Κυριακάτικο σινεμά: "Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ" (1980)

Η θρυλική ταινία του Νίκου Τζίμα «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» (1980) για τη δίκη και την εκτέλεση του ήρωα του λαϊκού κινήματος, κομμουνιστή, Νίκου Μπελογιάννη είναι η πρόταση του Ιστολογίου για τη σημερινή Κυριακή, που συμπληρώνονται 67 χρόνια από το θάνατό του.

Στις 30 Μαρτίου του 1952, ο Νίκος Μπελογιάννης μαζί με τρεις συντρόφους του, τους Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση, στήνονται απέναντι από το εκτελεστικό απόσπασμα, στο Γουδί και εκτελούνται δια τυφεκισμού.  Πρόκειται για ένα φιλμ - ύμνος στα δημοκρατικά ιδεώδη. Για τον λαϊκό αγωνιστή, Νίκο Μπελογιάννη που υπερασπίστηκε με τη ζωή του τα λαϊκά και ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία, την ειρήνη, την εθνική ανεξαρτησία.

Σενάριο: Νίκος Τζίμας, Τάσος Λύτρας, Πότης Παρασκευόπουλος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Τραγούδι: Μαργαρίτα Ζορμπαλά
Φωτογραφία: Νίκος Καβουκίδης
Πρωταγωνιστούν: Φοίβος Γκικόπουλος, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Πέτρος Φυσσούν, Κώστας Καζάκος, Αντώνης Αντωνίου, Μάνος Κατράκης, Αλέκος Αλεξανδράκης, Βαγγέλης Καζάν, Άγγελος Αντωνόπουλος

ΚΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ!

Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο...Νίκος Μπελογιάννης (1915-1952)

«Η πληγή μας μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, το ίδιο κι η πίστη μας./ Θα φέρουμε την κληρονομιά σου στους ώμους μας,/ ως την πόρτα του ήλιου,

 Καλημέρα αδέρφια μου./ Καλημέρα ήλιε / Καλημέρα κόσμε./ Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά/ πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.» Γ. Ρίτσος «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο»

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1915. Από παιδική ηλικία γαλουχήθηκε με τα ιδανικά του κομμουνισμού και από νωρίς, στα φοιτητικά του κιόλας χρόνια, στη Νομική Αθηνών, στοχοποιείται λόγω της πολιτικής του δράσης. Από το 1934 ο Μπελογιάννης είναι μέλος του ΚΚΕ. Η δυναμική του παρουσία στην πολιτική ζωή της Αμαλιάδας, ως γραμματέας της τοπικής οργάνωσης, δημιουργεί ρίξεις με την καθεστωτική τάξη και σύντομα συλλαμβάνεται και εξορίζεται.
Το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου του 1936, του Ιωάννη Μεταξά, σηματοδοτεί και την έναρξη ενός ανηλεούς αντικομουνιστικού μένους. Οι φυλακίσεις, οι εξορίες και τα βασανιστήρια σημάδεψαν τη ζωή του Νίκου Μπελογιάννη. Την στιγμή που οι ναζί εισβάλουν στην Ελλάδα, ο Μπελογιάννης βρίσκεται κρατούμενος στις φυλακές Ακροναυπλίου. Ζητά την ελευθερία του για συμμετάσχει στον πόλεμο αλλά η κυβέρνηση αρνείται. Καταφέρνει να αποδράσει και εντάσσεται στον ΕΛΑΣ ως καπετάνιος μεραρχίας στην Πελοπόννησο.
Με την απελευθέρωση της χώρας από τους ναζί και το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου ο Μπελογιάννης αναλαμβάνει ρόλο Πολιτικού Επιτρόπου της 10ης Μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού. Από αυτή τη θέση θα παλέψει για τα ιδανικά του μέχρι και την τελευταία στιγμή της εμφύλιας σύρραξης. Το 1949, μετά την ήττα, εγκαταλείπει τη χώρα, βρίσκοντας προσωρινό καταφύγιο στις γειτονικές σοσιαλιστικές χώρες.
Ένα χρόνο αργότερα τον Ιούνιο του 1950, ως μέλος πλέον της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, επιστρέφει στην Ελλάδα, με εντολή να ανασυγκροτήσει και να οργανώσει τους μηχανισμούς του ΚΚΕ στην Αθήνα, το οποίο βάση νόμου θεωρείται παράνομο, προδοτικό και ξενοκίνητο κόμμα, που δρα ενάντια στην εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας.

Το Δεκέμβρη του 1950 συλλαμβάνεται, μαζί με 93 συντρόφους του, και μετά από εννιά μήνες βασανιστηρίων, τον Οκτώβρη του 1951, οδηγείται ενώπιον του έκτακτου στρατοδικείου, το οποίο αποτελούσαν οι Ανδρέας Σταυρόπουλος (πρόεδρος), Γ. Παπαδόπουλος (μετέπειτα δικτάτορας), Ν. Κομιάνος, Γ. Κοράκης, και Θ. Κυριακόπουλος. Ο Μπελογιάννης καταδικάζεται σε θάνατο και η εύθραυστη μετεμφυλιακή ισορροπία της ελληνικής κοινωνίας κινδυνεύει.
«Τα δικαστήριά σας είναι δικαστήρια σκοπιμότητας. Γι’ αυτό δε ζητώ την επιείκειά σας. Αντικρίζω την καταδικαστική σας απόφαση με περηφάνια και ηρεμία. Με το κεφάλι ψηλά θα σταθώ μπροστά στο εκτελεστικό σας απόσπασμα. Αλλά είμαι σίγουρος πως θα ‘ρθει η μέρα, που οι ίδιοι δικαστές που τώρα με δικάζουν, θα ζητήσουν χάρη απ’ τον ελληνικό λαό. Δεν έχω άλλο τίποτε να πω», θα δηλώσει ο Μπελογιάννης κλείνοντας την απολογία του.
Η διεθνής κατακραυγή αναγκάζει τον τότε πρωθυπουργό Νικόλαο Πλαστήρα, να ανακοινώσει την άρση της απόφασης. Ωστόσο αποφασίζεται ότι ο Μπελογιάννης και μερικοί ακόμη σύντροφοί του, θα δικαστούν και πάλι με την κατηγορία της κατασκοπείας, η οποία θα ενισχυθεί όταν οι αρχές θα ανακοινώσουν στις 14 Νοεμβρίου 1951, ότι βρήκαν παράνομους ασύρματους σε χώρους κομμουνιστών σε Καλλιθέα και Γλυφάδα.

 Στις 15 Φεβρουαρίου 1952, ξεκινάει το δεύτερο μέρος της πολύκροτης δίκης, η οποία έσπασε τα σύνορα της Ελλάδας και κέντρισε το ενδιαφέρον της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης. Ο Μπελογιάννης ενώπιον του Διαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών, αντικρούει όλες τις κατηγορίες περί κατασκοπείας και δηλώνει: «Εμείς αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από εκείνους που μας κατηγορούν. Το αποδείξαμε τότε που η λευτεριά, η ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα βρίσκονταν σε κίνδυνο. Παλεύουμε για να ξημερώσουν και για την πατρίδα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο. Κι αν χρειαστεί θυσιάζουμε γι’ αυτό και τη ζωή μας».

Την 1η Μαρτίου, ο Νίκος Μπελογιάννης, κρατώντας ένα γαρύφαλλο όπως κάθε μέρα κατά τη διάρκεια της δίκης, ακούει τον πρόεδρο του στρατοδικείου να ανακοινώνει ότι μαζί με επτά συντρόφους του (Δημήτρης Μπάτσης, Ηλίας Αργυριάδης, Νίκος Καλούμενος, Τάκης Λαζαρίδης, Χαρίλαος Τουλιάτος, Μιλτιάδης Μπισμπιάνος και Έλλη Ιωαννίδου) καταδικάζεται σε θάνατο.
Λίγες ημέρες αργότερα, έρχεται στο φως της δημοσιότητας ένα γράμμα από το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, Νίκο Πλουμπίδη, με το οποίο αναλαμβάνει κάθε ευθύνη για την οργάνωση του ΚΚΕ στην Ελλάδα και υπόσχεται να παραδοθεί στις αρχές με αντάλλαγμα να μην εκτελεστεί ο Νίκος Μπελογιάννης. Η γνησιότητα του γράμματος του Πλουμπίδη αμφισβητείται από το ΚΚΕ, όχι όμως και από το Υπουργείο Εσωτερικών, το οποίο ωστόσο αρνείται να διαπραγματευτεί με τον καταζητούμενο Νίκο Πλουμπίδη.
Όλες οι προσπάθειες και οι διεθνείς πιέσεις για απόδοση χάριτος στον Μπελογιάννη απέβησαν άκαρπες.
Στις 30 Μαρτίου 1952, στις 4.12 π.μ ο Νίκος Μπελογιάννης, με τρεις συντρόφους του, τους Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση, στήνονται απέναντι από το εκτελεστικό απόσπασμα, στο Γουδί και εκτελούνται δια τυφεκισμού.

27 Μαρτίου: Παγκόσμια μέρα Θεάτρου..."Ο ΠΑΤΕΡΑΣ" του Αύγουστου Στρίντμπεργκ

Προχθές, την Τετάρτη, γιορτάστηκε παγκοσμίως η Παγκόσμια μέρα του Θεάτρου.Με αυτή την αφορμή, να μερικές από τις πιο σοφές φράσεις για το θέατρο γραμμένες από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές.

«Θεωρώ το θέατρο τη μεγαλύτερη τέχνη όλων, τον πιο άμεσο τρόπο με τον οποίο ένας άνθρωπος μπορεί να μοιραστεί με κάποιον άλλον την αίσθηση του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος».
Όσκαρ Γουάιλντ

«Ένα θεατρικό έργο πρέπει να σου δίνει κάτι να σκεφτείς. Όταν βλέπω ένα έργο και το καταλαβαίνω με την πρώτη, τότε ξέρω ότι δεν είναι και πολύ καλό».
T. S. Έλιοτ

«Το θέατρο είναι τόσο ατελείωτα συναρπαστικό επειδή είναι τόσο τυχαίο. Μοιάζει τόσο πολύ με τη ζωή».
Άρθουρ Μίλερ

«Το θέατρο και η ποίηση είναι οι δύο τέχνες που βοήθησαν τους ανθρώπους να μείνουν ζωντανοί και να συνεχίσουν να ζουν».
Βανέσα Ρεντγκρέιβ

«Μονάχα με απόλυτη πίστη, με απόλυτη θυσία του εαυτού μας σε μια ανώτερη ιδέα, μπορούμε να αποκτήσουμε τη δύναμη, την οντότητα και να φέρουμε στην επιφάνεια τον ψυχικό πλούτο που βρίσκεται θαμμένος μέσα μας για την πραγματοποίησή του. Πρέπει να πιστεύουμε σε θαύματα για να γίνουν θαύματα».
Κάρολος Κουν

«Όλος ο κόσμος, μια σκηνή».
Ουίλιαμ Σαίξπηρ

Η ποιότητα ενός θεατρικού έργου είναι η ποιότητα των ιδεών του.
Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω

Στην επαρχία, το παράθυρο αντικαθιστά το θέατρο και τους περιπάτους.
Γκουστάβ Φλωμπέρ

Ένας ηθοποιός πρέπει να φλέγεται εσωτερικά με φαινομενική άνεση εξωτερικά.
Άντον Τσέχωφ

Ο κόσμος είναι μια θεατρική σκηνή και όλοι, άντρες και γυναίκες, απλά ηθοποιοί. Έχουν τις εισόδους τους και τις εξόδους τους. Και ο κάθε άνθρωπος στον καιρό του παίζει πολλούς ρόλους, καθώς οι πράξεις όπου εμφανίζεται είναι οι εφτά ηλικίες.
Ουίλιαμ Σαίξπηρ

 Με αφορμή την επέτειο αυτή, το ιστολόγιο παρουσιάζει ένα από τα σπουδαιότερα έργα της κλασικής δραματουργίας, τον "Πατέρα" του Α. Στρίντμπεργκ. Ένα από τα σημαντικότερα έργα του Σουηδού δραματουργού, γραμμένο το 1887, το οποίο χαρακτηρίζεται ως μια εκρηκτική σύγχρονη τραγωδία.
Η σύγκρουση ανάμεσα στον Ίλαρχο και τη γυναίκα του Λάουρα, με αφορμή το μέλλον της κόρης τους Βέρθας, ξεπερνά τα όρια της απλής συζυγικής διαμάχης, ακόμα και της προαιώνιας και αρχετυπικής διαμάχης των δύο φύλων. Εξελίσσεται σε ένα σκληρό και ανελέητο αγώνα εξουσίας ανάμεσα σε δύο ισχυρότατους αντιπάλους, το αρχέγονο θηλυκό ένστικτο και τη κατασκευασμένη ανδρική λογική. Μια απελπισμένη μονομαχία, που εξαρθρώνει τα θεμέλια της οικογενειακής εστίας και προκαλεί τριγμούς σε ολόκληρη τη σαθρή κοινωνία που την περιβάλλει, η οποία ούσα ανίκανη να αντιδράσει συντάσσεται ανενδοίαστα με την πλευρά του νικητή.
Με αφορμή το θέμα της πατρότητας που αμφισβητείται, ο Στρίντμπεργκ σαρκάζει την τραγική μοίρα της ανθρώπινης ύπαρξης που αναζητά διαρκώς απαντήσεις σε προαιώνια ερωτήματα για το αληθινό νόημα της ζωής και το κλειδί του μυστηρίου του σύμπαντος. Ο Ίλαρχος λαχταρά απεγνωσμένα μια «μικρή πνοή αθανασίας», μία και μοναδική απόδειξη που θα δώσει κάποιο νόημα στη «φθαρτή του ύπαρξη». Αναζητά μια αλήθεια που όμως δε θα μπορέσει ποτέ να του αποκαλυφθεί καθώς το μυστικό είναι καλά φυλαγμένο μέσα στα σπλάχνα της γυναίκας-μητέρας. Της γυναίκας που από σύντροφος γίνεται μισητός εχθρός, αλλά και ισάξιος αντίπαλος.
Η θεατρική παράσταση με τη συγκλονιστικά ωμή του γλώσσα του Στρίντμπεργκ, το γυμνό και κοφτερό σαν λεπίδι διάλογο και τον καταιγιστικό του ρυθμό που παίρνει τη μορφή χιονοστιβάδας είναι αδύνατον να περιοριστεί μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια ενός οικογενειακού δράματος. Τα συνθλίβει και τα ξεπερνά…Πρωταγωνιστούν: ΑΛΕΞΗΣ ΜΙΝΩΤΗΣ, ΙΑΚΩΒΟΣ ΨΑΡΡΑΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΤΑΡΛΑΣ, ΠΕΝΥ ΠΑΠΟΥΤΣΗ

Τραγούδια της Επανάστασης του 1821...

