Πρωτομαγιά της μάχης για ένα καλύτερο αύριο!

 

Πρωτομαγιά των εργατών

Η πρώτη του Μάη πήρε μέσα από τη διεθνή ιστορική συγκυρία και μια άλλη διάσταση, έντονα πολιτική και συνδέθηκε με τους εργατικούς αγώνες. Οι συντεχνίες, οι οργανώσεις των εργαζομένων και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι είχαν στη διάρκεια των αιώνων κάποιες μέρες εορτασμού και προώθησης των αιτημάτων τους στην τοπική κοινωνία. Στη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης μια μέρα του Σεπτεμβρίου ήταν αυτή που αναγόταν σε εργατική αργία.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Πρωτομαγιά του 1886 το Ευγενές Τάγμα των Ιπποτών Εργασίας (The Noble Order of the Knights of Labor), ένα κίνημα στις Η.Π.Α. που επεδίωκε να οργανώσει την παροχή και διανομή αγαθών σε συνεταιριστική βάση και αριθμούσε 700.000 μέλη, κήρυξε γενική απεργία σε συνεργασία με άλλες μικρότερες εργατικές ενώσεις της χώρας. Με βασικό αίτημα το οκτάωρο εργασίας -το κεντρικό σύνθημα «8 ώρες εργασία, 8 ώρες ανάπαυση και μόρφωση, 8 ώρες ύπνος» η απεργία κινητοποίησε περί τις 100.000 απεργούς στο Σικάγο Η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας από τη χρονιά εκείνη και το 1892 πολλαπλασίασε τον αριθμό των μελών της και με πολλές ομαδικές προσπάθειες πέτυχε καλύτερες συνθήκες εργασίας και κυρίως την εφαρμογή
οχταώρου
 εργασίας.

 

Οι εξελίξεις αυτές στην άλλη άκρη του Ατλαντικού είχαν εντυπωσιάσει τους Ευρωπαίους ηγέτες ώστε, να καθιερωθεί η εργατική Πρωτομαγιά από την επόμενη χρονιά, το 1893, και στην Ευρώπη. Βασικό αίτημα το οκτάωρο καθημερινής εργασίας. Στους εορτασμούς που ακολούθησαν προβλήθηκαν επίσης αιτήματα σχετικά με την απαγόρευση της παιδικής εργασίας, την ισότητα των δύο φύλων, αντιρατσιστικά, αλλά και φιλειρηνικά, κατά των πολέμων και των εξοπλισμών κλπ.

Οι Πρωτομαγιές των Ελλήνων εργατών

Το 1892 στο χώρο του Σταδίου ο σοσιαλιστής Σταύρος Καλλέργης οργάνωσε την πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην Ελλάδα. Η συγκέντρωση είχε περισσότερο συμβολικό χαρακτήρα καθώς συμμετείχαν σ’ αυτή 30 πολιτικοί του φίλοι που συσπειρώνονταν γύρω από το Σοσιαλιστικό Όμιλο. Το 1893 όμως 2.000 άτομα συμμετείχαν στην Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση με αιτήματα: Κυριακή αργία, οχτάωρο, κρατική ασφάλιση στους «παθόντες εν τη εργασία». Το 1894 στο Στάδιο μια ογκώδης συγκέντρωση διεκδικεί τα παραπάνω αιτήματα. Η αστυνομία θα συλλάβει 10 στελέχη του Σοσιαλιστικού Ομίλου ενώ τον Αύγουστο φυλακίζεται ο Σταύρος Καλλέργης.

Το 1936 ο Μάης βρίσκει τους εργάτες της Θεσσαλονίκης ξεσηκωμένους. Μετά από μια σειρά κινητοποιήσεων που αρχίζουν από τον Φλεβάρη, στις 4 Μάη 5.000 καπνεργάτες ξεκινούν πορεία στο κέντρο της πόλης. Στη διαδρομή γίνονται 10.000 και τα καταστήματα κλείνουν σε ένδειξη συμπαράστασης. Ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος, εμπνεύστηκε από τη δολοφονία ενός εργάτη και από τη συγκλονιστική φωτογραφία που έδειχνε τη μητέρα του γονατιστή να κλαίει πάνω από το νεκρό γιό της και γράφει το ποίημα «Επιτάφιος». Ένα εξαιρετικό αλλά και σπαραχτικό ποίημα που το μελοποίησε, του έβαλε μουσική, ο Μίκης Θεοδωράκης. Απόσπασμα από το ποίημα αυτό διαβάζουμε μέσα στην εικόνα με τα γράμματα του ίδιου του ποιητή και το ακούμε από τον μεγαλύτερο, ίσως, Έλληνα τραγουδιστή, τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, στο τέλος της ανάρτησης αυτής.

Το 1944 η μέρα της Πρωτομαγιάς λαμβάνει μια άλλη διάσταση για την Ελλάδα : οι γερμανικές αρχές Κατοχής εκτελούν στο σκοπευτήριο της Καισαριανής 200 πατριώτες για την αντιστασιακή τους δράση.

Η Ρ Ω Ε Σ !

Κ α λ ή   Π ρ ω τ ο μ α γ ι ά !

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (29/4/1863 - 29/4/1933)

Στο περιοδικό "Νέα Ζωή", 110 χρόνια πριν, το 1910, δημοσιεύτηκε το παρακάτω κείμενο της Γαλάτειας Καζαντζάκη για τον Μεγάλο Αλεξανδρινό, που σαν σήμερα γεννήθηκε και πέθανε. Με διαφορά 70 χρόνων που σε αυτά τα χρόνια και τι δεν έζησε και τι δεν έγραψε...Ένας ποιητής που το χνάρι του ανεξίτηλο άφησε στις ψυχές μας... Γράφει η αξιόλογη ποιήτριά μας:

