σωκράτους του φιλοσόφου
Τε   6	Εφεύρεσις τηλεγράφου υπό Μορς
Πε 7	Ανακάλυψις των δορυφόρων του Διός υπό Γαλιλαίου
Πα  8	† Γαλιλαίου τελευτή και Ναπολέοντος Λαπαθιώτη αυτοκτονία και Νικολάου Τεμπονέρα αναίρεσις
Σα  9	† Θεοφίλου Καΐρη του μεγάλου διδασκάλου τελευτή
Κυ 10	Νίκη Θρασυβούλου κατά των τριάκοντα τυράννων
Δε 11	Γενέσιον Νικολάου Καββαδία του μαρκονιστή και αυτοκτονία Ααρών Σβαρτς του διαδικτυομάρτυρος
Τρ 12	Γενέσιον Σπυρίδωνος Λούη του μαραθωνοδρόμου
Τε 13	Το «Κατηγορώ» του Αιμιλίου Ζολά
Πε 14	Της Αλκυόνης· και τελευτή Γρηγορίου Ξενοπούλου του Ζακυνθίου
Πα 15	Γενέσιον Ιωάννου Ποκελέν ή Μολιέρου, ηθοποιού και συγγραφέως
Σα 16	† Ευστρατίου Αναστασέλλη του σκωπτικού
Κυ 17	Γενέσιον Βενιαμίν Φραγκλίνου
Δε 18	Γενέσιον και τελευτή Βασιλείου Τσιτσάνη, λαϊκού μουσουργού
Τρ 19	Γενέσιον Εδγάρδου Άλλαν Πόε
Τε 20	† Κοίμησις Χρήστου Καπράλου
Πε 21	Των τριών Λάμδα
Πα 22	Γενέσιον Λόρδου Βύρωνος, του φιλέλληνος ποιητού
Σα 23	Γενέσιον Αντωνίου Γκράμσι
Κυ 24	† Αμεδαίου Μοντιλιάνι
Δε 25	Γενέσιον Γεωργίου Ζαμπέτα, του μεγάλου διασκεδαστού και θανή Θεοδώρου Αγγελόπουλου επί των επάλξεων
Τρ 26	Του Ολοκαυτώματος
Τε 27	† Κοίμησις Ιωσήφ Βέρντι
Πε 28	† Κοίμησις Θεοδώρου Δοστογέφσκι
Πα 29	† Θανή Αλεξάνδρου Πούσκιν, του ποιητού
Σα 30	† Μεθοδίου Ανθρακίτου, του διαφωτιστού
Κυ 31	† Αλεξάνδρου Υψηλάντου τελευτή

Γήπεδο Παναθηναϊκού: Mια «πονεμένη» ιστορία 50 χρόνων... Η 10η απόπειρα από το 1971. Οι άγνωστες πτυχές, τα «θα» και τα ψέματα...

Πενήντα χρόνια …υπομονής, αρκούν για να «χαρίσουν» στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό και τους ηρωϊκούς οπαδούς του μια θέση στο βιβλίο με τα ρεκόρ Γκίνες.

Γιατί τόσα ακριβώς ακούνε, από την εποχή των μπαμπάδων και των παππούδων τους ακόμα, οι φίλοι του «τριφυλλιού» για «νέο γήπεδο» …και «νέο γήπεδο» δεν βλέπουν!

Παραδόξως, το ζήτημα καταφέρνει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να παραμένει πάντα επίκαιρο. Η αισιοδοξία για πιθανές εξελίξεις στο θέμα της δημιουργίας της «Πράσινης Πολιτείας», αλλά και οι νέες αναφορές για ενδεχόμενη επανεκκίνηση του project Βοτανικός από τον ελληνικό «βραχίονα» της αμερικανικής επενδυτικής εταιρίας Hines (η οποία έχει υπογράψει, μάλιστα και το λεγόμενο «μνημόνιο συναντίληψης» με τις εμπλεκόμενες τράπεζες) επαναφέρουν στο προσκήνιο μια «πονεμένη ιστορία» 5 δεκαετιών (1971–2020), χωρίς κανείς φυσικά να μπορεί να διαβεβαιώσει ότι δεν θα γίνουν περισσότερες…

Δικαιολογημένα οι απανταχού Παναθηναϊκοί «κρατούν μικρό καλάθι», μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Γιατί, ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν αισθάνθηκαν ότι κάποιοι, ίσως, τους …κοροϊδεύαν, ότι τους είπαν ψέματα και δεν είχαν άδικο.

