Πέρυσι ο Αϊλάν, σήμερα η Άντζι...Ως πότε αδιαφορία για τους πρόσφυγες;

Η εικόνα του πατέρα και της δίχρονης κόρης του που πνίγηκαν αγκαλιά στα νερά του ποταμού Ρίο Γκράντε κάνει τον γύρο του κόσμου και σοκάρει... ξανά. Όμως οι πολιτικές που δημιουργούν αυτές τις τραγωδίες παραμένουν ισχυρές και καμία πρόθεση αλλαγής δεν διαφαίνεται, αναδεικνύοντας την εγκληματική στάση χωρών και κυβερνήσεων.
Ο Όσκαρ Αλμπέρτο από το Έλ Σαλβαδόρ βρέθηκε νεκρός στην όχθη του Ρίο Γκράντε, τον ποταμό που χρησιμοποιούν οι μετανάστες για να περάσουν από το Μεξικό τις ΗΠΑ, μαζί με τη δίχρονη κόρη του Άντζι Βαλέρα. Είχε χωθεί στην μπλούζα του και βρήκε το θάνατο αγκαλιάζοντας τον πατέρα της. Η συγκλονιστική εικόνα θύμισε την τραγωδία του 3χρονου Σύρου Αϊλάν που έχασε τη ζωή του με τη μητέρα του και τον αδερφό του, επιχειρώντας να περάσει από την Τουρκία στην Ελλάδα.
Οι άνθρωποι που χάνονται σε ποταμούς, θάλασσες και ερήμους αναζητώντας μια καλύτερη ζωή συνεχίζουν και αυξάνονται. Είτε κατευθύνονται στην Ευρώπη, είτε στις ΗΠΑ, είναι τα θύματα της φτώχιας, των πολέμων και της καταστροφής του περιβάλλοντος, του δράματος που τους επιφύλαξαν οι ισχυροί για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.

 Τόσο στην Ευρώπη, με την ενίσχυση της ακροδεξιάς, όσο και στις ΗΠΑ με τον Ντόναλντ Τραμπ, οι πολιτικές - "φρούριο" γίνονται ακόμη πιο σκληρές. Τείχη, χερσαία και θαλάσσια, σηκώνονται παντού, ενώ οι άνθρωποι ψάχνουν την εναλλακτική διαδρομή για μια καλύτερη ζωή, είτε στα νερά ποταμών , είτε με βάρκες στις θάλασσες. Χιλιάδες είναι τα θύματα τόσο στα σύνορα Μεξικού - ΗΠΑ όσο και στη Μεσόγειο, όπου πλέον ποινικοποιείται ακόμη και η βοήθεια προς τους μετανάστες, το αυτονόητο ανθρωπιστικό καθήκον. Καθημερινά και συνειδητά άνθρωποι οδηγούνται στο θάνατο από αυτές τις πολιτικές. 

Η υποκρισία περισσεύει: Οι Ευρωπαϊοι που δυσανασχετούν με το "τείχος" του Τραμπ εφαρμόζουν παρόμοιες πολιτικές, ενώ παράλληλα οι χώρες της Δύσης είναι σε μεγάλο βαθμό οι υπεύθυνες για τις κρίσεις και τους πολέμους που δημιουργούν τις ροές, από την Αφρική μέχρι τη Μέση Ανατολή και τη Λατινική Αμερική. Στον πυρήνα της λύσης του προσφυγικού δεν βρίσκεται η περιφρούρηση και η καταστολή, αλλά οι αναπτυξιακές πολιτικές που θα περιορίσουν τη φτώχεια, τη μεγάλη παγκόσμια ανισότητα και τις κοινωνικές κρίσεις. Ένας φαύλος κύκλος αίματος. Είναι οι πολιτικές που σκοτώνουν τον κόσμο και όχι τα νερά... 

Οι Κεφαλονίτες βουλευτές απο το 1865 έως το 2019...

Με αφορμή της βουλευτικές εκλογές της 7ης Ιουλίου ας κάνουμε μια ιστορική αναφορά για το ποιοί εκπροσώπησαν το νησί μας στη Βουλή απο ο 1865 έως σήμερα.

Οι πρώτες εκλογές μετά την “Ενωση” με την Ελλάδα

Οι πρώτοι Κεφαλλονίτες και Θιακοί βουλευτές (20 από Κεφαλονιά και 4 από Ιθάκη) μπήκανε στην Β’ Εθνοσυνέλευση του 1862 και η ενσωμάτωση τους έγινε 23 Σεπτεμβρίου 1863 αλλά οι πρώτες εκλογές διενεργήθηκαν στις 14 Μαΐου 1865 και εκλέχτηκαν 12 βουλευτές (4 Κρανιά, 3 Πάλλη, 3 Σάμη και 2 Ιθάκη).

Προπολεμικά

Γιάννης Μεταξάς, ο δικτάτορας, βγήκε 5 φορές αλλά όχι συνεχόμενες
7/11/1926, (19/8/1928 δεν βγήκε), 25/11/1932, 5/3/1933, 9/6/1935, 26/1/1936

Βαλσαμάκης Νικόλαος (Κραναίας) βγήκε 7 φορές αλλά όχι συνεχόμενες
18/7/1875, 23/9/1879, 20/12/1881, 7/4/1885, 4/1/1887, 14/10/1890, 16/4/1895,

Καβαλιεράτος- Άννινος Μιλτιάδης (Σάμης) βγήκε 7 φορές αλλά όχι συνεχόμενες
20/2/1905, 26/3/1906, 8 (21)/8/1910, 31/5/1915, 6/12/1915, 1/11/1920, 16/12/1923

Μεταξάς Αγαμέμνων (Κραναίας) (Υπουργός Δικαιοσύνης 6/1/1872 έως 12/7/1872) βγήκε 6 φορές αλλά όχι συνεχόμενες.
21/3/ 1868, 16/5/1869, 26/2/1872, 27/1/1873, 18/7/1875, 4/1/1887

Ιακωβάτος Τυπάλδος Γεώργιος (Πάλης) βγήκε 6 φορές αλλά όχι συνεχόμενες
23/9/1863, 14/5/1865, 21/3/1868, 16/5/1869, 23/6/1874, 23/9/1879

Ιακωβάτος Τυπάλδος Χαράλαμπος (Πάλης) 6 φορές αλλά όχι συνεχόμενες
23/9/1863, 14/5/1865, 21/3/1868, 16/5/1869, 23/6/1874, 23/9/1879

Μεταπολεμικά

Μεταξάς Γεράσιμος (Σούλης το παρατσούκλι του από τον Πόρο) 7 συνεχόμενες φορές;
9/9/1951, 16 /11/1952, 19/2/1956, 11/5/1958, 29/10/1961, 3/11/1963, 16/2/1964 (πέθανε βουλευτής στις 23/4/1966 και αντικαταστάθηκε από τον Μεσσάρη Χαράλαμπο)

Δενδρινός Βαγγέλης βγήκε 5 φορές αλλά όχι συνεχόμενες
5/3/1950, 9/9/1951, 29/10/1961, 3/11/1963, 16/2/1964

Και από αριστερά είχε βγει (ΕΔΑ) το 1958 ο Διβάρης Σπυρίδων

Μεταπολίτευση έως σήμερα

Α΄ Περίοδος : Εκλογές 17 Νοεμβρίου 1974 (έως 22/10/1977)

Γεράκης Παναγής
Μεσσάρης Χαράλαμπος

Β΄ Περίοδος : Εκλογές 20 Νοεμβρίου 1977 (έως 19/9/1981)

Γεράκης Παναγής
Μεσσάρης Χαράλαμπος

Γ΄ Περίοδος : Εκλογές 18 Οκτωβρίου 1981 (έως 7/5/1985)

Μαντέλης Αναστάσιος
Τρίτσης Αντώνιος (Υπουργός Χωροταξίας Περιβάλλοντος)

Δ΄ Περίοδος : Εκλογές 2 Ιουνίου 1985 (έως 2/6/1989)

Τρίτσης Αντώνιος (Υπουργός Παιδείας)

Ε΄ Περίοδος : Εκλογές 18 Ιουνίου 1989 (έως 12/10/1989)

Μεσσάρης Γεράσιμος

ΣΤ΄ Περίοδος : Εκλογές 5 Νοεμβρίου 1989 (έως 12/3/1990)

Μεσσάρης Γεράσιμος

Ζ΄ Περίοδος : Εκλογές 8 Απριλίου 1990 (έως 11/9/1993)

Μπενετάτος Παναγής

Η΄ Περίοδος : Εκλογές 10 Οκτωβρίου 1993 (έως 24/8/1996)

Μπενετάτος Παναγής

Θ΄ Περίοδος : Εκλογές 22 Σεπτεμβρίου 1996 (έως 14/3/2000)

Καλαφάτης Αλέξανδρος

Ι΄ Περίοδος : Εκλογές 9 Απριλίου 2000 (έως 11/2/2004)

Καλαφάτης Αλέξανδρος (Υφυπουργός Ανάπτυξης)

ΙΑ΄ Περίοδος : Εκλογές 7 Μαρτίου 2004 (έως 18/8/2007)

Αλιβιζάτος Πέτρος

ΙΒ΄ Περίοδος : Εκλογές 16 Σεπτεμβρίου 2007 Έως 19/9/2009)

Παρίσης Αλέξανδρος

ΙΓ΄ Περίοδος : Εκλογές 4 Οκτώβριος 2009 (έως 11/4/2012)

Μοσχόπουλος Σπυρίδων

ΙΔ΄ Περίοδος : Εκλογές 6 Μαΐου 2012 (έως 19/5/2012)

Θεοπεφτάτου Αφροδίτη

ΙΕ΄ Περίοδος : Εκλογές 17 Ιουνίου 2012 (έως 31/12/2014)

Θεοπεφτάτου Αφροδίτη

ΙΣΤ΄ Περίοδος : Εκλογές 25 Ιανουαρίου 2015 (έως 28/8/2015)

Θεοπεφτάτου Αφροδίτη

ΙΖ΄ Περίοδος : Εκλογές 20 Σεπτεμβρίου 2015

Θεοπεφτάτου Αφροδίτη

Ο βουλευτής με την μακροβιότερη συνεχόμενη θητεία είναι ο Μεταξάς (Σούλης)  με 7 ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΕΣ θητείες , και ακολουθεί ο Δενδρινός με 5 συνεχόμενες θητείες, η Αφροδίτη Θεοπεφτάτου έχει 4 συνεχόμενες θητείες όπως και άλλοι στο παρελθόν...

Η βουλευτής Αφροδίτη Θεοπεφτάτου είναι η πρώτη γυναίκα βουλευτής του Νομού μας όχι όμως και η πρώτη βουλευτής της Αριστεράς , αυτή την πρωτιά την έχει ο Διβάρης Σπυρίδων (1958).

                                                                                                       Πηγή: kefaloniapress.gr

Κυριακάτικο σινεμά: "Πλανήτης ΔΙΑΣ & δορυφόροι. Οι διαστημικές αποστολές VOYAGER & GALILEO" (1997)

Με ένα ντοκιμαντέρ ξαναθυμόμαστε τη δίκη και την καταδίκη του Γαλιλαίου, τέτοιες μέρες , κοντά στα μέσα του 17ου αιώνα. Ντοκιμαντέρ για τους αέριους γίγαντες του ηλιακού συστήματος Δία, Κρόνο, Ουρανό, Ποσειδώνα και λεπτομέρειες από τις διαστημικές αποστολές της NASA Voyager 1, 2 και Galileo στη γειτονιά του Δία και των δορυφόρων του. Παραγωγής 1997.
 Ηλιακό σύστημα / πλανήτες / δορυφόροι / πλανήτης Δίας / πλανήτης Κρόνος / πλανήτης Ουρανός / πλανήτης Ποσειδώνας / αέριοι γίγαντες / διαστημικές αποστολές ΝΑΣΑ / αποστολή Voyager / αποστολή Galileo / Γανυμήδης / Ιώ / Καλλιστώ / Ευρώπη / δορυφόροι Δία / κομήτης Shoemaker-Levy / NASA.
Σαν χθες,  στις 22/06/1633, η  Ιερά Εξέταση καταδικάζει τον  Γαλιλαίο Γαλιλέι (Galileo Galilei) σε φυλάκιση σαν αιρετικό, επειδή είχε υποστηρίξει ότι η Γη κινείται γύρω από τον Ήλιο.
Ο Γαλιλαίος θεωρείτε πατέρας της σύγχρονης αστρονομίας. Είναι ο επιστήμονας που επιβεβαίωσε την θεωρία του Κοπέρνικου, αποδεικνύοντας ότι η Γη στρέφεται γύρω από τον Ήλιο και δεν αποτελεί το κέντρο του σύμπαντος, όπως ήταν η αντίληψη που επικρατούσε τότε.
Αντιμετώπισε την μήνη του εκκλησιαστικού και επιστημονικού κατεστημένου της εποχής, και στις 22 Ιούνη του 1633 αναγκάζεται από την Αγία Έδρα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας να αποκηρύξει, ενώπιον της Ιεράς Εξέτασης, την θεωρία του, ενώ καταδικάστηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό άνευ ορίου, λόγω «βαρύτατων εγκλημάτων» και «υποψίας αίρεσης», ενώ απαγορεύτηκε η κυκλοφορία του βιβλίου του «Διάλογος», που περιείχε «κατά λάθος», όπως αναγκάστηκε να δηλώσει, τις «αιρετικές» αντιλήψεις του.
Υπάρχει και η παράδοση η οποία αναφέρει ότι μετά το τέλος της απολογίας που έκανε γονατιστός μπροστά στην Ιερά Εξέταση, απαρνούμενος τις απόψεις του και καθώς σηκωνόταν, ο Γαλιλαίος, μουρμούρισε: «Και όμως κινείται» (εννοώντας τη Γη).
Χρειάστηκε να περάσουν κάποιοι … αιώνες μέχρι ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β  και η καθολική εκκλησία -31 Οκτωβρίου του 1992- να ζητήσουν συγνώμη για την καταδίκη του Γαλιλαίου και να αποδεχθούν επίσημα ότι .. η γη γυρίζει.

ΚΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ!

Παγκόσμια ημέρα προσφύγων: Πάνω από 70 εκ. άνθρωποι βιώνουν τον εκτοπισμό...

Ο αριθμός των ανθρώπων που διαφεύγουν από τον πόλεμο, τις διώξεις και τις συγκρούσεις ξεπέρασε τα 70 εκατομμύρια το 2018.

Πρόκειται για τον μεγαλύτερο αριθμό που έχει δει ποτέ η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (Υ.Α.) στα 70 περίπου χρόνια λειτουργίας της.

Τον ανθρωπισμό των χωρών που φιλοξενούν τους πρόσφυγες ακόμη και όταν παλεύουν με τις δικές τους οικονομικές προκλήσεις και τις ανησυχίες τους για ζητήματα ασφάλειας», αναγνωρίζει σε μήνυμά του για την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων ο γενικός γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών Αντόνιο Γκουτέρες. Υπογραμμίζει μάλιστα πως αυτό που χρειάζονται περισσότερο και επειγόντως οι πρόσφυγες είναι η ειρήνη.
Σύμφωνα με τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, οι περισσότεροι από τους βίαια εκτοπισμένους προέρχονται από λίγες μόνο χώρες: Συρία, Αφγανιστάν, Νότιο Σουδάν, Μυανμάρ και Σομαλία. Τους τελευταίους 18 μήνες, εκατομμύρια άλλοι έχουν τραπεί σε φυγή από τη Βενεζουέλα.
«Πρέπει να αποκαταστήσουμε την ακεραιότητα του καθεστώτος διεθνούς προστασίας» διαμήνυσε.
Περαιτέρω ο κ. Γκουτέρες αναφέρει πως το Παγκόσμιο Σύμφωνο για τους Πρόσφυγες, που εγκρίθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο, προσφέρει ένα σχέδιο για μία σύγχρονη απάντηση στο προσφυγικό ζήτημα. «Θα κάνεις κι εσύ ένα βήμα με τους πρόσφυγες;» καταλήγει το μήνυμα του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ.

Διπλασιάστηκε ο αριθμός προσφύγων

Σύμφωνα με στοιχεία από την ετήσια έκθεση της Υ.Α. Παγκόσμιες Τάσεις (Global Trends), η οποία δημοσιεύεται σήμερα, καταδεικνύεται ότι σχεδόν 70,8 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο έχουν εκτοπιστεί με τη βία. Συγκριτικά, αυτό σημαίνει ότι ο αριθμός των ξεριζωμένων είναι διπλάσιος σε σχέση με 20 χρόνια πριν, και κατά 2,3 εκατ. μεγαλύτερος σε σχέση με πέρυσι, ενώ αντιστοιχεί σε πληθυσμό μεγαλύτερο της Ταϋλάνδης.
Τα 70,8 εκατομμύρια αποτελούν ένα συντηρητικό νούμερο, κυρίως επειδή η κρίση στη Βενεζουέλα αντικατοπτρίζεται μόνο εν μέρει στον αριθμό αυτόν. Συνολικά, σύμφωνα με τα στοιχεία των χωρών υποδοχής, περίπου 4 εκατ. κάτοικοι έχουν εγκαταλείψει τη Βενεζουέλα, γεγονός που την καθιστά μια από τις μεγαλύτερες πρόσφατες κρίσεις εκτοπισμού παγκοσμίως. Αν και η πλειοψηφία των ανθρώπων αυτών χρήζουν διεθνούς προσφυγικής προστασίας, ως σήμερα μόλις μισό εκατομμύριο περίπου έχουν προχωρήσει επισήμως σε αίτημα ασύλου.

Τρείς ομάδες εκτοπισμένων

Ανάμεσα στα 70,8 εκατ. που αναφέρει η έκθεση Παγκόσμιες Τάσεις βρίσκονται τρεις βασικές ομάδες. Η πρώτη είναι οι πρόσφυγες, δηλαδή άνθρωποι που έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους λόγω του πολέμου, των διώξεων ή των συγκρούσεων.
Το 2018, ο αριθμός των προσφύγων έφτασε τα 25,9 εκατ. παγκοσμίως, δηλαδή 500.000 περισσότεροι από το 2017.
Στον αριθμό αυτόν περιλαμβάνονται οι 5,5 εκατ. Παλαιστίνιοι πρόσφυγες που εμπίπτουν στην εντολή της Υπηρεσίας Αρωγής και Έργων του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες στην Εγγύς Ανατολή (UNRWA).
Η δεύτερη ομάδα είναι οι αιτούντες άσυλο – άνθρωποι που βρίσκονται εκτός της χώρας καταγωγής τους και λαμβάνουν διεθνή προστασία, αλλά περιμένουν να βγει η απόφαση του αιτήματος ασύλου τους. Στο τέλος του 2018, υπήρχαν 3,5 εκατ. αιτούντες άσυλο παγκοσμίως.
Η τρίτη και μεγαλύτερη ομάδα, που ανέρχεται στα 41,3 εκατ., είναι άνθρωποι που έχουν εκτοπιστεί σε άλλες περιοχές εντός της χώρας καταγωγής τους, μια κατηγορία που είναι γνωστή ως εσωτερικά εκτοπισμένοι (IDPs).
Ωστόσο, μόνο 92.400 πρόσφυγες επανεγκαταστάθηκαν σε τρίτες χώρες το 2018, που αντιστοιχούν σε λιγότερο από το 7% όσων περιμένουν για επανεγκατάσταση. Περίπου 593.800 πρόσφυγες κατάφεραν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, ενώ 62.600 πολιτογραφήθηκαν.

Ύπατη Αρμοστεία : Οι 8 αλήθειες για τους πρόσφυγες που πρέπει να γνωρίζετε...

ΠΑΙΔΙΑ: Το 2018, κάθε δεύτερος πρόσφυγας ήταν παιδί. Πολλά παιδιά (111.000) είναι μόνα τους, χωρίς την οικογένειά τους.
ΝΗΠΙΑ: Η Ουγκάντα κατέγραψε 2.800 παιδιά πρόσφυγες ηλικίας έως 5 ετών που ήταν μόνα τους ή χωρισμένα από την οικογένειά τους.
ΑΣΤΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ: Ως πρόσφυγας, είναι πιο πιθανόν να ζεις σε μια κωμόπολη ή πόλη (61%) παρά σε αγροτική περιοχή ή καταυλισμό.
ΠΛΟΥΣΙΟΙ & ΦΤΩΧΟΙ: Οι χώρες υψηλού εισοδήματος κατά μέσο όρο φιλοξενούν 2,7 πρόσφυγες ανά 1000 κατοίκους. Οι χώρες μεσαίου και χαμηλού εισοδήματος φιλοξενούν κατά μέσο όρο 5,8 πρόσφυγες. Οι πιο φτωχές χώρες φιλοξενούν το ένα τρίτο του συνόλου των προσφύγων παγκοσμίως.
ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ: Περίπου το 80% των προσφύγων ζουν σε χώρες που γειτνιάζουν με τις χώρες καταγωγής τους.
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: Σχεδόν 4 στους 5 πρόσφυγες βρίσκονται σε καταστάσεις εκτοπισμού που διαρκούν τουλάχιστον πέντε χρόνια. Ένας στους 5 βρίσκεται σε καταστάσεις εκτοπισμού που διαρκούν 20 χρόνια ή και περισσότερο.
ΝΕΟΙ ΑΙΤΟΥΝΤΕΣ ΑΣΥΛΟ: Ο μεγαλύτερος αριθμός των νέων αιτημάτων ασύλου το 2018 ήταν από πολίτες της Βενεζουέλας (341.800).
ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ: Η αναλογία των ανθρώπων που είναι πρόσφυγες, αιτούντες άσυλο ή εσωτερικά εκτοπισμένοι σε σχέση με τον παγκόσμιο πληθυσμό είναι 1 στους 108. Πριν από δέκα χρόνια ήταν 1 στους 160.

                                                     Πηγή:Γ. Αποστολίδης / athina984.gr

Για την "γιορτή του Πατέρα"...

 
Γιορτή του Πατέρα σήμερα και να τρία εξαιρετικά κείμενα που σε όλους μας έχουν να πουν κάτι...
 

Μπαμπάδες...

Δεν κοιλοπονάμε, δεν θηλάζουμε, κανείς δε μιλάει για το φίλτρο μας και κανείς δε μας παρομοιάζει με τη Γη ή (θου Κύριε) με την πατρίδα. Κανείς δε θεωρεί ότι το ένστικτό μας είναι κάτι μεταφυσικό και ιδιαίτερο, ποτέ δεν άκουσα να λένε ότι είμαστε «μόνο ένας», ελάχιστοι ομνύουν στην ιερότητα μας, δε μας κάνουν καν βρισιά που να ξεπλένεται μόνο με αίμα,..
o Τζον Λένον δεν μας έγραψε ποτέ τραγούδι, ελάχιστοι μας έγραψαν.
Η χρησιμότητά μας εξαντλείται σε μικρές λεπτομέρειες: μέχρι τα 5, ας πούμε, κατά κανόνα φέρνουμε τις μπαταρίες -ποτέ δεν κατάλαβα γιατί, αλλά εκμεταλλευόμουν την περίσταση και τις έφερνα. Αργότερα, συμβαίνει να χωρίζουμε, να βλέπουμε τα παιδιά μας λίγο, να είμαστε κάτι σαν θείοι, να ασχολούμαστε 365 μέρες με τις υποχρεώσεις μας για μία ή δυο νύχτες στις 15 με τα παιδιά μας, να τα βλέπουμε να αλλάζουν χωρίς τη συμμετοχή μας και να κυνηγάμε την καθημερινότητά τους μάταια, σα σκύλοι που κυνηγάνε την ουρά τους.
Συχνά είμαστε λίγο αποτυχημένοι, λίγο γκροτέσκο, λίγο απόμακροι, λίγο περιφερόμενες σκιές, τα συναισθήματά μας κολυμπάνε στον αφρό σαν κηλίδα, κανείς δεν τα θαυμάζει και κανείς δεν τα συμμερίζεται: «Κούραση θα είναι ο Γιάννης σήμερα, θα έχει τα παιδιά». «Μπαμπά, τι ώρα θα μας γυρίσεις στη μαμά;».
Μια μέρα πεθαίνουμε κι ο θάνατός μας δεν είναι κομμάτι που ξεριζώνεται από την ψυχή κανενός, είναι μια δυσάρεστη και μελαγχολική διευθέτηση, η αποχώρηση ενός ηθοποιού καταδικασμένου να φτάσει μέχρι το Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου.
Σε έναν «κόσμο για άνδρες», οι μπαμπάδες είμαστε μια εξαίρεση αρσενικής στέρησης, ένα είδος τόσο συγκινητικό, χαριτωμένο και μοναχικό, που παραβιάζοντας τις προκαταλήψεις μου, θέλω να γιορτάσω τη γιορτή μας -με την οποία δεν ασχολείται σχεδόν κανένας.
Να μας χαιρόμαστε -οι μπαμπάδες. Οι υπόλοιποι δύσκολα θα καταλάβουν ακριβώς αυτή την ιδιότυπη μοναξιά του τερματοφύλακα που περιμένει καρτερικά την εκτέλεση του πέναλτι και απαγορεύεται να κάνει λάθος.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης (fb)

 

 

