Δεύτερες Βουλευτικές Εκλογές στην Ελλάδα (22-6-2023), αποτελέσματα

 

Με ένα «κλικ» στον διαδραστικό χάρτη της ειδικής εφαρμογής του Υπουργείου Εσωτερικών, έχετε τη δυνατότητα να ενημερωθείτε για όλα τα αποτελέσματα των εκλογών 2023 και να δείτε άμεσα, ποιοι είναι οι βουλευτές που εκλέγονται σε κάθε Περιφέρεια.

Πιο συγκεκριμένα, επιλέγοντας «Επικράτεια – Αναλυτικά», μπορείτε να διαλέξετε την Περιφέρεια που σας ενδιαφέρει και έπειτα να τσεκάρετε το κουτάκι «Υποψήφιοι». Έτσι, θα εμφανιστεί ολόκληρη η λίστα με τα ονόματα των υποψηφίων, τις ψήφους και τις έδρες τους.

Δείτε αναλυτικά τον χάρτη:

Αποτελέσματα Άρτας

Αποτελέσματα Έβρου

Αποτελέσματα Α’ Αθήνας

Αποτελέσματα Α’ Ανατολικής Αττικής

Αποτελέσματα Α’ Θεσσαλονίκης

Αποτελέσματα Α’ Πειραιώς

Αποτελέσματα Αιτωλοακαρνανίας

Αποτελέσματα Αργολίδας

Αποτελέσματα Αρκαδίας

Αποτελέσματα Αχαΐας

Αποτελέσματα Β’ Δυτικής Αττικής

Αποτελέσματα Β’ Θεσσαλονίκης

Αποτελέσματα Β’ Πειραιώς

Αποτελέσματα Β1′ Βόρειου Τομέα Αθηνών

Αποτελέσματα Β2′ Δυτικού Τομέα Αθηνών

Αποτελέσματα Β3′ Νότιου Τομέα Αθηνών

Αποτελέσματα Βοιωτίας

Αποτελέσματα Γρεβενών

Αποτελέσματα Δράμας

Αποτελέσματα Δωδεκανήσου

Αποτελέσματα Εύβοιας

Αποτελέσματα Ευρυτανίας

Αποτελέσματα Ζακύνθου

Αποτελέσματα Ηλείας

Αποτελέσματα Ημαθίας

Αποτελέσματα Ηρακλείου

Αποτελέσματα Θεσπρωτίας

Αποτελέσματα Ιονίων Νήσων

Αποτελέσματα Ιωαννίνων

Αποτελέσματα Κέρκυρας

Αποτελέσματα Καβάλας

Αποτελέσματα Καρδίτσας

Αποτελέσματα Καστορίας

Αποτελέσματα Κεφαλληνίας

Αποτελέσματα Κιλκίς

Αποτελέσματα Κοζάνης

Αποτελέσματα Κορινθίας

Αποτελέσματα Κυκλάδων

Αποτελέσματα Λάρισας

Αποτελέσματα Λέσβου

Αποτελέσματα Λακωνίας

Αποτελέσματα Λασιθίου

Αποτελέσματα Λευκάδας

Αποτελέσματα Μαγνησίας

Αποτελέσματα Μεσσηνίας

Αποτελέσματα Ξάνθης

Αποτελέσματα Πέλλας

Αποτελέσματα Πιερίας

Αποτελέσματα Πρέβεζας

Αποτελέσματα Ρεθύμνου

Αποτελέσματα Ροδόπης

Αποτελέσματα Σάμου

Αποτελέσματα Σερρών

Αποτελέσματα Τρικάλων

Αποτελέσματα Φθιώτιδας

Αποτελέσματα Φλώρινας

Αποτελέσματα Φωκίδας

Αποτελέσματα Χίου

Αποτελέσματα Χαλκιδικής

Αποτελέσματα Χανίων

Πηγή: ertnews.gr

Frank Netter: Ο Μιχαήλ Άγγελος της Ιατρικής...

 

Ο Charles Netter και η Esther Adel Slutsky φεύγουν. Ο πρώτος το 1888 και η δεύτερη δύο χρόνια αργότερα. Η Βίλνα της Πολωνίας (σήμερα Βίλνιους της Λιθουανίας), στην επικράτεια της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, είναι πλέον κόλαση για τους Εβραίους. Προορισμός τους η Γη της Επαγγελίας. Η Νέα Υόρκη.

Δεν είναι βέβαιο αν γνωρίζονταν ήδη από τη Βίλνα ή αν γνωρίστηκαν στη νέα τους πατρίδα, πάντως παντρεύονται στη Νέα Υόρκη το 1897. Ευτυχής ένωση, όχι μόνο για τους ίδιους, αλλά και για την ανθρωπότητα. Στις 28 Απριλίου του 1906 φέρνουν στον κόσμο το τρίτο τους παιδί, ένα αγοράκι στο οποίο δίνουν το όνομα Frank Henry. Δεν το φαντάζονται και δεν θα το μάθουν ποτέ, αλλά μόλις έχουν γεννήσει τον Μιχαήλ Άγγελο της Ιατρικής.

Ο μικρός Frank δείχνει από πολύ νωρίς έφεση στη ζωγραφική. Οπλισμένος με μολύβι και χαρτί σκιτσάρει συνεχώς. Αντιγράφει κόμικς και διαφημίσεις, φωτογραφίες και πίνακες. Σχεδόν αμέσως αρχίζει να σκιτσάρει και δικής του έμπνευσης εικόνες. Απεικονίζει σχεδόν τα πάντα: τοπία, οικήματα, πορτραίτα. Η βασική του όμως κλίση είναι ο άνθρωπος. Το ανθρώπινο σώμα. Η στάση του σώματος, η κίνησή του, οι εκφράσεις του προσώπου. Παρατηρεί την ανθρώπινη ανατομία, τις χειρονομίες, τη βάδιση, τις συσπάσεις των προσωπικών μυών.

Οι πελάτες στο μαγαζάκι του πατέρα του, στο οποίο βοηθά ενώ διαβάζει τα μαθήματά του, είναι ό,τι πρέπει. Κλασικό πια και συλλεκτικό, είναι ένα πρωτόλειο σκίτσο της μαμάς του, η οποία είχε αποκοιμηθεί η καημένη πάνω στην καρέκλα, ενώ καθάριζε πατάτες στην κουζίνα της, εξαντλημένη από μια δύσκολη καθημερινότητα. Ο Frank προτίμησε να μην την ξυπνήσει, αλλά να την ζωγραφίσει.

Παίρνει μερικά βασικά μαθήματα από διάφορους δασκάλους, τους οποίους όμως θεωρεί ανυπόφορους και τους εγκαταλείπει. Είναι πλέον φανερό ότι ο μικρός Frank είναι γεννημένος καλλιτέχνης, αλλά ακόμη πιο φανερό είναι ότι έχει αποφασίσει να τραβήξει τον δικό του δρόμο. Ευτυχής εξέλιξη, όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για την ανθρωπότητα.