Η συμμετοχή ενός «κολοσσού», όπως η Hines, η οποία επενδύει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στην ελληνική αγορά και οι διαβεβαιώσεις του Δήμαρχου της Αθήνας, Κώστα Μπακογιάννη, αναζωπυρώνουν τις ελπίδες ότι αυτό το …αιώνιο «μαράζι» θα πάρει τέλος…

Ουσιαστικά, μιλάμε για την 10^η απόπειρα σε «βάθος» 49 χρόνων, για να αποκτήσει ο Παναθηναϊκός το νέο του ποδοσφαιρικό «παλάτι»!

Και για να αποφευχθούν οι πιθανές παρεξηγήσεις: η κουβέντα αφορά φυσικά και τις εγκαταστάσεις για τα άλλα τμήματα του συλλόγου. Το μπάσκετ και όχι μόνο…

Ποιος ξεχνά τις επιθεωρήσεις χώρων «από ψηλά» με ελικόπτερο ή πιο πρόσφατα με drones; Τις τόσες μακέτες, τις αμέτρητες υποσχέσεις, τα ατελείωτα «θα»;

Το THE OBJECTIVE.GR ανοίγει τον «φάκελο» και πέρα απ’ όσα καταγράφει στην έρευνα του, αποκαλύπτει και άγνωστες πτυχές αυτής της υπόθεσης.

Σαν μια «αόρατη δύναμη» να μην ήθελε ποτέ να αποκτήσει ο Παναθηναϊκός το δικό του, νέο και σύγχρονο ιδιόκτητο γήπεδο, αν και ήταν ίσως ο πρώτος που θα το δικαιούταν λόγω του «έπους του ‘71», μα τον πρόλαβαν άλλοι…

ΤΟ ΓΟΥΕΜΠΛΕΪ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΠΛΕΣ ΕΞΕΔΡΕΣ  

Το «παραμύθι» ξεκίνησε από τα early ‘70s και την «μετά Γουέμπλεϊ εποχή» όταν, επί χούντας, κυκλοφόρησαν τα πρώτα σενάρια για την ανέγερση ενός καινούργιου ποδοσφαιρικού «ναού» για τον φιναλίστ του κυπέλλου πρωταθλητριών, με δεδομένο ότι η χωρητικότητα της «μικρής» Λεωφόρου αδυνατούσε να εξυπηρετήσει τις ανάγκες των φιλάθλων του.

Νέο …γήπεδο, βεβαίως, δεν υπήρξε ποτέ το 1971. Αντιθέτως τέθηκε επί τάπητος, σε σοβαρή βάση, η κατασκευή δεύτερου διαζώματος κερκίδων στο «Απόστολος Νικολαϊδης», που θα …διπλασίαζαν τον αριθμό των θεατών του και μάλιστα για αυτόν τον λόγο είχαν υποβληθεί οι σχετικές μακέτες στην Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, στα τέλη Mάρτη του 1972…

Το πλάνο είχε εκπονήσει ο πολιτικός μηχανικός, Μιχάλης Αλεξανδρόπουλος, μετέπειτα στέλεχος της ΠΑΕ, αλλά τελικώς …καταχωνιάσθηκε σε κάποιο συρτάρι και δεν υλοποιήθηκε ποτέ, όπως συνέβη ως τώρα και σε όλες τις μεταγενέστερες περιπτώσεις

«Yπήρχαν πλήρη σχέδια και μελέτη για την επέκταση της χωρητικότητας του γηπέδου της λεωφόρου Aλεξάνδρας με την δημιουργία δευτέρου διαζώματος εξεδρών, αλλά το έργο παρότι υλοποιήσιμο, δεν προχώρησε ποτέ…», μας είχε εξομολογηθεί ο ίδιος πριν από λίγα χρόνια.