 Το δειλινό μιας μέρας χλωμής, μέσα στη μυστηριακή μελαγχολία της μισοφωτισμένης σάλας, άκουσα για πρώτη φορά τους στίχους του κ. Καβάφη - με τη θλίψη τη συγκρατημένη που απλώνει η χειμωνιάτικη δύση, όμορφης μέρας, στα κουρασμένα δέντρα, απλωθήκανε κ' οι στίχοι του στην ψυχή μου και σκεπάσαν μ' ένα ανατριχιαστικό πέπλο μυστηρίου την Πραγματικότητα.
    Ποτέ μου ως τότε δεν είχα ακούσει τ' όνομα του κ. Καβάφη. Κι ήτανε φυσικό , σε μια τόσο ταιριασμένη ώρα δειλινή, βαθύτατα κ' εξαιρετικά να με συγκινήσουν, τα ωραία σιγοπρόφερτα λόγια.
     Την ποίηση του κ. Καβάφη δυο μού φάνηκαν από τότε πως την ξεχωρίζουν χαρακτηριστικά: Η βαθειά φιλοσοφική αντίληψη του Ανθρώπου που πολλά ξέρει, κ' η αισθαντικότητα του Ποιητή. Από το ένα μέρος η κουρασμένη σκέψη που όλα τα ξέρει μάταια κι ανώφελα, κι από το άλλο η ευαίσθητη ψυχή που είδε το φριχτό θέαμα της ζωής και δεν μπορεί να βαστάξει κ' έσπασε. Δεν έσπασε ολότελα, λύγισε. Κι ανάμεσα στα γόνατά της τώρα, με κλειστά τα μάτια, κρύβει το κεφάλι της, θυμάται τα όσα είδε  και θρηνεί. Πολλά μελέτησε φαίνεται ο κ. Καβάφης. Τα αιστήματα μήνες πολλούς και χρόνια μένουν μέσα και σιγοσταλάζουν και πετρώνονται στο νου του κι αποκρυσταλλώνουνται σε μια σκέψη. Έτσι τα ποιήματα του κ.Καβάφη, αργά και σταλαχτά μάς έρχουνται και σα σταλαχτίτες του υπομονετικού καιρού φαντάζουνε. Ιδίως, συναιστήματα του λογισμού και του κορμιού τραντάγματα, που σε πολυσέλιδους λυρισμούς θα μας ξέχυνε κάποιος άλλος ποιητής, θορυβώδης και πληβείος , σεμνά κι αριστοκρατικά μάς δείχνει ο κ. Καβάφης.

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό —  εις όλην την ζωή του. 

    Βαθύτερη , δραματικότερη σκέψη, αδύνατο πιο λιγόλογα και πιο αριστοκρατικά να μας δοθεί.
    Τι είναι λοιπόν εκείνο το που το φιλοσοφικό αυτό κομμάτι το αλλάζει σε ποίημα αισταντικό και βαθύ; Είναι ο βουβός σπαραγμός της καρδιάς που θέλει να ξεσπάει και δεν την αφήνει ο νους , γιατί τη φοβάται. Ρυτιδώνεται λες η ηρεμία η φαινομενική της επιφάνειας από το σιγαληνό , το αιώνιο θαρρείς πέρασμα του πόνου του φριχτού, του διπλά φριχτού γιατ' είναι αθώρητος. Έτσι λένε πως ρυτιδώνεται κ΄η επιφάνεια της ήρεμης θάλασσας , σαν κάτω από τα νερά περνά καρχαρίας. Πάντα τέτοιο αθώρητο θεριό περνά κάτω απ' όλους τους στίχους του κ. Καβάφη. Ένας ρυθμός περιώδυνος. Μιλεί σα να παραμιλεί. Δεν προσπαθεί, φαίνεται πως δεν προσπαθεί, αρμονικά να πλέξει τις λέξεις κι ομοιόμορφα τη γλώσσα. Κ' έχει τι το βαθειά αισταντικό αυτή του η τεχνοτροπία. Θαρρείς κι ο πόνος ο κρυφός τον έχει τόσο κουράσει που δεν του είναι δυνατό να στολίζεται με φράσεις. Κάποτε οι ρίμες του τελειώνουν με την ίδια λέξη. Και δείχνει αυτό σαν idee fixe, που έρχεται και ξανάρχεται το ίδιο και απαράλλαχτο επίμονα και δεν έχει διωγμό. Ο ρυθμός του κ. Καβάφη, μας δείχνει τέλεια την ψυχή του την τόσο υποταγμένη, μα και τόσο περίλυπη. Καμιά θερμή έκφραση επαναστατημένου λυρισμού, καμιά απότομη, αποφασιστική χειρονομία. Η Αγάπη, ο Πόνος, τα Πάθη, η Φύση, συναιστήματα πολύ βαριά, θα σπούσαν το στίχο του ποιητή. Συναιστήματα τόσο υποκειμενικά, θα τον οδηγούσαν άθελα σε καμιά διαμαρτυρία, σε κανένα ανατίναγμα, σε καμιά πρόκληση στη Μοίρα. Τα πάθη αυτά τα φοβάται ο κ. Καβάφης. Τα κυτάζει να περνούν και να τον σκανιάζουν και συμαζώνεται σε μια γωνιά και ανησυχεί μήπως τον δουν και τον προκαλέσουν και τον αναγκάσουν να πει μες σ' αυτά τη σκέψη του. Αν έπαιρνε την αγάπη - την αγάπη που ή μας σπα ή μας κάνει θεούς, το ξέρει, θάπεφτε από τη συγκρατημένη αριστοκρατοσύνη και θα μιλούσε με το θόρυβο λυρικής χαράς ή αγωνίας. Ακούσετε:

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για  νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.—
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει. 

   Είναι το πιο χαρακτηριστικό απ' όλα του τα τραγούδια... 

    Κι έτσι οι στίχοι του κ. Καβάφη έρχονται τόσο τρομαχτικά ήρεμοι που νιώθεις πριν νάρθουν να μας βρουν - μέσα σε μια μεγάλη κάμαρα έρημη, αγρύπνησαν και κλάψανε πολύ - και μας ήρθαν μόνο, σαν είδαν πως μπορούν να μας πουν τον πόνο τους, δίχως με κανένα μελοδραματικό κίνημα, να τον θεαματοποιήσουν ή με καμιά πομπώδικη έκφραση να εγγίσουν την ιερότατη θλίψη του. Προσπαθεί να μας παρηγορήσει για τη ζωή, να μας χαμογελάσει , είναι ήρεμος και κρύβει όσο μπορεί και πιο σπαρτιάτικα, το μυστικό πόνο που του ξεσκίζει τα στήθια ο κ. Καβάφης.
    Ένα από τα ωραιότερα έργα του Μιχαήλ Αγγέλου είναι μέσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώμης το άγαλμα της Παρθένου Μαρίας όταν σηκώνει τον πεθαμένο γιο της απάνω από τον τάφο. Είχε τόσο κλάψει τις φριχτές μέρες των Παθών, που τώρα πια την ημέρα τη στερνή του Ενταφιασμού κουράστηκε, καταβλήθηκε , έλυωσε. Κρατεί πεθαμένο τη Ζωή της απάνω στα χέρια της κ' είναι τόσο ήρεμη από την πολλή κούραση που θαρρείς και χαμογελά. Αριστοκρατικότερη έκφραση πόνου δεν υπάρχει, μου φαίνεται. Και τραγικώτερη. Και μου φαίνεται ακόμα τίποτα άλλο στον κόσμο στον κόσμο δεν ξέρω να μοιάζει τόσο πολύ με την ψυχή του κ. Καβάφη. Έτσι θλιμμένη, έτσι σεμνά απελπισμένη μάς παρουσιάζεται ύστερα από ανάκουστο μοιρολόι η ψυχή του κ. Καβάφη, κρατώντας στα χέρια της σεμνά και υπομονετικά τη χαρά της ζωής του. Όλη η ποίηση του κ. Καβάφη μας διηγάται για κάποια μερόνυχτα, πολύ μακρυνά, πολύ μακρυνά, που ο ποιητής πολλή χαρά και πολλή θλίψη θα αιστάνθηκε. Ως ότου που μια μέρα:

 Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

 

Περ. "Νέα Ζωή" 1910        

Δημοσιευμένο στη Νέα Τέχνη του Ιουλίου - Οκτωβρίου 1924

 

14 σχεδιαστές αποχαιρετούν με σκίτσα τον δημιουργό του "Ποπάυ" και του "Τομ και Τζέρι"...

Τον Τζιν Ντιτς, πιθανώς δεν τον ήξερες. Όμως, για έναν δημιουργό κόμικ και κινουμένων σχεδίων, η μεγάλη σημασία δεν είναι στο να ξέρεις τον ίδιο, όσο στο να ξέρεις τα "παιδιά του". Και τα παιδιά του Ντιτς τα ξέρεις. Τα ξέρεις πολύ καλά, αφού κάνουν ακόμα σήμερα τεράστια καριέρα. Είναι ένας ναύτης με τατουάζ άγκυρες, τσιμπούκι και αγάπη στο σπανάκι. Κι είναι μια γάτα μ' ένα ποντίκι που όλο κυνηγιούνται. Είναι ο Ποπάυ, κι είναι ο Τομ με τον Τζέρι. Είναι οι ήρωες που, αναπάντεχα, μες στο Πάσχα χάσαν τον πατέρα τους...
Για τους ανθρώπους των κόμικ η απώλεια ήταν τεράστια. Και φρόντισαν να το δείξουν αυτό, αφού αποχαιρέτισαν τον 95χρονο Αμερικανό δημιουργό όπως του άξιζε. Δες εδώ από κάτω κάποια από τα σκίτσα, φόρους τιμής σ' έναν σπουδαίο καρτουνίστα, κι αποχαιρετιστήριο του Τομ, του Τζέρι και του Ποπάυ σ' έναν πολύ καλό μπαμπά...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αυτισμός: Amazing Things Happen

 


Μια εισαγωγή στον αυτισμό που στοχεύει στην ευαισθητοποίηση των νέων μη αυτιστικών ακροατών, στην τόνωση της κατανόησης και αποδοχής στις μελλοντικές γενιές.

ΠΡΩΤΑ.12: Μια τάξη και ένα σχολείο που συζητά!

         

Προτάσεις δραστηριοτήτων για την ενίσχυση του διαλόγου ανάμεσα στα παιδιά στο σχολείο και τη διοργάνωση διαβουλεύσεων υπέβαλε στην Πλατφόρμα 21+ (Εργαστήρια δεξιοτήτων) του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής η Πρωτοβουλία για το Άρθρο 12 (ΠΡΩΤΑ.12).
Συγκεκριμένα υπέβαλε δύο προτάσεις δραστηριοτήτων για την πρωτοβάθμια και δύο για την δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Αφορούν τη διεξαγωγή δίωρων συνελεύσεων στις τάξεις με τον τίτλο "Ζουμ στην τάξη μας", πρόγραμμα που υλοποιήθηκε και την προηγούμενη σχολική χρονιά, και τη διοργάνωση "Σχολικής Ημέρας Διαλόγου" σε επιλεγμένα θέματα, με συνελεύσεις στις τάξεις και στη συνέχεια συλλογική διαβούλευση με εκπροσώπους τους, έτσι ώστε να προκύψουν ιδέες και προτάσεις που έχουν κοινή αποδοχή και αφορούν ολόκληρο το σχολείο.
Διπλός στόχος είναι αφενός τα παιδιά να μάθουν να εκφράζουν τις απόψεις τους, να ακούν, να συζητούν και να παίρνουν αποφάσεις, αφετέρου να έχουν ενεργότερο ρόλο στη διαμόρφωση της σχολικής ζωής και να εκπαιδευθούν στον ρόλο των ενεργών πολιτών. Οι δράσεις αυτές μπορούν να διεξαχθούν με κατάλληλη προετοιμασία των εκπαιδευτικών (στην οποία προτείνεται να περιλαμβάνεται η ανάγνωση του οδηγού "Η Συνέλευση των Παιδιών"), και εφόσον ένας σύλλογος διδασκόντων επιθυμεί μπορεί να επικοινωνήσει με την ΠΡΩΤΑ.12 για μεγαλύτερη υποστήριξη.

Δείτε τις προτάσεις που υποβλήθηκαν εδώ:

Ζουμ στην τάξη μας (Πρωτοβάθμια)

Σχολική Ημέρα Διαλόγου (Πρωτοβάθμια)

Ζουμ στην τάξη μας (Δευτεροβάθμια)

Σχολική Ημέρα Διαλόγου (Δευτεροβάθμια)

Τα σκίτσα που χρησιμοποιήθηκαν στα παραπάνω αρχεία είναι από τους καλλιτέχνες - illustrators: Elise Gravel, Segiy Mocidukov, Catarina Sobral, "Les Rhubarbus"

Οδοιπορικό στο Άγιον Όρος...

Μονή της Μεγίστης Λαύρας

 Το Άγιο Όρος αποτελεί αυτοδιοίκητο τμήμα του Ελληνικού Κράτους, που βρίσκεται στη χερσόνησο του Άθω της Χαλκιδικής στη Μακεδονία. Περιλαμβάνει τις είκοσι Ιερές Μονές, τα εξαρτήματά τους και διάφορα καταστήματα και υπηρεσίες. Ανεπίσημα χαρακτηρίζεται ως «Αυτόνομη Μοναστική Πολιτεία».
Από το 1988 συγκαταλέγεται στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Επισκεπτομαστε με την σειρα την Ι,Μ ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ την Ι.Μ. ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ την Ι.Μ. ΚΩΣΤΑΜΟΝΙΤΟΥ την Ι.Μ. ΖΩΓΡΑΦΟΥ την Ι.Μ. ΧΙΛΙΑΝΔΑΡΙΟΥ την Ι.Μ. ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ την Ι.Μ. ΒΑΤΟΠΕΔΙΟΥ και την Ι.Μ. ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ.