Το 1919, λίγο πριν αρχίσει το Γυμνάσιο, και ενώ η πανδημία γρίπης σαρώνει τη Νέα Υόρκη και όλοι έχουν κάποιον ή κάποιους νεκρούς στην οικογένεια, ο Frank χάνει τον πατέρα του από καρκίνο του παγκρέατος. Εν μέσω θανατικού και πένθους, προσωπικού, οικογενειακού και εθνικού, ο έφηβος Frank Netter έρχεται σε επαφή με την αρρώστια και τον θάνατο. Τραγική συγκυρία, με ευεργετικές όμως μακροπρόθεσμες συνέπειες. Επίσης, ο έφηβος Frank Netter ζει στη Νέα Υόρκη, στην οποία ένα κράμα νέου αίματος (μεταναστών) και άνθισης τεχνών και επιστημών μετατρέπει τον περίγυρο του Frank στο πλέον πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη της ιδιοφυούς φύσης του.

Στο Γυμνάσιο διαπρέπει φιλοτεχνώντας το περιοδικό του σχολείου. Αποφασίζει ήδη να σπουδάσει καλές τέχνες, στο μέγιστο δυνατό επίπεδο. Το βασικότερο πρόβλημα σε αυτή του την απόφαση είναι η μητέρα του. Η κυρία Esther θεωρεί τους ζωγράφους και τους λοιπούς εικαστικούς ως τεμπέληδες μαλλιάδες και μουσάτους που μπεκροπίνουν ολημερίς σε σοφίτες χωρίς θέρμανση, παρέα με γυμνά μοντέλα. Αποθαρρύνει τον γιό της και του συστήνει να σπουδάσει κάποια επιστήμη χρήσιμη για τα προς το ζειν, αλλά και για το κοινωνικό σύνολο.

Ο Frank αναγκάζεται να παρακολουθεί κρυφά τα δωρεάν βραδινά μαθήματα της Σχολής καλών τεχνών της Ακαδημίας και αργότερα, παρά τις αντιδράσεις της μητέρας του, να εγγραφεί στο Κολλέγιο της πόλης της Νέας Υόρκης, το οποίο επίσης δεν χρέωνε δίδακτρα. Το καλοκαίρι του 1924, νέα τραγωδία σχετική με την Ιατρική πλήττει τον Frank: η μητέρα του πεθαίνει από σηψαιμία μετά από μια γυναικολογική επέμβαση ρουτίνας.

Ο Frank είναι τώρα ελεύθερος να ακολουθήσει την κλίση του, ωστόσο ποτέ δεν ξεχνά την «ευχή και κατάρα» της μητέρας του: να κάνει κάτι χρήσιμο για την επιβίωσή του και ταυτόχρονα να προσφέρει στην κοινωνία.

Η ιδέα έχει ωριμάσει μέσα στον νεαρό ζωγράφο. Η καλλιτεχνική του ροπή προς την ομορφιά του ανθρώπινου σώματος, η βούλησή του να βοηθήσει τον άνθρωπο η οποία απορρέει από τις τραγωδίες υγείας που τον έχουν κατά καιρούς συγκλονίσει, και η επιθυμία της μητέρας του, μπορούν να συνδυαστούν. Το 1927 ο Frank Netter εγγράφεται στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης. Ευτυχής κίνηση, για τον ίδιο και για την ανθρωπότητα.

Ο καθηγητής που εισέρχεται αργά το βράδυ στο εργαστήριο Ανατομίας για να σιγουρευτεί ότι τα πτώματα και τα ανατομικά παρασκευάσματα είναι ασφαλή, βρίσκει τον φοιτητή Frank Netter να τα ζωγραφίζει. Τον επιπλήττει, αλλά μόλις βλέπει τις εικόνες που έχει ζωγραφίσει ο Frank αλλάζει γνώμη.

Πολύ σύντομα οι συμφοιτητές, αλλά και οι καθηγητές του, τού ζητούν ιατρικές και ανατομικές εικόνες κατά παραγγελία. Οι πάντες αναγνωρίζουν ένα πρωτοφανές ταλέντο και η φήμη του διαχέεται.

Ο Frank Netter αποφοιτά και ακολουθεί ειδικότητα χειρουργικής. Οι ικανότητές του απογειώνονται. Γνωρίζει και απεικονίζει την Ανατομία του ανθρώπινου σώματος εκ των έξω και εκ των έσω, όσο κανείς έως τότε. Ζωγραφίζει έγχρωμες ανατομικές εικόνες εκπληκτικής λεπτομέρειας και τεράστιας εκπαιδευτικής αξίας, υπό πρωτόγνωρες γωνίες θέασης και πρωτοφανείς τμηματοποιήσεις. Απεικονίζει επίσης την αγωνία του εμφραγματία, το πρόσωπο του υπερθυρεοειδικού ασθενούς, τους χειρισμούς για την παροχή πρώτων βοηθειών και άλλα πολλά.

Ακολουθεί η απόλυτη επιτυχία. Για το έργο του ενδιαφέρονται αυτοί που έχουν το χρήμα: οι φαρμακοβιομηχανίες. Ciba, Armour Laboratories, Pfizer. Ο Frank Netter προσλαμβάνεται με συμβόλαια και ήδη από τη δεκαετία του 1940 ιατρική απεικόνιση σημαίνει Frank Netter και Frank Netter σημαίνει ιατρική απεικόνιση. To 1948, η Ciba εκδίδει τη «Συλλογή ιατρικών εικόνων» (The Ciba Collection of Medical Illustrations) η οποία γίνεται ανάρπαστη.

Για δεκαετίες δεν υπάρχει ιατρική βιβλιοθήκη που να μην περιέχει έργα του Frank Netter, τοίχος νοσοκομείου, ιατρείου ή υγειονομικής μονάδας που να μην έχει φιλοξενήσει πόστερ με εικόνες του Frank Netter και φοιτητής επιστημών υγείας που να μην αναγνωρίζει αμέσως τον καλλιτέχνη Frank Netter πίσω από κάποιο έργο του, πριν ακόμα δει τη χαρακτηριστική υπογραφή του στη βάση του έργου.

Ας σημειώσει ο αναγνώστης, ότι κατά τα έτη 2001-2015, ο γράφων είχε διακοσμήσει το ιατρείο του αναρτώντας, σε περίοπτη θέση, αυθεντικό πόστερ της Ciba-Geigy, έργο του Netter, που απεικόνιζε «το πεπτικόν σύστημα». Το πόστερ ήταν δώρο παλαιότερου εκλιπόντος πλέον συναδέλφου και μετά το κλείσιμο του ιατρείου το 2015 δωρίστηκε σε νεότερο συνάδελφο. Ο Frank Netter κάποια στιγμή στην καριέρα του, εγκατέλειψε τη μάχιμη ιατρική (χειρουργική) για να αφοσιωθεί απερίσπαστος στον σκοπό πλέον της ζωής του: την ιατρική απεικόνιση. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, ο εκδοτικός οίκος Saunders αγόρασε τα δικαιώματα της «Συλλογής ιατρικών εικόνων» (η οποία στο μεταξύ είχε εμπλουτιστεί) και την εξέδωσε σε μια μνημειώδη έκδοση, με το όνομα του Netter στον τίτλο (The Netter Collection of Medical Illustrations).