Πάτερ ημών

Καμία αφίσα δεν κολλήθηκε, σαν χνώτο, στα τζάμια του ανθοπωλείου. Και ποιος θα την πρόσεχε; Είναι, άλλωστε, η μέρα φορτωμένη. Στις 21 Ιουνίου ξεκινάει το καλοκαίρι και στο βόρειο ημισφαίριο έχουμε τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου. Είναι η Παγκόσμια Μέρα της Μουσικής. Η Παγκόσμια Μέρα του Ουμανισμού. Η Διεθνής Μέρα..
της Γιόγκα -ο Θεός να μας φυλάξει. Και επειδή είναι η τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, σκάει πάνω της η Γιορτή του Πατέρα.
Ο κόσμος, λένε, φτιάχτηκε από άνδρες. Όμως αν μετρήσεις τις γιορτές και τα μπουκέτα, νομίζεις ότι γεννήθηκε μόνο από γυναίκες. Η μητέρα θα πάρει τα λουλούδια της σταθερά κάθε Μάη. Ο πατέρας συνήθως θα πάρει άνθη μόνο μία φορά. Και δεν μπορεί να τα δει, ούτε να τα μυρίσει γιατί έχει και ένα μάρμαρο από πάνω του. Ο Θεός είναι ο Άγιος Πατέρας, όμως τα τάματα πηγαίνουν στην Παναγιά. Τη μάνα δεν τραγουδάει και η μούσα; Είναι ζήτημα αν για κάθε εκατό τραγούδια της μάνας υπάρχει ένα του πατέρα. Να, σταματήστε τώρα και μετρήστε. Πόσους πατέρες θα βρείτε μέσα σε στίχους και μελωδίες; Βρήκα το «Γιε μου» και το «Πατέρα κάτσε φρόνιμα». Μέχρι εκεί. Αν βρήκατε και άλλα, αφήστε τα, παρακαλώ, στα σχόλια.
Δεν υπάρχει χώρος για τον πατέρα. Γέμισε από μαμάδες που θηλάζουν. Έχουν ειπωθεί τόσα για τη μάνα που δεν έμεινε λέξη να μιλήσει για τον πατέρα. Όμως δεν θα έπρεπε; Είναι πολλά αυτά που θέλουν να πουν οι μπαμπάδες, αλλά δεν τους δίνουν φωνή και λόγια. Ντρέπονται. Δεν αισθάνονται άνετα με αυτά. Για τη μέρα που εκείνη ήταν μέσα στη χαρά και εκείνος παγωμένος από τρόμο. Το μεσημέρι που γέλασε, σαν μαλάκας, στον εαυτό του, λέγοντας κάτι περί αθανασίας. Τότε που έπνιξε ένα λυγμό και έγλειψε δύο δάκρυα επειδή το πρόσωπο του μπαμπά είναι σαν του οξυγονοκολλητή, ανέγγιχτο πίσω από τη μάσκα. Τα βράδια που κάποιος του κλέβει την ανάσα και τα πρωινά, όταν βλέπει στο μαξιλάρι του νούμερα.
Είναι τόσες οι ιστορίες για πονεμένες μάνες και άκαρδους πατέρες. Δεν μένει χρόνος να ακούσεις για τον μπαμπά που διεκδικεί τον ρόλο του. Για τον τύπο που στέκεται έξω από το σχολείο περιμένοντας να πάρει μόνο μια ματιά. Που κερδίζει αγάπη με πόνο. Απολογούμενος με σιωπή. Προσπαθώντας να μάθει τα λόγια σε ένα έργο που δεν έχει ρόλο για αυτόν.
Είναι η Γιορτή του Πατέρα, αλλά, πιθανότατα, ο μπαμπάς σας δεν το ξέρει. Και αν του το πείτε, δεν θα του κάνει εντύπωση. Ο μπαμπάς έχει μάθει να μην περιμένει τίποτα από σας. Λένε ότι πρέπει να προλάβεις να ευχαριστήσεις τους γονείς σου πριν τους χάσεις. Μην ανησυχείτε, δεν χάνεις ποτέ τους γονείς σου. Λείπουν για κάποιο διάστημα από τον κόσμο και μετά επιστρέφουν. Έρχεται η στιγμή που τους βλέπεις στο σχήμα της σκιάς σου.

  Κ. Γιαννακίδης (Protagon.gr)

 

 

 Για τον Πατέρα μου...

 

«Ο πατέρας έχει άνοια. Θυμάται μόνο τη μητέρα, τη φτώχεια των παιδικών του χρόνων, την οδό του σπιτιού μας,όχι τον αριθμό, ονόματα φυτών και δένδρων και να είναι ευγενής με όλους...
Ξέρει ότι με γνωρίζει, αλλά πια δεν με αναγνωρίζει. Εκπλήσσεται με τον άνδρα που του συστήνεται ως γιος του. Μας κοιτάζει με ένα ντροπαλό χαμόγελο, σαν να ζητάει συγγνώμη που ξέχασε... Δεν παραπονιέται ποτέ. Απλώς κάπου κάπου τα βάζει με φανταστικούς εχθρούς... Η βιωμένη ζωή του εμφανίζεται ξαφνικά , όμως , κρατάει λίγο. Μετά πάλι σκηνοθετεί – κάθε φορά αλλιώς – τα σπαράγματα της μνήμης.
Συναινώ με τις μεταβαλλόμενες βεβαιότητές του, τι νόημα έχει να τον διορθώνω; Του αρέσει πάντα ο ήλιος και το κρύο νερό. Προτιμάει τα γνώριμα φορεμένα ρούχα του, τα καινούργια τα αντιμετωπίζει όμοια με αφιλόξενο τοπίο. Απορεί με τα κλειστά διαμερίσματα. «Πού πήγαν όλοι, γιατί τα αγόρασαν αφού θα έφευγαν;» αναρωτιέται αναστατωμένος». «Η κρίση , πατέρα».
Μερικά χρόνια πριν κουβεντιάζαμε γι’ αυτήν, τώρα μοιάζει να μην καταλαβαίνει. Φωτίζεται το πρόσωπό του όταν βλέπει παιδιά . Και εκείνα – γνωστά, άγνωστα – τον αγκαλιάζουν ανεπιφύλακτα. Τον κοιτάζω διαπεραστικά μήπως τον φέρω πίσω από την άγνωστη χώρα. Είναι μεγάλη η απόσταση και πια δεν γίνεται να γυρίσει. Μου λείπει ο λησμονημένος εαυτός του. Μιλήστε με τους δικούς σας όσο είναι καιρός. Μπορεί να σας τους κλέψει αυτή η καταραμένη ομίχλη του μυαλού».

 

 Μαρία Χούκλη (fb)

Μάνος Χατζιδάκις: «Βιογραφικό σε πρώτο πρόσωπο»...

 

Ήταν σαν χθες,15 Ιουνίου 1994, όταν «έφυγε» από τη ζωή ο Μάνος Χατζιδάκις. Και κάθε φορά σε αυτή την επέτειο διαπιστώνουμε ότι μας λείπει.

Όπως ο ίδιος έλεγε «Τους ανθρώπους που έχουν φύγει αλλά παραμένουν ζωντανοί τους έχουμε καθημερινά τοποθετημένους μέσα μας και τους κουβαλάμε σ’ ολόκληρη τη ζωή μας – το θέμα παύει να έχει χρόνο. Η μνήμη γίνεται παρόν»

Με αφορμή την επέτειο από το θάνατο του μουσικού ανασύραμε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον, και άγνωστο σε πολλούς, κείμενο του Μάνου Χατζιδάκι, που γράφτηκε το 1980 στη Μελβούρνη, δημοσιεύει η ομογενειακή εφημερίδα Νέος Κόσμος πριν από μερικά χρόνια  «Βιογραφικό σε πρώτο προσωπικό» και  ένα απόσπασμα από συνέντευξή του:

«Γεννήθηκα στις 23 του Οκτώβρη του 1925 στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες. 

Η συνύπαρξη εκείνο τον καιρό ενός αντιτύπου της μπελ-επόκ, με αυθεντικούς τούρκικους μιναρέδες, έδιναν χρώμα και περιεχόμενο σε μια κοινωνία-πανσπερμία απ’ όλες τις γωνιές της Ελλαδικής γης, που συμπτωματικά βρέθηκε να ζει σε ακριτική περιοχή και να χορεύει τσάρλεστον στις δημόσιες πλατείες. 

Σαν άνοιξα τα μάτια μου είδα με απορία πολύ κόσμο να περιμένει την εμφάνισή μου (το ίδιο συνέχισα κι αργότερα να απορώ σαν με περίμεναν κάπου καθυστερημένα να φανώ). 

Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη, κόρη του Κωνσταντίνου Αρβανιτίδη, και ο πατέρας μου απ’ την Μύρθιο της Ρεθύμνου, απ’ την Κρήτη. 

Είμαι ένα γέννημα δύο ανθρώπων που καθώς γνωρίζω δεν συνεργάστηκαν ποτέ, εκτός απ΄ την στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου. 

Γι’ αυτό και περιέχω μέσα μου χιλιάδες αντιθέσεις κι όλες τις δυσκολίες του Θεού. Όμως η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη θητεία μου την λεγόμενη «ευρωπαϊκή», φέραν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.

Προσπάθησα όλον το καιρό που μέναμε στην Ξάνθη να γνωρίσω σε βάθος τους γονείς μου και να εξαφανίσω την αδελφή μου. Δεν τα κατάφερα και τα δύο. 

Έτσι μετακομίσαμε το ’32 στην Αθήνα όπου δεν στάθηκε δυνατόν να λησμονήσω την αποτυχία μου.

Άρχιζα να ζω και να εκπαιδεύομαι στην πρωτεύουσα ενώ παράλληλα σπούδαζα τον έρωτα και την ποιητική λειτουργία του καιρού μου. Έλαβα όμως την αττική παιδεία όταν στον τόπο μας υπήρχε και Αττική και Παιδεία. Μ’ επηρεάσανε βαθιά ο Ερωτόκριτος, ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, το Εργοστάσιο του Φιξ, ο Χαράλαμπος του «Βυζαντίου», το υγρό κλίμα της Θεσσαλονίκης και τα άγνωστα πρόσωπα που γνώριζα τυχαία και παρέμειναν άγνωστα σ’ όλα τα χρόνια τα κατοπινά. 

Στην κατοχική περίοδο συνειδητοποίησα πόσο άχρηστα ήτανε τα μαθήματα της Μουσικής, μια και μ’ απομάκρυναν ύπουλα απ’ τους αρχικούς μου στόχους που ήταν να επικοινωνήσω, να διοχετευθώ και να εξαφανιστώ, γι’ αυτό και τα σταμάτησα ευθύς μετά την Κατοχή. 

Έτσι δεν σπούδασα σε Ωδείο και συνεπώς εγλύτωσα απ’ το να μοιάζω με τα μέλη του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου. 

Έγραψα ποιήματα και πολλά τραγούδια, και ασκήθηκα ιδιαίτερα στο να επιβάλλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες, πράγμα που άλλωστε με ωφέλησε τα μέγιστα σαν έγινα υπάλληλος τα τελευταία χρόνια. 

Απέφυγα μετά περίσσιας βδελυγμίας ότι τραυμάτιζε το ερωτικό μου αίσθημα και την προσωπική μου ευαισθησία.

Ταξίδεψα πολύ και αυτό με βοήθησε ν’ αντιληφθώ πώς η βλακεία δεν ήταν αποκλειστικόν του τόπου μας προϊόν, όπως περήφανα ισχυρίζονται κι αποδεικνύουν συνεχώς οι έλληνες σωβινιστές και της εθνικοφροσύνης οι εραστές. 

Παράλληλα ανακάλυψα ότι τα πρόσωπα που μ’ ενδιαφέρανε έπρεπε να ομιλούν απαραιτήτως ελληνικά, γιατί σε ξένη γλώσσα η επικοινωνία γινότανε οδυνηρή και εξαφάνιζε το μισό μου πρόσωπο.

Το ’66 βρέθηκα στην Αμερική. Έμεινα κι έζησα εκεί κάπου έξι χρόνια, τα χρόνια της δικτατορίας, για λόγους καθαρά εφοριακούς – ανεκαλύφθη πως χρωστούσα τρεισήμισι περίπου εκατομμύρια στο δημόσιο. 

Όταν εξόφλησα το χρέος μου επέστρεψα περίπου το ’72 και ίδρυσα ένα καφενείο που το ονομάσαμε Πολύτροπον, ίσαμε τη μεταπολίτευση του ’74, όπου και τόκλεισα γιατί άρχιζε η εποχή των γηπέδων και των μεγάλων λαϊκών εκτονώσεων. 

Κράτησα την ψυχραιμία μου και δεν εχόρεψα εθνικούς και αντιστασιακούς χορούς στα γυμναστήρια και στα γεμάτα από νέους γήπεδα. 

Κλείνοντας το Πολύτροπο είχα ένα παθητικό πάλι της τάξεως περίπου των τρεισήμισι εκατομμυρίων – μοιραίος αριθμός, φαίνεται, για την προσωπική μου ζωή.

Από το ’75 αρχίζει μια διάσημη εποχή μου που θα την λέγαμε, για να την ξεχωρίσουμε, υπαλληλική, που μ’ έκανε ιδιαίτερα γνωστό σ’ ένα μεγάλο και απληροφόρητο κοινό, βεβαίως ελληνικό, σαν άσπονδο εχθρό της ελληνικής μουσικής, των ελλήνων μουσικών και της εξίσου ελληνικής κουλτούρας. 

Μέσα σ’ αυτή την περίοδο και ύστερα από ένα ανεπιτυχές έμφραγμα στην καρδιά, προσπάθησα πάλι, ανεπιτυχώς είναι αλήθεια, να πραγματοποιήσω τις ακριβές καφενειακές μου ιδέες πότε στην ΕΡΤ και πότε στο Υπουργείο Πολιτισμού , εννοώντας να επιβάλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες. 

Και οι δύο όμως τούτοι οργανισμοί σαθροί και διαβρωμένοι από τη γέννησή τους κατάφεραν να αντισταθούν επιτυχώς και, καθώς λεν, να με νικήσουν «κατά κράτος». Παρ΄ όλα αυτά, μέσα σε τούτον τον καιρό γεννήθηκε το Τρίτο κι επιβλήθηκε στη χώρα.

Και τώρα καταστάλαγμα του βίου μου μέχρι στιγμής είναι :

Α δ ι α φ ο ρ ώ για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.

Π ι σ τ ε ύ ω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ’ αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας.

Π ε ρ ι φ ρ ο ν ώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.

Έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω την τραυματισμένη από την παιδική μου ηλικία προσωπικότητα, καταλήγοντας να πουλώ «λαχεία στον ουρανό» και προκαλώντας τον σεβασμό των νεωτέρων μου μια και παρέμεινα ένας γνήσιος Έλληνας και Μεγάλος Ερωτικός».