Ας απολαύσουμε τη μικρή βόλτα!

H τραγωδία του αρμενικού έθνους: Η κοινή του μοίρα με τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας...

H αναλογία που παρουσιάζουν οι διώξεις των Ελλήνων της Ιωνίας και της Ανατολικής Θράκης στα 1913-14 και του ποντιακού ελληνισμού στα 1916-1922 με την μεγαλύτερης έκτασης και φρικαλεότητας Γενοκτονία των Αρμενίων του 1915-16, που χθες είχαμε τη μέρα μνήμης της,  υπογραμμίζει την εκτίμηση ότι τελικά όλες αυτές οι τραγωδίες ήταν, παρά τις ποσοτικές τους διαφορές, όψεις του ίδιου νομίσματος.

    Άλλωστε, η εκτίμηση αυτή ήταν διάχυτη κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου.

Στις εκθέσεις τους για τη Γενοκτονία οι Έλληνες πρόξενοι συχνά δεν κάνουν διάκριση μεταξύ των διώξεων εναντίον του ενός και του άλλου στοιχείου, αφού πραγματοποιούνταν σχεδόν ταυτόχρονα και, μερικές φορές, σε απόλυτο συνδυασμό μεταξύ τους. Στις ίδιες εκθέσεις δεν περιέχονται μόνο γενικές πληροφορίες για τον κοινό σχεδόν χαρακτήρα των διώξεων, αλλά και σαφείς ακόμα δηλώσεις νεοτουρκικών κύκλων της πρωτεύουσας και της επαρχίας ότι αμέσως μετά το «τέλος» του αρμενικού ζητήματος, το καθεστώς θα προχωρούσε και στη «λύση» του ελληνικού του προβλήματος.

Από την πλευρά τους, άλλωστε, οι Τούρκοι με τις διώξεις επιδίωκαν να προκαλέσουν την έξοδο της Ελλάδας στον πόλεμο εναντίον των Γερμανών για να την χρησιμοποιήσουν ακριβώς ως πρόσχημα όχι μόνο για να ανακτήσουν τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, αλλά και για να έχουν τη δυνατότητα να ολοκληρώσουν την εκδίωξη των ελληνικών πληθυσμών, με τον ίδιο τρόπο που είχαν επιχειρηματολογήσει και τους εκτοπισμούς και τη συνακόλουθη εξόντωση των Αρμενίων.

         Πέρα εξάλλου από τις εκθέσεις των Ελλήνων (και πολλών ξένων) προξένων, υπάρχουν και ανάλογες πληροφορίες των Γερμανών διπλωματών.
Στις αρχές Οκτωβρίου λ.χ. του 1915, προτού δηλαδή φτάσει στο τέλος της η διαδικασία της Γενοκτονίας, ο Γερμανός ναυτικός ακόλουθος στην Κωνσταντινούπολη Humann διαβίβαζε στον πρεσβευτή στην Αθήνα Falkenhayn τις εκμυστηρεύσεις που του είχε κάνει ο Ενβέρ πασάς για την πρόθεση του Κομιτάτου να συμπληρώσει, κατά τη διάρκεια του Πολέμου, την Γενοκτονία των Αρμενίων με την ανάλογη εξόντωση και του ελληνικού στοιχείου.
Παρ’ όλα αυτά, από τις ελληνικές πηγές φαίνεται ότι σε όλη τη διάρκεια των διωγμών τους οι δύο εθνότητες υπέμειναν το Γολγοθά τους χωρίς αντιδράσεις: «Πάντες οι Αρμένιοι του βιλαετίου Αδάνων», γράφει ο Έλληνας πρόξενος στη Μερσίνα Π. Αδαμίδης στις 23 Σεπτεμβρίου 1915, «ανερχόμενοι περίπου εις 80 χιλιάδας, εξετοπίσθησαν εις Χαλέπιον και εκείθεν εις Μεσοποταμίαν… Κατ’ αρχάς μεν ούτοι εδείκνυον θάρρος και μεγάλην αυταπάρνησιν, αλλά τελευταίως πληροφορηθέντες ότι ελάχιστοι κατορθούσι να φθάσωσιν εις τα υποδεικνυόμενα μέρη, ως και τους άλλους εξευτελισμούς και ατιμώσεις, απεθαρρύνθησαν και τελείως κατέπεσεν το ηθικόν των. Εφωράθησαν […] γυναίκες, διαβιώσασαι εντίμως και εναρέτως μετά των συζύγων των, να εγκαταλείπωσιν αυτούς επί τη απλή ιδέα ότι ίσως θα ήτο δυνατόν να παραμείνωσιν ενταύθα. Κατόπιν τούτων δύναταί τις να φαντασθή οποίαι συγκινητικαί σκηναί διεδραματίζοντο καθ’εκάστην κατά την εντεύθεν αναχώρησίν των…».
 
«H εκ της Αμισσού και των πλησίον πόλεων και χωρίων έξωσις των Αρμενίων», γράφει σε έκθεσή του της 14ης Ιουνίου 1915 ο Έλληνας υποπρόξενος στη Σαμψούντα Μ. Αποστολόπουλος, «εξακολουθεί ανηλεής, συντελουμένη μετ’ ανηκούστου τραχύτητος… Πλείστοι Αρμένιοι, όπως αποφύγωσι τον όλεθρον, προσέρχονται εις τον μουσουλμανισμόν. Έν χωρίον παρά τον Ταρσαμπά, εξισλαμίσθη αθρόως. Εν Αμισώ εξισλαμίσθησαν μέχρι σήμερον εξήκοντα Αρμένιοι».