Σήμερα, ο κολοσσιαίων διαστάσεων εκδοτικός οίκος Elsevier, στον οποίο έχει περάσει ο οίκος Saunders, όχι μόνο κυκλοφορεί τη συλλογή σε 9 τόμους (14 βιβλία), αλλά διαθέτει και 130 (εκατόν τριάντα) συγγράμματα και εγχειρίδια, στα οποία οι εικόνες του Netter (εμπλουτισμένες από εικόνες σύγχρονων ταλαντούχων γιατρών-ζωγράφων) αποτελούν τη βάση της έκδοσης.

Αυτό σημαίνει όχι μόνο ότι ο Frank Netter έδωσε το έναυσμα για την ίδρυση άτυπης σχολής γιατρών-καλλιτεχνών (ενδεικτικά αναφέρονται οι γιατροί Carlos Machado και John Craig που έχουν συμπληρώσει την τρέχουσα «Συλλογή»), αλλά και ότι διαπρεπείς ιατροί έχουν συγγράψει σύγχρονα ιατρικά βιβλία τα οποία εικονογραφεί μετά θάνατον ο Frank Netter. Προς τιμήν του μάλιστα, τα βιβλία τιτλοφορούνται ως «Netter’s …» και ακολουθεί το αντικείμενο. Για παράδειγμα, οι καθηγητές Stouffer, Runge, Patterson και Rossi έχουν επιμεληθεί την έκδοση του συγγράματος «Netter’s Cardiology» (73 κεφαλαίων και περίπου 600 σελίδων), το οποίο έχει γραφτεί από δεκάδες αναγνωρισμένους καρδιολόγους των ΗΠΑ (τρέχουσα έκδοση η 3η, Elsevier 2019).

Ο Frank Netter απεβίωσε, 17 Σεπτεμβρίου, το 1991.

Οι βασικές πληροφορίες της ανάρτησης προέρχονται από το βιβλίο «Medicine’s Michelangelo – The Life & Art of Frank H. Netter, MD» που έχει γράψει η κόρη του Francine Mary Netter, εκδόσεις Quinnipiac University Press, 2013. Το βιβλίο συστήνεται ένθερμα σε όλους. Γιατροί, καλλιτέχνες και ευρύ κοινό, έχουν μόνο να διδαχθούν από αυτό.

Στη φωτογραφία είναι το περίφημο κρανίο, στο οποίο ο Netter αποδίδει με εκπληκτική λεπτομέρεια και χρώμα τα κρανιακά οστά. Κάτω δεξιά η διάσημη πλέον υπογραφή του.

Πηγή: Παναγ. Χούπας (Ιατρός Παθολόγος) facebook

Γιάννης Μαρκόπουλος (1939-2023): Μια ζωή-μουσική...Η σπουδαία διαδρομή του...

 

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες, που με τις πρωτοποριακές συνθέσεις του άνοιξε μουσικούς δρόμους σε προηγούμενες δεκαετίες πέθανε, προχθές Σάββατο, σε ηλικία 84 ετών.

Η ζωή και το έργο του Γιάννη Μαρκόπουλου

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος γεννήθηκε το 1939 στην Κρήτη, όπου πήρε τα πρώτα μουσικά μαθήματα στη θεωρία και στο βιολί, καθώς και τις πρώτες επιρροές από τους τοπικούς ρυθμούς με τους γρήγορους χορούς και τα επαναλαμβανόμενα μικρά μοτίβα, την κλασική μουσική, αλλά και τη μουσική της ευρύτερης ανατολικής Μεσογείου, ιδιαίτερα της Αιγύπτου. Το 1956 συνέχισε τις σπουδές του στο Ωδείο Αθηνών, με τον συνθέτη Γεώργιο Σκλάβο και τον καθηγητή βιολιού Ιωσήφ Μπουστίντουϊ (Joseph Bustidui). Την ίδια εποχή εισάγεται στο Πάντειο Πανεπιστήμιο για κοινωνικές και φιλοσοφικές σπουδές, που όμως δεν ολοκληρώνει, ενώ παράλληλα συνθέτει για το θέατρο, τον κινηματογράφο και τον χορό.

Το 1963 βραβεύεται στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για τη μουσική του στην ταινία «Μικρές Αφροδίτες» του Νίκου Κούνδουρου και τον ίδιο χρόνο ανεβαίνουν από νέα χορευτικά σύνολα τα έργα του «Θησέας» (χορόδραμα), «Χιροσίμα» (σουίτα μπαλέτου) και τα «Τρία σκίτσα για χορό». Το 1967, με την επιβολή της δικτατορίας, ο Γιάννης Μαρκόπουλος μεταβαίνει στο Λονδίνο, όπου εμπλουτίζει τις μουσικές του γνώσεις κοντά στην Αγγλίδα συνθέτρια Ελίζαμπεθ Λάτιενς (Elisabeth Lutyens). Επίσης συνθέτει την κοσμική καντάτα «Ήλιος ο πρώτος» σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη και τη μουσική για τη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη για το θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν.

Παράλληλα ολοκληρώνει τη μουσική τελετή «Ιδού ο Νυμφίος», έργο που κράτησε ανέκδοτο, εκτός του περίφημου «Ζαβαρακατρανέμια», ένα τα πιο διάσημα κομμάτια του. Την ίδια περίοδο γνωρίζεται με τους συνθέτες Ιάννη Ξενάκη και Γιάννη Χρήστου και έρχεται σε επαφή με τα πλέον πρωτοποριακά μουσικά έργα. Στο Λονδίνο συνθέτει επίσης τους «Χρησμούς» για συμφωνική ορχήστρα και τους πρώτους «Πυρρίχιους χορούς Α’, Β’, Γ’» (από τους 24 που ολοκλήρωσε το 2001), οι οποίοι παίζονται, το 1968, από την ορχήστρα Concertante του Λονδίνου στο Queen Elizabeth Hall. Τότε γράφει και τη μουσική για την «Τρικυμία» του Σαίξπηρ που ανεβαίνει από το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας σε σκηνοθεσία David Jones. Στην Αθήνα επιστρέφει το 1969, με σκοπό να συμβάλει με τα έργα του στην πορεία για την αποκατάσταση της δημοκρατίας.