 

Τα κλέφτικα τραγούδια δημιουργούνται στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και ιδιαίτερα την εποχή που αρχίζει έντονα η δράση των Ελλήνων Κλεφτών. Ο λαογράφος και μελετητής του δημοτικού τραγουδιού Νικόλαος Πολίτης, σε έκδοσή του το 1914, κατατάσσει σε κατηγορία αυτό το είδος. Είναι τραγούδια που τα έπλαθαν και τα έλεγαν συνήθως λαϊκοί τραγουδιστές σε πανηγύρια και άλλες εκδηλώσεις, κατά τους χρόνους της δράσης των Κλεφτών.
Πολλά από αυτά αυτοσχεδιάζονταν στα λημέρια τους και τους χρωστάμε τη διαφύλαξη γεγονότων και ανδραγαθημάτων στη διάρκεια της Επανάστασης. Εγκωμιάζουν τα έργα αλλά και διεκτραγωδούν τη σκληρή ζωή τους, αναφερόμενα, τα περισσότερα, σε συγκεκριμένα πρόσωπα και κατορθώματα, αλλά και στα θέματα αυτά γενικά. Κοιτίδα τους υπήρξε η Στερεά Ελλάδα (κατ’ εξοχήν) και η Πελοπόννησος, χωρίς να αποκλείεται και ο υπόλοιπος ηπειρωτικός ελλαδικός χώρος.
Πρέπει να σημειωθεί ότι τα ακόμη πρόσφατα δημοφιλή κλέφτικα και ιστορικά τραγούδια της Επανάστασης, περιβεβλημένα με τους θρύλους και τα κατορθώματα των Κλεφτών, στην πάροδο του χρόνου υπέστησαν με τη διάδοσή τους πολλές τροποποιήσεις και παραλλαγές, μέχρι ακόμη και τα τέλη του 19ου αιώνα.

Κάτω στου Βάλτου τα χωριά

Το τραγούδι σχετίζεται με τα επακόλουθα των Ορλωφικών (1769-1770). Μετά το αποτυχημένο κίνημα, στο Αιτωλικό οι ξεσηκωμένοι Κλέφτες κατέφυγαν στην επαρχία του Βάλτου με τα πέντε βιλαέτια (Βόνιτσα, Ξερόμερο, Βάλτος, Βλοχός –Αγρίνιο– και Ζυγός – βουνό της Αιτωλοακαρνανίας). Από εκεί ο καθένας γύρισε στο λημέρι του, που το είχε χάσει μετά το αποτυχημένο κίνημα, και αφού ξεσήκωσαν τους κατοίκους τους πέτυχαν να τους δοθεί αμνηστία και να εδραιωθούν στα καπετανάτα τους.

Παιδιά της Σαμαρίνας

Το τραγούδι θυμίζει τη συμβολή των Βλάχων στον Αγώνα, οι οποίοι υπέστησαν διώξεις τόσο για τη συμμετοχή τους στα Ορλωφικά όσο και αργότερα, από τον Αλή πασά. Το 1826, περίπου 150 Βλάχοι από τη Σαμαρίνα και τις γύρω περιοχές, με αρχηγό τον Μίχο Φλώρο, πήραν μέρος στην αντίσταση του Μεσολογγίου. Μετά την ηρωική έξοδο μόνο 33 από αυτούς γλίτωσαν από τη σφαγή.

Έχε γεια καημένε κόσμε

Ο λεγόμενος «Χορός του Ζαλόγγου» αποτελεί ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό ιστορικό και λαογραφικό περιστατικό που συνέβη περί τα τέλη Δεκεμβρίου του 1803, στην κορυφή του όρους Ζάλογγο, και κατέληξε σε ομαδική βρεφοκτονία και αυτοκτονία ορεσίβιων γυναικών της περιοχής του Σουλίου, μετά την περικύκλωσή τους από εκστρατευτικά σώματα του Αλή πασά.

Μάνα μου τα κλεφτόπουλα

Ο σκληρός κόσμος και ο τρόπος ζωής της κλεφτουριάς γίνεται τραγούδι, για να εξιστορήσει έναν προσωπικό καημό.

Πηγή: Σπ. Βαλαώρας, εφ. Τα Μετέωρα, 31.3.2000

Φιλέλληνες, ένας βασικός κρίκος στην απελευθέρωση...

Το Ολοκαύτωμα του Μεσολογγίου, που συγκαταλέγεται στα σημαντικότερα γεγονότα της παγκόσμιας στρατιωτικής ιστορίας, ήταν ο καταλύτης για να γιγαντωθεί το φιλελληνικό κίνημα, που ξεπέρασε τα όρια της Ευρώπης και έφτασε μέχρι την Αμερική αλλά και την Ινδία!

Η σημασία αυτού του διεθνούς κινήματος, που εμφανίστηκε, από τους πρώτους μήνες της Επανάστασης, παρά τις διώξεις πολλών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, αποδείχτηκε τεράστια, επειδή:

Συνετέλεσε, οικονομικά και πολιτικά, στην επιτυχή κατάληξη της Επανάστασης του 1821 και ταυτόχρονα βοήθησε στη διάσωση των λιμοκτονούντων αμάχων.

Υπολογίζεται ότι «με τα βοηθήματα που έστειλαν οι Φιλέλληνες, παρά τις συνηθισμένες καταχρήσεις που έγιναν στην Ελλάδα, εσώθηκαν πάνω από 200 χιλ. Eλληνες, που από την πείνα είχαν καταντήσει να τρέφουνται με βελανίδια, φλοιούς από δένδρα και αγριάπιδα».¹

Η δυναμική του φιλελληνικού ρεύματος ήταν τέτοια, που ακόμα και στη Βιέννη (του ορκισμένου εχθρού της Επανάστασης Μέτερνιχ) δεν μπόρεσαν μέχρι τέλους να αρνηθούν την άδεια για τη διεξαγωγή εράνου, ενώ σχηματίστηκε και φιλελληνικός σύλλογος, του οποίου προΐστατο ο Σίνας.

Τα ρεύματα και οι τάσεις

Δυστυχώς, όμως, εκτός από ορισμένα εμβληματικά πρόσωπα (λόρδος Βύρων, Βίκτωρ Ουγκό, Εϋνάρδος, Μάγερ κ.ά.) πολλοί άλλοι φιλέλληνες αφέθηκαν στη λήθη των χρόνων, όπως και το κίνημα συμπαράστασης στους επαναστατημένους Ελληνες.

Ο ιστορικός Τάσος Βουρνάς² διαχωρίζει το φιλελληνικό κίνημα στις εξής κατηγορίες:

１. Το αυθόρμητο φιλελληνικό ρεύμα, που βασίζεται σε μια συμπάθεια προς έναν καταπιεζόμενο λαό από την τουρκική βαρβαρότητα. Στην κατηγορία αυτή ανήκαν μάζες από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, όπως ευγενείς, ιερωμένοι, πανεπιστημιακοί καθηγητές κ.ά. Η κατηγορία αυτή άκμασε στην Κεντρική Ευρώπη (Γερμανία, Ελβετία κ.α.) και βοήθησε τους Ελληνες ηθικά και υλικά ώς ένα σημείο.

⒉ Οι φιλέλληνες, που τάχθηκαν υπέρ της Ελλάδας από ιδεολογική συμπάθεια προς τις εθνικοαπελευθερωτικές και αστικοδημοκρατικές επαναστάσεις. Κατά τον Βουρνά αυτή ήταν «η πιο πολυάριθμη και πιο ενδιαφέρουσα κατηγορία φιλελλήνων», την οποία υποδιαιρεί σε δύο κλάδους: α) τους διαφωτισμένους ανθρώπους, όπως είναι οι Γάλλοι δημοκράτες, επίγονοι του 1789, οι Γερμανοί φοιτητές με επικεφαλής τον περίφημο καθηγητή Φρειδερίκο Τιρς (Θείρσιο), οι Ιταλοί Καρμπονάροι κ.λπ., που δεν δίστασαν να ενισχύσουν την Ελληνική Επανάσταση ακόμα και με μέσα που θεωρούνταν παράνομα στις χώρες τους και β) αυτούς που επεδίωξαν να μετάσχουν στη μάχη για την ελευθερία, παίρνοντας μέρος στα ένοπλα γεγονότα στο πλευρό του ελληνικού λαού.

⒊ Το φιλελληνικό ρεύμα, με τυχοδιωκτικό χαρακτήρα. Αυτό το ρεύμα εκπροσωπήθηκε από ανθρώπους αποτυχημένους στη χώρα τους που ζητούσαν μοίρα στον ήλιο της Ελλάδας και κάποιους «φιλέλληνες» από το τραπεζικό κεφάλαιο της Αγγλίας και άλλων χωρών της Δύσης, που είδαν την Ελληνική Επανάσταση σαν συμφέρουσα οικονομική επιχείρηση.

Ερανος στην Καλκούτα

Χαρακτηριστικό της παγκόσμιας απήχησης του φιλελληνικού κινήματος είναι ότι ακόμα και στη μακρινή Καλκούτα της Ινδίας συγκροτήθηκε «φιλελληνικός Σύνδεσμος», με μέλη πολλούς Ινδούς, ο οποίος διοργάνωσε, πιθανόν το 1824, έρανο υπέρ του Αγώνα.

Πιθανόν στο πλαίσιο του εράνου διοργανώθηκε και μια γιορτή «για τα θαλασσινά ελληνικά κατορθώματα», στην οποία πήραν μέρος και προσέφεραν γενναία ποσά και Κινέζοι έμποροι.³

Συνολικά, ο σύνδεσμος της Καλκούτας συγκέντρωσε 2.200 λίρες Αγγλίας, τα οποία εστάλησαν στο Λονδίνο και τέθηκαν στη διάθεση των Ελλήνων αντιπροσώπων, που βρίσκονταν εκεί για τη διαπραγμάτευση των «δανείων της ανεξαρτησίας».

Μια ανάλογη γιορτή γνωρίζουμε ότι έγινε, την ίδια χρονιά, στη Βαλτιμόρη των ΗΠΑ. Στις ΗΠΑ είχαν γίνει πολλοί έρανοι, μετά την έκκληση που είχε κάνει η ηρωίδα Μαντώ Μαυρογένους προς τις Αμερικανίδες, και στάλθηκαν πάρα πολλά εφόδια σε ρουχισμό και τρόφιμα, κυρίως για τον άμαχο πληθυσμό, που τη διανομή τους είχε αναλάβει, σε ταξίδι του στην Ελλάδα, ο μεγάλος φιλέλληνας γιατρός Σαμουήλ Χάου.

Εβραίοι και μουσουλμάνοι

Στη γιορτή, στη Βαλτιμόρη, στεφανώθηκε ο ανδριάντας του Μάρκου Μπότσαρη, ενώ γύρω μαζί με τα σύμβολα της ελευθερίας και τα ελληνικά τρόπαια ήταν η επιγραφή «Ubis libertas, ibi patria» («όπου [υπάρχει] ελευθερία, εκεί [είναι η] πατρίδα»).

Κατά τον Σταματόπουλο, η πιο συγκινητική και απροσδόκητη κίνηση έγινε από τον Ραβίνο της Βεστφαλίας Ελβίγκ, που αποδείχτηκε ο μόνος από τους θρησκευτικούς αρχηγούς (και χριστιανών ακόμα), που ενδιαφέρθηκε για τα παθήματα των Ελλήνων.

Ο Ραβίνος εξέδωσε μια προκήρυξη, στην οποία αναγραφόταν μια περικοπή των λόγων του προφήτη Μαλαχία και με αυτήν καλούσε τους Ισραηλίτες να δώσουν τις συνδρομές τους για τους μαχόμενους Ελληνες, γράφοντας: «Ποίος Ισραηλίτης δύναται να αναγνώση τα παθήματα των Ελλήνων και να μη χύση πικρά δάκρυα;»⁴

Τέλος, αξιοσημείωτη είναι και η παρουσία ενός μουσουλμάνου ανάμεσα στους φιλέλληνες, που ήρθαν να πολεμήσουν στην Ελλάδα. Ηταν ο Αιγύπτιος Δαβουσσί, που ανήκε στην περίφημη ίλη των Μαμελούκων του Ναπολέοντα και την ιστορία του διαβάζουμε στο έργο του Μπ. Αννινου.