Την παθητική στάση των Ελλήνων την επέβαλλαν ο φόβος και οι αδυσώπητες ανάγκες της αυτοπροστασίας: «Οι ημέτεροι», επισημαίνει σε εμπιστευτική έκθεσή του στις 6 Ιουλίου 1915 ο Έλληνας πρόξενος στη Μερσίνα Π. Αδαμίδης, «έχουσι και ούτοι καταληφθεί υπό απεριγράπτου δέους, φοβούμενοι μήπως, εν περιπτώσει πολέμου μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, υποστώσι τα αυτά και χείρονα, πολλοί δε τούτων είχον ετοιμασθή να αναχωρήσωσιν… Εν περιπτώσει διακοπής σχέσεων και ο κατά των ημετέρων διωγμός προμηνύεται άγριος και αδυσώπητος».
Ανάλογες ήταν και οι προειδοποιήσεις του Έλληνα υποπρόξενου στο Ικόνιο N. Μπενετάτου, όπου γίνεται λόγος για τη διέλευση από εκεί των καραβανιών των εκτοπιζόμενων Αρμενίων:
«Οι ενταύθα Ελληνες»,υπογραμμίζει σε έκθεσή του της 6ης Αυγούστου 1915, «περιδεείς θεώνται τα γιγνόμενα, προαισθανόμενοι ότι η αυτή ίσως τύχη αναμένει και αυτούς. Διότι προ ολίγων ημερών εψιθυρίζετο μόνον, αλλ’ ήδη οι ενταύθα τουρκικοί κύκλοι αναφανδόν πλέον διακηρύττουν, ότι τους Αρμενίους θέλουσι ακολουθήσει οι Έλληνες».
«Ένα βράδυ», γράφει η Ανδρονίκη Μαστορίδου σε αυτοβιογραφικό της κείμενο για τα νεανικά της χρόνια στην πατρίδα της, την Άγκυρα, «έρχεται ο θείος μου αναστατωμένος, χλομός… Άρχισαν να διπλοκλειδώνουν τις πόρτες και τα παράθυρα… Στους δρόμους άκουγες βιαστικά βήματα να τρέχουν εδώ κι εκεί. Δεν αργήσαμε να μάθουμε πως μαζεύουν τους Αρμεναίους και ετοιμάζονται για σφαγή… Και τη νύχτα εκείνη και ως τα ξημερώματα παρακολουθούσαμε τη μεταφορά των δύστυχων ανθρώπων, που, αλίμονο, έμελλε να κατακρεουργηθούν από τα μαινόμενα ανθρωπόμορφα θηρία… [Αυτό το] εμάθαμε ύστερα από μια εβδομάδα από τον θείον μου Μιλτιάδη και τον πατέρα, που είδαν τα γεγονότα… Όταν ο πατέρας ερχόμενος [από το τσιφλίκι του] είδε τόσα σώματα κρεουργημένα φρικτά, πρησμένα, τα τσακάλια και τα κοράκια πεσμένα πάνω τους, έπαθε τέτοιο σοκ, αυτός ο γενναίος άνθρωπος, ώστε επί πέντε χρόνια ύπνο δεν είδαν τα μάτια του και στην εξορία του ακόμα…».
 Στις 29 Μαΐου, θυμάται ο Κωνσταντίνος Καλογερίδης από το Ερζιγκιάν, «εδόθη η διαταγή να μη μείνει ούτε ένας Αρμένιος μέσα στην πόλη. Και οι αστυνόμοι και χωροφύλακες ξεχύθηκαν στους αρμενικούς μαχαλάδες και ανάγκαζαν με το ξύλο και τις κοντακιές των όπλων όλους τους Αρμενίους να φύγουν… Οι Αρμένιοι εγέμισαν τον δρόμον της εξόδου και προχωρούσαν προς τα στενά του Κεμάχ μπογαζί. Δεν άκουγες τίποτε άλλο από ένα γενικό μοιρολόι, με πύρινα δάκρυα. Οι Τούρκοι χωροφύλακες που τους συνόδευαν, αλλά και οι Τούρκοι κάτοικοι, δεν παρέλειψαν να τους ξυλοφορτώσουν και να τους γιουχαΐσουν… Σε λίγο οι χωροφύλακες τραβήχτηκαν στην πλαγιά του Ουνού και άρχισαν μαζί με τους τσέτες και τους Κούρδους ένα πυκνό τουφεκίδι. Μόλις έπεσαν σκοτωμένοι οι πρώτοι Αρμένιοι, άρχισαν τα πλήθη να αναταράζονται. Με κραυγές οδύνης έφευγαν προς τα όπισθεν. Αλλά τότε συνάντησαν τους Τούρκους της πόλεως Ερζιγκιάν, οι οποίοι με όπλα και χαντζάρια τους ακολουθούσαν. Επέπεσαν τότε εναντίον του πλήθους και τους χτυπούσαν αλύπητα. Προς της καταστάσεως αυτής όλες οι ωραίες Αρμένισσες έπεσαν στο ποτάμι [Ευφράτη]. Όλη η επιφάνεια του ποταμού γέμισε Αρμένισσες… Οι Τούρκοι έσφαζαν αράδα, αλλά οι Αρμένιοι ήσαν πολλοί και με την ορμή τους τρέχοντας, έσπασαν τη ζώνη των Τούρκων και μπήκαν στην πεδιάδα. Τότε επί πολλές ημέρες γινόταν ένα αλύπητο κυνηγητό […], όπου έβρισκαν Αρμένη, τον έσφαζαν… Σε λίγες μέρες έγινε και μία εκκαθαριστική επιχείρησις: Επειδή πολλά μωρά ζούσαν ακόμη και περιφέρονταν δίπλα στους σκοτωμένους γονείς τους, έστειλαν τους τσέτες […] να τα μαζέψουν και να τα φονεύσουν. Μάζεψαν χιλιάδες παιδιά και τα έφεραν στις όχθες του Ευφράτου. Εκεί τα έπιαναν από τα πόδια και χτυπούσαν το κεφάλι τους σε πέτρα. Κι ενώ το παιδί σπαρταρούσε ακόμη, το έριχναν στο ποτάμι…».
Κάτω από τις συνθήκες αυτές θα ήταν σήμερα άδικο να αποτιμήσουμε τις τυχόν ευθύνες για την επιλογή της απραξίας ή και της σιωπής της μιας εθνότητας κατά τη διάρκεια των παθημάτων της άλλης.
Εξάλλου, την περίοδο εκείνη έλειπε η δυνατότητα αποτελεσματικής παρέμβασης της αρμενικής και της ελληνικής ηγεσίας προς την Υψηλή Πύλη. Το Αρμενικό Πατριαρχείο είχε ουσιαστικά κλείσει μετά την εξορία του πατριάρχη Ζαβέν, και οι Αρμένιοι εκπρόσωποι στο οθωμανικό Κοινοβούλιο, μαζί με τους πνευματικούς ταγούς του αρμενικού στοιχείου της Αυτοκρατορίας, είχαν εξουδετερωθεί από τις πρώτες κιόλας μέρες των διώξεων. Από το άλλο μέρος, και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αποψιλωμένο από τις παραδοσιακές του προνομίες και με προκαθήμενο τον γέροντα και ανήμπορο Γερμανό Ε΄, δεν ήταν σε θέση να διαμαρτυρηθεί ούτε καν για τις διώξεις του δικού του ποιμνίου. Αλλά και η Ελλάδα περνούσε την ίδια ακριβώς εποχή (με την απόλυση του Βενιζέλου από τον βασιλιά Κωνσταντίνο) στη δίνη του Εθνικού Διχασμού.
Παρ’ όλα αυτά, μέσα στο ζοφερό εκείνο κλίμα του γενικού τρόμου, δεν έλειψαν οι λαμπρές εξαιρέσεις: Πέρα από τις επανειλημμένες επίσημες και ανεπίσημες διαμαρτυρίες επώνυμων εκκλησιαστικών αξιωματούχων (όπως λ.χ. του μητροπολίτη Τραπεζούντας Χρύσανθου) προς τις τουρκικές Αρχές και τους τοπικούς παράγοντες του νεοτουρκικού Κομιτάτου, έχουμε τις προσπάθειες ανώνυμων ανθρώπων να ανακουφίσουν με ποικίλους τρόπους τους διωκόμενους συνανθρώπους τους ή ακόμα και να τους σώσουν, άλλοτε κρύβοντάς τους στα σπίτια τους και άλλοτε φυγαδεύοντάς τους σε ασφαλέστερα μέρη.