Με την είσοδο της δεκαετίας του 1970, ο Γιάννης Μαρκόπουλος πραγματοποιεί καθοριστική στροφή στην πορεία του. Υλοποιεί το μουσικό του όραμα, καταθέτοντας έργα που χαρακτηρίζονται στο σύνολό τους ως νέα πρόταση και τομή για τη μέχρι τότε ελληνική μουσική πραγματικότητα. Πρόκειται για έργα που ως ενότητα έχουν επηρεαστεί, στις θεμελιακές αρχές τους, από τις αισθητικές και φιλοσοφικές απόψεις του συνθέτη, με το καθένα όμως από αυτά να είναι διαφορετικό. Με τις συνθέσεις του καθιερώνει την ουσία της μουσικής συμβίωσης και τους συσχετισμούς έκφρασης μεταξύ συμφωνικών και τοπικών οργάνων, μέσω του μελωδικού και ρυθμικού του ορίζοντα, των αρμονικών του δομών και των ηχοχρωμάτων της διάφανης ενορχήστρωσής του.

Παράλληλα προτείνει εμφατικά την «Επιστροφή στις Ρίζες», εννοώντας τον «σχεδιασμό του μέλλοντος, με ενδοσκόπηση, μελέτη και πλησίασμα των άφθαρτων πηγών της ζωντανής τέχνης του κόσμου και επιλεγμένες σύγχρονες πληροφορίες τέχνης». Η πρότασή του αυτή παίρνει τις διαστάσεις ενός κινήματος τέχνης.

 

Την ίδια περίοδο, τραγούδια του, όπως οι «Οχτροί», τα «Λόγια και τα χρόνια», τα «Χίλια μύρια κύματα», η «Λένγκω» (Ελλάδα), ο «Γίγαντας», το «Κάτω στης μαργαρίτας το αλωνάκι», το «Καφενείον η Ελλάς», τα «Παραπονεμένα λόγια», το «Μιλώ για τα παιδιά μου» και πολλά άλλα γίνονται σύμβολα και μύθοι. Το ίδιο συμβαίνει και με τα μουσικά του έργα «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», «Ο Στράτης ο Θαλασσινός ανάμεσα στους Αγάπανθους», «Ήλιος ο Πρώτος», «Χρονικό», «Ιθαγένεια», «Οροπέδιο», «Θητεία και Μετανάστες» - σε ποίηση και στίχους Σολωμού, Σεφέρη, Ελύτη, Κ.Χ. Μύρη, Μιχ. Κατσαρού, Ελευθερίου, Σκούρτη, Θεοδωρίδη και δικούς του. Το 1976 συνθέτει τη μουσική για την τηλεοπτική σειρά του ΒΒC «Who pays the Ferryman?» και η επιτυχία του μουσικού θέματος παραμένει στην κορυφή του βρετανικού Hit-Parade για μήνες, ενώ κάνει τον συνθέτη διεθνώς γνωστό.

Στα επόμενα χρόνια η δημοφιλία αυτή εκφράζεται με πολλές μετακλήσεις για συναυλίες και ο Μαρκόπουλος πραγματοποιεί αλλεπάλληλα ταξίδια ανά τον κόσμο, όπως στη Νέα Υόρκη, τη Φιλαδέλφεια, το Σικάγο, το Σαν Φρανσίσκο, το Τορόντο, το Μόντρεαλ, τη Στοκχόλμη, το Άμστερνταμ, τη Νάπολη, το Παρίσι, το Βερολίνο, το Μόναχο, τη Φρανκφούρτη, τις Βρυξέλλες, το Λονδίνο, καθώς και σε διάφορες πόλεις της Ρωσίας και της Αυστραλίας.

Το 1980 ενώνεται και στη ζωή με την τραγουδίστρια και συνεργάτιδά του Βασιλική Λαβίνα. Γεννιέται η κόρη τους Ελένη. Για μια περίοδο ο συνθέτης αποζητά μια πιο ιδιωτική ζωή με την οικογένειά του, ενώ ξεκινά η προετοιμασία του για το άνοιγμα ενός νέου κεφαλαίου στη μουσική του: Στον κορμό των νέων συνθέσεών του εμφανίζονται μελωδικά ξεσπάσματα στηριγμένα στην εκτεταμένη πολυτονικότητα της αρμονικής του δομής -καρποί της φαντασίας του- που ενισχύονται από το πάθος μιας ανεξάντλητης ζωτικότητας.

Το 1994 συνθέτει ένα από τα πιο σημαντικά του έργα, τη «Λειτουργία του Ορφέα» -για φωνή, χορωδία και ορχήστρα- που απευθύνεται φιλοσοφικά στον επαναπροσδιορισμό της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση. Ακολουθούν η «Ανα-γέννηση Κρήτη ανάμεσα σε Βενετιά και Πόλη», μουσικό ταξίδι σε 4 ενότητες, η όπερα «Ερωτόκριτος και Αρετή», τα «Σχήματα σε κίνηση», κονσέρτο για πιάνο εμπνευσμένο από τον Πυθαγόρα, τα «Ευήλια τοπία, φαντασία για σόλο φλάουτο», ο «Νόμος της Θαλπωρής», ορατόριο-μουσικό θέαμα για φωνές, χορωδία, ορχήστρα πνευστών, μπαλέτο και εικόνες, «16 Πυρρίχιοι χοροί 1980-2001», «Τρίπτυχο για φλάουτο έγχορδα και άρπα» (2007).

Ας ταξιδέψει στο ουράνιο φως της μουσικής του. Στο φως που μας ταξίδεψε όλους μας...

Νέα Πρωταθλήτρια Ευρώπης 2023 η Manchester City!

 

 

Στον προχθεσινό τελικό η Ίντερ αντιστάθηκε γενναία, όμως ένα γκολ του Ρόδρι χάρισε στην Μάντσεστερ Σίτι ένα ιστορικό τρεμπλ (1-0). Ίσως ήταν το μοναδικό παιχνίδι σε όλη την σεζόν που  η Σίτι έδειξε γήινη. Θνητή. Με αδυναμίες. Το πρώτο παιχνίδι που οι παίκτες της βραχυκύκλωσαν τόσο πολύ, έκαναν τόσα φτηνά και εύκολα λάθη. Η Ίντερ τρύπησε το ταβάνι της, έπαιξε όσο καλύτερα μπορούσε. Αφόπλισε σχεδόν όλα τα (υπέρ)όπλα των Άγγλων, δίδαξε αμυντική συνέπεια και τακτική προσήλωση. Είχε και τις πιο κλασικές ευκαιρίες στην βραδιά. Ωστόσο, δεν μπόρεσε να κάνει το τέλειο παιχνίδι.

Ο Πεπ Γκουαρντιόλα έχει παραδεχθεί ότι ένα από τα μεγάλα λάθη της προπονητική του καριέρας ήταν πως δεν χρησιμοποίησε λεπτό τον Ρόδρι στον χαμένο τελικό Champions League του 2021 απέναντι στην Τσέλσι. Αυτή τη φορά δεν έκανε τέτοιο λάθος. Ο Ισπανός μέσος με ένα υπέροχο πλασαριστό σουτ στο 68ο λεπτό έσπασε το ιταλικό μπλοκ και έγινε ο άνθρωπος που χάρισε στην Μάντσεστερ Σίτι το πρώτο της Champions League, αλλά και ένα ιστορικό τρεμπλ με πρωτάθλημα, κύπελλο και ευρωπαϊκό!