Το Παιδί της Γαλαρίας

Ποια ήταν τα προσωπικά βιώματα, η οικογενειακή αγωγή που συνέβαλε στην ευαισθησία υπέρ των αδυνάτων, πριν καν ο Χατζιδάκις αντιληφθεί την έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης; Την απάντηση δίνει κι εδώ -όπως για τα περισσότερα εξάλλου- ο ίδιος ο συνθέτης:

«Ο πατέρας μου δεν με χτυπούσε ποτέ. Μ’ έδειρε μόνο μια φορά όταν μίλησα άσχημα σε μια γυναίκα του σπιτιού. Και με υποχρέωσε να της φιλήσω τα πόδια. Πιστέψτε με το ‘κανα χωρίς δυσαρέσκεια, νιώθοντας πως έπρεπε να το κάνω. Από τότε σέβομαι πάντα τα αιτήματα των εργαζομένων, τον οποιοδήποτε εργαζόμενο».

Πολλές φορές αργότερα επιχείρησε να χαρακτηρίσει τον εαυτό του:

• Είμαι δημοκράτης αστός ουμανιστής και αναθεωρητής της δεξιάς. Το βέβαιο είναι πως δεν μ’ αρέσουν ούτε τα δολάρια, ούτε οι Σιβηρίες.

• Ποτέ δεν υπήρξα αντικομμουνιστής (…) Εγώ περιέχω και τον αριστερό. Ο αριστερός όμως δεν με περιέχει. Να τι εννοώ αστός. Δεν εννοώ τον έμπορο αυτοκινήτων που ξαφνικά πλούτισε και τα ‹σπάει› στα νυχτερινά κέντρα.

Πηγή: enallaktikos.gr

Ας ταξιδέψουμε για λίγο στον μαγικό, ονειρικό κόσμο του...

Για τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα...

Με αφορμή την επέτειο γέννησης του Τσε Γκεβάρα, «διαβάζουμε» ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Επαναστατικά και απελευθερωτικά κινήματα» (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, 1997) του δημοσιογράφου Βασίλη Ραφαηλίδη...

Ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα ντε λα Σέρνα γεννήθηκε στο Ροζάριο της Αργεντινής το 1928. Ήταν δυο χρόνια νεότερος του Φιντέλ Κάστρο. Και δυο αιώνες μεγαλύτερος όσον αφορά τον επαναστατικό μύθο που συνοδεύει και τους δυο.
Στην ιστορία των επαναστάσεων είναι δύσκολο να βρεις πρόσωπο που να λατρεύτηκε, με μια έννοια καθαρά μεταφυσική, περισσότερο απ’ τον Γκεβάρα.
Ο Τσε είναι κάτι σαν ημίθεος, αν τον δεις απ’τη μεριά της μυθολογίας των αρχαίων λαών, και κάτι σαν άγιος, αν τον δεις απ’ τη μεριά της μυθολογίας των χριστιανών.
Αν τον δεις απ’τη μεριά της μυθολογίας των κομμουνιστών, οφείλεις να παραδεχτείς πως ο μόνος χώρος που μπορεί να παράγει στις μέρες μας ήρωες και άγιους μαζί ειναι ο δικός τους, κι ας είναι γεμάτος αίμα.
Ίσως γιατί, όπως λέει και ο Γκαμπριέλ Μαρσέλ, οι κομμουνιστές ειναι οι μόνοι στις μέρες μας που μπορούν και πεθαίνουν για συμφέροντα που δεν είναι προσωπικά τους. Κάποτε παλιά, πολύ παλιά, το προνόμιο της υπέρτατης θυσίας υπέρ της ομάδας το είχαν οι ομηρικοί ήρωες.
Αργότερα, το ίδιο προνόμιο πέρασε στους χριστιανούς μάρτυρες των πρώτων χριστιανικών αιώνων. Μόνο που αυτοί πίστευαν στη «μετά θάνατον ζωή» και η θυσία τους μοιάζει ιδιοτελής.
Πως, λοιπόν, οι κομμουνιστές μπορούν να πεθαίνουν με τέτοια ευκολία για συμφέροντα που δεν είναι τα προσωπικά τους; Την απάντηση θα την βρείτε στην Ιλιάδα, όχι στα Ευαγγέλια.
Ο Τσε είναι ένας ξεχασμένος απ’ την προσωκρατική αρχαιότητα ομηρικός ήρωας, που αρνήθηκε να υπακούσει στις υποδείξεις του σωκρατικού «δαιμονίου» για μια στροφή της συνείδησης προς τα μέσα, προκειμένου να συναντήσει εκεί το παραμύθι για τον «μοναδικό και αναντικατάστατο άνθρωπο». Που αν τον βρει πρέπει να βρει και το συμπληρωματικό μύθο για τη σωτηρία του μοναδικού και αναντικατάστατου ανθρώπου.
Με τη βοήθεια τη προσευχής και χωρίς πολύ κόπο ο καλός χριστιανός εύκολα κάνει τα δέοντα προκειμένου το πρόσωπο του να διαιωνίζεται στους αιώνες. Η μνήμη του θα είναι αιώνια γιατί ο Θεός θα τον θυμάται για πάντα, ακόμα κι όταν οι άλλοι θα τον έχουν ξεχάσει την επόμενη κιόλας του θανάτου του. Τέτοιο χοντρό παραμύθι είναι αδύνατο πλέον να γεννήσει μύθους ανθρώπινους, σαν τους ομηρικούς.
Ο Γκεβάρα, όμως, ξέφυγε απ’ την κοινόχρηστη χριστιανική μυθοποιία και έγινε ήρωας, πρότυπο και σύμβολο υπερχριστιανικό, υπερκομμουνιστικό, υπερεθνικό – πανανθρώπινο. Ο Γκεβάρα είναι ο μόνος κοινής αποδοχής «κλασικός» ήρωας του καιρού μας. (Κλασικό λέμε το υπερχρονικό και υπερχωρικό: ‘O,τι κέρδισε τη μάχη με το χρόνο και το χώρο, για να γίνει αιώνιο και παγκόσμιο).
Ο Ερνέστο ήταν ασθματικός από πολύ μικρός. Το άσθμα δεν τον εμπόδισε να πάρει το πτυχίο ιατρικής σε χρόνο ρεκόρ, πηδώντας τα εξάμηνα σπουδών του δύο δύο, σαν «εξαιρετική ιδιοφυία». Ούτε στάθηκε εμπόδιο στις άκρως εντυπωσιακές επιδόσεις του στον αθλητισμό και αργότερα στον επαναστατικό «αθλητισμό», όπου θα αναδειχτεί παγκόσμιος πρωταθλητής.
Μισός Ιρλανδός και μισός Ισπανός εξ’ αίματος, διδάχτηκε απ’ τον πλούσιο και καλλιεργημένο ισπανό πατέρα του και την όμορφη και μορφωμένη ιρλανδέζα μητέρα του πως η φτώχεια, εκτός από κοινωνικό και ηθικό πρόβλημα είναι και πρόβλημα αισθητικής. Ασχημαίνει τον κόσμο και τον γεμίζει αρρώστιες. Όλες οι επιδημίες έχουν «λαϊκή βάση».
Φοιτητής ακόμα, με τα χρήματα του πατέρα του, ο Ερνέστο περιοδεύει με κάθε ευκαιρία σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική. Προσπαθεί να καταλάβει πως γίνεται και μια αμερικάνικη εταιρεία εμπορίας φρούτων, η Γιουνάιτεντ Φρουτ (σε μας εδώ είναι γνωστή απ’ τις μπανάνες Τσικίτα) ελέγχει τόσο αποτελεσματικά την πολιτική ζωή σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική.
Οι δημοκρατίες της μπανάνας, οι μπανανίες, δεν είναι παρά το ειδικό καθεστώς που επέβαλε σχεδόν σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική μια εταιρεία που εμπορεύεται μπανάνες! Αν είναι δυνατό να ορίζουν τη μοίρα σου οι μπανάνες!
Εντάξει, οι πίθηκοι αγαπούν τις μπανάνες, αλλά οι Λατινοαμερικάνοι, πρώτον δεν τις αγαπούν, τις έχουν σιχαθεί, και δεύτερον δεν είναι πίθηκοι, όπως θέλουν να πιστεύουν οι Βορειοαμερικάνοι, που μποϋκοτάρουν συστηματικά τη βιομηχανική ανάπτυξη της Λατινικής Αμερικής, για να συντηρείται η πλούσια γεωργική της παραγωγή, που χρειάζεται για το δικό τους φαγοπότι.
Να λοιπόν ο τεράστιος πολιτικός ρόλος μιας μεγάλης εταιρείας εμπορίας προϊόντων γης: Κρατεί σταθερά υπανάπτυχτη τη Λατινική Αμερική ελέγχοντας τη γεωργική της παραγωγή, ώστε να αποκλειστεί «η πρωταρχική συσσώρευση του κεφαλαίου», δηλαδή η κεφαλαιοποίηση και βιομηχανική αξιοποίηση των κερδών που προέρχονται από την πώληση των αγροτικών προϊόντων.
Ο Γκεβάρα θα κηρύξει τον πόλεμο κατά της Γιουνάιτεντ Φρουτ από πολύ νέος, από τότε που περιοδεύει συστηματικά, στην αρχή ως ευκατάστατος τουρίστας, στη συνέχεια σαν μελετητής γιατρός και στο τέλος σαν επαναστάτης, για να δείξει με την υποδειγματική επαναστατική του συμπεριφορά πως μόνο οι «αποστάτες της τάξης τους» μπορούν να απομακρύνουν αποτελεσματικά από κοντά τους τον «επαναστατικό» πειρασμό της μάσας.
Να πάρουμε, λένε οι πεινασμένοι, την εξουσία για να διώξουμε τα παλιά αφεντικά ώστε να μπορέσουμε επιτέλους να φάμε και εμείς. Δημιουργώντας με τη σειρά μας, τώρα που γίναμε αφεντικά, άλλους πεινασμένους. Όχι να πάρουμε την εξουσία για να καταργήσουμε το μηχανισμό που αναπαράγει αδιάκοπα τη φτώχεια.
Τόσο απλός είναι ο μαρξισμός: Μια πρόταση, συζητήσιμη ίσως αλλά πάντως συναρπαστική, για την κατάργηση του μηχανισμού που αναπαράγει αδιάκοπα τη φτώχεια και όχι τρόπος για την πρόσκαιρη ανακούφιση των φτωχών. Αυτό λέγεται φιλανθρωπία, όχι ανθρωπισμός. Η φιλανθρωπία ενδιαφέρεται για τους φτωχούς, ο ανθρωπισμός για τους ανθρώπους, όλους τους ανθρώπους, φτωχούς και πλούσιους.
Δεν είναι και τόσο δύσκολο ο πλούσιος να γίνει φτωχός και ο φτωχός πλούσιος. Δύσκολο είναι να καταργήσεις τον μηχανισμό που αναπαράγει και ανανεώνει αδιάκοπα τη φτώχεια, γελοιοποιώντας τη φιλανθρωπία. Αυτός είναι ο μαρξισμός.
Μια πρόταση για την κατάργηση του μηχανισμού που ανανεώνει αδιάκοπα τη φτώχεια, και όχι φροντίδα για τους φτωχούς. Αναμφίβολα η χριστιανική φιλανθρωπία είναι χρήσιμη, αλλά με την έννοια που είναι χρήσιμη η ασπιρίνη. Ανακουφίζει προσωρινά, αλλά δεν θεραπεύει.
Ο ποβερισμός (φτωχεϊσμός) δεν είναι ιδανικό για κομμουνιστές, αλλά για καλόγερους. ‘Οχι να πεινούν όλοι, να τρων όλοι. Να ταξιδεύουν όλοι πρώτη θέση στο τραίνο, όπως είπε ο Λένιν όταν τον ρώτησαν γιατί ταξιδεύει πρώτη θέση στο τραίνο. Όχι εξίσωση προς τα κάτω, αλλά προς τα πάνω. Όχι εξιδανίκευση της φτώχειας (αυτό είναι ποβερισμός) αλλά μιας άνεσης για όλους. Όχι μόνο για τους κομματικούς γραφειοκράτες που εξευτέλισαν τον μαρξισμό.
Ο «υπαρχτός σοσιαλισμός» αφού πέρασε απ’ το λαϊκιστικό στάδιο του ποβερισμού έγινε τελικά αντιμαρξιστικός. Με την κατάρρευση του υπαρχτού σοσιαλισμού, δεν κατέρρευσε ο μαρξισμός, κατέρρευσε ο αντιμαρξισμός. Και έκανε πολύ καλά που κατέρρευσε. Αν και θα μπορούσε να επανέλθει «στη μαρξιστική τάξη» αν υπήρχαν ακόμα μαρξιστές ανάμεσα στους γραφειοκράτες.
Αυτά τα απλά τα καταλαβαίνει καλύτερα ένας χορτάτος πλην τίμιος, παρά ένας πεινασμένος, έτοιμος να παλουκώσει τους πάντες προκειμένου να φάει. Αρκεί η βουλιμία του να μη δημιουργεί νέους πεινασμένους όπως στη Σοβ. Ένωση. Την οποία ο επαναστάτης Γκεβάρα μισεί. Αλλά όσο βρίσκεται στην Κούβα και συνεργάζεται με το στενό του φίλο, τον Κάστρο, δεν το διακηρύσσει. Για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, που ταυτίζονται με την επιβίωση της, η Κούβα πρέπει να συνεργαστεί με τη γραφειοκρατική ΕΣΣΔ.
Επειδή οι Ρώσοι γνωρίζουν πως οι επαναστατικές απόψεις του Γκεβάρα βρίσκονται πολύ κοντά σε αυτές του Μαο, του κάνουν τη ζωή δύσκολη. Ο Κάστρο προσπαθεί να τον πείσει να μη βιάζεται να εξαγάγει την επανάσταση στη Λατινική Αμερική. Επιθυμεί και ο Κάστρο την εξαγωγή, όμως ξέρει καλύτερα απ’ τον Γκεβάρα πως άλλο είναι να θέλεις και άλλο να μπορείς. Ο Γκεβάρα ωστόσο είναι φανατικά κολλημένος στη θριαμβεύουσα την εποχή εκείνη μαοϊκη βουλησιαρχία : Θέλω σημαίνει μπορώ, λέει ο Μαο.
Εκτός απ’ τις αρχές τις κινέζικης επανάστασης, που χρωστάει πολλά στον βολονταρισμό, ο Γκεβάρα χρησιμοποιεί συχνά σαν επιχείρημα την εντυπωσιακή επιτυχία της κουβανικής επανάστασης, που την άρχισαν μια χούφτα άνθρωποι στη Σιέρρα Μαέστρα.
Σίγουρα η επαναστατική βούληση παίζει αποφασιστικό ρόλο στην έκβαση της επανάστασης. Αρκεί οι αντικειμενικές συνθήκες να μην εξουδετερώνουν την επαναστατική βούληση. Και δεν την εξουδετερώνουν μόνο στην περίπτωση που στον αγώνα ρίχνονται οι ντεσπεράδος (οι απελπισμένοι) για το μόνο λόγο πως είναι ντεσπεράδος και όχι κομμουνιστές, ή ότι άλλο.
Όμως, η απελπισία, λέει ο Λένιν, ο μεγαλύτερος επαναστάτης όλων των εποχών, δεν οδηγεί κατ’ ανάγκην στην εξέγερση, πολύ συχνά οδηγεί στην πλήρη υποταγή. Αυτός που έχει λίγα φοβάται, εξίσου πολύ με αυτόν που έχει πολλά, πως θα χάσει και τα λίγα. Οι βολιβιανοί στους οποίους αποτείνεται ο επαναστάτης Γκεβάρα, είχαν πάρα πολύ λίγα για να τα διακινδυνεύσουν. Άλλωστε, για να κρατήσεις στα χέρια σου όπλο, πρέπει να στέκεις στα πόδια σου. Και για να στέκεις στα πόδια σου, πρέπει να τρως, έστω στοιχειωδώς.
Οι βολιβιανοί στους οποίους αποτείνεται ο Γκεβάρα είναι τροφοσυλλέκτες. Η Γιουνάιτεντ Φρουτ τους έχει ρημάξει. Ξέχασε ο Ερνέστο πως την κουβανική επανάσταση την άρχισαν και τη συντήρησαν, με τη βοήθεια των πεινασμένων, φυσικά οι κουβανοί προοδευτικοί αστοί και οι διανοούμενοι. Η επανάσταση της Κούβας δεν ήταν ούτε προλεταριακή ούτε μόνο αγροτική. Ήταν κατ’ αρχήν αστική και απελευθερωτική και έγινε μαρξιστική στο τέλος και όχι στην αρχή της.
Η σχέση αντικειμένου – υποκειμένου είναι βασική αρχή της διαλεκτικής. Εγώ, το υποκείμενο που θέλω, είμαι ένα υποκείμενο στενά συναρτημένο με τα αντικείμενα.
Όλοι οι άνθρωποι είναι αντικείμενα για μένα το υποκείμενο, ενώ εγώ το υποκείμενο είμαι αντικείμενο για όλους τους ανθρώπους, που ο καθένας είναι υποκείμενο μόνο για τον εαυτό του. Διαλεκτική ονομάζεται η σχέση που δημιουργείται ανάμεσα στο υποκείμενο και το αντικείμενο.
Η κόλαση είναι οι ‘Αλλοι, λέει ο Σαρτρ. Και εννοεί πως το κακό, σε μένα το υποκείμενο, έρχεται απ’ έξω, από το αντικείμενο. Δυστυχώς, απ’ όλες τις αριστερίστικες και ανομολόγητα ψυχολογίστικες πολιτικές συμπεριφορές, συνεπώς και αυτή του Τσε, εκείνο που κυρίως λείπει είναι η διαλεκτική. Από’ δω και η εύκολη απογοήτευση των αριστεριστών. Κατά κανόνα οι αριστεριστές είναι «αποστάτες της τάξης τους».
Ο Γκεβάρα πέθανε νωρίς. Τον σκότωσαν στις 9 Οκτωβρίου 1967. Είναι αδύνατο να μην ήξερε πως το διάβημά του στη Χώρα του Μπολίβαρ είχε ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας. Κι ωστόσο πόνταρε σ’ αυτές τις ελάχιστες πιθανότητες. Γιατί ήταν πράγματι επαναστάτης, έξω και πέρα από κάθε επιθετικό προσδιορισμό. Ούτε κομμουνιστής ούτε αστός επαναστάτης. Επαναστάτης σκέτα.
Αποστάτης της τάξης του, στην οποία δεν είχε καμία διάθεση να επιστρέψει. Ο Γκεβάρα υποδεικνύει με τη συμπεριφορά του περισσότερο ένα ήθος, παρά μια πολιτική. Και γι’ αυτό θα γίνει το μεγάλο σύμβολο εκείνης της ψυχικής ποιότητας που λείπει περισσότερο στους αντιηρωικούς καιρούς μας: Της γενναιότητας και της ικανότητας να πεθάνεις για συμφέροντα που δεν είναι τα προσωπικά σου. Ο Γκεβάρα είναι ο σύγχρονος Αχιλλέας μιας μυθολογίας που δεν έγινε ακόμα έπος.
Ο Τσε θα εγκαινιάσει την επαναστατική του δραστηριότητα στη Γουατεμάλα το 1953. Βρίσκεται εκεί το 1954 που η CIA θα ανατρέψει το αριστερό καθεστώς του Χάκοβο Άρμπενς Γκουσμάν. Στην αγαπημένη του Γουατεμάλα, τη χώρα που αγάπησε περισσότερο κι απ’την Κούβα, θα του κολλήσουν το παρατσούκλι “Τσε”. Που δεν είναι επαναστατικό ψευδώνυμο, είναι εμφατικό ισπανικό επιφώνημα. “Τσε” λεν οι ισπανοί πριν από κάθε κουβέντα όταν πιστεύουν πως αυτή είναι τόσο σοβαρή, που, αν δεν προσέξει ο ακροατής, δεν θα καταλάβει το πολύ σοβαρό νόημα όσων πρόκειται ν’ ακούσει στη συνέχεια.
Στη Γουατεμάλα ήταν που οι σύντροφοι πρόσεξαν πως ο κοντόσωμος Αργεντινός ασθματικός γιατρός, μ’ εκείνα τα φοβερά μαύρα μάτια που σε κάρφωναν και σε διαπερνούσαν σαν σπαθιά, έλεγε συνέχεια «τσε» πριν από κάθε κουβέντα. Κάποτε οι σύντροφοι κατάλαβαν πως το «τσε» και «τσε» που έλεγε συνεχώς ο Ερνέστο δεν ήταν γλωσσικό τικ. Ήταν η έκφραση αγωνιάς του μήπως ο άλλος δεν καταλάβει πως το κάθε τι που λέει είναι πολύ σοβαρό.
Ο Ερνέστο, ο «Τσε», ήταν η προσωποποίηση της σοβαρότητας. Το επιφώνημα «τσε» στην ονοματοποιημένη του μορφή Τσε θα εγγράψει στην ιστορία το υπέρτατο επαναστατικό πάθος ενός ανθρώπου που εγκατέλειψε την Αργεντινή, τη βόλη του και τα καλά του για να γίνει ο Επαναστάτης Απόστολος των Εθνών της Λατινικής Αμερικής και του κόσμου όλου.
Ο Τσε θα δείξει με τη ζωή του και τον σχεδόν σταυρικό θάνατό του, πως η αγάπη για τον πάσχοντα αποκλείεται να είναι χριστιανική στο μέλλον. Διότι οι χριστιανοί είναι πλέον παντελώς ανίκανοι να πεθάνουν για συμφέροντα που δεν είναι τα προσωπικά τους. ‘Ασε που ούτε καν το ύψιστο προσωπικό τους συμφέρον, το αιώνιο κέρδος του παραδείσου, δεν είναι πλέον σε θέση να πεθάνουν με άνεση. Απ’ το Σωτήρα τους δεν ζητούν παρά την προσωπική τους σωτηρία, πρώτα σ’ αυτόν και ύστερα στον άλλο κόσμο. Η ιδιοτέλεια του αναξιοπρεπούς εις διπλουν: γήινη και υπεργήινη. Οι ‘Αγιοι του μέλλοντος θα είναι της ποιότητας του Ερνέστο του Μεγαλομάρτυρα.
Οι δολοφόνοι του στη Βολιβία ούτε καν υποψιάστηκαν, μοιράζοντας στον κόσμο τη φωτογραφία του νεκρού Τσε, που τον εικονίζει στην κλασική στάση της Αποκαθήλωσης της χριστιανικής εικονογραφίας, τι θα μπορούσε να σημαίνει για τους πιστούς της Επανάστασης του Μέλλοντος μια τυπικά χριστιανική εικόνα.
Ο δικός μας Θόδωρος Αγγελόπουλος στην ταινία του ‘Οι κυνηγοί’ θα είναι ο πρώτος «εικονογράφος», σε διεθνές επίπεδο, που θα καταλάβει πως οι ‘Αγιοι της επανάστασης είναι συνεχώς ανάμεσα μας. Τους συντηρεί το χιόνι και ο πάγος της Ιστορίας. Ο ‘Αρης Βελουχιώτης, ο δικός μας επαναστατικός μύθος, είναι η ελληνική εκδοχή του Τσε Γκεβάρα.
‘Ετσι περίπου τον βλέπει και ο Διονύσης Χαριτόπουλος στο τεράστιο έργο του για τον ‘Αρη Βελουχιώτη, τον ‘Ηρωα και ‘Αγιο της ελληνικής αντίστασης.
Στην ταινία του Αγγελόπουλου, το παγωμένο φάντασμα της επανάστασης δεν έχει όνομα.
‘Ομως, εμείς οι χωρίς Θεό καλοί χριστιανοί ξέρουμε πως το όνομα του είναι Ερνέστο, Άρης, Μπολίβαρ, Ζαπάτα, Βίλα, Λένιν, Σπάρτακος – είναι όλοι όσοι προσπάθησαν να σώσουν τον άνθρωπο απ’ το προπατορικό αμάρτημα της φτώχειας και της δυστυχίας.
Κι αν το εγχείρημά τους να εγκαταστήσουν στη γη τον Παράδεισο φαίνεται ουτοπικό, σίγουρα είναι λιγότερο ουτοπικό από τη φαντασιακή εγκατάσταση του άλλου παραδείσου στην περιοχή της Μεγάλης Ουτοπίας του ‘Αλλου Κόσμου.
Στο κάτω κάτω, υπάρχει και στην ουτοπία ποιότητα και λογική. ‘Αγιε Ερνέστο, σε προσκυνώ. Κι ας τολμήσουν να μου πουν πως προσκυνώ είδωλα οι ψοφοδεείς που προσκυνούν θεούς και δαίμονες εναλλάξ, ή μόνο θεούς, ή μόνο δαίμονες κατά πώς τους βολεύει εκάστοτε.

Kαλό καλοκαίρι με το 46ο copa America (Brazil 2019)

Μερικοί από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές του πλανήτη θα δώσουν ραντεβού στα γήπεδα της Βραζιλίας, από σήμερα έως τις 7 Ιουλίου. Ο Λιονέλ Μέσι θα βρεθεί αντίπαλος του Λουίς Σουάρες και ο Μπόμπι Φιρμίνο θα βρεθεί δίπλα στον Φιλίπ Κουτίνιο. Δώδεκα ομάδες λαμβάνουν μέρος στη διοργάνωση και στην πρώτη φάση θα χωριστούν σε τρεις ομίλους των τεσσάρων. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια δεν θα συμμετάσχουν ομάδες από την κεντρική και τη Βόρεια Αμερική, όπως οι ΗΠΑ και το Μεξικό, αλλά «φιλοξενούμενες» των Λατινοαμερικάνων είναι οι Ιαπωνία και το Κατάρ.
Η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Νοτίου Αμερικής, CONMEBOL, ανακοίνωσε τον Μάιο του 2018 τις δύο προσκεκλημένες εθνικές ομάδες (εκτός γεωγραφικής ζώνης) για το τουρνουά. Αμφότερες είναι από την Ασία και πρόκειται για τις εθνικές του Κατάρ και της Ιαπωνίας, που θα δώσουν ένα διαφορετικό χρώμα στον θεσμό.
Οι αναμετρήσεις θα διεξαχθούν σε Ρίο ντε Τζανέιρο, Μπέλο Οριζόντε, Σάο Πάουλο, Μπαΐα, Μπραζίλια, Πόρτο Αλέγκρε, Φορταλέζα και Ρεσίφε ενώ φυσικά συμμετέχουν οι εθνικές Βραζιλίας, Αργεντινής, Βολιβίας, Χιλής, Κολομβίας, Εκουαδόρ, Παραγουάης, Περού, Ουρουγουάης και Βενεζουέλας.