Μετά το τέλος των Ναπολεόντειων πολέμων, ο Δαβουσσί αποστρατεύτηκε και πήγε στην πατρίδα του για να τακτοποιήσει κάποια κληρονομικά θέματα. Ομως, οι αντίδικοί του ήταν εύποροι, δωροδόκησαν τον πασά και αυτός συνέλαβε και διέταξε να ξυλοκοπηθεί αγρίως ο πρώην Μαμελούκος. Από τότε τον κατέλαβε μίσος κατά των μουσουλμάνων και από την Γαλλία, όπου είχε επιστρέψει μετά την περιπέτειά του, έσπευσε από τους πρώτους ν’ αγωνιστεί στο πλευρό των Ελλήνων.

Ο Δαβουσσί πήρε μέρος στην ατυχή Μάχη του Πέτα (1822), πολέμησε ηρωικά, σκότωσε όσους εχθρούς μπόρεσε και έπεσε νεκρός, διάτρητος από πληγές. Σύμφωνα με τον Αννινο, οι φιλέλληνες που σκοτώθηκαν σε μάχες ή παρέμειναν και πέθαναν μετά το τέλος του πολέμου στην Ελλάδα ήταν 286, οι περισσότεροι Γερμανοί (121). Ακολουθούν οι Γάλλοι (56) και οι Ιταλοί (50), Ελβετοί 11, Αγγλοι 10, Δανοί 8, Κορσικανοί 7, Πολωνοί 5, Αυστριακοί 4, Σουηδοί και Σκοτσέζοι από 3, Ισπανοί 2 και από ένας Πορτογάλος, Ούγγρος, Ιρλανδός, Βέλγος, Ολλανδός και Αμερικανός.

Βεβαίως υπήρχαν και πολλοί άλλοι, που ήρθαν για ένα διάστημα στην Ελλάδα, πολέμησαν και έφυγαν πριν τελειώσουν οι πολεμικές επιχειρήσεις ή αμέσως μετά το τέλος τους, αλλά δυστυχώς δεν έχουν διασωθεί στοιχεία γι’ αυτούς.

Οι Γερμανοί

Από τους πρωτοπόρους του φιλελληνικού κινήματος ήταν ο Γερμανός φιλόσοφος Κρουγγ (Κrug) από τη Λιψία, που εξέδωσε φυλλάδιο υποστηρίζοντας ότι οι Ελληνες δεν ήταν στασιαστές, όπως τους κατηγορούσαν, αλλά ο σουλτάνος ήταν σφετεριστής της εξουσίας. Και καλούσε τους Γερμανούς να ιδρύσουν «κομιτάτα» και να κάνουν εράνους.

Η σαξονική κυβέρνηση απαγόρευσε την ίδρυση φιλελληνικών σωματείων και κατηγόρησε τον Κρουγγ για τη στήριξη των επαναστατημένων Ελλήνων αλλά εκείνος κυκλοφόρησε και άλλες διατριβές για να υποστηρίξει ότι οι Ελληνες δεν ήταν Καμπονάροι, ούτε Γιακωβίνοι, αλλά αγωνίζονταν για την εθνική ελευθερία τους.

Τις ίδιες δυσχέρειες, τον ίδιο καιρό, αντιμετώπισε και ο καθηγητής Θείρσιος στο Μόναχο, με τα φιλελληνικά του άρθρα. Ομως η αστυνομία και η λογοκρισία τον ανάγκασαν να σταματήσει, πράγμα που άλλαξε όταν πέθανε ο Μαξιμιλιανός Α΄ και τον διαδέχτηκε ο Λουδοβίκος Α΄, πατέρας του Οθωνα.

Παρά την ανασταλτική αντίδραση, με τις επεμβάσεις της Αυστρίας, στα συντηρητικά γερμανικά κρατίδια, πολλά φιλελληνικά δημοσιεύματα Γάλλων και Αγγλων μεταφράστηκαν στα Γερμανικά, προκαλώντας κύμα συμπάθειας σε αγρότες και λαϊκά στρώματα στην Αυστρία και στη Βαυαρία. Ηταν τέτοια η φόρτιση, που οι Γερμανίδες ακολούθησαν τις Γαλλίδες στην ένδυση με φορέματα σαν της Μπουμπουλίνας.

Σε γιορτές πολλοί μεταμφιέζονταν σε παλληκάρια και Σουλιώτες, οι μαθητές στα τετράδιά τους είχαν φωτογραφίες του Μάρκου Μπότσαρη και των πυρπολητών, που είχαν στις προθήκες τους και τα χαρτοπωλεία, και στις συναυλίες ακούγονταν με ενθουσιασμό ελληνικά τραγούδια και φιλελληνικά ποιήματα.⁵

Οπως γράφει και ο Τ. Βουρνάς, από τους φιλέλληνες ο ελληνικός λαός τιμά τους πραγματικούς αγωνιστές της ελευθερίας του και δεν ξεχνά τις θυσίες τους. Η αδέκαστη όμως ιστορία έχει χρέος να ξεχωρίσει εκείνους που πραγματικά θυσιάστηκαν από εκείνους που εκμεταλλεύτηκαν για προσωπικό όφελος τον ελληνικό λαό και τους αγώνες του.

---

Σημειώσεις:

^1. Τάκης Α. Σταματόπουλος, «Ο εσωτερικός αγώνας», εκδόσεις Κάλβος, τόμος Δ΄, σσ. 127-128.

^2. Τάσος Βουρνάς, «Ιστορία της Νεώτερης και Σύγχρονης Ελλάδας», Εκδόσεις Πατάκη, τόμος Α΄, σσ. 95, 97.

^3. Μπάμπης Αννινος, «Οι Φιλέλληνες του 1821», Αθήνα 1925, σσ. 190 και 207.

^4. Τάκης Α. Σταματόπουλος, ό.π, τόμος Γ΄, σ. 286.

^5. Τάκης Α. Σταματόπουλος, ό.π, τόμος Δ΄, σσ. 119-120.

"Αι ευχαί" από τις Ωδές (1814) του Α. Κάλβου...

          

 α΄

Tης θαλάσσης καλήτερα
φουσκωμένα τα κύματα
'να πνίξουν την πατρίδα μου
ωσάν απελπισμένην,
                έρημον βάρκαν.    

                    β΄.
    'Σ την στεριάν, 'σ τα νησία
καλήτερα μίαν φλόγα
'να ιδώ παντού χυμένην,
τρώγουσαν πόλεις, δάση,
                λαούς και ελπίδας.    

                   γ΄.
    Kαλήτερα, καλήτερα
διασκορπισμένοι οι Έλληνες
'να τρέχωσι τον κόσμον,
με εξαπλωμένην χείρα
                ψωμοζητούντες·    

                   δ΄.
    Παρά προστάτας 'νάχωμεν.
Mε ποτέ δεν εθάμβωσαν
πλούτη ή μεγάλα ονόματα,
με ποτέ δεν εθάμβωσαν
                σκήπτρων ακτίνες.   

                   ε΄.
    Αν οπόταν πεθαίνη
πονηρός βασιλεύς
έσβυν' η νύκτα έν' άστρον,
ήθελον μείνει ολίγα
                ουράνια φώτα.    

                   ς΄.
    Tο χέρι οπού προσφέρετε
ως προστασίας σημείον
εις ξένον έθνος, έπνιξε
και πνίγει τους λαούς σας,
                πάλαι, και ακόμα.    

                   ζ΄.
    Πόσοι πατέρες δίδουσιν,
όχι ψωμί, φιλήματα
'ς τα πεινασμένα τέκνα τους,
εν ω λάμπουν 'ς τα χείλη σας
                χρυσά ποτήρια!    

                   η΄.
    Όταν υπό τα σκήπτρά σας
νέους λαούς καλείτε,
νέους ιδρώτας θέλετε
εσείς δια 'να πληρώσητε
                πλουσιοπαρόχως,    

                   θ΄.
    Tα ξίφη οπού φυλάγουσι
τα τρέμοντα βασίλεια σας,
τα ξίφη οπού τρομάζουσι
την αρετήν, και σφάζουσι
                τους λειτουργούς της.    

                   ι΄.
    Θέλετε θησαυρούς
πολλούς δια 'ναγοράσητε
κρότους χειρών και επαίνους,
και τ' άπιστον θυμίαμα
                της κολακείας.    

                   ια΄.
    Hμείς δια τον σταυρόν
ανδρείως υπερμαχόμεθα
και σεις εβοηθήσατε
κρυφά τους πολεμούντας
                σταυρόν και αλήθειαν.    

                   ιβ΄.
    Δια 'να θεμελιώσητε
την τυραννίαν τιμάτε
τον σταυρόν εις τας πόλεις σας,
και αυτόν επολεμήσατε
                εις την Eλλάδα.    

                   ιγ΄.
    Kαι τώρα εις προστασίαν μας
τα χέρια σας απλόνετε!
τραβήξετέ τα οπίσω·
βλέπει ο θεός και αστράπτει
                δια τους πανούργους.    

                   ιδ΄.
    Όταν το δένδρον νέον
εβασάνιζον οι άνεμοι,
τότε βοήθειαν ήθελεν,
ενδυναμώθη τώρα
                φθάνει η ισχύς του.    

                   ιε΄.
    Tο ξίφος σφίγξατ' Έλληνες ―
τα ομμάτια σας σηκώσατε ―
ιδού ― εις τους ουρανούς
προστάτης ο θεός
                μόνος σάς είναι.   

                   ις΄.
    Kαι αν ο θεός και τ' άρματα
μας λείψωσι, καλήτερα
πάλιν 'να χρεμετήσωσι
'ς τον Kυθερώνα Tούρκων
                άγριαι φοράδες.    

                   ιζ΄.
    Παρά.... Αι, όσον είναι
τυφλή και σκληροτέρα
η τυραννίς, τοσούτον
ταχυτέρως ανοίγονται
                σωτήριοι θύραι.   

                   ιη΄.
    Δεν με θαμβόνει πάθος
κανένα· εγώ την λύραν
κτυπάω, και ολόρθος στέκομαι
σιμά εις του μνήματός μου
                τ' ανοικτόν στόμα.    

                             Ανδρέας Κάλβος, Ωδή έκτη

" Ο Κάλβος...κατόρθωσε να εξαρθεί από το ατομικό στο γενικό, συνταυτίζοντας την περιπέτεια του σκλαβωμένου κι επαναστατημένου έθνους με την εσωτερική περιπέτεια τη δική του. Ο Αγώνας , όπως εμφανίζεται στις είκοσι ωδές του, είναι" η προσπάθεια ολίγων απηλπισμένων ψυχών, που διαβαίνουσι την άπειρον θάλασσαν των ονείρων" στηριγμένες μόνο στην πίστη και στην ιδέα της αρετής, της πατρίδας και της ελευθερίας, μα και στην αδιαλλαξία του ασυμβίβαστου χαρακτήρα τους. Μια προσπάθεια ηρωική κι απελπισμένη, ικανή να πραγματοποιήσει το ακατόρθωτο, επειδή ακριβώς , έχοντας φτάσει στα έσαχτα όρια της απελπισίας , αδιαφορεί για τις συνέπειες. Ο Κάλβος...δεν είναι πια ο Κάλβος` έχει γίνει το αγωνιζόμενο έθνος. Αλλά ένα έθνος πλασμένο " κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσιν", που προτιμάει, όπως κι ο ποιητής του:

 Tης θαλάσσης καλήτερα
φουσκωμένα τα κύματα
'να πνίξουν την πατρίδα μου
ωσάν απελπισμένην,
                έρημον βάρκαν.    

παρά να καταφύγει σε δόλιους προστάτες και σε ημίμετρα. Γιατί εκείνο σηκώνει " τα ομμάτια του εις τους ουρανούς - και ιδού` προστάτης ο Θεός μόνος τού είναι".

                                                Kαι αν ο θεός και τ' άρματα
                                                    μας λείψωσι, καλήτερα
                                                    πάλιν 'να χρεμετήσωσι
                                                  'ς τον Kυθερώνα Tούρκων

                                                        άγριαι φοράδες.

                                                    παρά........................

Το " παρά" έχει μείνει τελικά ασυμπλήρωτο κι απ' τον ίδιο. Μα δε θα χρειαζόντουσαν περισσότερα, για ν' αναθεωρήσουμε, κατά κάποιον τρόπο, την ως τα τώρα στάση μας απέναντι στον ασυμβίβαστο αυτό ιδεαλιστή και τον απελπισμένο από τα εγκόσμια πιστό"

Το απόσπασμα είναι ο επίλογος του μελετήματος του Κώστα Στεργιόπουλου, Η εσωτερική περιπέτεια του Κάλβου, που βρίσκεται στο βιβλίο: Οι Ωδές του Κάλβου, Επιλογή κριτικών κειμένων. Επιμέλεια Νάσος Βαγενάς, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 1992

Ο Μίκης Θεοδωράκης μελοποίησε το ποίημα την άνοιξη του 1969 και ενώ βρισκόταν εξόριστος στη Ζάτουνα της Αρκαδίας( ΑΡΚΑΔΙΑ IV - ΩΔΑΙ) . Το τραγούδι ηχογραφήθηκε το 1971 στο Λονδίνο και εντάχθηκε στο δίσκο Τα τραγούδια του Αγώνα.

Μέλπω Αξιώτη : Η ποίηση και οι περιπέτειές της...