Πριν από την σέντρα του τελικού υπήρχε ένα και μόνο ερώτημα. Πόσο ανταγωνιστική θα είναι η Ίντερ; Θα καταφέρει να κοιτάξει στα μάτια το απόλυτο φαβορί; 

Η απάντηση δόθηκε με μία φράση που ξέρουν καλά στο νησί: «Βeen there. Done that». Οι Ιταλοί έδειχναν στο γήπεδο πως είχαν ξαναβρεθεί σε τέτοια φάση, ήξεραν πως να διαχειριστούν το βάρος και τις ειδικές συνθήκες ενός τελικού, απέναντι σε έναν αντίπαλο που έδειχνε έξω από τα νερά του.

Ο Ιντσάγκι επέλεξε μία θαρραλέα αντιμετώπιση για να βραχυκυκλώσει την γαλάζια μηχανή. Πρέσινγκ ψηλά με πολλούς παίκτες, δύναμη σε κάθε προσωπική μονομαχία, ένταση στα μαρκαρίσματα και προσπάθεια για κλεψίματα σε κάθε μέρος του γηπέδου.

Η μοναδική φορά που οι αμυντικοί της Ίντερ αμύνθηκαν με… πισωπεταλιές παραλίγο να το πληρώσουν. Ο Μπερνάρντο Σίλβα έβαλε όλη την αντίπαλη άμυνα μέσα στην περιοχή, όμως το περίτεχνο αριστερό του πλασέ έφυγε ελάχιστα άουτ.

Την νευρικότητα την διέκρινες σε κάθε κίνηση των Άγγλων. Στα ανοιχτά κοντρόλ. Στα εύκολα λάθη. Στην έλλειψη ρίσκων στις πάσες. Στην έντονη ανησυχία του μονίμως όρθιου Πεπ. 

Για παράδειγμα, ένα απρόσεχτο κοντρόλ του αφηρημένου Στόουνς, μετά από πάσα του Έντερσον, έδωσε πιάτο την ανοιχτή εστία στον Μπαρέλα, όμως εκείνος από 40 μέτρα σημάδεψε πολύ άστοχα (26’).

Εφιάλτης που ζωντάνεψε ξανά…

Η Ίντερ είχε πάρει όλη την ενέργεια του ματς, είχε πάει το ματς εκεί που ήθελε. Με μεγάλη πυκνότητα πίσω, είχε κλείσει όλες τις γραμμές πάσας προς τον Χάαλαντ, που έπρεπε να περάσουν 27 λεπτά για να κάνει αισθητή την παρουσία του.

Ο Νορβηγός εφόρμησε σαν… τανκ μετά από κάθετη του Ρόδρι και εκτέλεσε διαγώνια με το αριστερό (27’), όμως ο Ονάνα με το τεράστιο κορμί του έκρυψε την εστία.

Και κάπου εκεί τα φαντάσματα από τον χαμένο τελικό του 2021 ξύπνησαν ξανά στους πολίτες. Όπως και στον τελικό με την Τσέλσι, έτσι και τώρα ο Κέβιν Ντε Μπρόινε λαβώθηκε και έγινε αναγκαστική αλλαγή (36’), σε μία εξέλιξη που βραχυκύκλωσε ακόμα περισσότερο τους Άγγλους. Μέχρι να βγει το ημίχρονο, το μόνο που συνέβη ήταν ένα άστοχο μακρινό σουτ του Ακάνζι (45’) δείγμα της δυσκολίας να δημιουργηθούν ορθολογικές φάσεις. Το ημίχρονο έληξε 0-0, όμως στην πραγματικότητα είχε νικητή: την Ίντερ.

Οι Ιταλοί είχαν βγάλει αβρόχοις ποσί το πρώτο μέρος, φύτρωσαν τον σπόρο της αμφιβολίας στο αγγλικό μυαλό και είχαν πάει τον τελικό, εκεί όπου υπερείχαν: στην αναχαίτιση.

«Ξύλο» και... από μηχανής Θεός!

Αν το ματς είχε στραβώσει μία φορά στο πρώτο μέρος για την Μάντσεστερ Σίτι, στην επανάληψη στράβωσε… πέντε. Κι αυτό γιατί άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες γερές κλωτσιές, ο τελικός πήγε στα σκληρά μαρκαρίσματα, τις αψιμαχίες, τα νεύρα. Κι αυτό πάντα ευνοεί την ομάδα με την λιγότερη ατομική ποιότητα.

Οι Άγγλοι άρχισαν να χάνουν ακόμα περισσότερο το μυαλό τους και λίγο έλειψε να προσφέρουν το γκολ στο πιάτο. Από ένα εύκολο γύρισμα του Μπερνάρντο Σίλβα προς τα πίσω, ο Ακάνζι με τον Έντερσον λησμόνησαν να κινηθούν προς την μπάλα, με αποτέλεσμα ο Λαουτάρο να βγάλει καθαρό τετ-α-τετ. 

Ωστόσο, ο Αργεντινός προτίμησε να εκτελέσει από δύσκολη γωνία και όχι να «σπάσει» στον Λουκάκου, με τον Έντερσον να γλιτώνει το γκολ (57’) στην πιο καθαρή ευκαιρία του τελικού, σε μία φάση που ο Γκουαρντιόλα είχε γονατίσει στο χορτάρι, περιμένοντας να επέλθει το μοιραίο!

Λυτρωτής Ρόδρι…

Είχαν περάσει 68 λεπτά αμυντικής τελειότητας για την Ίντερ, δίχως η Μάντσεστερ Σίτι να χτίσει ούτε μία επίθεση από αυτές που ξέρει. Θα ήταν παρά φύσει να τελειώσει το ματς μία τέτοια. Οι παίκτες του Γκουαρντιόλα έχτισαν με υπομονή μία φάση που έβγαλε τον Μπερνάρντο Σίλβα βαθιά σε θέση έξω δεξιά, εκείνος έκοψε στο σημείο του πέναλτι και ο αμαρκάριστος Ρόδρι με τέλειο πλασέ από το ύψος της περιοχής άφησε όρθιο τον Ονάνα για το 1-0 (68’).

Θα περίμενε κανείς το γκολ να απελευθερώσει πνευματικά τους Άγγλους, όμως για πολλοστή φορά λίγο έλειψε να σκοράρουν αυτοί για λογαριασμό των Ιταλών. Ο πιο κοντός παίκτης του γηπέδου (Ντιμάρκο) βρέθηκε σε ρόλο σέντερ-φορ, έπιασε αμαρκάριστος στην ψηλοκρεμαστή κεφαλιά, όμως για καλή τύχη των Άγγλων, η μπάλα πήγε στο οριζόντιο δοκάρι (71’). 