Στις 2 Ιουλίου 1915 ο Έλληνας υποπρόξενος Αμισού Αποστολόπουλος πληροφορούσε τους προϊσταμένους του ότι «επιτόπιος Αρχή διά κήρυκος ειδοποίησε ότι πάντες οι κρύπτοντες Αρμενίους οφείλουσι να παραδώσωσι τούτους, άλλως θα απελαθώσι και αυτοί. Μέχρι σήμερον ουδείς συνεμορφώθη προς την πρόσκλησιν ταύτην…».

Ιωάννης Χασιώτης
Καθηγητής Νεότερης Ιστορίας ΑΠΘ

Πηγή: Ένθετο περ. 7 Ημέρες της εφ. Καθημερινή της Κυριακής, «Επέτειος: 80 χρόνια από τη Γενοκτονία», 5/2/1995.  

                                                                                    Αναδημοσίευση από www.pontos-news.gr

24 Απριλίου, Μνήμη Γενοκτονίας των Αρμενίων...

 

Σήμερα είναι ημέρα μνήμης, για τη γενοκτονία 1,5 εκατομμυρίου Αρμενίων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Η Τουρκία αρνείται συστηματικά τον όρο "γενοκτονία" και προτιμά τον όρο "εκτόπιση" - όμως η φρίκη, όπως κι αν τη βαφτίσεις, δεν μπορεί να κρυφτεί. Συνεχώς έρχονται στο φως όλο και περισσότερα ντοκουμέντα που δείχνουν ότι η προσπάθεια εξόντωσης των μη μουσουλμανικών πληθυσμών στην Ανατολία (συμπεριλαμβανομένων και των Ελλήνων) ήταν συστηματική, συνειδητή και μεθοδευμένη. Δεν ήταν "παράπλευρη απώλεια" αμάχων των πολέμων (Βαλκανικών, Α΄Παγκοσμίου, και του Πολέμου της Ανεξαρτησίας των Τούρκων), αλλά προϊόν πολιτικής απόφασης.

Το κίνημα των Νεοτούρκων, και αργότερα ο Μουσταφά Κεμάλ, οραματίστηκαν μια νέα Τουρκία, που θα έπρεπε να ξεκόψει από το οθωμανικό παρελθόν. Σ' αυτή τη νέα Τουρκία δεν χωρούσαν οι "διαφορετικοί" - όσοι μάλιστα είχαν και οικονομική δύναμη ήταν ενοχλητικοί για τη νέα τάξη πραγμάτων. Έπρεπε λοιπόν να 'διαγραφούν", όχι μόνο ως φυσικές παρουσίες, αλλά και από τη συλλογική μνήμη.

Αργότερα ο Κεμάλ, χτίζοντας την Τουρκική Δημοκρατία, συνέχισε την κατασκευή του Τουρκικού έθνους, αλλάζοντας υποχρεωτικά ακόμα και την ίδια τη γλώσσα των ανθρώπων (όχι μόνο το αλφάβητο). Οι πιο πολλοί Τούρκοι που έχουν γεννηθεί μετά το 1930 είναι αμφίβολο αν μπορούν να διαβάσουν τα οθωμανικά τουρκικά (άρα και τις πηγές της εποχής). Οι μουσουλμάνοι πολίτες του νέου κράτους (και όσοι αλλαξοπίστησαν για να επιβιώσουν) απέκτησαν υποχρεωτικά επώνυμο "τουρκικό", ενώ ακόμα και τα βιβλία της ιστορίας ξαναγράφτηκαν - με "τουρκοκεντρική" οπτική - Το τουρκικό έθνος (που είχε γεννηθεί λίγα χρόνια πριν ουσιαστικά, είχε πανάρχαια καταγωγή, και ασφαλώς ήταν ο περιούσιος λαός).

Τα εκατομμύρια των ανθρώπων που δεν ανταποκρίνονταν στο αφήγημα, και που είχαν ζήσει χιλιάδες χρόνια στα μέρη εκείνα, δημιουργώντας τον δικό τους πολιτισμό, δεν ήταν πλέον εκεί για να μαρτυρήσουν το αντίθετο...

Το επίσημο σύμβολο για τα 100 χρόνια της γενοκτονίας (που συμπληρώθηκαν το 2015), είναι ένα λουλούδι, που το όνομά του τα λέει όλα:

"Μη με λησμόνει".

 

                                                                             Πηγή: http://eliaswords.blogspot.com

Παρακαταθήκες...

Από το τελευταίο μάθημα του Δημήτρη Μαρωνίτη,του κορυφαίου μας φιλολόγου, στους φοιτητές, του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, λίγο πριν τον παύσει και τον κυνηγήσει η Χούντα. Κάποια στιγμή σταμάτησε, έβγαλε τα γυαλιά του, έφερε τον ένα τους βραχίωνα κοντά στο στόμα και ...στοχαστικά:

Το Γενάρη, λοιπόν του 1968 έλεγα στους φοιτητές μου (βρίσκω πρόχειρα γραμμένες τις σημειώσεις μου) τα ακόλουθα:

Το μάθημα τούτο αναγκάζομαι να το κάνω κάτω από απειλητικούς ψιθύρους. Μου λείπει επομένως το κέφι να μιλήσω για τα Κύπρια Έπη, εφόσον μάλιστα ενδέχεται αυτά τα λόγια να είναι και τα τελευταία που ακούτε από το στόμα μου.
Γι' αυτό και παρεκκλίνω από τον ίσιο δρόμο και, ακολουθώντας τον πιο αντιπαθητικό από τους αρχαίους συγγραφείς, λέω να το ρίξω στις υποθήκες, για να εξορκίσω έτσι τον Μεταξά και τους σύγχρονους επιγόνους του...