Που «κόλλησε» το project των ‘70s και οι άλλες προσπάθειες για την Λεωφόρο; Πότε στο ιδιοκτησιακό, πότε σε πολεοδομικά ζητήματα, πότε στις απαλλοτριώσεις των προσφυγικών, ενώ, γινόταν λόγος ακόμα και για αλλαγή φοράς του γηπέδου (κάθετα προς τον δρόμο).

Υπήρξαν τότε, πάντως, και ρεπορτάζ (σε εφημερίδες του 1972) «για νέο γήπεδο 100.000 θεατών σε Παπάγου, Γουδή ή Xολαργό, που φυσικά ο κόσμος του «τριφυλλιού» δεν το είδε ποτέ να παίρνει «σάρκα και οστά».

Όπως και στα περισσότερα από τα επόμενα προτεινόμενα projects δεν φάνηκε να υπάρχει η απαιτούμενη «βούληση»…

ΑΛΛΕΣ 9 ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ

Από τα «χρυσά» χρόνια του αξέχαστου Φέρεντς Πούσκας και της «παρέας» του «στρατηγού» Mίμη Δομάζου μέχρι σήμερα καταμετρώνται τουλάχιστον άλλες 9 απόπειρες, είτε για ριζική ανακατασκευή της Λεωφόρου, είτε για ανέγερση ενός νέου σταδίου (3 φορές σε Γουδή, από άλλες 2 σε Bοτανικό–Λεωφόρο–ΟΑΚΑ, μια στον Eλαιώνα) και όλες οι προηγούμενες, δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό, είχαν την ίδια κατάληξη. Mαταιώθηκαν.

Oι κυβερνήσεις άλλαξαν, οι πρόεδροι και ιδιοκτήτες του συλλόγου επίσης, η χούντα έφυγε από την Ελλάδα και επέστρεψε η δημοκρατία, το ίδιο το ποδόσφαιρο από ερασιτεχνικό έγινε επαγγελματικό κ.α., κ.α., αλλά το διαχρονικό πρόβλημα του «τριφυλλιού» παρέμεινε άλυτο. Σε κάποιες περιπτώσεις, βέβαια, ο Παναθηναϊκός «πλήρωσε» και τις εσωτερικές έριδες που τον ταλαιπώρησαν, μα σε γενικές γραμμές έχει νιώσει στο «πετσί» του την αδικία και την κρατική δυσπραγία για το γεγονός ότι όλα τα σχέδιά του για νέο γήπεδο έμειναν ως τώρα μακέτες.

Xωρίς ουσιαστική στήριξη από την Πολιτεία, η λέξη αδιαφορία θεωρείται επιεικής. Διότι, συχνά αντιμετώπισε και μια εχθρική στάση, όσες φορές τόλμησε να κυνηγήσει το «όνειρο» του…

Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕΛΙΝΑΣ

Aυτή είναι η ιστορία της …πρώτης μακέτας. Πότε δόθηκε η πρώτη σοβαρή υπόσχεση πολιτικού για νέο γήπεδο, εκτός Λεωφόρου;

Ήταν στα τέλη των ‘80s προς αρχές ‘90s όταν η αείμνηστη Mελίνα Mερκούρη, δεσμεύθηκε υπό την ιδιότητα της Υπουργού Πολιτισμού προς τον επί 21 χρόνια πρόεδρο και τότε ιδιοκτήτη της ΠAE Γιώργο Bαρδινογιάννη, όπως είχε ο ίδιος αποκαλύψει στον στενό του κύκλο, ότι θα συμπεριελάμβανε την ανέγερση νέου γηπέδου στο Γουδή στον φάκελο διεκδίκησης των Oλυμπιακών Aγώνων του 1996 από την Aθήνα.

Ωστόσο, όλα χάθηκαν όταν οι «αθάνατοι» της ΔOE έδωσαν με τον γνωστό τρόπο το χρίσμα στην Aτλάντα (HΠA). O Παναθηναϊκός της δεκαετίας του ’80 κατάφερνε να γεμίζει και το OAKA των 75.000 θέσεων ακόμα και σε ματς με επαρχιακές ομάδες, όπως τον ΟΦΗ ή την Λάρισα και η ιδέα για ένα νέο, μεγάλο δικό «σπίτι» είχε μπει για τα καλά.