Παρακάτω μπορείτε να δείτε τις συνθέσεις των ομάδων του Κόπα Αμέρικα, που με πολλές προσδοκίες ξεκινούν σήμερα την τελική πορεία προς το τρόπαιο:

Group A

Το ρόστερ της Βραζιλίας
Το ρόστερ της Βενεζουέλας
Το ρόστερ της Βολιβίας
Το ρόστερ του Περού

Group B

Το ρόστερ της Αργεντινής
Το ρόστερ της Κολομβίας
Το ρόστερ της Παραγουάης
Το ρόστερ του Κατάρ

Group C

Το ρόστερ της Ουρουγουάης
Το ρόστερ της Χιλής
Το ρόστερ της Ιαπωνίας
Το ρόστερ του Εκουαδόρ

Ολοκαύτωμα στο Δίστομο: Ένα έγκλημα του Ναζισμού που δεν πρέπει να ξεχνάμε...

Στις αρχές την εβδομάδας (10 Ιουνίου) που αύριο τελειώνει ξαναθυμηθήκαμε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα των Ναζί στην Ελλάδα που προκάλεσε διεθνή κατακραυγή και πανελλήνιο πένθος. Η Σφαγή στο Δίστομο κάνει ακόμη και σήμερα τους Έλληνες να σκεφτούν τα δεινά που μπορούν να υποστούν αθώοι άνθρωποι σε έναν πόλεμο.

Βρισκόμαστε στις αρχές του καλοκαιριού του 1944 στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς, Ελλάδα. Η Ναζιστική Γερμανία βιώνει στα μέτωπα του πολέμου την μία ταπείνωση μετά την άλλη. Στις 6 Ιουνίου οι Σύμμαχοι έχουν αποβιβαστεί στην Νορμανδία και οι ιθύνοντες του γερμανικού στρατού βλέπουν πως το τέλος πλησιάζει. Και στο ελληνικό έδαφος όμως οι Ναζί δεν ήταν ανίκητοι, καθώς οι ελληνικές αντάρτικες ομάδες με κορωνίδα τον ΕΛΑΣ προκαλούν πολλές φθορές με αποτέλεσμα να έχουν εξελιχθεί σε έναν πραγματικό πονοκέφαλο για τους κατακτητές.

Στις 10 Ιουνίου γίνεται άλλη μία συμπλοκή ανταρτών και κατακτητών, ωστόσο το σημαντικό γεγονός δεν ήταν η μάχη, αλλά αυτά που ακολούθησαν. Τις πρώτες πρωινές ώρες της ημέρας εκείνης μία στρατιωτική φάλαγγα των τρομερών Ες-Ες ξεκινά από την Λιβαδειά με προορισμό την Αράχωβα έχοντας ως βασικό σκοπό την εξόντωση αντάρτικων ομάδων, αλλά και την τρομοκράτηση του άμαχου πληθυσμού.

Στο Δίστομο τα γερμανικά στρατεύματα γίνονται ακόμη πιο πολυπληθή καθώς ενώνονται με μία άλλη ομάδα που ερχόταν από την Άμφισσα. Τελικά όλοι μαζί όδευσαν προς το Στείρι. Προτού φύγουν τρομοκράτησαν τους κατοίκους να μην εγκαταλείψουν το χωριό εάν δεν γυρίσουν πίσω ενώ τους πίεσαν να τους αποκαλύψουν εάν έχουν πληροφορίες για τις θέσεις των ανταρτών.

Τελικά η φάλαγγα των επτά αυτοκινήτων (2ος λόχος του 2ου τάγματος του 7ου Συντάγματος της 1ης Μεραρχίας των Ες - Ες με έδρα την Λιβαδειά), μαζί με τις δυνάμεις από την Άμφισσα και με δύο αυτοκίνητα με Γερμανούς στρατιώτες που είχαν μεταμφιεσθεί σε χωρικούς, δέχονται επίθεση στην θέση Καταβόθρα από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ. Η μάχη είναι σύντομη αλλά σφοδρή. Οι Ναζί αναγκάζονται να υποχωρήσουν αφήνοντας στο πεδίο της μάχης 40 νεκρούς και 15 τραυματίες.

Μετά την ταπείνωση οι Γερμανοί έπρεπε να ψάξουν τα αίτια της επίθεσης αλλά και της ήττας τους. Έτσι χρησιμοποίησαν ως εξιλαστήρια θύματα του κατοίκους του Διστόμου, καθώς θεώρησαν πως είχαν ειδοποιήσει τους αντάρτες. Έπρεπε να παρθεί εκδίκηση.

Η ιδέα και η υλοποίηση του σχεδίου ανήκε στον διοικητή των μονάδων και υπολοχαγό Χανς Ζάμπελ, ο οποίος έδωσε εντολή να σφαγιασθούν οι κάτοικοι του Διστόμου και να πυρποληθεί ολόκληρο το χωριό. Το υπόλοιπο της ημέρας ήταν μαρτυρικό για εκατοντάδες Έλληνες.
Το χωριό άδειασε καθώς όλοι οι κάτοικοι κρύφτηκαν στα σπίτια τους. Αυτό δεν εμπόδισε κανέναν από τους κατακτητές. Εισήλθαν με τα όπλα τους στο χωριό και έτρεχαν από το ένα σπίτι στο άλλο, βιάζοντας, χτυπώντας και σφάζοντας όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Η ελληνική γη βάφτηκε κόκκινη από το αίμα 218 συνανθρώπων μας οι οποίοι ήταν άμαχοι. Από τους νεκρούς, οι 114 ήταν γυναίκες (έγκυοι, ηλικιωμένες και ανήμπορες), οι 104 άνδρες, και μεταξύ αυτών και 50 σχεδόν παιδιά κάτω των 16, όπως έφηβοι αλλά και βρέφη! Όσοι δεν κατάφεραν να εγκαταλείψουν το Δίστομο από την διάβαση Διάσκελο η οποία ήταν και η μόνη αφύλακτη, είδαν την εκδικητική μανία των Ναζί. Η σφαγή σταμάτησε μονάχα μόλις έπεσε το σκοτάδι και οι Ναζί αποσύρθηκαν στην Λιβαδειά.

Οι μαρτυρίες όσων παιδιών επέζησαν από την καταστροφική αυτή μανία των Ναζί είναι κυριολεκτικά ανατριχιαστικές. Το έγκλημα αυτό έγινε μέσω του βρετανικού δικτύου BBC αμέσως γνωστό σε ολόκληρο τον εμπόλεμο κόσμο, προκαλώντας αγανάκτηση για την συμπεριφορά των Γερμανών. Οι Ναζί ωστόσο δεν απαρνήθηκαν ούτε μία στιγμή το έγκλημα, ίσα-ίσα επέρριψαν τις ευθύνες στα ίδια τα θύματα διότι όπως είπε η Γερμανική Διοίκηση της Αθήνας, οι κάτοικοι του Διστόμου δεν συμμορφώθηκαν με τις στρατιωτικές εντολές.

Με την απελευθέρωση της Ελλάδας, το Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου, ανακάλυψε τον υπεύθυνο του αποτρόπαιου αυτού εγκλήματος, που δεν ήταν άλλος από τον Χάνς Ζάμπελ ο οποίος εντοπίστηκε στο Παρίσι και τελικά παραδόθηκε στις ελληνικές αρχές. Το 1949 ομολογεί το εύρος αλλά και λεπτομέρειες του εγκλήματος, αλλά ακολουθώντας την πάγια τακτική των απολογούμενων Ναζί μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, είπε πως εκτελούσε εντολές τις οποίες δεν μπορούσε να παρακάμψει. Κάποια στιγμή εκδίδεται στην Δυτική Γερμανία για άλλη υπόθεση αλλά δεν επιστρέφει ποτέ στην Ελλάδα για να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των όσων έκανε.

                                                                                    Πηγή: iefimerida.gr

Η Μαθηματική Παιδεία

Του Στράτου Στρατηγάκη
Μαθηματικού - Ερευνητή
stratig@yahoo.com


Με πρωτοβουλία του τμήματος Μαθηματικών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης διεξήχθη η 1^η σύνοδος των Προέδρων των Τμημάτων Μαθηματικών των Ελληνικών Πανεπιστημίων. Μεγάλη η έκπληξη καθώς χρειάστηκε να φτάσουμε στο τέλος της δεύτερης δεκαετίας του 21^ου αιώνα για να συναντηθούν οι πρόεδροι των τμημάτων Μαθηματικών. Πίστευα ότι θα είχαν πολύ στενή συνεργασία, δεκαετίες τώρα.
Η σύνοδος έκανε μερικές πολύ σημαντικές και σωστές διαπιστώσεις σχετικά με τη μαθηματική εκπαίδευση στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Το πρόβλημα ξεκινά από την 5^η και την 6^η Δημοτικού. Δυστυχώς το βιβλίο της 5^ης Δημοτικού ήταν απαράδεκτο και χρειάστηκαν 10 χρόνια για να αντικατασταθεί. Συνεπώς χρειάζεται ιδιαίτερη φροντίδα για τη διδασκαλία των Μαθηματικών της 5^ης και 6^ης Δημοτικού. Να σημειώσουμε ότι η εξέταση των υποψηφίων δασκάλων στα Μαθηματικά ακυρώθηκε από τον κ. Γαβρόγλου και το πρόβλημα της διδασκαλίας των Μαθηματικών στο Δημοτικό θα συνεχίζεται στο διηνεκές, αφού οι εισερχόμενοι στα Παιδαγωγικά είναι στην πλειοψηφία τους απόφοιτοι των Ανθρωπιστικών Σπουδών με ελάχιστες γνώσεις μαθηματικών. Επισημαίνουν οι πανεπιστημιακοί μας δάσκαλοι: «Αλλά και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση υποβαθμίζεται συνεχώς η παρεχόμενη μαθηματική παιδεία: σημαντικές μαθηματικές ενότητες έχουν περικοπεί από τη διδασκαλία ή δεν υπάγονται στην εξεταστέα ύλη των προαγωγικών ή πανελλαδικών εξετάσεων. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της υποβάθμισης της Ευκλείδειας Γεωμετρίας, ενός μαθήματος που έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην ιστορία της ελληνικής και παγκόσμιας εκπαίδευσης και που, κατά κύριο λόγο, προάγει την κατανόηση της αποδεικτικής διαδικασίας και της λογικής τεκμηρίωσης, με τον μαθητή να βιώνει την εμπειρία του χώρου και της γεωμετρικής κατασκευής.»
Θα περίμενα μετά από όλες αυτές τις διαπιστώσεις να αναλάβουν να προτείνουν τι πρέπει να διδάσκεται τουλάχιστον στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Γιατί από διαπιστώσεις έχουμε χορτάσει, οι προτάσεις μας λείπουν. Πέρα από το τι διδάσκεται έχει σημασία και ποιοι το διδάσκουν. Εδώ μερίδιο της ευθύνης έχουν και οι πανεπιστημιακοί μας δάσκαλοι αφού αυτοί εκπαιδεύουν τους καθηγητές της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Οι καθηγητές Μαθηματικών που διδάσκουν στα σχολεία και τα φροντιστήρια είναι σε ποσοστό πάνω από 95% απόφοιτοι των τμημάτων Μαθηματικών των Ελληνικών Πανεπιστημίων, αφού ελάχιστοι από όσους σπουδάζουν Μαθηματικά στο εξωτερικό ασχολούνται με τη διδασκαλία. Αναφέρουν στο δελτίο τύπου της συνόδου: «Προβληματισμό δημιουργούν, επίσης, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι απόφοιτοι των Μαθηματικών Τμημάτων στη συμμετοχή τους σε διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ, καθώς ο τρόπος προκήρυξης των διαγωνισμών αυτών δημιουργεί προσκόμματα στη συμμετοχή των αποφοίτων που είναι εφοδιασμένοι με τα ουσιαστικά προσόντα που απαιτούνται για τις θέσεις προκήρυξης.»