Με την Ίντερ να παίρνει όλο και περισσότερα ρίσκα, ο Φόντεν με ένα σλάλομ είχε την ευκαιρία να τελειώσει τον τελικό, όμως ο Ονάνα με σπουδαία επέμβαση κράτησε το 1-0 (77’).

Και κάπου εκεί, αρχίζει το μαρτύριο της σταγόνας. Η Ίντερ έβαλε τους πολίτες μέσα στα καρέ τους, όμως το γκολ της ισοφάρισης δεν ήρθε ποτέ. Ο αμαρκάριστος Λουκάκου από το ύψος της μικρής περιοχής κατάφερε να σημάδεψε τον Έντερσον σε απίθανη ευκαιρία (89’), μέχρι να έρθει το τελευταίο σφύριγμα ο Λουκάκου και ο Μπαρέλα είχαν δύο ακόμα ευκαιρίες για να στείλουν τον τελικό στην παράταση.

Για να έρθει αυτό το πρώτο ευρωπαϊκό που η Σίτι κυνηγούσε τόσα χρόνια, έπρεπε να υποφέρει, όσο ποτέ άλλοτε φέτος. Το πήρε όμως και η ιστορία έγραψε και δεν αλλάζει.

ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ ΣΙΤΙ (3-2-4-1): Έντερσον - Ακάνζι, Ρουμπέν Ντίας, Ακέ - Στόουνς (82’ Γουόκερ), Ρόδρι - Μπερνάρντο Σίλβα, Ντε Μπρόινε (36’ Φόντεν), Γκιντογάν, Γκρίλις - Χάαλαντ.

ΙΝΤΕΡ (3-5-2): Ονάνα - Ντάρμιαν (84’ Ντ’ Αμπρόσιο), Ατσέρμπι, Μπαστόνι (76’ Γκόσενς) - Ντάμφρις (76’ Μπελανόβα), Μπρόζοβιτς, Τσαλχάνογλου (84’ Μχιταριάν), Μπαρέλα, Ντιμάρκο - Τζέκο, Λαουτάρο Μαρτίνες.

Πηγή: sdna.gr

Να τα κυριότερα στιγμιότυπα του μεγάλου προχθεσινού τελικού...

68ος Τελικός Champions League Manchester City - Inter (Κωνσταντινούπολη 2023)

 

Όλα τα βλέμματα του ποδοσφαιρικού πλανήτη είναι απόψε στραμμένα στον τελικό του Champions League, που σηματοδοτεί το φινάλε της σεζόν, με τις Μάντσεστερ Σίτι και Ίντερ να συγκρούονται στο «Ατατούρκ» της Κωνσταντινούπολης με στόχο την κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου.

Οι «πολίτες» θα ψάξουν το πρώτο Champions League της ιστορίας τους, που θα τους κάνει τη δεύτερη αγγλική ομάδα που θα κάνει το τρεμπλ, μετά την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 1999, και όγδοη στην Ευρώπη που πετυχαίνει κάτι τέτοιο μετά τις Σέλτικ, Άγιαξ, Αϊντχόφεν, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μπαρτσελόνα, Ίντερ και Μπάγερν Μονάχου (σ.σ. η τελευταία είναι η μοναδική που το έχει κάνει δύο φορές).

Από την πλευρά τους, οι «νερατζούρι» θα κυνηγήσουν το τέταρτο τρόπαιο στη διοργάνωση και παρότι είναι το αουτσάιντερ θα προσπαθήσουν να πετύχουν ότι έκανε η Λίβερπουλ στη συμπολίτισσα Μίλαν πριν από 17 χρόνια στο ίδιο γήπεδο.

Βάσει του συνολικού μπάτζετ της UEFA, διαμοιράζονται πάνω από δύο δισεκατομμύρια ευρώ σε όλες τις συμμετέχουσες ομάδες και πάνω από 100 εκατομμύρια εξ αυτών αναμένεται να καταλήξουν στα ταμεία της νικήτριας.

Συγκεκριμένα, η Μάντσεστερ Σίτι στο ενδεχόμενο που σηκώσει την κούπα, θα έχει κερδίσει 81,4 εκατομμύρια ευρώ από όλα τα έπαθλα ανά φάση. Αν δεν τα καταφέρει, η τιμή θα πέσει στα 76,9 εκατομμύρια ευρώ. Ανεξαρτήτως έκβασης πάντως, έχει εγγυημένα ακόμα 28,4 εκατ. ευρώ από τα χρήματα που μοιράζονται αναλογικά στις 32 ομάδες των ομίλων, συνεπώς τα έσοδά της θα κυμανθούν από 105 ως 110 εκατομμύρια. Κι αυτό αφορά μόνο το 85% των απολαβών της, αφού θα προστεθούν αρκετά ακόμα εκατομμύρια από την «πίτα» των τηλεοπτικών δικαιωμάτων.

Από την άλλη, η Ίντερ ετοιμάζεται να εισπράξει εξίσου υψηλό «μπουναμά» για τη φετινή της υπερβατική πορεία μέχρι τον τελικό. Στην περίπτωση που χάσει το τρόπαιο θα αρκεστεί στα 73,1 εκατομμύρια ευρώ από όλα τα έπαθλα ανά φάση. Αν πάλι στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης, το ποσό θα αυξηθεί στα 77,6 εκατ. ευρώ, ποσό ελαφρώς χαμηλότερο από το αντίστοιχο της Σίτι επειδή σημείωσε μία νίκη λιγότερη στον όμιλο (κάθε νίκη χαρίζει 2,8 εκατ. ευρώ).

Στα δύο αυτά ποσά, αναλόγως την έκβαση του τελικού, θα προστεθούν 19,3 εκατομμύρια ευρώ από τα έσοδα βάσει coefficient, αισθητή διαφορά επίσης λόγω της θέσης της Ίντερ μεταξύ των 32 ομάδων του φετινού τουρνουά (17η στο δεκαετές ranking, 8η η Σίτι). Συνεπώς το δικό της 85% των συνολικών εσόδων θα κυμανθεί μεταξύ 92,4 και 97 εκατομμυρίων ευρώ.

Διαιτητής της μεγάλης αναμέτρησης θα είναι ο Πολωνός Σίμον Μαρτσίνιακ, ο οποίος παραλίγο να μην σφυρίξει στο ματς επειδή μίλησε σε εκδήλωση ακροδεξιού πολιτικού στην πατρίδα του. Τελικά, θα δώσει κανονικά το παρόν στον τελικό, έπειτα από τις απαραίτητες εξηγήσεις που έδωσε στην UEFA.

Η σέντρα του αγώνα είναι προγραμματισμένη για απόψε, Σάββατο, για τις 22:00.

Πιθανές ενδεκάδες:

Μάντσεστερ Σίτι (Πεπ Γκουαρντιόλα): Έντερσον, Γουόκερ, Ρούμπεν Ντίας, Ακέ, Στόουνς, Ρόδρι, Μπερνάρντο Σίλβα, Ντε Μπρόινε, Γκιουντογκάν, Γκρίλις, Χάαλαντ.