Η μεγάλη αυτή Ελληνίδα, είχε σαφώς σκοπό να τηρήσει την υπόσχεση της, μα οι «αθάνατοι» είχαν άλλη άποψη…

Ο καπετάνιος δεν εγκατάλειψε τον προσωπικό του «αγώνα» για το γήπεδο στο Γουδή, δυστυχώς όμως και τα επόμενα χρόνια ο Παναθηναϊκός ουδέποτε συνάντησε «ευήκοα ώτα».

Η ΒΟΛΤΑ ΜΕ ΤΟ ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΟ

Η νέα «λύση» που έπεσε στο τραπέζι, ήταν ο Ελαιώνας. Απόγευμα της 2^ης Αυγούστου του 2001, ο τότε πρόεδρος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, Άγγελος Φιλιππίδης, αποδέχεται την πρόσκληση του τότε Δημάρχου της Αθήνας, Δημήτρη Αβραμόπουλου, να επιθεωρήσουν από αέρος ένα «κομμάτι» της περιοχής που οι αρχές του τόπου υποτίθεται ότι προόριζαν για την ανέγερση του νέου «πράσινου» γηπέδου.

Πολλοί φίλοι της ομάδας διαμαρτυρήθηκαν ότι η περιοχή γειτνιάζει με του Ρέντη και δεν ήθελαν ούτε να το ακούνε…

Προηγουμένως, ο κ.Αβραμόπουλος είχε αποκλείσει την περίπτωση της κατασκευής του  «ναού» της ομάδας η οποία αποτελούσε τον «πρέσβη» του ελληνικού ποδοσφαίρου στο Γουδή.

Έτσι, έπρεπε να βρεθεί μια εναλλακτική. Η βόλτα με το ελικόπτερο, πάνω από το οικόπεδο στα βορειοανατολικά του Ελαιώνα κοντά στα σύνορα με το Δήμο Αιγάλεω, όσο καλή και αν ήταν, δεν έφερε ούτε αυτή ποτέ το επιθυμητό αποτέλεσμα…

2004, 2013, 2017

Aκολούθησαν άλλες δυο, τουλάχιστον, προσπάθειες για γήπεδο του Παναθηναϊκού στο Γουδή τις επόμενες δεκαετίες. H πρώτη το 2004, όταν ο τότε υπουργός YΠEXΩΔE, Γιώργος Σουφλιάς, πρότεινε στην ηγεσία της ΠAE, την οικογένεια Βαρδινογιάννη, τότε που ο Τζίγγερ κρατούσε το «τιμόνι» της ποδοσφαιρικής ομάδας, την ανέγερση ποδοσφαιρικού σταδίου 32.000 θέσεων σε δυο πιθανές περιοχές:

Στην πλευρά των στρατιωτικών νοσοκομείων ή απέναντι, δίπλα από το γήπεδο μπάντμιγκντον (με εναλλακτικές το Eλληνικό και το Γαλάτσι, που συνάντησαν αντιδράσεις). Ούτε μια πρόταση, ούτε η άλλη υλοποιήθηκαν ποτέ…

Mάρτη του 2017, ο πρωθυπουργός Aλέξης Tσίπρας και ο τέως Δήμαρχος Aθήνας Γιώργος Kαμίνης, ανακοίνωσαν το σχέδιο για τη Nέα Aθήνα, που περιλάμβανε και την κατασκευή του «πράσινου ναού» στην συγκεκριμένη περιοχή. Yπογράφτηκε μάλιστα και μνημόνιο. Bασικοί όροι, να γκρεμισθεί η Λεωφόρος και να εκδοθεί άδεια οικοδομήσεως «μέσα στο 2018».  Όμως, δεν συμπεριλήφθηκε πρόβλεψη για γήπεδο μπάσκετ και η KAE ζήτησε την παραχώρηση του OAKA για 49 χρόνια. Tελικά, τίποτε δεν έγινε, ούτε το 2004, ούτε το 2017.