1) Κρατήστε ξύπνιο το μυαλό σας στους σκοτεινούς καιρούς. Μ' αυτό κυρίως θα πολεμήσετε τη βαναυσότητα της εξουσίας...

2) Μην απομονωθείτε. Με το λόγο, τη σιωπή και την πράξη σας σταθείτε πλάι σε κάποιον: στη μάνα σας, στον αδελφό σας ή στο φίλο σας, και προπαντός στα νεότερα παιδιά, που περιμένουν από σας να δουν αν θα τους φράξετε ή θα τους ανοίξετε το δρόμο της ελεύθερης αναπνοής...

3) Μη φοβάστε τους ανθρώπους που έχουν ρωμαλέα πάθη: όσους οργίζονται, πίνουν και αγαπούν. Πολεμάτε μόνον τους κάπηλους της ελληνοχριστιανικής ηθικολογίας. Απομονώστε όσους συνεχώς χαμογελούν, που όταν μιλούν δεν σας κοιτούν στα μάτια, κι όταν τους δίνετε το χέρι, δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να το σφίξουν. Ανάμεσά τους θα βρείτε τους χαφιέδες...

4) Σηκώστε με σεμνότητα το χρέος που σας ανήκει. Φανείτε εις μικρόν γενναίοι. "

Από το κατεβατό αυτό δεν θα άλλαζα και σήμερα πολλά πράγματα, θα κατέβαζα μόνο τον τόνο του πιο χαμηλά και θα εξαφάνιζα την αισθηματολογία του, προσθέτοντας έναν ανορθόδοξο ορισμό του φασισμού:
φασισμός είναι να σε ρωτούν δημοσίως για την ιδιωτική ζωή σου και να σε ανακρίνουν ιδιωτικώς για τις δημόσιες πράξεις σου...

21 Απριλίου 1967: Τι έγραφαν οι εφημερίδες που τυπώθηκαν...

21 Απριλίου 1967. Τι έγραφαν οι εφημερίδες που τυπώθηκαν, αλλά δεν κυκλοφόρησαν

Ο οδηγός… επιτυχίας ενός πραξικοπήματος, παλαιότερα, έλεγε ότι πρέπει να ελέγξεις τις τηλεπικοινωνίες, το ραδιόφωνο και τον Τύπο. Βλέπετε όταν συντάσσονταν τα σχετικά… εγχειρίδια δεν ήταν διαδεδομένη η τηλεόραση και δεν υπήρχε ίντερνετ.

Αυτό το δρόμο ακολούθησαν και οι πραξικοπηματίες τα ξημερώματα της 21^ης Απριλίου. Κατέλαβαν τον ΟΤΕ, το ραδιόφωνο του ΕΙΡ στο Ζάππειο, είχαν έτσι κι αλλιώς δικό τους τον ραδιοφωνικό σταθμό των Ενόπλων Δυνάμεων και αμέσως μετά έστειλαν δικούς τους στα πιεστήρια των εφημερίδων για να εμποδίσουν την έκδοσή τους.

Εκείνα το χρόνια υπήρχε σαφής διαχωρισμός πρωινών και απογευματινών εφημερίδων που στην ουσία ήταν μεσημεριάτικες. Οι πρωινές γύρω στις 4 το πρωί άρχιζαν την εκτύπωση. Τα πιεστήρια βρίσκονταν στο κέντρο της Αθήνας κι οι εφημεριδοπώλες έκαναν ουρά έξω από αυτά για να πάρουν τα φρεσκοτυπωμένα φύλλα. Οι συντάκτες των απογευματινών εφημερίδων πήγαιναν  νωρίς το πρωί για να προλάβουν τα τελευταία νέα. Τα φύλλα αυτά τυπωνόντουσαν αργά το πρωί. Υπήρχαν φυσικά και οι έκτακτες εκδόσεις.

Λογικό είναι να τυπώθηκαν εκείνο το βράδυ μόνο τα πρωινά φύλλα. Από τις έξι πρωινές εφημερίδες της Αθήνας την είδηση για το πραξικόπημα την είχαν δύο. Η Καθημερινή και η Αυγή.

Οι υπόλοιπες δεν πρόλαβαν να κάνουν αλλαγή στην πρώτη τους σελίδα. Η έκδοση διακόπηκε από αξιωματικούς και φαντάρους που μπήκαν στα τυπογραφία με πιστόλια στα χέρια. Αυτές οι πρώτες εκδόσεις και τα λίγα φύλλα που κυκλοφόρησαν στο κέντρο της Αθήνας με τα χρόνια απέκτησαν συλλεκτική αξία.

Η Καθημερινή πρόλαβε να περιλάβει στην έκδοσή της ένα μονόστηλο για το πραξικόπημα και τη σύλληψη του πρωθυπουργού Παναγιώτη Κανελλόπουλου. Περισσότερα για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες τυπώθηκε το φύλλο διαβάστε εδώ

Η Αυγή πρόλαβε στην πρώτη της σελίδα, πάνω από το λογότυπο να αναφέρει τις συλλήψεις των Μανώλη Γλέζου, Λεωνίδα Κύρκου και Ανδρέα Παπανδρέου που, λογικά, πιάστηκαν από τους πρώτους.

Η Ακρόπολις είχε βασικό θέμα τις (προεκλογικές) παροχές της κυβέρνησης στους αγρότες.

Το Βήμα ασχολήθηκε με την προεκλογική συγκέντρωση του Γεωργίου Παπανδρέου στη Θεσσαλονίκη.

Στο δεύτερο… μισό της πρώτης σελίδας δημοσιεύτηκε μια ακόμα συνέχεια του αναγνώσματος Η αληθινή ιστορία της χούντας, με αναφορές στις ομάδες αξιωματικών που παρέβαιναν τον όρκο τους. Την υπέγραφε ο συνταγματάρχης Δημήτρης Χονδροκούκης. Φυσικά η σειρά δεν ολοκληρώθηκε.