Αρχές Φεβρουαρίου του 1962 η Μέλπω Αξιώτη , εξόριστη στο Ανατολικό Βερολίνο,  ενημερώνει στο γράμμα της  προς τον Γιάννη Ρίτσο με τον οποίο διατηρούσε αλληλογραφία  ότι:

 " ...Ύστερα από παράπονα της "Επιθεώρησης Τέχνης" που έτυχε να μάθω, πως δεν της στέλνομε εκδόσεις μας του εξωτερικού για να την ενημερώνουμε, έστειλα στον παραπονεθέντα βιβλίο, συστημένο, με ξεχωριστό μου γράμμα, παρακαλώντας να μου γνωρίσει μόνο τη λήψη - Αν εσύ τόμαθες ποτέ, τόμαθα κι εγώ, μήνες και μήνες τώρα. - Θα σου στείλω όμως, να τους δόσεις για δημοσίευση, αν το θέλουνε, ένα μεγάλο άρθρο μου " περί ποιήσεως". Θα το δεις κατά πρώτο εσύ αν αξίζει από κάθε πλευρά το περιεχόμενό του και τότε το δίνεις...".
Ο Γιάννης Ρίτσος της απαντά στις 9 Μαρτίου 1962 : " ...Όταν έλαβα τη μελέτη σου - χωρίς δυο λόγια σου - δεν ήξερα για πού την προορίζεις, μα σκέφτηκα αμέσως την 
" Επιθεώρηση Τέχνης". Το γράμμα σου δικαίωσε την πρόβλεψή μου. Θα πάω σήμερα κιόλας. Εμένα μου άρεσε εξαιρετικά. Προσεγγίζει αυτό το δύσκολο θέμα καίρια και ουσιαστικά. Μιλάει όντως για την ποίηση, ενώ συνήθως οι πιότερες μελέτες για την ποίηση μιλούν για ό,τι δήποτε άλλο εκτός απ' την ποίηση..."
Η μελέτη τελικά δημοσιεύεται μετά από πολλές καθυστερήσεις και  το μεγάλο ενδιαφέρον του Ρίτσου στην " Επιθεώρηση Τέχνης " τον Σεπτέμβριο του 1962. Ο ίδιος μάλιστα φροντίζει να την ενημερώσει ( επιστολή 3/8/1963) για την θετική απήχηση  της: "...Και στην "Επιθεώρηση Τέχνης" πολύ θάθελαν τη συνεργασία σου - πότε με κανένα μελέτημα  σαν εκείνο για τις " Περιπέτειες της ποίησης", που άρεσε σ' όλους εξαιρετικά..."

( Γιάννης Ρίτσος - Μέλπω Αξιώτη, Καταραμένα κι ευλογημένα χαρτιά. Σπαράγματα αλληλογραφίας(1960 - 1966), Επιμέλεια - Εισαγωγή - Σημειώσεις Μαίρη Μικέ, Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 2015)

Η μελέτη της Μέλπως Αξιώτη " Η ποίηση και οι περιπέτειές της " με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

 

Μια φορά κ’ έναν καιρό παριστάνανε την ποίηση με φτερά, άγγελο απ’ τους ουρανούς, μυστηριώδες και ασύλληπτο πλάσμα, όπως συχνά παρουσιάζονταν εικονογραφικά οι αφηρημένες μεγάλες έννοιες, π.χ. η ελευθερία. Η αφέλεια είχε ακριβώς τη δικαιολογία της: το μυστήριο που περιβάλλει την ποίηση, ένα από τα δημιουργήματα της τέχνης. Κι αν λέω μερικά λόγια εδώ, ύστερα από τους τόννους το χαρτί που γράφονται μ’ αυτό το θέμα – χωρίς να με πειράζει πόσο θα ήταν γνωστά – δεν είναι επειδή απ’ όλα τα είδη του λόγου της έδοσαν πάντα την πρώτης ποιότητας θέση, είτε για ό,τι άλλο, αλλά από μόνη αφορμή τους νέους που πρωτογράφουν ποιήματα.
Η περιπέτεια της ποίησης – πώς να τη γράφω, πώς να τη διαβάζω, γιατί τούτο είναι καλό, γιατί το άλλο δεν είναι καλό, αφού εμένα μ’ αρέσει κλπ. – αρχίζει απ’ τη στιγμή που δεν υπακούει σε νομοτέλειες, περισσότερο από άλλες τέχνες βασίζεται κυρίως στην αναζήτηση την ατομική. Μυστήριο βέβαια υπάρχει σ’ αυτή καθαυτή τη λειτουργία του μυαλού, στη δουλειά που κάνουν τα νεύρα του εγκεφάλου, ώσπου να καταλήξουν σε όποιες ανθρώπινες πράξεις, μόνο πως το μυστήριο της ποίησης απέναντι στο αποτέλεσμα , είναι ας πούμε πιο βαθύ. Προσκυνώ τον Αϊνστάιν ως μέγα νου, ευεργέτη της ανθρωπότητας, και πολύ όμως αμφιβάλλω πως θάχε επιτυχία στο στίχο. Το δικό του μυαλό, μ’ όλη την τελειότητα του μηχανισμού και τα επί μέρους της προσωπικής του επιστημονικής έμπνευσης βασίστηκε τουλάχιστο στο αμετάβλητο νόμο: ένα και ένα κάνουν δύο.
Αντίστοιχο νόμο δεν έχει η ποίηση, το ένα και ένα, εδώ, δεν είναι διόλου βέβαιο πως θα κάνουνε δύο. Υπάρχουν χρόνια τώρα στον κόσμο και ινστιτούτα λογοτεχνικά, μπορεί να βγουν από κει οι περίφημοι φιλόλογοι, όμως η διεθνής στατιστική πείρα δεν έδοσε ως τώρα ενδείξεις πως από τέτοια ιδρύματα βγήκαν οι ποιητές. Αυτοί τυχαίνει να έχουν τις πιο απίθανες επαγγελματικά ειδικότητες, ή και καμιά ειδικότητα. Παράδειγμα απ’ τις χιλιάδες ο Rimbaud, ο κοντραμπαντιέρης, που γύριζε στεργιές και πελάη, για να πεθάνει τριαντεφτά χρονών, αφήνοντας στην παγκόσμια κληρονομιά, μόνο εκείνο ας πούμε, το φοβερό αριστούργημα « Το μεθυσμένο καράβι». Είτε ο Eluard, όταν του τύχαινε ν’ αναφέρει: « δεν έχω κάμει εγώ κλασικές σπουδές», το οποίο για Γάλλο διανοούμενο, δεν είναι παρά μια σκληρή ομολογία – ενώ ωστόσο έφτασε σαν ποιητής, εκεί που έφτασε. Μεγάλη για τον άνθρωπο υπόθεση οι σχολές, αλλά ως προς την ποίηση, το δυστύχημα είναι πως όταν τις τελειώσεις, στέκεις ακριβώς στο κατώφλι της. Να μπω ή να μην μπω. Αν τ’ αποφασίσεις να μπεις, τότε και αρχίζει το βάσανο, από κει και πέρα. Έξω απ’ τα τείχη των σχολών βρίσκεται της ποίησης το βασίλειο.
Όταν έχεις μιλήσει για μυστήριο, πάει να πει και μυστικό. Η ποίηση λοιπόν έχει τα μυστικά της που πρέπει να της κλέψομε – για να την καταλάβομε, αυτή είναι ολότελα μοναδική μας ελπίδα. Όσο για ορισμό, και ανώφελα, έναν θα τολμούσα να πω. Ποίηση είναι ο κόσμος + ο ποιητής.
Βου – α βα, το παιδί μαθαίνει να συλλαβίζει. Από δω ξεκινά η υπόθεση. Η συλλαβή κατόπι φτιάχνει τη λέξη. Το πρώτο μυστικό της ποίησης είναι ακριβώς η λέξη, ελόγου της κάνει τα υπόλοιπα. Χιλιάδες των χιλιάδων έχουν τα λεξικά. Τις ξέρομε, μαζί με τους συνδυασμούς που καταστήνουν τη γλώσσα. Αδίκως θα γελάσει όποιος γελάσει. Από τα δύσκολα του κόσμου ζητήματα είναι να γνωρίζεις τη γλώσσα σου, όταν προπάντων έχεις τριγλωσσία. Δε λέω μόνο για τους Έλλληνες της ξενιτιάς – ακόμα περισσότερο οι αποκομμένοι απ’ τον κορμό, απ’ τις ρίζες – μα για τον κάθε πολίτη. Αλφαβητάρι μόνιμο, καλό θα ήταν να είναι το λεξικό το ελληνοελληνικό, σ’ αυτόν τον αφανή ήρωα βρίσκεται της ποίησης η πρώτη ύλη: η γλώσσα, που βγαίνει από τη λέξη.
Ο πλούτος του λεξιλογίου, χαρακτηριστικό των μεγάλων έργων, καθαρά φαίνεται σ’ εμάς, στην πιο κοντινή ας πάρομε κληρονομιά μας, από τον «Ερωτόκριτο» π.χ μέχρι το δημοτικό τραγούδι. Η λ ε ι τ ο υ ρ γ ί α  της λέξης είναι μάλιστα τέτοια, ώστε κι από μόνη της η υποβολή μιας λέξης μπορεί να βάλει σε κίνηση το νου και το συναίσθημα, να σου ξυπνήσει κάτι που κουφοβράζει μέσα σου. Γιατί η λέξη δεν είναι άλλο εδώ, παρά η κάθε συμπυκνωμένη συγκίνηση που υπάρχει εντός της. Παράδειγμα, οι ιδιότυπες μαζί με τις συνδέσεις τους τεράστιας αξίας καβαφικές λέξεις, αναπανάληπτες όμως, όσο που θα έχει χαθεί του βιώματος η βάση. Κατά την ώρα που θα μπει η λέξη στο κείμενο, ανάλογα με τις άλλες που θα την πλαισιώσουν, με τη συγκινησιακή προέκταση που θα πάρει ο ήχος της, αυτό και δημιουργεί το ξάφνιασμα , εκείνη τη μαγεία, δηλαδή την ποίηση, οπού δίχως τη μαγεία αυτή, το όραμα το μυθικό και στα πιο ταπεινά, ποίηση δεν υπάρχει. Απόδειξη του αντίθετου, ότι την ίδια κι όμοια όταν τη βρίσκεις αλλού, πέφτει και χάνεται, αγνώριστη είναι, δε σε βοηθά σε τίποτα.
Η τοποθέτηση της λέξης μέσα στο ποιητικό έργο ολοκληρώνει τη λειτουργία της, όταν σε φέρνει να νομίζεις πως την ακούς για πρώτη φορά. Το φαινόμενο τούτο, ιδίως στον ποιητικό λόγο φανερό, θυμίζει το απίστευτο – πριν ανακαλυφθεί – του υδρογόνου και οξυγόνου που άμα συνδυαστούν γίνουνται νερό. Γι’ αυτό μεγάλη χάρη χρωστιέται στη νέα λεγόμενη ποίηση που έμπασε την ταπεινή λέξη του πεζοδρομίου, της κουβέντας, στην τέχνη – ώστε να ξέρομε πια ότι « ποιητικές – αντιποιητικές « όπως κάποτε λεγόταν, δεν υπάρχουν. Πρέπει να τη σέβεσαι, να την αγαπήσεις τη λέξη, για να παρουσιαστεί στο πλάσιμο όλη η σημασία του ποιητικού βάρους.
Μανιακός δεν είναι ο τεχνίτης, αν δε δέχεται ν’ αντικατασταθεί μια λέξη του με άλλον τονισμό, ν’ αφαιρεθεί καν ένα στίγμα απ’ το κείμενο – το ίδιο μανιακός θα ήταν, όσο κι ο χτίστης μεσαιωνικών μητροπόλεων όταν, έχοντας συνείδηση πως το δικό του έργο δεν είναι παρά τμήμα μόνο συνόλου, δε θ’ άφηνε να του κοντήνουν δοκάρια.
Αν δεν υπάρχουν λέξεις ποιητικές κι αντιποιητικές, θάθελα ωστόσο ως παρένθεση, να πω ότι παραμένουν οι χυδαίες, μέσα σε αντίστοιχό τους πλαίσιο. Το πεζοδρόμιο και η κουβέντα, αν μπήκανε στην τέχνη είναι για άλλο ζήτημα, για τα ολοζώντανα, θετικά στοιχεία τους, όχι για το πρόστυχο, που εντελώς το αποκλείει η ποίηση. Χοντρές εκφράσεις και οι εικόνες τους, δε θα πει πως έχουν λαϊκότητα, ούτε χιούμορ, ούτε ρεαλισμό περιγράφουν. Ενώ στη σύγχρονη λογοτεχνία μας ξετρύπωσε τούτο το φαινόμενο του εύκολου εκχυδαϊσμού, η παραποίηση του ρεαλισμού σε σκέτο νατουραλισμό, όχι σαν τέχνη, μα σαν ατυχία.
Τυχαίνει να ξέρω ένα ποίημα όλο ελαττώματα, ένα μια στάλα πράμα, τέσσερις μικρές σειρές, μήτε τίτλο δεν έχει, μόνο την αδέξια επανάληψη του πρώτου στίχου για τίτλο, και επανάληψη της ίδιας ακριβώς λέξης στην ομοιοκαταληξία των δύο απ’ τους τέσσερεις στίχους, κ’ εκείνον τον τύπο – τόσο...όσο – τον αντιπαθητικό και σε άρθρο εφημερίδας, οι εικόνες του χιλιοειπωμένες, παμπάλαιο το περιεχόμενο. Όμως πόσο θάθελα να τόχα κάμει κ’ εγώ.

Παίζει απόψε το φεγγάρι στην κληματαριά
πούναι να το πιείς αλήθεια στο ποτήρι
κι’ όχι τόσο γιατί παίζει στην κληματαριά
όσο γιατί φέγγει δίπλα σ’ ένα παραθύρι...