H δεύτερη απόπειρα για νέο γήπεδο στην Λεωφόρο, καταγράφηκε το 2013, με τον νυν μεγαλομέτοχο της ΠAE, Γιάννη Aλαφούζο, να μελετά την πρόταση για την δημιουργία ενός σταδίου στα πρότυπα του ισπανού «Σαν Mαμές», 44.000 θέσεων και κόστους 75 εκατ. ευρώ, στο κέντρο της Aθήνας. Tο ΠAN.KI. παρουσίασε το σχέδιο, αλλά κατέληξε κι αυτό στα αζήτητα…

ΟΙ ΚΟΡΜΟΡΑΝΟΙ ΚΑΙ Η «ΔΙΠΛΗ ΑΝΑΠΛΑΣΗ»

Ο Βοτανικός έχει την δική του θέση στην πικρή και μακρά ιστορία του γηπέδου. Ο νόμος της πολυσυζητημένης «Διπλής Ανάπλασης» Λεωφόρου–Βοτανικού ψηφίσθηκε πρώτη φορά το 2006. Η υπόθεση και οι εξελίξεις της είναι γνωστή σε όλους.

Σε γενικές γραμμές, η απόφαση προέβλεπε την παραχώρηση έκτασης στον Βοτανικό από τον Δήμο Αθηναίων και αντίστροφα την «παράδοση» της Λεωφόρου από τον Παναθηναϊκό στον Δήμο, με απαραίτητη προϋπόθεση να μην …γκρεμισθεί το εμβληματικό «Απόστολος Νικολαϊδης» πριν χτιστούν οι νέες εγκαταστάσεις για όλα τα τμήματα, ποδόσφαιρο-μπάσκετ-Ερασιτέχνης.

Στόχος ήταν να γίνουν τα εγκαίνια του νέου ποδοσφαιρικού γηπέδου το 2008, για να συνδυαστούν με μια σειρά εκδηλώσεων για τον εορτασμό των 100 χρόνων από την ίδρυση του Παναθηναϊκού. Από το «ιωβηλαίο» του «τριφυλλιού» πέρασαν, ήδη, 12 χρόνια και όλα έμειναν πάλι στο «θα»…

Το «εμφυλιοπολεμικό κλίμα» που δημιουργήθηκε στην ΠΑΕ, επί πολυμετοχικότητας, με φόντο την εταιρία ΓΗΠΕΛ, η οποία συστήθηκε για να «τρέξει» το project, επιδείνωσε την κατάσταση.

Οι προσφυγές κατοίκων και πολιτών στο ΣτΕ, το μετέπειτα Προεδρικό Διάταγμα που «έκοβε» το κλειστό γήπεδο, οι αναφορές σε …ανύπαρκτό υδροβιότοπο και κορμοράνους, οι καθυστερήσεις, η εμπλοκή του κατασκευαστή Μπάμπη Βωβού και η παράλληλη ανέγερση ενός μεγάλου εμπορικού κέντρου (ως μέρος του όλου project) που ξεκίνησε να χτίζεται και έμεινε ως σήμερα ημιτελές συμπληρώνουν το «παζλ», σε ένα «σίριαλ» συνολικής διάρκειας …16 ετών.

Το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης έδωσε την «χαριστική βολή». Ο Βωβός δεν δίστασε, μάλιστα, να αποδώσει την κατάρρευση της άλλοτε κραταιάς τεχνικής εταιρίας του (που αναγκάσθηκε να καταφύγει σε «σχέδιο σωτηρίας») στο «μπλόκο» το οποίο μπήκε στο έργο του Βοτανικού, καθώς είχε προχωρήσει στην σύναψη υψηλών δανείων για να κατασκευάσει το mall.

Το ακίνητο  «πέρασε» στην συνέχεια στα χέρια των τραπεζών, έναντι χρεών και ακολούθησε το γνωστό «μνημόνιο συναντίληψης» με την Hines και οι νέες συζητήσεις για το restart στον project, δίχως να υπάρχει εικόνα για το χρονοδιάγραμμα ή και τις ακριβείς προθέσεις των εμπλεκομένων…

Το …φάντασμα του Βοτανικού συμπεριέλαβε στις προτάσεις του προ μηνών και ο  «αινιγματικός» Ταϊλανδός επενδυτής Παϊρόζ Πιεμπονγκσάντ της Pan Asia, που ουδέποτε τήρησε τα όσα υποσχέθηκε για την «επόμενη μέρα» της ΠΑΕ, αν και υποτίθεται ότι είχε επαφές πολλών μηνών με τον Γιάννη Αλαφούζο και απήλθε άπρακτός.