Οι διαγωνισμοί του ΑΣΕΠ έχουν 10 χρόνια να γίνουν και δεν είναι πιθανό να ξαναγίνουν. Σ’ αυτούς τους διαγωνισμούς το 50% του βαθμού προέκυπτε από την επίδοση των υποψηφίων στα Μαθηματικά και το άλλο 50% από τα Παιδαγωγικά και τη Διδακτική. Αυτό που υποθέτω ότι εννοούν οι πανεπιστημιακοί μας δάσκαλοι είναι ότι οι απόφοιτοι των τμημάτων Μαθηματικών έχουν από ελάχιστες έως καθόλου γνώσεις Παιδαγωγικών και Διδακτικής με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται να περάσουν ενώ το Μαθηματικό τους επίπεδο είναι πολύ καλό. Αυτό που πιστεύουν ότι φταίει είναι ο διαγωνισμός, δηλαδή η πραγματικότητα και όχι η συστηματική εδώ και δεκαετίες αδιαφορία τους για την παιδαγωγική και διδακτική κατάρτιση των καθηγητών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Θεωρούν ότι τα ουσιαστικά προσόντα είναι το καλό επιστημονικό υπόβαθρο που, πράγματι, είναι απαραίτητο, αλλά δεν είναι αρκετό για να είναι κάποιος καλός καθηγητής. Έχουμε δει πάρα πολλούς μαθηματικούς με πολύ υψηλό επιστημονικό επίπεδο να αποτυγχάνουν στην τάξη. Και αυτό δείχνουν να μην το έχουν ακόμη αντιληφθεί οι Πανεπιστημιακοί μας Δάσκαλοι. Θέλουν, όμως, οι απόφοιτοί τους να έχουν το δικαίωμα να διδάσκουν.
Πιστεύω ότι αν οι απόφοιτοι των Μαθηματικών Τμημάτων θέλουν να παίρνουν την άδεια διδασκαλίας πρέπει στη διάρκεια των προπτυχιακών σπουδών τους να έχουν τουλάχιστον 30 διδακτικές μονάδες στα Παιδαγωγικά και τη Διδακτική. Θεωρώ αδιανόητο να μπαίνουν να διδάξουν άνθρωποι που δεν έχουν εκπαιδευτεί σ’ αυτό. Μεγάλο μέρος της ευθύνης στην αποτυχία των μαθητών μας στα Μαθηματικά οφείλεται στο ότι μάθαμε να διδάσκουμε αυτοσχεδιάζοντας, γιατί οι περισσότεροι μαθηματικοί είμαστε αυτοδίδακτοι στη διδασκαλία. Η διδασκαλία είναι τέχνη. Έχει, όμως, και τεχνική. Η γνώση της τεχνικής μπορεί να κάνει τον κακό δάσκαλο μέτριο και τον καλό καλύτερο. Την τεχνική πρέπει να την γνωρίζει ο καθηγητής πριν μπει για πρώτη φορά στην τάξη. Όχι να τη μαθαίνει στην πορεία. Είναι τελείως τρελό να μην εκπαιδεύει κανείς τους καθηγητές στο επάγγελμά τους και να θεωρεί την προσέγγιση των παιδιών και τη μετάδοση της γνώσης σ’ αυτά αυτόματες διαδικασίες, που γίνονται χωρίς να απαιτείται καμία γνώση. Η πραγματικότητα έχει αποδείξει ότι δεν μπορούν όλοι να διδάξουν επαρκώς, όσο καλοί Μαθηματικοί και αν είναι. Όσο νωρίτερα αντιληφθούν την πραγματικότητα οι Πανεπιστημιακοί μας Δάσκαλοι, τόσο πιο καταρτισμένη θα είναι η επόμενη γενιά των Μαθηματικών.

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, ένας περιπαθής του ενστίκτου...

Ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα γεννήθηκε σαν χθες, στις 5 Ιουνίου του 1899 και δολοφονήθηκε από τους φασίστες του Φράνκο στις 19 Αυγούστου 1936. Με την ομορφιά και τη δύναμη της ποίησής του ύμνησε την αγάπη, τραγούδησε το θάνατο και όρθωσε το ανάστημά του στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και σε κάθε μορφή αδικίας.

Στις 13 Οκτωβρίου του 1963 ο ποιητής Τάκης Βαρβιτσιώτης έδωσε διάλεξη στο θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών με την ευκαιρία της διδασκαλίας του "Ματωμένου Γάμου" του Λόρκα από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας. Εκδόθηκε σε ένα μικρό βιβλίο στη Θεσσαλονίκη το 1964. Ένα κομμάτι από τη μεστή διάλεξη είναι το αφιέρωμα του ιστολογίου στον μεγάλο ποιητή...

ΤΑΚΗ ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗ
ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ
ΕΝΑΣ ΠΕΡΙΠΑΘΗΣ ΤΟΥ ΕΝΣΤΙΚΤΟΥ

Μόνο το μυστήριο μάς κάνει 

να ζήσουμε. Μόνο το μυστήριο.

F.G.L.

Σε μιαν εποχή όπου οι περισσότεροι ποιητές γράφουν χωρίς να είναι προικισμένοι με το χάρισμα να τραγουδούν και η ιλιγγιώδης τεχνική ενός κολοσσιαίου βιομηχανικού πολιτισμού απλώνει την αδυσώπητη σκιά της ακόμη και πάνω στην τέχνη, με συνέπεια την επικράτηση ενός στείρου εγκεφαλισμού, νιώθουμε μιαν υπέρτατη αγαλλίαση όταν ξανακούμε τους μελωδικούς ήχους μιας λύρας. Γιατί, όπως είπε ο Μπωντελαίρ, " η λύρα εκφράζει πραγματικά αυτή τη σχεδόν υπερφυσική κατάσταση, αυτή την ένταση της ζωής όπου η ψυχή τραγουδά, όπου αναγκάζεται να τραγουδήσει όπως το δέντρο, το πουλί και η θάλασσα".

Ο Φ.Γ. Λόρκα είναι ακριβώς μια ζωντανή επίκληση της λύρας, ένας ποιητής που γράφει όπως το πουλί τραγουδά, όπως ο άνθρωπος ανασαίνει, ένας αοιδός με την πανάρχαιη σημασία της λέξης, που τα ίχνη της καταγωγής του χάνονται στους ομηρικούς χρόνους, ένας σύγχρονος βέβαια αοιδός που, αφού άντλησε από τους θησαυρούς του ισπανικού λαϊκού τραγουδιού, αυτού του cante jondo, του πλημμυρισμένου από το ακόρεστο πάθος και τις εκθαμβωτικές λάμψεις της Ανδαλουσίας, άνοιξε τις ίδιες  τις φλέβες  του για να ποτίσει με το φλογερό αίμα του όλο το υφάδι του νεώτερου ποιητικού λόγου. Είναι ακόμα "μια φυσική άστραπή, μια ενέργεια σε αέναη κίνηση", όπως τον χαρακτήρισε ο Πάμπλο Νερούντα, ένας ορμητικός χυμός που ξεχειλίζει μέσα από τα αδιαπέραστα  φυλλώματα ενός παρθένου δάσους, άλλοτε θυμίζοντας το χαρούμενο κελάρισμα μιας πηγής και άλλοτε τον ψίθυρο μιας εφιαλτικής αγωνίας, μια φύση γεννημένη να εκφράσει τις πιο ζωηρές αντιθέσεις, τη φωτιά και την έξαρση της ζωής, αλλά και το μυστήριο και το ρίγος του θανάτου, έτοιμη να συντρίψει  το σώμα όταν αυτό δεν είναι παρά "ένα σκεπτόμενο σχήμα" και να εγκαθιδρύσει μια θρησκεία της γης, τη "βασιλεία του σταχυού".

Σπάνια μπορούμε να συναντήσουμε έναν άλλο ποιητή που να βρίσκεται τόσο ριζωμένος στη γενέθλια γη του ( θυμούμαι τώρα επίσης τις δικές μας σχετικά ανάλογες περιπτώσεις του Σολωμού και του Σικελιανού) και σπάνια ένα ποιητικό έργο μπόρεσε να αποτελέσει, όσο του Λόρκα, το ιδεώδες κάτοπτρο όπου ένα ολόκληρο έθνος αναγνωρίζει τον εαυτό του. Σε κάθε στίχο  του δημιουργού του Romancero Gitano είναι εύκολο να ανακαλύψει κανείς τη χειμαρρώδη, εκρηκτική και καφτερή σα λάβα ηφαιστείου παρουσία της Ισπανίας, "της βαθειάς Ισπανίας". Το τσιγγάνικο αίμα, ο θάνατος που παραμονεύει σε κάθε γωνιά, ο έρωτας σε κάθε παραθύρι, " η κιθάρα που κάνει τα ονείρατα να κλαιν" και " όμοια με ρογαλίδα υφαίνει ένα μεγάλο άστρο", οι μεθυστικές μυρωδιές του γιασεμιού και του νάρδου, η σελήνη που κατεβαίνει από τον ουρανό να σαγηνέψει το παιδί, ο λάγνος πράσινος άνεμος που κυνηγάει την Παινεμένη, ο ουρανός που λάμπει  πάνω από τις όχθες του Γουαδαλκιβίρ, τόσες συσσωρευμένες εικόνες αυτής της παρουσίας, όπου σμίγουν το καθημερινό με το μυθικό, το φυσικό με το υπερφυσικό, το σύγχρονο με το αρχαίο και μας οδηγούν ως τη μαγεία του ονείρου και της φρεναπάτης.

Η ποίηση του Λόρκα είναι καταπληκτικά διαφορετική από κείνη πολλών συγχρόνων Ευρωπαίων ποιητών, που βρίθει από διανοήματα και ασφυκτιά από φιλοσοφία. Είναι μια ποίηση άμεση και ενστικτώδης - όχι διανοητική κατασκευή ή ποιητική ερμηνεία μιας οποιασδήποτε ιδέας - και η φιλοσοφία της, φιλοσοφία ενός ποιητή που ζει με όλο του το σώμα, που ακολουθεί " το δρόμο του αίματος", όπως εκφράζεται με το στόμα ενός ήρωα του στο " Ματωμένο γάμο", για να καταλήξει να βρεθεί αντιμέτωπος με το οντολογικό μυστήριο. Έτσι μια διαδικασία απόλυτης εσωτερίκευσης κυριαρχεί σε όλο το έργο του ποιητή και μια επιμονή για διείσδυση στις βαθύτερες ζώνες του εγώ και για ανίχνευση στοιχείων τελλουρικών που κατάγονται από τους πρώτους χρόνους της δημιουργίας. Ο Λόρκα, μολονότι συνεπαρμένος από τη γοητεία του απίθανου και του φανταστικού, δεν τρέφει  καμιάν αυταπάτη για την ασημαντότητα της ατομικής ζωής και μένει άγρυπνος διαρκώς για να σημάνει συναγερμό και να αποκαλύψει στον άνθρωπο το τραγικό του πεπρωμένο.

Δεν είναι όνειρο η ζωή. Σηκωθήτε!

Σηκωθήτε! Σηκωθήτε!

Γκρεμιζόμαστε από τις σκάλες

για να φάμε το μουσκεμένο χώμα

ή ανηφορίζουμε την κόψη του χιονιού

με τις πλήθιες πεθαμένες ντάλιες.

Όμως μήτε λησμονιά υπάρχει, μήτε όνειρο.

Απ' αυτόν το μόνιμο εφιάλτη, τον πανικό, θα έλεγα, του θανάτου, που έγινε αλλόφρονη οπτασία, μαύρη αυλαία, παραπέτασμα που τον καταδιώκει για να τον σκεπάσει, βρύα και χόρτα εισβάλλουν απειλητικά σαν σπαθιά να τρυπήσουν το νεκρό κεφάλι, απ' αυτό το " βαθύ πηγάδι όπου όλου θα πέσουμε μέσα" τίποτε δεν θα μπορέσει να τον αποσπάσει. Αν στον Ρίλκε ο θάνατος γίνεται οικείος και αποτελεί την αναπότρεπτη φάση μιας κυκλικής διαδρομής όπου συναντώνται το πέταγμα και η πτώση, αν στον Μότσαρτ καταυγάζεται από το διηνεκές εκείνο φως, το lux perpetua, που ακούμε ν' αναβλύζει από κάποια μουσικά μέρη του Requiem και του Ave Verum, ενσταλάζοντας στην ψυχή μας μιαν υπέρτατη γαλήνη και μακαριότητα, στο Λόρκα δεν αποβάλλει ποτέ την αποτρόπαιη όψη του και την εντελώς μηδενιστική σημασία του. Ο Ιγνάτιος Σάνχιεθ Μεχίας, ο θαυμαστός για την ομορφιά και τη δύναμή του ταυρομάχος, και αυτός ακόμα καταχωνιάζεται από το χιόνι της λησμονιάς και της απουσίας.

Θε να' ρθει το φθινόπωρο με τα σαλιγκάρια του

με τα τσαμπιά από σύννεφα και με τα συναγμένα του βουνά

μα κανείς δε θα ποθεί να δει τα μάτια σου

γιατί ' σαι πια νεκρός παντοτινά....

Και ο Λόρκα, όταν στο Μπουένος Άυρες ζει μερικές από τις πιο θριαμβευτικές στιγμές του, εξομολογείται σ' ένα δημοσιογράφο. " Ο θάνατος. Α! εισχωρεί σ' όλα τα πράγματα. Η ησυχία, η σιωπή, η γαλήνη είναι η μαθητεία του. Ο θάνατος είναι παντού. Είναι κυρίαρχος...Δε μπορώ να μείνω στο κρεββάτι με τα παπούτσια μου...Μόλις κοιτάζω τα πόδια μου η αίσθηση του θανάτου με πνίγει. Τα πόδια στηριγμένα έτσι στις φτέρνες μού θυμίζουν τα πόδια των νεκρών που είδα όταν ήμουνα παιδί". Μπροστά στο αδιέξοδο του θανάτου και την καταλυτική μανία του χρόνου - που αποτελεί άλλωστε και το θέμα του έξοχου και τόσο ιδιόρρυθμου θεατρικού έργου του " Σαν περάσουν πέντε χρόνια" - δύο τρόποι διαφυγής του απομένουν. Ή να συμφιλιωθεί με τον θάνατο και ν' απαρνηθεί τον εαυτό του με μιαν εκούσια, γεμάτη εμπιστοσύνη, εγκατάλειψη μέσα στον απεριόριστο χώρο της αιωνιότητας, σύμφωνα με το δίδαγμα του Χριστιανισμού` ή να εξεγερθεί και ν' αγκαλιάσει με πάθος τη γήινη πραγματικότητα, τον αισθητό κόσμο, το παρόν, συμπυκνώνοντας εις το έπακρον την ολότητα του χρόνου σε μιαν έντονα βιωμένη στιγμή. Ακολουθεί το δεύτερο τρόπο. Είναι ο δρόμος της γήινης σωτηρίας, ο δρόμος που οδηγεί στη λατρεία της γης. "Τη γη, Θεέ μου, τη γη αναζητώ" θα γράψει σ' ένα ποίημά του. Αυτήν υμνεί με θρησκευτική έξαρση και στους αρχαίους θεούς της γονιμότητας θα καταφύγει μια ηρωίδα του που πάσχει από στειρότητα, η Γέρμα, στο ομώνυμο θεατρικό του έργο.