Τι μεγάλη που είναι η ευκολία του, ε; Μόνο πως θα ήταν, αν το λέγαμε, και η πλάνη μας μεγάλη. Το ακρότατο – από τα αφελή λεγόμενα – τούτο παράδειγμα, και γι’ αυτό το διάλεξα, μπορεί να δείξει ολοφάνερα τη λειτουργία των πιο κοινών λέξεων, εκεί όπου γίνουνται ποίηση. Αν ήταν ν’ αναλύσομε τα ελαττώματά του, θα του καταλογίζαμε γνώση της έκφρασης της δημοτικής από έναν στυλίστα της γλώσσας, χρησιμοποίηση της βαθύτατα ελληνικής εικόνας από έναν γνώστη του έρωτα.
Υπολογίζω πως τούτη «η κληματαριά» - που θαρρείς πρώτη φορά την ακούς εδώ – θα του κόστισε του Μαλακάση, που την έγραψε, καμιά 70αριά χρόνια ζωής. Όσα του χρειάστηκαν για το σύνολο του έργου του, μέχρι τον «Μπαταριά» του και το «Μεσολογγίτικο». Απ’ όταν γεννηθεί ο άνθρωπος, η μνήμη του αρχίζει να δουλεύει. Στην καλλιτεχνική μνήμη που δεν κρατά επεισόδια μα την ουσία τους, χρωστά ο τεχνίτης πολλά απ’ όσα θα κάμει. Στην ποιοτική όμως εξέλιξη της ποίησης σήμερα, δεν μπορείς να παίζεις μαζί της – και με τον αναγνώστη. Οι στίχοι ως γνωστό δεν το κάνουν το ποίημα. Ούτε οι ομοιοκατάληκτοι ούτε οι ελεύθεροι. Κα αλλοίμονο στους «ελεύθερους» προπάντων. Το κάθε νέο φαινόμενο δεν είναι αυτόματα προοδευτικό, ούτε κι από μονάχο του καλύτερο πάντα απ’ το πιο παλιό. Η υποτιθέμενη ελευθερία τους είναι η πονηρή παγίδα για να τσακώνει τον απρόσεχτο, ενώ ταυτόχρονα στάθηκε από τους αποφασιστικούς σταθμούς στην αναγεννητική πορεία του στίχου. Το μόνο, ότι η ελευθερία αυτή δεν έχει το ελεύθερο να γίνει ταχυδαχτυλουργία. Η κλίμακα του μέτρου σήμερα πια αρχίζει από τον πεζό φαινομενικά λόγο, μ’ όσες θέλεις αράδες, και φτάνει ως την πιο τέλεια κλασική του στίχου μορφή. Αλλά τι βγαίνει μ’ αυτό; Τίποτα.
Τον κάθε στίχο, με τη δική του μετρική, τον κάνουν πολλά άλλα, και πρώτα απ’ όλα η ζ ω ή του δημιουργού – αυτή και μόνη που δημιουργεί πάσα δημιουργία – οι συγκινήσεις κι’ η δική του εμπειρία, μ’ αυτά υπάρχει ελπίδα να μεταδόσει στον άλλον εκείνο το πρόβλημα που τον απασχολεί μες στο στίχο. Στην περιοχή της τέχνης, όλα δεν εξηγούνται με την απόλυτη λογική – μια απ’ τις βασικές διαφορές της με την επιστήμη. Το μόνο σίγουρο πως τα παραπάνω πρέπει να υπάρχουν για να γίνει η τέχνη. Οι απαραίτητες αυτές προϋποθέσεις, ένα ακόμα μυστικό της ποίησης, είναι και η βάση για να εκδηλωθεί το λεγόμενο ταλέντο.
Το ταλέντο τούτο – που δε συνίσταται μόνο σ’ εκείνα που θα γράψεις, αλλά και σ’ ό,τι εξίσου αφαιρείς – μπορεί η έννοιά του να έχει παρεξηγηθεί, ίσως να είναι ταλαιπωρημένο καθώς συχνά το βάλανε κάπου όπου δεν υπάρχει, όμως η σημασία του είναι αποφασιστική. Μια μέρα, ένας άνθρωπος κάθισε μπρος σ’ ένα άσπρο χαρτί μ’ ένα μολύβι στο χέρι, και πάνω στο άδειο χαρτί παρουσιάστηκε  ένα έργο που θα ζει παραπάνω απ’ όσο αυτός που τόγραψε: το όμορφο υλικό του τεχνίτη εβγήκε απ’ το χαρτί και περπατεί τώρα μέσα στον κόσμο. Τόση ακριβώς σημασία έχει το ταλέντο. Στη δυσκολονόητη σημασιολογικά έννοιά του, υπάρχουν και στοιχεία πολύ καθορισμένα, από κείνα που λέγουνται πεζά. Να θέλεις να γίνεις ποιητής, και να σου πουν πως πρέπει να δουλέψεις σαν τον μαρμαρά την πέτρα, να σου παίρνει ο κάθε στίχος χρονώνε δουλειά. Μόχθος είναι η μόρφωση, η σοφία, το δε περίεργο, ότι μόχθος είναι και το να γίνει ένα ποίημα. Η σκληρή αυτή δουλειά δεν είναι άλλο, παρά το σίγουρο ξεδιάλεγμα που μαντεύει το περιττό, συνδυασμοί της ακατέργαστης ύλης, η συγκέντρωση πείρας εντελώς προσωπικής.
Σ’ αυτόν τον μόχθο μπαίνει και το διάβασμα, που δεν είναι μόνο πηγή γνώσεων βιβλιολογικών, αλλά άπειρα κομμάτια ζωής, πηγές άμεσες της τέχνης, κάποιος άλλος κ’ εκείνα  τάζησε όπως θα τάχες ζήσει εσύ, και διόλου δεν είναι βέβαιο πως κάτι που διαβάζεις δε θα σε συνταράξει για να σου δόσει « αφορμή», όσο και μια στιγμή ζωής σου την έδοσε. Η Ζωή λοιπόν, μα και η τέχνη, που γεννά την τέχνη, αφού πριν να γίνει τέχνη, ήταν κι’ αυτή ζωή. Γι’ αυτό, την αφορμή τυχαίνει να την παίρνουν από έναν πίνακα ζωγραφικό, από μουσικό κείμενο. Σε κάποιους μη δημιουργούς που δεν τα δέχονται αυτά, γιατί δεν ξέρουν ότι γίνονται, αν τους προσκομίζονταν απτές οι αποδείξεις, όπου η αφορμή ίσως πια να είναι αγνώριστη, ακόμα και αντίθετη από την αφορμή, δε θάχανε παρά να μείνουν μ’ ανοιχτό το στόμα.
Με τη λέξη «καλλιέργεια» χαρακτηρίζουν οι γλώσσες τον άνθρωπο το μορφωμένο. Καλλιεργημένο τον λένε. Καλλιεργώ, είναι πολύ συγκεκριμένο πράγμα, τη γη καλλιεργείς για να φυτρώσει ο σπόρος, τον νιάζεσαι και πέρα απ’ το φύτρο του. Ο Μαγιακόφσκι λέει κάτι που θέλω ν’ αναφέρω. « Ένα ποιητικό έργο ποιότητας, μπορεί να γίνει σ’ ένα δοσμένο χρονικό διάστημα μόνο αν διαθέτεις μεγάλο αριθμό από “ ποιητικά αποθέματα”. Τα αποθέματα αυτά τ’ αποθηκεύεις στο κεφάλι σου, τα πιο δύσκολα γράφονται σε σημειωματάριο. Πώς θα τα μεταχειριστείς, δεν ξέρω καθόλου, ξέρω όμως πως όλα θα χρησιμοποιηθούν. Η προετοιμασία αυτών των αποθεμάτων μού παίρνει όλον τον καιρό μου. Τους αφιερώνω 10 ως 18 ώρες την ημέρα και πάντα καταγίνομαι κάτι να μουρμουρίζω. Αυτή η συγκέντρωση είναι που εξηγεί την περιώνυμη αφηρημάδα των ποιητών».
Σε συνέδριο των Γερμανών συγγραφέων, στα 1956, θυμούμαι τον γνωστό συγγραφέα της Δυτικής Γερμανίας Χανς Φρανκ, όταν έλεγε στο λόγο του, και δίπλα καθόταν ο μεγάλος ποιητής της Λαοκρατικής Δημοκρατίας Γιοχάνες Μπέχερ: « Για τους νέους προπάντων θα ήθελα να τονίσω πόση προσπάθεια χρειάζεται για να γράψουν το έργο τους. Θα τους δώσω ένα παράδειγμα. Νέοι είμαστε τότε κ’ εμείς, όταν μια μέρα βρήκα το φίλο μου Μπέχερ να χτυπά στη μηχανή κάποιο στίχο του. Ύστερα από πολλές εβδομάδες τον ξαναβρήκα να χτυπά εκείνον τον ίδιο στίχο». Να μη φρίξει όποιος δίκαια εκτιμά την αυθόρμητη στον ποιητή έμπνευση, η κατεργασία αυτή δεν αφαιρεί τίποτα από της έμπνευσης την αξία.
Τα μυστικά όμως ακόμα δεν τέλειωσαν, ούτε τα βάσανα. Όσα κι αν λέμε μέχρι εδώ, μήτε ένα στίχο δεν έχουμε κάνει, αυτός θέλει κι άλλα στοιχεία. Θέλει ρυθμό, δηλαδή μουσικότητα, προσωπικά δική σου, όχι απαραίτητα την ίδια που σου δίδαξε η προσωδία. Περίεργο φαινόμενο είναι ότι η ανάγκη του ρυθμού μπορεί να υπάρχει π ρ ι ν  κι από τις λέξεις. Όποιος έχει λίγο καταγίνει, το ξέρει από μόνος του. Μέσα στο νόημα που θέλει να εκφραστεί, σε βασανίζει ένα κομμάτι ρυθμός που ακόμα οι λέξεις δεν του ταίριαξαν, και τελικά η ενορχήστρωση της αρμονίας σού τις βρήκε.
Εκαταπάτησε λοιπόν η ποίηση κι άλλα λημέρια: της μουσικής. Μα δεν της έφτασε αυτό, και τρυπώνει στις εικαστικές τέχνες, γιατί χρειάζεται απαραίτητα εικόνες: σαν τη ζωγραφική. Τις βλέπει ο δημιουργός να του παρουσιάζονται μπρος του, τον παίρνουν και τον περπατούν, μα δεν ξέρει αν εκείνες τον πάνε, είτε αυτός τάχει βγάλει απ’ το νου του.
Έτσι η ποίηση καλύτερα αποδείχνει πως οι τέχνες δεν είναι παρά μια μόνο τέχνη, με διαφορετικά τα εκφραστικά μέσα. Σωστό θα ήταν, αν η κριτική δεν απόδειχνε πρότυπα και επιδράσεις ποιητικών κειμένων μόνο από αντίστοιχα ποιητικά, αλλά να τ’ αναζητούσε και στις απόλυτα συγγενικές τέχνες: εικαστικές και μουσική. Οι αναγνώστες μουσικοί και ζωγράφοι, καλύτερα σαν τεχνίτες το καταλαβαίνουν όταν συχνά σ’ ένα ποίημα βρίσκουν τις ρίζες από δικές τους ειδικότητες.
Κ’ εδώ τώρα παρουσιάζεται άλλο στοιχείο στην ποίηση: η φαντασία. Ανοικονόμητη αυτή, όρια και φραγμό δεν γνωρίζει. « Δημιουργική ικανότης του πνεύματος» την ορίζει το λεξικό. Το δεύτερο απ’ τα τρία θεμελιακά συστατικά της ευφυΐας: αντίληψη – φαντασία – κριτική ικανότητα. Η φαντασία δημιούργησε ένα απ’ τα κορυφαία νεοελληνικά έργα, τη « Γυναίκα της Ζάκυθος» - από τα πιο ποιητικά πιθανόν του Σολωμού, αν και σε πεζό γραμμένο. Η φαντασία είναι εκείνη που μυθοποιεί το πραγματικό γεγονός, μ’ αυτήν ίσως ο ποιητής γίνει ξανά παιδί, είναι ο καταπληχτικώτερος παραμυθάς του κόσμου. Όσο πιο ανυπάκουη είναι, πιο σίγουρα φτάνει εκεί που θέλει να πάει. Η ανταρσία της δεν είναι παρά φαινομενική, γιατί έχει αυτή το σκοπό της, σταθερό και πεισματάρη: να μαγεύει τον άνθρωπο. Πολλαπλασιάζει τη ζωή του τεχνίτη, την κατακομματιάζει και βγαίνουν πολλαπλές ζωές. Είτε αντίστροφα , παίρνει ζωές, και μια μοναδική παρουσιάζει. Νομίζεις εσύ πως διαβάζεις αυτοβιογραφία, μα δεν είναι στοιχεία αυτοβιογραφικά, σε ξεγέλασε. Τις εμπειρίες και τις μνήμες η φαντασία τις κλώθει, αναμοχλεύει, μετατοπίζει, από το ένα στοιχείο σου βγάζει το αντίθετο, από το αρνητικό τώρα βγάζει το θετικό, το τραγικό στο χωνευτήρι  της γίνεται λυρισμός, στιγμές της ευτυχίας πλάθουνε τραγικότητες, που ακριβώς γι’ αυτό είναι πιο συγγενικές με την ευτυχία, δραματικά φαινόμενα τυχαίνει να ταιριάζουν στην έξαρση καλύτερα από τα λυρικά, και δεν υπάρχει τέλος.
Τι γίνεται εκεί μέσα, στο σκοτεινό εργαστήρι του ανθρώπινου μυαλού, κανείς ποτέ δεν το ξέρει, και οι φανατικοί των πηγών, εκεί θα πέσουν έξω. Είναι απόλυτα σίγουροι για κάτι τόσο βέβαιο, που με τους συνειρμούς, από τα συμφραζόμενα και τα συμπαρακείμενα, έτσι ακριβώς είναι, μόνο που εγελάστηκαν , γιατί τυχαίνει να είναι το αντίθετο. Και ανθρωπίνως αδύνατο να παν να σκαλίσουν μες στη βαθειά χοάνη όπου συντελείται της ποίησης το μυστήριο.
Ιστορικός έμεινε με την αποκαλυπτική αλήθεια του ο λόγος του Φλωμπέρ, όταν τον ρώτησαν ποια είναι η γυναίκα του φαρμακοποιού Μποβαρύ, που παρουσίασε τόσο ρεαλιστικά στο έργο του, ώστε να επέμβουν και οι δικαστικές αρχές: « Η κυρία Μποβαρύ είμαι εγώ». Τι είχε γίνει δηλαδή; Ο τύπος της γυναίκας δεν αντιπροσώπευε παρά κοινωνικό φαινόμενο της πόλης όπου ζούσε ο Φλωμπέρ, έπρεπε όμως να υπάρχξει εκείνος, με το ταλέντο του, τις εμπειρίες της δικής του ζωής, για να μας μείνει το κλασικό αυτό έργο.
Να με συμπαθά ο καθείς και προπαντός ο ίδιος. Στα δυο ποιήματα του Βάρναλη, που τάχω για τα πιο τέλεια του δικού του έργου, κι ανάμεσα στα καλύτερα της νεοελληνικής ποίησης – « Χορός των Ωκεανίδων», « Η Μαγδαληνή» - βλέποντας τη Μαγδαληνή και την Ωκεανίδα, το Βάρναλη εγώ θωρώ, με όλα τα προβλήματα της εποχής που τον ανάστησε, δώρο στην ποίησή μας, και διόλου δε μας ξεγελά πως μες στο σπαραγμό κοινωνικών συγκρούσεων και ερωτισμού εξαίσιου, μίγμα σάρκας και πνεύματος, δεν είναι αυτός, ο ίδιος Μαγδαληνή και Ωκεανός. Σ’ αυτά τα δύο έργα του περισσότερο παρά σ’ ορισμένα άλλα, και για το π ε ρ ι ε χ ό μ ε ν ο ακόμα, με του αριστερού ακριβώς την ιδιότητα, η αριστερή κριτική θάπρεπε παραπάνω να στηρίζεται στην αξιολόγηση της βαρναλικής δημιουργίας.
Όλα τα παραπάνω μας μαρτυρούν ένα ακόμα μυστικό της ποίησης: την πρωτοτυπία. Άλλη παγίδα, προδοτική. Αλλοίμονο σ’ όποιον σκεφθεί: πρέπει να είμαι πρωτότυπος – κανένα τερατάκι μέλλει να δει το φως της μέρας. Σε μια περίπτωση η πρωτοτυπία υπάρχει, όταν είναι στοιχείο οργανικό του τεχνίτη, ούτε ξέρει πώς γίνεται, έρχεται από κει που δεν το περιμένει, είναι του ταλέντου του η παρουσία, δεν είπε κάτι πρωτότυπο επειδή τέτοιο το θέλει, μα γιατί δεν μπορούσε να το πει αλλιώς, δεν ήταν ικανός δηλαδή διαφορετικά να το κάμει.
Σήμερα πια που δεν έμεινε τίποτα να μην έχει ειπωθεί στον κόσμο, ύστερα από αιώνες γραφής και τα άπειρα τεχνικά μέσα διάδοσης του λόγου που τον γνωστοποιούν, η πρωτοτυπία μόνη είναι ικανή, το απολύτως γνωστό να το ξανακάμει πρωτότυπο. Ώστε ποια θα ήταν η δουλειά του μη – πρωτότυπου για να καλυτερέψει την παραγωγή του; Τολμώ να πω, κατά πρώτο, ν’ αποφύγει την «πρωτοτυπία». Κατόπι, όσο θα διαβάζει ό,τι μπορεί να διαβάσει, μια ματιά έστω να ρίξει στα όσα γράφουνται επί γης, με την εξάσκηση στην τέχνη του, το ανέβασμα του γούστου – γιατί και το γούστο το αποχτάς – βλέποντας πόσο μάταιο είναι να ξαναπείς όσα είναι κατά κόρο ειπωμένα, σίγουρα ένα είδος τρόμου θα τον καταλάβει και η σωτηρία θάρθει από κει: ν’ αποφύγει όχι μόνο τη θεληματική πρωτοτυπία, μα και το περιττό. Το ανώφελο λοιπόν.
« Δε γυρεύω, βρίσκω». Του Πικασσό είναι τούτη η φράση, κι όλο το νόημα της οργανικής πρωτοτυπίας, αυτός ο υπερπρωτότυπος κολοσσός με τρεις λέξεις μας το δίνει.