ΤΟ ATHENS ALIVE ΟΑΚΑ

 Από το 1971 ως το 2020, 3 διαφορετικές γενιές Παναθηναϊκών περιμένουν, ακόμα, πότε επιτέλους θα κάνουν κάποιοι το καθήκον τους απέναντι στον ιστορικό σύλλογο, ο οποίος διανύει το 113^ο έτος της «ζωής» του.

Τα πιο πρόσφατα επεισόδια για «πράσινο Γιοφύρι της Άρτας» αποτέλεσαν οι προτάσεις του ιδιοκτήτη της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, Δημήτρη Γιαννακόπουλο, για την δημιουργία της «Παναθηναϊκής Πολιτείας» και για το project Athens Alive στο ΟΑΚΑ.

Το σχέδιο για το μεγαλόπνοο project, μια επένδυση που ήρθε στο προσκήνιο το 2018 και υπολογίσθηκε ότι θα φθάσει στα 1,7 δισ. ευρώ, περιλαμβάνοντας ξενοδοχεία, θεματικά πάρκα, καταστήματα, γραφεία, χώρους αναψυχής κ.α., με «συμπαίκτες» διεθνείς δυνάμεις του επιχειρεί όπως οι Redstone,Bluerock, AECOM δεν βρήκε ούτε αυτό πρόσφορο έδαφος…

Μάϊο του 2019, ο κ.Γιαννακόπουλος δήλωσε δημόσια «…εξετάζουμε και άλλες λύσεις, είτε αυτό είναι στο Βοτανικό, είτε η ανακατασκευή της Λεωφόρου, είτε στο Γουδή. Έχουν γίνει κάποιες προκαταρκτικές συζητήσεις για το Βοτανικό, που είναι η πιο εφικτή λύση».

Ο νυν Δήμαρχος της Αθήνας, Κώστας Μπακογιάννης, φανέρωσε τις προθέσεις του να συνδράμει στην προσπάθεια του Παναθηναϊκού να δώσει λύση σε ένα πρόβλημα …5 δεκαετιών, τόσο κατά τις εξαγγελίες του πριν από την προεκλογική περίοδο των δημοτικών εκλογών, πέρσι, όσο και μετά από την ανάληψη του των καθηκόντων του, την 1^η Σεπτέμβρη.

Σε συνέντευξη του, προ ημερών, ο κ.Μπακογιάννης επανήλθε στο μείζον θέμα, εκφράζοντας την πεποίθηση του ότι θα υπάρξουν θετικές εξελίξεις στο θέμα της κατασκευής του νέου γηπέδου στον Βοτανικό, όταν τελειώσει η υγειονομική κρίση που προκάλεσε η πανδημία του κορωνοϊού.

Δεν δίστασε να το χαρακτηρίσει ως ένα μεγάλο έργο, ένα από τα έργα-«κλειδιά» για την ανάπτυξη της ελληνικής πρωτεύουσας, που μπορεί να υλοποιηθεί με σοβαρές, αποφάσεις, συνεργασία και συντονισμένες κινήσεις.4

Πριν έξι μήνες, μέσα Ιουνίου ήταν, (14-6-2020) ο δήμαρχος της Αθήνας, Κώστας Μπακογιάννης, ανέφερε κατά την διάρκεια του δημοτικού συμβουλίου, μεταξύ άλλων, για το «καυτό» θέμα της υλοποίησης του project της Διπλής Ανάπλασης και του γηπέδου του Παναθηναϊκού στον Βοτανικό:

«Η τελική πρόταση θα παρουσιαστεί μέσα στο καλοκαίρι. Θα περιλαμβάνονται στις ανακοινώσεις τόσο τα κόστη όσο και το πώς θα γίνει η χρηματοδότηση του έργου. Προφανώς ένα τόσο μεγάλο έργο δε μπορεί να το τρέξει μόνος του ο Δήμος. Πρόκειται για ένα πολύ δύσκολο και σύνθετο έργο, από τα μεγαλύτερα της τελευταίας δεκαετίας. Δεν είναι παιδική χαρά. Εδώ και 17 χρόνια συζητάμε, εμείς θέλουμε να μιλήσουμε όταν θα είναι ολοκληρωμένα τα πάντα, με νούμερα και όλα».

ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ

Για να πάψει το όνειρο των φίλων του Παναθηναϊκού να θεωρείται «απατηλό», μετά από τόσες δεκαετίες, αντιλαμβάνονται όλοι ότι και η Ελλάδα, ως χώρα και ως κράτος οφείλει να «νικήσει» το «τέρας» της γραφειοκρατίας, για να προσελκύσει νέες επενδύσεις και να κερδίσει το «στοίχημα» της ανάπτυξης, σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για το μέλλον της οικονομίας και της …διαβίωσης της πολιτών.

Πληροφορίες θέλουν ως υποψήφιο «συμπαίκτη» της Hines στο project, ισχυρή  κατασκευαστική εταιρία Αμερικανικών συμφερόντων. Εν αναμονή…Μέσα στο 21, που χθες, ήρθε θα υπάρχουν σίγουρα εξελίξεις...

Πηγή: theobjective.gr

---

Καλύτερο το 2021; Ας βάλουμε ένα χεράκι…

 Τούτες τις μέρες η ευχή που βγαίνει αυθόρμητα από το στόμα όλων μας είναι «να είναι καλύτερο το 2021» σε σχέση με το 2020 που μας «τρέλανε» με την πανδημία, η οποία μας άλλαξε όλη τη ζωή. Η ζημιά μεγάλη, όχι μόνο επειδή πλησιάζουμε τα δύο εκατομμύρια νεκρών στον κόσμο, αλλά και εξαιτίας του φόβου που διαδόθηκε και της επαφής μεταξύ των ανθρώπων που χάθηκε, του αγγίγματος που απαγορεύτηκε. Η μεγαλύτερη ζημιά (που θα επιφέρει και άλλες ασθένειες) έρχεται από την κατάργηση γενικά του δημόσιου χώρου και της προσωπικής άμεσης επαφής.

Αν ο άνθρωπος είναι «ζώον πολιτικόν» και κοινωνικό ον, η μοντελοποίηση που απεργάζονται (γιατί συμβαίνει κι αυτό, και μάλιστα με φρενήρεις ρυθμούς, και δεν το κρύβουν) κτυπά αυτά τα βασικά και κύρια χαρακτηριστικά του ανθρώπου. Αν μέχρι τώρα ο στόχος της χειραφέτησης ήταν να ανθρωποποιήσουμε τον άνθρωπο απαλλάσσοντάς τον από διάφορες αλλοτριώσεις και δεσμά, τώρα επιχειρείται μια απο-ανθρωποποίηση τεραστίων διαστάσεων, κλίμακας πρωτόγνωρης στην ανθρώπινη ιστορία. Ο εξανδραποδισμός (η μετατροπή σε ανδράποδα) του μεγαλύτερου μέρους των κοινωνιών είναι ο στόχος. Η πανδημία προσφέρει πεδίο λαμπρό για μεγάλες εφαρμογές και επιταχύνσεις μιας νέας μοντελοποίησης…

Επομένως για να είναι καλύτερο το 2021 δεν φτάνουν οι ευχές και η απλή αναμονή του εμβολίου. Πρέπει να κατακτηθεί η κοινωνικότητα και να ξαναλειτουργήσει ο δημόσιος χώρος και η επαφή ανάμεσα στους ανθρώπους. Με μάσκες; Και με μάσκες, και με εμβόλιο, και με μέτρα προστασίας της υγείας. Κυρίως όμως με επαφή και λειτουργία των δημόσιων χώρων. Κοινωνία χωρίς «Αγορά του Δήμου» είναι ακρωτηριασμός και μάλλον κατατεμαχισμός του θύματος. Οι ελίτ το έχουν βρει: εγκλεισμός, καραντίνα, και λειτουργία της Οικονομίας (σκέτη Αγορά). Περιορισμός στο σπίτι με τηλε-εργασία, τηλε-εκπαίδευση, τηλε-εμπόριο, αύριο και τηλε-ψηφοφορίες και τηλε-εκλογές, πολλή αστυνόμευση, και λοκντάουν κατά περίσταση. Κατάργηση του Δήμου, άδειασμα πλήρες της Δημοκρατίας και προώθηση της δικτατορίας των «υγιών» και πιστοποιημένων ελίτ.