Ίντερ (Σιμόνε Ιντζάγκι): Ονάνα, Νταρμιάν, Ατσέρμπι, Μπαστόνι, Ντάμφρις, Μπαρέλα, Χακάν Τσαλχάνογλου, Μιχιταριάν, Ντιμάρκο, Λαουτάρο Μαρτίνες, Τζέκο.

Κάνοντας babysitting στη μαμά μου...

 

Αναδημοσίευση από το protagon.gr και την Λένα Παπαδημητρίου...

Περπατώ με τη μητέρα μου στη Λεωφόρο της Κολάσεως για την τρίτη ηλικία, τη σπαρμένη σαμπανιέρες και τραπεζοκαθίσματα οδό Καψάλη στο Κολωνάκι. Σε ένα από τα απανωτά ζιγκ-ζαγκ στο πεζοδρόμιο συναντάμε τον γιο ενός αγαπημένου οικογενειακού φίλου. «Ο πατέρας μου μπήκε στο γηροκομείο», μας πληροφορεί χαμογελαστά. «Είναι πολύ ευχαριστημένος», σπεύδει να εξηγήσει, μπροστά στα ελαφρώς σκοτεινιασμένα βλέμματά μας. «Εγώ τρέχω όλη μέρα με τα παιδιά και τη δουλειά. Ο Σπύρος και η Χρύσα (τα αδέλφια του) το ίδιο. Ηταν η πιο καλή… Ηταν η μόνη λύση».

Είναι η σιωπηλή επιδημία των τελευταίων ετών. Ασθμαίνοντα, κατά κανόνα 40+ μεσήλικα τέκνα σε απόγνωση για τη μαμά ή τον μπαμπά που βρίσκεται σε προκεχωρημένη ηλικία και έσπασε το ισχίο/έπαθε άνοια/αδυνατεί να αυτοεξυπηρετηθεί/νιώθει σα να χάνει όλα του τα φύλλα (όπως σπαρακτικά το εξέφρασε ο Αντονι Χόπκινς στο φιλμ «Ο πατέρας» του Φλοριάν Ζελέρ). Δεν έχουν σταματημό τα μηνύματα στο messenger από γνωστούς και φίλους: «Ξέρεις καμια καλή “γυναίκα;”», «Ψάχνω για μια αποκλειστική για δέκα μέρες, μέχρι να επιστρέψω», «Εχεις ακούσει κανέναν ειδικό για την οστεοπόρωση;».

Είναι μία από τις ελάχιστες βεβαιότητες της ζωής (αν είσαι, φυσικά, από τους τυχερούς): η φθορά και το επικείμενο τέλος του ανθρώπου που σε ανάστησε. Και όμως, τίποτα και κανείς δεν σε προετοιμάζει γι’ αυτό. Για τον μόχθο, το οικονομικό άγχος, τα logistics και την υπαρξιακή αγωνία τού να φροντίζεις τον ηλικιωμένο γονιό σου. Tίποτα εκτός από τις διάφορες, συχνά φρικώδεις, μακριά-από-εμάς ιστορίες «παθόντων» που, όσο το προσδόκιμο ζωής επιμηκύνεται με το ζόρι («η ανηθικότητα της σύγχρονης ιατρικής», μου λέει μαινόμενος ένας γιατρός) και όσο το κράτος πρόνοιας για τους ηλικιωμένους παραμένει ανύπαρκτο, διαρκώς πολλαπλασιάζονται.

Είναι ο φίλος που, μετά από κάποια χρόνια ταλαιπωρίας με τη μητέρα του, αναγκάστηκε να τη «βάλει» στο γηροκομείο και ζει έκτοτε με τις ενοχές του ότι δεν ήταν «άξιος» να τη φροντίσει. Είναι η μεσήλικη κόρη στην απέναντι πολυκατοικία που, χωρίς ίχνος βαρυγκόμιας, «κράτησε» επτά χρόνια την ανοϊκή μητέρα της στο σπίτι μαζί με τον άνδρα της, δύο εφήβους και έναν σκύλο («Με καθησύχαζε που κάθε πρωί άνοιγα την πόρτα και την έβλεπα, και ας ήξερα ότι δεν είχε ιδέα ποια ήμουν»). Είναι η συνάδελφος  που ψάχνει μαζί με τα αδέλφια της ένα «μοντέλο διαφυγής» προκειμένου να «σώσουν» την 77χρονη μητέρα που ζει στα όρια της τρέλας, γιατροπορεύοντας όλη μέρα και όλη νύχτα τον 90χρονο, «συχνά επιθετικό», πατέρα τους.

Η οδύσσεια του τέκνου-φροντιστή

Ούτε καν σου περνάει από το μυαλό τι σε περιμένει σε αυτό το σκληρό μονόπρακτο –με τις εβδομαδιαίες θήκες χαπιών και τις πάνες ενηλίκων– που, ό,τι και να κάνεις, δεν θα έχει χάπι έντ. Είναι πολλά τα ζητήματα. Από τα πιο συνήθη, η οδύσσεια για την ανεύρεση της  «γυναίκας» εμπιστοσύνης που δεν θα «κακομάθει» και δεν θα φτάσει να σε εκβιάζει να της γράψεις ένα διαμερισματάκι για να μη σε αφήσει σύξυλο. Ή η ανάγκη να ανταπεξέλθεις ταυτόχρονα σε δεκάδες υποχρεώσεις, ειδικά αν ανήκεις στην περίφημη «γενιά σάντουιτς» (οι έχοντες, ταυτόχρονα με τους ηλικιωμένους γονείς, και μικρά παιδιά). Είναι, ακόμα, η οικονομική αφαίμαξη, όποιον δρόμο και αν ακολουθήσεις.

Να σημειωθεί εδώ ότι η κατ’ οίκον φροντίδα προβάλλεται συχνά ως η μοναδική λύση σε αυτό το μεσογειακό οικογενειακό μοντέλο με τις  υποστελεχωμένες ή και «ύποπτες» μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων (για πολλούς, δυστυχώς, ο «οίκος ευγηρίας» έχει ταυτιστεί με τα «κολαστήρια» της εποχής Covid-19).

«Ο θάνατος δεν είναι το χειρότερο σε όλη αυτή την ιστορία», μου λέει οργισμένη μια γιατρός με τρία παιδιά και δύο ογδοντάρηδες γονείς. «Ο άνθρωπος πρέπει να μπορεί να έχει επιλογές, να έχει ο ίδιος λόγο στο πώς θα περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του, αλλά και πώς  θα πεθάνει. Υπάρχουν κάποια καλά κέντρα που τους παρέχουν, μεταξύ άλλων, κοινωνικοποίηση. Η επαφή με τους συνομηλίκους τους μπορεί να είναι πολύ καλύτερη από τον εγκλεισμό στο σπίτι με μια “γυναίκα”. Δεν είναι μόνο οικονομικοί οι λόγοι που δεν το επιλέγουμε. Είναι το ελληνικό σύνδρομο “Να μείνει στο σπίτι και να πεθάνουμε όλοι μαζί”. Από την κόπωση!»