Μπορούσαμε να τελειώναμε εδώ. Μα κάποιος σε παραμονεύει τώρα για να πει: Και πού είναι το περιεχόμενο;
Η αλήθεια είναι πως τούτα όλα αφορούν τη λεγόμενη μορφή. Κ’ η άλλη αλήθεια, ότι η μορφή στην τέχνη δύσκολα ξεχωρίζει απ’ το περιεχόμενο.
Πολλά παραδείγματα θαρρώ είπα, θα το πω κι αυτό. Μάρτυς μου ο Θεός, τις θαλασσινές γερόντισσες τις ξέρω – μαζί τους πέρασα τη ζωή μου, εκείνες να μιλώ με μάθανε, μ’ αυτές και τώρα ακόμα ζω. Το θέμα δηλαδή δε μου είναι άγνωστο. Μα έρχεται ο Γιάννης Ρίτσος και σου γράφει ένα ποίημα.
Τεράστιο στην ελληνική ποίηση. « Οι γερόντισσες κ’ η θάλασσα». Κ’ εγώ σα να τις ξαναγνώρισα πάλι τις γερόντισσές μου, από την αρχή. Γιατί όμως ; Τι έγινε; Έγινε «μόνο» τούτο: πως το γνωστότατό μου θέμα – το περιεχόμενο – ο Ρίτσος του βρήκε τη μορφή του. Από μονάχο του το περιεχόμενο δε θα μου μάθαινε τίποτα. Εδώ η μορφή ε δ η μ ι ο ύ ρ γ η σ ε από ξαρχής το θέμα. Αυτό είναι το ψευτοπρόβλημα – τι να προηγείται, τι να έπεται – που βασανίζει κόσμο, ενώ μορφή και περιεχόμενο στο αληθινό έργο τέχνης, είναι αξεχώριστα.
Από τις μεγάλες πληγές της τέχνης, είναι η συνταγή. Κ’ ενώ άμα σου τήνε δόσει γιατρός για το φαρμακείο, μπορεί να σε γλυτώσει από θάνατο, η συνταγή στην τέχνη επιδημίες φέρνει θανατερές. Να βάλω μια τόση δόση από το θετικό και τον αρνητικό ήρωα. Μην τυχόν κι ο αρνητικός μου κουκουλώσει το θετικό μου. Τώρα εδώ το καινούριο να δίνει γροθιές ν’ αποσπρώχνει μέχρι θανάτου το παλιό. Σήμερα, μήνας Ιούλιος, την προτεραιότητα την κατέχει τούτο ακριβώς το θέμα – όθεν και το περιεχόμενό μου. Αυτό στη ζωή δεν έγινε έτσι, αδύνατο των αδυνάτω, δεν είναι ρεαλιστικό, σβήσε – γράψε, ξανασβήσε. Και πού είναι το ρωμαλέο στην τέχνη, το αισιόδοξο; Ίσα – ίσα εδώ μπαίνει. Πού είναι ο λαός; Στα ολοφάνερα να τόνε βγάλω να φαίνεται.
Ανύπαρχτα είναι αυτά; Πείρας μακράς εξαγόμενο. Αν τα δεις όμως συγκεντρωμένα, φυσικά είναι μπελάς. Όμως και πώς παρουσιάστηκαν. Καλά θα ήταν να παρουσιαστούν σαν σωστές βασικά ιδέες , βοηθητικά στοιχεία στις αναζητήσεις του καλλιτέχνη, και μάλιστα σοβαρά στοιχεία, μα η αρνητική τους σημασία – ο φόνος της τέχνης – συντελείται όταν θα γίνουν αφορισμός, κρεμασμένο φυλαχτό στο τραπέζι σου, και συχνά το μόνο που να οδηγά του δημιουργού το μυαλό και την πένα.
Εκτός από γενικώτερες παρεξηγήσεις – μεγάλες – στην περιοχή της τέχνης, μια απ’ τις αιτίες νομίζω που φούσκωσαν στα πρόσφατα χρόνια μας το ρόλο των συνταγών, είναι η ε υ κ ο λ ί α  που προσφέρουν στον τεχνίτη, και στον κριτικό του – για να μην πέσουν έξω. Έχεις δοσμένο μοντέλο, εφάρμοζέ το και γράφε. Το κρατάς δίπλα σου, παραλλήλιζε και κρίνε τα γραφτά. Οι γιαγιάδες μας λέγανε να δένεις κόμπο στο μαντήλι σου για να θυμάσαι. Το βασικά σωστό έγινε στην υπερβολή του η μαγική ράβδος που τα πάντα εξακριβώνει. Πότε να σταματούσε η γλύστρα, σε ποια στιγμή; Δεν έχει εδώ ειδοποιητικό μηχάνημα πως ο πολύς ατμός κρεπάρει και το καζάνι.
Σταθερές ανθρώπινες στη ζωή αξίες, υπάρχουν ασφαλώς. Μα δεν είναι και παντοτινοί οι τ ρ ό π ο ι της προβολής τους στην τέχνη. Σωτήριος κι αν είναι ένας κανόνας για ένα δοσμένο χρόνο, τυχαίνει να μην εφαρμόζει πια στη στενή σημασιολογία του, ώστε να χρειάζεται η σχετική μέσα στην πραγματικότητα προσαρμογή του. Απόδειξη έργα ξορκισμένα με τη διατύπωση της παρακμής, είτε άλλων, ήρθε η ώρα τώρα να παίρνουν τις σωστές της σημασίας τους αναλογίες. Απόδειξη , η πρώτη σουρεαλιστική εποχή του Αραγκόν – η τουλάχιστον αντιπαρερχόμενη – να τονίζεται ιδιαίτερα τώρα σαν αξεχώριστο τμήμα, θετικό και απαραίτητο για την κατανόηση της όλης λογοτεχνικής παραγωγής του, από τον μαρξιστή φιλόσοφο Ροζέ Γκαρωντύ, σε ειδικό βιβλίο κριτικής αξιολόγησης που αφιέρωσε στου Αραγκόν το έργο. Και πώς θ’ αποδειχνόταν με αληθογνωσία τριγωνομετρική, η επίδραση που είχε στην εξέλιξη της ρούσικης πραγματικότητας – απ’ την ανάστροφη σε σχέση με το επιφανειακό περιεχόμενο – δίπλα στις συνειδητές του κριτικού ρεαλισμού δημιουργίες, το έργο το σατανικό, της παρακμής, ενός Ντοστογιέφσκι;
Και τούτα όλα, επειδή ακριβώς δεν είναι σπάνιο κι ο προοδευτικός κανόνας να γίνεται αντιδραστικός, όταν πια γίνει τροχοπέδη. Αφηρημένς έννοιες τότε καταντούν, παλαιΐκές μορφές, ειδυλλιακές καταστάσεις, απλοϊκές αγιογραφίες βλαβερές, τα έργα και τα πρόσωπα που μέσα τους κινούνται. Διδακτικά, τα έργα αυτά συνηθίζεται διεθνώς να λέγουνται, μα το κακό είναι μήπως ούτε και διδάσκουν, παρά μόνο με την έννοια ότι κατασκευάζουν μια πρόληψη.
Πολύ θα μας έπαιρνε να λέγαμε πόσο αυτό είναι δύσκολο να γίνει έγκαιρα αντιληπτό – αφού δημιουργήσει πρόληψη – και πόσο ακόμα πιο δύσκολο να έχεις τη δυνατότητα, τα μέσα της αναπροσαρμογής, όταν η πρόληψη πια ερίζωσε σε δημιουργούς και αναγνώστες. Όταν, και απονεκρωμένες αν καταργήσεις τυπικά διατυπώσεις, διατηρείται για πολύ ακόμα στα μυαλά το περιεχόμενο της κυριαρχίας τους.
Πρωταρχική πάντως προϋπόθεση για όλα αυτά τα λεγόμενα εποικοδομήματα – όπου μπαίνουν και οι τέχνες – είναι η δημοκρατία. Ο πολυβασανισμένος τούτος λόγος, η δημοκρατία στην απόλυτα θετική της έννοια, που δεν είναι ζήτημα μόνο θεσμών – ευκολοπαραμεριζόμενων – μα προπαντός ηθών και εθίμων. Αυτή ακριβώς η δημοκρατία, όταν έχει αναπτυχθεί σαν συλλογική συνείδηση, ιστορική, εκδήλωση ωριμότητα κοινωνικοπολιτικής, η ίδια βρίσκεται στη βάση της δημιουργίας και των λογοτεχνικών έργων. Δικαιολογία που τυχόν θα την παραμέριζε, αντικαταστήνοντας την με θεσμούς – κανόνες – θα ήταν να πιστεύεις πως δεν υπάρχουν δημοκράτες στη λογοτεχνία. Μαύρα δάκρυα πρέπει μα χύσομε σε παρόμοια υποψία, μόνο ευτυχώς που ο θεός των τεχνών, τους δημοκράτες τους αποστέλνει. Φαντάζομαι μάλιστα πως αυτοπροσώπως η δημοκρατία αν ήθελε ρωτηθεί, δε θα δεχόταν να γίνει κανενός προνόμιο, αλλά μόνο κτήμα του καθενός που με τη δουλειά του την βοηθά στο δύσκολο δρόμο του βίου της.
Οι κριτικοί λοιπόν, όχι μόνο οι εξ επαγγέλματος , ανασταλτικό ρόλο έπαιξαν με τη δραστηριότητά τους στο θέμα. Τα έργα μπαίνουν σε πλαίσιο, το οποίο πλαίσιο ο κρίνοντας το καταστήνει από δικού του, απ’ τα αποστηθισμένα, γιατί παρόμοια κάντρα δεν πουλιούνται ακόμα στα καταστήματα. Η δουλειά της κριτικής βέβαια είναι άλλη, δύσκολη, περίπλοκη, πολύ ευεργετική όταν γίνεται σωστά – μα άλλο, τεράστιο ζήτημα τούτο.
Φαύλος ο κύκλος, λες κ’ οι δημιουργοί πρέπει να λιγοστεύουν για να φουντώνουν οι κριτικοί τους, οι λογοτέχνες να γίνονται κατόπι κριτικοί, να κάμουν κριτική στα λογοτεχνήματα, σ’ εκείνα ίσα – ίσα τα ζητήματα που θάπρεπε, για δικό τους καλό, να αντιστέκουνται στους κρίνοντες.
Ενώ ποτέ νομίζω τους κριτικούς δεν απασχόλησε ν’ αναζητήσουν κάποια, ολότελα άλλη, περίπτωση: την αγωνία του δημιουργού, όταν για κάτι τον χειροκροτούν, κ’ εκείνος δεν το εκτιμά αυτό ακριβώς το έργο του. Ιδού θέμα μεγάλο, και από τα σημαντικά για την πολύ γενικώτερη αξία του, κριτικών ερευνών.
Σωτήριος σ’ όλα τούτα, ο ρόλος του αναγνώστη, αυτού του μοναδικά πολύτιμου σύμμαχου του τεχνίτη, που ξεδιαλέγει τα έργα – άμα τυπωθούν – και ενάντια σε κριτικούς τα γλυτώνει. Το αναγνωστικό κοινό, σήμερα όπως ανά τους αιώνες, εξέθαψε πολλές φορές τα καταχωνιασμένα. Αλλά κατά πρώτο λόγο το κοινό πρέπει ν’ αποχτήσει τη δυνατότητα να διαβάζει, κ’ ύστερα να μην το ξεστρατίσουν κι αυτό οι κανόνες, να έχει σωστά διαπαιδαγωγηθεί, να μην του παραμορφωθεί το κριτήριο, δηλαδή και η αισθητική του αντίληψη. Μα άλλο και τούτο, τρανό θέμα.
Με την εφαρμογή αφορισμών λοιπόν πολλοί εκαταπιάστηκαν , ενώ από καταβολής κόσμου είναι γεγονός πως πρώτα τα έργα γίνουνται κ’ έπειτα θα καταταχθούν. Από τα έργα βγαίνουν οι κανόνες. Έπεται ο κανόνας, δεν προηγείται των έργων – σε όλες τις μορφές της τέχνης. Στη ζωγραφική, ο όρος «κυβισμός» π.χ. ξέρομε πώς βγήκε – Γάλλος δημοσιογράφος είδε έκθεση στο Παρίσι κ’ έγραψε στο σχετικό άρθρο του: « Αυτοί ζωγραφίζουν κύβους». Ο Monet, σε πίνακά του όπου κυριαρχεί στο τοπίο ένας πύρινος ήλιος, είχε βάλει την ονομασία: « Imression» - Εντύπωση. Και ορίστε ο 
« εμπρεσσιονισμός». Παντού και πάντοτε, την πρώτη και τελευταία λέξη, μας αρέσει είτε όχι, ο δημιουργός την έχει. Αυτός αποφασίζει. Ακόμα και για το λόγο ότι ο τεχνίτης αδιάκοπα αναζητά, δεν έχει ποτέ τελειώσει το όλο του έργο. Σ’ αυτά τα τεμαχισμένα κομμάτια του ενός συνόλου, σφυροκοπούν οι κρίνοντες τους ορισμούς. Αν όμως δεν είχαν προϋπάρξει τα έργα, πρέπει να είμαστε σίγουροι πως οι ορισμοί δεν θα είχαν πιάσει. Κι αν τώρα μας φαίνουνται τόσο φυσικοί, ωστόσο, για να γίνουν τα έργα, αυτό ήταν το δυσκολώτατο, το οποίο και εστήριζε τους κανόνες.
Η « ευκολία» των συνταγών που προσφέρθηκε, φέρνει αφελέστατα κι άλλο, φοβερό κακό: τη μεγάλη δυσκολία να ξεμάθεις την ευκολία, ως δημιουργός προπάντων, αλλά κι ως αναγνώστης. Αν σ’ αυτήν κυρίως βασίστηκες, φόβος είναι να μείνουν τα χέρια σου ξεκρέμαστα – η σκέψη σου, και το συναίσθημα, η συγκίνηση, να μην έχεις τώρα πού να τα στηρίξεις. Μετάσταση των αισθησιακών κέντρων, θα ονόμαζε η ιατρική κάποια ανάλογα στην περιοχή της φαινόμενα.
Νομίζω πως το μεγάλο πρόβλημα, αλλού βρίσκεται. Στην προοδευτική λογοτεχνία – γι’ αυτήν εδώ μιλούμε – παράγοντας κεντρικός είναι αυτή καθεαυτή η  ύ π α ρ ξ η  του προοδευτικού λογοτέχνη. Σ’ αυτόν τον λογοτέχνη, απόλυτη ανάγκη είναι, πρώτα απ’ όλα να του έχουμε ε μ π ι σ τ ο σ ύ ν η. Και δε θα λαθεύεται στην τέχνη του; Ασφαλώς. Μα κι αν του τραβήξεις τ’ αυτί, αν του κουνάς το φυλαχτό το προστατευτικό σα σπάθα εμπρός του, την τέχνη δεν τη σώζεις, ούτε το διαπαιδαγωγικό ρόλο βοηθάς, που είναι αναμφίβολα και δικός της.
Όταν ένας τεχνίτης βρίσκεται πεπεισμένος, ας πούμε, πως ο σοσιαλισμός είναι μια καλύτερη κοινωνική μορφή, θέλοντας και μη, από σκέψη και αίσθημα, στοιχεία του προοδευτικού σοσιαλισμού θα μπούνε στο έργο του. Αφόντας παρουσιάστηκαν αυτοί οι πεπεισμένοι, τα σοσιαλιστικά έργα αρχίζουν από κείνη τη στιγμή. Όπως για κάθε εποχή μετασχηματισμών αναγκαίων. Μα είναι βέβαιο πως θα μπαίνουν πάντα τέτοια στοιχεία στα έργα τους; Όχι. Θα τυχαίνει να μην είναι ολοφάνερα. Αλλά ακόμα και τον έρωτά του να γράψει ο προοδευτικός, κάτι το προοδευτικό θα υπάρχει, θα είναι άλλος αυτός ο έρωτας στη βαθύτερη έννοιά του, και δεν είναι τούτο διόλου περιττό – γιατί πώς να μένει η περιοχή του έρωτα έξω του σοσιαλισμού, επομένως του τεχνίτη; Με τον ίδιο τρόπο θα υπάρχουν οι θετικοί και αρνητικοί ήρωες, έστω αν δεν είναι τόσο φανεροί, αν η δόση του ενός και του άλλου δεν είναι «σωστά» γραδαρισμένη, όμως επειδή βρίσκουνται μέσα στην ίδια γενική διαμόρφωση του προοδευτικού δημιουργού – προϋπάρχουν δηλαδή του έργου του – τη δουλειά τους στην τέχνη θα βρουν τον τρόπο να την κάμουν. Και το παλιό και το καινούριο – καταπληχτικό θα ήταν να μην παρουσιάζεται στα δικά τους έργα, αφού για να φύγει ακριβώς εκείνο το παλιό, αφιερώνουν πολλά τινα, λόγου χάρη τη ζωή τους. Η πένα είναι το πολύ δευτερώτερο, οργανικά τουλάχιστον.