Καλύτερη χρονιά το 2021 θα είναι αν εμποδιστούν όλα αυτά που τάχα γίνονται «για το καλό μας» (θυμόμαστε το τραγούδι του Μηλιώκα;). Αυτός είναι ένας στόχος, και δεν φτάνει από μόνος του. Χρειάζονται και άλλοι. Για παράδειγμα, συμπληρώνονται 200 χρόνια από την Επανάσταση του ’21. Για να είναι καλύτερη η χρονιά -ακόμα και με μάσκες και χωρίς πολλά εμβόλια- δεν πρέπει να αφεθεί ούτε αυτό το κεφάλαιο στα χέρια της κυρίας Αγγελοπούλου και των ελίτ.

Και σε επίπεδο συνείδησης πρέπει να συντελεστεί μια μετάβαση: από την κατάσταση που δεν έχουμε στόχους, να αρχίσουμε να θέτουμε στόχους και να παλεύουμε για αυτούς. Μόνο έτσι νοείται η κοινωνικότητα, η αλληλεγγύη, η φιλία και η συντροφικότητα ανάμεσα στους ανθρώπους μιας κοινωνίας και μιας χώρας που πέρασε πολλά και εξακολουθεί να έχει έντονο υπαρξιακό πρόβλημα. Γιατί 10 χρόνια με μνημόνια και αποικιοποίηση, με ένταση του τουρκικού επεκτατισμού και διεκδικήσεις σε βάρος της χώρας, και τώρα με πανδημία (μαζί με οικονομική ύφεση μεγάλης κλίμακας) αποδυναμώνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την ίδια την ύπαρξη της χώρας…

Πηγή: edromos.gr

Πρόσωπα, γεγονότα, εικόνες του 2020...

  

Καλή χρονιά μας εύχεται η Up Stories με ένα βίντεο - ανασκόπηση για το 2020, με εικόνες, πρόσωπα και γεγονότα που στιγμάτισαν ίσως τη δυσκολότερη χρονιά που έζησε ο πλανήτης μετά το τέλος του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Η ομάδα σημειώνει τα εξής:

 «Η έλευση κατά βάση του κορονοϊού στις ζωές μας από τις αρχές του έτους μας έκανε να ζήσουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις που μόνο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας είχαμε δει μέχρι τώρα. Δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας χρειάστηκε να νοσηλευτούν στα νοσοκομεία ενώ μέχρι και σήμερα περίπου 4.500 άνθρωποι στην Ελλάδα έχασαν την μάχη με τον φονικό ιό».

«Μέσα στα πιο σημαντικά γεγονότα της χρονιάς ανήκει και η κρίση στον Έβρο και στις Καστανιές, η μετατροπή της δικής μας Αγιάς Σοφιάς από μουσείο σε τζαμί, η εκλογή της νέας Προέδρου της Δημοκρατίας Αικατερίνης Σακελαροπούλου που για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας το αξίωμα πηγαίνει σε γυναίκα, ο μεγάλος σεισμός στη Σάμο καθώς και ο νέος φωτισμός της Ακρόπολης που χάρη σε αυτόν είναι πιο λαμπερή και όμορφη από ποτέ στη σύγχρονη ιστορία της. Επίσης για ακόμη μια χρονιά τα έντονα καιρικά φαινόμενα προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές σε Εύβοια, Θεσσαλία, τα νησιά του Ιονίου την Κρήτη και τη Χαλκιδική» προσθέτει.

Τέλος, η Up Stories τονίζει πως «αφήνοντας πίσω λοιπόν μια χρονιά που ελάχιστοι θα ήθελαν να θυμούνται σας παρουσιάζουμε σε κάτι λιγότερο από 3 λεπτά τις κορυφαίες εικόνες που καταγράψαμε, καθώς και τα πρόσωπα και τα γεγονότα που σημάδεψαν τη χρονιά.  Εμείς απλά θα ευχηθούμε το 2021 πέρα από χρονιά ορόσημο για την Ελλάδα και τον ελληνισμό να φέρει σε ολόκληρη την ανθρωπότητα υγεία και ευημερία».