Στη Θεσσαλονίκη η Μακεδονία ασχολείται με την… οικογένεια Παπανδρέου. Αριστερά, ο υιός Ανδρέας και η προοπτική να κληθεί να καταθέσει για την υπόθεση Ασπίδα και δεξιά η αναμενόμενη προεκλογική συγκέντρωση του πατρός στη Θεσσαλονίκη.

Κι εδώ υπάρχει μια καμπάνια που θα διακοπεί. Πρόκειται για το ιστορικό ανάγνωσμα για το Κίνημα της Θεσσαλονίκης. Αφοράτην απόφαση δηλαδή του Ελευθέριου Βενιζέλου να δημιουργήσει ξεχωριστό κράτος στη Βόρεια Ελλάδα για να μετάσχει η Ελλάδα στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η σειρά που πιθανότατα έγραφε ο μετρ του είδους Σόλων Γρηγοριάδης διακόπηκε στην 70^η συνέχεια.

Το πραξικόπημα έγινε ξημερώματα Παρασκευής. Το Σάββατο δεν κυκλοφόρησαν εφημερίδες, ενώ την Κυριακή 23 Απριλίου, των Βαΐων εμφανίστηκαν στα περίπτερα οι πρωινές εφημερίδες. Με λίγες σελίδες και κείμενα που είχαν σταλεί από τους στρατιωτικούς. Από την επομένη αποκαταστάθηκε η κυκλοφορία των εφημερίδων. Με τιμητικές απουσίες. Πέρα από την Αυγή και τη Δημοκρατική Αλλαγή που εξέφραζαν την αριστερά (ΕΔΑ), δεν κυκλοφόρησε η Μητσοτακική Ελευθερία του Πάνου Κόκκα, η Καθημερινή και Μεσημβρινή της Ελένης Βλάχου που ήταν το ισχυρότερο χτύπημα στο καθεστώς αφού εκπροσωπούσαν την παραδοσιακή δεξιά. Αρχές Μαΐου σταμάτησε να εκδίδεται η Αθηναϊκή του Γιάννη Παπαγεωργίου, αργότερα διέκοψε την κυκλοφορία του το Έθνος (1969), ενώ το 1973 απαγορεύτηκε η έκδοση της Βραδυνής που έπαιζε «κλεφτοπόλεμο» με τη χούντα εκφράζοντας την Καραμανλική παράταξη της δεξιάς...

Διαβάζοντας τις εφημερίδες της 20ης Απριλίου 1967: Έγραφαν για τη χούντα, αλλά δεν την έβλεπαν !

Είναι εντυπωσιακό. Οι περισσότερες εφημερίδες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης της παραμονές της 21^ης Απριλίου αναφερόντουσαν ανοιχτά στο ενδεχόμενο της επιβολής δικτατορίας. Την είχαν ήδη ονομάσει χούντα. Με μια διαφορά: Οι περισσότερες έβλεπαν την αποτροπή παρά την επιβολή της.

Από τις 19 Απριλίου το Εθνος δημοσιεύει ρεπορτάζ σύμφωνα με το οποίο ο  Αμερικανός προέδρου Τζόνσον, είχε στείλει αυστηρό μήνυμα να μην προχωρήσει ο Βασιλιάς σε πραξικόπημα.

Η είδηση διαψεύστηκε, αλλά η εφημερίδα επέμενε, την επομένη 20 Απριλίου με ρεπορτάζ στην πρώτη σελίδα της

ΤΑ ΝΕΑ στις 19 Απριλίου φιλοξενούν στην τελευταία τους σελίδα ανταπόκριση από τη Νέα Υόρκη και αναφέρονται στο άρθρο των Νιού Γιόρκ Τάιμς το οποίο επισημαίνει:

«Εάν υπάρξει θέμα εκλογής μεταξύ διακυβερνήσεως Παπανδρέου και δικτατορίας, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος πρέπει να γνωρίζει ότι η εκλογή της δικτατορίας θα ήταν απαράδεκτη».

Την επομένη η ίδια εφημερίδα κάνει πρώτο θέμα τις πληροφορίες για αυστηρό μήνυμα του Αμερικανού προέδρου Λίντον Τζόνσον προς τον Κωνσταντίνο για την αποτροπή της δικτατορίας.

Καταγράφουν τις αντιδράσεις σε Παλάτι και ΕΡΕ επισημαίνοντας ότι:

Η Εστία αντιλαμβάνεται το θέμα διαφορετικά. Και το σχολιάζει με τον δικό της τρόπο.

Η Μακεδονία αναφέρεται στην επίσκεψη του Γεωργίου Παπανδρέου στη Θεσσαλονίκη με την οποία εγκαινίαζε η Ένωση Κέντρου την προεκλογική της εκστρατεία, αλλά και την υπόθεση Ασπίδα.

Σχολιάζει με τον τρόπο της το ρεύμα υπέρ του Γεωργίου Παπανδρέου με γελοιογραφία του κορυφαίου Φωκίωνα Δημητριάδη

Η Βραδυνή επιλέγει για βασικά θέματα την αεροπορική τραγωδία στην Κύπρο και τον θάνατο του αναμορφωτή της Γερμανίας, Κόνραντ Αντενάοουερ.

Ασχολείται σχολιογραφικά με την εσωτερική πολιτική επικαιρότητα υποστηρίζοντας ότι ο Αμερικανικός παράγων δεν ασχολείται με την επιβολή (ή όχι) δικτατορίας στην Ελλάδα. Ειρωνεία: Η εφημερίδα πλήρωσε βαριά της συνέπειες της χούντας με συνεχείς διώξεις.

Στη Μεσημβρινή την εφημερίδα της Ελένης Βλάχου στην πρώτη σελίδα κυριαρχούν δύο θέματα. Το ένα η δίκη του εκδότη της εφημερίδας Ελευθερία, Πάνου Κόκκα, ο οποίος είχε παρουσιάσει ένα χαλκευμένο έγγραφο σύμφωνα με το οποίο ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Βασιλιάς και οι εκδότες Βλάχου και Λαμπράκης απεργάζονταν την ανατροπή της κυβερνήσεως Στεφανόπουλου, ενώ υπήρχε και ρεπορτάζ σύμφωνα με το οποίο ναυαγούσε το σχέδιο για εκλογές με απλή αναλογική έπειτα από την άρνηση της Ένωσης Κέντρου, η οποία θεωρούσε ότι θα εξασφάλιζε άνετη πλειοψηφία στις εκλογές του Μαΐου. Το φύλλο αυτό με αριθμό 1695 θα ήταν το τελευταίο της προδικτατορικής εποχής.

                                                                                            Πηγή:pasatempo.wordpress.com