Η οντολογική αυτή εξέγερση του συνοδεύεται και από μια προσχώρηση στο ανθρώπινο και μιαν εξέγερση κοινωνικού περιεχομένου, που την ενισχύει σημαντικά η διαμονή στη Νέα Υόρκη. Κάτω από την πρόσοψη μιας απατηλής πολυτέλειας και φαντασμαγορίας που καλύπτει αυτή την απέραντη πολιτεία, η αμείλικτη διεισδυτική ματιά του αναγνωρίζει αμέσως το δράμα όχι μόνο της αμερικανικής αλλά κάθε σύγχρονης κοινωνίας, την κατάπτωση ενός πολιτισμού όπου κυριαρχεί το χρήμα και η μηχανή, και σπεύδει να τον καταγγείλει σε μια συρροή εικόνων συνταρακτικών που θυμίζουν Αποκάλυψη.

Η αυγή της Νέας Υόρκης έχει

τέσσερεις κίονες από λάσπη 

και έναν ανεμοστρόβιλο από μαύρα περιστέρια

που βουτούν μέσα στ' ακάθαρτα νερά...

.......................................................................

Η αυγή φθάνει και δεν την δέχεται κανένα στόμα

γιατί εκεί κάτω δεν υπάρχει πρωί μήτε πιθανή ελπίδα...

Κάποτε νομίσματα σε μανιασμένα σμήνη

διαπερνούν και καταβροχθίζουν τα εγκαταλειμένα παιδιά...

Ακούω να τραγουδά το σκουλήκι

μες στην καρδιά πολλών κοριτσιών...

τα παιδιά...τρέμουν κάτω από την ωχρή τρομοκρατία των αφεντικών

Οι γυναίκες πνιγμένες μες στα ορυκτέλαια...

πρέπει να φωνάξω

ώσπου να αρχίσουν οι πόλεις να τρέμουνς ωσάν μικρά κορίτσια...

και να συντρίψουν τις φυλακές του λαδιού και της μουσικής

γιατί θέλουμε να γίνει το θέλημα της γης

που δίνει τους καρπούς της για όλους.

Όπως το ποιητικό έτσι και το θεατρικό έργο του Λόρκα παρουσιάζει τις ίδιες θαυμαστές ιδιότητες, και μπορούμε να πούμε ότι υπόκεινται σε μιαν αλληλεπίδραση. Ενώ όμως η ποίησή του αποτελεί το απόσταγμα της μυστικής εσωτερικής του εμπειρίας, το θέατρο, τέχνη κατ' εξοχήν κοινωνική, τον βοηθά να επιτύχει μια πιο άμεση επαφή με τις μάζες και να προβάλει το ατομικό του δράμα, σ'ένα ευρύτερο ανθρώπινο επίπεδο, με τα πιο γνήσια ποιητικά μέσα και χωρίς ποτέ να το υποβιβάζει σε μιαν ανάπτυξη ιδεών, όπως συμβαίνει κάποτε στον Ίψεν ή τον Μπέρτολντ Μπρεχτ. Έτσι, παρ' όλες τις εκκεντρικότητες μιας τέχνης έντονα μπαρόκ και αντιρεαλιστικής όπως είναι η δική του, κατορθώνει να μας παρουσιάσει πρόσωπα αληθινά που τα λόγια τους, φορτωμένα με όλη τη γήινη λάμψη, δεν είναι παρά μια άλλοτε σιωπηλή και άλλοτε εύγλωττη απολογία του ενστίκτου και των απαγορευμένων πόθων που μάταια επιζητούν την πραγμάτωσή τους.
Η Γέρμα, η ηρωίδα του ομώνυμου θεατρικού έργου του που ενσαρκώνει τη στείρα γυναίκα, κυνηγά με μανία το φάσμα μιας ευτυχίας που φαίνεται παρούσα αλλά διαρκώς ματαιώνεται από τις επιταγές μιας συμβατικής ηθικής που βρίσκουν απήχηση μέσα της. Η Δόνα Ροζίτα, η Θαυμαστή Μπαλωματού, η Μαριάνα Πινέντα ενισχύουν τις παραισθήσεις τους ή εγκαταλείπονται στην ονειροπόλησή τους για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν καλύτερα την πραγματικότητα, ενώ ο Νέος και ο Δεύτερος Φίλος του θεατρικού έργου του " Σαν περάσουν πέντε χρόνια" προσπαθούν να διασωθούν με μια κατάδυση στον εσωτερικό κόσμο, γιατί " το κάθε τι είναι πιο ζωντανό μέσα μας παρά έξω, αφημένο στο έλεος του ανέμου και του θανάτου" ή προσφεύγοντας σ' ένα αμετακίνητο παρελθόν, όπου ο χρόνος να μη μπορεί να " κλέβει το πρόσωπό τους". Αντίθετα η Αδέλα του "Σπιτιού της Μπερνάντας Άλμπα" αντί να θυσιαστεί, έχει τη δύναμη ν' αγωνιστεί, να κατακτήσει τον άντρα που αγαπά και με μια συμβολική χειρονομία να συντρίψει τη ράβδο της αυταρχικής μητέρας της, αυτό το έμβλημα της τυραννίας, γκρεμίζοντας όλα τα ταμπού. Εξάλλου στο " Ματωμένο γάμο" παρουσιάζονται γεγονότα και πρόσωπα παρμένα απ' τη ζωή, χωρικοί που μιλούν μια γλώσσα πρωτόγονη και απλή, άνθρωποι στη φυσική τους κατάσταση, κυριαρχημένοι από το ένστικτο και παραδομένοι στη φλόγα της ανταρσίας. Κορίτσι αγνό "χαϊδεμένο από τη φωτιά" η νύφη εγκαταλείπει τον άντρα της και, φεύγοντας με το Λεονάρδο την ίδια την ημέρα του γάμου της, είναι σε θέση να εκτιμήσει την τραγική συνέπεια της πράξης της.Ωστόσο, το " αίμα είναι πιο δυνατό" και δε μπορεί να συγκρατηθεί. " Γιατί έφυγα με τον άλλο, ναι έφυγα ( λέει η νύφη με αγωνία). Και συ το ίδιο θα' κανες. Καιγόμουνα, ήμουνα γιομάτη πληγές και από μέσα κι απόξω, κι ο γιος σου ήταν μια σταλιά νερό κι εγώ από κείνη τη σταλιά τα καρτέραγα όλα, γη, χώμα παιδιά, ευτυχία. Αλλά ο ο άλλος ήταν ένα ποτάμι σκοτεινό, γιομάτο κλαριά που ερχόταν κοντά μου βουίζοντας και τραγουδώντας μουρμουριστό ανάμεσα στα καλάμια. Έτρεχα ν' ανταμώσω το γιο σου που ήτανε σαν παιδάκι από κρύο νερό κι ο άλλος μ' έστελνε να περπατήσω κι έριχναν πάχνη πάνω στις λαβωματιές μου, στις λαβωματιές μιας φτωχής μαραμένης γυναίκας, ενός αδύνατου κοριτσιού που το' χε η φωτιά μαγεμένο. Δεν ήθελα μ' ακούς; Δεν το ήθελα. Ο γιος σου ήταν η ίδια μου η ζωή και δεν τον γέλασα. Αλλά το χέρι του άλλου με πήρε σαν ένα κύμα της θάλασσας, μου ' δωσε μια σαν κουτουλιά μουλαριού και δεν μπορούσα να κάμω αλλιώς, θα μ' έσερνε κοντά του παντοτινά, παντοτινά, παντοτινά, ακόμα κι αν είχα γίνει γριά κι όλα του γιου σου τα παιδιά κρεμότανε στα μαλλιά μου!"
Αλλά κι ο Λεονάρδος δεν θεωρεί τον ευατό του υπεύθυνο για την απαγωγή.

Αν φταίει κάποιος, δεν είμαι εγώ ( λέει)
αν φταίει κάποιος, είναι η γη
κι η ευωδιά που ξεχύνεται
απ' τα στήθια και τις πλεξούδες σου.

Μια μοίρα που τίποτα δεν μπορεί να την αποτρέψει βαραίνει τα πρόσωπα του έργου και τα εξωθεί ν' αποτινάξουν κάθε δεσμό έστω κι αν στο τέλος πρόκειται να τιμωρηθούν με την οριστική τους υποταγή στο θάνατο. Απ' αυτές τις βιαστικές έστω αναδρομές στο σύνολο της δημιουργίας του Λόρκα ένα γενικότερο συμπέρασμα προκύπτει. Αν υπάρχει μια ηθική της ποίησης και η σπουδαιότερη επιταγή της είναι η συντριβή κάθε δεσμού, η καταδίκη κάθε τυραννίας και καταπίεσης και η απελευθέρωση του ανθρώπου, τότε το έργο του Λόρκα αποτελεί  μιαν από τις εξοχώτερες μαρτυρίες της.
Και τώρα θα ήθελα να επισημάνω κάτι άλλο.
Πολλοί είναι εκείνοι που κατέχονται από μιαν άδικη προκατάληψη για το ποιητικό θέατρο, συνηθισμένοι να ταυτίζουν τη θεατρική τέχνη με μια σοφά οργανωμένη σκηνική δράση. Ωστόσο οι δραματικοί ποιητές όλων των εποχών δεν περιορίστηκαν καθόλου σε μια τόσο επιφανειακή μονάχα δραστηριότητα, αλλά προσπάθησαν πάντα να αποκαλύψουν τις μυστηριώδεις πτυχές της ύπαρξης, να κατανοήσουν την εμβρίθεια της σιωπής και την πυκνότητα του ανέκφραστου. Ο Μωρίς Μαίτερλιγκ εντελώς ιδιαίτερα συνειδητοποίησε αυτή την αλήθεια , πως το θέατρο πρέπει να είναι πριν απ' όλα η τέχνη του ανέκφραστου που ζητεί ν' αναπαραστήσει όχι μονάχα τη συνειδητή ζωή του ανθρώπου, αλλά κυρίως τα βάθη της ψυχής του, τη μυστική και αόρατη πραγματικότητα της εσωτερικής αβύσσου, όπως επίσης και τους καλπασμούς της φαντασίας του.
Πιστεύω πως είναι καιρός πια να δημιουργηθεί - καθώς το εύχονταν ο ίδιος ο Λόρκα προλογίζοντας το έργο του " Η θαυμαστή μπαλωματού" - ένα κοινό " που να μην ξαφνιάζεται βλέποντας ένα δέντρο να μεταμορφώνεται σ' έναν όγκο φουντωμένου καπνού και τρία ψάρια με τη δύναμη της αγάπης ενός χεριού, με μια μαγική λέξη να μεταβάλλονται σε τρία μιλιούνια ψάρια, άξια να κατασιγάσουν την πείνα ενός πλήθους ανθρώπων", ένα κοινό, μ' άλλα λόγια, άξιο να μεταμορφωθεί, να υποτάξει τη λογική του στις απαιτήσεις της φαντασίας και να κοινωνήσει με το ποιητικό θαύμα. Κι ακόμα πιστεύω απόλυτα πως το έργο του Λόρκα ανήκει στην προνομιούχο εκείνη κατηγορία της ποιητικής και δραματικής τέχνης που είναι προορισμένη να μεταμορφώσει την ευαισθησία ενός κοινού. Γιατί πλημμυρισμένο από τόση χαρά και τόσο πένθος, από τόσα φώτα και τόσες σκιές, από τόσο άγρια μοναξιά ( soletad) και τόση λαχτάρα για ανθρώπινη επικοινωνία, από τόση προσήλωση στη γη και τόση δίψα αιωνιότητας, περικλείνει ένα πλήθος αντιθέσεις που ισορροπούν κατά ένα τρόπο αβίαστο, σαν από θεία χάρη, και που παρόμοιες με πέταλα συνθέτουν  ένα πελώριο ρόδο, ένα ρόδο ικανό για κάθε μεταμορφωτική μαγεία, σαν εκέινο που οραματίστηκε κάποτε ο ίδιος ο Ποιητής όταν συνέθετε την Ωδή του στον Σαλβατόρ Νταλί.

Ρόδο αγνό που καταλεί τεχνάσματα και σχέδια
ανοίγοντάς μας τα διάφανα φτερά του χαμόγελου
( καρφιτσωμένη παταλούδα που μελετά το πέταγμά της)
Ρόδο της ισορρόπησης δίχως εκούσιους πόνους.

Πηγή: ofisofi.blogspot.com/

Ένα πανέμορφο νανούρισμα με την εξαιρετική μουσική του μεγάλου Χατζιδάκι και τη φωνή του Λάκη Παππά με μια υπέροχη οπτικοποίηση με τις εικόνες του "ματωμένου γάμου" του ποιητή...