Από τους βασιλιάδες Λουδοβίκους, κάποιος τους ρώτησε το μυστικοσύμβουλό του για τα αντιμοναρχικά τραγούδια που τραγουδούσαν  τότε στη Γαλλία, ποιος τα κάνει, και έλαβε την απόκριση: « Μα την αλήθεια, Μεγαλειότατε...μονάχα τους γίνουνται».
Το άλλο ζήτημα, της επικαιρότητας, σχετικό με τα παραπάνω. Σήμερα, μήνας Ιούλιος, την προτεραιότητα την έχει...κ.λ.π. Ο αληθινά προοδευτικός άνθρωπος, από δικού του έχει απόλυτη συνείδηση πως υπάρχουν οι κοινωνικές προτεραιότητες. Επομένως κι ο καλλιτέχνης , ο ποιητής δεν μπορεί παρά να θέλει να τις παρακολουθεί. Καλή ώρα του έργου θα είνια, αν σταθεί ικανός να μεταπλάσει αμέσως τη θέλησή του και την έξαρση, να τα μετατοπίσει από μέσα του, για να παρουσιαστούν ως τέχνη στο έργο.
Λόγω του ότι είμαι υπερόριος, όλη την ελληνική παραγωγή δεν την έχω. Από τα γνώριμά μου λοιπόν θ’ αναφέρω εδώ, διδασκαλική σύσταση, « παράδειγμα προς μίμησιν»: το ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου « Όταν μαθεύτηκε το φονικό». Αφορά το φόνο του Αφρικανού ηγέτη Λουμούμπα, ήταν δε απολύτως επίκαιρα γραμμένο, το λεγόμενο περιστασιακό, και τέχνης προϊόν. Πώς να έγινε τάχα; Φαντάζομαι πως ο Βρεττάκος είναι μανιάτης – αν και σίγουρα δεν το ξέρω. Το παίρνω σαν δεδομένο από τη γνώση του του τυπικού. Το παράδειγμα προς μίμηση, εκείνος πρώτος το «μιμήθηκε», δηλαδή το μανιάτικο μοιρολόι, στην ουσιαστική  λειτουργία του. Ο μαύρος άνθρωπος της Αφρικής, που την ύπαρξη του πιστεύω μέχρι την παραμονή δεν την γνώριζε, δε θ’ αποτελούσε «λογοτεχνικό θέμα» δε θάφερνε συγκίνηση αισθητική, αν ο σκοπός δεθεί με την ποίηση, αν δεν έμπαινε  μέσα στο θρηνητικό της δικής του πατρίδας, κι όχι μόνο τοπικιστικά της Μάνης. Το «Φονικό», μ’ αυτόν τον τρόπο κατασκευασμένο, πανελλήνιο παίρνει νόημα, και γι’ αυτό πανανθρώπινο.
Το περιστασιακό λεγόμενο, διαστρεβλωμένη το νομίζω διατύπωση. Άνθρωποι της αφιέρωσης δεν έλειψαν ποτέ απ’ τον κόσμο, για τον πολιτισμό του και τη συνέχιση. Αφιέρωμα είναι, το κάθε τέτοιο δημιούργημα, και μικρός δεν είναι ο λόγος, γίνεται μάλιστα τεράστιος, όταν τον παραλάβει η τέχνη. Κάθομαι δε κι αναρωτιέμαι, με ποια λογική, αλλά και με ποια δύναμη κυρίως θα μπορούσε απ’ την τέχνη ν’ αποκλειστεί το αφιέρωμα.
Το επίκαιρο θέμα το φαντάζομαι απ’ τα πιο δύσκολα στην εκτέλεση. Η τέχνη φυσικά δε γίνεται μόνο με την αυθόρμητη συγκίνηση, μα και με τη σκέψη , με το στοχασμό. Πολυτιμότατο υλικό – το σήμερα επίκαιρο – για ένα λίγο – πολύ μακρυνό μέλλον, οπόταν και το έχεις καθαρά στο σύνολό του, δηλαδή και το σκέφτεσαι, για το παρόν, μπερδεύει από πολλές αιτίες το δημιουργό. Η χρονική απόσταση, η απαραίτητη στην τέχνη, δεν είναι διαβολική ιδεαλισμού εφεύρεση, υπεκφυγής καταφύγιο – όπως πολύ συχνά νομίζεται – αλλά εμπόδιο οργανικό του τεχνίτη, όσο προπάντων πρόκειται για μεγάλα θέματα. Η δυσκολία της απόστασης , για να παραμεριστεί, θα πρέπει παρόμοια υλικά του επίκαιρου θέματος να τα κουβαλείς μέσα σου, δικές σου συγκινήσεις περασμένου χρόνου, προσωπικές καταστάσεις, για να μην κρέμουνται διακοσμητικά κουδούνια του έργου. Σ’ όποιον υπάρχουν τα υλικά, έχει ήδη δημιουργηθεί η απόσταση μέσα στο χρόνο. Μ’ αυτόν τον τρόπο η σοφία της τέχνης πηδά κ’ εδώ τη δυσκολία.
Αν πολύ στάθηκα σ’ αυτά, είναι γιατί φωνές περιπαιχτικές σηκώνουνται για την επικαιρότητα, και οι φωνές σωπαίνουν μόνο με τα ίδια τα έργα, τα αφιερωμένα όταν βρίσκουνται απόλυτα στο χώρο της δημιουργίας.
Τώρα – το ότι έβαλες στην τέχνη το πολύ επίκαιρο, ασφαλώς θα πει πως σε συγκίνησε. Αν όμως δεν κατάφερες να το βάλεις αμέσως, καθόλου δε σημαίνει ότι δε συγκινήθηκες. Το επιβεβλημένο κι από τον ίδιο τον εαυτό σου, που θάριχνε την ποιότητα, είναι εχθρός της τέχνης, δηλαδή και της προπαγανδιστικής σημασίας της, όπου η ποιότητα προπαντός είναι απαραίτητη. Γιατί το καθολικό νόημα του επίκαιρου, μπορεί  επίσης να έχει πλατιά περιθώρια. Μέσα στο χρόνο. Και μ’ αυτόν ακόμα τον τρόπο – χώρια από άλλους – εξηγείται το ότι, σ’ όλον τον κόσμο, περασμένα έργα βγαίνουν κατά καιρούς ξανά στην επιφάνεια ως δραστικά αναγκαία όργανα μιας σταθερής ανακύκλησης αντίστοιχων περιστάσεων.
Η ανάγκη αντιμετώπισης άμεσων κοινωνικών προβλημάτων είναι χρέος επιταχτικό της κοινωνίας. Η τέχνη, με κάποια άνεση μπορεί να τ’ αντιμετωπίζει και ως προς το χρόνο, όταν δεν το καταφέρει άμεσα. Αυτή η δυνατότητα αντικαθιστά την αυταρχική επιβολή στην περιοχή στην περιοχή της λογοτεχνίας. Μια μάχη χαμένη δε χάθηκε, κατοπινή φέρνει νίκη. Η εμπειρία της μιας στιγμής, ανάμνηση μελλοντική καταστήνεται. Εκείνη η συγκίνησή σου που δεν έγινε τέχνη τούτη τη φορά, θα σε κατατρέχει όπου κι αν βρίσκεσαι, και η χαμένη καθώς τη θαρρείς στιγμή θα ξεφυτρώσει αλλού η ίδια κι’ όμοια. Για να γίνει άλλο έργο. Ίσως ολότελα διαφορετικό – ακόμα και σε περιεχόμενο. Όλα μπορεί ο τεχνίτης να τα χάσει, αυτό που  στα σίγουρα του απομένει, από θεούς κι ανθρώπους αναφαίρετο, είναι ακριβώς οι συγκινήσεις του. Τούτα τα κατάπρωτα εργαλεία της δουλειάς του.
Ο ρεαλισμός του περιεχομένου – σχετικό επίσης θέμα – δεν είναι αναγκαστικά ταυτόσημος με την πιστότητα στην περιγραφή του εξωτερικού κόσμου. Αν δεν περάσει αυτός ο κόσμος μέσα απ’ το εσωτερικό εργαστήρι, μάταιο είναι να συναγωνίζεται το φωτογραφικό φακό, γιατί αυτός σήμερα πια περίφημες συνθέσεις παρουσιάζει. Μα στη λογοτεχνία, άλλα τα μέσα για να φτάσει στο δικό της συνθετικό αποτέλεσμα. Όταν η πιστότητα συχνά τυχαίνει να μην είναι παρά περιγραφική, οπτική μόνο, τότε και ξέφυγε η υπόθεση, σ’ έχει απομακρύνει απ’ την πραγματικότητα, απ’ το ρεαλιστικό ίσα – ίσα περιεχόμενο που αναζητάς. Ακόμα και η « παραποίηση», στην τέχνη, μπορεί να μοιάζει περισσότερο με το πραγματικό, η μαστοριά του τεχνίτη να βρίσκει παραπάνω το ρεαλισμό στην παραποίησή του, παρά στα όσα δίνει το ρεαλιστικό στοιχείο. Καθαρά φαίνεται αυτό στις εικαστικές τέχνες, σ’ εκείνες λόγου χάρη τις δαιμονικές παραμορφώσεις του Γκόγια και του Πικασσό – τα πασίγνωστα – όπου σ’ αυτές μαθαίνουμε πώς μπορεί κι’ από την ανάστροφη να πλησιαστεί η πραγματικότητα. Για όποιον θα ζωγράφιζε φρούτα τόσο φυσικά, ώστε να τρέχουν τα πουλιά να τα τσιμοπολγήσουν, έχει ειπωθεί τούτο το σοφό: « Σκοπός της τέχνης είναι τάχα να  π α ρ α π λ α ν ά τα σπουργίτια;»
Τι να πρωτοπείς για της τέχνης τα μυστήρια, όταν ξέρομε πια πως και « Τα άνθη του κακού», τίτλος τρεις φορές αλλαγμένος μέχρι να πάρει όλη την ένταση της έννοιας του περιεχομένου, μέσα σ’ ένα εφιαλτικό όνειρό του ο Μπωντλαίρ τελικά τον βρήκε. Και στα ελληνικά γράμματα, κάποια παράδοση θα πρέπει να δημιουργηθεί, να μιλούν κάποτε οι τεχνίτες από ζωντανοί για ατομικές στην τέχνη τους περιπτώσεις, σεμνότητα ή ό,τι άλλο, θα βρεθεί τρόπος να τα παραμερίσουν, οι νέοι να τους το ζητούσαν, το αναγνωστικό τους κοινό, για το χατήρι της τέχνης και τη σωτηρία της, να μην αφήνουν ολότελα ξέφραγο χωράφι όπου οι επιζώντες να πλέκουνται.
Το κάθετι που πονείς, εσύ πρώτος το νιάζεσαι, προτιμώτερο πάντα είναι να το βάζεις εσύ προς συζήτηση, πριν το κάμουν οι άλλοι.
Κι όλες αυτές οι περιπλοκές, επειδή οι σχέσεις του δημιουργού δεν είναι μόνο σχέσεις με τον έξω κόσμο, αλλά εξίσου και με το δικό του κόσμο , τον εσωτερικό. Υποκειμενικοί και αντικειμενικοί είναι οι παράγοντες που καθορίζουν τη δημιουργία. Με τον εαυτό σου πρώτα απ’ όλα ταχτοποιημένος θα είσαι, για να ταχτοποιηθείς και με τα εξωτερικά. Αλλιώς όλα στην τέχνη θα ήταν ευκολώτερα.
Τόσο πολυσύνθετα όμως είναι, που πολλά παράδοξα μπορεί να γίνουν. Και το γνωστό του Μπαλζάκ: ο αστός και βασιλόφρων, που εξαναγκάστηκε απ’ την πραγματικότητα να παρουσιάσει μ’ όλη τη δραματική ωμότητα την αστική δική του τάξη, ώστε να τον αναφέρει ο Μαρξ σε οικονομικοπολιτικό του έργο. Από κείνον το μυθιστοριογράφο έμαθε, λέει, περισσότερα για την τοτινή κατάσταση της Γαλλίας, απ’ όπου και έβγαλε γενικώτερά του συμπεράσματα, παρά από οικονομολόγους.
Στους προοδευτικούς δημιουργούς – τόσο περισσότερο – να τους έχομε λοιπόν εμπιστοσύνη, όσο ακόμα ζουν και το έργο τους συνεχίζεται, για να καταγίνουνται με το γράψιμο, να μη σωπάσει η φωνή τους, καθόλου δύσκολο πράγμα να γίνει. Το οποίο και έγινε.
Όταν ο άνθρωπος – ως δημιουργός – βοήθεια φωνάζει στην τέχνη, αλλά μες στη ζωή νομίζει πως βρίσκει ένα μπερδεμένο μίτο που όσο τον σκαλίζει και μπλέκεται, επειδή δεν είναι ετοιμασμένος από ιστορική τοποθέτησή  του να τον ξεδιαλύνει, μπορεί να πάρει δρόμο παραλογιασμένος να καταφύγει στη φυγή – μαζί και με το έργο του – πιστεύοντας πως δεν υπάρχει παρά το χάος τριγύρω. Αλεργικός σε κάθε παρόμοια παραγωγή δε θα πρέπει να είσαι. Γιατί για να έχεις δ ι κ α ί ω μ α να παραμερίζεις ολότελα ορισμένα έργα, άξια παραμερισμού, θα χρειαζόταν να κρατούν τους ενδιάμεσους σταθμούς, τις αποχρώσεις, να μην μπουν όλα σ’ ένα σάκο με παραπλήσιες – έστω – επιγραφές. Το χρέος της λογοτεχνίας, για να ξανεφέρει πίσω το δραπέτη, είναι να του αποδείχνει με της λογοτεχνίας τα μέσα, τα έργα, πως μπλέχτηκε μες στο λαβύρινθο της πολυσύνθετης με τις τραγικές αντιθέσεις της πραγματικότητας, όπου όμως υπάρχει η πόρτα για να βγεις σ’ ό,τι πολύτιμο ποτέ θα κατέχεις: τον κόσμο. Αυτό όμως αφορά κυρίως τη στενή αστική λογοτεχνία, που δεν είναι εδώ το θέμα.
Ν’ αφήσομε περιπτώσεις αστών κι ας πάμε στους αντίθετους. Δικό τους προπάντων στοιχείο είναι το ρωμαλέο στην τέχνη, το αισιόδοξο λεγόμενο.
Συλλογική αισιοδοξία – ή το αντίθετο – δύσκολα πείθομαι ότι υπάρχει στη ζωή. Συνθήκες του ενός ή του άλλου υπάρχουν, όπου ζουν ιδιοσυγκρασίες διαφορετικές: από κληρονομικότητα ακόμα, που έχει την επίδρασή της στο χαρακτήρα, και περιβάλλον, ανατροφή, σπουδές, και συναντήσεις ανθρώπων που η ύπαρξή τους σε διδάσκει, με την πλατύτερη έννοια, όλα τούτα θα δημιουργήσουν σκοπιές ενατένισης του κόσμου, και άλλος βλέπει παραπάνω το δραματικό στοιχείο, άλλος το αντίθετο, κι ο Ντάντε που εσύνθεσε την κόλαση και τον παράδεισο, η  « Κόλαση» είναι το μέγα αριστούργημά του, από τα τραγικά στοιχεία ξεχείλισε της μεγαλοφυΐας του η μυθοπλασία. Η περίπτωση είναι απ’ τις πολύ τυπικές. Το ρωμαλέο στην τέχνη – που δεν είναι πάντα συνώνυμο αισιοδοξίας – χωρίς ασφαλώς να το θέλει ο Ντάντε, μέσα στην κόλαση, κι όχι στον παράδεισο , το ολοκλήρωσε.
Εκτός αν πρόκειται για αισιοδοξίες που θα είχαν πηγή τους μακάρια αυτοϊκανοποίηση, αδυναμία μυαλού ακίνητου να ερευνά τα αίτια και τα αιτιατά, από κει και πέρα, δε θα πρέπει να μπερδεύεται η κοινωνική ας λέγαμε αισιοδοξία με την ατομικη. Άλλη έννοια έχει το αισιόδοξο απέναντι στη ζωή, η δυναμική ενατένισή της που πηγάζει από κοσμοθεωρίες, και διαφορετικά είναι στον ιδιωτικό τομέα. Τις απαισιόδοξες σχεδόν συνθήκες, πώς να τις αντιμετωπίζεις, εκεί είναι η υπόθεση, το πραγματικό πρόβλημα, τι κάνεις για ν’ αλλάξουν, αυτό είναι το κριτήριο της αισιοδοξίας ή του αντίθετου. Η παγκόσμια λογοτεχνία έχει εδώ να παρουσιάσει τη συνταραχτική του Μαγιακόφσκι περίπτωση.