Νοσηλεία  και αψιμαχίες στο σπίτι

Τίποτα, βέβαια, δεν σε προετοιμάζει και για τον υπαρξιακό ανεμοστρόβιλο που θα βιώσεις φροντίζοντας έναν ηλικιωμένο γονιό. Τις σουβλιές για την αδυναμία σου να «νταντέψεις» σωστά και χωρίς να σιχτιρίζεις τον άνθρωπο που σε μεγάλωσε, και να αποδεχτείς ότι από εδώ και εμπρός, όχι, δεν θα είναι αυτός που ήταν. Ή το άγχος για τον έτερο γονιό, αν υπάρχει.

Μια απαυδισμένη κόρη μού μιλάει για την επιδημία γυναικών τρίτης ηλικίας που φροντίζουν μέχρι και 15 χρόνια τους γηραιότερους συζύγους τους: «Είναι αυτή η παλιά γενιά της αυτοθυσίας. Γνωρίζω μια τέτοια γυναίκα που το μόνο που κάνει για τον εαυτό της είναι να κεντάει δίπλα από το κρεβάτι του. Οι περισσότερες που ξέρω τη βγάζουν με αντικαταθλιπτικά».

Αλλά και για την απύθμενη μοναξιά, αν τυγχάνεις μοναχοπαίδι (ή αν ο αδελφός σου είναι σε κάποιο μακρινό μέρος του πλανήτη και δεν θα είναι εκείνος που θα τρέξει όταν ο πατέρας βρεθεί πεσμένος στο πάτωμα με αίματα στο κεφάλι). Ή τις αψιμαχίες για τον καταμερισμό των ευθυνών ανάμεσα στα αδέλφια (εξ όσων αφουγκράζομαι, οι ρόλοι είναι σχεδόν προκαθορισμένοι: o «ιερομάρτυρας», ο «ευθυνόφοβος», ο «κυνικός», ο «εγώ, ο πιο καλός ο φροντιστής από όλους», ο «δεν το αντέχω όλο αυτό, τριαλαρί, τριαλαρό» κ.τλ.)

Και βέβαια, σε όλο αυτό το υπέροχο πακέτο που σου επιφυλάσσει το εγχώριο μοντέλο στήριξης των ηλικιωμένων, δεν πρέπει να ξεχνάς τα  σκαμπίλια της δικής σου θνητότητας. «Μέχρι σήμερα ένιωθα νέος… Με το που μπήκε ο πατέρας μου τρεις μέρες στο νοσοκομείο ένιωσα για πρώτη φορά ότι είμαι 48 ετών», μου έλεγε τις προάλλες ένας φίλος.

Το πρόβλημα χωρίς  όνομα

Δεν είναι τυχαίο ότι το να είσαι «ερασιτέχνης» φροντιστής ηλικιωμένου είναι από μόνο του υψηλός παράγοντας κινδύνου για επιβαρυμένη σωματική και ψυχική υγεία, οικονομικά προβλήματα, δυσκολίες στην εργασία ή στην προσωπική σου ζωή. Πριν από κάμποσα χρόνια, ο δημοσιογράφος Τζόναθαν Ράους είχε περιγράψει στο «Atlantic» αυτό «το πρόβλημα που δεν έχει όνομα» (ο όρος «δανεικός» από το βιβλίο «Το γυναικείο μυστήριο», της Μπέτι Φρίνταν). Η Φρίνταν μιλούσε το 1963 για την «ενδημική μοναξιά και πλήξη της νοικοκυράς». Ο συντάκτης του Atlantic χρησιμοποιεί τον όρο για τα εκατομμύρια των μεσηλίκων στις ΗΠΑ που παλεύουν, αόρατοι και αβοήθητοι, να στηρίξουν τον μπαμπά ή τη μαμά στο γέρμα της ζωής τους.

Και στη σούπερ γερασμένη σημερινή Ελλάδα (με τους 139.296 «πολύ ηλικιωμένους», δηλαδή άνω των 90 ετών) «το πρόβλημα χωρίς όνομα» συνεχίζει να μαίνεται. Είναι επιτακτική ανάγκη η Πολιτεία να θωρακίσει τον χώρο της φροντίδας των ατόμων τρίτης και τέταρτης ηλικίας, εξασφαλίζοντάς τους γεράματα με ποιότητα ζωής και αξιοπρέπεια. Με τα παιδιά τους στο πλάι τους και όχι αγκαλιά με την «πάπια».

Πηγή: protagon.gr

Μηνολόγιο Ιουνίου 2023...

 

Μπήκε και ο Ιούνιος και μαζί το καλοκαίρι πριν τέσσερις μέρες, αν και ο καιρός μάλλον σε φθινόπωρο παραπέμπει. Ο φετινός Ιούνης είναι προεκλογικός αφού, μετά τις άγονες εκλογές της 21ης Μάη, έρχονται επαναληπτικές εκλογές στις 25 Ιούνη.

Ο Ιούνιος ετυμολογείται, όπως διαβάζουμε στο διαχρονικά εξαιρετικό ιστολόγιο του Ν. Σαραντάκου sarantakos.wordpress.com  μάλλον από τη θεά Juno των Ρωμαίων, που είναι το αντίστοιχο της Ήρας. Η λαϊκή του ονομασία είναι κυρίως Θεριστής, αλλά και Κερασάρης -ευεξήγητη και στις δυο περιπτώσεις η προέλευση του ονόματος. Ο Ιούνης είναι ο μήνας με τις μεγαλύτερες μέρες του χρόνου. Στις 21 Ιουνίου έχουμε το θερινό ηλιοστάσιο ή λιοτρόπι, και συνάμα τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου. Στο δικό μας γεωγραφικό πλάτος, οι μέρες γύρω στην 21η Ιουνίου διαρκούν σχεδόν 15 ώρες (παρά 12 λεπτά). Βορειότερα, οι μέρες διαρκούν περισσότερο -στο Λονδίνο 16 ώρες και 40 λεπτά, και πιο πάνω φτάνουμε στις λευκές νύχτες. Ένα θλιβερό χαρακτηριστικό του Ιούνη είναι πως οι δέκα πρώτες μέρες του σημαδεύονται από τέσσερα ναζιστικά ολοκαυτώματα, τα δύο από αυτά στην Κρήτη το 1941:

2 Ιουνίου Κοντομαρί (1941)
3 Ιουνίου Κάντανος   (1941)
6 Ιουνίου Κούρνοβο (1943)
10 Ιουνίου Δίστομο (1944).

Για να υποδεχτούμε τον Ιούνιο, να ένα τραγούδι σε λόγια και μουσική του Διονύση Τσακνή. "6η Ιουνίου". Με την υπέροχη φωνή της Σοφίας Βόσσου. Από το 1986...