" Επιθεώρηση Τέχνης" τεύχος 93, Σεπτέμβριος 1962, σελ.327 - 335

 













                                                                                   Πηγή: ofisofi.blogspot.com

Γιορτάζουμε την άνοιξη και την Ποίηση με τρεις εικόνες κι ένα ποίημα...

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης προχτές, Πέμπτη 21 Μάρτη, και Εαρινή ισημερία. Η Άνοιξη ήρθε για ακόμη μια χρονιά για να φέρει την Αναγέννηση και τον Έρωτα. Να ένα ποίημα για την Άνοιξη και την Ποίηση, ένα ποίημα για τον Έρωτα. Διαβάζοντας ένα ποίημα, ενός σεμνού χαμηλόφωνου ποιητή του Χρίστου Λάσκαρη (1931-2008). Ένα ποίημα για την Άνοιξη-μία εικόνα για τη γυναίκα που ονειρεύεται ο δημιουργός και ο αναγνώστης της ποίησης. Η ποίηση έχει τεράστια δύναμη: κάνει το όνειρο να φαίνεται ως πραγματικότητα!

George Clausen (1852-1944), Κερασιές. St Catharine's College. University of Cambridge.

Victor Borisov Mutasov (1870-1905), Γυναίκα σε ανθισμένο κήπο. 1900.

Διάβαζα ένα ποίημα για την άνοιξη 

όταν την είδα 

να έρχεται από μακριά: 

μισή γυναίκα, 

μισή όνειρο. 

Κατέβαινε το μονοπάτι κάτω 

στεφανωμένη 

με άνθη κερασιάς. 

Τότε κατάλαβα 

τι δύναμη έχουν τα ποιήματα.

Από τη συλλογή Τέλος του προγράμματος, συγκεντρωτική έκδοση Χρίστος Λάσκαρης – Ποιήματα, εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα 2009.

Victor Borisov Mutasov (1870-1905), Άνοιξη. 1901.